Απ: ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΩΝ

από **_KALOGREZA** Παρ 10 Ιουλ 2009 - 12:34

Χάριετ Μπήτσερ Στόου - Η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά
ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
H αμερικανίδα συγγραφέας Χάριετ Μπίτσερ-Στόου γεννήθηκε το 1811 στο Λίτλφιλντ του Κονέκτικατ. Πήρε μέρος στον αγώνα κατά της δουλείας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1850, ο νόμος ο οποίος υποχρέωνε τους πολίτες να καταδίδουν τους σκλάβους που δραπέτευαν την ενέπνευσε για να γράψει την "Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά". Αυτό το έργο δημιούργησε θύελλα αντιδράσεων και είχε άμεση επίπτωση στον Εμφύλιο Πόλεμο. Μεταφράστηκε σε τριάντα πέντε γλώσσες.
Χάριετ Μπήτσερ Στόου
(1996) Χάριετ Μπήτσερ Στόου - Η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά

Η ζωή μέσα στις βαμβακοφυτείες δεν είναι ρόδινη για τους σκλάβους: εξαντλητική δουλειά, εξευτελισμοί, βία... Όμως ο Θωμάς εργάζεται σ' ένα αφεντικό που τον εκτιμά και τον καλομεταχειρίζεται. Μια μέρα όμως, όλα ανατρέπονται. Ο κύριος Σέλμπι, ο αφέντης του, έχει χρέη. Είναι υποχρεωμένος να τον πουλήσει. Ο Θωμάς πρέπει να αφήσει τα πάντα: τη γυναίκα του, τα παιδιά του, το σπίτι του... Προσπαθεί ωστόσο να ζήσει με αξιοπρέπεια παρά τις στεναχώριες και τα βάσανα που του επιβάλλουν οι νέες συνθήκες, ελπίζοντας πάντα να ξαναδεί αυτούς που αγαπά...

Η Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά έχει μεταφραστεί σε 37 γλώσσες κι έχει εξυμνηθεί απ’ τη Γεωργία Σάνδη, τον Χάϊνριχ Χάινε, τον Τολστόι. Πραγματικά είναι ένα από τα πιο διάσημα βιβλία όλων των εποχών, και τα ονόματα των ηρώων του μας είναι τόσο οικεία όσο και τα ονόματα των ηρώων της Βίβλου. Ωστόσο, οι πιο πολλοί από μας δεν το έχουν διαβάσει αυτό το βιβλίο, κι ας πιστεύουν πως το ξέρουν απέξω κι ανακατωτά.

Η ίδια η συγγραφέας δηλώνει πως, μεμονωμένα, τα περιστατικά που περιγράφει είναι αυθεντικά και έχουν συμβεί είτε μπροστά στην ίδια είτε σε φίλους της. Αν λοιπόν όλοι αυτοί οι καλόβολοι άνθρωποι που μιλάνε κοροϊδευτικά για τους «Μπάρμπα Θωμάδες» γνώριζαν στ’ αλήθεια για ποιο πράγμα μιλάνε, τότε πολλά από τα σημερινά προβλήματα που γεννάει η καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο δεν θα υπήρχαν.

από **_KALOGREZA** Δευ 13 Ιουλ 2009 - 10:19

Kip Thome - Μαύρες Τρύπες και Στρεβλώσεις του Χρόνου
ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Από την εμφάνιση της γενικής θεωρίας της σχετικότητας, το 1915, έως σήμερα, ορισμένοι από τους λαμπρότερους επιστήμονες του 20ού αιώνα έχουν καταβάλει προσπάθειες να αποκρυπτογραφήσουν τα μυστήρια που μας κληροδότησε η εν λόγω θεωρία. Η κληρονομιά αυτή έχει ορισμένες τόσο απροσδόκητες συνέπειες, ώστε ακόμη και ο ίδιος ο Αϊνστάιν την αποποιήθηκε. Ποιο από τα παρακάτω αλλόκοτα αντικείμενα μπορεί πράγματι να υπάρχει στο σύμπαν μας; Ο Kip Thome —παράλληλα με τους μεγάλους θεωρητικούς Stephen Hawking και Roger Penrose, πολλούς σοβιετικούς επιστήμονες αλλά και παλαιότερους φυσικούς, όπως τους Oppenheimer, Wheeler και Chandrasekhar— έχει βρεθεί στην καρδιά της αναζήτησης ασφαλών απαντήσεων για τα παραπάνω ερωτήματα. Σε αυτό το αριστοτεχνικά γραμμένο και εξαιρετικά ενημερωμένο βιβλίο, μέσα από έναν κομψό συνδυασμό επιστημονικών και ιστορικών στοιχείων, οδηγεί τους αναγνώστες στο μεγάλο ερώτημα: Ποιες αρχές κυβερνούν το σύμπαν μας και γιατί είναι αυτό που είναι; Σελίδες: 306
Kip Thome
Διαβάστε ολόκληρο το Βιβλίο Kip Thome - Μαύρες Τρύπες και Στρεβλώσεις του Χρόνου, πατώντας το παρακάτω link. Βάλτε τον Κωδικό που σας δίνει και ανοίχτε το pdf
http://rapid-share.gr/download.php?file=373MavresTripesStrevlosisHronu.pdf

Το πρόλογο του βιβλίου έγραψε ο Stephen Hawking. Είναι γραμμένο με πολλή σαφήνεια και είναι κατανοητό χωρίς περιττά στοιχεία. Πρόκειται για ένα πολύ κατατοπιστικό βιβλίο στο οποίο μέσα από ένα περίτεχνο συνδιασμό ιστορικής ανασκόπισης και επιστημονικής ανάλυσης δίνονται απαντήσεις στο θεωρητικό βέβαια επίπεδο για το θέμα των μαύρων τρύπων και της δομής του σύμπαντος.

-Οι μαύρες τρύπες, όπου μπορεί να εισέλθει οτιδήποτε, αλλά από όπου δεν μπορεί να εξέλθει τίποτε.

-Οι κοσμικές σκουληκότρυπες, που αποτελούν στρεβλώσεις του χώρου και συνδέουν δύο περιοχές του σύμπαντος.

-Οι χωροχρονικές ανωμαλίες, στις οποίες ο χωρόχρονος στρεβλώνεται τόσο έντονα ώστε ο μεν χρόνος παύει να υπάρχει ο δε χώρος αντικαθίσταται από ένα είδος κβαντικού αφρού.

-Τα βαρυτικά κύματα, τα οποία μεταφέρουν περιγραφές συγκρούσεων μαύρων τρυπών που έλαβαν χώρα δισεκατομμύρια χρόνια πριν.

-Οι μηχανές του χρόνου, με τις οποίες μπορεί κανείς να ταξιδέψει τόσο στο παρελθόν όσο και στο μέλλον.

Ο Kip Thome —παράλληλα με τους μεγάλους θεωρητικούς Stephen Hawking και Roger Penrose, πολλούς σοβιετικούς επιστήμονες αλλά και παλαιότερους φυσικούς, όπως τους Oppenheimer, Wheeler και Chandrasekhar— έχει βρεθεί στην καρδιά της αναζήτησης ασφαλών απαντήσεων για τα παραπάνω ερωτήματα. Σε αυτό το αριστοτεχνικά γραμμένο και εξαιρετικά ενημερωμένο βιβλίο, μέσα από έναν κομψό συνδυασμό επιστημονικών και ιστορικών στοιχείων, οδηγεί τους αναγνώστες στο μεγάλο ερώτημα: Ποιες αρχές κυβερνούν το σύμπαν μας και γιατί είναι αυτό που είναι;

από **πάμμαχον** Σαβ 18 Ιουλ 2009 - 14:46

18 Ιουλίου 1936: Η εξέγερση των εθνικιστών στην Ισπανία

Σάββατο, 18 Ιούλιος 2009 09:29

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΩΝ - Σελίδα 3 EmailButton

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΩΝ - Σελίδα 3 PrintButton

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΩΝ - Σελίδα 3 180709-spanishwar

Στις 18 Ιουλίου ξεκίνησαν οι εξεγέρσεις αρχικώς στην Ανδαλουσία. Πρώτος κινήθηκε στην ηπειρωτική χώρα ο στρατηγός Γκονθάλο Κέϊπο δε Λιάνο, διοικητής των Καραμπινιέρων, που τελούσε και πάλι σε διαθεσιμότητα και βρέθηκε "τυχαία" εκείνη την ημέρα στη Σεβίλλη, την τρίτη σε πληθυσμό πόλη της χώρας. Φθάνοντας στην πόλη με το "Ισπανό-Σουϊζα" αυτοκίνητο του μόλις την προηγούμενη ημέρα και έχοντας διασχίσει "30.000 συνωμοτικά μίλια", όπως εκαυχάτο αργότερα, κατάφερε ένα εντυπωσιακό κτύπημα: με τη βοήθεια μόνο ενός παλαιού του υπασπιστή, ο εξηντάχρονος πλέον στρατηγός εξουδετέρωσε τον διοικητή της 2ας Μεραρχίας, στρατηγό Βίλια-Αμπράγιε που δεν ήταν μυημένος στο Αλθαμιέντο, αναλαμβάνοντας πραξικοπηματικά ο ίδιος τη διοίκησή της. Με ένα όπλο στο χέρι και απειλώντας με άμεση εκτέλεση όποιον δεν υπάκουε, έθεσε γρήγορα υπό τον πλήρη έλεγχό του τη Μεραρχία, ενώ ταυτόχρονα κατάφερε να μεταφέρει για ενίσχυση στη Σεβίλλη και το σύνταγμα ιππικού της Γρανάδας μαζί με έναν λόχο πυροβολικού. Προηγουμένως είχε καθαιρέσει "με την εξουσία του πιστολιού του" τον πιστό στη Δημοκρατία διοικητή του συντάγματος και είχε "προάγει" αυτομάτως σε αυτόν τον βαθμό έναν Μοναρχικό και αποφασισμένο νεαρό λοχαγό στον οποίον ανέθεσε προσωρινώς τη διοίκηση του συντάγματος. Ωστόσο και πάλι ήταν πολύ δύσκολο να ελέγξει μόνο με αυτές τις δυνάμεις μία πόλη 300.000 κατοίκων με ισχυρούς προλεταριακούς πυρήνες.
Σε μία κίνηση εντυπωσιασμού, ο στρατηγός Κέϊπο δε Λιάνο έταξε σε θέση μάχης τα λίγα παλαιά πυροβόλα που διέθετε στην κεντρική πλατεία της πόλης και έδωσε διαταγή να ριχθούν μερικές βολές όσο το δυνατόν πιο θορυβώδεις. Αμέσως οι σειρήνες των εργοστασίων σήμαναν την έξοδο των εργαζομένων προκειμένου οι τελευταίοι να κατέβουν σε μαζικές διαδηλώσεις εναντίον της εξέγερσης. Όλα όμως σταμάτησαν μπροστά στην επίδειξη δυνάμεως του στρατηγού Κέϊπο δε Λιάνο ο οποίος διέταξε να παρελάσουν μέσα από τις κεντρικές λεωφόρους της πόλης μερικά καμιόνια με λεγεωνάριους. Κι επειδή οι άνδρες που διέθετε δεν ήταν αρκετοί, τους διέταξε να παρελαύνουν ξανά και ξανά τα ίδια οχήματα ώστε να δίνουν στον έκπληκτο πληθυσμό της πόλης την εικόνα ολόκληρου στρατού που είχε καταφθάσει από το Μαρόκο για να τον ενισχύσει. Η σκηνοθεσία του είχε την αναμενόμενη επιτυχία κι έτσι, εκτός από λίγες εκκλησίες που πυρπολήθηκαν στα προάστια μαζί με τα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας του βασιλόφρονα μαρκήσιου Λούκα δε Τένια, οι Δημοκρατικοί δεν τόλμησαν να προβάλλουν καμμία άλλη αντίσταση κι ούτε καν να εμφανισθούν στο κέντρο της πόλεως.
Καθώς οι κάτοικοι άκουγαν έκπληκτοι από τον τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό την είδηση "για την απόπειρα πραξικοπήματος στη Σεβίλλη που απέτυχε", η μετάδοση διακόπηκε και σε λίγο άκουσαν τον ίδιο τον πρωταίτιο της "αποτυχημένης απόπειρας", στρατηγό Κέϊπο δε Λιάνο, να τους απευθύνει μήνυμα με το οποίο τους ανακοίνωνε ότι "η Ανδαλουσία και ολόκληρη η Ισπανία εξεγέρθηκαν εναντίον του αναρχοκομμουνισμού. Οι Άραβες θα κόψουν τα κεφάλια όσων αντισταθούν και οι Μαυριτανοί θα βιάσουν τις γυναίκες τους! Η Ισπανία εσώθη και οι παλιάνθρωποι που αντιστάθηκαν θα εκτελεσθούν σαν σκυλιά".
Αυτός ο γέροντας αξιωματικός με τη βραχνή φωνή που επιβλήθηκε μέσω του ραδιοφώνου σε ολόκληρη τη Σεβίλλη, ήταν ο πρώτος ίσως από τους σύγχρονους δημόσιους άνδρες που είχε την φαεινή ιδέα να χρησιμοποιήσει τα ερτζιανά κύμματα ως μέσο προπαγάνδας και επιβολής εν καιρώ πολέμου. Στην πραγματικότητα μέχρι εκείνη τη στιγμή εκτός από τον τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό, τον οποίο χρησιμοποίησε από εκείνη την ημέρα και μέχρι το τέλος του πολέμου ως το πιο αποτελεσματικό μέσο προπαγάνδας, δεν ήλεγχε παρά το κέντρο και τα πιο στρατηγικά μέρη της Σεβίλλης με την πόλη να παραμένει χωρισμένη στα δυο. Στην συνέχεια, ωστόσο, με τη βοήθεια διαφόρων στρατιωτικών και παραστρατιωτικών σχηματισμών όπως η Εθνοφυλακή, καθώς και η Ισπανική Φάλαγγα, που έσπευσαν να ενωθούν με τις δυνάμεις του, κατάφερε να πάρει στα χέρια του τον έλεγχο ολόκληρης της πόλης και να συντρίψει την αριστερή εργατική αντίσταση πριν αυτή καλά - καλά εκδηλωθεί. Αυτός ο παλιός Δημοκρατικός αξιωματικός, που του άρεσαν οι φανφαρονισμοί, οι γυναίκες και το κρασί και που είχε γίνει γνωστός για τις θεαματικές επελάσεις του Ιππικού που οργάνωνε, κατάφερε κι αυτή τη φορά με έναν άκρως θεαματικό τρόπο να πάρει τη μεγάλη και ιστορική πόλη της Σεβίλλης από τα χέρια των Δημοκρατικών.

