Απ: ιστορία του χριστιανισμού

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:10

392 Νέος μεγάλος διωγμός κατά
των Εθνικών σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Σβήνουν τα Μυστήρια της Σαμοθράκης
μετά από κατασφαγή των ιερέων και όλων των θρησκευτών από απόσπασμα «διωγμιτών»
που αποβιβάσθηκε στο νησί. Καταστροφή του Μαντείου του Άμμωνος Διός στην
Άφυτο της Χαλκιδικής. Στις αίθουσες των δικαστηρίων «κυλούν ρυάκια αίματος»,
όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Λιβάνιος. Στην Κύπρο, ο εβραϊκής καταγωγής
επίσκοπος («Άγιος» και αυτός !) Επιφάνειος και ο «Άγιος» Τύχων εκχριστιανίζουν
μαζικά και με την απειλή του φασγάνου και της πυράς χιλιάδες Εθνικούς και
καταστρέφουν όλα τα Ιερά της νήσου. Παύουν οριστικά τα κυπριακά Μυστήρια
της Αφροδίτης. Το σχετικό διάταγμα του Θεοδοσίου δηλώνει κυνικά: «όποιος
δεν υπακούσει στον πατέρα Επιφάνειο δεν έχει θέση πάνω στο νησί».
Στις μεσανατολικές πόλεις Πέτρα, Αερόπολη, Ράφια, Γάζα και Βααλβέκ (Ηλιόπολη)
ξεσπούν απελπισμένες εξεγέρσεις των Εθνικών κατά των διωγμητών, των χριστιανών
οχλοκρατών και των μοναχών ροπαλοφόρων. Στην πόλη Σούφες της Β. Αφρικής,
60 χριστιανοί πληρώνουν με τη ζωή τους την προσπάθειά τους να γκρεμίσουν
το εκεί άγαλμα του Ηρακλέους. Στη Γαλατία σφάζονται όλοι οι ιερείς και
κατάσχονται οι περιουσίες όλων των Εθνικών Ναών που στη συνέχεια πυρπολούνται
κι εκθεμελιώνονται. Στις 22 Αυγούστου ανακηρύσσεται αυτοκράτωρ της Δύσεως
στο Λούγδουνο από τους Εθνικούς, ο ρήτωρ Φλάβιος Ευγένιος που αποκηρύσσει
το βάπτισμά του κι επιστρέφει στην Εθνική λατρεία. Απαντώντας στο πραξικόπημα
των Εθνικών της Δύσεως, οι Θεοδόσιος, Αρκάδιος και Ονώριος εκδίδουν, στις
8 Νοεμβρίου, ένα ακόμη έδικτο («Προς Ρουφίνο, Έπαρχο Πραιτωρίου Ανατολής»)
με το οποίο επιδιώκεται να κτυπηθούν οι τελευταίοι ενεργοί Ρωμαίοι και
Έλληνες Εθνικοί της Ανατολικής τουλάχιστον Αυτοκρατορίας, καθώς απαγορεύονται
οι θυσίες, οι σπονδές, τα θυμιάματα, τα αναθήματα, η μαντική και κάθε άλλη
μορφή της Εθνικής Λατρείας (που αποκαλείται «ειδωλολατρική δεισιδαιμονία»)
και καθιερώνεται η εφεξής κατάσχεση των περιουσιών των κατά κανόνα ευπόρων
θυμάτων της χριστιανικής μισαλλοδοξίας, η οποία θ’ αποτελέσει βασική πηγή
περαιτέρω πλουτισμού της Εκκλησίας στην οποία κατέληγαν οι κατασχεθείσες
περιουσίες μέσω του αυτοκρατορικού ταμείου: «Κανείς απολύτως, ασχέτως της
κοινωνικής τάξεως που προέρχεται ή της ιεραρχικής βαθμίδος που κατέχει,
ασχέτως αν κατέχει κάποιο αξίωμα ή έχει αποσυρθεί από αυτό, ασχέτως αν
είναι ισχυρός λόγω της καταγωγής του ή ταπεινός ως προς την γενεά του,
ασχέτως της οικονομικής του καταστάσεως και της νομικής του υποστάσεως,
σε κανέναν τόπο και σε καμμία πόλη, δεν επιτρέπεται να θυσιάσει σε άψυχα
αγάλματα. Ούτε και θα τιμήσει, διαπράττοντας κρυφίως στην οικία του αυτή
την κακουργία, με πυρά τους Θεούς Λάρητες, με σπονδή οίνου την Θεά Τύχη
ή με αρώματα τους Θεούς Πενάτες. Ούτε θα τους ανάψει λυχνάρια, ούτε θα
τους κάψει λιβάνι, ούτε θ’ αναρτήσει προς τιμήν τους στεφάνους. Αν τολμήσει
κανείς να κάνει άνομο θυσία και να συμβουλευθεί τα σπλάχνα του σφαγίου,
προτρέπονται άπαντες να τον καταγγείλουν δημοσίως, όπως είθισται να γίνεται
και με τους ενόχους εσχάτης προδοσίας, ώστε να τιμωρηθεί με την πρέπουσα
σκληρή τιμωρία, παρ’ όλο που δεν έχει διαπράξει τίποτε ενάντιο ή σχετικό
με την ασφάλεια του αυτοκράτορος. Διότι είναι από μόνο του κακούργημα το
να θέλει κάποιος να παραβιάσει τους νόμους της φύσεως και να διερευνήσει
απαγορευμένα ζητήματα, ν’ ανακαλύψει κρυμμένα μυστικά, ν’ αποτολμήσει απαράδεκτες
ενέργειες, να επιδιώξει να μάθει πώς θα εξελιχθεί ο βίος κάποιου άλλου
ή να προβλέψει τον θάνατο ενός τρίτου προσώπου. Και αν κανείς αποδώσει
τιμές, ανάπτοντας εμπρός από αυτά λιβάνι, σε φθαρτά αγάλματα κατασκευασμένα
από ανθρώπινο χέρι, και αν κατά τρόπο γελοίο νοιώσει σέβας για τα ομοιώματα
που ο ίδιος έχει κατασκευάσει, ή αν τυλίξει με γιρλάντες κάποιο δένδρο
ή αν υψώσει βωμό με υλικά που ο ίδιος έχει σηκώσει από την γή, ή αν προσπαθήσει
να τιμήσει αγάλματα αφιερωμένα στην ματαιότητα με αναθήματα, έστω και ταπεινά
αφού και τέτοια ακόμη αποτελούν προσβολή κατά της θρησκείας μας, θα τιμωρηθεί
με κατάσχεση της οικίας ή του οικοπέδου στο οποίο απεδείχθη ότι τιμήθηκε
η ειδωλολατρική δεισιδαιμονία… » («Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 12)

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:10

393 Ο αυτοκράτωρ Ευγένιος φθάνει
στην Ιταλία, όπου ο διανοούμενος στρατηγός Βίριος Νικόμαχος Φλαβιανός ξαναστήνει
τον Βωμό της Νίκης στην αίθουσα της Συγκλήτου κι επαναφέρει τη λατρεία
των παραδοσιακών Θεών. Στην Ανατολή, ο Θεοδόσιος καταργεί τα Πύθια, τα
Άκτια και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δήωση της Ολυμπίας και ισοπέδωση όλων
των βωμών της.

394 Πλήρης παλινόρθωση του ρωμαϊκού
Εθνισμού στη Δυτική Αυτοκρατορία. Ο Φλαβιανός, με το αξίωμα του υπάτου
Ρώμης και υποστηριζόμενος ψυχικά από την ευσεβή σύζυγό του, αναβιώνει όλες
τις καταργηθείσες από τους χριστιανούς λατρείες. Στην Όστια επανανοίγει
το Ιερό του Ηρακλέους. Στις 27 Μαρτίου, 1 Απριλίου και 28 Απριλίου έως
3 Μαϊου οι Ρωμαίοι ξαναεορτάζουν με μεγαλοπρέπεια την Εορτή της Κυβέλης,
την Εορτή της Βήνους Βερτικόρντια, τα Μεγαλήσια και τα Φλοράλια. Κατά χιλιάδες
οι χριστιανοί επιστρέφουν στην Εθνική Θρησκεία φοβούμενοι το οριστικό τέλος
του Χριστιανισμού. Στις 5 και 6 Σεπτεμβρίου συγκρούονται οι στρατοί των
Εθνικών (υπό τον Φλαβιανό) και των χριστιανών (υπό τον αυτοκράτορα της
Ανατολής Θεοδόσιο) στην κοιλάδα του ποταμού Φρίγδου. Οι κατά πολύ ολιγώτεροι
Εθνικοί ηττώνται και κατασφάζονται. Ο αυτοκράτωρ Ευγένιος συλλαμβάνεται,
βασανίζεται, αποκεφαλίζεται και το κεφάλι του περιφέρεται πάνω σε παλούκι
σε ολόκληρη την Δυτική Αυτοκρατορία για παραδειγματισμό. Ο Φλαβιανός αυτοκτονεί
για να μην πέσει στα χέρια των χριστιανών.

