ιστορία του χριστιανισμού

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ
Το έργο του οποίου αποσπάσματα παρουσιάζουμε, είναι ένα απ’ τα μεγαλύτερα πνευματικά έργα της ανθρωπότητας. Πρόκειται για την «Καταγωγή του Χριστιανισμού» του γνωστού Γερμανού διανοούμενου Καρλ Κάουτσκυ, που το έγραψε το 1908. Την εποχή εκείνη, ο Κάουτσκυ ήταν γνωστός ως ο «πάπας του μαρξισμού». Εθεωρείτο και ήταν από τους μεγαλύτερους επαναστάτες διανοούμενους σ’ όλον τον κόσμο. Στο βιβλίο αυτό ο Κάουτσκυ δείχνει πώς ο Χριστιανισμός ξεπήδησε μέσα από το ανυπότακτο εβραϊκό προλεταριάτο της εποχής, σαν ένα κίνημα με έντονα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά.
ΚΑΡΛ ΚΑΟΥΤΣΚΙ
Διαβάστε ολόκληρο το Βιβλίο Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ, πατώντας το παρακάτω link. Βάλτε τον Κωδικό που σας δίνει και ανοίχτε το doc
http://rapid-share.gr/download.php?file=745H_KATAGWGH_TOY_XRISTIANISMOY_KAOYTSKI.doc


Ο Ιησούς Χριστός και το Εβραϊκό Προλεταριάτο της εποχής του

{«Μη νομίσητε ότι ήλθον να βάλω ειρήνην επί την γην, δεν ήλθον να βάλω ειρήνην, αλλά μάχαιραν»

Ο Ιησούς

Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, 10, στιχ. 34}

ΠΡΩΤΟ: Δεν υπήρχε μεγάλη πόλη την εποχή του Χριστού, που να μην είχε ένα πολυάριθμο εξαθλιωμένο προλεταριάτο. Ύστερα από τη Ρώμη, ερχόταν η Ιερουσαλήμ, που σχετικά, είχε τον μεγαλύτερο αριθμό τέτοιων προλετάριων. Κι αυτό, γιατί οι δυο αυτές πόλεις, ήταν οι μεγαλύτερες σ’ όλη την Αυτοκρατορία. Όπως είδαμε, οι χειροτέχνες βρίσκονταν πολύ κοντά στο προλεταριάτο αυτό. Και κατά κανόνα, δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά άνθρωποι που δούλευαν στα σπίτια τους, που και σήμερα θεωρούνται σαν προλετάριοι. Συχνά, η υπόθεσή τους ήταν κοινή με την υπόθεση των ζητιάνων και των χαμάληδων.

Κι όπου τύχαινε να συγκεντρώνονται σε μεγάλο αριθμό παρόμοια, χωρίς περιουσία, στρώματα λαού, εκεί και γίνονταν ιδιαίτερα μαχητικά. Δεν είχαν τίποτε να κερδίσουν, με το να είναι υπομονετικοί. Η συναίσθηση, ότι αυτοί ήταν οι πολλοί, τους έκανε θαρραλέους. Εκτός απ’ αυτό, ήταν δύσκολο για το στρατό να υπολογίζει στην υπεροχή του, μέσα στους στενούς και πολυδαίδαλους δρόμους της εποχής εκείνης. Οι προλετάριοι των πόλεων, δεν άξιζαν και τόσο από στρατιωτική άποψη, όταν επρόκειτο να πάρουν μέρος σε μια ανοιχτή μάχη, αλλά ήταν άριστοι για τις οδομαχίες. Κι αυτό, φάνηκε στα γεγονότα της Αλεξάνδρειας και της Ιερουσαλήμ.

Στην Ιερουσαλήμ, το προλεταριάτο αυτό, είχε τέτοια ορμητικότητα για μάχη, που δεν την είχαν οι νοικοκυραίοι και οι διανοούμενοι, που συγκροτούσαν τον στρατό των Φαρισαίων. Σε ομαλούς καιρούς, είναι αλήθεια, ότι οι προλετάριοι άφηναν τους εαυτούς τους να καθοδηγούνται από τους Φαρισαίους. Με την αντίθεση όμως, ανάμεσα στην Ιερουσαλήμ και τη Ρώμη, που όλο κι εντεινόταν περισσότερο και η αποφασιστική στιγμή πλησίαζε, όλο και πιο πολύ οι Φαρισαίοι πρόσεχαν και ακόμα φοβούνταν το προωθούμενο προλεταριάτο, στην εντεινόμενη σύγκρουσή τους.

Το τελευταίο, είχε και την σημαντική υποστήριξη του πληθυσμού της Γαλιλαίας, όπου οι χωρικοί με τα μικρονοικοκυριά τους και τα λίγα κοπάδια τους, είχαν ξεζουμιστεί από τους φόρους και την τοκογλυφία και είχαν είτε ξεπουληθεί σαν δούλοι, για τα χρέη τους, ή απαλλοτριωθεί, όπως αυτό συνέβαινε σ’ ολόκληρη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μερικοί μάλιστα απ’ αυτούς, θα πρέπει να είχαν έρθει στην Ιερουσαλήμ, αυξάνοντας έτσι το προλεταριάτο της πόλης. Όμως, οι πιο δραστήριοι από τους απελπισμένους και απαλλοτριωμένους αγρότες, θα έπρεπε να είχαν τραβήξει τον δρόμο της εξέγερσης και της ανταρσίας, όπως αυτό συνέβαινε και σ’ άλλα μέρη της Αυτοκρατορίας. Οι κοντινές αποστάσεις, ανάμεσα στις ερήμους, που βοηθούσαν στο να διατηρούνται οι συνήθειες των Βεδουίνων ζωντανές, διευκόλυναν τον αγώνα τους, προσφέροντάς τους πολλά κρησφύγετα, που μόνο ένας ντόπιος μπορούσε να τα γνωρίζει. Η Γαλιλαία, με την ανώμαλή της έκταση, που ήταν γεμάτη σπηλιές, προσφερόταν στη δράση των συμμοριών. Το έμβλημα, που κάτω απ’ αυτό πολεμούσαν οι συμμορίτες, ήταν ο ερχομός του Μεσσία. Λήσταρχοι ανακήρυσσαν τους εαυτούς τους Μεσσίες, ή τουλάχιστον προδρόμους του, και φανατικοί που νόμιζαν ότι ο προορισμός τους είναι να γίνουν προφήτες ή και Μεσσίες ακόμα γίνονταν λήσταρχοι.

Οι ληστές της Γαλιλαίας και οι προλετάριοι της Ιερουσαλήμ, βρίσκονταν σε στενή επαφή κι ο ένας υποστήριζε τον άλλο, μέχρι που τελικά συγκρότησαν από κοινού ένα κόμμα ενάντια στους Φαρισαίους, το κόμμα των Ζηλωτών. Η αντίθεση ανάμεσα στις δυο ομάδες μοιάζει σε πολλά σημεία με την αντίθεση που υπήρχε μεταξύ των Γιρονδίνων και των Ιακωβίνων.

Ο δεσμός ανάμεσα στους προλετάριους της Ιερουσαλήμ και τις ένοπλες δυνάμεις της Γαλιλαίας, έρχεται στο προσκήνιο τις μέρες του Χριστού.

Κατά την περίοδο της τελευταίας αρρώστιας του Ηρώδη (το 4 π.Χ.), ο λαός της Ιερουσαλήμ επαναστάτησε ενάντια στις καινοτομίες του. Και πάνω από όλα, η αγανάκτησή του κατευθύνθηκε ενάντια σ’ ένα χρυσό αετό, που είχε τοποθετήσει ο Ηρώδης πάνω στο Ναό. Η εξέγερση καταστάλθηκε ένοπλα. Μετά τον θάνατο όμως του Ηρώδη, ο λαός ξεσηκώθηκε άλλη μια φορά το Πάσχα. Και η εξέγερση αυτή, ήταν τόσο βίαιη, που τα στρατεύματα του Αρχέλαου – γιου του Ηρώδη – χρειάστηκε να χύσουν πολύ αίμα για να την καταπνίξουν. Τρεις χιλιάδες Εβραίοι σφάχτηκαν. Κι όμως, ούτε κι αυτό γονάτισε τη μαχητικότητα του λαού της Ιερουσαλήμ. Όταν ο Αρχέλαος έφυγε στην Ρώμη, για να αναγνωριστεί εκεί σαν βασιλιάς, ο λαός ξεσηκώθηκε και πάλι. Τώρα πια, επενέβησαν οι Ρωμαίοι. Την εποχή εκείνη, κυβερνήτης της Συρίας ήταν ο Βάρος, αυτός που αργότερα σκοτώθηκε σε μάχη ενάντια στους Τσερούσκους της Γερμανίας. Έτρεξε στην Ιερουσαλήμ, κατέπνιξε την επανάσταση και μετά γύρισε στην Αντιόχεια, αφήνοντας στην Ιερουσαλήμ μια λεγεώνα κάτω από τις διαταγές του έπαρχου Σαβίνου. Ο Σαβίνος ήταν τόσο σίγουρος για την στρατιωτική του δύναμη, ώστε στρίμωξε τους Εβραίους στον τοίχο λεηλατώντας τους και ληστεύοντάς τους κατά βούληση.

