Απ: ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΩΝ

από **πάμμαχον** Πεμ 18 Ιουν 2009 - 12:00

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΩΝ - Σελίδα 2 No_image_book

Η ΑΡΧΑΙΑ ΣΠΑΡΤΗ

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΩΝ - Σελίδα 2 Star_gray

(Δεν υπάρχουν σχόλια πελατών ...)

Συγγραφέας: ΚΟΥΤΟΥΛΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Εκδόσεις: ΔΙΟΝ

- Χρονολογία Εκδοσης:
- Σελίδες: 148
- ISBN: 960-8100-23-2

- Διαθεσιμότητα: Κυκλοφορεί. Σε 1-2 εργάσιμες μέρες συνήθως αποστολή από τα γραφεία μας

από **mario4** Πεμ 18 Ιουν 2009 - 12:24

1. εχει χαλάσει όλη η διάταξη της σελίδας
2. πολύ μονόπλευρη διαφήμιση πέφτει
3. αυτά τα πρωτόκολλα πως τα λένε είναι γνωστό ότι πρόκειται
για απάτη.. ήταν προπαγάνδα της οχράνα της μυστικής αστυνομίας
του Τσαρου.. περισσότερα εδώ

από **mario4** Πεμ 18 Ιουν 2009 - 12:39

για την κατάσταση στην Ιταλία αλλά και εκτός Ιταλίας η κριτική συνοψίζεται σε μια λέξη "Gladio"
http://en.wikipedia.org/wiki/Operation_Gladio
Μιλάμε για τρομοκρατία ακόμα και από το παρακράτος!

από **πάμμαχον** Πεμ 18 Ιουν 2009 - 13:00

mario5 έγραψε:1. εχει χαλάσει όλη η διάταξη της σελίδας
2. πολύ μονόπλευρη διαφήμιση πέφτει
3. αυτά τα πρωτόκολλα πως τα λένε είναι γνωστό ότι πρόκειται
για απάτη.. ήταν προπαγάνδα της οχράνα της μυστικής αστυνομίας
του Τσαρου.. περισσότερα εδώ

ΑΦΟΥ Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΔΕΝ ΓΡΑΦΕΙ-ΤΙ ΘΕΣ ΝΑ ΚΑΝΩ...ΝΑ ΔΙΑΦΗΜΙΖΩ ΑΝΑΡΧΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ

από **_KALOGREZA** Δευ 22 Ιουν 2009 - 16:37

Aφιερωμένο στον πάμμαχον...διότι κάποιοι δεν είναι "κολλημένοι"...Διαβάστε τι έκαναν οι έλληνες τότε πατριώτες ενάντια στους ΦΑΣΙΣΤΕΣ-ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ TOY MOYSOLINI και ας προβληματιστούν για τις τραγικές αντιφάσεις της ιδεολογίας τους.Και ως γνήσιος ιντερνετοπειρατής...πάρτο και τζάμπα να διαβάσεις...

Ελληνική Εποποιία 1940-1941 – Άγγελος Τερζάκης

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Στις αρχές του Μάρτη, ο ίδιος ο Μπενίτο Μουσολίνι έφτασε στην Αλβανία για να παρακολουθήσει από κοντά τις επιχειρήσεις. Κύριος στόχος, η διάσπαση του μετώπου σε μια γραμμή έξι χιλιομέτρων, από την Γκλάβα στο Μπούμπεσι. Την επιχείρηση είχε αναλάβει το όγδοο ιταλικό σώμα στρατού, που έριξε στη μάχη τέσσερις μεραρχίες και δυο τάγματα μελανοχιτώνων, κρατώντας άλλες δύο σε εφεδρεία. Απέναντι τους, η πρώτη ελληνική μεραρχία που πολεμούσε συνεχώς, χωρίς σταμάτημα, από την αρχή της εκστρατείας. Η πολυδιαφημισμένη «Εαρινή Επίθεση» των Ιταλών ξέσπασε στις 9 του Μάρτη του 1941 σε όλη τη γραμμή του μετώπου. Στις 26 του Μάρτη ο απολογισμός ήταν τραγικός . Δώδεκα ιταλικές μεραρχίες με άφθονα εφόδια είχαν ριχτεί σε έξι πεινασμένες και ξεθεωμένες ελληνικές και δεν πήραν ούτε σπιθαμή εδάφους.
Άγγελος Τερζάκης
Διαβάστε ολόκληρο το Βιβλίο Ελληνική Εποποιία 1940-1941 – Άγγελος Τερζάκης, πατώντας το παρακάτω link. Βάλτε τον Κωδικό που σας δίνει και ανοίχτε το doc
http://rapid-share.gr/download.php?file=283terzakis1940.rar

Μεγάλη συμβολή στον Β' ΠΠ είχε και η χώρα μας. Πιο γνωστή στο ευρύ κοινό, η ελληνο-ιταλική σύγκρουση και η Μάχη της Κρήτης (Επιχείρηση Ερμής). Ένα περιστατικό ηρωικό από το ελληνο-αλβανικό μέτωπο που δεν είναι τόσο πολύ διαδεδομένο, διαδραματίστηκε κατά την διάρκεια της "Εαρινής Επίθεσης" των Ιταλών.

«Το εν λόγω ύψωμα βρίσκεται περί τα 20χιλ βόρεια της Κλεισούρας. Ήταν ένα από τα ισχυρότερα ερείσματα, που κατέλαβε ο Ελληνικός Στρατός κατά τους χειμερινούς αγώνες, που προηγήθηκαν, κλειδί της όλης τοποθεσίας, στον κεντρικό τομέα της Αλβανίας. Η παραμονή σε ελληνικά χέρια του υψώματος αυτού καταδίκαζε κάθε προσπάθεια των Ιταλών. Η αρχή της ιταλικής επίθεσης έγινε νωρίς το πρωί της 9ης Μαρτίου, με σφοδρή δράση του πυροβολικού με όλμους και αεροπορικό βομβαρδισμό των ελληνικών θέσεων.

Στο διάστημα από 9 έως 11 Μαρτίου 1941, πενήντα Τρικαλινοί θυσιάστηκαν ηρωικά, υπερασπιζόμενοι το ύψωμα. Η τρίτη μέρα βρίσκει το 5° σύνταγμα Τρικάλων να έχει χάσει 586 άνδρες, περίπου τη μισή του δύναμη. Τρικαλινός ήταν ο πρώτος νεκρός στρατιώτης ονόματι Τσιαβαλιάρης Βασίλειος, Τρικαλινός ήταν και ο πρώτος νεκρός αξιωματικός ονόματι Νικόλαος Γεωργούλας».

Ένας τιτάνιος αγώνας διεξήχθη στο ύψωμα 731 (υψόμετρο) κατά την «Εαρινή Επίθεση» των Ιταλών στα μέσα Μαρτίου 1941, προκειμένου οι ιταλικές φασιστικές δυνάμεις με την παρουσία του ίδιου δικτάτορα Μουσολίνι -μετά από τέσσερις μήνες πόλεμο - να δρέψουν μία νίκη κατά της Ελλάδας και να κατέβουν μαζί με τις ναζιστικές δυνάμεις των Γερμανών «νικητές» στην Αθήνα! Το 731 όμως, ανέτρεψε τα σχέδια του(ς). Στο ύψωμα αυτό, καθώς και στα γειτονικά υψώματα, πολέμησαν οι άνδρες του 5ου Συντάγματος της 1ης Μεραρχίας πού κατάγονταν κυρίως από την Καρδίτσα και τα Τρίκαλα.

Η Ιστορία για το 731 γράφει: "Επί 7 ημέρες, ως τις 15 Μαρτίου η μεραρχία δοκιμάστηκε σκληρά, αλλά απέκρουσε τα κύματα των επιτιθέμενων αντιπάλων. Οι επιθέσεις και αντεπιθέσεις άρχιζαν με πυκνό κανονιοβολισμό που κατέσκαβε τα υψώματα, για να καταλήξουν σε συμπλοκές, όπου το λόγο είχαν η χειροβομβίδα και η λόγχη. Το ύψωμα 731, μεταξύ Αώου και Άψου, έμεινε θρυλικό. Ως τις 19 Μαρτίου, μετά από σχετική τριήμερη ανάπαυλα, οι Ιταλοί εξαπέλυσαν κατά του υψώματος 731 όχι λιγότερες από 18 επιθέσεις. Το «731», όπως έμεινε γνωστό στην πολεμική ιστορία και των δύο αντιπάλων, υπήρξε ίσως ένα από τα πιο αιματοβαμμένα υψώματα ολόκληρου του παγκοσμίου πολέμου". (ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Εκδοτική Αθηνών Α.Ε. 1978, τόμος ΙΕ, σελ.441-442).

Ο λογοτέχνης και ακαδημαϊκός Άγγελος Τερζάκης, πολεμιστής του 1940, γράφει: "Ξημερώνει η 10 Μαρτίου 1941 ,ημέρα Δευτέρα, και το πυροβολικό του Καβαλλέρο ξαναρχίζει. Ξαναρχίζει από την Τρεμπεσίνα, με πείσμα διπλό, γιατί η πρώτη μέρα χάθηκε κι αυτό είναι άσχημο για μιαν επίθεση, που πρέπει να το πετύχει στις πρώτες ώρες της.

Το κανονίδι τώρα απλώνεται ανατολικά, στο 731. Είναι τέτοιο που μόνο με τους θρυλικούς βομβαρδισμούς του Βερντέν, στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, μπορεί να παραβληθεί. Τ' ακούει και ζαρώνει περίτρομη η ψυχή του ανθρώπου. Τα ελληνικά πυρά της έκοψαν την ορμή, ως που το μεσημέρι οι Ιταλοί ενισχυμένοι με νέες δυνάμεις, ξανάρχισαν, όμως, το πεζικό κατόρθωσε με μόνα τα δικά του να σπάσει το πρώτο κύμα του εχθρού. Στις 6 τ' απόγεμα οι Ιταλοί άνοιγαν μεγάλη φωτιά κατά του 731. Χύμηξαν ύστερα με ταυτόχρονη προσπάθεια να το υπερκεράσουν από τη δημοσιά, ενώ έπιαναν και να βομβαρδίζουν την Τρεμπεσίνα. Είταν η έβδομη επίθεσή τους για το 731. Το ύψωμα έμπαινε πια, ζωσμένο με φλόγες στο θρύλο" (Άγγελος Τερζάκης, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΟΠΟΙΪΑ 1940-1941, Αθήναι 1964, σελ.177-178).