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:10

395 Οι αυτοκράτορες Αρκάδιος και
Ονώριος απαγορεύουν ακόμα και την είσοδο στους Εθνικούς Ναούς («Θεοδοσιανός
Κώδιξ» 16. 10. 13), ενώ με τα έδικτα της 22ας Ιουλίου και 7ης Αυγούστου,
κηρύσσουν νέους διωγμούς κατά των Εθνικών. Το ίδιο έτος, ο ευνούχος πρωθυπουργός
του αυτοκράτορος Αρκαδίου Ρουφίνος κατευθύνει τις ορδές τών, υπό τον Αλάριχο,
χριστιανών πλέον Γότθων προς τον ελλαδικό χώρο. Ακολουθούμενοι από πλήθη
φανατισμένων μοναχών, οι Γότθοι του Αλαρίχου (ο οποίος είχε πολεμήσει με
τον Θεοδόσιο κατά των Εθνικών του Φλαβιανού) κατασφάζουν αμέτρητους Εθνικούς
Έλληνες και καταστρέφουν πόλεις και Ιερά στο Δίον, τη Θεσσαλία, τους Δελφούς,
τη Βοιωτία, την Αττική, τα Μέγαρα, την Κόρινθο, τη Φενεό, το Άργος, τη
Νεμέα, τη Λυκόσουρα, τη Σπάρτη, τη Μεσσήνη, τη Φιγαλεία, την Ολυμπία. Στην
Ελευσίνα πυρπολείται το εκεί πανάρχαιο Ιερό και θανατώνονται στην πυρά
ο Θεσπιεύς Ιεροφάντης Ιλάριος και όλοι οι ιερείς των Μυστηρίων τα οποία
είχαν αναβιώσει από τους Μιθραϊστές λίγο μετά τον θάνατο του Νεστορίου.
Την ίδια εποχή περίπου, το βεβηλωθέν Ιερό της Θεάς Κελαιστίδος αρχίζει
να επαναλειτουργεί ως χριστιανική εκκλησία έως το έτος 421 που οι χριστιανοί
θα το πυρπολήσουν επειδή οι θρησκευτές μέσα από την χριστιανική λατρεία
τιμούσαν και την Θεά. Στο έργο του «Paraenesis», ο Ισπανός επίσκοπος Βαρκελώνης
Πασιανός (Pacianus) δυσανασχετεί, με πολύ γλαφυρό μάλιστα τρόπο («Me Miserum
! Quid ego facinoris admisi !»), για το γεγονός ότι παρά τους διωγμούς,
εξακολουθούν να υπάρχουν στην περιοχή του ενεργοί Εθνικοί που τιμούν τους
«ειδωλολατρικούς» Θεούς, πράξη η οποία, κατά το μισαλλόδοξο μυαλό του,
είναι στον ίδιο βαθμό… «εγκληματική» με την ανθρωποκτονία !

396 Νόμος της 23ης Μαρτίου, απαγορεύει
σε ολόκληρη την Ανατολική Αυτοκρατορία ακόμη και την απλή παρατήρηση «ειδωλολατρικών»
τελετών. Στις 7 Δεκεμβρίου, οι αυτοκράτορες Αρκάδιος και Ονώριος, εκδίδουν
έδικτο («Προς Καισάριο, Έπαρχο Πραιτωρίου») με το οποίο η Εθνική Λατρεία
εξισούται με προδοσία κατά του Κράτους. Οι Εθνικοί ιερείς στερούνται όλων
των προνομίων τους και τους απαγορεύεται η περαιτέρω άσκηση των καθηκόντων
τους: «Privilegia si qua concessa sunt antiquo iure sacerdotibus, ministris,
praefectis, hierofantis sacrorum sive quolibet alio nomine nuncupantur,
penitus aboleantur nev gratulentur se privilegio esse munitos, quorum professio
per legem cognoscitur esse damnata» («Εάν με παλαιούς νόμους είχαν δοθεί
προνόμια σε ιερουργούς, μινίστρους, πρεφέκτους ή ιεροφάντες των παλαιών
Μυστηρίων, γνωστούς με τα πιο πάνω ονόματα ή με άλλα, τα προνόμια αυτά
θα καταργηθούν πλήρως. Τα πρόσωπα αυτά δεν θα μπορούν να συγκαταλέγονται
μεταξύ των τυχερών που προστατεύουμε με προνόμια, αυτή η ίδια η ιδιότης
τους άλλωστε καταδικάζεται ήδη υπό του νόμου», «Θεοδοσιανός Κώδιξ»
16, 10, 14).

397 Νέος νόμος του Αρκαδίου απαιτεί
την ισοπέδωση όλων των Εθνικών Ναών της Ανατολικής Αυτοκρατορίας που τυχόν
στέκουν ακόμη όρθιοι.

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:11

398 Η Τετάρτη Σύνοδος της Καρθαγένης
απαγορεύει ακόμη και στους επισκόπους την ανάγνωση των βιβλίων των Εθνικών.
Ο («Άγιος») επίσκοπος Γάζης Πορφύριος κλείνει τους περισσότερους Εθνικούς
Ναούς της πόλεώς του. Σε Δύση και Ανατολή αμέτρητα φιλοσοφικά και επιστημονικά
βιβλία του προχριστιανικού κόσμου εξαφανίζονται στην πυρά. Ο εκχριστιανισμένος
Βάνδαλος στρατηγός Στηλίχων πρωτοστατεί σε καταστροφές Εθνικών Ιερών και
σφαγές ιερέων και θρησκευτών. Με διάταγμα του Αρκαδίου εξουσιοδοτούνται
οι τοπικές αρχές να ξυλοκοπούν τους φανατικούς μοναχούς που συνηθίζουν
να επιτίθενται, ν’αποσπούν από τα χέρια των στρατιωτών και να λυντσάρουν
τους συλλαμβανόμενους Εθνικούς. Ο «Άγιος» Αυγουστίνος εντείνει τις προσηλυτιστικές
προσπάθειες των ανθρώπων του, καθώς η πλειοψηφία των αρχόντων της Καρχηδόνος
δείχνει να εμμένει στην αρχαία Θρησκεία και τα αγάλματα των Θεών ακόμη
στέκουν στο Φόρουμ της πόλεως και δέχονται τιμές. Όπως γίνεται φανερό από
μία μεταγενεστέρα επιστολή του Αυγουστίνου («Contra Epistolam Parmeniani»
1, 9, 15), συμμορίες χριστιανών καταστρέφουν συστηματικώς Ιερά, βωμούς
και αγάλματα και οι «διωγμίτες» στρατιώτες διαλύουν κάθε απόπειρα τελέσεως
θυσιών. Αντίθετα από την αγαθότατη αγιογραφία που του έχουν κατασκευάσει
οι νικητές που γράφουν όπως αυτοί θέλουν την Ιστορία, ο συγκεκριμένος άνθρωπος
υπήρξε ένας φανατικός και βίαιος προσηλυτιστής, ο πρώτος μάλιστα που θεωρητικοποίησε
τον εξαναγκαστικό προσηλυτισμό («cogite intrare») και ζήτησε την
βιαία πάταξη των αιρέσεων του Χριστιανισμού.

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:11

399 Oι αυτοκράτορες Αρκάδιος και
Ονώριος, για να θέσουν όρια στην χριστιανική υστερία καταστροφής κάθε πολιτισμικού
στοιχείου των Εθνικών, εκδίδουν τον Ιανουάριο ένα ακόμη έδικτο που θ’ ακολουθηθεί
από νεώτερο τον Φεβρουάριο στην Ραβέννα («Προς Μακρόβιο και Προκλιανό,
Βικάριο»), με το οποίο ανανεώνεται η απαγόρευση των θυσιών, αλλά και ανακαλούνται
όσες προηγούμενες διαταγές πρόσταζαν την καταστροφή του «ειδωλολατρικού»
διακόσμου των διαφόρων δημοσίων κτιρίων: «τυχόν τέτοια δικαιολογητικά έγγραφα
πρέπει ν’ αποσπασθούν από τα χέρια των καταστροφέων και να μας επιστραφούν»
(«Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. 3). Με το πρώτο έδικτο («Προς Μακρόβιο,
Βικάριο Ισπανίας και Προκλιανό, Βικάριο των Πέντε Επαρχιών») απλώς επιτρέπεται
να μείνουν άθικτα τα ελάχιστα πια «ειδωλολατρικά» διακοσμητικά στοιχεία
που ακόμα κοσμούαν κάποια δημόσια κτίρια στην Δύση, και έως τότε θεωρούντο
«κατοικίες των δαιμόνων» από τους χριστιανούς που τα έσπαγαν ή χάρασσαν
παντού επάνω τους το «χριστόγραμμα» ή τον σταυρό: «Sicut sacrificia prohibemus,
ita volumes publicorum operum ornamenta servari» («Όπως ακριβώς απαγορεύσαμε
τις θυσίες, έτσι επιθυμούμε να διατηρηθούν τα διακοσμητικά στοιχεία των
δημοσίων κτιρίων», «Θεοδοσιανός Κώδιξ, 16, 10, 15»). Άλλα δύο έδικτα
που εκδίδουν οι ίδιοι στην Πάδουα, στις 20 του μηνός Αυγούστου και στην
Πατάβια, στις 13 του μηνός Σεπτεμβρίου («Προς Απολλόδωρο, Ανθύπατο Αφρικής»,
«Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 17 και «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. 4), επιτρέπουν
τις εορτές και τις συγκεντρώσεις δίχως όμως να έχουν αυτές θρησκευτική
σημασία και οπωσδήποτε δίχως να συμπεριλαμβάνουν τελετές, θυσίες και επικλήσεις
στους Θεούς («…ullo sacrificio atque ulla superstitione…»): «αποφασίζουμε
ότι σύμφωνα με τα αρχαία έθιμα θα εξακολουθήσουν να παρέχονται διασκεδάσεις
στον λαό, χωρίς όμως θυσίες ή άλλες πράξεις της καταραμένης δεισιδαιμονίας
και θα επιτρέπεται στον λαό να παρευρίσκεται σε εορταστικά συμπόσια όποτε
το επιθυμεί». Με ένα ακόμη έδικτο που εξεδόθη επίσης στις 20 Αυγούστου
(«Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 18) προς τον Απολλόδωρο, ανανεώνεται η απαγόρευση
των θυσιών και διατάσσεται η αφαίρεση όλων των «ειδώλων» από τους Ναούς
για να σταματήσει έτσι η κάθε είδους απόδοση τιμών προς αυτά: «…depositis
sub officio idolis disceptatione habita, quibus etiam nunc patuerit cultum
vanae superstitionis inpendi» («… τα είδωλα να αφαιρεθούν από τους
Ναούς υπό την επίβλεψη του διοικητικού προσωπικού, καθώς η έρευνά μας έχει
αποδείξει ότι ακόμη και τώρα λατρεύεται με την βοήθεια αυτών των ειδώλων
η άθλια δεισιδαιμονία»). Στην Ανατολή όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά,
καθώς η παντοδύναμη πλέον Εκκλησία πιέζει για αυτοκρατορική κάλυψη των
εγκλημάτων της κατά του Εθνισμού. Στη Βόρειο Αφρική οι διωγμήτες Ιόβιος
και Γαυδέντιος κτυπούν όλα τα αστικά κέντρα των Εθνικών, καταστρέφουν τους
Ναούς, καίνε τις βιβλιοθήκες και θανατώνουν τους ιερείς. Οι ίδιοι ως άνω
αυτοκράτορες, εκδίδουν στις 10 Ιουλίου ένα άλλο έδικτο («Προς Ευτυχιανό,
Έπαρχο του Πραιτωρίου Ανατολής») το οποίο αναρτάται στην Δαμασκό και διατάσσει
την εξαφάνιση από προσώπου γής, όλων των Ναών των Εθνικών: «Si qua in agris
templa sunt, sine turba ac tumultu diruantur. His enim deiectis atque sublatis
omnis superstitioni materia consumetur» («Εάν υπάρχουν ακόμη Ναοί σε επαρχιακές
περιοχές να καταστραφούν χωρίς φασαρία ή οχλαγωγία. Γιατί μόνον όταν θα
έχουν γκρεμισθεί και εξαλειφθεί από προσώπου γής, θα έχει καταστραφεί η
υλική βάση επάνω στην οποία στηρίζεται η δεισιδαιμονία», «Θεοδοσιανός Κώδιξ»
16, 10, 16)