από **πάμμαχον** Σαβ 18 Ιουλ 2009 - 14:46

Από το Υπουργείο Εσωτερικών στη Μαδρίτη ο στρατηγός Πόθας έστειλε αμέσως μια δύναμη στρατού υπό τον ταγματάρχη Χάρο εναντίον του Κέϊπο δε Λιάνο, η οποία μόλις έφθασε στη Σεβίλλη ενώθηκε μαζί του. Στην υπόλοιπη επαρχία της Ανδαλουσίας την ίδια επίσης ημέρα εξεγέρθηκαν υπό την ηγεσία των στρατηγών Ενρίκε Βαρέλα και Λοπέθ Πίντο οι στρατιωτικές φρουρές του Κάδιξ και της Αλγεθίρας, σημαντικών λιμένων η κυριαρχία των οποίων ήταν απαραίτητη για την επικοινωνία των εξεγερθέντων με το Μαρόκο. Στη συνέχεια εξεγέρθηκαν και οι φρουρές του Χερέθ της Μάλαγα και της Λίνεα.
Στην Κόρδοβα ο στρατιωτικός διοικητής διαδέχθηκε τον πολιτικό του συνάδελφο ο οποίος παραιτήθηκε στο άκουσμα της στρατιωτικής εξέγερσης. Στη Γρανάδα, μετά την αναχώρηση του συντάγματος ιππικού για τη Σεβίλλη, η κατάσταση παρέμενε αμφίρροπη, αφού την εκδήλωση της εξέγερσης ακολούθησαν οδομαχίες, λόγω της αντίστασης που προέβαλαν τα συνδικάτα της πόλης και τα κόμματα της Αριστεράς. Ωστόσο οι Αρχές της πόλης, φοβούμενες την έξαρση βίας την οποία θα επέφερε η αλόγιστη διασπορά του οπλισμού στους οργανωμένους Αριστερούς που είχαν κατεβεί στους δρόμους και ζητούσαν όπλα για να αντισταθούν, αρνήθηκαν να διανείμουν στον όχλο τον οπλισμό που διέθεταν. Η κατάσταση παρέμεινε επί δύο ημέρες αβέβαιη έως ότου στις 20 Ιουλίου η στρατιωτική φρουρά βγήκε από τους στρατώνες και κατέλαβε την πόλη για λογαριασμό των εξεγερθέντων. Αντιθέτως στην πόλη Χαέν ο συνταγματάρχης διοικητής της Πολιτοφυλακής διακήρυξε την πίστη του στη Δημοκρατία. Το ίδιο πιστές στη Δημοκρατία έμειναν οι πόλεις Αλμερία και Ουέλβα, μολονότι η τελευταία απομονώθηκε πλήρως ευρισκόμενη μέσα σε μια περιοχή που ελεγχόταν από τους Επαναστάτες. Σε άλλα μέρη της Ανδαλουσίας οι μάχες ήταν σκληρότατες, ιδιαιτέρως στην Ουτρέρα, το Μορόν, την Αλκαλά δε Γουαδάϊρα και την Καρμόνα. Σύμφωνα με ορισμένους υπολογισμούς η αεροπορία ήταν απαραίτητη για την νίκη στην Ουτρέρα και στοίχισε περισσότερους από χίλιους νεκρούς και τραυματίες στους Επαναστάτες η μάχη της Καρμόνα.
Η Κυβέρνηση με μια σπασμωδική αντίδραση έστειλε ένα τελεσίγραφο στη στρατιωτική φρουρά της πόλης Μάλαγα, η οποία όπως αναφέραμε είχε αμέσως επαναστατήσει, απειλώντας ότι εάν οι εξεγερθέντες στρατιωτικοί δεν κατέθεταν τα όπλα η πόλη θα βομβαρδιζόταν ανηλεώς από μια πιστή στη Δημοκρατία μοίρα της Αεροπορίας. Μπροστά στην επικείμενη καταστροφή της πόλης η επαναστατημένη στρατιωτική φρουρά κατόπιν διαταγής του διοικητή της, στρατηγού Παξτότ, κατέθεσε τα όπλα. Αυτή όμως ήταν και η τελευταία κυβερνητική επιτυχία κατά τη διάρκεια της ημέρας ενώ μέχρι το βράδυ κάθε αντίσταση των Δημοκρατικών στην Αφρική είχε σταματήσει.
Στην ίδια την πρωτεύουσα, τη Μαδρίτη, όχι μόνο δεν εκδηλώθηκε την πρώτη ημέρα καμμία στρατιωτική κίνηση, γεγονός που σήμαινε εν μέρει αποτυχία του Αλθαμιέντο, και οι Κυβερνητικοί πληροφορήθηκαν τα νέα από τηλεφώνου όταν επικοινωνούσαν με την κάθε πόλη και αντί του Κυβερνητικού επιτρόπου ή του Δημοκρατικού διοικητή, τους απαντούσε ένας Επαναστάτης διοικητής λέγοντας τους, "Αρρίμπα Εσπάνια!". Ο Γάλλος διανοούμενος και κάποια περίοδο υπουργός Πολιτισμού της κυβέρνησης του στρατάρχη Ντε Γκώλ, Αντρέ Μαλρώ, ο οποίος όπως θα δούμε παρακάτω είχε λάβει μέρος στον Ισπανικό Εμφύλιο ως πιλότος με το μέρος των Δημοκρατικών, περιγράφει στο βιβλίο του "L' Espoire" (Η Ελπίδα), με γλαφυρότητα αυτές τις τηλεπικοινωνίες: "Εμπρός! Άβιλα; Τι γίνεται με εσάς; Εδώ Μαδρίτη!", έλεγε το κέντρο, "Αρρίμπα Εσπάνια! Άντε χάσου βρωμιάρη! Ζήτω ο βασιλιάς Χριστός!", ακουγόταν η φωνή από τη επαναστατημένη πόλη. Και παρακάτω πάλι τα ίδια: "Εδώ Μαδρίτη! Εργατική Επιτροπή Σαραγόσσας εκεί;" κι απάντηση: "Τους τουφεκίσαμε όλους της Επιτροπής! Το ίδιο θα κάνουμε και με εσάς σε λίγο! Αρρίμπα Εσπάνια!"

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ισπανική Εποποιία»
του Κωνσταντίνου Τσοπάνη από τις εκδόσεις Patria

από **_KALOGREZA** Σαβ 18 Ιουλ 2009 - 17:20

ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ
Κριτικά σημειώματα πάνω στο Εθνικό Ζήτημα

Εξαιρετική επικαιρότητα αποκτούν και πάλι τα θέματα που αφορούν το έθνος, το εθνικό ζήτημα, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών και εθνών, των εθνικών μειονοτήτων κλπ, ιδιαίτερα μετά την ανατροπή των καθεστώτων του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού»(ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΑΛΛΙΩΣ). Το ΠΚ δημοσιεύει το βιβλίο του Β. Ι. ΛΕΝΙΝ «ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ» - για πρώτη φορά στο Ελληνικό διαδίκτυο – και σε μια ιστορική στιγμή όπου αναβιώνουν και πάλι οι ρατσιστικές και άλλες φυλετικές θεωρίες, ο εθνικισμός και ο σοβινισμός. (11^ον ΜΕΡΟΣ)
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=6603

από **_KALOGREZA** Σαβ 18 Ιουλ 2009 - 17:21

Καρλ Μαρξ το κεφάλαιο
ΟI TΡΕΙΣ ΤΟΜΟΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ!
«Οι φιλόσοφοι έχουν ερμηνεύσει τον κόσμο με διάφορους τρόπους. Το θέμα όμως είναι να τον αλλάξουν», έγραφε ο Καρλ Μαρξ το 1845. Το "Κεφάλαιο" γεννήθηκε σε ένα διαμέρισμα δύο δωματίων στο Σόχο, εν μέσω πολιτικών φιλονικιών και μιας προσωπικής τραγωδίας. Ο πρώτος τόμος δημοσιεύτηκε το 1867, μετά σιωπηρών επαίνων, αλλά μόνο μετά τον θάνατο του Μαρξ θα επηρέαζε σημαντικά στοχαστές, συγγραφείς και επαναστάτες, από τον Τζορτζ Μπέρναρντ Σο ως τον Λένιν. Ένα ευφυές και καλογραμμένο βιβλίο, που δείχνει ότι, εκτός από μια στεγνή οικονομική πραγματεία, "Το Κεφάλαιο" μπορεί να διαβαστεί σαν ένα γοτθικό μυθιστόρημα, οι ήρωες του οποίου υποδουλώνονται από το τέρας που οι ίδιοι δημιούργησαν: τον καπιταλισμό. Και κάτι άλλο: «όσο υπάρχει καπιταλισμός», λέει ο Wheen, «θα πρέπει πάντα να διαβάσουμε "Το Κεφάλαιο" και φυσικά να προσπαθούμε να το κατανοούμε».
Καρλ Μαρξ

Διαβάστε ολόκληρο το Βιβλίο Καρλ Μαρξ το κεφάλαιο, 1ος ΤΟΜΟΣ, πατώντας το παρακάτω link. Πατήστε Click here to start download.. και θα το κατεβάσετε.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1^ος ΤΟΜΟΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2^ος ΤΟΜΟΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3^ος ΤΟΜΟΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ

Στον πολίτη Μωρίς Λασάτρ.

Αξιότιμε πολίτη !

Επιδοκιμάζω την ιδέα σας να έκδόσετε τη μετάφραση του «Κεφαλαίου» σε περιοδικά τεύχη. Με τη μορφή αυτή το έργο θα είναι πιο προσιτό στην εργατική τάξη, και για μένα η σκέψη αυτή κυριαρχεί πάνω απ’ όλες.

[…] Η μέθοδος της ανάλυσης που χρησιμοποίησα και που δεν είχε ακόμα εφαρμοστεί στα οικονομικά προβλήματα, κάνει αρκετά δύσκολη την ανάγνωση των πρώτων κεφαλαίων και υπάρχει ο κίνδυνος, […] ν’ αποθαρρυνθεί το […] κοινό, που πάντα ανυπομονεί να φτάσει στο τελικό συμπέρασμα και διψάει να μάθει τη σχέση των γενικών αρχών με τα άμεσα ζητήματα που το συγκινούν.

Πρόκειται για ένα μειονέχτημα, που ενάντιά του δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να προειδοποιήσω και να προασφαλίσω πάντως τον αναγνώστη που νοιάζεται για την αλήθεια. Ο δρόμος που οδηγεί στην επιστήμη δεν είναι πλατιά λεωφόρος, και πιθανότητες να φτάσουν στις φωτεινές κορυφές της έχουν μόνο εκείνοι που δε φοβούνται να κουραστούν για να σκαρφαλώσουν στ’ απόκρημνα μονοπάτια της.

Δεχτείτε, αγαπητέ πολίτη, την έκφραση των αισθημάτων μου αφοσίωσης.

Καρλ Μαρξ

Λονδίνο, 18 του Μάρτη 1872.

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=6816

από **_KALOGREZA** Σαβ 18 Ιουλ 2009 - 17:28

Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι

*Το κείμενο βασίστηκε στη βιογραφία του PETER E NEWELL.

Ο Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι γεννήθηκε στις 14 Ιουλίου του 1896 στο Λεόν ,μια ορεινή περιοχή στην κεντρική βόρεια Ισπανία. Ο πατέρας του ήταν εργάτης των σιδηρόδρομων και χαρακτήριζε τον εαυτό του ως ελευθεριακό σοσιαλιστή.

Ο Μπουεναβεντούρα παράτησε το σχολείο στα 14 του χρόνια και πήγε να εργαστεί ως μαθητευόμενος μηχανικός στον σιδηροδρομικό σταθμό του Λεόν, το 1917 η Γενική ένωση εργατών (U.G.T) κήρυξε απεργία των εργατών σιδηρόδρομων του βορρά. Ο Ντουρρούτι έπαιξε ενεργό ρόλο σε αυτή την απεργία , η οποία μετατράπηκε σε γενική απεργία όταν η κυβέρνηση αρνήθηκε να αποδεχθεί τους όρους της συμφωνίας στην οποία κατέληξαν οι εργοδότες και η Ένωση. Η γενική απεργία κράτησε τρεις μέρες και συντριβή από το Στράτο, απολογισμός ήταν 70 νεκροί ,500 τραυματίες και επιπλέον 2000 εργάτες που φυλακίστηκαν από την κυβέρνηση. Η κτηνωδία του Ισπανικού κράτους είχε ένα βαθύ και διαρκή αντίκτυπο πάνω στον νεαρό Ντουρρούτι.

Από τα τέλη του 1917 έως τις αρχές του 1920, ο Ντουρρούτι εργάστηκα στο Παρίσι ως μηχανικός. Στη συνέχεια, αποφάσισε να επιστρέψει στην Ισπανία και έτσι πήγε στο Σαν Σεμπαστιάν, λίγο μετά τα σύνορα Εκεί, ήρθε σε επαφή με την τοπική αναρχική ομάδα .Λίγο μετά, ο Μπουενακάζα, τότε πρόεδρος της πρόσφατα δημιουργημένης Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (C.Ν.Τ) που ελεγχόταν από τους αναρχικούς, τον έπεισε να πάει στη Βαρκελώνη όπου το αναρχικό κίνημα, καθώς επίσης και το συνδικαλιστικό, υφίστατο μια κτηνώδη καταστολή, ενώ τα περισσότερα μέλη του ήταν στη φυλακή ή είχαν εκτελεστεί. Για ένα διάστημα, υπήρχε σημαντική αναταραχή στη Βαρκελώνη και σε ολόκληρη την Καταλονία.