Διαβάστε ολόκληρο το Βιβλίο Ελληνική Εποποιία 1940-1941 – Άγγελος Τερζάκης, πατώντας το παρακάτω link. Βάλτε τον Κωδικό που σας δίνει και ανοίχτε το doc

http://rapid-share.gr/download.php?file=283terzakis1940.rar

από **_KALOGREZA** Δευ 22 Ιουν 2009 - 16:51

Ματωμένα Χώματα
ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ συμπληρώθηκαν από τότε που ο μικρασιατικός ελληνισμός ξεριζώθηκε από τις προγονικές εστίες του. Και είναι τούτος ο ξεριζωμός ένα από τα πιο συγκλονιστικά κεφάλαια της νεότερης ιστορίας μας. Κείνοι που έζησαν μέσα στη θύελλα φεύγουν ένας - ένας κ' η ζωντανή μαρτυρία τους χάνεται. Χάνονται οι λαϊκοί θησαυροί ή μπαλσαμώνονται στα ιστορικά αρχεία. «Απ' του πεθαμένου το μάτι, μη περιμένεις δάκρυ», λέει μια μικρασιατική παροιμία. Στις μνήμες των ζωντανών έσκυψα. Ακούμπησα μ' αγάπη και πόνο τ' αφτί στις καρδιές τους, εκεί που κρατούν τις θύμησες, όπως στο κονοστάσι τα βάγια και τα στέφανα.
Διδώ Σωτηρίου
Διαβάστε ολόκληρο το Βιβλίο Ματωμένα Χώματα, πατώντας το παρακάτω link. Βάλτε τον Κωδικό που σας δίνει και ανοίχτε το doc
http://rapid-share.gr/download.php?file=855matomena_xomata.zip

Κάτω απ' το Μανώλη Αξιώτη, τον κεντρικό αφηγητή του βιβλίου, υπάρχει ο μικρασιάτης αγρότης, που έζησε τ' Αμελέ Ταμπούρια του 14 - 18, που φόρεσε αργότερα τη στολή του Έλληνα φαντάρου, που είδε την καταστροφή, έζησε την αιχμαλωσία και που πρόσφυγας έφαγε πικρό ψωμί, σαράντα χρόνια λιμενεργάτης συνδικαλιστής, μαχητής της εθνικής μας Αντίστασης.

Ήρθε και με βρήκε και μου έδωσε ένα τεφτέρι με τις αναμνήσεις του. Συνταξιούχος, κάθησε με υπομονή και κοπίασε να γράψει με τα λίγα γραμματάκια του, τα όσα είδαν τα μάτια του εξήντα τόσα χρόνια.

Από τέτοιους αυτόπτες μάρτυρες πήρα το υλικό που χρειαζόμουνα, για να γράψω τούτο το μυθιστόρημα, με μοναδική έγνοια να συμβάλω στην ανάπλαση ενός κόσμου που χάθηκε για πάντα• να μη ξεχνούν οι παλαιοί• να βγάλουν σωστή κρίση οι νέοι.

από **πάμμαχον** Τετ 24 Ιουν 2009 - 10:26

Πληροφορίες για την στρατιωτική δομή της Σπάρτης μπορείτε να
αντλήσετε από το πολύ ενδιαφέρον, νέο βιβλίο, του Δημ. Θ. Κατσούλη
"Η ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΤΩΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ" που κυκλοφορεί από τις
εκδόσεις "ΠΑΥΛΟΣ"

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΩΝ - Σελίδα 2 Katsoulis_small

(Κλικ για μεγέθυνση)

από **_KALOGREZA** Πεμ 25 Ιουν 2009 - 18:03

Για όσους νομίζουν ότι "γνήσια"-παραδοσιακή αριστερά είναι το κ.κ.ε. και για όσους θέλουν μία καλή ιστορική αναδρομή της ελληνικής εναλλακτικής επαναστατικής αριστεράς... Wink

Αν και διαφωνώ σε αρκετά και με δαύτους αλλά έχει ενδιαφέρον για εμπλουτισμό πολιτικών-ιστορικών γνώσεων

Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΙΣΤΩΝ
Ποιά είναι η καλύτερη απάντηση στις πολεμικές που έγιναν ενάντια στην πρώτη από τις δυο παλιές αντιπολιτευτικές ομάδες του ΚΚΕ; Νομίζω –η πραχτική εργασία εκείνων που την αποτελέσανε, η συγκεκριμένη στάση που κρατούνε μέσα στη σύγκρουση του προλεταριάτου με την κεφαλαιοκρατία. Για τέτοιας λογής ζητήματα μερικοί αγωνιστές τολμήσανε να έχουν ορισμένο αριθμό ιδεών. Όπως είχαν καθήκον, τις υποστηρίξανε με αποφασιστικότητα μπροστά στο Κόμμα τους. Χαρακτηριστήκανε γι’ αυτό «λικβινταριστές». Με την ίδια όμως αποφασιστικότητα τις υποστηρίζουνε και τώρα έξω από το Κόμμα. Γιατί τις είδανε να επαληθεύονται στα πράγματα, και γιατί, φυσικά, ούτε η στενοκέφαλη παρανόηση ούτε η πολιτική συκοφαντία είναι, κατάλληλες να τους μεταπείσουν. Μιλήσαμε για «παλιές» αντιπολιτευτικές ομάδες. Πραγματικά έπαψαν να υπάρχουν χωριστά η μια από την άλλη και συγχωνευτήκανε στην Αντιπολίτευση του ΚΚΕ και στο Σπάρτακο.
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΟΥΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
Διαβάστε ολόκληρο το ΑΦΙΕΡΩΜΑ Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΙΣΤΩΝ, πατώντας το παρακάτω link. Βάλτε τον Κωδικό που σας δίνει και ανοίχτε το doc
http://rapid-share.gr/download.php?file=224H_BIBLIOTHHKH_TWN_SPARTAKISTWN.doc

από **_KALOGREZA** Κυρ 28 Ιουν 2009 - 18:58

Η ΤΡΙΤΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΛΕΝΙΝ

Η Τρίτη Διεθνής μετά τον Λένιν, όπως και τα άλλα δυο έργα που έχουμε εκδώσει, τιμώντας τη Χρονιά Τρότσκι (Μαρξισμός και Συνδικάτα και Τα Μαθήματα του Οκτώβρη) είναι αποφασιστικά όπλα στα χέρια της εργατικής τάξης και της πρωτοπορίας της, της Εργατικής Διεθνιστικής Ένωσης, στον σκληρό αγώνα που έχουν αναλάβει ενάντια στο σταλινισμό και τα ρεβιζιονιστικά δεκανίκια του για την εγκαθίδρυση της εξουσίας της εργατικής τάξης. Η Τρίτη Διεθνής μετά τον Λένιν, που γράφτηκε από τον Τρότσκι το 1928 στην Άλμα Άτα, όπου τον είχε εξορίσει η ανερχόμενη γραφειοκρατική κάστα του Στάλιν, αποτελείται από τέσσερα μέρη («Το Σχέδιο Προγράμματος της Κομμουνιστικής Διεθνούς –Κριτική των Βασικών Θέσεων». «Και Τώρα; –Γράμμα στο Έκτο Συνέδριο της Κ.Δ.». «Το Κινέζικο Ζήτημα μετά το Έκτο Συνέδριο της Κ.Δ.». «Ποιοι Διευθύνουν Σήμερα την Κομμουνιστική Διεθνή») και είναι αφιερωμένο στα θεμελιώδη προβλήματα της Τρίτης Διεθνούς. 228 Σελίδες
Λεόν Τρότσκι
Διαβάστε ολόκληρο το Βιβλίο Η ΤΡΙΤΗ ΔΙΕΘΝΗΣ
ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΛΕΝΙΝ, πατώντας το παρακάτω link. Βάλτε τον Κωδικό που σας δίνει και ανοίχτε το doc
http://rapid-share.gr/download.php?file=331H_TRITH_DIETHNHS_META_TON_LENIN.doc

Η εκρηκτική πορεία της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και η γοργή ανάπτυξη της παγκόσμιας επανάστασης, ιδιαίτερα μετά την επανάσταση στο Ιράν και τη Νικαράγουα, έχουν δημιουργήσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος.

Η Τρίτη Διεθνής μετά τον Λένιν, που γράφτηκε από τον Τρότσκι το 1928 στην Άλμα Άτα, όπου τον είχε εξορίσει η ανερχόμενη γραφειοκρατική κάστα του Στάλιν, αποτελείται από τέσσερα μέρη («Το Σχέδιο Προγράμματος της Κομμουνιστικής Διεθνούς –Κριτική των Βασικών Θέσεων». «Και Τώρα; –Γράμμα στο Έκτο Συνέδριο της Κ.Δ.». «Το Κινέζικο Ζήτημα μετά το Έκτο Συνέδριο της Κ.Δ.». «Ποιοι Διευθύνουν Σήμερα την Κομμουνιστική Διεθνή») και είναι αφιερωμένο στα θεμελιώδη προβλήματα της Τρίτης Διεθνούς. «Αγκαλιάζει, όπως γράφει ο Τρότσκι, όλους τους τομείς της δραστηριότητάς της: το Πρόγραμμά της, τη στρατηγική και την τακτική της, τις μορφές οργάνωσης και τις προσωπικότητες που αποτελούν την ηγεσία της... Περιλαβαίνει επίσης μια εκτίμηση της εσωτερικής πολιτικής του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ, για ολόκληρη την τελευταία περίοδο, αρχίζοντας από την αρρώστια και το θάνατο του Λένιν».

Ο Τρότσκι μαζί με τον Λένιν ήταν οι πρωτεργάτες και οι θεμελιωτές της Κομμουνιστικής Διεθνούς –αυτοί επεξεργάστηκαν τις αρχές και τον διεθνιστικό επαναστατικό προσανατολισμό της. Μετά το θάνατο του Λένιν ήταν ο Τρότσκι που ανέλαβε να υπερασπιστεί αυτές τις αρχές ενάντια στο σταλινικό εκφυλισμό που με τη μορφή της θεωρίας του «σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα» προσπαθούσε να φωλιάσει στην ηγεσία του Παγκόσμιου Κόμματος της Σοσιαλιστικής Επανάστασης για να το καταστρέψει.

Αναλύοντας τη θεωρία και την πράξη των επιγόνων στην πενταετία 1923-1928, τη θεωρία και την πράξη του «Μεγάλου Οργανωτή των Ηττών», ο Λεόν Τρότσκι φωτίζει όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη και η πρωτοπορία της στην πάλη της για εξουσία, μπροστά σε μια ηγεσία τυφλή, εμπειρική, υποταγμένη στις πιέσεις του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού που την οδηγούν από ήττα σε ήττα. Ιδιαίτερα στέκεται στα μεγάλα γεγονότα της εποχής, τις τρεις μεγάλες ήττες του προλεταριάτου: στα γεγονότα της Γερμανίας το 1923, στην Κινέζικη Επανάσταση το 1925-27, στη Γενική Απεργία των βρετανών εργατών το 1926, κάνοντας μια ανάλυση και μια τεράστια συνεισφορά στη μαρξιστική θεωρία σε ότι αφορά την ιμπεριαλιστική εποχή και το ρόλο της ηγεσίας του προλεταριάτου.

Σ’ ολόκληρο το έργο διαγράφονται καθαρά οι δυο, διαμετρικά αντίθετες, πολιτικές γραμμές: η επαναστατική διεθνιστική γραμμή του Τρότσκι και η εθνικορεφορμιστική γραμμή των Στάλιν-Μπουχάριν.

«Η μια συνειδητή και συνεπής. Ήταν η προέκταση και η ανάπτυξη των στρατηγικών αρχών του λενινισμού εφαρμοσμένων στα προβλήματα της ΕΣΣΔ και της παγκόσμιας επανάστασης: αυτή ήταν η γραμμή της Αντιπολίτευσης. Και η άλλη, ασυνείδητη, αντιφατική, διστακτική, γραμμή που γλιστρούσε με ζιγκ ζαγκ και απομακρυνόταν από το λενινισμό κάτω από την πίεση εχθρικών ταξικών δυνάμεων στη διάρκεια μιας περιόδου πολιτικής αμπώτιδας στο διεθνή τομέα: αυτή ήταν η γραμμή της επίσημης ηγεσίας».