Κατά την Πεντηκοστή, στην Ιερουσαλήμ, συγκεντρώθηκε πολύς λαός, και ιδιαίτερα Γαλιλαίοι. Ήταν αρκετά δυνατοί, για να κυκλώσουν την Ρωμαϊκή λεγεώνα, μαζί με τους μισθοφόρους που είχε επιστρατεύσει ο Ηρώδης και που άφησε κληρονομιά στο γιο του. Μάταια οι Ρωμαίοι έκαναν εξορμήσεις, όπου σκότωναν πολλούς Εβραίους. Οι πολιορκητές δεν αδυνάτιζαν. Πέτυχαν μάλιστα να κερδίσουν μέρος των στρατευμάτων του Ηρώδη με το μέρος τους.

Ταυτόχρονα, η επανάσταση ξαπλωνόταν σ’ όλη τη χώρα. Οι συμμορίτες της Γαλιλαίας ενισχύθηκαν με ισχυρά τμήματα επιστρατευμένων και συγκρότησαν ολόκληρες στρατιές. Οι αρχηγοί τους αυτοχρίζονταν Βασιλείς των Ιουδαίων, δηλαδή Μεσσίες. Ιδιαίτερα, διακρίθηκε ανάμεσά τους ο Ιούδας, που ο πατέρας του Ιεζεκίας ήταν φημισμένος ληστής και σαν τέτοιος εκτελέστηκε (το 47 π.Χ.). Στην Περσία, ο Σίμων, ένας πρώην σκλάβος του Ηρώδη, συγκρότησε μια συμμορία. Ένα τρίτο συγκρότημα διοικούνταν από τον βοσκό Αθρόνγκη.

Οι Ρωμαίοι κατέπνιξαν την επανάσταση, με μεγάλη δυσκολία κι αφού ήρθε σε βοήθεια της πολιορκημένης στην Ιερουσαλήμ λεγεώνας, ο Βάρος, με δύο λεγεώνες και πολλές εφεδρικές δυνάμεις. Επακολούθησε μια ανείπωτη σφαγή και λεηλασία. Δύο χιλιάδες αιχμάλωτοι σταυρώθηκαν και πολλοί άλλοι πουλήθηκαν σκλάβοι. Όλα αυτά γίνονταν την εποχή που τοποθετείται η γέννηση του Χριστού.

Επακολούθησε ησυχία για μερικά χρόνια, όχι όμως και για πολύ. Το 6 μ. Χ. η Ιουδαία υποτάχθηκε άμεσα στους Ρωμαίους. Το πρώτο μέτρο που πήραν οι Ρωμαίοι, ήταν να κάνουν μια απογραφή για φορολογικούς σκοπούς. Επακολούθησε μια νέα προσπάθεια εξέγερσης, από τον Ιούδα τον Γαυλωνίτη, τον ίδιο που είχε γίνει τόσο γνωστός με την εξέγερση πριν δέκα χρόνια. Συμμάχησε με τον Φαρισαίο Σαδδούκο, που επρόκειτο να ξεσηκώσει τον λαό της Ιερουσαλήμ. Η προσπάθεια απέτυχε, αλλά οδήγησε στην διάσπαση ανάμεσα στις μάζες του απλού λαού και τους επαναστάτες Γαλιλαίους από την μια και τους Φαρισαίους από την άλλη. Ήταν μαζί στην εξέγερση του 4 π. Χ. Οι Φαρισαίοι είχαν πια βαρεθεί και σαν αντιπολίτευση σ’ αυτούς εμφανιζόταν τώρα το κόμμα των Ζηλωτών. Από την εποχή αυτή, μέχρι και την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, οι φωτιές της εξέγερσης δεν είχαν σβήσει ούτε στην Γαλιλαία, ούτε στην Ιουδαία.

309 Σε επίδειξη δυνάμεως, οι σκληροπυρηνικοί
χριστιανοί πυρπολούν το Ναό της Θεάς Φορτούνα.



312 Πρώτη και υποκριτική προπαγανδιστική
χρήση του Χριστιανισμού εν καιρώ πολέμου. Στις 28 Οκτωβρίου, ο ηλιολάτρης
Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος κατανικά τον επίσης εθνικό αντίπαλό του Μαξέντιο
με χριστιανικά εμβλήματα στις ασπίδες των -κυρίως Γαλατών- στρατιωτών του.
Οι ανατολικές επαρχίες της Αυτοκρατορίας δέχονται συνεχείς επιθέσεις του
χριστιανού βασιλιά της Αρμενίας ως αντιπερισπασμό στην προσπάθεια του Μαξιμίνου
Ντέα να διαλύσει τους χριστιανούς των περιοχών που διοικεί.



313 Δεύτερη υποκριτική προπαγανδιστική
χρήση του Χριστιανισμού εν καιρώ πολέμου. Ένας δηλωμένος άθεος (ο Λικίνιος)
κατανικά, στις 30 Απριλίου, τον Εθνικό αύγουστο της Ανατολής Μαξιμίνο Ντέα.
Τα στρατεύματά του μπαίνουν ωστόσο στη μάχη ψάλλοντας το «Summe Sancte
Deus !» (“Ώ Ανώτατε και Άγιε Θεέ !»). Ο ηττημένος Ντέα εκδίδει μετά από
μερικές ημέρες το Διάταγμα της Νικομηδείας με το οποίο χορηγείται πλήρης
θρησκευτική ελευθερία σε όλους όσους υπακούουν απλώς στη ρωμαϊκή εξουσία.
Καταδιωκόμενος ωστόσο από τον Λικίνιο, ο Ντέα αυτοκτονεί μετά από 3 - 4
μήνες με δηλητήριο. Μετά τον θάνατό του, όλα τα γραπτά και τ’ αγάλματά
του καταστρέφονται από τον Λικίνιο και τους χριστιανούς. Το γελοίο της
ιστορίας ωστόσο είναι ότι πέντε έτη αργότερα, ο υποτίθεται «των χριστιανών
φίλος» Λικίνιος, θα ηττηθεί από τον ηλιολάτρη Κωνσταντίνο, πάλι στο όνομα
του Θεού των χριστιανών, αφού οι στρατιώτες του τελευταίου, κατά την μυθιστορία
τουλάχιστον του Ευσεβίου, έψαλλαν το «Deus Summus Salvator !» («Ώ
Θεέ Ανώτατε Σωτήρα !»). Πριν συγκρουσθούν πάντως μεταξύ τους, με το Διάταγμα
των Μεδιολάνων (για τη Δύση), το οποίο ήλθε να συμπληρώσει εκείνο της Νικομηδείας
που είχε εκδώσει (για την Ανατολή) ο Μαξιμίνος Ντέα, οι αύγουστοι Λικίνιος
και Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος θα εγγυηθούν και αυτοί πλήρη θρησκευτική
ελευθερία σε όλους όσους υπακούουν στη ρωμαϊκή εξουσία. Οι χριστιανοί,
πολυάριθμοι πια και έχοντας προ πολλού σταματήσει τα κηρύγματά τους κατά
της δημοσίας τάξεως και του στρατού, υποτίθεται ότι απολαμβάνουν πλέον
τα ίδια δικαιώματα με τους Εθνικούς. Αυτοί ωστόσο δεν αρκούνται εκεί, αλλά
εκμεταλλεύονται την εύνοια του Κωνσταντίνου, που ελέγχεται απολύτως από
την αρνητική προς τις Εθνικές λατρείες μητέρα του, για να καταστρέψουν
ΟΛΕΣ τις άλλες λατρείες. Ο επίσκοπος Ειρηναίος είχε άλλωστε ήδη διακηρύξει
ότι οι χριστιανοί «δεν χρειάζονται τους νόμους, διότι βρίσκονται πολύ υπεράνω
αυτών». Ο («Άγιος») Αντώνιος της Αιγύπτου, ιδρυτής του μοναχισμού, προτρέπει
ήδη ανοικτά σε άμεσο αφανισμό του «ειδωλολατρικού» κόσμου με… φωτιά (…).

314 Κτίζεται στη Ρώμη η πρώτη
χριστιανική Βασιλική. Αμέσως μετά την νομιμοποίησή της από τον ηλιολάτρη
Ρωμαίο αυτοκράτορα Φλάβιο Βαλέριο Κωνσταντίνο, η Χριστιανική Εκκλησία αρχίζει
την επίθεσή της κατά των θρησκειών των Εθνικών. Η Σύνοδος της Αγκύρας ταυτίζει
πτυχές της λατρείας της Θεάς Αρτέμιδος (Diana) με… μαγεία και… λατρεία
του Σατανά των χριστιανών, ενώ ο 11ος «Κανών» του εν Αρελάτη (Arles, η
«Μικρή Ρώμη της Γαλατίας» όπως την έλεγε ο Αυσόνιος) 1ου Εκκλησιαστικού
Συμβουλίου που συνεκάλεσε ο Κωνσταντίνος, αναθεματίζει όλες τις χριστιανές
που παντρεύονται Εθνικούς. Στο ίδιο Συμβούλιο, καθώς η εξουσία έχει πλέον
καταληφθεί και ο Εθνικός Πολιτισμός κτυπηθεί σοβαρά, αποφασίζεται το τέλος
της αρνήσεως των χριστιανών να στρατεύονται, καθώς και το τέλος της προπαγάνδας
εναντίον της Ρώμης, πρακτικές που φορτώνονται στην ήδη διωκόμενη «δονατιστική»
τάση μέσα στους χριστιανούς.



