ιστορία του χριστιανισμού

Επιβίωση» ελληνικών εθίμων μέσα στον χριστιανισμό.


Πολλές φορές προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα διάφορα παρεφθαρμένα επίθετα της Μύριαμ είναι απόδειξη της σχέσεως Ελληνισμού-χριστιανισμού, όπως εμείς είχαμε πολλά επίθετα για την Θεά Αθηνά. Αυτό είναι ένα ψέμμα. Απλώς το ιουδαιοχριστιανικό φασιστικό δόγμα έπρεπε να προσαρμοστεί στις τοπικές συνθήκες όπου επικράτησε. Υπέστη αναγκαίες μεταβολές για να είναι συμβατό/αποδεκτό από την τοπική κοινωνία, για να συσχετιστεί κάπως με τα τοπικά έθιμα και να μήν προκαλεί αντιδράσεις στους κατοίκους. Η ίδια προσαρμογή έγινε και στην Γερμανία, Αγγλία κτλ, οι εκεί χριστιανοί παπάδες λένε στους ντόπιους κατοίκους ότι ο χριστιανισμός έχει τις ρίζες του στην αρχαία Γερμανική, Νορμανδική, Γαλατική παράδοση και ότι τάχα είναι η συνέχεια τους. Δηλαδή το νέο κατακτητικό καθεστώς πρέπει να απορροφήσει, να αφομοιώσει κάποια τοπικά-εθνικά στοιχεία γιατί αλλιώς θα απορριφθεί ως εντελώς ξένο σώμα.

Ακόμα και αν διατηρούνται σήμερα κάποια αρχαία έθιμα όπως είναι οι αναστενάρηδες ή οι Ολυμπιακοί αγώνες αυτά στερούνται παντελώς του λατρευτικού-θρησκευτικού τους χαρακτήρος. Ως γνωστόν οι σημερινοί Ολυμπιακοί αγώνες δεν έχουν καμμία απολύτως σχέση με το ήθος και το έθιμο των αρχαίων Ολυμπιακών αγώνων. Κατήντησαν μια παρωδία. Μπορεί πραγματικά ένας σοβαρός αρχαιολάτρης να ισχυριστεί ότι οι σημερινοί Ολυμπιακοί αγώνες, όπως τους κατήντησαν, είναι η συνέχεια των αρχαίων αγώνων; Για τους βυζαντινολάτρεις που είχαν θέσει εκτός νόμου τους Ολυμπιακούς αγώνες ίσως, για εμάς τους Έλληνες δεν έχουν καμμία σχέση.

Χάρις την χριστιανική πίστη διατηρήσαμε την...εθνική μας συνείδηση και την γλώσσα μας».


Φωνασκούν οι χριστιανοί δημαγωγοί. Αυτό είναι τερατώδες ψέμμα. Όποιος έχει χριστιανική συνείδηση δεν έπεται ότι έχει και Ελληνική συνειδηση, π.χ. ο Ρώσος χριστιανός δεν έχει ελληνική συνείδηση. Ο χριστιανισμός δεν είναι συστατικό στοιχείο εθνικής συνείδησεως αλλά διαλυτικό στοιχείο της εθνικής συνειδήσεως.

Σύμφωνα με τους χριστιανούς δημαγωγούς εάν ένας Έλλην γίνει βιαίως μωαμεθανός θα απωλέσει την εθνική του συνείδηση, ενώ εάν γινει βιαίως χριστιανός θα την διατηρήσει;! Δηλαδή ο βίαιος εκχριστιανισμός των Ελλήνων από τα βυζαντινά κτήνη έγινε για να μην χάσουμε την εθνική μας συνείδηση; Ε! πέστε το βρέ παιδιά, μην σας κατηγορούμε αδίκως... Εμείς τα κορόϊδα κατηγορούσαμε άδικα τόσα χρόνια μας τον καλό μας Γιουτπράδα(Ιουστινιανό) και αυτό το άγιο παιδί τον Θεοδόσιο Α’, ενώ αυτοί προσπαθούσαν να σφυρηλατίσουν την εθνική μας συνείδηση. Τι αχάριστοι που είμαστε...

Ο καλύτερος τρόπος για να αποκοιμίζεις έναν λαό και να καταστρέφεις έναν πολιτισμό είναι να λες ότι τον ενσαρκώνεις. Θα τολμούσε ο κ. Γ. Καρατζαφέρης να παρουσιαστεί δημοσίως και να υπερασπιστεί τον σιωνιστή Χ.Κίσσινγκερ όταν δήλωσε ότι πρέπει να κτυπήσουμε τους Έλληνες στην γλώσσα και τον πολιτισμό; Όχι φυσικά, γιατί θα τον λυντσάριζε ο λαός. Και όμως αυτός ο κύριος υπερασπίζεται δημοσίως αυτούς που κατέστρεψαν την Ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό μας. Αυτούς που λένε ότι οι πρόγονοί μας ήσαν ειδωλολάτρες και αμαρτωλοί.

Και τίθεται το ερώτημα: ποιός είναι πιο επικίνδυνος για τον Ελληνισμό; Ο Κίσσινγκερ; Μα αυτόν αμέσως ο λαός τον αναγνωρίζει ως εχθρό και αυτομάτως συσπειρώνεται γύρω από την ιδέα της προστασίας της Ελληνικής γλώσσης και του Ελληνικού πολιτισμού. Αντίθετα οι παπάδες και οι βυζαντινολάτρεις είναι χιλιάδες φορές πιο επικίνδυνοι, γιατί λέει ο λαός: «Για να λέει ο Γ. Καρατζαφέρης και οι παπάδες, οι «δικοί μας ανθρωποι», ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν ειδωλολάτρες έτσι θα είναι, κάτι θα ξέρουν αυτοί».

Οι βυζαντινολάτρεις επιτίθενται εναντίον μας λέγοντες ότι ο Ελληνισμός έχει συνέχεια και μεις πάμε να του την διασπάσουμε διαγράφοντες το βυζάντιο. Ποιός είπε ότι ο Ελληνισμός δεν έχει συνέχεια; Το ζήτημα είναι ότι το βυζάντιο δεν είναι κρίκος της αλυσίδας της συνέχειας του Ελληνισμού. Ήμασταν δούλοι στους βυζαντινούς, ήταν κατακτητές μας. Ο κατακτητής δεν αποτελεί ιστορική συνέχεια του κατακτημένου. Γιατί κατά την ίδια λογική, αν πούμε την οθωμανική αυτοκρατορία ανθελληνική, θα μπορούσε ένας Έλλην μουσουλμάνος με τα δικά τους μυαλά να μας κατηγορήσει ότι ...διασπούμε την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού της περιόδου 1453-1821. Αν κατηγορήσουμε τους Ναζί για την περίοδο 1940-44, τί θα μας έλεγε ένας Έλλην εθνικοσοσιαλιστής φιλοναζί; Ότι διασπούμε την ιστορική συνέχεια του ελληνισμού της περιόδου 1940-44; Να δούμε τι άλλες ανοησίες θα ακούσουμε από τους θρασυτάτους βυζαντινούς γραικύλους.

Το σημερινό κράτος είναι...ανθελληνικό».


Σύμφωνα με τον κ.Πλεύρη, αρχηγό των βυζαντινολατρών, το σημερινό κράτος είναι ανθελληνικό(δηλώσεις στις εκπομπές του στο Telecity), διότι «το κράτος δεν εκδίδει τους αρχαίους συγγραφείς, δεν προάγει την κλασσική παιδεία»... Δηλαδή απο τα λεγόμενά του έχουμε το δικαίωμα να συμπεράνουμε ότι επί βυζαντίου που το θαυμάζει τόσο πολύ, οι αρχαίοι συγγραφείς θα έπρεπε να εκδίδωνται από το ...κράτος σε ...επαναληπτικές εκδόσεις. Και μάλιστα θα έπρεπε η βυζαντινή αυτοκρατορία, μιά που ήταν Ελληνική σύμφωνα με τα λεγόμενα του κ. Πλεύρη, να τους διανέμει δωρεάν...
«Το κράτος είναι ανθελληνικό» ωρύετο ο κ. Πλεύρης στο ίδιο κανάλι, «γιατί δεν έχει κάνει τους ανδριάντες του Ομήρου, Ηρακλείτου, Σωκράτους, κλπ». Εμ βέβαια, διότι επί βυζαντίου που τόσο θαυμάζει, όλη η αυτοκρατορία ήταν γεμάτη απο ανδριάντες του Ομήρου και του Ηρακλείτου. Οι παπάδες έπαιζαν ξύλο μεταξύ τους ποιός θα πρωτοκάνει αγάλματα Ελλήνων φιλοσόφων...