Στη σοσιαλπατριωτική πολιτική του Στάλιν του «σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα», που απομόνωνε τη Σοβιετική Ρωσία από τον υπόλοιπο κόσμο και από την ιμπεριαλιστική εποχή και που τελικά οδήγησε στη διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ο Λεόν Τρότσκι απαντούσε:

«Στην εποχή του ιμπεριαλισμού δεν μπορεί κανείς να εξετάσει την τύχη μιας απομονωμένης χώρας παρά παίρνοντας σαν αφετηρία τις τάσεις της παγκόσμιας εξέλιξης ως ενιαίο σύνολο μέσα στο οποίο είναι ενσωματωμένη, με τις εθνικές της ιδιομορφίες, αυτή η χώρα και από το οποίο εξαρτάται...». «Μονάχα όταν ξεκινήσει κανείς από την παγκόσμια οικονομία που κυριαρχεί στα διάφορα μέρη της μπορεί να επεξεργαστεί το πρόγραμμα του διεθνιστικού κόμματος του προλεταριάτου».

Ο αντεπαναστατικός σταλινισμός, έχοντας στην υπηρεσία του τις οικονομικές πηγές του πρώτου στον κόσμο εργατικού κράτους, κυριάρχησε στο Κ.Κ. της Σοβιετικής Ένωσης και στην Κομμουνιστική Διεθνή, καταστρέφοντάς την: το 1943 τη διέλυσε και τυπικά μ’ ένα διάταγμά του ο Στάλιν, θυσιάζοντάς την στα παζάρια του με τους «συμμάχους» του ιμπεριαλιστές. Όμως, οι ιδρυτικές επαναστατικές αρχές της και ο διεθνιστικός της προσανατολισμός κληροδοτήθηκαν μέσα από τον Λεόν Τρότσκι και την Αριστερή Αντιπολίτευση στην Τέταρτη Διεθνή

* * * *

«Ζούμε σε μια ταξική κοινωνία, γράφει ο Τρότσκι, απαντώντας στις βρόμικες σταλινικές πλαστογραφίες και συκοφαντίες, που είναι αδύνατο να την συλλάβουμε χωρίς σκοταδισμό... πού ανταποκρίνεται σε ορισμένα συμφέροντα». Σε ποιά, όμως, συμφέροντα ανταποκρίνεται ο «σκοταδισμός» της λεγόμενης «Ενιαίας Γραμματείας» του κ. Μαντέλ και του ηγέτη της Πιερ Φρανκ, που επανεκδίδοντας το ιδιαίτερα σημαντικό αυτό έργο του Λεόν Τρότσκι στα γαλλικά το λογόκριναν περικόβοντας δεκάδες σελίδες; «Βρήκανε, δικαιολογούνται, ένα άλλο αντίτυπο στα αρχεία του Τρότσκι». Δεν είναι, βέβαια, δύσκολο να συγκρίνει κανείς τις δυο εκδόσεις. Η έρευνα της Διεθνούς Επιτροπής για «Τα Ζητήματα Ασφάλειας και η Τέταρτη Διεθνής» έχει πολλά ακόμα να αποκαλύψει!

Ο Λεόν Τρότσκι που επιμελήθηκε τη γαλλική έκδοση του 1930 αισθάνθηκε την ανάγκη να τονίσει ενάντια στους ρεβιζιονιστές-σκοταδιστές: «Νομίζω πως είναι αναγκαίο να δηλώσω ότι αυτή η έκδοση είναι η μοναδική έκδοση του έργου για την οποία είμαι υπεύθυνος απέναντι στους αναγνώστες» (βλ. τον Πρόλογο του Τρότσκι στη σελίδα 12).

Οι Τροτσκιστές, τα μέλη και οι οπαδοί της Διεθνούς Επιτροπής στην Ελλάδα, αισθάνθηκαν την ανάγκη να πάρουν στα σοβαρά την προειδοποίηση αυτή του Τρότσκι. Και να φροντίσουν μέσα στη σκληρή παρανομία της χουντοκρατούμενης Ελλάδας, να προμηθευτούν ένα αντίτυπο της έκδοσης του 1930 και να το μπάσουν με τον παράνομο μηχανισμό τους –μαζί με πολλά άλλα μαρξιστικά έργα– στις φυλακές των στρατοκρατών για να το μεταφράσουν κάτω από ανήκουστες δυσκολίες οι ισοβίτες σύντροφοί τους. [Την επικίνδυνη αυτή αποστολή, την επαφή και τη συναλλαγή με τους ανθρωποφύλακες της χούντας –τώρα μπορούμε να το πούμε– την ανάλαβε και την έφερε σε πέρας ένας από τους παλαίμαχους τροτσκιστές: ο 60χρονος τότε τσαγκάρης, σύντροφος ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗΣ (ΚΑΡΑΚΟΣ)].

από **_KALOGREZA** Τετ 1 Ιουλ 2009 - 1:56

Μαθήματα αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης από τους αρχαίους Έλληνες
Οι αρχαίοι Έλληνες έκρουσαν πρώτοι τον κώδωνα του κινδύνου για την οικονομική κρίση και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, λέει Βρετανός καθηγητής. Μπορεί η οικονομική κρίση και η υπερθέρμανση του πλανήτη να «καίνε» στον 21ο αιώνα, όμως τα μαθήματα για την αντιμετώπισή τους έχουν ηλικία 2.500 ετών και υπογραφή αρχαιοελληνική. Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει, με βάση έρευνά του στις αρχαίες πηγές, ο Βρετανός καθηγητής κλασικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Έξιτερ Ρίτσαρντ Σίφορντ, σε ομιλία του σε συνέδριο στη Γλασκώβη. 1517 Σελίδες!
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ
Διαβάστε ολόκληρο το Βιβλίο ΑΡΧΑΙΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΈΡΓΟ ΤΟΥΣ, πατώντας το παρακάτω link. Βάλτε τον Κωδικό που σας δίνει και ανοίχτε το doc
http://rapid-share.gr/download.php?file=529ARXAIOI_ELLHNES_FILOSOFOI_KAI_TO_ERGO_TOYS.doc

«Οι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν το χρήμα, περί το 600 π.Χ., και είχαν κατά νου πως αν το θεωρούμε δεδομένο το χάνουμε. Το άγχος γύρω από την καταστρεπτική δύναμη του χρήματος ενυπάρχει στην αρχαιοελληνική σκέψη. Στην τραγωδία για παράδειγμα- ένα είδος που αναπτύχθηκε με την οικονομική ευμάρεια- οι χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν είναι άνθρωποι πλούσιοι, ηγετικές μορφές που συνήθως είναι απομονωμένοι από τους άλλους. Δεν είναι τυχαίο», εξηγεί ο Ρίτσαρντ Σίφορντ, ο οποίος πιστεύει πως το χρήμα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη του ελληνικού πολιτισμού.

Ο «Πλούτος»του Αριστοφάνη, σύμφωνα με τον Βρετανό καθηγητή, αποτελεί την πρώτη συζήτηση περί οικονομικών στην αρχαιότητα. Και ο Αριστοφάνης φέρεται να διαχωρίζει το χρήμα από τα άλλα αγαθά της ζωής. Διότι το χρήμα το αναζητάμε διαρκώς σε μεγαλύτερες ποσότητες, αντιθέτως με την μπιζελόσουπα!

«Ο σύγχρονος κόσμος έχει βυθιστεί στην ιδέα του αλόγιστου χρήματος. Οι αρχαίοι Έλληνες φρόντιζαν να προειδοποιήσουν τους άπληστους μέσω της μυθολογίας. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του βασιλιά Μίδα, ενός ανθρώπου γνωστού για την λατρεία του στο χρήμα. Γι΄ αυτό και θεωρώ τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό ως πολιτισμό του μέτρου», συνεχίζει ο κ. Σίφορντ.

Το μέτρο του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού όμως δεν αφορά μόνο την απληστία, αλλά και την οικολογία. Η αδιαφορία του σύγχρονου κόσμου για τα σήματα κινδύνου που εκπέμπει το φαινόμενο του θερμοκηπίου παραπέμπει σε μορφές της ελληνικής μυθολογίας, που υποκύπτουν στις ακόρεστες επιθυμίες τους ακόμη και αν γνωρίζουν πως οι επιλογές τους θα τους οδηγήσουν στην καταστροφή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του Ερυσίχθονα, που έκοψε τα δένδρα από το άλσος της θεάς Δήμητρας για οικοδόμησεις του μεγάρου του. Εκείνη για να τον τιμωρήσει τον καταδίκασε να πεινάει διά βίου και να μη βρίσκει τρόπο να χορτάσει, ώστε στο τέλος κατέληξε να φάει τις σάρκες του.

«Ο μύθος για τη μεταποίηση της φύσης σε προϊόν, μία διαδικασία που έχει ως αποτέλεσμα την αδηφαγία και την αυτοκαταστροφή, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πόσο ανίκανοι είμαστε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο του θερμοκηπίου εξαιτίας της αμετροέπειας του πολιτισμού μας. Δεν μπορούμε να ανασυστήσουμε τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό του μέτρου, αλλά τουλάχιστον μπορούμε να βρούμε έναν τρόπο να φωτίσουμε τον κόσμο μας με τα ιδανικά του», καταλήγει ο Ρίτσαρντ Σίφορντ.

ΑΙΣΧΥΛΟΣ

Ο κορυφαίος τραγωδός της κλασικής Αθήνας.

Η ΖΩΗ ΤΟΥ

Kάτω από το προσκεφάλι του ΜΑΡΞ όταν πέθανε, οι δικοί του βρήκαν το βιβλίο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ.

Ο μεγάλος τραγικός γεννήθηκε στην Ελευσίνα, το 525πχ. Πατέρας του ήταν ο Ευφορίωνας, που καταγόταν από μεγάλη γενιά ευπατριδών. Η ευγενική καταγωγή, η αριστοκρατική ανατροφή, η δημοκρατική ελευθερία, το θρησκευτικό-μυστικιστικό περιβάλλον της Ελευσίνας (λατρεία Δήμητρας - Περσεφόνης) και οι μεγάλοι εθνικοί αγώνες των Ελλήνων εναντίον των βαρβάρων, συντέλεσαν ώστε να διαπλαστεί ο ευσεβής και γενναίος χαρακτήρας του ποιητή και το υψηλό φρόνημα που τον διέκρινε.

Με προθυμία πήρε μέρος σε όλους τους αγώνες εναντίον των Περσών. Στο Μαραθώνα (490 π.Χ.) με πολλά τραύματα, λιπόθυμος μεταφέρθηκε από τη μάχη, ενώ ο αδερφός του Κυναίγειρος με τον ηρωικό του θάνατο προκάλεσε το θαυμασμό όλων. Επίσης πολέμησε στη Σαλαμίνα (480) και στις Πλαταιές (479).

Για την υπόλοιπη οικογενειακή του κατάσταση γνωρίζουμε ακόμα τα εξής. Εκτός από τον Κυναίγειρο είχε και άλλον αδερφό, τον Αμυνία. Οι δύο του γιοι, Ευαίωνας και Ευφορίωνας, ήταν επίσης δραματικοί ποιητές. Ο Ευφορίωνας μάλιστα φαίνεται ότι νίκησε το 431 τους αντίπαλους του πατέρα του, Σοφοκλή και Ευριπίδη. Φαίνεται ακόμα ότι και ένας γιος της αδερφής του, ο Φιλοκλής, ήταν και αυτός τραγικός ποιητής.