315 Στις 13 Αυγούστου (Ζωναράς
«Annales», «Bibliotheca Hagiographica Graeca» 365 και «Χρονικό Γεωργίου
Μοναχού» ΧΙ, 1) γίνεται διαγωνισμός ανάμεσα σε δώδεκα Εβραίους ραβίνους
και τον εκ Ρώμης γνωστό «εξορκιστή» επίσκοπο Συλβέστρο, για το εάν
ο αυτοκράτωρ και η μητέρα του Ελένη θα ασπασθούν την Ιουδαϊκή Ορθοδοξία
ή τον σχισματικό Χριστανισμό. Η θαυματοποιϊα του Συλβέστρου αποδεικνύεται
πιό δυνατή και επίσης εντυπωσιάσας την θεομανή Ελένη, γίνεται ο προσωπικός
της «πνευματικός».



319 Ο Κωνσταντίνος εκδίδει
διάταγμα με το οποίο απαλλάσσει πλήρως την Εκκλησία από φόρους και τους
χριστιανούς κληρικούς από στρατιωτικές υποχρεώσεις.

320 Στις 17 Δεκεμβρίου ο Κωνσταντίνος
απαγορεύει με έδικτό του την τέλεση θυσιών («Si quid de palatio nostro
aut ceteris operibus publicis degustatum fulgore esse constiterit, retento
more veteris observantiae quid portendat, ab haruspicibus requiratur et
diligentissime scriptura collecta ad nostram scientiam referatur, ceteris
etiam usurpandae huius consuetudinis licentia tribuenda, dummodo sacrificiis
domesticis abstineant, quae specialiter prohibita sunt. Eam autem denuntiationem
adque interpretationem, quae de tactu amphiteatri scribta est, de qua ad
Heraclianum tribunum et magistrum officiorum scribseras, ad nos scias esse
perlatum.», «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16, 10, 1). Το ίδιο έτος, ένας από τους
αναχωρητές «μαθητές» του «αγίου» Αντωνίου, ο Παχώμιος, οργανώνει τους προβληματικούς
της ερήμου σε συμπαγείς κοινότητες υποχρεωμένες ν’ ακολουθούν συγκεκριμένους
κανόνες και περιορισμούς, και γίνεται έτσι ο ουσιαστικός ιδρυτής του αντικοινωνικού
φαινομένου «Μοναχισμός», ο οποίος, όπως θα δούμε, με την α ή β μορφή του
θα παίξει τον πιο αποφασιστικό ρόλο, τον ρόλο του «προγεφυρώματος» στα
έθνη - στόχους, στην αργή αλλά άγρια επέκταση του Χριστιανισμού.



324 Ο Κωνσταντίνος συντρίβει
τον ανταγωνιστή του Λικίνιο και ανακηρύσσει τον Χριστιανισμό μόνη επίσημη
λατρεία της Αυτοκρατορίας. Λεηλατεί το Μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνος
κοντά στην Μίλητο και θανατώνει με βασανιστήρια όλους τους ιερείς του με
την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, επειδή είχαν υποστηρίξει τον Λικίνιο
και παλαιότερα εισηγηθεί στον Διοκλητιανό να λάβει μέτρα κατά της επεκτάσεως
των χριστιανών. Στο ιερό όρος Άθως εξαπολύεται μέγας διωγμός κατά
των Εθνικών και καταστρέφονται όλα τα εκεί ελληνικά Ιερά.

326 Με προτροπή της μητέρας του
Ελένης, ο Κωνσταντίνος δολοφονεί τη σύζυγό του Φαύστα. Η Ελένη φεύγει με
τους «πνευματικούς» της για την Ιερουσαλήμ, όπου, παρά το ότι οι ρωμαϊκοί
νόμοι της Ιουδαίας προέβλεπαν την καύση όλων ανεξαιρέτως των σταυρών μετά
τις θανατώσεις, η Ελένη, και όπως βεβαίως θα ισχυρισθεί η χριστιανική Γραμματεία
114 χρόνια αργότερα, «ανακάλυψε» (με τη βοήθεια φυσικά… Εβραίων ραβίνων
!!) άθικτο τον λεγόμενο «Τίμιο Σταυρό» που πάνω του είχε σταυρωθεί σύμφωνα
με την χριστιανική παράδοση ο ραβί Τζεσουά. Ο Balsdon θα γράψει σχετικά:
«η Ελένη μνημονεύεται με τρόπο λαμπρό σήμερα στη Ρώμη. Για το ότι βρήκε
πράγματι κομμάτια από τον αληθινό σταυρό στα Ιεροσόλυμα, ο κυνικός μπορεί
να αμφιβάλλει. Και μια και δεν μνημονεύεται το θέμα αυτό από τον Ευσέβιο,
θα έχει και τον ιστορικό με το μέρος του. Είναι πάντως πιθανόν να είχαν
διαβεβαιώσει την Ελένη ότι κάποιο αντικείμενο που είχε αποκτήσει στα Ιεροσόλυμα
ήταν κάτι τέτοιο. Ο Κωνσταντίνος μπορεί να συμμεριζόταν την ψευδαίσθησή
της..» Με προτροπή πάντως της Ελένης, ο υιός της εκθεμελιώνει το Ιερό του
Θεού Ασκληπιού στις Αιγές της Κιλικίας και χρησιμοποιεί τους κίονές του
για κατασκευή εκκλησιών. Επίσης, καταστρέφει τον Ναό της Θεάς Αφροδίτης
επάνω στον υποτιθέμενο τάφο του ραβί Τζεσουά, αλλά και άλλους Ναούς της
ιδίας Θεάς όπως λ.χ. στην Άφακα Λιβάνου, την Μάμβρη, την Φοινίκη και την
Βααλβέκ (Ηλιόπολη), και αυτές οι καταστροφές είναι βεβαίως μόνον όσες ομολογεί
ο βιογράφος του Ευσέβιος.

330 Οι χριστιανοί λεηλατούν και
πυρπολούν στο Bayeux το Ιερό του κελτορωμαϊκού Θεού Βελένου Απόλλωνος και
λυντσάρουν τους ιερείς του. Ο Κωνσταντίνος, σε ημερομηνία που τού υπέδειξαν
οι αστρολόγοι (στις 11 μηνός Μαϊου, «Ήλιος στον Τοξότη με επιρροές Καρκίνου,
άρα μία πόλη θρησκευτική») μεταφέρει την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
ανατολικά, στην ιδρυθείσα από αυτόν Κωνσταντινούπολη, την οποία διακοσμεί
λεηλατώντας τα Ιερά των Εθνικών.

331 Ο ουσιαστικώς χριστιανός πλέον
Κωνσταντίνος συνεχίζει την καταλήστευση των Ιερών των Εθνικών σε ολόκληρη
την Αυτοκρατορία. Παραβιάζονται τα θησαυροφυλάκια όλων ανεξαιρέτως των
«ειδωλολατρικών» Ναών, εκτός όσων ανήκαν στην αυτοκρατορική λατρεία και
οι θησαυροί χαρίζονται στην χριστιανική Εκκλησία. Όσων λατρειών αυθαιρέτως
κρίνονται... «άσεμνες», πάντα κατά την άποψη των χριστιανών επισκόπων,
οι Ναοί «εξαγνίζονται» πρώτα με φωτιά και εν συνεχεία ισοπεδώνονται.

Ο 3ος κατά σειράν εξελικτικός
ελιγμός του Χριστιανισμού: αυτή την εποχή της ανοικτής πλέον μεταστροφής
του Κωνσταντίνου, είναι που ο Ευσέβιος, επίσκοπος Καισαρείας, θα κάνει
έναν απίθανο ιδεολογικό ακροβατισμό, συνδέοντας πλέον τον Χριστιανισμό
με αυτή την ίδια την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, την οποία για πρώτη φορά θέτει,
και μάλιστα σε κεντρικό σημείο, εντός ενός υποτιθεμένου… «Θείου σχεδίου»
για την ανθρωπότητα. Ο F. E. Cranz (γράφοντας στο «Augustine. A Collection
of Critical Essays», επιμ. R. A. Markus, 1972) τονίζει ότι η πραγματοποίηση
μίας ενοποιημένης Χριστιανικής Αυτοκρατορίας θεωρείται από τον Ευσέβιο
«απώτατος σκοπός όλης της ανθρώπινης Ιστορίας», καθώς υποτίθεται ότι υπάρχει
άμεση σχέση, σχέση που μάλιστα τείνει σε ταυτότητα, της μοναρχίας του Τζεσούα
με την μοναρχία των αυτοκρατόρων, ρόλος της τελευταίας είναι δε το να επιβάλει
την Βασιλεία του Θεού στον κόσμο των ανθρώπων.