«Δεν δίνει το μισελληνικό κράτος εργασίες στους φοιτητές πάνω στην αρχαία Ελλάδα» μάς έλεγε ο κ. Πλεύρης. Έχει δίκιο ο άνθρωπος, διότι επί βυζαντίου όλοι οι φοιτητές είχαν πήξει στις εργασίες πάνω στην αρχαία Ελλάδα. Όποιος δεν έκανε εργασία πάνω στους προσωκρατικούς δεν έπαιρνε πτυχίο...

«Δεν υπάρχουν καλαίσθητα αγάλματα στην Αθήνα, μάς γέμισαν εκτρώματα» έλεγε ο κ. Πλεύρης. Τί εύστοχη παρατήρησις, διότι επί βυζαντίου η αυτοκρατορία ήταν γεμάτη καλαίσθητα αγάλματα που τα «φιλοτεχνούσαν» οι χριστιανοί καλλιτέχνες, κόβοντάς τους τις μύτες και τα στήθια...

«Δεν προσέχει το μισελληνικό κράτος τα αρχαία μνημεία, τα μπαζώνει με μπουλντόζες» φώναζε εξωργισμένος ο βυζαντινολάτρης Πλεύρης. Εμ βέβαια, πού είναι τα ωραία χρόνια της «ελληνικής» βυζαντινής αυτοκρατορίας που το κράτος πρόσεχε τα αρχαία μας μνημεία ως κόρη οφθαλμού. Μάλιστα ένας Έλλην βυζαντινός αυτοκράτωρ, ο Ιουστινιανός μαστίγωνε μέχρι θανάτου όποιον βεβήλωνε τα Ελληνικά μνημεία. Ενώ ένα άλλο ελληνόπουλο, ο αυτοκράτωρ Αρκάδιος, είπε το περίφημο «ες έδαφος φέρειν», που θα πεί ότι όποιος πειράξει τις ελληνικές αρχαιότητες θα του κατεδαφίσουν το σπίτι...

«Δεν υπάρχει διάλογος, δεν μάς αφήνουν να κάνουμε αντίλογο, να προβάλλουμε τις απόψεις μας», φώναζε εξωργισμένος ο κ.Πλεύρης. Βεβαίως, διότι επί ελληνικού βυζαντίου ο διάλογος ήτο κατοχυρωμένος με το «σιγάν ή τελευτάν», που θα πεί ότι όποιος δεν επιτρέπει τον διάλογο θα σωπάσει ή θα πεθάνει...
Αχ, τί ωραία χρόνια, τα χρόνια του βυζαντίου, τότε που καίγαμε ζωντανούς όσους έβριζαν τους φιλοσόφους μας και εδήωναν τους ναούς μας. Όποιος τόλμαγε να κάψει βιβλιοθήκη ή να κλείσει πανεπιστήμιο στο βυζάντιο του έκοβαν τα χέρια, όχι όπως σήμερα με τα παλιόπαιδα που μπαίνουν στο Πολυτεχνείο και το καίνε. Αυτό ήταν Ελληνικό κράτος, το βυζάντιο, όχι όπως το σημερινό που είναι μισελληνικό...

Για να σταματήσουμε τα αστεία, πρέπει να πούμε ότι κατά την διεστραμμένη «λογική» του κ. Πλεύρη όσο πιο πολλές σφαγές, διώξεις και εγκλήματα διαπράττει ένα κράτος κατά του Ελληνισμού τόσο πιό ...Ελληνικό είναι!!! Διότι δεν εξηγείται αλλιώς το ότι χαρακτηρίζει το σημερινό κράτος ανθελληνικό επειδή δεν εκδίδει τους αρχαίους συγγραφείς και ταυτοχρόνως θεωρεί Ελληνική αυτοκρατορία το βυζάντιο όταν τότε, μαζί με τα ελληνικά βιβλία έκαιγαν και τους Έλληνες συγγραφείς. Δεν είναι δυνατόν να μας λέει ότι το σημερινό κράτος είναι μισελληνικό επειδή δεν έχει ανδριάντα του Ομήρου και ταυτοχρόνως να θεωρεί Ελληνικό κράτος το βυζάντιο, όταν τότε, όποιος τολμούσε να φτιάξει ελληνικό άγαλμα του έκοβαν την μύτη και τα χέρια. Περιμένουμε πότε θα σταματήσουν οι βυζαντινολάτρεις να παριστάνουν τους πατριώτες για να σταματήσουν να γίνωνται πιο γελοίοι απ’ ότι ήδη είναι.

Τελικά συμπεράσματα για την εταιρία ελληνοχριστιανισμός Α.Ε.


Όταν οι κύριοι αυτοί μιλούν για «ελληνοχριστιανικό» πολιτισμό δεν συμπεριλαμβάνουν την Εθνική μας Θρησκεία, την αναστήλωση των Ναών μας, την αρχαία μας μουσική, τα αρχαία ήθη και έθιμα, την διεξαγωγή αρχαιοελληνικού τύπου Ολυμπιακών αγώνων. Όχι, όταν μιλούν οι προπαγανδιστές των Ναζωραίων για «ελληνοχριστιανικό» πολιτισμό εννοούν το μισελληνικό βυζάντιο, τους ανθέλληνες Πατέρες του χριστιανισμού, τον Σαούλ-Παύλο, τον ραββίνο Τζεσουά, και τους αναθεματισμούς του παπαδαριού κατά των Ελλήνων φιλοσόφων. Και για να μην αποκαλυφθούν εκστομίζουν και κάποιο ρητό του Αριστοτέλους ή του Πλάτωνος. Δηλαδή θεωρούν ως «ελληνοχριστιανικό» πολιτισμό ένα τεράστιο ποσοστό ιουδαϊσμού και ένα απειροελάχιστο κλάσμα Ελληνισμού.

Αποκαλούν «ελληνοχριστιανικό» πολιτισμό την ιουδαϊκή αίρεση των Ναζωραίων. Αλλάζοντας το όνομα της αιρέσεως σε «ελληνοχριστιανική» αιχμαλωτίζουν τις ψυχές των Ελληνων. Το όλο τέχνασμα, η όλη απάτη, έγκειται στην αλλαγή του ονόματος. Γιατί άλλο πράγμα εννοεί ο λαός με την λέξη Ελληνισμός και άλλο αυτοί οι αγύρτες. «Ελληνοχριστιανικός» πολιτισμός είναι το βίαιο πάντρεμα Ελληνισμού και ιουδαϊσμού. Ο βιασμός του Ελληνισμού από τον ιουδαϊσμό. «Ελληνοχριστιανικός» πολιτισμός είναι η ονομασία που δίνουν οι προπαγανδιστές των Ναζωραίων στον εξιουδαϊσμό των Ελλήνων. Στην βίαιη μετατροπή τους σε γενιτσάρους.

Οποιοσδήποτε Έλλην αποδέχεται αυτό τον κατάπτυστο όρο, νομιμοποιεί τον βιασμό του Ελληνισμού από τον ιουδαϊσμό. Όποιος αποδέχεται το εθνοπροδοτικό σύνθημα «ελληνοχριστιανισμός» είναι δούλος των ιουδαίων, και δολοφόνος-αρνητής της Εθνικής του Παραδόσεως.

Τους προκαλούμε δημοσίως να μας πούν: Οι Ολυμπιακοί αγώνες όπως διεξήγοντο στην αρχαία Ελλάδα, ως θρησκευτική τελετή και συγχρόνως αθλητική εορτή, είναι μέρος του Ελληνικού πολιτισμού, ναί ή όχι; Τι θα μας πούν; Ότι το αθλητικό μέρος είναι, αλλά το θρησκευτικό μέρος των αγώνων δεν είναι, λόγω ειδωλολατρείας; Και ότι αντιθέτως είναι μέρος του Ελληνικού πολιτισμού η ανθελληνική ιουδαΐζουσα ορθοδοξία; Τι θα μας πούν για τα αγάλματα των Πατρώων Θεών μας; Ότι το καλλιτεχνικό μέρος, είναι μέρος του Ελληνικού πολιτισμού, αλλά το θεολογικό-λατρευτικό δεν είναι; Αρνούνται ναί ή όχι την δημοσία αναστήλωση αγαλμάτων των Θεών μας; Απαντήστε ξεκάθαρα κύριοι χριστιανοί ορθόδοξοι δημαγωγοί. Γιατί τότε, αν απαντήσετε ξεκάθαρα, θα πέσουν οι μάσκες. Θα εξευτελισθείτε. Θα αποκαλυφθεί ότι εσείς είστε οι μεγαλύτεροι εχθροί του Ελληνισμού και όχι οι εβραίοι σιωνιστές.