Τον Φλεβάρη του 1919, οι εργάτες ενός μεγάλου εργοστασίου ηλεκτρικών ειδών κατέβηκαν σε απεργία, σε ένδειξη συμπαράστασης προς επτά συναδέλφους τους που είχαν απολυθεί για πολιτικούς λόγους και για να ζητήσουν αύξηση του μισθού ορισμένων κατηγοριών εργατών του εργοστασίου αυτού. Η απεργία ήταν καλά οργανωμένη, κάτι που αποτελούσε μια σημαντική επίδειξη δύναμης της C.Ν.Τ. Ο Άγγλος διευθυντής ήταν έτοιμος να συμβιβαστεί -ιδιαίτερα, επειδή οι μισθοί σ' αυτό το εργοστάσιο ήταν κάτω του μέσου- όμως, κατόπιν συμβουλής του τοπικού Στρατηγού-διοικητή, άλλαξε γνώμη και αρνήθηκε να συζητήσει με το Συνδικάτο για την επανάληψη της εργασίας. Επιπλέον, ο Στρατηγός φυλάκισε τα ανώτερα στελέχη της CΝΤ και κήρυξε στρατιωτικό νόμο, μολονότι, η απεργία ήταν απολύτως ειρηνική και "νόμιμη". Μετά την άρνηση των αρχών της Βαρκελώνης ν' αφήσουν ελεύθερους τους οργανωτές, ξεκίνησε μια γενική απεργία στην ευρύτερη περιοχή της Βαρκελώνης, η οποία διήρκεσε δεκαπέντε ημέρες και στην oποία πήραν μέρος πάνω από 100.000 εργάτες.

Η κρατική τρομοκρατία εναντίον των εργατών της C.Ν.Τ και του αναρχικού κινήματος, έφθασε στο αποκορύφωμα της. Οδηγούμενοι στην απόγνωση εξαιτίας της ακραίας καταστολής, αναρχικοί όπως ο Ντουρρούτι και ο φίλος του Ασκάσο, αρτεργάτης από την Καταλονία, ανταπάντησαν στην βία με βία, στη δολοφονία με δολοφονία. Μεταξύ 1919 και 1922, σχεδόν κάθε γνωστός αναρχικός ή συνδικαλιστής είτε δολοφονήθηκε από πιστολερός που είχε προσλάβει η ομοσπονδία εργοδοτών, είτε σκοτώθηκε ενώ "προσπαθούσε να δραπετεύσει" από την φυλακή . Ένας από τους πιο δημοφιλείς αναρχικούς της χώρας, ο πρόεδρος της C.N.T Σαλβαδόρ Σεγκυί δολοφονήθηκε από έναν οπλισμένο αστυνομικό.

Το κύριο όργανο υλοποίησης της καταστολής και της τρομοκρατίας, που ξεκίνησε το 1920, ήταν η κυβέρνηση του Ντάτο. Ο Ασκάσο και ο Ντουρρούτι αποφάσισαν να τον δολοφονήσουν. Ο Ντάτο πράγματι δολοφονήθηκε στη Μαδρίτη, το 1921, απ' ότι λέγεται από αναρχικούς -όχι όμως από τον Ασκάσο ή τον Ντουρρούτι.

Ωστόσο το 1923 ο Ασκάσο και ο Ντουρρούτι θα δολοφονήσουν τον καρδινάλιο της Σαραγόσας που υποστήριζε και οικονομικά την καταστολή των αναρχικών και της C.N.T.

Αργότερα ο Ασκάσο και ο Ντουρρούτι θα αναγκαστούν να φύγουν στο εξωτερικό για να γλιτώσουν την καταστολή της δικτατορίας του Πρίμο ντε Ριβέρα.

Ο Ντουρρούτι στο εξωτερικό.

Ο Ασκάσο και ο Ντουρρούτι, πήγαν αρχικά στην Αργεντινή, όπου μεγάλος αριθμός εργατών τους υποδέχθηκε με φοβερό ενθουσιασμό. Ωστόσο, σχεδόν αμέσως, η αστυνομία άρχισε να τους κυνηγά. Αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Αργεντινή. Οι Ισπανικές αρχές είχαν προφανώς προειδοποιήσει όλες τις κυβερνήσεις της Νότιας και Κεντρικής Αμερικής. Σε ολόκληρη την Λατινική Αμερική, ο Ασκάσο και ο Ντουρρούτι δεν βρήκαν ούτε στιγμή ησυχία. Συχνά πεινασμένοι, κατέφυγαν κυνηγημένοι πρώτα στη Χιλή και υστέρα στην Ουρουγουάη και το Μεξικό, Η κυβέρνηση της Αργεντινής τους καταδίκασε σε θάνατο σαν αναρχικούς ταραχοποιούς. Πράγματι, ακόμα και ο σταλινικός έμμισθος κονδυλοφόρος Ιλία Έρεμπουργκ σχολίασε αργότερα με στόμφο ότι τέσσερα καπιταλιστικά κράτη είχαν καταδικάσει σε θάνατο τον Ντουρρούτι.

Ενώ ο Ντουρρούτι βρισκόταν ακόμη στη Νότιο Αμερική, πολλοί αναρχικοί αγωνιστές συγκεντρώθηκαν στη Γαλλία και, σύμφωνα με τον Τόμας αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν περιστασιακές επιδρομές στην Ισπανία περνώντας παράνομα τα σύνορα. Αυτή η δραστηριότητα, είχε φυσικά την υποστήριξη των Γάλλων αναρχικών. Συνακόλουθα, ο Ασκάσο και ο Ντουρρούτι αποφάσισαν να πάνε στη Γαλλία, καθώς, εκτός των άλλων, ο Ντουρρούτι γνώριζε το Παρίσι καλά. Εγκαταστάθηκαν στο Παρίσι και Ο Ντουρρούτι άνοιξε ένα βιβλιοπωλείο. Σ' αυτή την πόλη θα συναντούσε για πρώτη φορά τον Νέστορα Μάχνο.

Λίγους μήνες αργότερα, το 1924, ο διαβόητος αρχιαντιδραστικός Βασιλιάς της Ισπανίας Αλφόνσος XIII, επισκέφθηκε το Παρίσι. Ο Ασκάσο και ο Ντουρρούτι επιχείρησαν να τον δολοφονήσουν αλλά δεν τα κατάφεραν και τελικά συνελήφθησαν. Παρέμειναν και οι δυο στη φυλακή για ένα χρόνο. Όταν πλησίαζε η αποφυλάκιση τους, η Αργεντινή ζήτησε την έκδοση τους προκειμένου να εκτελεστεί η θανατική ποινή στην οποία είχαν καταδικαστεί. Ωστόσο, το Γαλλικό αναρχικό κίνημα άρχισε μια τεράστια ελευθεριακή εκστρατεία υπέρ αυτών και κατάφερε να απορριφθεί η αίτηση των αρχών της Αργεντινής, Τελικά, στις 19 Ιούλη 1925 αποφυλακίστηκαν, αλλά τους δόθηκε προθεσμία δυο εβδομάδων για να εγκαταλείψουν την χώρα. Το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο τους αρνήθηκαν την χορήγηση πολιτικού ασύλου και έτσι, πήγαν στην Γερμανία, όπου εκείνη την εποχή βρισκόταν στην εξουσία μια Σοσιαλδημοκρατική (Εργατική) κυβέρνηση. Όμως και οι Σοσιαλδημοκράτες αρνήθηκαν να τους επιτρέψουν την είσοδο στη χώρα.

Στη συνέχεια, ο Ντουρροϋτι και ο Ασκάσο επέστρεψαν παράνομα στην Γαλλία, Για μια ακόμα φορά έζησαν κρυμμένοι στο Παρίσι. Λεν ήταν όμως Ευχαριστημένοι, καθώς η ζωή τους εξαρτιόταν από τη βοήθεια και την αλληλεγγύη των Γάλλων συντρόφων τους. Ήθελαν να εργαστούν και να κερδίσουν τα προς το ζην. Έτσι, αποφάσισαν να πάνε στη Λυών. Εκεί, βρήκαν και οι δυο δουλειά, αλλά σύντομα εντοπίσθηκαν απ' την αστυνομία, γιο να συλληφθούν και στη συνέχεια να καταδικαστούν σε εξάμηνη φυλάκιση. Αφού εξέτισαν την ποινή τους, έζησαν ξανά παράνομα, για ένα διάστημα, στο Βέλγιο. Το 1927. ο Ντουρρούτι πήγε στο Βερολίνο όπου έμεινε στο σπίτι του γνωστού Γερμανού αναρχικού Αουγκουστίν Σοϋχυ. Αλλά οι Γερμανοί δεν σκόπευαν να τον αφήσουν να παραμείνει εκεί. Τελικά όμως η στάση της Βελγικής κυβέρνησης μεταστράφηκε. Η Βελγική αστυνομία χορήγησε άδεια παραμονής, τόσο στον Ασκάσο όσο και στον Ντουρρούτι,

Κατά τη διάρκεια όλης αυτής της περιπλάνησης από χώρα σε χώρα, ο Ντουρρούτι πήρε μέρος σε διάφορες αναρχικές δραστηριότητες και

διατήρησε στενή επαφή με πολλούς συντρόφους του στην ίδια την Ισπανία. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι Σοβιετικές αρχές, αντιλαμβανόμενες την ενδεχόμενη επιρροή που θα ασκούσε, αργότερα, ο Ντουρρούτι στην Ισπανία, πρόσφεραν άσυλο στην ΕΣΣΔ, τόσο σ' αυτόν όσο και στον Ασκάσο. Εκείνοι όμως αρνήθηκαν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι θα πήγαιναν στη Ρωσία. Ο Μάχνο, αν όχι κάποιος άλλος, θα πρέπει να τους είχε προειδοποιήσει να μην αποδεχθούν την Κομμουνιστική "φιλοξενία".

από **_KALOGREZA** Σαβ 18 Ιουλ 2009 - 17:29

Η πτώση της Μοναρχίας.

Τον Ιούλη του 1927, σε μια μυστική συνάντηση στη Βαλένθια, αναρχικοί αντιπρόσωποι από ολόκληρη την Ισπανία, συνενώθηκαν για να ιδρύσουν την Αναρχική Ομοσπονδία Ιβηρικής (F.A.I) προκειμένου να συντονίσουν τις προσπάθειες και τη δράση των διαφόρων αναρχικών ομάδων ολόκληρης της χώρας. Μετά την πτώση της Ισπανικής μοναρχίας, τον Ιούλη του 1931, ο Ασκάσο και ο Ντουρρούτι επέστρεψαν στην Ισπανία. Μετά την άφιξη τους εκεί ανακάλυψαν ότι ορισμένοι "ηγέτες" της CΝΤ είχαν γίνει υπερβολικά ρεφορμιστές κατά την περίοδο της Δικτατορίας, ενώ η F.A.I και η πλειοψηφια των μελών της βάσης και αγωνιστών της CΝΤ, παρέμεναν πιστές στις αναρχικές τους αρχές. Το Μάη, ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα φιλελευθέρων ρεπουμπλικάνων, ριζοσπαστών και "σοσιαλιστών" επέστρεψε στο Κοινοβούλιο.Ο Ανχέλ Πεστάνια, ένας ρεφορμιστής ηγέτης, υποστήριξε ότι η CΝΤ έπρεπε να στηρίξει την Ρεπουμπλικανική κυβέρνηση. Ο Ντουρρούτι διαφώνησε και σύντομα, αυτός, η FΑΙ και η πλειοψηφία ίων μελών της CΝΤ αποδείχθηκε ότι είχαν δίκιο.

Τον Ιούλη ,διεξήχθη στη Μαδρίτη ένα συνέδριο της CΝΤ που είχε ως στόχο την αναδιοργάνωση του κινήματος και την προετοιμασία των μελλοντικών αγώνων. Σχεδόν αμέσως, ακολούθησε μια απεργία ίων οικοδόμων στη Βαρκελώνη, κατά τη διάρκεια της οποίας πολλοί απεργοί σκοτώθηκαν από τη Φρουρά Εφόδου. Στη συνέχεια, οι υπάλληλοι του Τηλεφωνικού Κέντρου κατέβηκαν σε απεργία, αλλά η διεύθυνση κήρυξε λοκ άουτ.

Μια βδομάδα αργότερα, μια απεργία στη Σεβίλλη είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία 30 απεργών και τον τραυματισμό άλλων 300 από τον στρατό.Επίσης, άλλοι 3 εργάτες σκοτώθηκαν απ' τους στρατιωτικούς στο Σαν Σεμπαστιάν.

Η ελεγχόμενη από τους "σοσιαλιστές" UGT μολονότι δεν υποστήριζε τους αγώνες των εργατών ενάντια στους εργοδότες και το κράτος, άρχισε να χάνει την επιρροή της, ενώ η πρόσφατα οργανωμένη CNT γινόταν όλο και πιο ισχυρή.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αρκετοί ακτιβιστές της FΑΙ, συμπεριλαμβανομένων των Ασκάσο και Ντουρρούτι, έκαναν επιδρομές σε . τράπεζες, προκειμένου να συγκεντρώσουν χρήματα για τους εργάτες και το κίνημα. Η περίφημη επίθεση του Ντουρρούτι στην Τράπεζα της Ισπανίας, στη Χιχόν, έχει μείνει αξέχαστη. Ωστόσο, αυτός ποτέ δεν κράτησε ούτε μια δεκάρα για τον εαυτό του. Ο Ντουρρούτι έχει τώρα παντρευτεί και η σύζυγος του περιμένει παιδί.

Τον Γενάρη του 1932, η Καταλάνικη Ομοσπονδία της FΑΙ, που είχε τώρα υιοθετήσει τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό, μαζί με το νέο, αριστερό Κομμουνιστικό Κόμμα (Εργατικό Κόμμα Μαρξιστικής Ενοποίησης-ΡΟUM)

οργάνωσαν μια εξέγερση σ' ολόκληρη την Καταλονία. Όμως ο στρατός κατέστειλε σύντομη την εξέγερση και περίπου 120 γνωστοί αναρχικοί και αριστεροί συνελήφθησαν και εκτοπίστηκαν στην Ισπανική Γουϊνέα, άνευ δίκης.Ο Ασκάσο και ο Ντουρρούτι ήταν μεταξύ αυτών.