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:11

400 Ο επίσκοπος της Ρεμεσιάνα
Δακίας (Remesiana) Νικήτας («άγιος» και αυτός !) καταστρέφει το θρακικό
Μαντείο του Θεού Διονύσου των Βεσσών ή Βησσών και εκχριστιανίζει με την
βία ολόκληρη την γύρω περιοχή

401 Ο («άγιος») επίσκοπος Πορφύριος.
οργανώνει μαζικά λυντσαρίσματα Εθνικών και καταστρέφει με τη βοήθεια του
φανατισμένου όχλου τους οκτώ εν ενεργεία Ναούς της Γάζης. Ο χριστιανικός
όχλος της Καρχηδόνος λυντσάρει Εθνικούς και καταστρέφει Ναούς και αγάλματα.
Στις 16 Ιουνίου του 401, ο «άγιος» Αυγουστίνος, αγάλλεται ανοικτά σε κήρυγμά
του (24. 6), για την πράξη των χριστιανών οχλοκρατών της Καρχηδόνος, που
είχαν προβεί σε βανδαλισμό ενάντια σε ένα άγαλμα του Θεού Ηρακλέους (Chuvin,
σελ. 74), ενώ οι ανυπόμονοι «άγιοι πατέρες» της 5ης Αφρικανικής Συνόδου,
η οποία συνέρχεται την ίδια ημέρα στην ίδια πόλη, εκτός του ότι εκδίδουν
κανόνες με τους οποίους αφορίζονται ακόμα και μετά θάνατον όλοι όσοι δημιουργούν
συγγένειες με Εθνικούς ή δεν αποκληρώνουν τους ήδη συγγενείς τους που παραμένουν
Εθνικοί, καθώς τίθεται απαγόρευση ακόμα και για την απλή συμμετοχή σε εορταστικά
γεύματα και χορούς των Εθνικών, παροτρύνουν επιπροσθέτως την αυτοκρατορική
εξουσία να σαρώσει εδώ και τώρα, «από άκρου σε άκρο της Αφρικής», τα ελάχιστα
έσχατα Ιερά της Εθνικής λατρείας που παραμένουν ακόμα άθικτα από την επέλαση
των χριστιανών και να απαγορεύσει τις λατρευτικές πράξεις που εξακολουθούν
να τελούνται σε ιερά μέρη, που τώρα όμως έχουν καταληφθεί από τον Χριστιανισμό
και σε ημερομηνίες που έχουν «επικαλύψει» αρχαίες εορτές (φωνάζει ο κλέφτης
για να φύγει ο νοικοκύρης, όπως λέει ο απλός λαός): «υπάρχουν και άλλα
αιτήματα προς τους ευσεβέστατους αυτοκράτορες, όπως το να διατάξουν την
πλήρη καταστροφή από άκρου σε άκρο της Αφρικής όλων των ειδώλων που απομένουν,
διότι σε αρκετές παράκτιες περιοχές και διάφορα κτήματα της υπαίθρου ανθεί
η αθλιότητα αυτής της πλάνης και να κανονίσουν επίσης την καταστροφή τόσο
των ίδιων των αγαλμάτων όσο και των άγνωστων Ναών που έχουν ανεγερθεί σε
αγροτικές ή απομονωμένες περιοχές. Και πρέπει να ζητηθεί επίσης, όπου γίνονται
εξαιτίας της παγανιστικής πλάνης διάφορες θρησκευτικές εκδηλώσεις που δεν
επιτρέπονται από τους νόμους και πιέζονται οι χριστιανοί να συμμετάσχουν
σε αυτές… να επιβληθεί η πλήρης απαγόρευση και εκδίωξή τους από πόλεις
και κτήματα και να επιβληθούν αυστηρές ποινές, καθώς αυτοί (οι Εθνικοί)
επιμένουν σε κάποιες πόλεις αμετανόητα να εορτάζουν ακριβώς στις ημέρες
που τιμούμε τους πιο ευλογημένους μάρτυρές μας, ακόμα και κοντά στις ίδιες
τις εκκλησίες μας» (58 – 60, όπως παρατίθενται στους Macmullen – Lane,
«Paganism ans Christianity, 100 - 425 C. E. : A Source Book», σελ. 287
- 288)

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:11

405 Το έτος αυτό, ο τρομερός Ιωάννης
«Χρυσόστομος» (ο μισέλληνας που ευθέως αποκαλεί την Ελληνική Φιλοσοφία
«ελληνική μωρία», «έξωθεν άνοια» και «μητέρα των κακών» στην 1η «Ομιλία»
του «Εις Α προς Κορινθίους»), έχει ακόμα την ισχύ να στέλνει, παρ’ όλο
που είναι πλέον εξόριστος στην Αρμενία, τις ορδές των ροπαλοφόρων συμμοριτών
μοναχών να σαρώσουν τα «είδωλα», δηλαδή τους Ναούς, τα αγάλματα και τους
βωμούς της Παλαιστίνης και της Συρίας: «τους μεν ουν υπολειφθέντας των
δαιμόνων σηκούς τούτον τον τρόπον εκ βάθρων ανέσπασεν», αγάλλεται ο όμοιός
του Θεοδώρητος Κύρου («όταν έμαθε -ο Ιωάννης- ότι η Φοινίκη επέμενε ακόμα
στις τελετές υπέρ των δαιμόνων, μάζεψε ασκητές που καίγονταν από θείο ζήλο
και αφού τους εφοδίασε με βασιλικούς νόμους, τους έστειλε ενάντια στους
ναούς, τα δε χρήματα για τους κατεδαφιστές και τους εποπτεύοντες δεν τα
άντλησε από τα βασιλικά ταμεία, αλλά έπεισε πιστές πλούσιες γυναίκες να
τα δώσουν με φιλοτιμία... έτσι λοιπόν εκ θεμελίων κατέστρεψε τους σηκούς
των δαιμόνων που ακόμα έστεκαν όρθιοι», «Εκκλησιαστική Ιστορία» 5). Όπως
γράφει ο Chuvin (σελ. 75), ο φανατικός αυτός θεοκράτης «ενθαρρύνει από
τον τόπο της εξορίας του στην Αρμενία, τις συμμορίες των μοναχών που λεηλατούσαν
τα Εθνικά Ιερά στην Φοινίκη» και «όταν οι χωρικοί της Φοινίκης σκοτώνουν
ή βγάζουν εκτός μάχης τους φανατισμένους ζηλωτές, ο Ιωάννης παρακινεί όσους
παραμένουν γεροί να συνεχίσουν όπως οι καπετάνιοι στην καταιγίδα… τους
προσφέρει δε κάθε υλική βοήθεια… και πληρώνει τους επιστάτες και τους εργάτες
των κατεδαφίσεων των Ιερών». Εντυπωσιακό είναι εδώ, ότι ο «Χρυσόστομος»
μπορεί να δρα δυναμικά και ανενόχλητος «από τον τόπο της εξορίας του» όπως
τονίζει πολύ ορθώς ο Chuvin, πράγμα που αποδεικνύεται άλλωστε και από την
αλληλογραφία του παντοδύναμου εκείνου θεοκράτη (Επιστολές 123 και 126):
«...διότι ούτε τώρα σας έχει λείψει τίποτε, αφού ζήτησα να έχετε στην διάθεσή
σας την ίδια αφθονία αγαθών, σε ενδύματα, υποδήματα και τροφή για όλους
τους αδελφούς, αν και εμείς βρισκόμαστε σε τέτοια θλίψη και είμαστε υποχρεωμένοι
να διαβιούμε στην ερημιά εδώ στην Κουκουσό...» και «...πληροφορηθήκαμε
ότι προέκυψαν πάλι στην Φοινίκη τα κακά και αυξήθηκε η μανία των Ελλήνων
και πολλοί από τους μοναχούς είτε τραυματίσθηκαν είτε έχασαν την ζωή τους...
το να σταθείτε συνεπώς με γενναιότητα απέναντι στον μαινόμενο διάβολο και
να του στερήσετε τους ανθρώπους που έχουν στρατευθεί στην υπηρεσία του
και άλλους να εμποδίσετε να πέσουν στα χέρια του, είναι πράξη άνδρα γενναίου,
νηφάλιας ψυχής, έργο υψηλής και σπουδαίας διάνοιας σαν την δική σας, έργο
άξιο μυρίων στεφανιών και βραβείων από τον Θεό, είναι αποστολικό κατόρθωμα».
Είναι πασιφανές λοιπόν, ότι αυτή η παντοδυναμία του πρώην πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως,
τον οποίο υποστήριζαν άλλωστε και οι συνάδελφοί του της Δύσης, ήταν που
θα υποχρεώσει τους προσωπικούς και εκκλησιαστικούς εχθρούς του, για να
τον εξουδετερώσουν, να τον εκτοπίσουν για δεύτερη φορά το καλοκαίρι του
407 προς μία απομακρυσμένη περιοχή του Καυκάσου, επιτηρούμενο σε συνεχή
βάση από 2 στρατιώτες φρουρούς.