Εάν είστε ελληνοχριστιανοί όπως ισχυρίζεστε καί όχι ιουδαιοχριστιανοί όπως σας κατηγορούμε, τότε αφαιρέστε την διδασκαλία της εθνικής θρησκείας των εβραίων-Παλαιά Διαθήκη-από τα ελληνικά σχολεία καί εισάγετε την διδασκαλία της Εθνικής Θρησκείας των Ελλήνων. Και διδάξτε συγχρόνως και την Καινή διαθήκη, αν το θέλετε. Όσοι δεν αποδεχτούν αυτήν την πρόταση δεν είναι απλώς ιουδαιοχριστιανοί αλλά ελεεινοί προδότες.

Νάτος πάλι!Ρε μη βάζεις τόσα πολλά σε 1 μόνο μέρα και να ενδιαφέρεται κάποιος να τα διαβάσει,πρέπει να έχει αρκετό χρόνο να διαθέσει...ενώ με 3-5 ποστ κάθε μέρα και θα έχεις σχεδόν πάντα να γράφεις κάτι και θα τα διαβάζουν πιο πολλοί...

ANTIFA_KALOGREZA έγραψε:
με 3-5 ποστ κάθε μέρα και θα έχεις σχεδόν πάντα να γράφεις κάτι και θα τα διαβάζουν πιο πολλοί...

Καθαρά Εβραϊκή σκέψη! Και δεν είναι μομφή προς εσένα φίλε, στο λέω για να προλάβω κι άλλες κόντρες. Απλώς ο πάμμαχον νομίζω ότι τα θέλει όλα, και το κυριώτερο: Τα θέλει τώρα...

Συνεχίστε παιδιά (μιλάω σαν Κρόνιος), τουλάχιστον συνεχίστε μέχρι να βρεθεί κάποιο χριστιανοσεβούμενο μέλος, οπότε θα χρειαστούν νέοι κανόνες στον Κανονισμό (τώρα μιλάω σαν Συντονιστής).

κι εγώ το μόνο που δεν θα ήθελα να
κάνω είναι να διαγράφω κατεβατά
από "θαύματα" και "βίους αγίων"
κάποιου που θα νομίσει
ότι το φόρουμ είναι και πεδίο ιεραποστολής!
Σαν την πατριώτισσά μου τη Λουκά!

Κρόνιος έγραψε:

ANTIFA_KALOGREZA έγραψε:
με 3-5 ποστ κάθε μέρα και θα έχεις σχεδόν πάντα να γράφεις κάτι και θα τα διαβάζουν πιο πολλοί...

Καθαρά Εβραϊκή σκέψη! Και δεν είναι μομφή προς εσένα φίλε, στο λέω για να προλάβω κι άλλες κόντρες. Απλώς ο πάμμαχον νομίζω ότι τα θέλει όλα, και το κυριώτερο: Τα θέλει τώρα...

Συνεχίστε παιδιά (μιλάω σαν Κρόνιος), τουλάχιστον συνεχίστε μέχρι να βρεθεί κάποιο χριστιανοσεβούμενο μέλος, οπότε θα χρειαστούν νέοι κανόνες στον Κανονισμό (τώρα μιλάω σαν Συντονιστής).

απλα αμα βαλω 2-3 την μερα και μετα ποσταρει αλλος,θα χασουμε την συνεχεια κ την σειρα!!!!!!!!!!!!πιστευω οτι οποιος ενδιαφερεται(αν υπαρχει κ κανεις)θα τα διαβασει ολα

Σκίτσο του Ακη Παρασόγλου, δημοσιευμένο στον «Ρ» το 1983Ανεβαίνουμε σήμερα στις ψηλές κορφές όπου συναντιούνται θρύλοι, παραδόσεις, πολιτισμοί και θρησκείες... Κάποτε εκεί κατοικούσε ο Ηλιος. Μα σαν κατέπεσαν οι θεοί από τον Ολυμπο... έσβησε ο Ηλιος. Στις κορυφές ανέβηκε ο προφήτης Ηλίας. Εκτισε τα εκκλησάκια του και παρέλαβε το άρμα του Ηλιου. Ετσι ο αρματηλάτης Αϊ-Λιάς των μεταχριστιανικών χρόνων είναι ο εφορος των καιρικών φαινομένων. Αυτός που ρυθμίζει τη βροχή, τη βροντή και τον κεραυνό. Λέει ο λαός πως όταν αστράφτει και βροντά είναι ο Αϊ-Λιάς που πάνω στο άρμα του κυνηγά το διάβολο.
Η ετυμολογία του ονόματος

Το όνομα Ηλίας είναι η μετάφραση του εβραϊκού Eliyahy (= Θεός μου είναι ο Γιαχβέ) προερχόμενο από την Παλαιά Διαθήκη. Με τον εκχριστιανισμό των Ελλήνων ο λαός «βάπτισε» τον Εβραίο προφήτη Ηλία στους δικούς του θρύλους και παραδόσεις και έτσι διαδόθηκε ευρύτατα το όνομα Ηλίας (Το μόνο από τα ονόματα της ΠΔ που έχει τόσο πλατιά διάδοση. Αντιπροσωπεύει το 1,35% των ανδρικών ονομάτων, όταν ο Πέτρος και ο Παύλος που θεωρούνται οι στυλοβάτες του χριστιανισμού αντιπροσωπεύουν το 1% και 0,5% αντίστοιχα).Ο προφήτης Ηλίας

Ο προφήτης Ηλίας έζησε τον 9 π.Χ. αιώνα. Ο βίος και τα έργα του προσδίδουν χαρακτήρα Εβραίου εθνικού ήρωα, υπεραμυνόμενου του θεού του Ισραήλ. Εζησε σε μια περίοδο που εξαιτίας της ανάπτυξης της γεωργίας και του εμπορίου αλλάζουν οι παραγωγικές συνθήκες στην περιοχή. Αυτό προκαλεί την αντίδραση των λαϊκών στρωμάτων που δε δέχονταν τους πολιτικούς και κοινωνικούς νεωτερισμούς και ήθελαν να κρατήσουν τις προηγούμενες μορφές κοινωνικού βίου και ιδίως την κοινοκτημοσύνη. Τηρούσαν πιστά τις θρησκευτικές τους παραδόσεις, ενώ οι πλούσιοι νεωτέριζαν σε όλα και άρχισαν να λατρεύουν εισαγόμενους θεούς. Από τη μια μεριά, η άρχουσα τάξη που νεωτέριζε και όσο περνούσε ο καιρός τόσο το έριχνε στην καλοπέραση και στην εκμετάλλευση και από την άλλη ο πολύς λαός που δυστυχούσε. Η άρχουσα τάξη στην αμάχη είχε προστάτη το επίσημο κράτος, ενώ ο λαός ήταν ακέφαλος. Μέσα από τη σύγκρουση αυτή βγήκαν και οι πνευματικοί ηγέτες του λαού. Αυτοί ήταν οι προφήτες. Ενας από αυτούς ήταν ο προφήτης Ηλίας. Το σύνθημά του ήταν «διωγμός κάθε ξένης θρησκείας και επαναφορά της λατρείας του Γιαχβέ». Η διδασκαλία του έκρυβε και την αντίδραση σε κάθε νεωτερισμό (πάντα οι θρησκευτικές συγκρούσεις κρύβουν την ταξική σύγκρουση).

Γρηγοριάδης Κώστας

Σύμφωνα με το συναξάρι του ζούσε σε μια σπηλιά στην κορυφή του βουνού, άνοιγε και έκλεινε τους ουρανούς, διέσχιζε στα δύο τον Ιορδάνη, είχε τη δύναμη να κατεβάζει φωτιά από τον ουρανό και να σκοτώνει τους εχθρούς, να προκαλεί βροχή και, τέλος, ανελήφθη στους ουρανούς μέσα σε πύρινο άρμα.
Δίας - Ηλιος - Ηλίας