Όπως παρατηρεί ο Fletcher (Fletcher
Richard, «Τhe Conversion Of Europe. From Paganism To Christianity, 371
– 1386 A.D.», London 1997, σελ. 23 - 24), αυτή η νέα θεωρία του Ευσεβίου,
που κατ’ ουσίαν είναι η αφετηρία της λεγομένης «πολιτικής θεολογίας» της
Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας η οποία αναιδώς θα ταυτίσει την ρωμαϊκότητα
(«Romanitas») με τον χριστιανοσύνη («Christianitas»), θ’ αποτελέσει τον
3ο κατά σειράν εξελικτικό ελιγμό του Χριστιανισμού για την πονηρή μεταμόρφωσή
του από αντικοινωνική και αντιπολιτισμική αρχικώς ιδεολογία σε παντοδύναμη
και πολύπλευρη αυταρχία που εφεξής θα επιδιώκει να έχει δούλη της όλη την
γνωστή ανθρωπότητα. Όπως ήδη έχουμε δει, τα άκομψα αντιπολιτισμικά και
επιλεκτικώς ισοπεδωτικά κηρύγματα των πρώτων οπαδών του Σαούλ – Σαύλου,
είχαν ατονίσει ήδη από την εποχή του Μάρκου Αυρηλίου, γύρω στο 170, όταν
ο Μέλιτος, επίσκοπος Σάρδεων, συνέγραψε μία «Απολογία» προς τον αυτοκράτορα,
προβάλλοντας την αόριστη ιδέα ότι τάχα ο Χριστιανισμός αποτελεί ευλογία,
διότι η εμφάνισή του έχει φέρει καλή τύχη και μεγαλείο στην Αυτοκρατορία.
Τον επόμενο (2ο) ελιγμό είχε επιχειρήσει ο χριστιανός απολογητής Ωριγένης,
που μεταξύ των ετών 230 και 240 συνέγραψε το «Contra Celsum» («Κατά Κέλσου»),
προβάλλοντας τη ιδέα ότι τάχα η ίδια η Αυτοκρατορία σχετίζεται με το υποτιθέμενο…
«Θείο σχέδιο» ως άριστο εργαλείο του Θεού, καθώς συνενώνει εκ των άνω τα
Έθνη για να δεχθούν ευκολότερα τον «Λόγο του Ευαγγελίου».

335 Εγκαίνια της
Εκκλησίας του… «Αγίου Τάφου», ο οποίος κτίσθηκε στη θέση του Ναού
της Θεάς Αφροδίτης που ο Κωνσταντίνος κατέστρεψε το 326 – 327, και για
τον διάκοσμό του λεηλατούνται όλα σχεδόν τα Εθνικά Ιερά της Παλαιστίνης
και της Μικράς Ασίας. Με ειδικό αυτοκρατορικό διάταγμα σταυρώνονται ως
τάχα... υπαίτιοι της κακής συγκομιδής εκείνου του έτους (...) όλοι οι «μάγοι
και μάντεις», και ανάμεσά τους μαρτυρεί ο Νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος
εξ Απαμείας, μαθητής του Ιαμβλίχου, που είχε προσωπικά επιχειρήσει να επαναφέρει
τον Κωνσταντίνο στον Εθνισμό μέσω της φιλοσοφίας, και συνεπώς είχε συγκεντρώσει
επάνω του το μίσος όλων των χριστιανών αυλικών.



337 Ο ετοιμοθάνατος Κωνσταντίνος
βαπτίζεται και τυπικώς χριστιανός από τον αρειανό επίσκοπο Ευσέβιο Νικομηδείας,
προφανώς με την πονηρή σκέψη ότι ένα βάπτισμα στο τέλος του βίου είναι
ό,τι καλύτερο για την άφεση όλων των προηγουμένων αμαρτιών (Latourette,
τόμος Α, σελ. 175).



341 Ο ένας εκ των τριών υιών
του Κωνσταντίνου, ο ανατραφείς με χριστιανική κατήχηση Κώνστας που έχει
ήδη δολοφονήσει το προηγούμενο έτος τον αδελφό του Κωνσταντίνο Β, κηρύσσει
νέον διωγμό «κατά των μάντεων και των ελληνιζόντων» και εκδίδει επίσης
έδικτο («Προς Μαδαλιανόν, Βοηθό Έπαρχο Διοικήσεως», «Θεοδοσιανός Κώδιξ»
16, 10, 2), με το οποίο απαγορεύει την άσκηση της Εθνικής Θρησκείας και
πυροδοτεί καταστροφές βωμών από τους χριστιανούς, βίαιες ταραχές και σοβαρές
αθλιότητες (Schultze, τόμος Α, σελ. 75 – 87): «Cesset superstitio, sacrificiorum
aboleatur insania. Νam quicumque contra legem divi principis parentis nostri
et hanc nostrae mansuetudinis iussionem ausus fuerit sacrificia celebrare,
competens in eum vindicta et praesens sententia exeratur.» («Ας σταματήσει
η ψευδής πίστη και ας καταργηθεί η παραφροσύνη των θυσιών. Γιατί αν κάποιος,
παραβιάζοντας το νόμο του Θείου Αυτοκράτορα, του πατέρα μας, και την εντολή
της Ευσπλαχνίας μας, τολμήσει να τελέσει θυσίες, θα τιμωρηθεί παραυτά με
την επιβολή της ποινής που του ταιριάζει.»). Πολλοί Εθνικοί φυλακίζονται
ή εκτελούνται.

346 Κοινό έδικτο του Κωνσταντίου
και του Κώνσταντος («Προς Κατουλλίνον, Έπαρχο της Πόλεως»), την 1η Νοεμβρίου
346 (κατά τον Mommsen), απαγορεύει τις ιεροπραξίες των Εθνικών και υποβιβάζει
τους Ναούς τους σε άνευ ιερότητος πολιτιστικά μνημεία που απλώς δεν πρέπει
να τα καταστρέφουν οι χριστιανοί: «Αν και η ψευδής πίστη έχει ξεριζωθεί,
επιθυμούμε οι Ναοί που ευρίσκονται εκτός των τειχών της πόλεως να παραμείνουν
άθικτοι. Γιατί καθώς κάποια αθλητικά παιγνίδια ή αγωνίσματα σχετίζονται
με τους Ναούς, δεν πρέπει να τους εξαφανίσουμε αφού σε αυτούς οφείλεται
η τέλεση εορτών που διασκεδάζουν τον λαό της Ρώμης» («Θεοδοσιανός Κώδιξ»
16, 10, 3). Μέγας διωγμός κηρύσσεται στην Κωνσταντινούπολη κατά των Εθνικών,
στα πλαίσια του οποίου ο Εθνικός ρήτωρ Λιβάνιος εξορίζεται με την κατηγορία
της «γοητείας» (δηλ. μαγείας).



353 Στις 23 Νοεμβρίου του έτους
αυτού, ένα ακόμη έδικτο του αυτοκράτορος Κωνσταντίου («Προς Κερεάλη, Έπαρχο
της Πόλεως»), έρχεται ν’ απαγορεύσει τις υπό όρους θυσίες που είχε επιτρέψει
ο Μαγνέντιος: «Aboleantur sacrificia nocturna Magnentio auctore permissa
et nefaria deinceps licentia repellatur» («Nα σταματήσουν οι νυκτερινές
θυσίες που είχαν επιτραπεί από τον Μαγνέντιο και η παράνομη αυτή άδεια
ν’ ανακληθεί», «Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16, 10, 5).

355 Χορηγείται από τον αυτοκράτορα
Φλάβιο Ιούλιο Κωνστάντιο πλήρης ασυλία των χριστιανών επισκόπων απέναντι
στα όποια κρατικά δικαστήρια. Την ίδια περίπου εποχή, αποθρασυνθείσα η
χριστιανική αγροικία, κηρύσσει ανοικτά πλέον πόλεμο κατά της «ειδωλολατρικής»
Παιδείας που ακόμα τυγχάνει ασυλίας από πλευράς της αυτοκρατορικής εξουσίας,
όχι βεβαίως από «ανιδιοτελή επιθυμία για την καλλιέργεια των Μουσών», όπως
τονίζει ο Cyril Mango (σελ. 157), «αλλά προφανώς ειδικά για να εκπαιδεύονται
οι κρατικοί υπάλληλοι». Στους «Αποστολικούς Κανόνες», συνταχθέντες εκείνη
ακριβώς την εποχή, διαβάζουμε τα εξής ανατριχιαστικά: «Απόφευγε όλα τα
βιβλία των Εθνικών. Τι χρειάζεσαι τις ξένες συγγραφές, τους νόμους και
τους ψευδοπροφήτες που οδηγούν τους άφρονες μακριά από την πίστη; Τι βρίσκεις
να λείπει από τις εντολές του Θεού και το αναζητάς στους μύθους των Εθνικών;
Αν επιθυμείς να διαβάζεις ιστορίες έχεις το βιβλίο των Βασιλειών, αν ρητορική
και ποιητική έχεις τους Προφήτες, έχεις τον Ιώβ, έχεις τις Παροιμίες, όπου
θα βρεις σοφία μεγαλύτερη από κάθε ποιητική και σοφιστική, γιατί αυτά είναι
τα λόγια του Κυρίου, του μόνου σοφού. Αν επιθυμείς τραγούδια έχεις τους
Ψαλμούς, αν επιθυμείς αρχαίες γενεαλογίες έχεις την Γένεση, αν νομικά βιβλία
και επιταγές, έχεις τον ένδοξο Θείο Νόμο. Γι’ αυτό απόφευγε με επιμονή
κάθε εθνικό και διαβολικό βιβλίο».