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:12

406 Ο οπαδός του ειδωλοφάγου
«άγιου» Μαρτίνου Μαυρίλιος (Maurilius, 336 – 426) παλαιός ερημίτης και
μέλλων (από το 407) επίσκοπος Αγγέρης (Angers, ρωμαϊστί Andegavum, «άγιος»
βεβαίως και αυτός και μάλιστα με… αναστάσεις νεκρών και θεραπείες κατάκοιτων
και τυφλών στο μακρύ αγιογραφικό ενεργητικό του !), αφανίζει Εθνικά Ιερά
και ιερά δάση (Turcan Robert, «Cults of the Roman Empire», Oxford, 1996,
σελ. 326) μαζί με τους ιερείς και τους θρησκευτές, ενώ οι αγιογράφοι του
θα κάνουν λόγο για… «θαυματουργό» (φυσικά!) τιμωρία των «ειδωλολατρών»…
με «φωτιές που έπεσαν από τον… ουρανό». Ο Ιωάννης «Χρυσόστομος» παρουσιάζεται
και το έτος αυτό να συγκεντρώνει χρήματα από θεομανείς προσήλυτες για τις
εργασίες διάλυσης των Εθνικών Ναών, καθώς επίσης και να... κονιορτοποιεί
ή πυρπολεί με προσευχή, δηλαδή (σε μετάφραση για φυσιολογικούς ανθρώπους)
να διατάσσει την εκθεμελίωση ή πυρπόληση του ανακατασκευασμένου (μετά από
την καταστροφή τού έτους 262 από τους Ερούλους) θαυμαστού Ναού της Θεάς
Εφεσίας Αρτέμιδος. Τα γεγονότα υπολογίζεται πάντως, ότι έλαβαν χώρα πέντε
έτη νωρίτερα, το έτος 401 (Κούτουλας, σελ. 23). Στην Σαλαμίνα της Κύπρου
ο (επίσης «άγιος») Ευτύχιος συνεχίζει τις καταστροφές των Εθνικών Ιερών
και τις θηριωδίες ενάντια σε όσους Εθνικούς αρνούνται να βαπτισθούν.

407 Νέος νόμος ανανεώνει την
ποινικοποίηση κάθε μη χριστιανικής τελετής. Το ίδιο έτος, εκδίδεται στην
Ρώμη κοινό έδικτο των Αρκαδίου, Ονωρίου και Θεοδοσίου, με το οποίο διώκονται
όλοι οι αιρετικοί «Πρισκιλλιανοί» και στερούνται του δικαιώματος της ιδιοκτησίας
και δικαιοπραξίας. Οι ιδιοκτήτες των τόπων συναθροίσεών τους τιμωρούνται
με δήμευση των περιουσιών τους και οι οργανωτές των συναθροίσεων με εξορία
ή καταναγκαστική εργασία σε ορυχεία («Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 5. 40)

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:12

408 Ένα ακόμη αυτοκρατορικό έδικτο
εκδοθέν στην Ρώμη, επιτρέπει στην Εκκλησία να κατάσχει τις περιουσίες και
τα ακίνητα των «Πρισκιλλιανών» («Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 5. 43). Στις 15
Νοεμβρίου, οι Αρκάδιος, Ονώριος και Θεοδόσιος εκδίδουν στην Ρώμη ένα ακόμη
έδικτο («Προς Κούρτιο, Έπαρχο Πραιτωρίου της Ανατολής»), με το οποίο διατάσσεται
η καταστροφή όλων των αγαλμάτων και βωμών: «Simulacra, si qua etiamnunc
in temples fanisque consistunt et quae alicubi ritum vel acceperunt vel
accipiunt paganorum, suis sedibus evellantur, cum hoc repetita sciamus
saepius sanctione decretum. Aedificia ipsa templorum, quac in civitatibus
vel oppidis vel extra oppida sunt, ad usum publicum vindicentur, arae locis
omnibus destruantur…» («Εάν κάποια αγάλματα βρίσκονται ακόμη μέσα στους
Ναούς και τα Ιερά και έχουν δεχθεί ή δέχονται ακόμη την λατρεία των ειδωλολατρών,
όπου κι αν συμβαίνει αυτό, θα ξεριζωθούν εκ θεμελίων, αναγνωρίζοντας ότι
αυτό έχει διαταχθεί κατ’ επανάληψη και πολύ συχνά. Τα ίδια τα κτίρια των
Ναών που βρίσκονται μέσα σε πόλεις ή κωμοπόλεις, ή έξω από αυτές, θα παραδοθούν
σε δημόσια χρήση και θα καταστραφούν οι ανά τόπους βωμοί…», «Θεοδοσιανός
Κώδιξ» 16. 10. 19). Ο Στηλίχων ληστεύει στη Ρώμη τον χρυσό του Ναού του
Καπιτωλίου Διός. Νέοι διωγμοί και καταστροφές Βιβλιοθηκών μεθοδεύονται
υπό την άμεση εποπτεία των ανά τόπους επισκόπων, ενώ οι δικαστές που φαίνονται
επιεικείς προς τους «ειδωλολάτρες» μετατρέπονται αυτομάτως σε κατηγορούμενους.
Στην πόλη Καλάμα της σημερινής Αλγερίας, η σκληρότητα των διωγμών προκαλεί
μεγάλη εξέγερση του πληθυσμού με πυρπολήσεις εκκλησιών η οποία όμως πνίγεται
στο αίμα υπό την εποπτεία του «Αγίου» Αυγουστίνου.

409 Ο κατ’ ουσία πολιορκών την
ακέφαλη Ρώμη Αλάριχος, προσποιούμενος ότι εναντιώνεται στον απόντα αυτοκράτορα
Ονώριο, στέφει νέο αυτοκράτορα Ρώμης τον Εθνικό (αποστάτη Αρειανό χριστιανό)
Άτταλο και παρασύρει τους ελάχιστους ευγενείς της Ρώμης που είχαν παραμείνει
πιστοί στα πάτρια να εκδηλώσουν δημοσίως τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις,
πλαισιώνοντας τον Άτταλο στα διάφορα αξιώματα. (Dill, σελ. 28 – 55 και
Boyd, σελ. 31). Μετά από λίγους μήνες, ο Άτταλος, που έχει επαναφέρει στον
δημόσιο βίο όλα τα τυπικά της πολιτειακής πλευράς της Εθνικής Λατρείας,
καθαιρείται και διώκονται όλοι οι αξιωματούχοι Εθνικοί. Η Ρωμαϊκή Εθνική
Θρησκεία περνά έκτοτε οριστικώς στην παρανομία. Επαναλαμβάνεται η
επί ποινή θανάτου απαγόρευση όλων των μαντικών πρακτικών και της Αστρολογίας.

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:12

410 Ο αυτοκράτωρ Ονώριος κηρύσσει
νέο διωγμό κατά των Εθνικών. Στο σχετικό διάταγμά του αναφέρει: «Ας μάθουν
λοιπόν όλοι αυτοί που δρούν ενάντια στους αγίους νόμους ότι η εμμονή τους
στην αιρετική δεισιδαιμονία, τού να ασκούν λατρεία σε απόμακρα μαντεία,
τιμωρείται με εξορία ή αίμα, ώστε να μην ξανατολμήσουν να συγκεντρωθούν
σε τέτοια μέρη για τις εγκληματικές τους δραστηριότητες”. Σε συνέχεια των
προηγούμενων νόμων των ετών 371 και 385, καλούνται τώρα όλοι οι μαθηματικοί
(«mathematici») να αποφασίσουν ανάμεσα σε διαρκή εξορία ή σε παραδοχή των
«αμαρτιών» τους και άμεσο εκχριστιανισμό («Θεοδοσιανός Κώδιξ», 9. 16. 12).
Στις 24 Αυγούστου, ο Αλάριχος καταλαμβάνει την Ρώμη μετά από προδοσία των
χριστιανών που άνοιξαν τα μεσάνυχτα την Σαλαριανή Πύλη των τειχών και επί
τρείς ημέρες λεηλατεί τους θησαυρούς της, καταστρέφει τα έργα τέχνης και
τα βιβλία των Εθνικών και κατασφάζει επιλεκτικά τους μη χριστιανούς κατοίκους
της «Αιωνίας Πόλεως» (John H. Carlson, «Scroll Of Oplontis», τεύχος 2:
2, 1990). Οι διαταγές του βαρβάρου είναι να μην πειραχθούν οι εκκηλσίες
των χριστιανών. Το χάλκινο άγαλμα της Θεάς Βίρτους (Ανδρείας) καταστρέφεται
στο χυτήριο από τους φανατικούς μοναχούς

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:12

415 Λίγο πριν το Πάσχα, κατά
προτροπή του επισκόπου Κυρίλλου, η Εθνική φιλόσοφος Υπατία δολοφονείται
με άγριο τρόπο από τον χριστιανικό όχλο της Αλεξανδρείας. Οδηγείται στην
πατριαρχική εκκλησία του «Αγίου Μιχαήλ», όπου οι χριστιανοί την κόβουν
κομμάτια και περιφέροντάς τα στους δρόμους της πόλεως, τα καίνε τελικά
μαζί με τα συγγράμματα της φιλοσόφου σε μία τεράστια πυρά στη θέση Κυναρών.
Οι αυτοκράτορες Ονώριος και Θεοδόσιος, εκδίδουν 3 ημέρες πριν τις Καλένδες
του Σεπτεμβρίου (30 Αυγούστου) στην Ραβέννα, ένα ακόμη έδικτο, αυτή την
φορά προς τον Λαό των Καρχηδονίων («Populo Carthaginiensi»), με το οποίο
ανακοινώνεται η προσάρτηση στο αυτοκρατορικό ταμείο όλων των ακινήτων που
ανήκαν στην Εθνική Θρησκεία: «Omnia loca, quae sacris error veterum deputavit,
nostrae rei iubemus sociari…» («Προσαρτώνται στο αυτοκρατορικό ταμείο μας
όλοι οι τόποι που έως τώρα ανήκαν στο θρησκευτικό σφάλμα των παλαιών»).
Το εν λόγω έδικτο είναι πολύ σημαντικό ιστορικό στοιχείο, αφού από όσα
αναφέρονται στο τέλος αυτού, αποδεικνύεται ότι μεγάλο τμήμα των κατασχεθεισών
περιουσιών της Εθνικής Θρησκείας κατέληγαν στην αρχομανή και πλουτομανή
Εκκλησία που φυσικά καθοδηγούσε κατά τις ορέξεις της την εκάστοτε εξουσία:
«…ea vero, quae muliplicibus constitutes ad venerabilem ecclesiam voluimus
pertinere, Christiana sibi merito religio vindicabit» («…όσα βεβαίως με
πολλαπλά διατάγματά μας έχουμε χαρίσει στην σεβαστή Εκκλησία, αυτοδικαίως
θα ανήκουν για πάντα σε αυτήν», «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. 5). Σε δεύτερο
έδικτο που εκδίδουν την ίδια ημέρα, ή στο ίδιο που ταξινομείται υπό διαφορετικό
κείμενο στον «Θεοδοσιανό Κώδικα» (16. 10. 20) ορίζουν τα ακόλουθα: «Οι
ιερείς της ειδωλολατρικής δεισιδαιμονίας θα τιμωρούνται, εκτός αν αποχωρήσουν
από την Καρχηδόνα πριν τις Καλένδες του Νοεμβρίου, το ίδιο και όλοι οι
ιερείς των αφρικανικών πόλεων, εκτός εάν αποχωρήσουν και επιστρέψουν στις
κοινότητές τους. Επίσης, σύμφωνα με την νομοθεσία του Γρατιανού, που τώρα
ευρίσκεται μεταξύ των Αγίων, διατάσσουμε να περιέλθουν όλα τα μέρη που
χρησιμοποιούσε η θρησκευτική πλάνη των παλαιών στην ιδιοκτησία του αυτοκρατορικού
μας ταμείου. Άπαξ και απαγορεύθηκε η χρηματοδότηση της αισχρής δεισιδαιμονίας,
τα οφέλη από τέτοια μέρη θ’ αφαιρούνται από τους παράνομους πλέον ιδιοκτήτες
τους… Επιπλέον, εάν με νόμους μας έχει επανειλημμένως ορισθεί οι τέτοιου
είδους περιουσίες ν’ ανήκουν στη σεβαστή Εκκλησία, η χριστιανική Θρησκεία
μπορεί να τις διεκδικήσει για λογαριασμό της. Κατά συνέπεια, όλα τα κτήματα
που κάποτε ανήκαν στην καταδικασθείσα δεισιδαιμονία και όλοι οι τόποι που
προηγουμένως ανήκαν στους Φρεντιάνους, τους Δενδροφόρους και σε άλλους
που φέρουν διάφορα ονόματα ειδωλολατρικών φορέων, και που συντηρούσαν τις
εορτές και τις δαπάνες τους, θα μπορούν στο εξής να ενισχύουν το ημέτερο
εισόδημα, αφού η ειδωλολατρία απαγορεύεται να υπάρχει. Και επίσης, εάν
κάτι έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ για θυσίες και άρα έχει εξυπηρετήσει την
εξαπάτηση των ανθρώπων, θ’ απομακρυνθεί από όλους τους τόπους που αρέσκεται
να συχνάζει το κοινό, ώστε να μην έχει πια την δυνατότητα να παρασύρει
ανθρώπους στην πλάνη…»