Η συνήχηση Ηλιος - Ηλίας υπήρξε η γέφυρα εννοιών μεταξύ αρχαιότητας και χριστιανισμού. Ο Ηλιος με τη θεϊκή ιδιότητα στην αρχαιότητα ταυτιζόταν με το Δία, θεό, εκτός των άλλων, των μετεωρολογικών φαινομένων και γι' αυτό προσαγορεύεται νεφεληγερέτης, Υέτιος και Κεραύνιος. Ο προφήτης Ηλίας αντικατέστησε το Δία των αρχαίων μας προγόνων και τους ναούς του Ηλίου στις κορυφές των βουνών, όπου βρίσκονται τα εκκλησάκια του. Το Δία το νεφοκράτη, τον κύριο του ήλιου, αλλά και της αστραπής, της βροντής και των ανέμων, δηλαδή, το ρυθμιστή των καιρικών συνθηκών. Μ' αυτή του την ιδιότητα ο Δίας λατρευόταν στην αρχαία Ελλάδα την ίδια εποχή που γιορτάζεται και ο προφήτης Ηλίας, δηλαδή τις πρώτες μέρες του τελευταίου δεκαήμερου του Ιούλη, κατά τα λεγόμενα κυνικά καύματα. Η ιδιότητα του προφήτη Ηλία ως ρυθμιστή των καιρικών συνθηκών, ιδιότητα που την κληρονόμησε από το νεφεληγερέτη Δία, γίνεται φανερή, ανάμεσα σε άλλα, και από τις μετεωρολογικές παρατηρήσεις που γίνονται τη μέρα της γιορτής του.Ο Αϊ-Λιάς των θαλασσινών

Ο Αϊ-Λιάς συνδέθηκε και με τα βάσανα των θαλασσινών. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Αϊ-Λιάς ήταν ναύτης που η θάλασσα προσπάθησε πολλές φορές να τον πνίξει. Βαρέθηκε τα ταξίδια και αποφάσισε να βρει ένα μέρος που να μην ξέρουν τι είναι θάλασσα και τι καράβι. Πήρε ένα κουπί στον ώμο και τράβηξε για τη στεριά και όποιον συναντούσε τον ρωτούσε τι είναι αυτό που κρατάει στα χέρια του. Κι όσο του απαντούσαν «κουπί», τραβούσε ψηλότερα. Προχώρησε, προχώρησε και κάποια στιγμή συνάντησε έναν τσοπάνη και τον ρώτησε τι ήταν αυτό που βαστούσε. Ο τσοπάνης το κοίταξε καλά καλά και ύστερα του είπε «ξύλο είναι». Ο Αϊ-Λιάς γέλασε ικανοποιημένος και έμεινε από τότε κοντά στους ανθρώπους των βουνών. «Στένει ολόρθο το κουπί, χτίζει μια καλύβα και αποφασίζει να μείνει εκεί όλη του τη ζωή. Για τούτο τον Αγιο Ηλία τον βάνουν πάντα στα ψηλώματα» (Ανδρ. Καρκαβίτσας).
Ο μύθος αυτός έχει τις ρίζες του σε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά επεισόδια της Οδύσσειας, Ραψωδία Λ. Οταν ο Οδυσσέας, κατά τη συμβουλή της Κίρκης, αποφασίζει και κατεβαίνει στον Αδη για να συναντήσει την ψυχή του Τειρεσία και να μάθει τι να κάνει για να γλιτώσει από τα βάσανα και το άγριο κυνηγητό του Θεού της θάλασσας, ο Τειρεσίας τού αποκρίνεται ότι σαν έρθει κάποτε στην Ιθάκη και τελειώσει με το φόνο των μνηστήρων, να μη νομίσει ότι όλα τέλειωσαν τότε. Οφείλει να πετύχει την εξιλέωση από τον Ποσειδώνα με τον εξής τρόπο: Θα πάρει στον ώμο του ένα κουπί, το σύμβολο της ναυτικής ζωής στο βασίλειο του εξοργισμένου θεού, και θα προχωρήσει όλο και πιο πολύ προς τα μεσόγεια. Κάποτε θα φτάσει σε μέρος που οι κάτοικοί του δε θα ξέρουν τι είναι η θάλασσα, δε θα τρώνε τροφές αλατισμένες και δε θα ξέρουν τι είναι καράβι ή τι κουπί. Θα αποδείξει ότι έφτασε σε έναν τέτοιο τόπο όταν θα συναντηθεί με κάποιο στρατοκόπο και θα του απαντήσει ότι αυτό που κρατά στον ώμο του είναι «αθηρηλοιγός», δηλαδή πλατύ ξύλινο φτυάρι με το οποίο λικνίζουν τα αλωνισμένα στάχυα. Φτάνοντας εκεί, συνεχίζει ο Τειρεσίας, ο Οδυσσέας οφείλει να μπήξει όρθιο στη γη το κουπί και να θυσιάσει στον Ποσειδώνα. Σύμφωνα με τους μελετητές του Ομήρου, ο τόπος αυτός είναι η Ηπειρος.

όταν διάβαζα την Οδύσσεια σε μεγαλύτερη ηλικία από την πρώτη γυμνασίου
που υποτίθεται την διδασκόμαστε (χαβαλές να γίνεται δηλαδή)
είχα εκπλαγεί από αυτήν την ιστορία.. Εκεί συνειδητοποίησα ότι δεν κατάφεραν να εξαφανίσουν εντελώς τις προχριστιανικές μας παραδόσεις!

mario4 έγραψε:όταν διάβαζα την Οδύσσεια σε μεγαλύτερη ηλικία από την πρώτη γυμνασίου
που υποτίθεται την διδασκόμαστε (χαβαλές να γίνεται δηλαδή)
είχα εκπλαγεί από αυτήν την ιστορία.. Εκεί συνειδητοποίησα ότι δεν κατάφεραν να εξαφανίσουν εντελώς τις προχριστιανικές μας παραδόσεις!

ευτυχως δεν λες-η οδυσσεια κ η ιλιαδα ειναι καταπληκτικες

ΑΛΑΡΙΧΟΣ










Χάρτης της επιδρομής του Αλαρίχου στην Ελλάδα το 395.
(Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 44, σελίδα 56)




Ο Αλάριχος ήταν αρχηγός των Βησιγότθων γνωστός ως βασιλεύς
Ούλριχ (Ulrich) και άκμασε τον 4^ο αιώνα μ.Χ.
και στις αρχές του 5^ου. Είναι άγνωστο που γεννήθηκε, πιθανόν κοντά
στον Δούναβη το 350. Ανήκε στην μοίρα των Βάλτων (Δασόβιων) των οποίων ήταν
κατά πάσα πιθανότητα κληρονομικός ηγεμόνας. Κατά τον διχασμό του 376 δεν
ακολούθησε τον Αθανάριχο, αλλά εισήλθε στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία με σκοπό
να εγκατασταθεί στις περιοχές που παραχωρήθηκαν από τον αυτοκράτορα Ουάλεντο,
κοντά στην σημερινή Βουλγαρία. Ήταν ταυτόχρονα αρχηγός των Φοιδεράτων
(Συμμάχων) αλλά και στρατιωτικός διοικητής του Ιλλυρικού, δηλαδή
ολόκληρης της Ελλάδας. Επί αιώνες η ιστορία ανάφερε τις λεηλασίες του
εκπροσωπώντας την έννοια της βαρβαρικής επιδρομής που έρχεται έξωθεν. Αλλά αυτό
είναι άτοπο διότι η νεώτερη έρευνα των παλαιών κειμένων εξακρίβωσε ότι οι
επιδρομές του δεν ήταν τίποτα άλλα παρά το θλιβερό αποτέλεσμα στρατιωτικών
κινημάτων, που έγιναν για λόγους δυσαρέσκειας εναντίων των εντολοδόχων
καθεστώτων αρχών.

