Θυμάμαι την αείμνηστη Μαρία Ρεζάν να δηλώνει πως τα συναισθήματα εκείνης της ημέρας δεν μπορούν να περιγραφούν με λόγια Επρόκειτο για στιγμές ανείπωτης χαράς, από αυτές τις ελάχιστες τις οποίες είσαι τυχερός αν ζήσεις μια φορά στη ζωή σου!

Παρεμπιπτόντως, σαν σήμερα πριν από 98 χρόνια (12-10-1912) ξεκίνησε ο Α' βαλκανικός Πόλεμος. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους είχε συσταθεί η βαλκανική συμμαχία με την υπογραφή του "βαλκανικού συμφώνου" φιλίας (με μυστικά πρωτόκολλα για στρατιωτική συνεργασία) μεταξύ Ελλάδας, Σερβίας, Βουλγαρίας και Μαυροβούνιου. Τα τέσσερα βαλκανικά κράτη με την κίνηση αυτή απαίτησαν την παραχώρηση δικαιωμάτων από την οθωμανική αυτοκρατορία προς τους υπόδουλους αδελφούς τους, που ζούσαν στα τουρκοκρατούμενα ευρωπαϊκά εδάφη. Η "υψηλή πύλη", όπως ήταν αναμενόμενο, απέρριψε το τελεσίγραφό τους και έτσι άρχισε ο πόλεμος που έληξε με μεγάλη χαμένη την Τουρκία, η οποία απώλεσε το σύνολο σχεδόν των βαλκανικών επαρχιών της. Ωστόσο πολύ γρήγορα, οι πρώην σύμμαχοι "φαγώθηκαν" μεταξύ τους για τη μοιρασιά των απελευθερωμένων εδαφών που επικυρώθηκε με τη συνθήκη του Λονδίνου (γεγονός είναι ότι η Βουλγαρία είχε αδικηθεί, καθώς είχε σηκώσει μεγάλο στρατιωτικό βάρος αλλά κερδίσει λίγα εδάφη ...) και η Τουρκία επωφελούμενη της νέας διαμάχης επανέκτησε τη δυτική Θράκη! Χαρακτηριστικό είναι ότι τη φορά αυτή στη σύρραξη μετείχε και η Ρουμανία (αμέτοχη στον Α' Βαλκανικό) που άρπαξε με τη σειρά της κάποιες περιοχές! Με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου (ηττημένη η Βουλγαρία)διαμορφώθηκε έτσι ο νέος βαλκανικός χάρτης της εποχής.

Kαι επειδή μιλάμε γιά απελευθερώσεις πόλεων στην κατοχή,θα σας γράψω γιά την απελευθέρωση της δικής μου πόλης της Καρδίτσας,μέσα από τα αποσπάσματα του βιβλίου του Σόλωνα Γρηγοριάδη...Ίστορία της σύνχρονης Ελλάδας'.

σελ. 69. Λίγες μέρες μετά την καταστροφή των Ιταλών στην περιοχή των Γρεβενών,ένα απροσδόκητο νέο κυκλοφόρησε στη Θεσσαλία,στη Ρούμελη και παραπέρα σε όλη την Ελλάδα.Ο ιταλικός στρατός εγκατέλειψε την Καρδίτσα.Η πρώτη πόλη της Ελλάδας-και ίσως όλης της κατεχόμενης Ευρώπης-που απελευθερωνόταν.Πραγματικά,τη 12η Μαρτίου 1943,οι κάτοικοι του καμπίσιου αυτού Θεσσαλικού κέντρου ξύπνησαν χωρίς να υπάρχει εχθρική φρουρά.Οι Ιταλοί είχαν αρχίσει να αποχωρούν βαθμιαία επί μιά εβδομάδα,κι εκείνη τη νύχτα έφυγαν αιφνιδιαστικά και τα τελευταία τμήματα ιππικού που παρέμεναν,ενώ διαλυόταν το φρουραρχείο τους.
Και το μεσημέρι έμπαιναν οι πρώτοι αντάρτες,φορείς της νέας εξουσίας:μιά μικρή ομάδα <<εφεδρικών>> με σαλπιγκτή.Έως τον Νοέμβριο του 1943 η πόλη εκείνη στη μέση του κάμπου δε θα γνώριζε ξανά την κατοχική εξουσία,εκτός από τη μορφή λίγων φευγαλέων μηχανοκίνητων επιδρομών.