Για τη μόρφωσή του δεν έχουμε καμιά θετική πληροφορία. Αν κρίνει όμως κανείς από τα έργα του, πρέπει να είχε βαθιά γνώση των επών του Ομήρου, καθώς και των διδακτικών επών. Από τους λυρικούς, τους οποίους φαίνεται να γνώριζε καλά, ο Σόλωνας επέδρασε ιδιαίτερα στην ποιητική του καλλιέργεια.

Ο Αισχύλος πήρε μέρος στους τραγικούς αγώνες, για πρώτη φορά, το 500 π.Χ., δηλ. σε ηλικία 25 χρονών. Σύμφωνα με κάποιο θρύλο ο θεός Διόνυσος παρουσιάστηκε στο νεαρό Αισχύλο και τον παρακίνησε να καταπιαστεί με την τραγωδία. Αντιπάλους του είχε το Φρύνιχο, το Χοιρίλο και τον Πρατίνα, που ήταν παλαιότεροι τραγικοί ποιητές. Επί δεκαπέντε χρόνια δεν κατόρθωσε να πάρει καμία νίκη. Για πρώτη φορά νίκησε το 484. Από τότε γίνεται ο κυρίαρχος της τραγικής σκηνής. Κερδίζει άλλες 12 φορές όσο ζει και 24 μετά το θάνατό του. Το 468 τον νίκησε ο νεαρός Σοφοκλής, που για πρώτη φορά συναγωνιζόταν στο θέατρο. Από τότε μοιράζονται αλληλοδιαδόχως τις νίκες.

Το 470 ο Αισχύλος ύστερα από πρόσκληση του φιλόμουσου τυράννου Ιέρωνα πήγε στη Σικελία, όπου ήταν προσκεκλημένοι επίσης ο Πίνδαρος και ο Σιμωνίδης. Εκεί ο Αισχύλος έγραψε την τραγωδία "Αιτναίαι", προς τιμή της πόλης Αίτνας, που είχε ιδρύσει ο Ιέρωνας. Την τελευταία του νίκη στην Αθήνα την κέρδισε το 458 με την τριλογία του "Ορέστεια" και το σατυρικό δράμα "Πρωτεύς". Μετά τη νίκη του αυτή ξανάφυγε για τη Σικελία, στην πόλη Γέλα, όπου πέθανε το 456.

από **ederson** Σαβ 4 Ιουλ 2009 - 0:58

Γενική παρατήρηση: Κάνα δίμηνο έλειψα και μας προκύψανε φυντάνια. Θα μαι πιο τακτικός από εδώ και πέρα για να γελάμε κιόλας.

Ρητορικό ερώτημα: Πόσο λοβοτομημένος πρέπει να είσαι για να διαβάσεις βιβλίο του Μιχαλολιάκου...! lol!

Μιλάμε για το μεγαθήριο του πνεύματος!!! :lolll:

Στο θέμα μας.

"Ανθρωπος αυτός ο γίγας"

ILIN MIKHAIL
Εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

Η αφήγηση που περιέχεται στο βιβλίο δεν είναι μυθοπλασία. Αντίθετα αποτελεί προσπάθεια να παρουσιάσει την επιστημονική αλήθεια γύρω από την εμφάνιση και την εξέλιξη του ανθρώπου σε αντίθεση με τους μύθους, τις θρησκευτικές δοξασίες, τις αντι-επιστημονικές θεωρίες, τις ιδεαλιστικές αντιλήψεις οι οποίες αναζητούν το "θεϊκό χέρι", την "αόρατη πνευματική δύναμη" που κινεί τα νήματα της υλικής πραγματικότητας.
Η δύναμη του συγκεκριμένου έργου βρίσκεται στην εκλαϊκευτική μορφή του που δίνει τη δυνατότητα σε νέους και νέες ακόμη και σε μαθητικές ηλικίες να προσεγγίσουν σημαντικά επιστημονικά και φιλοσοφικά ζητήματα που συνδέονται με τις κοσμοθεωρητικές αναζητήσεις που έχει η νεολαία, όπως π.χ., το ζήτημα της απαρχής της ζωής και του κόσμου. Συμβάλλει στη διαμόρφωση σωστής αντίληψης για το ρόλο της εργασίας στην εξέλιξη του ανθρώπου, το ρόλο του καταμερισμού εργασίας και της ατομικής ιδιοκτησίας στο χωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις. Βοηθά το νέο και τη νέα να δει από τι καθορίζεται η κοινωνική εξέλιξη, ποιοι παράγοντες επηρεάζουν τις ατομικές επιλογές των ανθρώπων σε κάθε κοινωνία, σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο.

από **mario4** Σαβ 4 Ιουλ 2009 - 2:51

νομίζω έχω διαβάσει αποσπάσματα, εκπληκτικής
πρωτοτυπίας και έμπνευσης από το παραπάνω! Smile

πρέπει να το διαβάσω οπωσδήποτε!

από **_KALOGREZA** Παρ 10 Ιουλ 2009 - 12:05

Το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα την εποχή του μεσοπολέμου
Ο Άγγελος Ελεφάντης επιλέγοντας ως τίτλο στο καθιερωμένο εδώ και 3 δεκαετίες βιβλίο του «Η Επαγγελία της αδύνατης επανάστασης» παρατηρεί ένα κομμουνιστικό κόμμα, το ΚΚΕ του μεσοπολέμου, και γενικότερα ένα κομμουνιστικό κίνημα να επαγγέλλεται την επανάσταση, χωρίς αυτή η επαγγελία κατά την άποψή του να προκύπτει από τις δεδομένες συνθήκες. Για αυτό το λόγο ουσιαστικά θεωρεί πως η επανάσταση καθίσταται τελικά αδύνατη και πρόκειται για μια ουτοπία επιβεβλημένη εκ των άνωθεν, δηλαδή από την ΕΣΣΔ.
ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΛΟΥΚΗΣ

Εντελώς αντίθετα όμως, η ελληνική κοινωνία της δεκαετίας του 1920 και αργότερα βέβαια του 1930 έμοιαζε σε εκείνους που την ζούσαν με ένα μεγάλο κοινωνικό καζάνι που έβραζε και ήταν έτοιμο να εκραγεί. Ο Ελεφάντης, ενώ καταφέρνει να εξηγήσει και να ερμηνεύσει το επαναστατικό αδύνατο, ποτέ δεν κατάφερε να εξηγήσει και να ερμηνεύσει το επαναστατικό αίτημα. Δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει πως αυτό το έντονα ταξικά πολωμένο κλίμα δε θα μπορούσε παρά να διαπεράσει το ΣΕΚΕ και να θέσει στους ηγέτες του την επαναστατική υποχρέωση να ανταποκριθούν στις ταξικά «πολεμικές» συνθήκες. Είχαν δηλαδή πάρα πολλούς απτούς λόγους οι έλληνες κομμουνιστές της εποχής, ώστε να ερμηνεύουν τις συνθήκες γενικά ως επαναστατικές και να προσβλέπουν για την επίτευξη της επαναστατικής επαγγελίας στις δυνατότητες του νικηφόρου ρωσικού κομμουνισμού. Εξάλλου, βέβαια στην Ευρώπη μια προλεταριακή επανάσταση είχε καταφέρει να νικήσει και επιχειρούσε να «οικοδομήσει τον σοσιαλισμό» στην Ρωσία, ενώ ένα διεθνές κομμουνιστικό κόμμα, η ΚΔ, είχε επανασυσπειρώσει το επαναστατικό δυναμικό, κάνοντας ξανά επίκαιρο το κομμουνιστικό όραμα του Μαρξ.

Ο μεσοπόλεμος ορίζεται να ξεκινάει από το τέλος του Α Παγκόσμιου Πολέμου, όριο το οποίο στην περίπτωση της Ελλάδας επεκτείνεται λίγο για να αγκαλιάσει την Μικρασιατική Καταστροφή. Ο πόλεμος μαζί με τον βενιζελικό εκσυγχρονισμό θα είναι τομή για τα εργατικά στρώματα στην Ελλάδα από πολλές απόψεις. Πρώτον, θα κληροδοτήσει τη σύλληψη της κοινωνική δομής ως διαταξικής. Δεύτερον, θα κληροδοτήσει ένα νεωτερικό εργατικό νομοθετικό πλαίσιο και ως εκ τούτου έναν νεωτερικό λόγο, ο οποίος ανασημασιοδοτεί τους όρους αυτοσυνείδησης των εργατικών στρωμάτων και μεταμορφώνει τις μορφές οργάνωσης, διαμαρτυρίας, αλλά και τα αιτήματα της εργατικής τάξης. Τρίτον, θα αυξήσει σημαντικά τον αριθμό των εργατών. Το πιο σημαντικό είναι, τέταρτον, όμως ότι μετασχηματίζει την δομή της εργασίας δημιουργώντας ένα είδος «νέας εργατικής βάρδιας». Και αυτό γίνεται με δύο τρόπους.

Α. Η νέα εργατική βάρδια:

α. συντεχνιάζοντα εργατικά στρώματα μισθωτών τεχνιτών

Καταρχήν μετασχηματίζεται ο κυρίαρχος παραδοσιακός συντεχνιακός συνδικαλισμός που αφορούσε την πλειονότητα των εργαζομένων. Ο παραδοσιακός αυτός εργατικός πληθυσμός αποτελείται από εργάτες τεχνίτες και εργάτες υπαλλήλους (κουρείς, βυρσοδέρψες, σερβιτόρους καφενείων ή ζαχαροπλαστείων, τεχνίτες ζαχαροπλάστες, αρτεργάτες, υποδηματεργάτες, υπαλλήλους εμπορικών καταστημάτων, τυπογράφους, μακαρονοποιούς, οικοδόμους, μπετατζήδες, λιθογράφους, καπνεργάτες κεραμοποιοί κλπ). Τα επαγγέλματα αυτά είναι κυρίως αντρικά, εκτός από την καπνεργασία, εμπεριέχουν το στοιχείο της τέχνης, δομούνται πάνω σε παραδοσιακές ιεραρχίες βασισμένες στη γνώση της ειδικότητας, τα χρόνια στην εργασία, την ηλικία. Σε αυτά τα επαγγέλματα εργάζονται και παιδιά σε πολύ μικρή ηλικία, συνήθως αμισθί για να μάθουν την τέχνη. Οι ηλικίες είναι κυρίως μικρές, ενώ τα επαγγέλματα διακρίνονται με βάση τους τόπους καταγωγής. Το στοιχείο της καταγωγής συνδεμένο με την εργασία διαμόρφωσε σε κάθε επάγγελμα ένα πολύ συγκεκριμένο δίκτυο διαπροσωπικών σχέσεων βασισμένο στην συγγένεια και την κοινή καταγωγή και μια πολύ συγκεκριμένη επαγγελματοπική ταυτότητα. Για παράδειγμα οι ζαχαροπλάστες προέρχονταν αποκλειστικά από τις περιοχές των Ιωαννίνων. Οι κτίστες για μια περίοδο στην Αθήνα από την Ανάφη κ.λ.π.