Οι Γότθοι είχαν χριστιανικό θρήσκευμα αλλά σίγουρα
μόνο κατά τους τύπους. Ποτέ δεν εννόησαν ούτε απέκτησαν σαφή έννοια του
Θείου. Λόγω της συνθήκης εγκατάστασης του 376, ο Αλάριχος ασπάσθηκε το
δόγμα του Αριμίνου, που πρεσβεύονταν από τον αυτοκράτορα Ουάλεντο. Μετά
την άνοδο του Θεοδοσίου και τον διωγμό των Αρειανών οι Γότθοι δεν επανήλθαν
στην Ορθοδοξία. Αυτό δεν πρέπει να θεωρηθεί παράδοξο αν λάβει κανείς υπ΄
όψιν το ασυνείδητο της χριστιανικής πίστης και την ευκολία με την οποία
μετέβηκαν από την μια πίστη εις την άλλη ή από το ένα δόγμα στο άλλο, πολλές
φορές και ως πρόβατα οι βάρβαροι λαοί που εξαρτιόνταν άμεσα ή έμμεσα από την
Αυτοκρατορία. Γεγονός είναι κατά τους χρονογράφους και ιδίως κατά τον Ζώσιμο,
ότι μαζί με τις λεηλασίες οι Γότθοι είχαν σαν ασχολία την φανατική μετά
λύσσας
καταδίωξη των Εθνικών.
Οι Βάλτοι κατά την είσοδό τους δεν περιορίστηκαν στις
συμφωνημένες περιοχές αλλά ενώθηκαν με τους Ταϊφελούς (Ταραχωδούς) και τους
Αμάλους Βησιγότθους, απαρτίζοντας ληστρικές συμμορίες διατρέχοντας την Δυτική
Μακεδονία, την Βοσνία, την Αλβανία, την Δαλματία και έφθασαν μέχρι και την
Ακυληία όπου αναχαιτίστηκαν. Το 378 επέστρεψαν και έλαβαν μέρος στην μάχη της
Ανδριανούπολης. Εκεί έχασαν βίαια οι Ρωμαίοι και έπεσε και μαχόμενος ο Ουάλης.
Αν και δεν αναφέρεται είναι προφανές ότι αρχηγός των 3 μοιρών ήταν ο Αλάριχος.
Μετά την άνοδο του Θεοδόσιου είναι άγνωστο πως ο Αλάριχος κέρδισε την
εμπιστοσύνη του. Όταν άρχισαν στην Ασία και ιδίως στην Συρία οι επιδρομές των
Ούνων, γύρω στο 386 και 387, πολλά τεκμήρια αποδεικνύουν ότι μεταξύ των
απεσταλμένων για ενίσχυση των συριακών συνόρων ήταν και ο Αλάριχος με μοίρα
μεγάλη Φοιδεράτων Βησιγότθων. Στα μέρη εκείνα μετά το 379, είχαν εγκατασταθεί
χιλιάδες Οστρογότθοι (Ανατολικοί Γότθοι). Οι έποικοι αυτοί είχαν υποστεί
στο παρελθόν πανωλεθρία από τους Ούνους και έτρεμαν τώρα όποτε έρχονταν σε νέα
επαφή μαζί τους. Θα αποτελούσαν πολύ μεγάλο πρόβλημα για την ασφάλεια της
αυτοκρατορίας αν δεν αναπτέρωνε το ηθικό τους ο Αλάριχος. Όμοια οπλίστηκαν και
οι Οστρογότθοι. Κατά την στιγμή που στην Δύση ο Θεοδόσιος θριάμβευε κατά του
Μαξίμου στην Ανατολή Φοιδεράτοι του Αλάριχου, Βησιγότθοι και Οστρογότθοι
ανάγκαζαν τους Ούνους να αποχωρήσουν από την Συρία. Τότε λέγεται ότι ο Αλάριχος
παρέλαβε ως όμηρο τον μέλλονταν ηγέτη των Ούνων βασιλιά Αττίλα και επί
έτη τον διαπαιδαγώγησε στα στρατόπεδά του και τον μόρφωσε ώστε να καταστεί η
«μάστιξ του Θεού». Σε αυτόν μορφώθηκε και ο νικητής του Αττίλα ο Αέτιος

ΑΡΚΑΔΙΟΣ - ΡΟΥΦΙΝΟΣ &
ΟΝΩΡΙΟΣ - ΣΤΗΛΙΧΩΝΑΣ


Πώς οργανώθηκε η λεηλασία των ελληνικών Εθνικών ναών από τους Γότθους



Μετά το τέλος της εκστρατείας ο Αλάριχος οδήγησε τους
Φοιδεράτους του, πιθανά και μεγάλη μοίρα Οστρογότθων και επέστρεψε στην
Βουλγαρία. Βρίσκονταν στην Κωνσταντινούπολη όταν κατά τα τέλη του Ιανουαρίου
395 μ.Χ. λήφθηκε η πληροφορία ότι πέθανε στα Μεδιόλανα ο Θεοδόσιος και
μοιράσθηκε η αυτοκρατορία στα 2 στους 2 υιούς του, ανατολικά στον Αρκάδιο
με επίτροπο τον Ρουφίνο, Γαλάτης και πονηρότατος αυλικός και δυτικά στον
Ονώριο με επίτροπο τον Στηλίχωνα, στρατηγός Βάνδαλος στην
καταγωγή αλλά καλά στερεωμένο στο ρωμαϊκό μεγαλείο. Οι 2 αυτοί επίτροποι
μισούσαν ο ένας τον άλλον και επιδίωκαν να συγγενέψουν με τους κηδεμόνες τους.
Ο Στηλίχωνας μάλιστα αφού πάντρεψε την κόρη του Μαρία με τον Ονώριο στοχάσθηκε
να δώσει και την άλλη του κόρη Θερμαντία στον Αρκάδιο. Αυτόν όμως
επεδίωκε να αποκτήσει γαμπρό ο Ρουφίνος, όταν με μια παγίδα που στήθηκε από τον
αυλικό
Ευτρόπιο,
ο Αρκάδιος νυμφεύθηκε την Ευδοξία, που ήταν Γαλλίδα στην καταγωγή. Τα
συνοικέσια αυτά όξυναν τα πράγματα και λόγοι κρυφοί για εκδίκηση παρακίνησαν
και τους μεν και τους δε να κινήσουν ενάντια τα όπλα τους. Ευκαιρία έδωσε η
πρόσκτηση της Ελλάδας στην Ανατολή. Η παλιά Ρώμη την διεκδίκησε ως δήθεν
μητέρα. Ο δε Ονώριος απείλησε ότι με τα όπλα θα την αποσπούσε από τον αδελφό
του Αρκάδιο. Απειλούσε, διότι γνώριζε ότι εκτός των Φοιδεράτων, η
Ανατολή ήταν γυμνή από Ρωμαϊκές λεγεώνες, επειδή αυτές οδηγούμενες από τον
Θεοδόσιο στην Δύση παρέμειναν εκεί. Απειλούσε και ο Στηλίχων, διότι
ήθελε να επιβληθεί στην Ανατολή. Η κατάσταση αυτή δεν διέφυγε στον Αλάριχο.
Ζήτησε λοιπόν την ανανέωση της έξοχης θέσης που κατείχε κατά την περίοδο του
Θεοδοσίου αλλά δεν πέτυχε κάτι.

Ο θρυλικός στρατηγός του
Ιουστινιανού Βελισάριος υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους στρατιώτες της
ιστορίας. Με τις δυνατότητές του σύντριψε Βάνδαλους, Γότθους και Πέρσες.



Ο Αλάριχος τότε εξήλθε από την Κωνσταντινούπολη και
συγκάλεσε τους Γότθους στην Φιλιππούπολη και κήρυξε το πρώτο του κίνημα κατά
τους κράτους. Καμιά πληροφορία δεν υπάρχει για το πλήθος των στρατιωτών του.
Αντίθετα είναι γνωστό ότι το στράτευμά του το ακολουθούσαν και σμήνη ανέργων,
που είχαν ως επάγγελμα την χριστιανική θρησκεία, ή μάλλον τον εν ονόματι αυτής
διωγμό
του Ελληνικού Εθνισμού και φυσικότατα την σύληση και λαφυραγωγία των πλούσιων
Ελληνικών τεμενών. Η εκκίνηση έγινε το καλοκαίρι του 395. Οι Γότθοι κατέβαιναν
βαριά προς την βασιλεύουσα. Τόσο ήταν φοβεροί ώστε αμέσως ο εκπέμφθηκαν από τον
Αρκάδιο ικεσίες προς τον Ονώριο να προφτάσει την αποστολή των λεγεώνων ώστε να
κατασταλεί από αυτές η ανταρσία. Ο Στηλίχωνας ξεκίνησε και γρήγορα είχε φτάσει
στην Μακεδονία, ενώ οι Γότθοι λεηλατώντας την Θράκη βράδυναν την πορεία τους.
Όταν έφτασε εκείνος στην Θεσσαλονίκη οι Γότθοι κύκλωσαν τα τείχη της
βασιλεύουσας. Προφανές είναι ότι αν ο Στηλίχωνας κτυπούσε τους Γότθους στα νότα
θα τους κατέβαλλε. Διατάχθηκε όμως να επιστρέψει στην Ιταλία και να αφήσει τις
λεγεώνες στην Θεσσαλονίκη. Η μεταβολή έγινε διότι ο Ρουφίνος προέβηκε
σε συνεννοήσεις με τον Αλάριχο και πέτυχε να τον απομακρύνει από την
Κωνσταντινούπολη αλλά δεν κατέστειλε την ανταρσία. Ο Ζώσιμος
ο οποίος είναι ενθουσιώδης Εθνικός αναφέρει ότι ο Ρουφίνος που είναι επίτροπος
του Αρκάδιου, προέτρεψε τον Αλάριχο να καταστρέψει την Ελληνική πλούσια επαρχία
και να αφήσει την Κωνσταντινούπολη ακέραιη. Με αυτόν τον τρόπο και την
Κωνσταντινούπολη θα διέσωζε και θα εκδικούνταν και τους Εθνικούς, προκαλώντας
την καταστροφή, η οποία ακολούθησε μετά συστηματικά, μετατρέποντας την
ακμάζουσα επαρχία σε ερείπια την οποία εξάλλου δεν μπορούσε να κρατήσει για την
Ανατολή, αφού ο Στηλίχωνας είχε τόσες πολεμικές δυνάμεις και θα την κατακτούσε
για την Δύση.