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:13

416 Ο αυτοκράτορας Ονώριος και
ο «περιβαλλόμενος από φιλόδοξες ψευδοευλαβείς κυρίες και ζηλωτές παπάδες»
(Deschner) Θεοδόσιος (15χρονος !), εκδίδουν στις 7 Δεκεμβρίου στην Κωνσταντινούπολη,
ένα ακόμη έδικτο («Προς Αυρηλιανό, Έπαρχο Πραιτωρίου της Ανατολής»), με
το οποίο εφαρμόζεται καθεστώς πλήρους πολιτικού αποκλεισμού ακόμη και των
απλών Εθνικών, ενώ η Εθνική Λατρεία παρουσιάζεται σαν μολυσματική ασθένεια:
«…qui profano pagani ritus errore seu crimine poluuntur, hoc est Gentiles,
nec ad militiam admittantur nec administratoris vel iudicis honore decorentur»
(«…αυτά τα άτομα που έχουν μολυνθεί από την ειδωλολατρία ή έχουν διαπράξει
το έγκλημα της τελέσεως ειδωλολατρικών τελετών, δηλαδή οι Εθνικοί, δεν
θα γίνονται δεκτοί στον στρατό, ούτε θα ορίζονται ποτέ διοικητές ή δικαστές»,
«Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 21). Ο αιμοσταγής μοναχός Υπάτιος, επονομαζόμενος
«Η Σπάθα του Θεού», περιοδεύει την Βιθυνία και εντοπίζει «κρυφούς» λάτρεις
των αρχαίων Θεών, τους οποίους εξοντώνει μαζί με τις οικογένειές τους δίχως
μεσολάβηση δίκης.

418 Ο μόλις 17χρονος αυτοκράτορας
– ανδρείκελο Θεοδόσιος «διατάσσει», κατά παραγγελία των ιερωμένων χειριστών
του, την καταστροφή κάθε αντι-χριστιανικού βιβλίου (Deschner, τόμος 2,
σελ. 69).

421 Το έτος αυτό καταστρέφεται
το ήδη «πατημένο» μεγάλο Ιερό της Θεάς Ουρανίας Τανίτ ή Καιλεστίδος στην
Καρχηδόνα, καθώς οι νεοπροσηλυτισθέντες θρησκευτές μαζί με τον Ιαχωβά
λάτρευαν και την Εθνική Θεά, με αποτέλεσμα οι εκκλησιαστικές αρχές να προτιμήσουν
την καταστροφή του κτίριου με φωτιά και ισοπέδωση (Leclercq, τόμος Β, σελ.
85 - 86). Όπως γράφει ο Chuvin, οι Εθνικοί της πόλης θα εξακολουθήσουν
ωστόσο να τιμούν την Θεά με σπονδές επάνω στα καμμένα ερείπια έως και το
έτος 439, οπότε η Καρχηδόνα θα καταληφθεί από τους Βάνδαλους. Την ίδια
εποχή πραγματοποιούνται νέες σφαγές Εθνικών σε ολόκληρη την Βόρειο Αφρική.
Στην πόλη της Αντιόχειας, το σφραγισμένο «Τυχαίον», ο Ναός της Θεάς Τύχης,
έχει ήδη βεβηλωθεί από την ταφή μέσα στον σηκό του των λειψάνων του «άγιου»
Ιγνάτιου και σε λίγο θα μετατραπεί σε εκκλησία αφιερωμένη σε αυτόν.

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:13

423 Μετά από μία 8ετή τρομοκρατία
που εγκαινιάσθηκε από το έδικτο του Σεπτεμβρίου 415 για κατασχέσεις των
περιουσιών της Εθνικής Θρησκείας, το οποίο είχε εφαρμοσθεί από την πονηρή
Εκκλησία της Ανατολής και κατά απλών πολιτών που εξακολουθούσαν να τιμούν
τα πάτρια, οι ίδιοι αυτοκράτορες (Ονώριος και Θεοδόσιος) υπογράφουν στην
Κωνσταντινούπολη 3 ακόμη έδικτά τους («Προς Ασκληπιόδοτο, Έπαρχο Πραιτωρίου
της Ανατολής»). Με τα δύο πρώτα (9 Απριλίου και 8 Ιουνίου) ορίζεται ως
ποινή για τους Εθνικούς η προγραφή της περιουσίας τους και η ισόβια εξορία
αντί της θανατώσεως, ενώ η Εθνική Λατρεία αποκαλείται πλέον «δαιμονολατρία»»:
«Paganos qui supersunt, quamquam iam nullos esse credamus, promulgatarum…»
(«Οι ειδωλολάτρες θα εξαλειφθούν με την εφαρμογή των ήδη εκδοθέντων νόμων»,
«Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 22) και «Paganos qui supersunt, si aliquando
in execrandis daemorum sacrificiis fuerint comprehensi, quamvis capitali
poena subdi debuerint, bonorum proscriptio ac exilium cohercebit» («…Οι
ειδωλολάτρες θα αποτραπούν από την τέλεση των καταραμένων θυσιών στους
δαίμονες με προγραφή της περιουσίας τους και ισόβια εξορία, παρόλο που
κανονικά αυτοί θα έπρεπε να θανατώνονται», «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10.
23). Με το τρίτο έδικτο ωστόσο (8 Ιουνίου), το οποίο καταδικάζει σε προγραφή
της περιουσίας τους και ισόβια εξορία τους Μανιχαίους, τους Πεπυζίτες και
τους διαφωνούντες ως προς την ημέρα του Πάσχα, αυτοί οι ίδιοι προσπαθούν
να σώσουν τους μη χριστιανούς από την ληστρική και σαδιστική μανία των
οπαδών της… «Αγάπης»: «Christianis, qui vel vere sunt vel esse dicuntur,
specialiter demandamus, ut Ioudaeis ac Paganis in quiete degentibus nihilque
temptantibus turbulentum legibusque contrarium non audeant manus inferre
religionis auctoritate abusi…» («Ζητάμε από αυτούς που είναι ή λένε ότι
είναι χριστιανοί, να μην τολμούν, ερχόμενοι σε αντίθεση με τους νόμους,
να κάνουν κατάχρηση της εξουσίας που τους έχει δοθεί απέναντι στους Ιουδαίους
και τους Εθνικούς και να επιχειρούν να δημιουργήσουν προβλήματα σε ανθρώπους
που ζουν ησύχως...», «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 24 και «Ιουστινιάνειος
Κώδιξ» 1. 11. 6

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:13

429 – 439 Σε διάστημα μόλις μίας
μόνον δεκαετίας εκδίδονται κατ’ απαίτηση φυσικά της Εκκλησίας 150 (!!!)
συνολικά νόμοι, οι οποίοι στοχεύουν να την ισχυροποιήσουν σε τέτοιον βαθμό
που στο τέλος θα την καταστήσουν κυριολεκτικά παντοδύναμη (Hillgarth, σελ.
45).

429 Δήωση του Παρθενώνος των Αθηνών
και μέγας διωγμός των εκεί… «οπαδών των δαιμόνων».

431 Το ιερό σύμβολο των Εθνικών,
ο Σταυρός, ως χριστιανικό πλέον σύμβολο, εισάγεται στις εκκλησίες (Woodrow,
σελ. 70). Η Γ΄Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσσου καταδικάζει ως «αίρεση»
τη διδασκαλία του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου (428 - 431) ότι
η ανθρώπινη φύση του «Χριστού» είναι ανεξάρτητη από την θεϊκή και άρα η
μητέρα του Μύριαμ (Παναγία) υπήρξε όχι Θεοτόκος αλλά Χριστοτόκος, και υιοθετεί
επίσης την λατρεία της ως επίσημο δόγμα. Πλήθη πιστών, ιδίως γυναίκες,
παραληρούν στους δρόμους από την χαρά τους. Ναοί των Εθνικών που στέγαζαν
λατρεία γυναικείων θεοτήτων, μετατρέπονται από τους χριστιανούς σε εκκλησίες
της Παναγίας: στη Ρώμη ο Ναός της Κυβέλης στον Εσκουϊτίνο Λόφο μετατρέπεται
σε εκκλησία της Santa Maria Maggiore και την ίδια μοίρα έχει ο Ναός της
Ίσιδος δίπλα στο Πάνθεον.