Ο συνδικαλισμός σε αυτόν τον εργατικό πληθυσμό είναι συντεχνιακός και δημιουργείται με το κίνημα των Συντεχνιών στο δεύτερο μισό του 19^ου αιώνα. Σε αυτό το παραδοσιακό παραγωγικό μοντέλο οι όροι οργάνωσης της εργασίας στους εργασιακούς χώρους δεν καθορίζονταν ωστόσο μόνο από εργοδότες. Οι επιδιώξεις των εργατών διαμόρφωναν αυτούς τους όρους. Διότι αν οι εργοδότες αντιμετώπιζαν την οργάνωση της παραγωγής από τη σκοπιά του χαμηλού κόστους παραγωγής, οι ειδικευμένοι εργάτες την αντιμετώπιζαν με μια ριζωμένη αντίληψη περί «ηθικής τάξεως» στην οικονομία. Η στάση τους χαρακτηριζόταν ηθική για δύο λόγους: αφ’ ενός ερχόταν σε αντίθεση με την επιχειρηματική νοοτροπία του κέρδους που επέβαλλαν οι κανόνες λειτουργίας της αγοράς στην οργάνωση των επιχειρήσεων ή και στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Οι εργάτες αυτοί είχαν συνηθίσει να εργάζονται με έναν τέτοιο τρόπο που με τα σημερινά κριτήρια λειτουργίας ων επιχειρήσεων θα θεωρούνταν εντελώς αντιπαραγωγικός. Αφ’ ετέρου απηχούσε ένα σύνολο λαϊκών αντιλήψεων για το πώς πρέπει να είναι και να λειτουργούν οι κοινωνικές σχέσεις. Βασικά συστατικά στοιχεία των αντιλήψεων ήταν η ποιότητα της εργασίας, η εξασφάλιση της εργασίας.

Μετά το 1922 λαμβάνει χώρα στον τομέα αυτό της παραγωγής μια σημαντική τομή, καθώς η γρήγορη ένταξη των προσφύγων μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο στους τομείς και στους κλάδους εκείνους όπου το ύψος των αναγκαίων επενδύσεων ανά θέση εργασίας ήταν χαμηλό. Τέτοια πεδία της παραγωγής ήταν πρώτον η γεωργία, δεύτερον η ελαφρά βιομηχανία. Τρίτον, ακόμη πιο γρήγορη και φθηνότερη ήταν η δημιουργία ευκαιριών απασχόλησης στον τριτογενή τομέα και ιδιαίτερα στο εμπόριο. Έτσι, παρότι η δεκαετία του 1920 χαρακτηρίζεται από μεγάλους αριθμούς ίδρυσης νέων βιομηχανικών και βιοτεχνικών επιχειρήσεων, οι περισσότερες όμως από αυτές ήταν πολύ μικρές. Ενώ εκτός από την ταπητουργία, κανένας νέος κλάδος δεν εισήλθε να προστεθεί στους ήδη υπάρχοντες. Με άλλα λόγια η έλευση των προσφύγων μπορεί να διεύρυνε το αριθμητικό μέγεθος του εργατικού δυναμικού, δεν φαίνεται όμως να προκάλεσε κάποια ποιοτική αλλαγή στην προϋπάρχουσα δομή της ελληνικής βιομηχανίας και στον τριτογενή τομέα. Προκάλεσε όμως μια ποσοτική αλλαγή διευρύνοντας σημαντικά τόσο τους απόλυτους όσο και τους σχετικούς αριθμούς των εργατών. Αυτή η ποσοτική αλλαγή ανατρέπει σε όλο και περισσότερους κλάδους τις σχέσεις κοινής καταγωγής και συγγένειας, διαλύει τις συντεχνιακές δομές, υπονομεύει τις τοπικοεπαγγελματικές ταυτότητες, αν και σε πολλές περιπτώσεις απλά προσέθεσε έναν νέο διαχωρισμό αυτόν μεταξύ προσφύγων και ντόπιων. Αυτός όμως ο διαχωρισμός, ήταν όμως περισσότερο πολιτικοτοπικός και δε δημιουργούσε μια νέα ενιαία συντεχνιακή ταυτότητα, αφού στο εσωτερικό του έσπαγε σε δεκάδες άλλες υποκατηγορίες προσφυγικών τοπικών ταυτοτήτων. Η συνδικαλιστική παράδοση και εμπειρία που προϋπήρχαν στους κλάδους αυτούς λειτούργησαν θετικά στην συνδικαλιστική και πολιτική οργάνωση της νέας αυτής εργατικής γενιάς ενισχύοντας σημαντικά την ενιαία εργατική συνείδηση. Συγκεκριμένα, την περίοδο 1926-1930, αμέσως δηλαδή μετά την πτώση του Πάγκαλου, ένα ισχυρό απεργιακό κύμα ξεσπάει σε όλους αυτούς τους κλάδους, ενώ εκτοξεύεται ο αριθμός των συνδικαλισμένων.

Το ενδιαφέρον στοιχείο εδώ είναι ότι οι παλιές ηθικές αντιλήψεις αποκτούσαν πολιτικό και ταξικό προσανατολισμό μέσα από τις επιδιώξεις των εργατικών σωματείων, μετασχηματίζονταν και μετατρέπονταν σε πολιτικό λόγο. Σταδιακά προστέθηκαν σε αυτές τις ηθικοταξικές αντιλήψεις περισσότερο σύγχρονα εργατικά αιτήματα που αφορούσαν το ωράριο, το μισθό και την ασφάλιση, ενώ σε αρκετά περιορίστηκαν τα συντεχνιακά χαρακτηριστικά, χωρίς όμως να πάψουν να υπάρχουν. Οι κλάδοι που αντιστοιχούν σε αυτό το μοντέλο είναι τρεις: ο πρώτος είναι ο καπνεργατικός, ο δεύτερος είναι εκείνος των μικρών βιοτεχνικών μονάδων ή εργαστηρίων, ενώ ο τρίτος αφορά το εμπόριο και τις υπηρεσίες.

από **_KALOGREZA** Παρ 10 Ιουλ 2009 - 12:06

β. η μοντέρνα εργατική τάξη

Η ίδρυση των σιδηροδρόμων, των τραμ και εισαγωγή του ηλεκτρικού φωτός δημιουργεί από το τελευταίο τέταρτο του 19^ου αιώνα και ολοένα και περισσότερο τις πρώτες δεκαετίες του 20^ου μια νέα κατηγορία εργατών. Εργάτες σε τραίνα, Τραμ, φωταεριεργάτες, κλπ. Κυρίως άντρες. Πρόκειται για πιο μοντέρνες δομές εργασίας και για αυτό το σωματείο των τριατικών εμπεριέχει τρεις κλάδους. Ειδικά οι εργάτες του τραίνου είναι οι καλύτεροι αμειβόμενοι. Έχουν ισχυρό συνδικαλισμό. Πλην όμως των εργατών τραίνων οι υπόλοιπες κατηγορίες βρίσκονται σε πολύ δύσκολες εργασιακές συνθήκες, ειδικά οι φωταεριεργάτες. Η ανάπτυξη της βιομηχανίας/βιοτεχνίας που υπερβαίνει τα παραδοσιακά συντεχνιακά μοντέλα παραγωγής διαμορφώνει και το μοντέρνο προλεταριάτο. Πολλές όμως βιομηχανίες συνυπάρχουν με τις βιοτεχνίες. Η ταπητουργία, κλωστοϋφαντουργία, υφαντουργία, ποτοποιία, χαρτοποιία, χημική βιομηχανία, πυριτοποιίο, καπνεργοστάσιο, μηχανουργία κλπ. Στους κλάδους αυτούς εργάζονται και άντρες, στις δύσκολες μηχανές, αλλά κυρίως γυναίκες στις εύκολες εργασίες. Γενικά η εργασία καταμερίζεται κατά φύλο. Οι συνθήκες εργασίας είναι πάρα πολύ ιεραρχημένες και τα εργοστάσια οργανώνονται πάνω σε σύγχρονες μεθόδους. Σε αυτούς τους κλάδους οργανωμένοι συνδικαλιστικά είναι μόνο οι παλιοί σε κλωστοϋφαντουργικά εργοστάσια. Γενικότερα, οι διεκδικήσεις των εργατών και εργατριών της κλωστοϋφαντουργίας τον μεσοπόλεμο ήταν κυρίως οικονομικές/μισθολογικές. Υπήρχαν ακόμα αιτήματα που εναντιώνονταν στις μεθόδους ένταξης του εργατικού δυναμικού στο εργοστασιακό σύστημα και στους τρόπους πειθάρχησής του, όσο και αιτήματα που εναντιώνονταν στην απόσπαση της υπεραξίας με την επιμήκυνση του χρόνου εργασίας (αίτημα για την καθιέρωση του οκτάωρου και την κατάργηση της κατ’αποκοπήν αμοιβής). Οι εργατικές διεκδικήσεις αφορούσαν επίσης τις κοινωνικές ασφαλίσεις, την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας και την κατοχύρωση των πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών. Το ζήτημα που τίθεται διαρκώς είναι η συνδικαλιστική οργάνωση αυτών των εργατικών κλάδων, καθώς πλην της υφαντουργίας οι κλάδοι αυτοί εμφανίζονται κατά το μεσοπόλεμο. Οικονομικά ή άλλα, τα αιτήματα των εργατών και εργατριών κλωστοϋφαντουργίας εγγράφονταν σε ένα πλέγμα σύγχρονων βιομηχανικών σχέσεων, δεν ανταποκρίνονταν σε προ-βιομηχανικού τύπου αιτήματα σχετικά με τον έλεγχο της εργασιακής διαδικασίας ή την αντιμετώπιση της αισχροκέρδειας. Τα αιτήματα τους (για τα ημερομίσθια, για τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, για τις συνθήκες εργασίας και την επιβολή προστίμων) σχετικοποιούν, τουλάχιστον για το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο της χώρας, τον Πειραιά, την άποψη που έχει διατυπωθεί από τον Αντώνη Λιάκο, ότι οι αγώνες των ελλήνων εργατών δεν εγγράφονταν τόσο στο πλαίσιο των βιομηχανικών σχέσεων αλλά (…) συγκεντρώνονταν γύρω από τον άξονα της πάλης εναντίον της αισχροκέρδειας και της ανύψωσης των τιμών. Ούτε επρόκειτο για αιτήματα που αφορούσαν την αντίσταση στον εκκαπιταλισμό της αγοράς εργασίας≫,147 ζητώντας τον έλεγχο της εργασιακής διαδικασίας.

Η μεγάλη τομή για τον βιομηχανικό κλάδο γενικά θα έρθει μετά την οικονομική κρίση του 1929. Γύρω στο 1933 η βιομηχανία ανακάμπτει και βιώνει μια πρωτόγνωρη ανάπτυξη και συγκεντροποίηση, η οποία θα επιφέρει μια σημαντική διαφοροποίηση στη σύνθεση της εργατικής τάξης και κατ’ επέκταση στο χαρακτήρα της οργάνωσής της. Π.χ. στα 1930 οι υφαντικές βιομηχανίες συνολικά απασχολούσαν περίπου 20.000 εργαζομένους. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι θα διευρύνει την ένταση ανάμεσα σε δύο μοντέλα οικονομικής διάρθρωσης, ένα «παλιό» που πιέζει όμως να μείνει και τελικά παραμένει και ένα «νέο» που έρχεται, αλλά δεν επιβάλλεται. Αυτή η αντίφαση επιτείνει την ήδη μεγάλη σύγχυση που επικρατεί στους εργάτες και στα αριστερά κόμματα. Έτσι, το 43% των εργαζομένων απασχολούνταν σε μικρά εργαστήρια, ενώ το 39% συγκεντρωνόταν σε επιχειρήσεις μεσαίου μεγέθους και μόνο 236 μεγαλύτερες επιχειρήσεις συγκέντρωναν το 25% της συνολικής εργατικής δύναμης. Έτσι, παρουσιάζεται το κλασσικό φαινόμενο του δυισμού ανάμεσα στον τομέα των λίγων μεγάλων επιχειρήσεων και τη θάλασσα των μικρών εργαστηρίων. Στη δεύτερη περίπτωση η εξαρτημένη εργασία συμφύρεται με την αυτοαπασχόληση και την οικογενειακή εργασία, ενώ στην πρώτη κλασικότερες καπιταλιστικές μορφές. Ανάλογη είναι η σύνθεση του εργατικού δυναμικού. Με βάση τους υπολογισμούς του Αντώνη Λιάκου, μπορούμε να διακρίνουμε ένα πυρήνα 180.000 εργατών, ο οποίος περιβάλλεται από έναν κύκλο ανειδίκευτων, εποχικών ή αυτοπασχολούμενων εργατών γύρω στους 400.000.