Οι
χώρες της παλιάς Ελλάδας και τα μνημεία της αρχαιότητας τα οποία έως τότε είχαν
μείνει σχεδόν άθικτα, έπαθαν τόσες μεγάλες καταστροφές, ώστε αυτή η επιδρομή
των Βησιγότθων μπορεί να θεωρηθεί ότι επέφερε το τέλος του αρχαίου κόσμου στις
ένδοξες χώρες της παλιάς Ελλάδας. Η συμφορά αυτή υπήρξε τόσο μεγάλη, ώστε ο
ιστορικός Ζώσιμος, ο οποίος άκμασε 50 χρόνια αργότερα, βεβαιώνει ότι κατά τους
χρόνους του ακόμη φαίνονταν τα φοβερά σημάδια της καταστροφής ενώ ο ιστορικός
Ευνάπιος αποδίδει τα αίτια της μανιώδης καταστροφής των αρχαίων ναών και των
ιερών στο φανατισμό των Αρειανών μοναχών.

Ο ΑΛΑΡΙΧΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ



Ο γοτθικός όγκος, βαρύς και δυσκίνητος, εφόσον
ακολουθούνταν από σμήνη παιδιών και γυναικών μέσα σε άμαξες που αποτελούσαν τα
κινητά τους στρατόπεδα, προχώρησε δια μέσω της Μακεδονίας στην Θεσσαλία, την
οποία και μέχρι το Φθινόπωρο λεηλατούσε και μόλις το Νοέμβριο του 395 ο
Αλάριχος έφτασε στις Θερμοπύλες. Σε αυτό το σημείο άρχιζε η επαρχία της Αχαΐας,
της οποίας ανθύπατος ήταν εκείνο τον καιρό ο Αντίλοχος. Ο διοικητής αυτός έλαβε
άραγε τα απαραίτητα μέτρα; Είναι πραγματικά άγνωστο. Αναφέρεται μόνο ότι
στις Θερμοπύλες ο στρατηγός Γερόντιος αντέταξε ασθενή άμυνα με λίγα στρατεύματα
και δεν αναχαίτισε την διάβαση του Αλάριχου. Διήλθε αυτός τα στενά, κατά τον
Ευνάπιο «ώσπερ δια σταδίου και ιπποκρότου πεδίου τρέχων…». Σε αυτό τον
βοηθούσαν οι Χριστιανοί Αρειανοί μοναχοί και αυτό αποδεικνύεται διότι ο ίδιος
αναφέρει αγανακτισμένος «…τοιαύτας αυτώ τας πύλας απέδειξε της Ελλάδος η των
τα φαιά ιμάτια έχόντων ακωλύτως προσπαρεισελθόντων ασέβεια…». Αυτοί οι
μοναχοί εξερέθιζαν το βάρβαρο πλήθος των Βησιγότθων εναντίων των λειψάνων της
ειδωλολατρίας. Με αυτές τις συνθήκες
ο Αλάριχος στασιαστής ενάντια στο κράτος στρατοκράτης πέρασε με τους
Φοιδεράτους Γότθους στην Ελλάδα η οποία κατά το μέγιστο μέρος της ήταν στις
παλιές παραδόσεις του 12θέου, που στηρίζονταν στην προγονική εύκλεια και στις
τέχνες και στα γράμματα και στις τέχνες παρά στις λόγχες και τις ασπίδες.







Το Ιλλυρικό επί εποχής Αδριανού



Από τις Θερμοπύλες όλος εκείνος ο χείμαρρος ξεχύθηκε στην
Βοιωτική πεδιάδα και πολιόρκησε την οχυρή Θήβα όπου είχαν συγκεντρωθεί και αμύνονταν
οι Βοιωτοί. Απελπισμένος να καταλάβει την πόλη κατέβηκε στην Αττική. Δεν είναι
εξακριβωμένο εάν πριν μετέβη στην Αθήνα πέρασε από την
Ελευσίνα καταστρέφοντας τον ναό της Δήμητρας σταματώντας
από τότε τα μυστήρια ή αν αναχωρώντας από την Αθήνα για να μεταβεί στην
Πελοπόννησο, προέβηκε στην λεηλασία του ιερού. Η πληροφορία είναι ασαφής.
Πιθανόν είναι ότι κατά τα Ελευσίνια συλήθηκαν από τα σμήνη των Χριστιανών, παρά
από τα στρατεύματα του Αλάριχου. Αυτό εξάγεται διότι ο Γότθος σεβάστηκε τα
μνημεία των Αθηνών όταν δέχτηκε να συνθηκολογήσει και δεν τα έβλαψε καθόλου. Ο
Ζώσιμος ως ενθουσιώδης Εθνικός αναφέρει ότι ο Αλάριχος δεν
πείραξε την πόλη διότι φοβήθηκε το άγαλμα της Προμάχου Αθηνάς, την οποία από
μακριά εξέλαβε ως την ίδια την θεότητα. Αυτό βέβαια είναι υπερβολή
δεδομένου ότι ο Αλάριχος είχε σαφή έννοια των έργων τέχνης και φαίνεται ότι
μάλλον από θαυμασμό δέχθηκε να περισώσει τα «έργα των θεών», καθώς αποκαλούσε
τα αθάνατα μνημεία της κλασσικής εποχής.

Τα γεγονότα αυτά έγιναν την άνοιξη του 396. Το καλοκαίρι ή
το φθινόπωρο ο Αλάριχος ξεκίνησε και εισέβαλλε στην Πελοπόννησο. Κατά κάποια
πληροφορία θέλησε να πολιορκήσει την Κόρινθο αλλά είδε ότι αυτό ήταν
αδύνατο και χωρίς λοιπόν να αφήσει κάποια φρουρά προχώρησε στο εσωτερικό της
χερσονήσου. Πουθενά δεν έβρισκε αντίσταση. Αλλά όπως γίνονταν και αργότερα οι
πελοποννήσιοι αποσύρονταν στα βουνά με τέτοιο τρόπο ώστε ελάχιστος πληθυσμός
έμενε στις πεδιάδες όπου οι κινήσεις των Γότθων γίνονταν δύσκολες για την
εξασφάλιση της επιβίωσής τους. Η επιδρομή αυτή επέφερε μεγάλα και βαριά
τραύματα στην Ελλάδα και ανυπολόγιστες ζημιές στα έργα τέχνης. Δεν επρόκειτο
περί κατακτήσεως αλλά περί συστηματικής λαφυραγωγίας των καταλυμένων Εθνικών ναών
εκ των οποίων όσα δεν μπορούσαν να κουβαληθούν καταστρέφονταν. Επειδή μάλιστα
δεν προλάβαιναν αυτοί που είχαν αναλάβει τις καταστροφές, έκοβαν τις μύτες από
τα αγάλματα και τα ακρωτηρίαζαν ώστε να τα παραμορφώσουν. Τότε, κατά
μερικούς, καταστράφηκε και ο ναός του Δία στην Ολυμπία, που εξακολουθούσε να
λειτουργεί, μολονότι το αριστοτέχνημα του Φειδία είχε μεταφερθεί στην
Κωνσταντινούπολη, στο Λαύσειον όπου κάηκε επί Ζήνωνα, κατά την μεγάλη πυρκαγιά
του 475. Άλλοι πάλι βεβαιώνουν ότι ο ναός καταστράφηκε το 408 και όχι το 396,
οπότε καταλύθηκαν οι Ολυμπιακοί
από τον Θεοδόσιο τον μικρό.







Η Αψίδα του Γαλερίου στη Θεσσαλονίκη. Λόγω της εγγύτητας της προς
το ρωμαϊκό σύνορο του Δούναβη, η πόλη βρέθηκε επανειλημμένα στον δρόμο των
βαρβάρων που επέδραμαν στη ρωμαϊκή Ελλάδα, χωρίς όμως ποτέ να κατακτηθεί από
αυτούς. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 44, σελίδα
58)

Αλάριχος, ακολουθούμενος από στίφη φανατικών μοναχών






Ακολουθούμενος από στίφη φανατικών μοναχών

ο στρατός του Αλάριχου, σφάζει και σκλαβώνει

και

"τους μεν άνδρας ηβηδόν αποσφάτων ,

παίδας δε και γυναίκας αγεληδόν συνεπαγόμενος"

καταστρέφει, λεηλατεί, πυρπολεί και ερημώνει

μια ατελείωτη σειρά από πόλεις και οικισμούς,

στο πέρασμά του προς την ανοχύρωτη νότια Ελλάδα

μέσα από την Μακεδονία

όπου προξενεί τρομερές καταστροφές

στο Δίον και τη Θεσσαλία.