Μετά την επιστροφή του στην Ισπανία, ο Ντουρρούτι πέρασε μια κατά κάποιον τρόπο ήρεμη περίοδο. Φαίνεται ότι προσπάθησε να τακτοποιήσει τη ζωή του, όμως μεταξύ 1933 και 1935, τα δυο "μαύρα χρόνια" όπως τα ονόμασαν, η αντιδραστική ρεπουμπλικανική κυβέρνηση των Λερου-Ρόμπλες, έκανε τον Ντουρρούτι στόχο συνεχών διώξεων. Η αστυνομία τον κυνηγούσε συνεχώς . Για κάποιο διάστημα, εργάστηκε σε εργοστάσιο της Βαρκελώνης και εντάχθηκε στο Συνδικάτο των Εργατών Υφαντουργίας. Έκανε ομιλίες σε δημόσιες συγκεντρώσεις και συμμετείχε στο οργανωτικό έργο του Συνδικάτου και του αναρχικού κινήματος γενικότερα. Όμως, η αστυνομία τον συλλάμβανε ξανά και ξανά, θέτοντας τον υπό κράτηση χωρίς να έχει καμιά κατηγορία εναντίον του.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Ισπανία βρισκόταν σε μια σχεδόν χαοτική κατάσταση και τον Οκτώβρη του 1934, ξέσπασαν εξεγέρσεις στη Βαρκελώνη, την Μαδρίτη και τις Αστουρίες. Επικεφαλής αυτών των Εξεγέρσεων ήταν κυρίως Καταλάνοι εθνικιστές, τους οποίους υποστήριζαν οι «σοσιαλιστές» και το αριθμητικά ασήμαντο Κομμουνιστικό Κόμμα.

Αν εξαιρέσουμε τις Αστουρίες οι εξεγέρσεις αυτές δεν ήταν καλά οργανωμένες. Η CNT και η F.A.I δεν έπαιξαν ενεργό ρόλο παρά μόνο στις Αστουρίες. Επιπλέον, πολλοί εργάτες επιτέθηκαν στον παλιό τους εχθρό, την καθολική Εκκλησία και τα μοναστήρια και μερικές εκκλησίες πυρπολήθηκαν λέγεται ότι βιάστηκαν μερικές καλόγριες και καταστράφηκε η Επισκοπή και μεγάλο μέρος του Πανεπιστημίου του Οβιέδο. Μερικοί μοναχοι που ήταν μισητοί εκτελέστηκαν, όμως η κυβέρνηση κάλεσε τον στρατηγό Φράνκο ο να καταστείλει την εξέγερση και τα αντίποινα που επακολούθησαν ήταν φοβερά. Ο στρατός σκότωσε 1300 εργάτες, που οι περισσότεροι ήταν εργάτες ορυχείων και τραυμάτισε άλλους 3000.

Κατά τη διάρκεια του Οκτώβρη και του Νοέμβρη του 1934, άρχισε να μορφοποιείται ένα ενεργοποιείται ι ένα τυπικό φασιστικό κόμμα. Ονομάστηκε Φάλαγγα και μέλη του ήταν κυρίως δυσαρεστημένοι νεαροί γόνοι πλούσιων οικογενειών. Η πηγή χρηματοδότησης του ήταν επιχειρηματίες και μέλη της αριστοκρατίας.

Αυτήν ήταν η κατάσταση της Ισπανίας το 1936, πριν από την ανταρσία των στρατηγών ,την επανάσταση και τον συνακόλουθο εμφύλιο πόλεμο. Στα μέσα του Ιούλη, ο Ντουρρούτι εισήχθη σ' ένα νοσοκομείο για να κάνει εγχείρηση κήλης.

από **_KALOGREZA** Σαβ 18 Ιουλ 2009 - 17:30

Η Επανάσταση και ο Εμφύλιος Πόλεμος

Τον Φλεβάρη του 1936 ήρθε στην εξουσία μια κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου αποτελούμενη από ρεπουμπλικάνους και σοσιαλιστές, κάθε είδους. Στην κυβέρνηση δεν υπήρχαν κομμουνιστές ή φιλοκομμουνιστες.

Πράγματι, οι σταλινικοί είχαν κερδίσει μονό 14 έδρες από το σύνολο των 470 εδρών και ο αριθμός των μελών τους ήταν ίσως κάτω από 3000 ή περίπου το ένα δέκατο του αντίστοιχου αριθμού μελών της FΑΙ.

Στις 11 Ιούλη, μια ομάδα φαλαγγιτών κατέλαβε τον ραδιοφωνικό σταθμό της Βαλένθια και μετέδωσε μια ανακοίνωση που ανέφερε: 'Εδώ ράδιο Βαλένθια! Η Ισπανική Φάλαγγα κατέλαβε τον ραδιοφωνικό σταθμό με τη δύναμη των όπλων, αύριο θα συμβεί το ίδιο στους ραδιοφωνικούς σταθμούς ολόκληρης της Ισπανίας¹". Αυτό δεν ήταν παρά η αρχή. Στις 5μ.μ. της 17ης Ιούλη, ο στρατηγός Φράνκο ανέλαβε την ηγεσία των Μαυριτανών και των ανδρών της Λεγεώνας των Ξένων στο Ισπανικό Μαρόκο και εξέδωσε μια διακήρυξη προς τον στρατό και το έθνος κάνοντας έκκληση να συνταχθούν στο πλευρό του για την εγκαθίδρυση ενός αυταρχικού κράτους στην Ισπανία. Τις επόμενες 3 μέρες τάχθηκαν υπέρ του φασισμού και οι 50 στρατιωτικές φρουρές, με την υποστήριξη της Φάλαγγας, της πλειοψηφίας των γαιοκτημόνων, της αριστοκρατίας, των μεγαλοαστών και, φυσικά, της Καθολικής Εκκλησίας (που και η ίδια ήταν υπερβολικά πλούσια).

Στη Βαρκελώνη, η στρατιωτική ανταρσία ξέσπασε στις 19 Ιούλη. Ο Ντουρρούτι, ο οποίος δεν είχε ακόμα αναρρώσει από την εγχείρηση, ακούγοντας για την ανταρσία έφυγε αμέσως οπό το νοσοκομείο και ενώθηκε με τους εργάτες στα οδοφράγματα. Κατά τη διάρκεια της νύχτας της 19ς Ιούλη, τόσο οι αναρχικοί όσο και οι "τροτσκιστές" απαλλοτρίωσαν τουφεκιά και δυναμίτες. Επίσης, άρπαξαν όσο οχήματα μπόρεσαν να βρουν. Στις 20 Ιούλη, ο Ασκάσο και ο Ντουρρούτι πήραν μέρος σε μια επίθεση αναρχικών στον στρατώνα Αταρανθάρας.

Οι φιλοφασιστικές δυνάμεις, μετά από μια σφοδρή και παρατεταμένη ανταλλαγή πυρών, παραδόθηκαν όχι νωρίτερα από τις 1:30μ.μ. Ο φίλος και σύντροφος του Ντουρρούτι, Ασκάσο, σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια αυτής της μάχης. Μετά την επίθεση στον στρατώνα, οι αναρχικοί εργάτες επιτέθηκαν στο ξενοδοχείο Κόλον. Η πολιορκία διήρκεσε 36 ώρες κατά τη διάρκεια της οποίας, ακόμα και το τελευταίο παράθυρο του ξενοδοχείου έκρυβε ένα τουφέκι ή ένα πολυβόλο, που ξέρναγαν σφαίρες ενάντια σε εκατοντάδες σχεδόν άοπλους εργάτες, που βρίσκονταν στους γύρω δρόμους. Ο Ντουρρούτι ήταν απ' τους πρώτους που μπήκαν στο κτίριο. Το βράδυ της 20ης Ιούλη, η ανταρσία στη Βαρκελώνη είχε συντριβεί εντελώς, όχι όμως και σε όλα τα μέρη της Ισπανίας.

Την επόμενη μέρα, ο Γκαρθία Ολιβέρ και ο Ντουρρούτι επισκέφθηκαν τον πρόεδρο Κομπάνυς. "Αυτοί οι αξιοθαύμαστοι άνθρωποι της βίας" λέει ο Χίου Τόμας, "στάθηκαν μπροστά στον Κομπάνυς με το τουφέκια ανάμεσα στη γόνατα τους, με τα ρούχα σκονισμένα ακόμα απ' τον αγώνα και την καρδία συντετριμμένη απ' το θάνατο του Ασκάσο". Ο Κομπάνυς έκανε τότε μια πολύ έντεχνη, τυπικά πολιτικάντικη ομιλία, παραδεχόμενος ότι η CΝΤ και οι αναρχικοί δεν είχαν ποτέ "την μεταχείριση που τους άξιζε". αλλά οι αναρχικοί ήταν τώρα "κύριοι της πόλης". Τους έκανε έκκληση να τον αποδεχθούν ως ηγέτη της Καταλάνικης κυβέρνησης Ο Γκαρθία Ολιβέρ ενέδωσε στην κολακεία. Έγινε ο πρώτος (και πιστεύουμε ο τελευταίος) αναρχικός υπουργός Δικαιοσύνης παγκοσμίως! Ο Ντουρρούτι όμως είχε πολύ σημαντικότερα πράγματα να κάνει.

Οι Καταλάνοι εργάτες οργάνωσαν μια "Αντιφασιστική Επιτροπή Πολιτοφυλακής", η οποία αποτελείτο ατιό αντιπροσώπους της CΝΤ. της FΑΙ, τις UGT, του ΡΟUΜ και μερικών ρεπουμπλικανικών ομάδων. Η επιτροπή αυτή, συμφωνά με τον Χίου Τόμας, ήταν η αληθινή "κυβέρνηση" της Βαρκελώνης και, στην πραγματικότητα, ολόκληρης της Καταλωνίας. Μια βδομάδα αργότερα, η επιτροπή ανέθεσε στον Ντουρρούτι να οργανώσει μια αντιφασιστική πολιτοφυλακή, η οποία έγινε γνωστή ως "Ταξιαρχία Ντουρρούτι".

Η Αραγωνία και ο Αναρχισμός

Στις 23 Ιούλη, δύο ταξιαρχίες έφυγαν οπό την Βαρκελώνη για να απελευθερώσουν τη θαραγόθα, στο μέτωπο της Αραγωνίας. Η πρώτη ταξιαρχία αποτελείτο σχεδόν αποκλειστικά από αναρχικούς πολιτοφύλακες και αριθμούσε πάνω από 1000 άντρες. Η δύναμη της αυξήθηκε σύντομα, φθάνοντας τους 8000-10000 άντρες. Ήταν ως τότε η μεγαλύτερη και ισχυρότερη μονάδα του αντιφασιστικού στρατοπέδου. Ήταν όλοι εθελοντές και στην πλειοψηφία τους αναρχικοί, φιλοαναρχικοί και μέλη της CΝΤ.

Στις αρχές του Αυγούστου, η Ταξιαρχία Ντουρρούτι βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από την θαραγόθα. Όμως, κάποιος συνταγματάρχης διοικητής της Φρουράς του Μπαρμπάστρο και τώρα "επίσημος", αλλά μάλλον χωρίς συγκεκριμένες αρμοδιότητες διοικητής των δημοκρατικών δυνάμεων στο μέτωπο της Αραγονίας έπεισε τον Ντουρρούτι να σταματησει την προέλαση της ταξιαρχίας του, διότι υπήρχε κίνδυνος ν΄ αποκοπεί απ' τις άλλες ταξιαρχίες. Ο Ντουρρούτι συμφώνησε, αλλά αργότερα επανέλαβε την επίθεση εναντίον της πόλης. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης ο Καθεδρικός Ναός έγινε παρανάλωμα του πυρός. Ο Ντουρρούτι δεν έκρυβε τους σκοπούς του. Πράγματι, φέρεται ότι έκανε το εξής σχόλιο σ' ένα Ρώσο δημοσιογράφο, λίγο πριν αρχίσει η επίθεση εναντίον της πόλης. " Είναι πιθανό να επιζήσουν μόνο 100 από εμάς, αλλά με αυτούς αυτους τους ΙΟΟ θα μπούμε στη θαραγόθα, θα πλήξουμε το φασισμό και θα ανακηρύξουμε τον ελευθεριακό κομμουνισμό, θα είμαι ο πρώτος που θα μπει. Θα ανακηρύξουμε την ελεύθερη κομμούνα. Δεν θα υποταχθούμε, ούτε στην Μαδρίτη ,ούτε στη Βαρκελώνη, ούτε στον Αθάνια, ούτε στον Κομπάνυς... θα δείξουμε σε σας τους μπολσεβίκους, πώς γίνεται μια επανάσταση".

Η θαραγόθα κατελήφθη και η Αραγωνία απαλλάχτηκε από τον φασιστικό ελεγχο. Επιπλέον, με τα λόγια του Χιούιστον. "ο Ντουρροϋτι έθεσε τις βάσεις για την μεγάλη προέλαση στην Αραγωνία, που σταθεροποίησε το μέτωπο και διασφαλισε τις επαναστατικές αγροτικές κολεκτίβες, από τις οποίες Εξαρτάται η τροφοδοσία της Καταλονίας".