από **_KALOGREZA** Παρ 10 Ιουλ 2009 - 12:06

Β. Συνδικαλισμός

Έχει μια σημασία να περιγράψουμε τα συνδικαλιστικά χαρακτηριστικά των παρατάξεων που εμφανίστηκαν να λειτουργούν μέσα στο εργατικό κίνημα κατά την περίοδο του μεσοπολέμου.

α. οι σοσιαλδημοκράτες

Το συνδικαλιστικό ρεύμα που κυριάρχησε στη ΓΣΕΕ από το 1926 ως το 1936 ήταν η ομάδα των συνδικαλιστών γύρω από τον Ιωάννη Καλομοίρη και προέρχεται από την ομάδα του Εμμανουήλ Μαχαίρα με εφημερίδα την Άμυνα στα 1920. Η εφημερίδα δημοσίευε σύντομες ειδήσεις για το συνδικαλιστικό κίνημα, κύριος στόχος της ήταν η πάλη εναντίον του ΣΕΚΕ και της επιρροής των κομμουνιστών σε αυτό. Τους κατηγορούσε πως με την ακραία πολιτική τους είχαν διασπάσει το συνδικαλιστικό κίνημα, πως όχι μόνο είχαν ανακόψει τη φιλεργατική πολιτική του κράτους, αλλά, εξαγριώνοντάς το, έθεταν σε κίνδυνο τις έως τότε εργατικές κατακτήσεις: «είμεθα εργατικοί και είναι μπολσεβίκοι, θέλομεν απλώς να εξασφαλίσωμεν την θέσιν μας που μας ανήκει και εννοούν δια της βίας να μας κάνουν δικτάτορας. Η αντιπαράθεση ανάμεσα στο εργαστήριο και το σοβιέτ δεν είναι επινόησής τους, αλλά παραπέμπει σε μια από τις βασικές ιδέες του γαλλικού «καθαρού συνδικαλισμού». Στην πραγματικότητα η αντίθεση αυτή εδράζεται στην αντίθεση προβιομηχανικού καπιταλισμού και βιομηχανικού καπιταλισμού, όπως αυτή αποτυπώνεται στις εργατικές συνειδήσεις, αλλά και στα κατάλοιπα που άφησε ο προβιομηχανικός συντεχνιακός συνδικαλισμός σε νεωτερικής μορφής εργατικά προλεταριακά στρώματα. Πρόκειται σε ένα βαθμό για αντιλήψεις γύρω από την τιμή, τον ανδρισμό, την οικογένεια, τον ρόλο του εργάτη στην παραγωγή και σε έναν άλλο βαθμό σε ιεραρχήσεις που αφορούν το εσωτερικό των σύγχρονων βιομηχανιών που γίνονται κατανοητές με βάση όρους, έννοιες των προβιομηχανικών δομών, οι οποίες τώρα αποκτούσαν εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά, γίνονταν δηλαδή εργοδοτικές. Για παράδειγμα, οι εργάτες που πάλεψαν για την συντηρητικοποίηση του σωματείου υφαντουργών Πειραιά κόντρα στους κομμουνιστές και συντάχθηκαν με την ομάδα Μαχαίρα στην πλειοψηφία τους ήταν εργάτες ψηλά ιεραρχικά στην ενδοεργοστασιακή εργασιακή κατανομή. Χρησιμοποιούσαν ορολογία που παρέπεμπε σε προβιομηχανικές συνθήκες, αλλά είχε εντελώς σπάσει αυτή η δομή στο εργοστάσιο: δεν ήταν δηλαδή πια οι μάστοροι, αλλά απλώς κάποιοι αρχιεργάτες. Συγκεκριμένα, δουλειά ενός τέτοιου συνδικαλιστή στην επαγγελματική ιεραρχία του εργοστασίου είναι να διατηρεί την εργασιακή πειθαρχία, να φροντίζει για την αύξηση της παραγωγικότητας, να επιβλέπει και να επιτηρεί. Προσεγγίζει δηλαδή με άλλους όρους το χώρο εργασίας απ’ ότι η πλειονότητα των εργατών και εργατριών. Η συνδικαλιστική του δράση και πρακτική οριοθετείται συνεπώς από τη θέση του στο ιεραρχικό σύστημα της επιχείρησης και από την εξουσία που διαθέτει.

Γενικά, η παράταξη του Καλομοίρη προήλθε από τη σωματειακή οργάνωση κλάδων στους οποίους οι εργασιακές σχέσεις καθορίστηκαν από ένα ιδιότυπο καθεστώς υπεργολαβιών και εκμίσθωσης εργατών κατά ομάδες. Το ιδιότυπο αυτό καθεστώς κατάγεται από εργασιακές μορφές που αναπτύχθηκαν στους πόρους της αγροτικής οικονομίας και σχετίζονται με την περιοδεύουσα και εποχική εργασία, καθώς και με τους τρόπους στρατολόγησης και ελέγχου των εργατών. Συνήθως οι εργάτες των ομάδων αυτών μεταξύ ντους συγγενείς ή συντοπίτες. Δεν υπέκειντο στις απρόσωπες σχέσεις που υπαγόρευε η καπιταλιστική οργάνωση της εργασίας. Ήταν επίσης ιδιοκτήτες, συλλογικοί ή ατομικοί των εργαλείων τους. Εντοπίζονται σε κλάδους χωρίς εκμηχάνιση, αλλά και ενσωματώνονται στο ιεραρχικό σύστημα κλάδων εκμηχανισμένων. Στη μία περίπτωση, όπως στους φορτοεκφορτωτές, το σωματείο αποτελούσε ένωση των υπεργολάβων και το διαχειριστή της εργασίας. Στη δεύτερη περίπτωση, όπως στην κλωστοϋφαντουργία Πειραιώς, αποτελούσαν την εσωτερική διοικητική και οικονομική ελίτ των εργοστασίων και είχαν ως ρόλο τη διαμεσολάβηση μεταξύ εργατών και εργοδοτών. Αυτός ήταν τελικά και ο ρόλος της ΓΣΕΕ. Αυτός ο ρόλος ενισχύθηκε με τη δυνατότητα της ΓΣΕΕ και των σωματείων της να χορηγούν βιβλιάρια εργασίας, γεγονός που τα μετέτρεψαν από διεκδικητικούς μηχανισμούς σε ενδιάμεσους μεταξύ κράτους και εργατικής τάξης.

Η παράταξη αυτή αρνείται τη σχέση με την πολιτική και υποστηρίζει ότι εκφράζει τα εργατικά συμφέροντα. Υποστηρίζουν πως το συνδικαλιστικό κίνημα θα πρέπει να αγωνίζεται για τη βελτίωση της εργατικής τάξης μέσα στο υπάρχον καθεστώς. Η υπόθεση της αλλαγής καθεστώτος αφορά τα κόμματα της εργατικής τάξης τα οποία θα πρέπει να αφήνουν τα συνδικάτα ανεξάρτητα. Θεωρούσαν πως είναι εκμεταλλευτές μόνο οι αστοί κεφαλαιούχοι και όχι οι αστοί πολιτικοί. Ο ίδιος ο Καλομοίρης αυτοπαρουσιαζόταν ως σοσιαλδημοκράτης και σοσιαλιστής. Στις προκηρύξεις της η ΓΣΕΕ άλλοτε τασσόταν υπέρ της «Ομόσπονδης Λαϊκής Δημοκρατίας των Βαλκανίων και της Τουρκίας» και άλλοτε υπέρ της «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας». Το ρεύμα αυτό ταυτίστηκε ουσιαστικά με τον βενιζελισμό.

από **_KALOGREZA** Παρ 10 Ιουλ 2009 - 12:08

γ. οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ

Οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ επιχειρούσαν να καθορίσουν την πολιτική τους στο συνδικαλιστικό κίνημα με βάση τις θέσεις της Κόκκινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς (ΚΣΔ) που ιδρύθηκε στη Μόσχα το 1921. Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, τα περισσότερα εργατικά σωματεία της εποχής όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες συγκροτούνταν με βάση την ειδίκευση και όχι τον χώρο εργασίας ή τον κλάδο και είχαν κλειστό επαγγελματικό χαρακτήρα. Αυτός ο τρόπος οργάνωσης κρίθηκε συντεχνιακός και ανίκανος να αντεπεξέλθει στις ανάγκες της ταξικής πάλης, διότι εμπόδιζε την συντονισμένη δράση και λειτουργούσε διασπαστικά και όχι ενωτικά στην διαμόρφωση μιας ενιαίας ταξικής συνείδησης. Σύμφωνα με τις αρχές της ΚΔ, «οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο απαιτούσαν τη δημιουργία ενός νέου τύπου συνδικαλισμού και την ισχυρή συγκεντροποίησή του. Τα εργατικά συνδικάτα θα έπρεπε να αναδιοργανωθούν ώστε να ενώνουν τους εργάτες όχι κατά ειδικότητα αλλά κατά κλάδο παραγωγής και σε εθνική κλίμακα. Δεν θα έπρεπε να υπερβαίνουν τα 20 – που θα αντιστοιχούσαν στους βασικούς κλάδους της παραγωγής. Σε τοπικό επίπεδο, η συνδικαλιστική δράση θα συντονιζόταν από εργοστασιακές επιτροπές ή συμβούλια. Ο αναδιοργανωμένος αυτός συνδικαλισμός θα εγκατέλειπε την τακτική των πιέσεων και των διαπραγματεύσεων των συνδικαλιστικών ηγεσιών· θα υιοθετούσε την άμεση δράση των μαζών, η οποία θα κλιμακωνόταν από τις απεργίες στις διαδηλώσεις, στις καταλήψεις εργοστασίων, στην επιβολή εργατικού ελέγχου και στην ένοπλη εξέγερση.» Κεντρικός πολιτικός στόχος ήταν να επιτευχθεί το ενιαίο εργατικό μέτωπο που θα υπερβαίνει την ανομοιογένεια τόσο της εργατικής τάξης όσο και του εργατικού κινήματος.