Ταυτόχρονα με την επιδρομή του Αλάριχου

ο Αρκάδιος διατάζει, όχι απλώς την καταστροφή,

αλλά την ισοπέδωση ("ες έδαφος φέρειν")

όλων των Ελληνικών ναών επιβάλλοντας.

στην συνέχεια το υλικό τους να χρησιμοποιηθεί

για την κατασκευή άλλων οικοδόμηματων ,

έτσι ώστε να χαθούν παντελώς τα ίχνη τους.

Η άγνωστη σφαγή των Ελλήνων από τους Ρωμαιοχριστιανούς βαρβάρους.
Η προέλαση του Αλαρίχου στην Ελλάδα, το 395-396μ.α.χ.χ.
Πρόλογος
Το παρόν έγγραφο είναι απόσπασμα από την «Ιστορία Νέα», Ε΄ βιβλίο,
του Ζωσίμου, του Εθνικού Ιστορικού εκείνων των χρόνων.
Εισαγωγή
Αυτό το έγγραφο εξιστορεί την πορεία των Χριστιανών καί των
ομοθρήσκων τους Γότθων του Αλαρίχου στην Ελλάδα καί τις
διαπραχθείσες σφαγές κατά των Ελλήνων, τις καταστροφές πόλεων,
ιερών, βιβλιοθηκών, θεάτρων κ.λ.π., οι οποίες συνιστούν κατά το
Διεθνές Δίκαιο του Πολέμου ή αλλιώς Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο
«εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», «γενοκτονία» κ.λ.π. καί δεν
παραγράφονται.
Τα παρακάτω παρατιθέμενα γεγονότα, διεξάγονται την άνοιξη του
395μ.α.χ.χ.
Κυρίως θέμα
Παράθεση αρχαίου κειμένου(στο μονοτονικό, λόγω ελλείψεως
πολυτονιστή).
Αλάριχος δέ, τών Θράκης απανίστατο τόπων, καί επί Μακεδονίαν
προήει καί Θεσσαλίαν, πάντα καταστρεφόμενος τά εν μέσω. γενόμενος
δέ Θερμοπυλών πλησίον, έπεμπε λάθρα πρός Αντίοχον τόν ανθύπατον
καί Γερόντιον τόν εφεστηκότα τη Θερμοπυλών φυλακή τούς τήν έφοδον
αγγελούντας. καί ο μέν απεχώρει μετά τών φυλάκων, ενδιδούς ελευθέραν
καί ακωλύτως τήν επί τήν Ελλάδα πάροδον τοίς βαρβάροις οί δέ επί
λείαν έτοιμον τών αγρών καί παντελή τών πόλεων απώλειαν εχώρουν,
τούς μέν άνδρας ηβηδόν αποσφάττοντες, παιδάρια δέ καί γυναίκας
αγεληδόν άμα τώ πλούτω ληζόμενοι. καί η μέν Βοιωτία πάσα καί όσα
μετά τήν από Θερμοπυλών είσοδον Ελληνικά έθνη διήλθον οι βάρβαροι,
έκειντο τήν εξ εκείνου μέχρι τού νύν καταστροφήν διδόντα τοίς
θεωμένοις οράν, μόνων Θηβαίων διά τό τής πόλεως οχυρόν
περισωθέντων, καί ότι σπεύδων τάς Αθήνας ελείν Αλάριχος ουκ επέμεινε
τή τούτων πολιορκία. Θηβαίων τοίνυν διά τούτο εκπεφευγότων, επί τάς
Αθήνας εχώρει, ράστα τήν πόλιν οιόμενος ελείν, διά τό μέγεθος παρά των
ένδον φυλαχθήναι ου δυναμένην, καί προσέτι τού Πειραιώς εχομένου
σπάνει τών επιτηδείων μετ’ ου πολύ τούς πολιορκουμένους ενδώσειν.
αλλ’ ο μέν Αλάριχος εν ταύταις ήν ταίς ελπίσιν, έμελλε δέ η τής πόλεως
αρχαιότης καί εν ούτω δυσσεβέσι καιροίς θείαν τινά πρόνοιαν υπέρ
εαυτής επισπάσθαι καί μένειν απόρθητος. (6) άξιον δέ μηδέ τήν αιτίαν
δι’ ήν η πόλις περιεσώθη, θεοπρεπή τινά ούσαν καί εις ευσέβειαν τούς
ακούοντας επικαλουμένην, σιωπή διελθείν. επιών Αλάριχος πανστρατιά
τή πόλει τό μέν τείχος εώρα περινοστούσαν τήν πρόμαχον Αθηνάν,…….
τοίς δε τείχεσι προεστώτα τόν Αχιλλέα τόν ήρω………. ταύτην Αλάριχος

τήν όψιν ουκ ενεγκών πάσης μέν απέστη κατά τής πόλεως εγχειρήσεως,
επεκηρυκεύετο δε.
…. προσδεξαμένων τούς λόγους, όρκους τε λαβόντων καί δόντων, εισήει
σύν ολίγοις Αλάριχος εις τάς Αθήνας……….. τήν Αττικήν δέ πάσαν
απόρθητον απολιπών, δέει τών φανέντων φασμάτων, επί τήν Μεγαρίδα
παρήει, καί ταύτην ελών εξ επιδρομής, τής επί τήν Πελοπόννησον
ελάσεως είχετο, μηδεμιάς πειρώμενος αντιστάσεως, τών πόλεων
σχεδόν απασών, διά τήν ασφάλειαν ήν ο Ισθμός παρείχεν αυταίς,
ατειχίστων ουσών.
Μετάφραση αρχαίου κειμένου.
Ο Αλάριχος όμως, εγκατέλειπε τους τόπους της Θράκης, καί
ενάντια στην Μακεδονία προήλαυνε καί ενάντια στην Θεσσαλία,
καταστρέφοντας όλα τα ενδιάμεσα. Όταν όμως έφθασε κοντά στις
Θερμοπύλες, έστελνε κρυφά προς τον ανθύπατο Αντίοχο καί τον
Γερόντιο τον υπεύθυνο για την φύλαξη, αυτούς που θα ανήγγελλαν την
έφοδο. Καί αυτός αφενός αποχωρούσε με τους φύλακες, παραχωρώντας
ελεύθερη καί ανεμπόδιστη την ενάντια στην Ελλάδα προέλαση στους
βαρβάρους, οι οποίοι αφετέρου προχωρούσαν ενάντια στην έτοιμη
λεία των αγρών καί για παντελή καταστροφή των πόλεων, τους άνδρες
από την μία από την εφηβεία κατασφάζοντας, από την άλλη τα παιδάκια
καί τις γυναίκες εξαιτίας του πλούτου εντελώς ληστεύοντας κοπαδιαστά.
Καί αφενός όλη η Βοιωτία καί όσα μετά από την είσοδο από τις
Θερμοπύλες Ελληνικά γένη διήλθαν οι βάρβαροι, κείτονταν μέχρι την
από εκείνου του σημείου μέχρι τώρα καταστροφή, δίνοντας στους
στους θεατές να βλέπουν, μόνων των Θηβαίων περισωθέντων εξαιτίας
του οχυρού της πόλης, καί διότι σπεύδοντας να κυριεύσει την Αθήνα ο
Αλάριχος δεν επέμεινε στην πολιορκία τους. Αφού λοιπόν οι Θηβαίοι
ξέφυγαν για αυτό, προχωρούσε ενάντια στην Αθήνα, νομίζοντας ότι θα
κυριεύσει εύκολα την πόλη, εξαιτίας του μεγέθους από τους
υπερασπιστές(από τους υπερασπιστές = παρά τών ένδον), η οποία
εξαιτίας του μεγέθους δεν μπορούσε να προφυλαχθεί καί επιπλέον
αφού θα κατεχόταν ο Πειραιάς(εννοεί: από τον Αλάριχο), εξαιτίας της
σπανιότητας των αναγκαίων μετά από λίγο οι πολιορκούμενοι θα
ενδώσουν. Αλλά αφενός ο Αλάριχος ήταν σε αυτές τις ελπίδες(πιο
ελεύθερα: έλπιζε αυτά), όμως έμελλε η αρχαιότητα της πόλης καί σε
τόσο ασεβείς καιρούς κάποια θεία πρόνοια για αυτήν να μεριμνήσει καί
να παραμείνει απόρθητη. (6) Όμως δεν είναι άξιο ούτε την αιτία για την
οποία σώθηκε η πόλη, αν καί είναι κάποια θεοπρεπής καί στην ευσέβεια
αυτούς που την άκουγαν να την επικαλείται, να την διέλθουμε σιωπηλά.
Επιτιθέμενος ο Αλάριχος με όλο τον στρατό του στην πόλη, αφενός
στο τείχος έβλεπε να περιτριγυρίζει την Πρόμαχο Αθηνά,…………….
αφετέρου στα τείχη να είναι αρχηγός ο Αχιλλέας ο ήρωας………. Ο
Αλάριχος βλέποντας αυτό το όραμα δεν το άντεξε καί απείχε από κάθε
επιχείρηση κατά της πόλης, ενώ αφετέρου έστειλε κήρυκες.
…. Αφού αποδέχθηκαν τους λόγους, καί έδωσαν καί έλαβαν όρκους,
εισερχόταν με λίγους ο Αλάριχος στην Αθήνα………. Αφετέρου
εγκαταλείποντας όλη την Αττική απόρθητη, εξαιτίας του φόβου για τα
εμφανισθέντα οράματα, προήλαυνε ενάντια στην Μεγαρίδα,