από **_KALOGREZA** Σαβ 18 Ιουλ 2009 - 17:34

ΜΑΔΡΙΤΗ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Στις αρχές Νοέμβρη του 1936, οι τέσσερις στρατιές του φράνκο, που αποτελούνταν κυρίως από Μαυριτανούς και άντρες της Λεγεώνας των Ξένων, επιτέθηκαν εναντίον της Μαδρίτης. Η μάχη άρχισε στις 8 Νοέμβρη. Επρόκειτο βασικά για μια σύγκρουση ανάμεσα σ' ένα καλά εξοπλισμένο στρατό, που υποστηριζόταν από Γερμανικά και Ιταλικά βομβαρδιστικά και μια πενιχρά εξοπλισμένη μάζα εργατών των πόλεων. Με το μέρος των δημοκρατικών πολεμούσαν και πολλές γυναίκες. Στη Μαδρίτη, επιπλέον, οι κομμουνιστές ήταν σχετικά ισχυρότεροι και καλύτερα οργανωμένοι, είχαν δε και την υποστήριξη διαφόρων Διεθνών Ταξιαρχιών. Η μάχη συνεχιζόταν αδυσώπητα. Ο Φράνκο είπε ότι θα προτιμούσε να καταστρέψει τη Μαδρίτη ολοκληρωτικά, παρά να την αφήσει στους μαρξιστές. Γερμανικά ναζιστικά στρατεύματα της Λεγεώνας Κόνδωρ σχεδίαζαν να πυρπολήσουν την πόλη, από την πρώτη ως την τελευταία συνοικία. Από τις 16 Νοέμβρη και μετά, η Μαδρίτη βομβαρδιζόταν μέρα-νύχτα από Γερμανικά αεροπλάνα. Μέσα σε τρεις νύχτες σκοτώθηκαν από τις Βόμβες πάνω από 1000 άνθρωποι. Επιπλέον, η Μαδρίτη αποκόπηκε τελείως από την υπόλοιπη Ισπανία. Σ' αυτή την απελπιστική κατάσταση κρίσης, ο Ντουρρούτι αποφάσισε ν' αποσύρει από το μέτωπο της Αραγονίας 4000 μέλη της Ταξιαρχίας του, προκειμένου να σπεύσει σε βοήθεια της Μαδρίτης. Η άφιξη του αναπτέρωσε φοβερά το ηθικό των πολιορκημένων κατοίκων της πόλης. Έσωσε την Μαδρίτη, τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα. Όμως, σης 20 Νοέμβρη, καθώς έβγαινε από ένα αυτοκίνητο, μια αδέσποτησφαίρα τον έπληξε στο πίσω μέρος του κεφαλιού, σκοτώνοντας τον ακαριαία. Στις 22 Νοέμβρη η σωρός του μεταφέρθηκε στην Βαρκελώνη, συνοδευόμενη από μερικούς στενούς του φίλους. Εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα μέχρι την επόμενη μέρα. Χιλιάδες άνθρωποι πέρασαν δίπλα από το ανοικτό φέρετρο. Ο Κάριλ περιγράφει την κηδεία ως εξής: "Είχε ορισθεί για τις 1π.μ. όμως ήταν αδύνατο να μπεις στην οδό Λαγετάνα, πολλές ώρες νωρίτερα- Απ" όλες τις μεριές, κατέφθαναν ομάδες ανθρώπων με σημαίες γεμάτοι θλίψη και οργή. Όλη η Βαρκελώνη βρισκόταν στους δρόμους για να αποτίσει τον ύστατο φόρο τιμής στον ήρωα της. Οι λέξεις "θα πάρουμε εκδίκηση γι' αυτόν", επαναλαμβάνονταν συνέχεια. Όταν οι σύντροφοι του Ντουρρούτι μετέφεραν στους ώμους τους το φέρετρο του, τεράστια πλήθη είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία, έξω από το κτίριο της Περιφερειακής Επιτροπής της CΝΤ. Τους συνόδευαν ένοπλοι πολιτοφύλακες. Η μπάντα έπαιζε τον αναρχικό "ύμνο", "Τα Παιδία του Λαού" . Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι ύψωσαν τις γροθιές τους εν είδει χαιρετισμού". Φυσικά, παρεβρίσκοντο πολλές σημαντικές προσωπικότητες και μεταξύ αυτών ο "αναρχικός" Υπουργός Δικαιοσύνης Γκαρθία Ολιβέρ καιο ρώσος σύμβουλος, που δήλωσε ότι ήταν βαθιά συγκινημένος! Την κηδεία του Ντουρρούτι παρακολούθησαν πάνω από 500.000 άνθρωποι. Χιλιάδες μαύρες και μαυροκόκκινες σημαίες ανέμιζαν εκείνη την ημέρα σ' ολόκληρη την Βαρκελώνη.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΑΝΑΡΧΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΦΡΑΝΚΟ...(και των ελάχιστων υποστηρικτών του στο εσωτερικο...Αν δεν ήταν ο ΧΙΤΛΕΡ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΛΙΝ...θα άλλαζε η ιστορία ίσως της ευρώπης...)

http://www.politikokafeneio.com/anarxia/ntourouti261104.htm

από **_KALOGREZA** Σαβ 18 Ιουλ 2009 - 17:38

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΩΝ - Σελίδα 3 Gouernika

70 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
[H ισπανική επανάσταση του 1936 είναι η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης μετά την ρωσική σοσιαλιστική επανάσταση του 1917. Tα μαθήματά της είναι κρίσιμα όχι για μια ιστορική αποτίμηση του παρελθόντος, αλλά για τους σημερινούς ταξικούς αγώνες, για τις επαναστάσεις του παρόντος και του μέλλοντος. H ήττα αυτής τη μεγάλης επανάστασης επιτεύχθηκε όχι τόσο από τη δύναμη των φασιστικών ορδών, όσο από τη δράση της κεντροαριστεράς της εποχής, που δρούσε ως πέμπτη φάλαγγα ενάντια στην επαναστατική δημοκρατία. Σταλινισμός και αστική δημοκρατία έπαιξαν το ρόλο της αντεπανάστασης. Συγχρόνως, οι επαναστατικές δυνάμεις δεν μπόρεσαν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων.]
Aρ. Mα.

Η εργατική τάξη έχει σίγουρα μια πλούσια ιστορία σε αγώνες και επαναστάσεις. Ο ρόλος των επαναστατών απ’ αυτή την άποψη είναι να βοηθήσουμε την τάξη μας να συνδεθεί με το παρελθόν της και να είναι περήφανη για τους μάρτυρες της. Την ίδια στιγμή παλεύουμε για να κάνουμε την επανάσταση πραγματικότητα και επομένως πρέπει συνεχώς να εξετάζουμε γιατί οι προηγούμενες προσπάθειας αμφισβήτησης του καπιταλισμού γνώρισαν την ήττα, ώστε να διδαχθούμε και να πετύχουμε εκεί όπου οι προηγούμενες γενιές επαναστατών απέτυχαν.

Η Ισπανική επανάσταση της δεκαετίας του ‘30 είναι μια απ’ αυτές τις αποτυχημένες ή καλύτερα ηττημένες επαναστάσεις, μια εργατική επανάσταση που νικήθηκε από την φασιστική δικτατορία. Ήταν ίσως η μόνη περίπτωση, μετά τη Ρωσική Επανάσταση του 1917 και μάλιστα μέσα σε συνθήκες ανόδου του Φασισμού και του Σταλινισμού, όπου οι εργάτες αμφισβήτησαν εκ βάθρων τα θεμέλια του καπιταλισμού.

Μάλιστα, κάποια στιγμή, οι Ισπανοί εργάτες είχαν καταλάβει πάνω από το 75% της βιομηχανίας της χώρας, διευθύνοντάς την από τους χώρους που εργάζονταν πάνω στη βάση της άμεσης εργατικής δημοκρατίας, χωρίς αφεντικά. Χιλιάδες φτωχοί αγρότες κολλεκτιβοποίησαν τη γη τους, δουλεύοντας την συνεργατικά και έκαψαν εκκλησίες που είχαν χρησιμοποιηθεί από τους κυρίαρχους για την επιβολή και καθιέρωση της «κατωτερότητας» της γυναίκας, της κυριαρχίας των πλούσιων γαιοκτημόνων και τη δύναμη της μοναρχίας. Εκεί που η επανάσταση ήταν ισχυρή και ουσιαστικά κυριαρχούσε, η κυβέρνηση καταστράφηκε και αντικαταστάθηκε με επιτροπές εργατών και πολιτοφυλακών, που ελεγχόταν άμεσα από την ίδια την κοινότητα. Οι καταπιεσμένοι είδαν τα συνδικάτα να αναπτύσσονται και να μετατρέπονται σε πραγματικά μαζικές οργανώσεις που υπόσχονταν να καταργήσουν τον καπιταλισμό και να τον αντικαταστήσουν με το σοσιαλισμό ή ην αναρχία, όχι κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον αλλά άμεσα.

Μ’ άλλα λόγια, το ζήτημα της επανάστασης, όπου οι καταπιεσμένοι θα αναταράξουν ην κοινωνία και οι ίδιοι θα διευθύνουν τα πράγματα και όχι κάποιοι «ειδικοί», είχε τεθεί μπροστά σ’ ολόκληρη την κοινωνία της Ισπανίας καθώς και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Εκατομμύρια εργάτες σ’ ολόκληρο τον κόσμο είχαν στρέψει τα μάτια τους πάνω στην Ισπανική εργατική τάξη και τις οργανώσεις της. Ωστόσο το πρόβλημα εκεί ήταν ότι δεν υπήρχε κάποια εθνική οργάνωση με εμπειρία, καθαρότητα σκέψης ή αξιοπιστία, ώστε να συντονίσει το καθοριστικό χτύπημα κατά των εχθρών της Ισπανικής επανάστασης και να βοηθήσει τους εργάτες να καταστρέψουν το παλιό σύστημα ολοκληρωτικά.

Για να καταλάβουμε όμως την Ισπανική επανάσταση, πρέπει να ξεκινήσουμε με την ιστορία της Ισπανίας. Τον 15ο και τον 16ο αιώνα, οι φεουδάρχες πολέμαρχοι που κυριαρχούσαν στην Ισπανία, έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο στο να θέσουν τα θεμέλια για τον ευρωπαϊκό παγκόσμιο καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό. Μετά την ενοποίηση της χώρας στα μέσα του 1400, οι κυρίαρχοι της Ισπανίας συμμάχησαν με την νεαρή εμπορική τάξη και κατάκτησαν μεγάλο μέρος της Βόρειας και Νότιας Αμερικής. Είναι ευρύτατα γνωστή η γενοκτονία που οργάνωσαν οι Ισπανοί κονκισταντόρες σε βάρος των Ίνκας, Μάγιας και Ατζέκων καθώς και εναντίον άλλων ομάδων γηγενών. Σκότωσαν και ουσιαστικά υποδούλωσαν αυτούς τους πληθυσμούς, κλέβοντας τους φυσικούς τους πόρους και καταδικάζοντάς τους στην εξαθλίωση. Τα μαζικά φορτία ασημιού από τα ορυχεία, όπου οι αυτόχθονες εργάζονταν ως σκλάβοι έφθασαν στην Ευρώπη και βοήθησαν στη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής οικονομίας που οδήγησε στην εμφάνιση του καπιταλισμού.

Μετά από μια σειρά ηττών και υποχωρήσεων και κυρίως η αποτυχία της Ισπανίας να νικήσει την Αγγλία το 1588, η Ισπανία εισήλθε σε μια μακρά περίοδο παρακμής. Η πολιτική, κουλτούρα και οικονομική δομή της από πολλές απόψεις έμεινε ουσιαστικά κολλημένη στον 16ο αιώνα. Αν και υπήρχε μια πρωταρχική καπιταλιστική τάξη στην Ισπανία, η εκκλησία, μια μικρή αριστοκρατία και μια συγκεντρωτική μοναρχία επιδίωκαν να πισωγυρίσουν την κοινωνία και να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, αποκόπτοντας την Ισπανία από κινήματα, όπως η αμερικάνικη και γαλλική επανάσταση.

Όταν η Γαλλική επανάσταση ξέσπασε και τελικά εκφυλίστηκε στην αυτοκρατορία του Ναπολέοντα, ο τελευταίος εισέβαλε και κατέλαβε την Ισπανία. Οι δυνάμεις του Ναπολέοντα, κουβαλώντας μαζί τους τις ιδέες και την πολιτική της Επανάστασης, έφεραν τις προοδευτικές και ξένες αντιλήψεις και αλλαγές περί ισότητας ενώπιον του νόμου, την αξία της επιστήμης και τον διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους. Καθώς όμως συμβαίνει πάντα με τους κατακτητές, οι Ισπανοί ξεκίνησαν ανταρτοπόλεμο κατά των Γάλλων κατακτητών, ο Ναπολέων ηττήθηκε από τη Βρετανία και τη Ρωσία και τελικά το παλιό σύστημα αποκαταστάθηκε το 1815.

από **_KALOGREZA** Σαβ 18 Ιουλ 2009 - 17:41

Ο επόμενος αιώνας ουσιαστικά σημαδεύεται από την ιστορία της αποτυχίας των μεσαίων τάξεων να πραγματοποιήσουν την αστικοδημοκρατική επανάσταση και να εκσυγχρονίσουν τη χώρα. Για να εκσυγχρονίσει όμως την Ισπανία, η αστική τάξη θα έπρεπε να καταστρέψει την εξουσία της Καθολικής Εκκλησίας, που ήλεγχε το διοικητικό σύστημα της χώρας, κατείχε το μεγαλύτερο μέρος της γης και είχε σημαντικότατη επιρροή μέσα στην κυβέρνηση.