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:13

435 Στις 14 Νοεμβρίου, ο Θεοδόσιος
και ο υιός του Βαλεντινιανός Β, εκδίδουν έδικτο («Προς Ισίδωρο, Έπαρχο
του Πραιτωρίου Ανατολής») με το οποίο διατάσσεται η καταστροφή όλων των
Εθνικών Ναών που έχουν απομείνει όρθιοι και η θανάτωση όλων όσων αποδεδειγμένα
ασκούν την Εθνική Λατρεία: «Omnibus sceleratae mentis paganae exsecrandis
hostiarum immolationibus damnandisque sacrificiis ceterisque antiquiorum
sanctionum auctoritate prohibitis interdicimus cunctaque eorum fana templa
delubra, si qua etiam nunc restant integra, praecepto magistratuum destrui
conlocationeque venerandae Christianae religionis signi expiari praecipimus,
scientibus universes, si quem huic legi aput conpetentem iudicem idoneis
probationibus inlusisse constiterit, eum morte esse multandum» («Απαγορεύουμε
σε εκείνους που έχουν μιαρές ειδωλολατρικές πεποιθήσεις να προσφέρουν τις
καταραμένες τους θυσίες και να ασκούν όλες τις άλλες καταδικαστέες πρακτικές
τους. Διατάσσουμε δε όλα τα Ιερά και οι Ναοί τους που στέκουν ακόμη, να
καταστραφούν με πρωτοβουλία των τοπικών διοικητών και να εξαγνισθούν τα’
απομεινάρια τους με την ύψωση του σημείου της σεβαστής χριστιανικής θρησκέιας.
Όλοι ας γνωρίζουν ότι αν παραβάτης του παρόντος νόμου παραπεμφθεί με επαρκείς
αποδείξεις ενώπιον δικαστού, θα τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου», «Θεοδοσιανός
Κώδιξ» 16, 10, 25). Μόνο ο Ιουδαϊσμός γίνεται αποδεκτός ως νόμιμη θρησκεία,
αν και καθίσταται αδύνατη η σχέση ή απλή επικοινωνία μεταξύ χριστιανών
και Ιουδαίων. Σε περίπτωση κρυφού μικτού γάμου η χριστιανή γυναίκα θανατώνεται
ως… μοιχαλίδα.

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:14

438 Στις 31 Ιανουαρίου του έτους
αυτού, σε μία περίοδο λιμού «που προκλήθηκε από την λατρεία των δαιμόνων»,
ορίζεται με μία «Νεαρά» για μία ακόμη φορά η θανατική ποινή για όσους ασκούν
την Εθνική λατρεία. Πρόκειται για ανανέωση της απαγόρευσης άσκησης της
«ειδωλολατρίας» του έτους 435 με επισήμανση μάλιστα, ότι οι τελετουργίες
των Εθνικών είναι τελικά εκείνες που προκαλούν τις… κακές σοδειές και τις…
επιδημίες (Deschner, τόμος 2, σελ. 68). Ένα άλλο αυτοκρατορικό έδικτο του
ίδιου έτους, απαγορεύει την ελάχιστη έστω επικοινωνία με Εθνικούς θεουργούς
(«arioli», ενικός «ariolus», δηλαδή τους προσευχόμενους στους βωμούς, «arae»,
των Θεών). Το ίδιο έτος κατανοώντας, ότι δεν μπορεί ν’ αλλοιωθεί η εκ των
πραγμάτων θρησκευτική φύση του κανονικού Θέατρου, εκείνοι που απατεωνίστικα
κατασκεύασαν μέχρι και «άγιους» και «μάρτυρες» ηθοποιούς (όπως λ.χ. τον
Πορφύριο, «τον από μίμων», «προστάτη» μάλιστα των Νεοελλήνων ηθοποιών που
τάχα μαρτύρησε το 362, επί Ιουλιανού δηλαδή !), τώρα καταλήγουν στο ανήκουστο
να απαγορεύσουν εφεξής στους ηθοποιούς να είναι χριστιανοί (Σολομός, σελ.
64): «οι γραμμένοι στα θυμελικά μητρώα, λέει ο νόμος, είναι υποχρεωμένοι
να μείνουν άπιστοι. Κι ούτε μπορούν, αλλάζοντας επάγγελμα, να γίνουν χριστιανοί».

440 περ. Ο προαναφερθείς φανατικός
μοναχός «άγιος» Υπάτιος και οι μοναχοί του, εξορμούν με δική τους πρωτοβουλία
και οργανωμένοι με διάφορους βίαιους θεομανείς σε πολυπληθείς συμμορίες,
με σκοπό να καταστρέψουν στην Βιθυνία διάφορα αγροτικά Ιερά των Εθνικών,
κακοποιώντας ή εξοντώνοντας, όπου μπορούν τους θρησκευτές και κόβοντας
επίσης συστηματικά όλα τα ιερά δένδρα: «τα δασωμένα υψώματα γύρω από τον
Εύξεινο Πόντο ήσαν αρκετά δύσβατα, όπως είναι ακόμα και σήμερα, και εκεί
έστρεψε τον ιεραποστολικό του ζήλο ο Υπάτιος… ακολουθώντας το παράδειγμα
που του είχε δώσει ο πνευματικός τους πατέρας και συνερημίτης Ιωνάς στην
Θράκη, όπου το τοπίο ήταν παρόμοιο. Πώς όμως θα μπορούσε να κόψει όλα τα
ιερά δένδρα στα δάση της Βιθυνίας; Το εγχείρημα αυτού του παράφρονα υλοτόμου
δεν ήταν δυνατόν να πετύχει, γι’ αυτό άλλωστε η δενδρολατρία έχει επιζήσει
σε αυτή την περιοχή όπως και σε άλλες έως και τις ημέρες μας» (Chuvin,
σελ. 80 - 81).

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:14

440 114 χρόνια μετά την επίσκεψη
της Ελένης στην Ιερουσαλήμ, παρουσιάζεται η πλήρης διήγηση του παραμυθιού
περί... «ανευρέσεως» του «Τιμίου Σταυρού» (Forlong J.G.R., «Encyclopedia
Of Religions», Vol 1, N. York, 1964, σελ. 494). Ο νέος επίσκοπος της Καρχηδόνος,
όταν παρατηρεί ότι ο εκεί Ναός της Ουρανίας Μητέρας (δηλαδή της Θεάς Ίσιδος),
που ήδη από τις αρχές του αιώνος είχε μετατραπεί σε εκκλησία, ουσιαστικά
εξακολουθεί να φιλοξενεί την λατρεία της Θεάς, διατάσσει την βεβήλωση και
άμεση ισοπέδωσή του (Smith, σελ. 229). Τέλος, ο αρνητής της ζωής Συμεών
ο μετέπειτα «Στυλίτης», επιτίθεται λεκτικά στους «ειδωλολάτρες» της Αντιόχειας
που «προφάσει τύχης της πόλεως», δηλαδή για το καλό της πόλης, προβαίνουν
σε... «διαβολικές πράξεις (!), όπως «παράθεση εορταστικών γευμάτων, προσφορά
σπονδών και θυσιών στους δαίμονες» (MacMullen, 1997, σελ. 182, σημ.30).

440 - 450 Μεθοδεύεται η καταστροφή
«όλων» των μνημείων, βωμών και Ναών που στέκουν ακόμα στην Αθήνα, την Ολυμπία
και τις άλλες ελληνικές πόλεις, καταστροφή που όμως πραγματοποιείται μόνον
κατά το... μέτρο του δυνατού από τους ανά τόπους επίσκοπους

448 Το ανδρείκελο των θεοκρατών
Θεοδόσιος διατάσσει να παραδοθούν στις φλόγες όλα τα «αντιχριστιανικά»
βιβλία. Ανάμεσά τους καταστρέφεται (μαζί με τα έργα των χριστιανών απολογητών
που είχαν προσπαθήσει να τον αντικρούσουν) και το 15τομο έργο του νεοπλατωνικού
Πορφυρίου «Κατά Χριστιανών», το οποίο ήδη είχε παλαιότερα απαγορεύσει και
ο Κωνσταντίνος, επειδή βήμα προς βήμα ξεσκέπαζε την αληθινή φύση του Χριστιανισμού:
«Θεσπίζομεν πάντα όσα Πορφύριος υπό της εαυτού μανίας ελαυνόμενος κατά
της ευσεβούς των χριστιανών Θρησκείας συνέγραψε, παρ’ οιωδήποτε ευρισκόμενα
πυρί παραδίδοσθαι». ήμα προς βήμα ξεσκέπαζαν την αληθινή φύση του Χριστιανισμού.

450 Καταστρέφονται όλοι οι Ναοί
και οι Βιβλιοθήκες της Αφροδισιάδος της οποίας το όνομα
αλλάζει σε Σταυρούπολις. Το ίδιο έτος προστίθενται στην λεγομένη «Αγία
Γραφή» τα περί αναστάσεως του Ραβί Τζεσουά (Μάρκος 16, 9-20). Την ίδια
περίπου εποχή, στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δραστηριοποιούνται σε
συνεργασία με τα μοναστήρια διάφορες ομάδες λαϊκών ζηλωτών (που στην Αλεξάνδρεια
τους ονόμαζαν «φιλόπονους»), με σκοπό τον εντοπισμό και την κατάδοση ενόχων
«ειδωλολατρίας». Ο Mango (σελ. 162) μας δίνει την γενικότερη εικόνα αυτών
των ομάδων με τα ακόλουθα λόγια: «στρατολογούσαν σπουδαστές σε θρησκευτικές
αδελφότητες, τους παρακινούσαν να εκκλησιάζονται κάθε βράδυ και να αποφεύγουν
τα θέατρα, τους αγώνες και τα λουτρά –ο αρχηγός μάλιστα της ομάδας της
Βηρυτού, πλενόταν μόνο μία φορά τον χρόνο…»