356 Κοινό έδικτο του Κωνσταντίου
και του Κώνσταντος («Προς τον Φλάβιο Ταύρο, Έπαρχο του Πραιτωρίου»), την
20η Φεβρουαρίου ή κατ’ άλλους την 1η Δεκεμβρίου του έτους αυτού, διατάσσει
την απομάκρυνση του Βωμού της Θεάς Victoria - Νίκης από την αίθουσα συνεδριάσεων
της Συγκλήτου (η Θεά αποτελούσε από την εποχή του Διοκλητιανού. τμήμα της
ανωτάτης Τριάδος -Jupiter, Hercules, Victoria- του Πανθέου των Εθνικών),
το σφράγισμα των Εθνικών Ιερών και την κατάσχεση των περιουσιών τους, καθώς
και την θανάτωση δι’ αποκεφαλισμού όλων όσων ασκούν (ή και απλώς... ανέχονται
!) την Παραδοσιακή Λατρεία: «Placuit omnibus locis adque urbibus claudi
protinus templa et accessu vetito omnibus licentiam delinquendi perditis
abnegari. Volumus etiam cunctos sacrificiis abstinere. Quod si quis aliquid
forte huiusmodi perpetraverit, gladio ultore sternatur. Facultates etiam
perempti fisco decernimus vindicari et similiter (adfligi) rectores provinciarum,
si facinora vindicare neglexerint» («Να κλείσουν αμέσως σε όλους τους τόπους
και τις πόλεις οι Εθνικοί Ναοί και ν’ απαγορευθεί η είσοδος σε αυτούς,
ώστε να μην μπορούν οι άθλιοι ν’ ανοσιουργήσουν. Θέλουμε επίσης να απέχουν
όλοι από τις θυσίες. Αν όμως κάποιος διαπράξει αυτό το αδίκημα, θα τιμωρηθεί
με αποκεφαλισμό. Διατάσσουμε επίσης να περιέρχεται στο αυτοκρατορικό ταμείο
η περιουσία αυτών που θα θανατώνονται. Η ίδια ποινή θα επιβάλλεται και
στους διοικητές των επαρχιών που θ’ αμελήσουν να τιμωρήσουν τέτοια αδικήματα»,
«Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16, 10, 4). Η χριστιανική τρομοκρατία πρέπει να είναι
τόσο άγρια εκείνη την εποχή, που ο ίδιος ο μετέπειτα αυτοκράτωρ Ιουλιανός,
Καίσαρ τότε, προσυπογράφει δίχως να φανερώσει τις πεποιθήσεις του ανάλογα
διατάγματα του Κωνσταντίου («Θεοδοσιανός Κώδιξ», 16, 10, 6).

357 O Κωνστάντιος θέτει εκτός
νόμου επί ποινή θανάτου όλες τις μαντικές μεθόδους, συμπεριλαμβανομένης
και της Αστρολογίας. Σε επίσκεψή του στη Ρώμη σφραγίζει ο ίδιος τον εκεί
Ναό του Θεού Απόλλωνος και φυλακίζει τους ιερείς. Την ίδια εποχή, ο «μοναχισμός»
ισχυροποιείται ακόμη περισσότερο με την βοήθεια τόσο της χριστιανικής ρωμαϊκής
εξουσίας όσο και της επισήμου Εκκλησίας, που κατά κανόνα χρησιμοποιούν
τους πολυάριθμους και φανατισμένους μοναχούς για τις πιο «βρώμικες» επιχειρήσεις
κατά των «ειδωλολατρών». Για να διαφημίσει τον αντικοινωνικό αλλά πολύ
χρήσιμο στην εξουσία «μοναχισμό» και να προκαλέσει αθρόα στρατολόγηση καινούργιων
μοναχών, ο Αθανάσιος, επίσκοπος Αλεξανδρείας, συγγράφει το έτος αυτό μία
ελκυστική αγιογραφία του «πρώτου διδάξαντος» Αντωνίου, που πολύ συντόμως
μεταφράζεται και στα Λατινικά και διαβάζεται παντού, από άκρου σε άκρο
του ρωμαϊκού κόσμου.



359 Η λατρεία των Θεών Διοσκούρων
κηρύσσεται εκτός νόμου θεωρηθείσα ως… «μαγική», θανατώνονται με την κατηγορία
της... «μαγείας» οι ιερείς της και κλείνονται όλα τα Ιερά της. Στην Σκυθόπολη
της Συρίας, παλαιά πρωτεύουσα της ρωμαϊκής Δεκαπόλεως, στήνονται τα πρώτα
«στρατόπεδα θανάτου», οργανωμένα δηλαδή κέντρα βασανισμού και θανατώσεως
των καταδικασθέντων Εθνικών: «...και από τα πιό απομακρυσμένα σημεία της
Αυτοκρατορίας σέρνονταν δεμένοι με αλυσίδες αμέτρητοι πολίτες κάθε ηλικίας
και κάθε κοινωνικής τάξεως. Και από αυτούς πολλοί πέθαιναν στη διαδρομή
ή στις ανά τόπους φυλακές. Και όσοι κατόρθωναν να επιζήσουν, κατέληγαν
στη Σκυθόπολη, μία απόκεντρη πόλη της Παλαιστίνης, όπου είχαν στηθεί τα
όργανα των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων» γράφει ο ιστορικός Αμμιανός
Μαρκελλίνος, ενώ στο ίδιο σημείο της συγγραφής του (ΙΘ, 12) τονίζει ότι
«αρκούσε να κατηγορηθεί κάποιος από κακόβουλο ρουφιάνο ότι φορούσε αποτρεπτικό
φυλακτό ή ότι κάποιος τον είδε να κάθεται κοντά σε αρχαίους τάφους ή ερείπια
για να καταδικασθεί σε θάνατο ως ειδωλολάτρης ή νεκρομάντης». Στα «στρατόπεδα
θανάτου» της Σκυθοπόλεως θ’ «ανδραγαθήσουν» οι ιεροεξεταστές Μόδεστος (αντικαταστάτης
του Επάρχου Πραιτωρίου Ερμογένους του Πόντου, ο οποίος είχε κριθεί.. «ελαστικός»
και... «ανεκτικός») και Παύλος «Ταρταρεύς» (ένας εξαιρετικά αιμοδιψής χριστιανός,
πρώην εκπαιδευτής μονομάχων). Σε εκείνους ακριβώς τους τρομερούς καιρούς
θα βασανισθούν ή εξορισθούν, ανάμεσα σε άλλους, και οι Σιμπλίκιος Φιλίππου
(πρώην Έπαρχος Αιγύπτου και Ύπατος), Παρνάσιος ο Αχαιός (Έλλην εκ Πατρών,
πρώην Έπαρχος Αιγύπτου), καθώς και ο υπέργηρος φιλόσοφος Δημήτριος Κύθρας
(με την κατηγορία ότι απλώς θυσίαζε στους Θεούς).

360 Στο Παρίσι, τον Φεβρουάριο
του έτους αυτού, ο 28χρονος Καίσαρ και Ύπατος Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός,
σπουδάσας στις φιλοσοφικές σχολές των Αθηνών (355), νικητής των Αλαμανών,
των Σαλίων Φράγκων και των Χαμαβών στις τέσσαρες «Γαλατικές Εκστρατείες»
του (356 - 359), στέφεται αυτοκράτωρ από τις ρωμαϊκές λεγεώνες της Δύσεως.



361 - 363 Ο αυτοκράτωρ
Ιουλιανός κηρύσσει πλήρη ανεξιθρησκεία μετά τον θάνατο του Κωνσταντίου
και εισέρχεται στην Κωνσταντινούπολη στις 11 Δεκεμβρίου του 361. Ο Γρηγόριος
Ναζιανζηνός («Invective versus Julianus», I 58 - 61) διαμαρτύρεται ότι
ο ανεξίθρησκος Εθνικός αυτοκράτωρ εστέρησε τους χριστιανούς της πόλεως
από την… χαρά του μαρτυρίου (…)



363 Ο Ιουλιανός διατάσσει
την απομάκρυνση από τον Ναό του Θεού Απόλλωνος στην Δάφνη της Αντιοχείας
του μιάσματος των λειψάνων του «Αγίου» Βαβύλα, ενός επισκόπου Αντιοχείας
που υποτίθεται ότι είχε τάχα μαρτυρήσει επί Δεκίου, αλλά στην πραγματικότητα
είχε εκτελεσθεί από τον χριστιανό αυτοκράτορα Φίλιππο τον Άραβα επειδή,
ως επιτίμιο για τη δολοφονία του Γορδιανού, τού είχε αρνηθεί την «θεία
κοινωνία» (Lieu, 1989, σελ. 48). Χριστιανοί εμπρηστές πυρπολούν τον Ναό
μετά την απομάκρυνση των λειψάνων, ενώ στις 26 Ιουνίου του ιδίου έτους,
ο Ιουλιανός δολοφονείται άνανδρα πιθανόν από χριστιανό ακόλουθό του, ενώ
επιτίθεται έφιππος κατά των Περσών (από πολλούς θεωρείται βέβαιο ότι ο
Ιουλιανός, μάλλον εδολοφονήθη πισώπλατα από χριστιανό συνομώτη και όχι
από Πέρση πολεμιστή. Ο Λιβάνιος ήταν σίγουρος γι' αυτό, εξαιτίας του γεγονότος
ότι κανείς Πέρσης στρατιώτης δεν ενεφανίσθη στον βασιλιά Σαπώρ για να εισπράξει
την αμοιβή που ο τελευταίος είχε υποσχεθεί σε όποιον εφόνευε τον ικανότατο
αντίπαλό του, ενώ, από την άλλη, ο φανατικός χριστιανός Σωζομενός, εμφανέστατα
σύμφωνος με την εκδοχή της προδοτικής δολοφονίας, επαινεί τον άγνωστο δολοφόνο
«που, για την αγάπη του Θεού και της θρησκείας, εξετέλεσε μια τόσο γενναία
πράξη»)