Θα έπρεπε επίσης να καταστρέψουν την εξουσία της αριστοκρατίας που κατείχε μια τεράστια έκταση γης και είχε τους αγρότες ουσιαστικά ως δουλοπάροικους. Η αναδιανομή της γης μεταξύ των αγροτών θα δημιουργούσε μια εσωτερική αγορά για την Ισπανική βιομηχανία και θα κατέστρεφε τον έλεγχο των αριστοκρατών πάνω στην Ισπανική κυβέρνηση, που συχνά έπαιρνε αποφάσεις κατά των συμφερόντων της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Γιατί η καπιταλιστική τάξη δεν έκανε όλα αυτά όπως συνέβη με τις αστικές τάξεις σε Γαλλία, Αγγλία, Αμερική, Ολλανδία και αλλού; Μα γιατί αρχικά δεν είχε την απαραίτητη οικονομική ή κοινωνική δύναμη. Στη συνέχεια, δεν έκαναν την επανάσταση επειδή φοβόντουσαν την αναπτυσσόμενη μαχητικότητα και δύναμη της εργατικής τάξης πολύ περισσότερο από τον Ισπανό βασιλιά και την αριστοκρατία. Από το 1931, μόνο η εργατική τάξη μπορούσε να πραγματοποιήσει την Ισπανική επανάσταση που οι καπιταλιστές είχαν κάνει π.χ. στην Αμερική και αλλού. Καθώς λοιπόν αυτοί που θα εξεγείρονταν θα ήταν εργάτες και αυτοί που θα έκαναν την επανάσταση σύμφωνα με τα ταξικά συμφέροντα τους, είτε θα είχαμε μια σοσιαλιστική επανάσταση που θα έθετε τους καταπιεσμένους στην εξουσία ή θα είχαμε μια αποτυχημένη και ηττημένη επανάσταση, όπου οι καπιταλιστές θα έκλιναν προς τους γαιοκτήμονες και τη μοναρχία για να γυρίσουν πίσω την ιστορία.

Το επί αιώνες Ισπανικό πολιτικό σύστημα τελικά κατέρρευσε υπό την πίεση ενός μαζικού εργατικού κινήματος το 1931. Στη διάρκεια της δεκαετίας του 30, η μεγάλη οικονομική κρίση, αποτέλεσμα του παγκόσμιου οικονομικού κραχ του 29, είχε φθάσει και στην Ισπανία, η κυβέρνηση είχε χάσει τον αποικιακό πόλεμο με το Μαρόκο - η τελευταία ήττα σε μια σειρά ηττών μιας ετοιμοθάνατης αυτοκρατορίας. Οι εργάτες ψήφισαν στις δημοτικές εκλογές υποψηφίους που καλούσαν για την ανατροπή της μοναρχίας.

Τρομοκρατημένος ο βασιλιάς Αλφόνσο φεύγει από τη χώρα? η Ισπανική επανάσταση είχε ξεκινήσει. Μια κοινή κυβέρνηση δημοκρατών των μεσαίων τάξεων και μετριοπαθών σοσιαλιστών διακήρυξε ότι η Ισπανία είχε εισέλθει στην «λαμπρή, ειρηνική, δημοκρατική περίοδο της συμφιλίωσης του λαού», μια περίοδο όπου πλούσιοι και φτωχοί θα ζούσαν στο εξής αγαπημένοι. Τελικά, έλεγαν οι μετριοπαθείς ηγέτες των εργατών, η Ισπανία θα γίνονταν σοσιαλιστική αν απλά περίμεναν υπομονετικά.

Τα πράγματα βέβαια δεν εξελίχθηκαν όπως θα ήθελαν οι ρεφορμιστές καθώς οι πλούσιοι δεν είχαν απολύτως τίποτα το κοινό με τους φτωχούς και τους εργάτες, οι οποίοι λιμοκτονούσαν λόγω της οικονομικής κρίσης και σε ολοένα και μεγαλύτερους αριθμούς στρεφόνταν κατά των αφεντικών και των καπιταλιστών. Πολύ γρήγορα οι εργάτες συνειδητοποίησαν σε ποια πλευρά βρισκόταν η «επαναστατική» κυβέρνηση. Ήδη από τον Αύγουστο του 1931 η κυβέρνηση κατέστελλε και σταματούσε απεργίες με το πυροβολικό. Το 1933 κατέστειλαν μια αναρχική εξέγερση στην εργατική πόλη της Βαρκελώνης και το 1934 σύντριψαν μια γενική απεργία πάλη στη Βαρκελώνη.

Οι αγρότες κατέλαβαν τη γη των γαιοκτημόνων τους ή αρνιόντουσαν να πληρώσουν το ενοίκιο που τους κρατούσε στη φτώχεια και έτσι βρέθηκαν και αυτοί αντιμέτωποι με τις σφαίρες της αστυνομίας. Εργάτες σ’ όλη τη χώρα πραγματοποίησαν εκατοντάδες απεργίες και δημιούργησαν συνδικάτα, γνωρίζοντας μονάχα την καταπίεση και αντίποινα από τους καπιταλιστές και την κυβέρνηση τους. Με την υποστήριξη της εκκλησίας, το 1933 εκλέγεται μια αντιδραστική, μοναρχική και ημιφασιστική κυβέρνηση.

Υπό τη νέα κυβέρνηση οι εργάτες όξυναν την πάλη τους και αυτή τη φορά και με την υποστήριξη κάποιων αριστερών ηγετών του Ισπανικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, που είχε πίσω του χιλιάδες αγωνιστές. Εξεγέρθηκαν πραγματοποιώντας γενικές απεργίες και συμμετέχοντας σε ένοπλες συγκρούσεις με τις κυβερνητικές δυνάμεις και τις φασιστικές συμμορίες, που είχαν αρχίσει να ξεφυτρώνουν. Στις δυο σημαντικές περιοχές της Αστουρίας και της Καταλονίας, τις πιο βιομηχανοποιημένες εργατικές περιοχές της Ισπανίας, έγιναν ένοπλες εξεγέρσεις και τυπικά αυτονομήθηκαν από τη δημοκρατία και ακόμα η επανάσταση δεν είχε ξεκινήσει πραγματικά.

Οι αντεπαναστατικές πράξεις των καπιταλιστών όξυναν την πάλη. Οι καπιταλιστές δεν μπορούσαν να ανεχτούν χρόνια απεργιών και εξεγέρσεων και έτσι μετέφεραν τις επενδύσεις τους εκτός Ισπανίας, κάτι που όξυνε ακόμα περισσότερο τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης και υποστήριζαν κρυφά τον Φράνκο, ένα αξιωματικό του στρατού στο Ισπανικό Μαρόκο, που ξεκίνησε τον εμφύλιο πόλεμο στις 19 Ιουλίου 1936, προσπαθώντας να αντικαταστήσει τη δημοκρατική κυβέρνηση με το Φασισμό. Έγινε ξεκάθαρο ότι οι Ισπανοί καπιταλιστές δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για τη «δημοκρατία» όσο για τον τεράστιο πλούτο και κεφάλαιο τους. Οι δημοκράτες πολιτικοί είχαν τους ίδιους φόβους με τους καπιταλιστές αναφορικά με το μαχητικό και επαναστατικό εργατικό κίνημα. Συνεπώς, όταν ο Φράνκο ξεκίνησε την εισβολή του, το σύνολο ουσιαστικά του πολιτικού κατεστημένου και όχι μόνο ήταν έτοιμο να συνθηκολογήσει και να διαπραγματευτεί με τον Φράνκο.

Αυτοί που εμπόδισαν κάτι τέτοιο ήταν οι ίδιοι οι εργάτες. Έχοντας δει τον φασισμό να συντρίβει το Ιταλικό και Γερμανικό εργατικό κίνημα, δεν είχαν καμιά πρόθεση να επιτρέψουν την εξολόθρευση της τάξης τους στην Ισπανία. Το προλεταριάτο της Βαρκελώνης βγήκε στους δρόμους και στα προάστια, έβγαλε τις πλάκες των πεζοδρομίων και έφτιαξε οδοφράγματα, εισέβαλε σε καταστήματα και κυβερνητικά κτίρια αναζητώντας όπλα και μετέτρεψε αυτοκίνητα σε τανκς.

Οι εργάτες άρχισαν να καλούν τους στρατιώτες να περάσουν με το μέρος τους. Όπως γράφει και ο Φέλιξ Μόροου «ηρωικοί εργάτες βγήκαν μπροστά και ζητούσαν από τους στρατιώτες να μάθουν γιατί πυροβολούν τους συντρόφους τους εργάτες. Έπεσαν από τα πυρά των όπλων και των πολυβόλων αλλά άλλοι πήραν τη θέση τους. Εδώ και εκεί κάποιος στρατιώτης άρχισε να πυροβολεί στον αέρα. Σύντομα πιο τολμηροί στράφηκαν προς τους αξιωματικούς τους. Κάποια άγνωστη στρατιωτική ιδιοφυΐα –ίσως να πέθανε τότε- βρήκε τη στιγμή και η μάζα των εργατών εγκατέλειψε τη θέση τους και προχώρησαν μπροστά. Οι πρώτοι στρατώνες καταλήφθηκαν… Με όπλα από τα οπλοστάσια οι εργάτες καθάρισαν τη Βαρκελώνη. Μέσα σε μερικές μέρες, όλη η Καταλονία ήταν στα χέρια τους».

από **_KALOGREZA** Σαβ 18 Ιουλ 2009 - 17:41

Στην περιφέρεια της Αστουρίας, γνωστής για τη μαχητικότητα της, πέντε χιλιάδες ανθρακωρύχοι εξοπλισμένοι με δυναμίτη βάδισαν ως φάλαγγα στην Ισπανική πρωτεύουσα, την Μαδρίτη. Στη Βαλένθια οι στρατιώτες εξεγέρθηκαν, πυροβόλησαν τους αξιωματικούς τους και διένειμαν όπλα στους εργάτες. Στο λιμάνι της Μαλάγα, εργάτες που δεν είχαν όπλα έχυσαν βενζίνη γύρω από το κτίριο της στρατιωτικής φρουράς και το έκαψαν. Στο μεγαλύτερο μέρος του Ισπανικού ναυτικού, οι ναύτες σκότωσαν τους αξιωματικούς τους και δημιούργησαν επιτροπές που έλεγχαν τα πλοία και έστειλαν αντιπροσώπους στις πόλεις για να συνδεθούν με το εργατικό κίνημα.

Στην Καταλονία, την καρδιά της επανάστασης και βιομηχανική περιοχή της Ισπανίας, όλη σχεδόν η οικονομία βρέθηκε υπό εργατικό έλεγχο ως ένα μέτρο όμως έκτακτης ανάγκης κατά της συνεργασίας των καπιταλιστών και των αφεντικών με το Φράνκο. Δημιουργήθηκαν επιτροπές για την παρακολούθηση των συνόρων, η συνδικαλιστική ή κομματική κάρτα ήταν πολύ πιο χρήσιμη για να εισέλθεις στην Ισπανία παρά το διαβατήριο. Άλλες επιτροπές συντόνιζαν την παραγωγή και ρύθμιζαν τα εφόδια και τη διανομή των τροφίμων. Τα συνδικάτα και οι εργατικές οργανώσεις είχαν στα χέρια τους πια τις πόλεις και όλες τις υπηρεσίες τους, συμπεριλαμβανόμενου του τηλεφωνικού κέντρου της Βαρκελώνης, καθώς και μεγάλα εργοστάσια, που αύξησαν την παραγωγή τους για την προετοιμασία για ένα επαναστατικό πόλεμο. Οι αγρότες σε χιλιάδες μικρά χωριά κατέλαβαν τη γη και υπό την επιρροή του σοσιαλισμού και του αναρχισμού δημιούργησαν επιτροπές χωριών, μέσω των οποίων δούλευαν τη γη συλλογικά, καίγοντας τίτλους ιδιοκτησίας, χρέη και υποθήκες. Η εργατική πολιτοφυλακή δημιουργήθηκε από την Καταλονία έως τη γειτονική Αραγονία, μπαίνοντας σε χωριά και δημιουργώντας αγροτικές επιτροπές που αναδιένειμαν τη γη.

Αναιρώντας κάθε αστικό επιχείρημα για την ανεπάρκεια και αναποτελεσματικότητα της εργατικής δημοκρατίας, το κολλεκτιβοποιημένο τμήμα της Ισπανικής οικονομίας ήταν εξαιρετικά παραγωγικό. Οι εργάτες που ήταν άνεργοι εξαιτίας της καπιταλιστικής κρίσης ξαφνικά βρήκαν παραγωγική δουλειά και οι πολεμικές βιομηχανίες αναπτύχθηκαν για την πάλη κατά του Φράνκο.

Λίγες μέρες μετά την εξέγερση του Φράνκο, τμήματα του στρατού και του ναυτικού είχαν αποσυντεθεί, όπλα και πλοία βρίσκονταν σε εργατικά χέρια και καθοριστικές περιοχές της χώρας βρίσκονταν στα χέρια του μαζικού κινήματος.

Τα υπολείμματα της παλιάς καπιταλιστικής κυβέρνησης υπήρχαν ακόμα δίπλα στις νέες επιτροπές εργατικής εξουσίας, περιμένοντας να αποπροσανατολίσουν και τελικά να συντρίψουν την επανάσταση. Για τους χιλιάδες μαχητές εργάτες, το επόμενο βήμα θα ήταν η συστηματικοποίηση και ο πανεθνικός συντονισμός του δικτύου των επιτροπών των εργατών, αγροτών και στρατιωτών καθώς και να δοθεί το τελειωτικό χτύπημα στα υπολείμματα της παλιάς καπιταλιστικής κυβέρνησης και στο φασισμό σε κάθε περιοχή. Οι επιτροπές τους, «αφέντες» της χώρας, θα αναδιένειμαν συστηματικά την υπόλοιπη γη μεταξύ της αγροτιάς, θα «θεσμοποιούσαν» τις εργοστασιακές επιτροπές και θα έβαζαν όλους τους χώρους εργασίας στα χέρια των εργατών, ακολουθώντας το παράδειγμα της Ρωσικής εργατικής τάξης το 1917.

Θα απαλλοτρίωναν τις τεράστιες κτηματικές περιουσίες, βίλες και εξοχικά των καπιταλιστών και των πλουσίων, μετατρέποντάς τα σε σχολεία, κουζίνες, κέντρα αναψυχής για τους εργάτες κ.λ.π. Το επαναστατικό «κράτος» θα αποποιούνταν την αυτοκρατορία και τον αποικισμό και θα απασχολούνταν με την επέκταση της επανάστασης στη Γαλλία, που τον Ιούνιο είχε γνωρίσει την μεγαλύτερη γενική απεργία στην ιστορία της.