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:14

451 Οι Βαλεντινιανός και Μαρκιανός,
εκδίδουν στην Κωνσταντινούπολη τον Νοέμβριο, ένα ακόμη έδικτο («Προς Παλλάδιο,
Έπαρχο Πραιτωρίου Ανατολής»), με το οποίο ανανεώνεται η επί ποινή θανάτου
απαγόρευση κάθε μορφής Εθνικής Λατρείας (σε αντικατάσταση των διατάξεων
του 423 που περιόριζαν την ποινή σε ισόβια εξορία) και κατασχέσεως της
περιουσίας του «ενόχου», ενώ με την ίδια ποινή τιμωρούνται τυχόν αξιωματούχοι
που αντιμετωπίζουν φιλικώς την άσκηση τέτοιας Λατρείας ή με εξοντωτικό
πρόστιμο οι διοικητές των επαρχιών: «Nemo venerantis adorantisque animo
delubra, quae olim iam clausa sunt, reseret: absit a saeculo nostro infandis
exsecrandisque simulacris honorem pristinum reddi, redimiri sertis templorum
impios postes, profanis aris accendi ignes, adoleri in isdem thura, victimas
caedi, pateris vina libari et religionis loco existimari sacrilegium…»
(«Διατάσσουμε ότι κανείς δεν θα τιμήσει και λατρεύσει σε Ιερά που έχουν
σφραγισθεί: δεν θ’ αποδίδονται στο εξής τιμές προς ανόσια και αηδιαστικά
αγάλματα, ούτε θα στολίζονται με στεφάνια οι ανόσιοι Ναοί, ούτε θα ανάπτονται
οι βλάσφημες επιβώμιες πυρές, ούτε λιβάνια θα καίγονται, ούτε ιερεία θα
θυσιάζονται, ούτε θα βρέχονται τα πάτερα με σπονδές οίνου και δεν θα διαπράττεται
καμμία από τις ιεροσυλίες αυτών των Θρησκειών…» και εν συνεχεία «…όποιος
αποπειραθεί να θυσιάσει ενάντια στις απαγορεύσεις που η Γαληνότης μας έχει
επιβάλει και ενάντια στις απαγορεύσεις των προγενεστέρων αγιοτάτων διαταγμάτων,
και κατηγορηθεί δημοσίως ενώπιον δικαστού, θα καταδικάζεται εις θάνατον
και θα κατάσχεται όλη η περιουσία του. Ας γίνει επίσης γνωστό σε όλους
τους αξιωματούχους ότι θα καταδικασθούν στην ίδια ποινή, αν εξακολουθήσουν
να συμμετέχουν σε απαγορευμένους από τους αυστηρούς νόμους μας εορτασμούς.
Εάν κάποιος επιφανής πολίτης ή διοικητής επαρχίας αποκαλυφθεί μετά από
κανονική καταγγελία ότι έχει συμμετάσχει σε τέτοια κακουργήματα, θα υποχρεωθεί
να πληρώσει στο αυτοκρατορικό ταμείο πενήντα λίβρες χρυσού ο ίδιος και
πενήντα λίβρες χρυσού οι αξιωματούχοι της ακολουθίας του», «Ιουστινιάνειος
Κώδιξ» 1. 11. 7).

457 - 491 Σποραδικοί διωγμοί
Εθνικών στην Ανατολική κυρίως Αυτοκρατορία (αφού η Δυτική κατελύθη το 476).
Ανάμεσα σε χιλιάδες ανωνύμους μάρτυρες θανατώνονται ο ιατρός Ιάκωβος και
φιλόσοφος Γέσσιος, ενώ φυλακίζονται οι Σεβηριανός, Ηραίστιος, Ζώσιμος,
Ισίδωρος κ.ά. Την ίδια εποχή, ο προσηλυτιστής Κόνων κατασφάζει τους «pagani»
της νήσου Ίμβρου, ενώ άλλοι προσηλυτιστές εξοντώνουν τους τελευταίους λάτρεις
του Διός Λαβρανίου στη Φασούλα της Κύπρου και της Ίσιδος στην Αίγυπτο.

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:14

472 Οι αυτοκράτορες Λέων και
Ανθέμιος εκδίδουν στην Κωνσταντινούπολη ένα ακόμη έδικτο («Προς Διόσκωρο,
Έπαρχο Πραιτωρίου της Ανατολής»), με το οποίο οι εναπομείνατες Εθνικοί
που εντοπίζονται να ασκούν κρυφίως την Λατρεία των προγόνων τους, που χαρακτηρίζεται
ευθέως «δημόσιο έγκλημα» («crimen publicum»), καθαιρούνται από το όποιο
αξίωμά τους, χάνουν την περιουσία τους που περνά στα χέρια της Εκκλησίας
(«…praedium quidem vel domus Sacratissimi Viribus aerarii addicetur…»),
υφίστανται υποχρεωτικώς σωματικό βασανισμό με μεταλλικά όργανα και οδηγούνται
σε ισόβια εξορία («…post cruciatus corporis operibus metallorum perpetuo
deputabuntur exilio», «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. . Επίσης, ενθαρρύνεται
η συστηματική αναζήτηση, ο εντοπισμός και η κατάδοση των Εθνικών που επιμένουν
στην «Ελληνική πλάνη» (1. 11. 9), των οποίων πρέπει να κατάσχεται η περιουσία
και οι ίδιοι να τιμωρούνται με τις ως άνω ποινές («…με τις οποίες οι προηγούμενοι
βασιλείς είχαν καταδιώξει την Ελληνική πλάνη ή με τις οποίες προσεπάθησαν
να διασφαλίσουν την ορθόδοξη πίστη»). Ενδιαφέρον παρουσιάζει εδώ η έμμεση
πλην σαφής αναγνώριση από τους Βυζαντινούς της πλήρους ταυτίσεως της Ελληνικότητος
με την πολυθεϊστική Εθνική Θρησκεία: «…όσα παρά των προβεβασιλευκότων κατά
της Ελληνικής ηπείληται πλάνης ή υπέρ της ορθοδόξου πίστεως εισενήνεκται…»
ενώ στο λατινικό κείμενο αναγράφεται «…quae ad anterioribus imperatoribus
adversus paganum errorem vel in favorem orthodoxae fidei introductae sunt…»).
Το ίδιο και στην συνέχεια της ιδίας νομοθεσίας, με την οποία καταδικάζονται
εις θάνατον όλοι όσοι αν και βαπτισμένοι χριστιανοί εξακολουθούν να λατρεύουν
τους Εθνικούς Θεούς και διατάσσονται όλοι οι μη βαπτισμένοι να βαπτισθούν
(1. 11. 10), και που αρχίζει με την φράση «επειδή έχουν συλληφθεί κάποιοι
που διακατέχονται από την πλάνη των ανοσίων και μιαρών Ελλήνων…» (αντιστοίχως
στην λατινική και βυζαντινή εκδοχή «quoniam nonnulli inventi sunt,
qui impiorum ac sceleratorum paganorum errore…» και «επειδή τινές εύρηνται
τήι των ανοσίων και μυσαρών Ελλήνων κατεχόμενοι πλάνηι…»).

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:14

Στην συνέχεια της ίδιας πάντοτε
νομοθεσίας (1. 11. 10) διαβάζουμε τα εξής τρομοκρατικά: «…ανακοινώνουμε
σε όλους εκείνους που έχουν γίνει χριστιανοί και ήδη αξιωθεί το άγιο και
σωτήριο βάπτισμα, ότι όποτε εντοπισθούν επιμένοντες στην πλάνη των Ελλήνων
θα καταδικασθούν στην εσχάτη των ποινών. Όσοι όμως δεν έχουν αξιωθεί ακόμη
το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να εμφανισθούν οικειοθελώς στην Βασιλεύουσα
ή στις επαρχιακές πόλεις τους και να προσέλθουν στις αγιότατες εκκλησίες
μαζί με τις συζύγους τους, τα τέκνα τους και όλα τα υπόλοιπα μέλη του οίκου
τους και να κατηχηθούν στην αληθινή πίστη των χριστιανών. Έτσι, αφού κατηχηθούν
και αποβάλουν μια για πάντα την πλάνη που τους διακατείχε, θα πρέπει να
δεχθούν το σωτήριο βάπτισμα, διαφορετικά δεν θα έχουν κανένα απολύτως πολιτικό
δικαίωμα, ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες κινητής ή ακινήτου
περιουσίας. Θα τους αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν οι οικογένειές
τους στην εξαθλίωση και επιπλέον οι ίδιοι θα υποβληθούν σε διάφορες ποινές.
Απαγορεύουμε δε κάθε διδασκαλία των πασχόντων από
την νόσο των ανοσίων Ελλήνων, ώστε να μην μπορούν να διαφθείρουν
τις ψυχές των μαθητών τους με δήθεν αλήθειες… Οι περιουσίες αυτών των ανθρώπων
θα δημευθούν και οι ίδιοι θα τιμωρηθούν με εξορία. Αν κάποιος στην επικράτειά
μας κρύβεται, αλλά συλληφθεί θυσιάζων ή διαπράττων το αδίκημα της ειδωλολατρίας
θα τιμωρηθεί με την εσχάτη των ποινών, με την οποία άλλωστε τιμωρούνται
δικαίως και οι Μανιχαίοι και οι Βορβορίτες, γιατί κρίνουμε ότι όλοι αυτοί
είναι εξίσου εγκληματίες…»

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:15

Αμέσως παρακάτω, στην ίδια νομοθεσία
(1. 11. 10), αφού επαναλαμβάνεται για πολλοστή φορά, σχεδόν εναγωνίως,
το ότι τάχα ο Χριστιανισμός είναι η «αληθινή πίστη» και καθυβρίζονται οι
Έλληνες ως «αλιτήριοι» (…), καθιερώνεται ο υποχρεωτικός νηπιοβαπτισμός
των χριστιανών για να μην ξεφεύγει κανείς και να εμπίπτουν όλοι στις πιο
πάνω διατάξεις, οπότε, ως αποστάτες, είναι «νόμιμο» να τιμωρούνται με την
θανατική ποινή: «Θεσπίζουμε δε και νόμο, σύμφωνα με τον οποίο όλα τα μικρά
παιδιά πρέπει να δέχονται το σωτήριο βάπτισμα αμέσως και χωρίς καμμία αναβολή,
ώστε όπως και οι μεγαλύτεροι να μπορούν να εκκλησιάζονται και να κατηχούνται
στις θείες γραφές και τους θείους κανόνες… Έτσι θα μπορούν να διαφυλάξουν
την αληθινή πίστη των ορθοδόξων χριστιανών και δεν θα επιστρέψουν ξανά
στην παλαιά πλάνη. Και όσων έχουν κάποιο στρατιωτικό ή άλλο αξίωμα και
περιουσία μεγάλη και για να κρατήσουν τα προσχήματα εβαπτίσθησαν οι ίδιοι
ή πρόκειται να βαπτισθούν, αφήνοντας όμως τις συζύγους τους και τα τέκνα
τους ή τα άλλα μέλη του οίκου τους μέσα στην Ελληνική πλάνη, διατάσσουμε
να δημευθεί η περιουσία τους, να στερηθούν όλων των πολιτικών δικαιωμάτων
τους και να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει, αφού είναι φανερό ότι έτυχαν του
αγίου βαπτίσματος δίχως να έχουν πίστη, και τα ίδια δε θα υφίστανται οι
αλιτήριοι Έλληνες και οι Μανιχαίοι, τμήμα των οποίων είναι οι Βορβορίτες»

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:15

482 - 488 Πνίγονται στο αίμα
από τον στρατό του αυτοκράτορα Ταρασικοδίσα / Ζήνωνος οι τελευταίες εξεγέρσεις
των Εθνικών της Μικράς Ασίας.