Η γραμμή όμως του Ενιαίου Μετώπου υπονομευόταν από την προσπάθεια «οργανικής σύνδεσης» του συνδικαλιστικού κινήματος με το Κομμουνιστικό Κόμμα. Η άμεση συνδικαλιστική δράση υποτασσόταν ως μικρογραφία της εξεγερσιακής διαδικασίας στον στρατηγικό στόχο της κοινωνικής επανάστασης. Η πάλη για τις άμεσες βελτιώσεις δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί μια βαθμίδα στην ιεράρχηση για την επανάσταση. Αλλά κατά την τριτοδιεθνιστική αντίληψη το ζήτημα της εξουσίας δεν μπαίνει μόνο στο επίπεδο της παραγωγής, αλλά κυρίως στο επίπεδο του κεντρικού πολιτικού σκηνικού. Επομένως, το κόμμα ως συλλογικός διανοούμενος της εργατικής τάξης και όχι το συνδικαλιστικό κίνημα είναι ο πολιτικός φορέας και εκφραστής της επαναστατικής δράσης. Στα 1927, η αντίληψη αυτή σε συνδυασμό με την εκτίμηση για την τρίτη και τελευταία περίοδο του καπιταλισμού σήμαινε άμεση πολιτικοποίηση της συνδικαλιστικής δραστηριότητας υποταγμένης απόλυτα στην πολιτική του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Το ΚΚΕ προσανατολίζει γύρω στα 1927 τα σωματεία των εργατών συναφών επαγγελμάτων να ενοποιηθούν σε Βιομηχανικές Ενώσεις οι οποίες ενοποιούσαν τα σωματεία ειδίκευσης στη βάση ενός ενιαίου κλάδου. Για παράδειγμα τα σωματεία μαγείρων και γκαρσονιών εστιατορίου ενοποιούνταν σε μια ενιαία συνδικαλιστική ενότητα καθώς κριτήριο δεν αποτελεί η ειδίκευση, αλλά ο χώρος εργασίας. Οι Βιομηχανικές Ενώσεις δεν ήταν δηλαδή δευτεροβάθμιες ενώσεις, αλλά μια διαφορετική συγκρότηση σε πρωτοβάθμιο επίπεδο. Επίσης, το ΚΚΕ δίνει μεγάλη σημασία στην ίδρυση δευτεροβάθμιων εργατικών συσσωματώσεων, των ομοσπονδιών, που συγκροτούνται πάνω στην βάση της ενοποίησης των διαφορετικών συναφών κλάδων. Στην πραγματικότητα το ΚΚΕ με την γραμμή της Κόκκινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς επιχειρεί να μεταφέρει στην Ελλάδα την συνδικαλιστική οργάνωση που αφορά το παραγωγικό μοντέλο των μεγάλων εργοστασιακών χώρων και που βέβαια πολύ λίγο ανταποκρίνεται στην ελληνική πραγματικότητα της δεκαετίας του 1920. Οι θέσεις αυτές της Κόκκινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς προέκυπταν από τις παραγωγικές δομές χωρών με ισχυρή βιομηχανική οργάνωση, μεγάλα εργοστάσια και σοβαρή συνδικαλιστική παράδοση. Επομένως, στην Ελλάδα η απόπειρα εφαρμογής τους από τους συνδικαλιστές του ΚΚΕ προσέκρουσαν στις διαφορετικές παραγωγικές δομές του ελληνικού καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού. Αν και στην πραγματικότητα στην Ελλάδα το κομμουνιστικό κίνημα δεν αντιμετώπισε πολύ διαφορετικές καταστάσεις από ότι σε άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες με σημαντική σοσιαλιστική παράδοση, καθώς στην πράξη οι θέσεις αυτές αντιστοιχούν στη φάση του φορντισμού που σε λίγες χώρες είχε κυριαρχήσει ως παραγωγική δομή. Μάλιστα, οι Θέσεις και αποφάσεις του δευτέρου συνεδρίου της Κόκκινης Επαγγελματικής Διεθνούς καταγγέλουν τις υπαρκτές τάσεις άρνησης των εργατών να «ενώσουν τις δυνάμεις τους με τις δυνάμεις άλλων συναφών επαγγελμάτων». Συγκεκριμένα, ένα τέτοιο «σύστημα συντεχνιακό που τίθεται κάτω από τη σημαία του αποκεντρωτισμού παρατηρείται στη Γαλλία, στην Ισπανία και σάλλες χώρες», ενώ σε πλήρη αντίθεση, άλλες χώρες, όπως η Τσεχοσλοβακία, η Νορβηγία, η Αυστραλία κ.α., παρουσιάζουν τάσεις κατάργησης των «συντεχνιακών οργανώσεων» και συγκρότησης ενιαίες ομοιοεπαγγελματικές σωματειακές ενώσεις «με τη μορφή ενός μεγάλου Συνδικάτου με κοινό ταμείο και βιομηχανικά τμήματα» Η προσπάθεια του ΚΚΕ να δημιουργήσει τις δομές για ένα νέου τύπου συνδικαλιστικό κίνημα στα 1927, αποτελεί στην ουσία την εφαρμογή στον συνδικαλισμό της «υπερεπαναστατικής» γραμμής για την τρίτη και τελευταία περίοδο του καπιταλισμού. Για άλλη μια φορά η απόπειρα της άνωθεν μεταφοράς ενός «καθαρού» μπολσεβικισμού, αυτή τη φορά στον συνδικαλισμό, θα οδηγήσει σε καταστροφικές συνέπειες.

Στις αδυναμίες προσαρμογής των οργανωτικών μοντέλων της Κόκκινης Διεθνούς στις ελληνικές συνθήκες διεξαγωγής της ταξικής πάλης θα μπορούσαμε να αναζητήσουμε τις αιτίες μαζικοποίησης και ταυτόχρονα της στροφής του αρχειομαρξισμού στον συνδικαλισμό. «Όλες μας οι οργανώσεις,» έγραφε ο Σεραφείμ Μάξιμος το 1923, «με δυσκολία κατορθώνουν να αντιμετωπίσουν τα μεγάλα προβλήματα, εθνικά και διεθνή, σύμφωνα με τις αρχές που τυπικά αναγράφονται στα καταστατικά τους. Πολλές φορές σωματεία με επαναστατικές αρχές προτείνουν για τα καθημερινά ζητήματα λύσεις καθαρά μεταρρυθμιστικές και με δυσκολία κατορθώνουν να ξεχωρίσουν στην πράξη τη συνεργασία των τάξεων από την πάλη.» Ο διαχωρισμός της άμεσης πολιτικής σύνδεσης της συνδικαλιστικής δράσης με το επαναστατικό πρόταγμα, που φαίνεται ότι αναγκαστικά εφάρμοζαν στην πράξη οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ μέχρι το 1927, εκφράστηκε τελειότερα μετά το 1927, μέσα από τον Αρχειομαρξισμό. Όταν οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ με τη γραμμή των Βιομηχανικών Ενώσεων και της τρίτης περιόδου υποχρεώθηκαν να εφαρμόσουν στην πράξη τις εντολές της Κόκκινης Διεθνούς, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της πολιτικοποιημένης εργατικής μάζας, που μέχρι τότε λειτουργούσε μέσα ή επηρεαζόταν συνδικαλιστικά κυρίως από στο ΚΚΕ, απομακρύνθηκε από το κόμμα και στράφηκε προς στην ομάδα του Γιωτόπουλου. Οι εργάτες εκείνοι, που στράφηκαν προς τον αρχειομαρξισμό, είναι όσοι αδυνατούσαν να υπομείνουν το κόστος της κομμουνιστικής ταυτότητας και της πολιτικοποίησης του αγώνα κάτω από την τρομοκρατία της εργοδοσίας και του κράτους.

από **_KALOGREZA** Παρ 10 Ιουλ 2009 - 12:09

δ. οι αρχειομαρξιστές

Η εμφάνιση των αρχειομαρξιστών στο συνδικαλιστικό στίβο διακατέχεται από έναν εμπειρισμό και μια ηθικολογία. Εμφανίζονταν στα συνδικάτα χωρίς να αποκαλύπτουν την πολιτική τους ταυτότητα ως απλοί, καθαροί ή τίμιοι εργάτες που ενδιαφέρονταν για το πραγματικό συμφέρον των εργαζομένων, σε αντίθεση με τους παραδοσιακούς εργατοπατέρες και τους συνδικαλιστές του ΚΚΕ που κατηγορούνταν για «τυχοδιωκτισμό», «αμορφωσιά» και «σοσιαλδημοκρατισμό». Σταδιακά όμως, θα αποκτά μεγαλύτερη εμπειρία και θα κατασταλάζει σε ένα συγκεκριμένο συνδικαλιστικό πρόγραμμα. Ουδέποτε όμως θα απολέσει το ηθικολογικό στοιχείο.

Γνωρίζουμε ότι ο λόγος περί «απλών», «καθαρών» και «τίμιων» εργατών έρχεται σε άμεση και ορατή αντιπαράθεση απέναντι στην πολιτική δημαγωγία των εργοπατέρων συνδικαλιστών, που κατά την συντεχνιακή συνήθεια μπορεί να μην ήταν καν εργάτες. Οι Αρχείοι τους αποκαλούσαν «κοινωνικά αποβράσματα», «λωποδύτες», «χαφιέδες» και «καταχραστές» και τους κατηγορούσαν ότι συνεργούσαν ανοιχτά με το κράτος, την εργοδοτική συντεχνία και την Αστυνομία σε βάρος των εργατών. Συνεπώς, ο λόγος αυτός συγκροτεί, θα λέγαμε, κατά ένα τρόπο μια πολιτική πρόταση για ανεξαρτησία των εργατών από τον εργοδοτικό συνδικαλισμό. Ο εμπειρισμός αυτός των Αρχείων συνέδεσε κατά ένα τρόπο λοιπόν και ταύτισε τον ηθικό λόγο με τον ταξικό λόγο.

Η ηθικολογική διάσταση του συνδικαλισμού, αλλά ίσως και γενικότερα του πολιτικού λόγου και σκέψης του αρχειομαρξισμού, απορρέει συνολικά από τον τρόπο με τον οποίο συμμετείχαν οι εργάτες αυτών των κλάδων στην διαμόρφωση των όρων εργασίας. Έτσι, ο ηθικός συνδικαλιστικός λόγος των αρχειομαρξιστών δεν αφορούσε μόνο τον ρόλο των εργατοπατέρων και των εργοδοτών, αλλά γενικά την ίδια την διαδικασία της παραγωγής. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στους υποδηματεργάτες της Δράμας, ενώ οι κομματικοί διεκδικούσαν την ύπαρξη μόνο δύο διαχωριστικών βαθμίδων προτείνοντας κατώτατο όριο «καλφαλικιού», δηλαδή μεροκάματου, 70 λεπτά για τους καλφάδες και 30 για τους παραγιούς, οι αρχειομαρξιστές υποστήριζαν ότι τα «καλφαλίκια» θα έπρεπε να χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες προτείνοντας 75 λεπτά για την πρώτη, 60 για την δεύτερη και πενήντα για την τρίτη. Οι αρχειομαρξιστές στην συγκεκριμένη συνέλευση εξέλεξαν στην διοίκηση τρεις αντιπροσώπους, οι κομματικοί δύο, ενώ εξελέγησαν και δύο ανεξάρτητοι. Είναι σαφές ότι η αρχειομαρξιστική συνδικαλιστική θέση για τον τρόπο καταμερισμού της εργασίας αντιστοιχεί στους παραδοσιακούς τρόπους λειτουργίας των επαγγελμάτων των μισθωτών τεχνιτών, οι οποίοι χωρίζονταν και διακρίνονταν σε πάρα πολλές μισθολογικές κατηγορίες και ειδικεύσεις με βάση την δική τους κατανόηση της εργασιακής τάξης. Η απόλυτη ταξική εξίσωση που πρότασσαν οι κομματικοί ενδεχομένως να έμοιαζε με μια προσπάθεια καταστρατήγησης των εργασιακών κεκτημένων τους και γι’ αυτό ίσως να την κατέτασσαν στο γενικότερο εγχείρημα υποβάθμισης της κοινωνικής τους θέσης. Ο αρχειομαρξισμός εκφράζει, λοιπόν, μια συντεχνιάζουσα ριζοσπαστικοποίηση και προβάλλει το σεβασμό σε μια ταξικότητα με ενδοταξικές διαβαθμίσεις, που αντιστοιχεί στον εργασιακό κόσμο του μικροεργαστηρίου που μεταβαίνει συχνά από τη θέση του ανεξάρτητου στη θέση του εξαρτημένου τεχνίτη ή από την θέση του «κάλφα» στην θέση του «μάστορα». Γι’ αυτό τείνει να διαφυλάσσει εκείνες τις διαφοροποιήσεις που ενδεχομένως να επιτρέπουν ένα τέτοιο άλμα σε εκείνους που βρίσκονται στα ψηλότερα επίπεδα και να διατηρούν την ελπίδα σε εκείνους που βρίσκονται στα χαμηλότερα. Αντίθετα, ο συνδικαλιστικός λόγος του ΚΚΕ, αν και προσαρμοσμένος στις συνθήκες, δηλαδή εκτιμά ως σημαντική τη διαφορά ανάμεσα στον «παραγιό» και τον «κάλφα», πιέζει για την ταξική εξίσωση και εκφράζει με τον συνδικαλιστικό του λόγο ενδεχομένως την σταθερότητα και την παγίωση της προλεταριοποίησης.