364 Ο νέος αυτοκράτορας Φλάβιος
Ιοβιανός διατάσσει την πυρπόληση της Βιβλιοθήκης της Αντιοχείας, ενώ στις
11 Σεπτεμβρίου εκδίδεται έδικτο με το οποίο απαγορεύεται η Εθνική Λατρεία
επί ποινή θανάτου. Στα χρησιμοποιούμενα βασανιστήρια κατά των Εθνικών προστίθεται
εφεξής ο κατακομματιασμός των πλευρών με σιδερένια άγκιστρα, ενώ με θάνατο
τιμωρούνται επίσης και οι σπλαχνοσκοπήσεις: «sileat omnibus perpetuo divinandi
curiositas» («να πάψει διαπαντός η μαντική περιέργεια»). Με τρία ακόμη
διατάγματα (της 4ης Φεβρουαρίου, 9ης Σεπτεμβρίου και 23ης Δεκεμβρίου) ξανακατάσχονται
οι περιουσίες των Εθνικών Ιερών που είχαν επιστραφεί από τον Ιουλιανό και
απαγορεύονται ακόμη και οι ιδιωτικές σπονδές, θυσίες και επωδές. Των δύο
τελευταίων έχει προηγηθεί από την Σύνοδο της Λαοδικείας η εισήγηση (κατά
την πάγια τότε τακτική της Εκκλησίας να εκδίδει αναθέματα κατά συγκεκριμένων
στόχων που αμέσως μετά γίνονταν πάντα στόχος των απαγορευτικών εδίκτων
και των κρατικών διωγμιτών) να εξοντωθούν οι αστρολόγοι και οι χριστιανοί
«αιρετικοί» που εορτάζουν τα Σάββατα. Σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία, ο νεόθρησκος
όχλος, προστατευόμενος πλέον από τις βυζαντινές αρχές κατοχής, καταλαμβάνει
Εθνικούς τόπους Λατρείας, τους καταστρέφει εκ θεμελίων και κτίζει επάνω
τους εκκλησίες, ενώ πάμπολλοι εξέχοντες Εθνικοί φυλακίζονται ή εκτελούνται
και δημεύεται η περιουσία τους (ανάμεσά τους και ο επί Ιουλιανού Κόμης
Πριβάτων και μετά Ανθύπατος Ασίας Ελπίδιος, πρώην χριστιανός που είχε επιστρέψει
στην Εθνική Λατρεία, επιδείξας μάλιστα ιδιαίτερο ζήλο στην τέλεση των ιεροπραξιών,
σε σημείο που να τον αποκαλούν κοροϊδευτικά «θυσιαστή» οι χριστιανοί).

365 Έδικτο της 17ης Νοεμβρίου
απαγορεύει στους Εθνικούς αξιωματικούς να διατάσσουν χριστιανούς στρατιώτες.
Άπειροι σωροί βιβλίων, όλα τους λογοτεχνικά, φιλοσοφικά κι επιστημονικά
ελληνικά συγγράμματα -και όχι.. «εγχειρίδια μαγείας», όπως ήθελε η διαστροφή
των ιεροεξεταστών- καίγονται στις πλατείες των αστικών κέντρων, ενώ μέσα
στα πλήθη των διωκομένων «ειδωλολατρών», βρίσκονται όλοι σχεδόν οι εναπομείναντες
αξιωματούχοι του Ιουλιανού, που είτε καθαιρούνται, όπως λ.χ. ο γνωστός
Καίσαρ Σαλλούστιος (συγγραφεύς της θαυμαστής πολυθεϊστικής θεολογικής επιτομής
«Περί των Θεών και του Κόσμου», ο οποίος και είχε επίσης προτρέψει τον
Ιουλιανό στη θέσπιση της απολύτου ανεξιθρησκείας), είτε ρίχνονται στις
φυλακές και οι πιο άτυχοι από αυτούς καίγονται ζωντανοί, αποκεφαλίζονται,
ή στραγγαλίζονται μετά από φρικτά βασανιστήρια με την κατηγορία, φυσικά,
της... «ασκήσεως μαγείας» (!), όπως λ.χ. ο ιατρός Ορειβάσιος, ο φιλόσοφος
Σιμωνίδης που τον έκαψαν ζωντανό (στην πρώτη ιστορικά χριστιανική καύση,
πολύ πριν τα περιβόητα «auto da fe» των παπικών), ο αρχιερεύς των Εθνικών
Ναών της Τρωάδος κα πρώην χριστιανός επίσκοπος Πηγάσιος, κ.ά. Μία απίθανη
εκστρατεία σπιλώσεως της μνήμης του Ιουλιανού οργανώνεται από τους χριστιανούς,
οι οποίοι συντονισμένα προσπαθούν να τον παρουσιάσουν ως ηθικό αυτουργό
θηριωδιών, αιμοδιψή άνθρωπο (βλ. Σωζομενό 5, 9-10, Θεοδώρητο Κύρου 3) ακόμα
και ως... ανθρωποθυσιαστή (βλ. Γρηγόριο Θεολόγο, PG 35, 624, Ιωάννη. Χρυσόστομο,
PG 50, 555 και, φυσικά, τον εντελώς κακόβουλο Σύριο Θεοδώρητο Κύρου 3,
21 που συγγράφει καθαρά συκοφαντικά, αγιοκατασκευαστικά και αιώνες μετά
τα γεγονότα).

367 Ο Εθνικός Βέττιος Αγόριος
Πραιτεξτάτος αναστηλώνει στη Ρώμη, με δικά του έξοδα και παρά τις διαμαρτυρίες
του Πάπα, το Ιερό των Δώδεκα Ολυμπίων Θεών.



370 Ο αυτοκράτωρ Βάλης εξαπολύει
μεγάλο διωγμό κατά των Εθνικών σε ολόκληρη την Ανατολική Αυτοκρατορία με
κέντρο την Αντιόχεια (όπου μαρτυρούν ο πρώην κυβερνήτης Φιδούστιος, οι
ιερείς Ιλάριος και Πατρίκιος κ.ά.). Σωροί βιβλίων καίγονται στις πλατείες
και θανατώνονται ή βασανίζονται χιλιάδες αθώοι άνθρωποι που απλώς αρνούνται
να προδώσουν τα ειωθότα των προγόνων τους. Στα θύματα αυτού του νέου διωγμού
συμπεριλαμβάνεται και ο μέντωρ του αυτοκράτορος Ιουλιανού Νεοπλατωνικός
φιλόσοφος Μάξιμος, ο οποίος με την κατηγορία της «μαγείας» αποκεφαλίζεται
μετά από βασανιστήρια στις 12 Μαρτίου του έτους αυτού.



370 - 371 Ο αυτοκράτωρ της Δύσεως
Βαλεντινιανός που «μισούσε τους καλοντυμένους, τους μορφωμένους, τους πλούσιους
και τους ευγενείς» (όπως υπογραμμίζει ο ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος),
εξαπολύει μεγάλο διωγμό κατά των Ρωμαίων Εθνικών. Χιλιάδες εξορίζονται,
βασανίζονται ή θανατώνονται και όλων η περιουσία κατάσχεται και αποδίδεται
στην Εκκλησία. Ο Πάπας Δάμασος κατηγορείται για φόνο, πλην όμως ο αυτοκράτωρ
τον απαλλάσσει από κάθε κατηγορία με την απίστευτη δήλωση ότι ο Πάπας…
«δεν μπορεί να δικασθεί από κανέναν θνητό».



372 Ο κατεχόμενος από υστερικό
φόβο προς την μαγεία αυτοκράτωρ Βάλης, εξουσιοδοτεί τον ανθύπατο Ασίας
Φήστο να αφανίσει όλους τους Εθνικούς και τα έργα τους. Έντρομοι οι άνθρωποι
αρχίζουν και καίνε μόνοι τους τις βιβλιοθήκες τους για να γλιτώσουν.



373 Επαναλαμβάνεται η απαγόρευση
των μαντικών πρακτικών και της Αστρολογίας, και πρωτοχρησιμοποιείται ο
απαξιωτικός όρος «pagani» (παγανιστές, άνθρωποι της υπαίθρου) για μείωση
των Εθνικών. Εφεξής, οι Εθνικοί δεν θ’ αναφέρονται πλέον στα έδικτα των
αυτοκρατόρων ως «gentiles» ή «ethnici», αλλά με τον απαξιωτικό όρο «pagani»
με τον οποίο το θράσος των χριστιανών προσπαθεί να παρουσιάσει τον Εθνισμό
ως τάχα σύμφυρμα δεισιδαιμονικών αντιλήψεων αμόρφωτων χωριατών «…gentiles
quos vulgo paganos vocamus» («Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 3. 46)

375 Ο «Άγιος» Μαρτίνος ολοκληρώνει
την καταστροφή των Εθνικών Ιερών της Γαλατίας και κτίζει πάνω στα ερείπια
μοναστήρια. Οι χριστιανοί της Ανατολικής Αυτοκρατορίας κλείνουν το Ασκληπιείο
της Επιδαύρου και ποινικοποιούν ακόμη και τις παράλληλες εκδηλώσεις τής
εκεί λατρείας, συμπεριλαμβανομένων των θεατρικών παραστάσεων.