484 Με διαταγή του Ταρασικοδίσα
/ Ζήνωνος λεηλατούνται τα αφιερώματα του Παρθενώνος και διαλύεται το χρυσελεφάντινο
άγαλμα της Θεάς Αθηνάς του Φειδίου, αφού προηγουμένως αφαιρούνται τα σωζόμενα
τμήματα της πολύτιμης αλλά πολύπαθης μέσα από τους αιώνες επικάλυψής του
(Ευάγγελος Γ. Βαλλιανάτος, «Christians and the Classics. War against Reason»
, «Mediterranean Quarterly», καλοκαίρι 2004). Επίσης βεβηλώνεται και λεηλατείται
το Ασκληπιείον των Αθηνών, δίπλα στο Θέατρο του Διονύσου στους νότιους
πρόποδες της αθηναϊκής Ακροπόλεως και ανάλογες αθλιότητες γίνονται σε όλη
την παλαιά (κάτωθεν του Ολύμπου), Ελλάδα, η οποία ακόμα παραμένει Εθνική
(πολύ ενδιαφέρουσα είναι μάλιστα η επισήμανση του Frank Trombley, ότι κανένα
μοναστήρι δεν θα κτισθεί στην χώρα των Ολυμπίων Θεών πριν από τον 9ο αιώνα,
βλ.«Paganism in the Greek World at the End of Antiquity. The Case of Rural
Anatolia and Greece», το 1985 στο Harvard Theological Review, 78, 3 – 4,
σελ. 345 – 349).

486 Στην Αλεξάνδρεια γενικεύονται
οι διαπομπεύσεις και μαρτυρικές θανατώσεις των «κρυφών» Εθνικών ιερέων
(Chuvin, σελ. 109 - 110). Δολοφονούνται διάφοροι Εθνικοί στρατιωτικοί,
όπως λ.χ. ο νικητής των Βανδάλων στρατηγός Μαρκελλίνος.

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:15

490 Μετά από χοντροκομμένη σκευωρία
των χριστιανών της Βηρυτού, ο χριστιανός προβοκάτορας Ιωάννης ο Φούλωνος
καταδίδει αρκετούς επιφανείς πολίτες, που ακόμα παρέμεναν Εθνικοί και στην
συνέχεια ο επίσκοπος της πόλης, βοηθούμενος από χριστιανούς γαιοκτήμονες
«που είχαν φέρει στην πόλη μεγάλες ομάδες χωρικών τους, έτοιμες να τσακίσουν
κάθε Εθνικό που θα έπεφτε στα χέρια τους» (Chuvin, σελ. 113) οργανώνει
άγριες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, ενώ με αρκετή ατιμία αργότερα ο χυδαίος
προπαγανδιστής Ζαχαρίας ο Σχολαστικός από τον Μαϊουμά, θα φροντίσει να
γελοιοποιήσει αριστοτεχνικά τον τοπικό Εθνισμό της εποχής, παρουσιάζοντας
τους πλέον γνωστούς εκπροσώπους του ως πρόσωπα ξεπεσμένα και φαιδρά.

494 Ο Παπας Γελάσιος ο Α αφορίζει
τους εορταστές των καθαρσίων και γονιμικών «Λουπερκαλίων» («Lupercalia»)
και απαγορεύει τον εφεξής εορτασμό τους, τον οποίο επικαλύπτει την ίδια
ακριβώς ημέρα (15 Φεβρουαρίου) με τον εορτασμό του Καθαρμού της Παρθένου
Μαρίας (Chuvin). Σφραγίζονται όλοι οι ακόμη όρθιοι αρχαίοι Ναοί της Δύσεως.

497 Από αναφορά του Τζεσούα του
Στυλίτη («Χρονικόν» 27) πληροφορούμαστε ότι έως και αυτό το έτος τουλάχιστον
συνεχίζονται στην Έδεσσα με χορούς και θεατρικά δρώμενα παλαιές Εθνικές
εορτές προς τιμή των Ολυμπίων Θεών.

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:15

500 Η χριστιανική εσχατολογία
προβλέπει, ανεπιτυχώς φυσικά, ότι το συγκεκριμένο έτος θα γίνει η… συντέλεια
του Κόσμου (βλ. McIver Tom, «The End of the World: An Annotated Bibliography»,
Jefferson NC, 1999, Kyle Richard, «The Last Days Are Here Again», Grand
Rapids MI, 1998, σελ. 37 και Abanes Richard , «End - Time Visions. Four
Walls Eight Windows», New York, 1998, σελ. 283). Νέες πυρές των χριστιανών
καταστρέφουν ό,τι είχε απομείνει από την σοφία και επιστήμη των Εθνικών.
Η ανθρωπότητα πέφτει σε ακόμη μεγαλύτερη αποκτήνωση. Εξαφανίζονται παντελώς
η αποχέτευση των οικιών, η ρωμαϊκή κεντρική θέρμανση και τα κρεβάτια. Ο
γνωστός συγγραφέας McCabe (στο «History’s Greatest Liars», σελ. 27) κάνει
μία εκπληκτική σύγκριση ανάμεσα στον ρωμαϊκό κόσμο των Εθνικών και σε εκείνον
των χριστιανών του Μεσαίωνος: «Στην Ρώμη του τετάρτου αιώνος, αντιστοιχούσαν
τρείς ελεύθεροι χειρώνακτες σε έναν σκλάβο, αλλά από το 500 έως το 1100
η συντριπτική πλειοψηφία των χειρωνακτών της Ευρώπης ήσαν δουλοπάροικοι...
Στην Ρώμη, οι εργάτες των πόλεων μπορούσαν ν’απολαύσουν δωρεάν εκπαίδευση,
φθηνή διασκέδαση, φθηνή τροφή, υπέροχα λουτρά και γυμναστήρια, εορτές και
αργίες για τουλάχιστον 200 από τις 365 ημέρες του έτους. Από το 500 έως
το 1100, οι εργάτες της Ευρώπης δεν είχαν κανένα από τα παραπάνω αγαθά,
ούτε ελευθερία, ούτε προστασία από τον νόμο. Στην παγανιστική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
οι γυναίκες είχαν ισονομία και ίση κοινωνική αντιμετώπιση με τους άνδρες.
Από το 500 έως το 1100 τις αντιμετώπιζαν όπως και τα ζώα. Οι παγανιστές
Ρωμαίοι παρήγαγαν μία μεγάλη βιβλιογραφία, οικοδόμησαν εκπληκτικά κτίρια
ακόμη και στις περιφέρειες, καθώς και υδραγωγεία, γέφυρες, υπέροχες οδούς,
θέατρα κ.τ.λ. Από το 500 έως το 1100 σχεδόν κανένα βιβλίο δεν παρήχθη,
τουλάχιστον σημαντικό ώστε να διαβάζεται και σήμερα, σχεδόν κανένα ζωγραφικό
έργο ή γλυπτό ή οικοδόμημα που να είναι σήμερα αξιοθέατο. Οι Ρωμαίοι διέθεταν
βιβλιοθήκες μέχρι και 500.000 τόμων. Από το 500 έως το 1100 δεν υπήρχαν
πάνω από 600 τόμοι σε ολόκληρη την Ευρώπη…»

από **πάμμαχον** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 9:16

500 περ. Το «ειδωλολατρικό»
θυμίαμα, που τόσο πολύ είχε αγανακτήσει τους θεοκράτες της Εφέσου όταν
το έκαιγαν πριν από 70 περίπου χρόνια οι γυναίκες στην αρχικά ημι-παγανιστική
λατρεία της «Θεομητέρας» Μυριάμ, γίνεται για πρώτη φορά δεκτό στις εκκλησίες
των χριστιανών (στα τέλη του 4ου αιώνα βρίσκουμε τον ψυχοπαθή αρχιμοναχό
Σανούτιο, που «διέβαλε και βλασφημούσε χυδαία και πρωτόγονα <την παλαιά
Θρησκεία>, κλιμακώνοντας έτσι το μίσος και τον φανατισμό», να χλευάζει
την προσφορά του θυμιάματος από τους Εθνικούς, βλ. Deschner, τόμος 2, σελ.
301),

508 Οι χριστιανοί που χρησιμοποιούν
το αλεξανδρινό σύστημα χρονολογήσεως του Αννιανού προβλέπουν, ανεπυτιχώς
φυσικά, για το συγκεκριμένο έτος την… συντέλεια του Κόσμου.

515 Τον Μάρτιο του έτους αυτού,
κατασφάζονται οι ιερείς του αραβικού Θεού Θεανδρίτου στην Ζοάρα, στα νότια
της Νεκρής Θάλασσας και ο Ναός του «αποδαιμονοποιείται» και μετατρέπεται
σε εκκλησία του «αγίου Γεωργίου». Πέτρινες και μαρμάρινες επιγραφές με
αφιερώματα στον Θεό Θεανδρίτη, χρησιμοποιούνται ως δομικά υλικά και μία
χριστιανική επιγραφή έρχεται με την γνωστή αλαζονεία να περιγράψει και
αυτή την τερατώδη βεβήλωση ως «θεάρεστο» έργο (Chuvin, σελ. 141): «Εκεί
που παλαιά φώλιαζαν οι δαίμονες, τώρα κατοικεί ο πραγματικός Θεός, εκεί
όπου κάποτε άπλωνε τα πέπλα του το σκοτάδι τώρα λάμπει το φως της σωτηρίας
και άγγελοι χορεύουν εκεί που κάποτε γίνονταν θυσίες στα είδωλα» (…) Το
ίδιο έτος το βάπτισμα γίνεται υποχρεωτικό επί ποινή θανάτου, ακόμα και
για όσους δηλώνουν ήδη χριστιανοί.