Με μια επεκτεινόμενη σοσιαλιστική επανάσταση, ολόκληρη η τροχιά της παγκόσμιας κατάστασης αναφορικά με το φασισμό, το σταλινισμό και τον καταστροφικό δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο θα ήταν τελείως διαφορετική. Δυστυχώς η επανάσταση δεν ακολούθησε αυτή την πορεία, όχι λόγω θέλησης από τη μεριά των εργατών αλλά λόγω έλλειψης μια αποφασιστικής και σταθερής ηγεσίας.
Καμιά από τις επαναστατικές οργανώσεις δεν επιτάχυνε και δεν οδήγησε την πάλη στη λογική κατάληξή της. Έτσι η επανάσταση δεν ολοκληρώθηκε και οι δυο παράλληλες εξουσίες έστεκαν πλάι πλάι μετά τα Ιουλιανά [του 1936]. Από τη μια είχαμε το δίκτυο των οργανώσεων των εργατών, αγροτών και στρατιωτών που ουσιαστικά είχαν τον οικονομικό και διοικητικό έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους της χώρας. Από την άλλη είχαμε την παλιά κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένης και της αστυνομικής της δύναμης, του στρατιωτικού και διοικητικού μηχανισμού, που ήταν σε κατάσταση αναμονής, ώστε να έρθει ο καιρός να επανακτήσουν την εξουσία. Απ’ αυτή την άποψη μπαίνει το ζήτημα γιατί οι τότε ηγέτες και οι εργατικές οργανώσεις δεν συντόνισαν μια επίθεση που θα είχε οδηγήσει στην ολοκληρωτική νίκη της επανάστασης;

Κατ’ αρχάς, οι Ισπανοί Σταλινικοί του Ισπανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCE ή PSUC), παίρνοντας εντολές από την Μόσχα επιδίωκαν να πισωγυρίσουν την επανάσταση. Μιλώντας με το κύρος της Ρωσικής επανάστασης, υποστήριζαν ότι η εργατική τάξη έπρεπε να αναβάλει την πάλη για τον σοσιαλισμό, να διαλύσει τις επιτροπές της και τα κολλεκτιβοποιημένα εργοστάσιά της, να φύγει από τους στρατώνες και να συμμαχήσει με τους «δημοκράτες» καπιταλιστές για την ήττα του Φράνκο. Το βασικό σύνθημα τους ήταν «Πρώτα ο Φράνκο και έπειτα εμείς», ένα σύνθημα και μια πολιτική της οποίας τα καταστροφικά αποτελέσματα είχαν φανεί ήδη από τη Γερμανία.

από **_KALOGREZA** Σαβ 18 Ιουλ 2009 - 17:43

Ο Στάλιν έχοντας συνειδητοποιήσει ότι έρχονταν ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος, επιδίωξε μια συμμαχία με τη Γαλλία, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ και χρησιμοποίησε την Ισπανία ως παράδειγμα, για να αποδείξει ότι η Σοβιετική Ένωση δεν προάσπιζε πια καμιά μορφή διεθνούς επανάστασης. Δεν επιθυμούσε επίσης μια σοσιαλιστική Ισπανία, ως πηγή έμπνευσης για τους φιμωμένους και καταπιεσμένους σοβιετικούς εργάτες.

Έτσι έστειλε στρατιωτική βοήθεια στη νεαρή ισπανική δημοκρατία με την προϋπόθεση ότι θα σύντριβε τους μαχητικούς εργάτες, θα αποκαθιστούσε το κύρος της κυβέρνησης καθώς και τις περιουσίες των αφεντικών και των καπιταλιστών. Ο Στάλιν διασφάλισε τη μεταφορά επαρκούς βοήθειας για να διατηρήσει ζωντανή τη νεαρή δημοκρατία αλλά όχι αρκετή για την ήττα του Φράνκο, καθώς ήταν ξεκάθαρο ότι η ήττα του Φράνκο θα ακολουθούνταν από την κατάληψη της εξουσίας από ένα μαζικό επαναστατικό κίνημα.

Τις ίδιες ουσιαστικά πολιτικές, αν και με λιγότερο κυνικό τρόπο, προάσπιζε και το Ισπανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, που συμμετείχε στην κυβέρνηση με τους πολιτικούς των καπιταλιστών και των αφεντικών. Ενώ εκείνη την εποχή η ιδέα της συμμαχία με τους «δημοκράτες» Ισπανούς καπιταλιστές για την ήττα του Φράνκο φάνταζε σωστή σε πολλούς, η ιδέα αυτή ήταν πολύ λάθος καθώς οι Ισπανοί καπιταλιστές δεν ήταν «έντιμοι δημοκράτες», όπως ήθελαν να τους παρουσιάσουν οι ρεφορμιστές αλλά επιδίωκαν την υπονόμευση της επανάστασης κάθε στιγμή και συχνά βοηθούσαν κρυφά τον Φράνκο.

Όταν ο Φράνκο καταλάμβανε μικρές πόλεις με το στρατό του, οι καπιταλιστές ήταν οι πρώτοι που κάθονταν στο τραπέζι μαζί του και του ζητούσαν να βοηθήσουν. Φοβούμενοι την μαχητική εργατική τάξη, οι καπιταλιστές έβγαζαν ζωτικούς πόρους εκτός Ισπανίας και συσσώρευαν τρόφιμα και άλλα αναγκαία αγαθά για την πολεμική προσπάθεια.

Πέρα όμως απ’ όλα αυτά, τι κίνητρο είχαν οι εργάτες για να πολεμήσουν και να πεθάνουν για τη δημοκρατία, όταν πίσω τους έστεκαν τα ίδια αφεντικά γεμάτα υποσχέσεις από την μια ενώ από την άλλη κράταγαν το μαστίγιο για την καθυπόταξη της εργατικής τάξης; Τι κίνητρο είχαν οι φτωχοί στρατιώτες στο στρατό του Φράνκο να στρέψουν τα όπλα τους εναντίον των αξιωματικών τους, όταν και η δημοκρατία φρουρούσε και «πρόσφερε» την ίδια παλιά καλή μορφή σκλαβιάς;

Η μεγαλύτερη πτέρυγα του επαναστατικού κινήματος έστεκε στα αριστερά των Σταλινικών και των σοσιαλιστών. Η μαζική αναρχική συνδικαλιστική και πολιτική οργάνωση, η CNT-FAI, προάσπιζε την άμεση οικοδόμηση των θεσμών μια κολεκτιβιστική κοινωνία της ισότητας.

Οι μαχητές της CNT τέθηκαν επικεφαλής στην κατάληψη των περιουσιών των καπιταλιστών καθώς και στην εγκαθίδρυση του εργατικού και αγροτικού ελέγχου σ’ ολόκληρες περιοχές. Τοπικοί πυρήνες της CNT προάσπιζαν την άμεση κατάληψη της εξουσίας από το εργατικό κίνημα. Η ηγεσία όμως της οργάνωσης, αν και δεν αποποιούνταν την άμεση πάλη για το σοσιαλισμό, μπήκε στην κυβέρνηση των καπιταλιστών υπουργών και των Σταλινικών, υποστηρίζοντας ως το τέλος ότι δεν μπορούσαμε να καταστρέψουν την καπιταλιστική κυβέρνηση προτού την ήττα του Φράνκο, πρώτα δηλαδή ο πόλεμος και μετά η επανάσταση. Τα αποτελέσματα αυτής της καταστροφικής πολιτικής φάνηκαν στη συνέχεια.

από **_KALOGREZA** Σαβ 18 Ιουλ 2009 - 17:43

Ακολουθώντας ως ουρά την πολιτική της CNT-FAI, βρίσκουμε το ΠΟΥΜ, μια οργάνωση με Τροτσκιστικές ρίζες, που πολύ γρήγορα είχε συντηρητικοποιηθεί καθώς ο εμφύλιος πόλεμος με το Φράνκο ξεκίνησε. Τα μέλη και οι ακτιβιστές του ΠΟΥΜ έπαιξαν καθοδηγητικό ρόλο στην κολεκτιβοποίηση εργοστασίων και γης καθώς και εντός των εργατικών πολιτοφυλακών, ιδιαίτερα στην Καταλονία. Στο τέλος όμως ο κύριος ηγέτης τους, ο Νιν, αποδέχθηκε μια υπουργική θέση από τα απομεινάρια της καπιταλιστικής κυβέρνησης στην Καταλονία και υποστήριζε ότι η επανάσταση δεν μπορεί να προχωρήσει προτού ηττηθεί ο Φράνκο. Και εδώ πάλι βρίσκουμε τη ρεφορμιστική πολιτική, κερδίζουμε τον πόλεμο πρώτα και μετά κάνουμε την επανάσταση.

Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής πολύ γρήγορα θα γίνονταν εμφανή. Από τη μια, οι Σταλινικοί και οι «σοσιαλιστές» ηγέτες επιδίωκαν να πισωγυρίσουν το εργατικό κίνημα μέσω της εξαπάτησης και της περιστασιακής χρήσης βίας και από την άλλη ο Φράνκο καταλάμβανε τη μια πόλη μετά την άλλη και εξολόθρευε φυσικά ολόκληρα κομμάτια της εργατικής τάξης.

Στις 1 Μάη του 1937, οι παραδοσιακές πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις και διαδηλώσεις είχαν επίσημα απαγορευθεί εντός των δημοκρατικών περιοχών. Οι εκδόσεις του εργατικού κινήματος πια έπρεπε να περάσουν από κυβερνητική λογοκρισία για να εγκριθούν. Οι εργάτες άρχισαν να νοιώθουν ότι οι κοινωνικές κατακτήσεις χάνονταν και αντέδρασαν με μαχητικό τρόπο. Τον Μάιο του 1937, οι Σταλινικοί στη Βαρκελώνη, μαζί με την κυβέρνηση, προσπάθησαν να καταλάβουν το τηλεφωνικό κέντρο της πόλης από τα χέρια των ένοπλων αναρχικών εργατών που το ήλεγχαν από την εξέγερση του Ιουλίου. Η μάχη για το τηλεφωνικό κέντρο ήταν συμβολική για την αντεπανάσταση: ελέγχοντας το, οι επαναστάτες εργάτες είχαν μπορέσει να παρακολουθήσουν τα τηλεφωνήματα της κυβέρνησης, του δημοκρατικού στρατού, των αστυνόμων και των καπιταλιστών και έτσι να αντιμετωπίσουν κάθε αντεπαναστατική προσπάθεια από όπου και αν προέρχονταν. Με το που έγινε γνωστή η επίθεση, οι εργάτες σ’ όλη τη Βαρκελώνη ξεχύθηκαν στους δρόμους με τα όπλα στο χέρι τους.

Όπως γράφει και ο Μόροου, «δεν έπεσε ούτε ένας πυροβολισμός την πρώτη νύχτα, καθώς οι εργάτες ήταν συντριπτικά ισχυρότεροι από τις κυβερνητικές δυνάμεις. Στα εργατικά προάστια, πολλοί από την κυβερνητική αστυνομία, που δεν ήθελαν να παλέψουν, παρέδωσαν ειρηνικά τα όπλα τους…Το επόμενο πρωινό …ένοπλοι εργάτες κυριαρχούσαν στο μεγαλύτερο μέρος της Βαρκελώνης. Ολόκληρο το λιμάνι και μαζί του το φρούριο Montjuich, που ελέγχει το λιμάνι και την πόλη με το κανόνι του, ήταν στα χέρια τους και οι κυβερνητικές δυνάμεις…ήταν πολύ λιγότερες και ήταν συγκεντρωμένες στο κέντρο της πόλης, την αστική περιοχή…». Πάλι η εργατική τάξη είχε την ουσιαστική εξουσία στη σημαντικότερη οικονομικά πόλη της χώρας.

Μια «κομμούνα» της Βαρκελώνης, θα είχε πολύ γρήγορα αφυπνίσει το μαχητικό προλεταριάτο της Ισπανίας. Τραγικά όμως, οι αναρχικοί ηγέτες της CNT, ακολουθώντας μια πολιτική ενότητας με τους καπιταλιστές και την κυβέρνησή τους, επιδίωξαν να σταματήσουν την πορεία του προλεταριάτου. Πήγαιναν από οδόφραγμα σε οδόφραγμα αναφωνώντας, «σας ζητάμε να κατεβάσετε τα όπλα σας. Σκεφτείτε το μεγάλο κοινό στόχο μας… Πάνω απ’ όλα ενότητα! Κατεβάστε τα όπλα σας. Μόνο ένα σύνθημα: πρέπει να εργαστούμε για την ήττα του φασισμού!» Αναρχικοί και κομμουνιστές εργάτες φώναζαν στους ηγέτες τους, με τα όπλα στο χέρι, αρνούμενοι να εγκαταλείψουν τα οδοφράγματα. Αυτή ήταν η τελευταία ευκαιρία των εργατών να νικήσουν τους καπιταλιστές και τα αφεντικά τους και να μετατρέψουν τον πόλεμο σε επαναστατικό πόλεμο, όπου οι καταπιεσμένοι θα ήταν τελικά αφέντες της τύχης τους και να νικήσουν τελικά το Φράνκο και το φασισμό. Οι ηγέτες του ΠΟΥΜ, έχοντας στο ιστορικό τους την εμπειρία της ταξικής συνεργασίας με την καπιταλιστική κυβέρνηση, διέταξαν και αυτοί τα μέλη τους να εγκαταλείψουν τα οδοφράγματα. Οι επαναστάτες εργάτες ήθελαν να πάνε παραπέρα αλλά χωρίς μια επαναστατική ηγεσία και με τους «ηγέτες» να ζητάνε από τους εργάτες να μην πολεμήσουν, το κίνημα αυτό τελικά υποχώρησε και συμβιβάστηκε αφού όμως πρώτα χάθηκαν εκατοντάδες εργάτες στα οδοφράγματα με τις κυβερνητικές δυνάμεις.