κυρίευσε αυτήν με επιδρομή, συνέχιζε την προέλαση ενάντια στην
Πελοπόννησο, χωρίς
να συναντήσει καμμία αντίσταση, σχεδόν σε όλες
τις πόλεις, εξαιτίας της ασφάλειας την οποία παρείχε ο Ισθμός σε αυτές,
οι οποίες ήσαν ατείχιστες.
Σχόλια επί του κειμένου
1) Το κείμενο αναφέρεται στην προέλαση του Αλαρίχου στην Ελλάδα.
2) Η χριστιανική προπαγάνδα, ακολουθεί δύο αμυντικές γραμμές.
Η μία είναι η απόρριψη του γεγονότος καί ότι δεν έγινε, ενώ η άλλη
γραμμή είναι ότι τάχα ο Αλάριχος είχε ισχυρό στρατό καί άρα δεν
μπορούσαν να τον αναχαιτίσουν.
Όμως, ο ιστορικός Ζώσιμος, απορρίπτει αυτό το ενδεχόμενο, διότι ο
Αλάριχος έστειλε στον ανθύπατο Αντίοχο καί στον στρατιωτικό διοικητή
Γερόντιο, τους αγγελιοφόρους οι οποίοι ανακοίνωσαν την έφοδο καί τότε
οι υπεύθυνοι κρατικοί αξιωματούχοι, οι διορισμένοι από τον
αυτοκράτορα, έδωσαν την άδεια για την έφοδο!!!!.
Καί εδώ τίθεται το ερώτημα: Γιατί έδωσαν την άδεια για την έφοδο;
Η απάντηση είναι, ότι θα πρέπει αυτές να ήσαν οι εντολές από τον
Ρουφίνο, ο οποίος επιτρόπευε μετά τον θάνατο του Θεοδοσίου Α΄,
τον Αρκάδιο καί τον Ονώριο, τα τέκνα του Θεοδοσίου Α΄, εκτελώντας
χρέη πρωθυπουργού.
3) Η περιγραφή των πράξεων των σφαγέων κατά του Ελληνισμού,
περιγράφονται αναλυτικώς.
Ωστόσο, εγώ θα σταθώ σε ένα σημείο.
Αυτό είναι η θεία πρόνοια, η οποία διέσωσε την πόλη της Παλλάδος,
το «Κλεινόν Άστυ», την πόλη των μεγάλων προσωπικοτήτων.
Ο Αλάριχος, είδε την Θεά Αθηνά να περιτριγυρίζει τα τείχη καί τον
Αχιλλέα να διευθύνει από τα τείχη. Αυτό το όραμα του Αλαρίχου,
Απαντά σε όλους τους αρνητές της υπάρξεως των Ελλήνων καί
Ελληνίδων, Θεών καί Θεαινών, Ηρώων καί Ηρωίδων.
Καί οφείλω να σημειώσω ότι ο Αλάριχος, ο οποίος είδε αυτό το όραμα,
ήταν χριστιανός. Αυτός ήταν ο λόγος, για τον οποίο ο Αλάριχος άφησε
την Αττική απόρθητη.
4) Άλλο ένα αξιοσημείωτο γεγονός, είναι ο διοικητικός διαχωρισμός της
Θράκης καί της Μακεδονίας, από την Ελλάδα. Αυτό είναι ενδεικτικό της
θέασης των αυτοκρατόρων του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, προς
τους Έλληνες.
Αλλά εδώ, θα παραθέσω καί στοιχεία από το βιβλίο του Ιωάννη
Καραγιαννόπουλου Το Βυζαντινό κράτος, τέταρτη έκδοση, εκδόσεις
Βάνιας, Θεσσαλονίκη, 1996μ.α.χ.χ., σειρές 13-23, σχετικώς με αυτό το
θέμα.

Ο Ιωάννης Καραγιαννόπουλος, γράφει σαφώς τα εξής:
«-Η πολιτική του κράτους έναντι των Γότθων μπήκε, μετά το θάνατο του
Θεοδοσίου, σε περίοδο σοβαρής κρίσης. Οι Βησιγότθοι με αρχηγό τον
Αλάριχο στασίασαν καί άρχισαν επιδρομές προς την Κωνσταντινούπολη,

καί στη συνέχεια προς την Πελοπόννησο. Τελικά η κυβέρνηση του
Βυζαντίου απαλλάχτηκε από το γοτθικό κίνδυνο μόνο όταν χορήγησε
στον Αλάριχο το βαθμό καί τον τίτλο του στρατηλάτη του Ιλλυρικού
(magister militum per Illyricum) καί σ’ έναν άλλο Γότθο αρχηγό, τον
Γαϊνά, που μπήκε στην υπηρεσία της αυτοκρατορίας, το βαθμό καί τον
τίτλο του στρατηλάτη του Πραισέντου (magister militum praesentalis).
Στον Γαϊνά επετράπη, επιπλέον, να εγκατασταθεί με τους στρατιώτες του
στην Κωνσταντινούπολη».

Στα γραφόμενα του Καραγιαννόπουλου, οφείλω να παρατηρήσω τα εξής:
1) Ότι οι Γότθοι στασίασαν, πράγματι έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε,
όπως θα έλεγε καί ο Πιραντέλλο. Αν αυτό αληθεύει, τότε το ερώτημα
είναι γιατί ο τότε επίτροπος του Αρκαδίου καί του Ονωρίου Ρουφίνος, δεν
διέταξε τον στρατό να καταπνίξει την εξέγερση των Γότθων; Μήπως δεν
ήθελε ή δεν μπορούσε;
Αν κάποιοι υποστηρίξουν ότι τάχα δεν μπορούσε να καταπνίξει την
Γοτθική εξέγερση, τότε πώς μας το παρουσιάζουν ως μία πανίσχυρη
αυτοκρατορία, ικανή να συγκρούεται με τους Πάρθους καί τους Πέρσες;
Άρα κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύσει.
Επομένως, η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι οι Γότθοι ό,τι έπραξαν κατά
του Ελληνισμού καί της Ελλάδας, το έπραξαν με την συγκατάθεση, την
προτροπή, την ανοχή καί την εντολή των Ρωμαιοχριστιανών
αυτοκρατόρων.
Εξάλλου, η συμπαιγνία των Ρωμαιοχριστιανών καί των Γότθων
αποδεικνύεται από το απλό, απλούστατο γεγονός, ότι ο Αλάριχος
βραβεύθηκε με τον τίτλο του στρατηλάτη του Ιλλυρικού, ενώ ο Γότθος
Γαϊνάς ονομάσθηκε στρατηλάτης του Πραισέντου.
Δηλαδή όχι μόνον δεν πολεμήθηκαν αλλά καί διορίσθηκαν στρατιωτικοί
διοικητές επαρχιών.
Αυτά είναι τα γεγονότα καί τα στοιχεία, καθώς καί οι επισημάνσεις
τα σχολια δικα σας

2) Το Ιλλυρικό εκτεινόταν βορείως του ποταμού Γενούσσου
(ή αλλιώς Σκούμπη ποταμού) καί μέχρι της περιοχής της Δαλματίας.
Η Δαλματία αποτελούσε χωριστή επαρχία. Αντιθέτως, το Πραισέντο ήταν
χωριστή επαρχία.
3) Αν καί μπορεί να το έγραψα παραπάνω, οφείλω να το τονίσω ξανά.
Η εκστρατεία του Αλαρίχου στην Ελλάδα δεν ήταν εκστρατεία κατά
της αυτοκρατορίας, αλλά εκστρατεία με την συγκατάθεση της
αυτοκρατορίας της Κωνσταντινουπόλεως.
Αντίοχος Αχαρνεύς