376 Ο άβουλος αυτοκράτωρ της Δύσεως
Γρατιανός επιτρέπει στην χριστιανική κοινότητα της Ρώμης να καταστρέψει
πολλά Μιθραία και Ιερά των παραδοσιακών Εθνικών λατρειών μέσα στην «Αιωνία
Πόλη”, καταργεί το αφορολόγητο των κτήματων που ανήκουν στα «ειδωλολατρικά»
ιερατεία, απαγορεύει την κληροδότηση νέων περιουσιών σε αυτά και κατάσχει
όλη την κινητή τους περιουσία. Επίσης, υπό την καθοδήγηση των επισκόπων
Αμβροσίου και Δαμάσου, διατάσσει τη νέα απομάκρυνση του Βωμού της Νίκης
από την αίθουσα συνεδριάσεων της Συγκλήτου όπου τον είχε επανατοποθετήσει
ο Ιουλιανός. Επίσης απαρνείται δημοσίως τον τίτλο του Pontifex Maximus,
ως αξίωμα των «ειδωλολατρών». Το αποκηρυχθέν αξίωμα ωστόσο ιδιοποιείται
αμέσως ο επίσκοπος Δάμασος και από εκεί περνά έκτοτε στην Παποσύνη της
Ρώμης.



378 Με νόμο του χριστιανού επάρχου
του Πραιτωρίου Γράκχου και προγραφή όλων των ιερέων του Θεού Μίθρα, τα
ανά την Αυτοκρατορία «Μιθραία» κατεστρέφονται από τους χριστιανούς με φωτιά
και παραχώνονται.



379 Η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως
υιοθετεί την 25η Δεκεμβρίου του Πάπα Ρώμης Λιβερίου (354) για τον εορτασμό
της γεννήσεως του ραβί Τζεσουά στις 25 Δεκεμβρίου.



380 Στις 27 Φεβρουαρίου,
ο αυτοκράτωρ Φλάβιος Θεοδόσιος απαγορεύει όλες τις θρησκείες
πλην της χριστιανικής. Όλοι οι μη χριστιανοί χαρακτηρίζονται στο εξής «σιχαμεροί,
αιρετικοί, μωροί και τυφλοί». Ο επίσκοπος Μεδιολάνου Αμβρόσιος εξουσιοδοτείται
να καταστρέψει όλους τους Ναούς των Εθνικών και να κτίσει επάνω στα θεμέλιά
τους εκκλησίες. Οι αρχηγοί μερικών γοτθικών φυλών βαπτίζονται χριστιανοί.
Καθοδηγούμενος από το μισαλλόδοξο ιερατείο, ο χριστιανικός όχλος επιτίθεται
στο ελληνικό Ιερό της Ελευσίνος, το βεβηλώνει και απειλεί να λυντσάρει
τους ιερείς Νεστόριο και Πρίσκο. Ο 95χρονος Ιεροφάντης Νεστόριος, γεμάτος
θλίψη και αγανάκτηση, ανακοινώνει το οριστικό τέλος των πανάρχαιων Ελευσινίων
Μυστηρίων και την απαρχή της επί γής βασιλείας του πνευματικού σκότους.
Ο αυτοκράτωρ Θεοδόσιος αποκαλεί σε διάταγμά του «παράφρονες» όλους όσους
διαφωνούν με το χριστιανικό δόγμα της Αγίας Τριάδος και απαγορεύει κάθε
διαφωνία με τις θελήσεις της Εκκλησίας.

381 Στις 2 Μαϊου, εκδίδεται από
τον Θεοδόσιο ο νόμος κατά των «αποστατών» που τιμωρεί με πλήρη στέρηση
ατομικών δικαιωμάτων όλους τους πρώην χριστιανούς που απογοητευμένοι από
την χριστιανική μισαλλοδοξία αποκηρύσσουν μαζικά την κρατούσα Θρησκεία
και επιστρέφουν στην ανεκτική και καταφάσκουσα τη ζωή Εθνική και παραδοσιακή
λατρεία. Όλες οι εκκλησίες των διαφόρων δογμάτων των χριστιανών, περνούν
υποχρεωτικά στα χέρια των Καθολικών επισκόπων (τότε από κοινού Ορθοδόξθων
και Ρωμαιοκαθολικών). Ο Πατριάρχης των Ορθοδόξων Ιουδαίων Γαμαλιήλ, γίνεται
στενός φίλος του Θεοδοσίου και εξασφαλίζει την εξαίρεση των ομοθρήσκων
του από τους διωγμούς κατά των «αιρετικών και των αλλοθρήσκων» (M. Grant,
σελ. 273).

Στις 21 Δεκεμβρίου, οι αυτοκράτορες
Γρατιανός, Βαλεντινιανός και Θεοδόσιος, εκδίδουν έδικτο («Προς Φλόρον,
Έπαρχο του Πραιτωρίου Ανατολής») με το οποίο καταδικάζονται σε θανάτωση
και κατάσχεση της περιουσίας τους όλοι όσοι κάνουν θυσίες, χρησιμοποιούν
την Μαντική, ψάλλουν λατρευτικούς ύμνους ή πραγματοποιούν επισκέψεις σε
Εθνικούς Ναούς, οι δε Εθνικοί χαρακτηρίζονται «παράφρονες» και «ιερόσυλοι»:
«Si qui vetitis sacrificiis diurnis nocturnisque velut vesanus ac sacrilegus,
incertorum consultorem se inmerserit fanumque sibi aut templum ad huiuscemodi
sceleris executionem adsumendum crediderit vel putaverit adeundum, proscribtione
se noverit subiugandum, cum nos iusta institutione moneamus castis Deum
precibus excolendum, non diris carminibus profanandum» («Αν κάποιος παράφρων
ή ιερόσυλος επιδοθεί στις απαγορευμένες θυσίες, ασχέτως αν είναι ημερήσιες
ή νυκτερινές, αν αναζητήσει συμβουλές γι’ αβέβαια ζητήματα και αν υποθέσει
ότι πρέπει να χρησιμοποιήσει ή να επισκεφθεί κάποιον Ναό για να διαπράξει
αυτά τα εγκλήματα, να γνωρίζει ότι θα τιμωρηθεί με θανάτωση και κατάσχεση
της περιουσίας του, διότι εμείς με τις δίκαιες αποφάσεις μας έχουμε ορίσει
ο Θεός να λατρεύεται με αγνές προσευχές και όχι να εξευτελίζεται με βέβηλα
άσματα», «Θεοδοσιανός Κώδιξ», 16, 10, 7). Κύμα λεηλασιών, βεβηλώσεων, πυρπολήσεων
και κάθε είδους καταστροφών σαρώνει από άκρου σε άκρο της Ανατολικής Ρωμαϊκής
Αυτοκρατορίας τους Ναούς, τα μνημεία και τις Βιβλιοθήκες των Εθνικών. Στην
Κωνσταντινούπολη μετατρέπεται σε πορνοστάσιο ο Ναός της Θεάς Αφροδίτης
και σε αποθήκες οι Ναοί του Ηλίου και της Αρτέμιδος.

382 Στις χριστιανικές εκκλησίες
καθιερώνεται το «αλληλούϊα» (hallelu-Jah) δηλαδή «δόξα στον Ιαχωβά». Ο
αυτοκράτωρ της Δύσεως Γρατιανός διατάσσει το σβύσιμο της «αιωνίας» Ιεράς
Πυράς της Θεάς Βέστα και τον διωγμό των ιερειών της. Η μεγάλη περιουσία
των φυλακισμένων Εστιάδων, μεταβιβάζεται στην Εκκλησία. Στις 30 Νοεμβρίου,
οι αυτοκράτορες Γρατιανός, Βαλεντινιανός και Θεοδόσιος, εκδίδουν στην Κωνσταντινούπολη
έδικτο προς έναν διοικητή μίας περιοχής της Βορειοδυτικής Μεσοποταμίας
(«Προς Παλλάδιο, Δούκα της Οσροηνής»), με το οποίο τονίζεται ότι οι Ναοί
κα τα αγάλματα έχουν μόνο καλλιτεχνικό και όχι ιερό χαρακτήρα και απαγορεύεται
κάθε λατρευτική χρήση τους υπό την οιανδήποτε πρόφαση («Θεοδοσιανός Κώδιξ»,
16, 10, . Από το κείμενο του εν λόγω εδίκτου, γίνεται φανερό ότι πλήθη
εντοπίων και επισκεπτών επισκέπτονταν ακόμα τους Ναούς της περιοχής, τους
οποίους θα καταστρέψει μετά από λίγο ο μέγας διώκτης των Εθνικών Μάτερνος
Κυνήγιος, και μάλιστα δίχως αυτοκρατορική άδεια (Λιβάνιος, 30, 46).