Ο Μάιος ήταν η αρχή του τέλους. Μέσω της πολιτικής της συμμαχίας και συνεργασίας με τα αφεντικά, τους καπιταλιστές και την κυβέρνηση, οι ηγέτες των εργατών και οι οργανώσεις τους είχαν υπερασπίσει και προωθήσει τα συμφέροντα και την υπόθεση των αφεντικών και των καπιταλιστών. Οι Σταλινικοί από την άλλη, υποστηρίζοντας ότι η επανάσταση πρέπει να «εξημερωθεί», αφόπλισαν, φυλάκισαν και σκότωσαν ένοπλους εργάτες, διέλυσαν δια της βίας εργατικές πολιτοφυλακές και δημιούργησαν ένα μαζικό μηχανισμό ιδιωτικών φυλακών και συμμοριών, που χρησιμοποιούσαν τακτικές, τις όποιες ήδη χρησιμοποιούσε η γραφειοκρατία στη Σοβιετική Ένωση.

Παγίδευσαν ως «φασίστα», όποιον ήταν εναντίον τους, δολοφόνησαν τον ηγέτη του ΠΟΥΜ Νιν, τον αναρχικό ηγέτη Μπερνέρι καθώς και αμέτρητους άλλους. Οι κυβερνητικές δυνάμεις κατέλαβαν γραφεία και χώρους εκδηλώσεων των Αναρχικών, του ΠΟΥΜ και των συνδικάτων και φυλάκισαν αγωνιστές. Απαγόρευσαν τις συγκεντρώσεις και κήρυξαν μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης κατά της εργατικής τάξης. Τα πιο επαναστατικά τμήματα του προλεταριάτου στάλθηκαν στο μέτωπο, δίνοντάς τους άχρηστο εξοπλισμό, ώστε να μπορέσει να τους σκοτώσει ο Φράνκο καλύτερα. Με τους πιο μαχητικούς εργάτες νεκρούς, στη φυλακή ή στο μέτωπο για να πεθάνουν, οι Ισπανοί καταπιεσμένοι δεν θα εξεγείρονταν για δεκαετίες.

Την ίδια στιγμή, οι καπιταλιστές και η κυβέρνησή τους ακολουθούσαν μια πολιτική κρυφής υποστήριξης για το Φράνκο. Οι «δημοκρατικοί» στρατηγοί άλλαζαν στρατόπεδο μέσα σε μια μέρα και παρέδιδαν ολόκληρα συντάγματα στο δικτάτορα. Σε πολλές μικρές πόλεις οι τοπικές ελίτ παραδίνονταν στον Φράνκο αμαχητί. Εν τέλει, οι καπιταλιστές φοβόντουσαν πολύ περισσότερο την εργατική τάξη από ό,τι τον στρατηγό, που τουλάχιστον θα σεβόταν τα ιδιοκτησιακά τους δικαιώματα και θα καθάριζε τους επαναστάτες εργάτες σε κάθε πόλη που θα καταλάμβανε. Είχε γίνει κατανοητό ότι η δημοκρατική κυβέρνηση και ο Φράνκο αποτελούσαν τις δυο πλευρές της ίδιας αντεπανάστασης. Εξαντλημένοι εργάτες δεν έβλεπαν κανένα λόγο να πεθάνουν στα χέρια του Φράνκο όταν η κυβέρνησή τους τους πυροβολούσε. Οι στρατιώτες του Φράνκο πολλές φορές φώναζαν στους εργάτες από την άλλη πλευρά «Τι σας έχει προσφέρει η Δημοκρατία;»

Το 1939, ο Φράνκο είχε καταλάβει την Ισπανία και η υφήλιος προετοιμάζονταν για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα πόλεμο όπου θα σκοτώνονταν 80 εκατομμύρια άνθρωποι. Και όμως την περίοδο 1936-37, οι μάζες και οι απλοί αγωνιστές ήταν έτοιμοι να πεθάνουν για ένα νέο κόσμο. Το πνεύμα της Ισπανικής επανάστασης αποκαλύπτεται με τον καλύτερο τρόπο από τον αναρχικό Ντουρούτι που σε μια συνέντευξη του είχε πει τα εξής:

«Αν νικήσετε θα κάθεστε πάνω από ένα σωρό ερείπια», του είπαν.

«Πάντα ζούσαμε σε παραγκουπόλεις και σε τρύπες μέσα στον τοίχο. Ξέρουμε να προσαρμοζόμαστε. Δεν πρέπει όμως να ξεχάσετε, μπορούμε επίσης να χτίσουμε. Εμείς ήμασταν που χτίσαμε τα παλάτια και τις πόλεις, εδώ στην Ισπανία, στην Αμερική και παντού. Εμείς οι εργάτες μπορούμε να χτίσουμε άλλα που θα πάρουν τη θέση τους. Και καλύτερα. Δεν φοβόμαστε ούτε στο ελάχιστο τα ερείπια. Θα κληρονομήσουμε τη γη. Δεν υπάρχει ούτε η ελάχιστη αμφιβολία γι’ αυτό. Η μπουρζουαζία μπορεί να καταστρέψει τον κόσμο της προτού εγκαταλείψει τη σκηνή της ιστορίας. Μεταφέρουμε ένα νέο κόσμο, εδώ στις καρδιές μας. Ο κόσμος αυτός αναπτύσσεται αυτή τη στιγμή».

από **PATAPON** Σαβ 18 Ιουλ 2009 - 23:48

ΔΙΑΒΑΖΩ ΜΟΝΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ...
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ Ο 'ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ' ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΛΠΟΥΖΟΥ.
ΟΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕΣ. ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΑ ΠΟΤΕ ΟΤΙ ΜΕ ΤΟ ΛΟΓΟ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΣΟ ΜΑΓΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ. ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΙ ΑΠΟ ΠΟΙΗΣΗ.
ΑΠ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΕΙΣ ΤΥΧΑΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΗΔΗ 10 ΦΟΡΕΣ. ΑΠ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΝΩΣΤΟΙ ΣΟΥ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ... ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΕΧΕΙ, ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΣΟΥ ΤΟ ΦΕΡΕΙ ΠΙΣΩ? ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΕΧΕΙ? ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΩ ΠΙΣΩ ΝΑ ΣΤΟΛΙΣΕΙ ΤΗΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΜΟΥ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΑΡΤΙΝΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ?

από **πάμμαχον** Κυρ 19 Ιουλ 2009 - 3:40

PATAPON έγραψε:ΔΙΑΒΑΖΩ ΜΟΝΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ...
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ Ο 'ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ' ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΛΠΟΥΖΟΥ.
ΟΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕΣ. ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΑ ΠΟΤΕ ΟΤΙ ΜΕ ΤΟ ΛΟΓΟ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΣΟ ΜΑΓΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ. ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΙ ΑΠΟ ΠΟΙΗΣΗ.
ΑΠ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΕΙΣ ΤΥΧΑΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΗΔΗ 10 ΦΟΡΕΣ. ΑΠ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΝΩΣΤΟΙ ΣΟΥ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ... ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΕΧΕΙ, ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΣΟΥ ΤΟ ΦΕΡΕΙ ΠΙΣΩ? ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΕΧΕΙ? ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΩ ΠΙΣΩ ΝΑ ΣΤΟΛΙΣΕΙ ΤΗΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΜΟΥ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΑΡΤΙΝΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ?

τι υποθεση εχει φιλε μου?

από **πάμμαχον** Κυρ 19 Ιουλ 2009 - 15:54

Τάκης Λαζαρίδης

Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι...

Εκδόσεις Πελασγός

Τέταρτη έκδοση

Ο νεαρός Τάκης Λαζαρίδης υπηρετούσε κανονικά τη στρατιωτική θητεία του όταν, τον Νοέμβριο του 1951, ξέσπασε στην Αθήνα η υπόθεση των ασυρμάτων του ΚΚΕ, με εξέχοντα κατηγορούμενο τον Νίκο Μπελογιάννη. Η δίκη, με την κατηγορία της κατασκοπείας (Α.Ν. 375/1936), έγινε το Φεβρουάριο του 1952. Οκτώ από τους 29 κατηγορουμένους καταδικάστηκαν σε θάνατο: Νίκος Μπελογιάννης, Δημήτρης Μπάτσης, Ηλίας Αργυριάδης, Νικόλαος Καλούμενος, Έλλη Ιωαννίδου, στρατιώτης Φιλάρετος (Ταγκής) Λαζαρίδης, Χαράλαμπος Τουλιάτος και Μιλτιάδης Μπισμπιάνος.

Οι καταδικασμένοι σε θάνατο της δίκης Μπελογιάννη κρατήθηκαν στις φυλακές Καλλιθέας ολόκληρο τον Μάρτιο του '52. Ο Λαζαρίδης ήταν στο ίδιο κελί με τον Μπελογιάννη και τον Μπάτση. Δεν τον έβαλαν χωρίς λόγο σε κείνο το κελί. Στη δίκη ο Τάκης "υπερασπίστηκε με επαναστατική συνέπεια και αδιαλλαξία την τιμή και την υπόληψη του κόμματος", όπως έγραψαν τα κομματικά έντυπα.

Το βράδυ της 31ης Μαρτίου 1952 πήραν από τη φυλακή τους Μπελογιάννη, Μπάτση, Αργυριάδη και Καλούμενο και τους εκτέλεσαν στο Γουδί αφού φώτισαν το χώρο με τους προβολείς των καμιονιών. Σκόρπισαν τους επιζήσαντες σε διάφορες φυλακές. Ο Τάκης, που πήγε στις φυλακές της Κεφαλονιάς, επέζησε χάρις στο νεαρό της ηλικίας του, αλλά και χάρις στο γεγονός ότι ο πατέρας του εκτελέστηκε από τους Γερμανούς και η μητέρα του για την αντιστασιακή της δράση καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά από βουλγαρικό στρατοδικείο...

από **πάμμαχον** Δευ 20 Ιουλ 2009 - 0:08

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΩΝ - Σελίδα 3 4-book_pistevo-big19-05-09-18-14-10

ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΜΑΣ
Γεώργιος Παπαδόπουλος

Λόγοι – Διαγγέλματα - Δηλώσεις - Μηνύματα
31/12/1971 -27/6/1999
πρόλογος: Στ. Παττακού
Ο παρών Η΄ τόμος του "Πιστεύω μας" αποτελεί συνέχεια και αναπόσπαστον τμήμα των προηγουμένων 7 τόμων, Περιέχει λόγους, διαγγέλματα, μηνύματα και δηλώσεις του Γ. Παπαδόπουλου από την 31ην Δεκεμβρίου του 1971 μέχρι και της τελευταίας δηλώσεως του εις την οποίαν προέβη προ του θανάτου του. Είναι βέβαιον ότι οι λόγοι του αειμνήστου Γεωργίου Παπαδόπουλου θα καταγραφούν μαζί με το τεράστιο έργο του στην μνήμη όλων των Ελλήνων.
316 σελίδες

από **mario4** Δευ 20 Ιουλ 2009 - 1:44

θα μπορούσες να μη βάλεις τη φωτογραφία του βιβλίου
του Α'προέδρου της ..Δημοκρατίας (sic) από τακτ!

από **πάμμαχον** Δευ 20 Ιουλ 2009 - 9:47

mario4 έγραψε:θα μπορούσες να μη βάλεις τη φωτογραφία του βιβλίου
του Α'προέδρου της ..Δημοκρατίας (sic) από τακτ!

εγω απλα παρουσιαζω το βιβλιο μαριο5-1 :cool2: :cool2:

από **ΜΑΥΡΟΣ 14** Δευ 20 Ιουλ 2009 - 11:29

mario4 έγραψε:θα μπορούσες να μη βάλεις τη φωτογραφία του βιβλίου
του Α'προέδρου της ..Δημοκρατίας (sic) από τακτ!

Φιλε μου δεν πιστευω.... Embarassed

Η Κρητη ξερω οτι βγαζει λεβεντες και δεν εχει ...... αδελφες και κομμουνιστες :cool2:

Μην με απογοητευσεις σε παρακαλω!!!! :xaxa: :xaxa:

από **πάμμαχον** Δευ 20 Ιουλ 2009 - 14:40

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΩΝ - Σελίδα 3 Book-patatkos-3

ΗΜΕΡΑΙ ΚΑΙ ΕΡΓΑ
Στυλιανός Γ. Παττακός

21^η Απριλίου 1967 – 8^η Οκτωβρίου 1973

Περιγράφονται όλα τα κοινωφελή έργα της Επαναστάσεως της 21^ης Απριλίου τα οποία αναβάθμισαν το βιοτικό επίπεδο του Ελληνικού λαού.

536 σελίδες

από **πάμμαχον** Δευ 20 Ιουλ 2009 - 14:42

ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΜΙΛΤ. ΑΓΓΕΛΗΣ
Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΩΝ
Στυλιανός Γ. Παττακός

Η βιογραφία του Στρατηγού Οδυσσέα Αγγελή, η έντιμος στάση στην αποκαλούμενη «δίκη της χούντας» και το τέλος του μέσα στη φυλακή.

270 σελίδες
ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΩΝ - Σελίδα 3 Book-patatkos-2

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΩΝ - Σελίδα 3 Book-patatkos-2

από **πάμμαχον** Τρι 21 Ιουλ 2009 - 0:25

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΩΝ - Σελίδα 3 4-book_antant1-big19-05-09-17-37-06

ΑΝΤΑΝΤ ΚΑΤΑ ΕΛΛΑΔΟΣ
Κωνσταντίνος Μπαρμπής

Στο έργο αυτό που θα ολοκληρωθεί σε δύο τόμους ερευνάται μέσα από μία τεράστια ελληνική και ξένη βιβλιογραφία μία τραγική περίοδος της Ελληνικής ιστορίας, η οποία έφερε τον καταστροφικό εθνικό διχασμό μετά τους νικηφόρους βαλκανικούς πολέμους.
Παρουσιάζεται ο ρόλος της Αντάντ, η οποία αγνοώντας την βούληση της πλειονότητας του Ελληνικού λαού με ραδιουργίες αλλά και με επίδειξη στρατιωτικής ισχύος επέβαλε τις θέσεις του Βενιζέλου εκθρονίζοντας - βιάζοντας κατάφορα τα αισθήματα του λαού- τον Βασιλέα Κωνσταντίνο με αποτέλεσμα να διχάσουν τους Έλληνες φέρνοντας την χώρα στα πρόθυρα του εμφυλίου.
σελίδες 280