σελ. 94. Η εικόνα που παρουσίαζε η ελεύθερη περιοχή ήταν συγκλονιστική.Το Περτούλι,η διοικητική πρωτεύουσα,με τις εξαίρετες βίλες των Άλπεων,έσφυζε από ζωή.
Ομάδες επισκεπτών από τις κατεχόμενες πόλεις πηγαινοέρχονταν συνεχώς και κατέκλυζαν το Κοινό Γενικό Στρατηγείο,που ήταν εγκαταστημένο σε παραπήγματα μέσα στο πλούσιο ελατόδασος της Πίνδου.Η Καρδίτσα όμως ήταν η οικονομική πρωτεύουσα.Ένας κόμβος συγκοινωνιών προς τη Ρούμελη,την Μακεδονία και την Ήπειρο.Πλήθος αυτοκινήτων τη συνέδεε με το Περτούλι.Αναρίθμητα συνέδρια των οργανώσεων,με συμμετοχή εκατοντάδων αντιπροσώπων,γίνονταν συνεχώς.Τα καταστήματα και τα κέντρα της λειτουργούσαν πληθωρικά.Και το εμπόριο ανθούσε.Η πόλη ήταν γεμάτη επιγραφές,συνθήματα αντιστασιακά,κάθε τόσο γίνονταν συλλαλητήρια και παρελάσεις και το βράδυ τα μεγάφωνα μετέδιδαν άπαυτα τις ραδιοεκπομπές του Μπι-Μπι-Σι,της Μόσχας ή άλλων σταθμών.

σελ. 131.Η περίπτωση της Θεσσαλίας είναι εκπληκτικά χαρακτηριστική.Ολόκληρος ο νομός Καρδίτσας με 130.000 κατοίκους είχε απελευθερωθεί,ο πρώτος και μοναδικός ίσως ελεύθερος νομός στην κατεχόμενη Ευρώπη.Στον νομό Τρικάλων,με 120.000 κατοίκους,οι Ιταλοί κατείχαν μόνο την πόλη Τρίκαλα.Σε ολόκληρη τη Θεσσαλία με 590.000 κατοίκους,το 75% του πληθυσμού,δηλαδή 450.000 ψυχές,βρισκόταν σε ελεύθερη ζώνη,με μιά συνολική έκταση 14.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων,στην οποία περιλαμβάνονταν και τα 6.5000.000 στρέμματα της πλούσιας πεδινής Θεσσαλικής περιοχής.

Και λίγα λόγια γιά το μοναδικό ελεύθερο αεροδρόμιο της Ελλάδας.
σελ. 179. Το αεροδρόμιο εκείνο,ένα από τα θαύματα του ανταρτοπολέμου,το οποίο συνέδεε την ελεύθερη Ελλάδα με την Αφρική,είχε κατασκευαστεί στο υψίπεδο της Νευροπόλεως,στη θέση που είναι σήμερα η τεχνική λίμνη του Μέγδοβα.Βρισκόταν σε υψόμετρο 800 μέτρων,και είχε μήκος 13 χιλιόμετρα και πλάτος μέχρι 3 χιλιόμετρα.Εκτεινόταν μεταξύ των χωριών Τσαρδάκι και Νεοχώρι.Τα σχέδια του τα κατέστρωσαν οι μηχανικοί Γ. Κουβαρετάκης,Γ. Βλάβος,Λ. Σαμουλίδης και τη γενική επίβλεψη την είχε ο Άγγλος λοχαγός Ντένις.
Ήταν αεροδρόμιο νυχτερινό,γιατί μόνο τη νύχτα γινόνταν προσγειώσεις και απογειώσεις.Γιά την προσγείωση,παρατάσσονταν δεξιά και αριστερά στον διάδρομο πολλές δεκάδες ανδρών που κρατούσαν αναμμένες λάμπες θυέλλης.Και ήταν τόσο καλά καμουφλαρισμένο,ώστε ούτε οι Ιταλοί ούτε οι Γερμανοί κατόρθωσαν με τις αναγνωριστικές πτήσεις τους να το ανακαλύψουν,μολονότι απείχε μόλις 20 χιλιόμετρα απο την Καρδίτσα,με την οποία συνδεόταν με δημόσιο δρόμο.
Μεταξύ των μέσων του καμουφλάζ ήταν η κατασκευή ενός ψευδούς διαδρόμου προσγείωσης με άσπρα παραπήγματα στα βορεινά υψώματα,τα οποία πολυβολούσαν συστηματικά τα γερμανικά αεροπλάνα.Εκεί κοντά βρίσκεται το χωριό Νεράιδα,όπου στο οικογενειακό σπίτι του Πλαστήρα,ήταν εγκαταστημένος μαζί με τον ασύρματό του ο Άγγλος λοχαγός Ντένις,συνδιοικητής του αεροδρομίου(υπήρχε και Έλληνας διοικητής).Και από την ταράτσα παρακολουθούσε ατάραχος τις μάταιες επιθέσεις των Γερμανών.
Σ' αυτό το αεροδρόμιο,που πρόσφερε πολύτιμες υπηρεσίες,αποβιβαζόταν η αντιπροσωπεία των βουνών..............

Ακριβέστατη δημοσιογραφικά η πένα του αείμνηστου Γρηγοριάδη, όπως και εξόχως συναρπαστικό το γλαφυρό του ύφος! Όντως, η Καρδίτσα, μέσα στην καρδιά της σκληρότατης Κατοχής, ανέπνευσε για μήνες το χιλιοτραγουδισμένο αέρα της "Ελεύθερης Ελλάδας"! Τιμή και δόξα στους αντάρτες που τη λευτέρωσαν!!!