384 Οι Εθνικοί Βέτιος Αγόριος
Πραιτεξτάτος (έπαρχος Πραιτωρίου) και Αυρήλιος Σύμμαχος (έπαρχος άστεως),
εξουσιοδοτημένοι από την Σύγκλητο, κάνουν έκκληση στον διάδοχο του Γρατιανού
Βαλεντινιανό Β να παλινορθώσει τον Βωμό της Νίκης. Ο επίσκοπος Αμβρόσιος
απειλεί με αφορισμό τον νεαρό αυτοκράτορα και το αίτημα απορρίπτεται. Ο
φωτισμένος Πραιτεξτάτος πεθαίνει από την θλίψη του λίγους μήνες αργότερα.
Ο Θεοδόσιος διορίζει ύπαρχο Ανατολής τον φανατικό Μάτερνο Κυνήγιο που επιστρατεύει,
σε συνεργασία με τους ανά τόπους επισκόπους, στρατιές μοναχών και λαϊκών
για την καταστροφή των Εθνικών Ναών της βορείου Ελλάδος και της Μικράς
Ασίας.

385 Στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία,
οι φυλακές, που πλέον είναι υπόγειες, δίχως αερισμό και φώς, γεμίζουν από
πλήθη «ειδωλολατρών», σε σημείο που οι διωκτικές αρχές υποχρεώνονται να
καταφύγουν σε απελευθέρωση των ποινικών κρατουμένων γι’ αδικήματα μέσης
βαρύτητος, προκειμένου ν’ αντιμετωπισθεί το πρόβλημα του συνωστισμού των
φυλακισμένων, που προ πολλού άλλωστε ήταν οξύτατο (ο Λιβάνιος είχε αναφέρει
παλαιότερα, στον λόγο «Προς Βασιλέα Περί των Δεσμωτών», ότι η στενότητς
χώρου των φρικτών και δύσοσμων βυζαντινών φυλακών υπεχρέωνε τους φυλακισμένους
να κοιμούνται όρθιοι !). Οι αυτοκράτορες Γρατιανός, Βαλεντινιανός, και
Θεοδόσιος εκδίδουν τον Ιούνιο στην Κωνσταντινούπολη ένα ακόμη έδικτο («Προς
Κυνήγιον, Έπαρχο Πραιτωρίου της Ανατολής»), με το οποίο ανανεώνεται η απαγόρευση
όλων των θυσιών και των μαντικών πρακιτκών: «Ne quis mortalium ita faciendi
sacrificii sumat audaciam, ut inspectione iecoris extorumque praesagio
vanae spem promissionis accipiat vel, quod est deterius, futura sub exsecrabili
consultatione dognoscat acerbioris etenim imminebit suplicii cruciatus
eis, qui contra vetitum praesentium vel futurarum rerum explorare temptaverint
veritatem» («Κανείς θνητός να μην τολμήσει να κάνει θυσίες, ή ν’ αποκτήσει
μάταιες ελπίδες από την σπλαχνοσκοπία, ή, ακόμα χειρότερα, να γνωρίσει
τα μελλούμενα συμβουλευόμενος αυτά τα αηδιαστικά πράγματα. Σκληρότερη τιμωρία
περιμένει δε όλους εκείνους που παρά την απαγόρευση, θα τολμήσουν να εξερευνήσουν
την αλήθεια του μέλλοντος ή του παρόντος», «Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11.
2)

385 - 388 Οι Μάτερνος Κυνήγιος
και ο επίσκοπος («Άγιος» και αυτός !) Μάρκελλος, καταστρέφουν αμέτρητα
μικρασιατικά Ιερά. Ανάμεσά τους και ο Ναός της Εδέσσης, τα Καβείρεια Ίμβρου,
το Διδυμαίο Ιερό, όλα τα Ιερά της Παλμύρας, κ.ά. Στα στρατόπεδα θανάτου
της Σκυθοπόλεως, που μέχρι να γίνει πρωτεύουσα της Palaestina Secunda το
έτος 400 εξακολουθεί να λειτουργεί ως τόπος μαρτυρίου των «ειδωλολατρών»
και των λοιπών «αιρετικών», θανατώνονται ή βασανίζονται χιλιάδες αθώοι
άνθρωποι.



386 Νόμος της 16ης Ιουνίου απαγορεύει
κάθε φροντίδα των έρημων Εθνικών Ιερών. Γίνονται νέες μαζικές συλλήψεις
Εθνικών και πυρπολήσεις ιδιωτικών βιλιοθηκών, ενώ ο επίσκοπος Μάρκελλος
καταστρέφει τον Ναό του Θεού Διός Βήλου στην Απάμεια.

387 Απαγορεύονται από τον αυτοκράτορα
της Δύσεως Βαλεντινιανό οι τελευταίες Εθνικές εορτές των Ρωμαίων, ενώ 4
έδικτά του στρέφονται κατά της Μαντικής και της Μαγείας, οι οποίες εξισώνονται
και ταυτίζονται. Εις θάνατον καταδικάζονται ακόμη και όσοι απλώς μελετούν
βιβλία σχετικά με αυτές ή με την επιστήμη των Μαθηματικών: «Cesset mathematicorum
tractatus. Nam si qui publice aut privatim in die noctuque deprehensus
fuerit in cohibito errore versari, capitali sententia feriatur uterque.
Neque enim culpa dissimilis est prohibita discere quam docere» («Θεοδοσιανός
Κώδιξ» 9. 16. Ο επίσκοπος Μεδιολάνων (Μιλάνου) Αμβρόσιος αποκτά πλήρη
πνευματικό έλεγχο πάνω στον αυτοκράτορα της Ανατολής Θεοδόσιο.



388 Απαγορεύονται από τον αυτοκράτορα
Θεοδόσιο όλες οι δημόσιες συζητήσεις για θρησκευτικά ζητήματα. Ο γηραιός
ρήτωρ Λιβάνιος δικάζεται μαζί με άλλους Εθνικούς για… «μαγεία» αλλά αθωώνεται
από τον Εθνικό δικαστή Τατιανό. Μετά την αθώωσή του στέλνει στον Θεοδόσιο
την έκκληση «Υπερ των Ιερών» με την οποία τον παρακαλεί να σταματήσει την
καταστροφή των Εθνικών Ναών: «Επιτίθενται στα Ιερά με ξύλα, πέτρες και
σίδερα κι ακόμη χωρίς αυτά, χρησιμοποιώντας τα χέρια και τα πόδια τους.
Μετά όλα λεηλατούνται, αφού γκρεμισθούν οι στέγες, κατεδαφισθούν τα οικήματα,
κομματιασθούν τα αγάλματα, αναποδογυρισθούν οι βωμοί, ενώ οι λάτρεις έχουν
να διαλέξουν ανάμεσα στο να σωπάσουν οριστικά ή να πεθάνουν. Και όταν γίνει
το κακό μια φορά, ακολουθείται από δεύτερη και τρίτη έφοδο και το κάθε
παράνομο τρόπαιό τους ακολουθεί κι άλλο κι άλλο. Τέτοιες επιχειρήσεις γίνονται
ακόμη και μέσα στις πόλεις, αν και τις περισσότερες υφίσταται η ύπαιθρος..»
Ο μισαλλόδοξος επίσκοπος Αμβρόσιος υπερασπίζεται τους συναδέλφους του των
ανατολικών επαρχιών (Νικηφόριον κ.ά) που καταστρέφουν επίσης και Ιουδαϊκές
Συναγωγές, με το επιχείρημα ότι αυτές αποτελούν «οίκους παραφροσύνης και
ασεβείας», και εξασφαλίζει απειλώντας να μην ξαναλειτουργήσει για τον αυτοκράτορα,
την μη τιμωρία τους και την ακύρωση της διαταγής να ξανακτισθούν οι Συναγωγές
με έξοδα των χριστιανών.

389 Κηρύσσεται εκτός νόμου κάθε
μη χριστιανική μέθοδος χρονολογήσεως. Πλήθη μοναχών της ερήμου εισβάλουν
στις πόλεις της Μέσης Ανατολής και καταστρέφουν με μανία αγάλματα, βωμούς
και Ιερά, λυντσάρουν Εθνικούς και καίνε Βιβλιοθήκες. Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας
Θεόφιλος κινητοποιεί τον φανατισμένο χριστιανικό όχλο για να κάνει μεγάλους
διωγμούς κατά των Εθνικών. Μετατρέπει σε εκκλησία τον Ναό του Θεού Διονύσου,
πυρπολεί το Μιθραίο και καταστρέφει τον Ναό του Διός. Ο ιερεύς του Διός,
Ελλάδιος, γλυτώνει το λυντσάρισμα σκοτώνοντας 9 οχλοκράτες. Ο όχλος διαπομπεύει
ανά ομάδες τους Εθνικούς ιερείς σκοτώνοντάς τους στη συνέχεια με λιθοβολισμό.
Τα ιερά σύμβολα και αγάλματα παραδίδονται στη χλεύη των χριστιανών περιφερόμενα
πάνω σε γαϊδούρια προτού καταστραφούν.



390 Οι μισάνθρωποι μοναχοί παραμένουν
στις πόλεις και τρώνε τις περιουσίες των θυμάτων τους Εθνικών, αλλά επεκτείνουν
την κακοποιό δράση τους και στους μη Εθνικούς. Στις 2 Σεπτεμβρίου επιχειρείται
ανεπιτυχώς με διάταγμα του Θεοδοσίου η εκδίωξή τους από τις πόλεις της
Μέσης Ανατολής.