Πέρα από την πρόταξη της τιμιότητας εκείνο το χαρακτηριστικό που διακρίνει τον αρχειομαρξισμό είναι η συγκρουσιακότητα που μάλλον συνάδει γενικά με την υποβάθμιση της πολιτικής. Σε όλα σχεδόν τα εργατικά συνέδρια του μεσοπολέμου η καταφυγή στη βία. Η μορφή αυτή πολιτικού λόγου, όπως εμφανίζεται στον αρχειομαρξισμό, δεν ήταν όμως ούτε άγνωστη ούτε ξένη τόσο στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα όσο και στο ελληνικό. Προϋπάρχει στο κίνημα των συντεχνιών στην Αθήνα κατά τα τέλη του 19^ου αι, στον λόγο όλων σχεδόν των σοσιαλιστών πριν το 1918. Επίσης, παραμένει κυρίαρχος λόγος, μέσα όμως σε ένα καθαρά συντηρητικό νοηματικό πλαίσιο, στις συντηρητικές συνδικαλιστικές παρατάξεις.

Διαφωνόντας με την προοπτική των Βιομηχανικών Ενώσεων ο αρχειομαρξισμός αναδείχτηκε καλύτερος πολιτικός εκφραστής της κομμουνιστικής προοπτικής των στρωμάτων του μικροεργαστηρίου. Εκείνη την περίοδο, οι αρχειομαρξιστές προσανατολίστηκαν σταθερά στη διατήρηση ή στην επαναφορά στο παλιό μοντέλο, έχοντας συχνά ως σύμμαχους τους «δεξιούς» ή σοσιαλιστές συνδικαλιστές. Οι σοσιαλιστές και οι συντηρητικοί μπορούσαν να συμφωνήσουν με τους αρχειομαρξιστές στα συνδικάτα κατά ειδικότητα, γιατί ακριβώς αυτό το σωματειακό μοντέλο εξέφραζε τις «συντεχιάζουσες» λογικές, τις οποίες οι δυνάμεις αυτές υιοθετούσαν. Σε πλήρη αντίθεση με ότι συνέβαινε στους κλάδους των ειδικευμένων εργατών, ο αρχειομαρξισμός αδυνατούσε να διαμορφώσει ένα πρόγραμμα για τους εργοστασιακούς κλάδους της ανειδίκευτης εργασίας. Εξαιτίας μάλλον αυτής της αδυναμίας του, αλλά και εξαιτίας της προοπτικής του «Ενιαίου Μετώπου» με το ΚΚΕ που άρχισε να εφαρμόζει από το 1930 και έπειτα αρχίζει αργότερα να βλέπει πιο ευέλικτα το ζήτημα και θεωρεί ότι το μοντέλο συνδικαλιστικής οργάνωσης θα πρέπει να προσαρμόζεται ανάλογα με την περίπτωση. Βασική τους αρχή, όπως αποκρυσταλλώθηκε, λοιπόν, αργότερα θεωρητικά στο Πρώτο Συνέδριο της ΚΟΜΛΕΑ είναι «η μορφή επαγγελματικής οργάνωσης των εργατών πρέπει να προσαρμόζεται προς τις ειδικές συνθήκες κάτω από τις οποίες διατελεί το κάθε επάγγελμα και οι οποίες απορρέουν απ’ τις παραγωγικές σχέσεις.» Η αρχή αυτή της ευελιξίας βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα της αντίληψης του ΚΚΕ για μια ενιαία μορφή συνδικαλιστικής οργάνωσης. Έτσι, λοιπόν, το Αρχείο του 1931 αναγνωρίζει ότι «δύο κύριες μορφές επαγγελματικής οργάνωσης των εργατών υπάρχουν: α΄) η κατά κλάδους οργάνωση (Σωματείο) και β΄) η κατ’ επιχείρηση (Βιομηχανική Ένωση)».

Πάντως, ακόμη και στα 1931 ο αρχειομαρξισμός παρότι αναγνωρίζει τη μορφή της Βιομηχανικής Ένωσης ως την τελειότερη, τελικά πριμοδοτεί και υποστηρίζει την σωματειακή μορφή θεωρώντας ότι ταιριάζει περισσότερο στις συνθήκες της Ελλάδας. Επίσης, οι αρχειομαρξιστές εκτιμούσαν πως, όταν είναι αναγκαίο να εφαρμοστεί το μοντέλο των ΒΕ, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί άνωθεν και χωρίς να έχει προηγηθεί μια πορεργασία προσαρμογής και προπαγάνδας μέσα στους εργάτες για την αξία του νέου τύπου επαγγελματικής ένωσης. Η κυριότερη διαφορά του αρχειομαρξιστικού επαναστατικού συνδικαλισμού σε σχέση με το ΚΚΕ ήταν ότι δεν έθετε άμεσα την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας, όπως το ΚΚΕ και δε υπέτασσε, διαχωρίζοντας το συνδικαλιστικό από το «πολιτικό», τα επιμέρους συνδικαλιστικά κινήματα με την γενική πολιτική κίνηση του κόμματος. Η πρακτική αυτή αντανακλά στη διαφορετική εκτίμηση για τη συγκυρία. Ενώ το ΚΚΕ εκτιμούσε ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση, ο αρχειομαρξισμός εκτιμούσε πως βρισκόταν σε σταθερότητα. Για το ΚΚΕ η επανάσταση βρισκόταν στην ημερήσια διάταξη και έπρεπε να δράσουν άμεσα, ενώ για τον αρχειομαρξισμό θα ερχόταν σύντομα και το κομμουνιστικό κόμμα έπρεπε να προετοιμάσει τις συνθήκες για αυτή.

από **_KALOGREZA** Παρ 10 Ιουλ 2009 - 12:10

ε. οι σοσιαλιστές του Στρατή

Ήταν η μία εκ των δύο παρατάξεων που έλεγχαν την ΓΣΕΕ μετά το 1926, είχαν την προέλευσή τους και αντλούσαν υποστήριξη από τους σιδηροδρομικούς. Για αυτό το λόγο είχαν διαφορετική ιδεολογική υπόσταση και ανταποκρίνονταν σε άλλου τύπου συνδικαλιστική βάση. Ο συνδικαλισμός τους ανταποκρινόταν στα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα και καταλάμβαναν τη θέση μέσα στα εργατικά στρώματα που ανάλογη στην Ευρώπη κατελάμβανε η «εργατική αριστοκρατία». Σήμαινε δηλαδή ασφαλή θέση στην αγορά εργασίας και σταθερή απασχόληση, όταν η πλειοψηφία μαστζόταν από εποχική και συγκυριακή ανεργία, υψηλό επίπεδο και κανονικότητα αμοιβών, συνθήκες εργασίας που δεν παραβίαζαν την εργατική νομοθεσία, περιορισμένη διάρκεια εργασίας και κοινωνικές ασφαλίσει, υψηλό ποσοστό συμμετοχής στα συνδικάτα. Η στρατηγική του Δημήτρη Στρατή συνίστατο στην επιδίωξη μιας πολιτικής παραχωρήσεων εκ μέρους του κράτους και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Πίστευε πως οι μεταρρυθμίσεις θα προσέδιδαν κύρος στη ΓΣΕΕ. Την πολιτική αυτή την επεδίωξε από το 1926 έως το 1929 από τη θέση του γραμματέα της ΓΣΕΕ και από το 1929 έως το 1932 από τη θέση του γερουσιαστή.

Οι πολιτισμικές και δομικές αντιθέσεις στην οργάνωση της παραγωγής, που έχουν ως αποτέλεσμα ενδοταξικές ιεραρχήσεις μέσα στα εργατικά στρώματα και τη σύγκρουση του «παραδοσιακού» με το «νέο». Οι ιδεολογικές επιδράσεις και κατασταλλάξεις, όπως π.χ. η οκτωβριανή επανάσταση, ο παραδοσιακός ηθικός λόγος, ο νεωτερικός αστικός εκσυγχρονιστικός λόγος, η πολιτική επιρροή των αστικών κομμάτων, η αντίδραση και η προσπάθεια ελέγχου της εργατικής κίνησης από την εργοδοσία διαμορφώνουν ένα πλούσιο σε μορφές και συνθέσεις χάρτη συνδικαλιστικής οργάνωσης της εργατικής διεκδίκησης που αντιστοιχεί σε ένα πλούσιο χάρτη σοσιαλιστικών ή εργατικών πολιτικών οργανώσεων με διαφορετικές στρατηγικές και τακτικές. Ο πολυμερισμός και οι διασπάσεις της ΓΣΕΕ και των σωματείων και κατ επέκταση των πολιτικών οργανώσεων κατά τον μεσοπόλεμο δεν αντιστοιχούν δηλαδή μόνο σε προσπάθειες πολιτικού ελέγχου, αλλά είναι αίτια πολλαπλών δομικών σχέσεων: οφείλονται πρώτον στην συγκρουσιακή ένταση μεταξύ του νέου συνδικαλιστικού οργανωτικού μοντέλου και του παλιού, δεύτερον στην συγκρουσιακή ένταση μεταξύ των εργατικών τάσεων που εκφράζουν την χειραφέτηση και των εργατικών τάσεων που εκφράζουν την υποταγή, τρίτον στη συγκρουσιακή ένταση ανάμεσα από τη μία σε ένα είδος «εργατικής αριστοκρατίας» (που μπορεί να εκδηλώνεται με πολλές μορφές είτε ως ξεχωριστό εργατικό στρώμα, π.χ. σιδηροδρομικοί, είτε ως ιεραρχικά ανώτερο στρώμα στην παραγωγική διαδικασία, π.χ. αρχιεργάτες και επιστάτες) και από την άλλη στην πλειοψηφία των εργατών.

Το ΚΚΕ με το Αρχείο έχουν ως κοινή βάση τον κομμουνισμό, αλλά εκφράζουν το ένα την νέα εργατική βάρδια στη βιομηχανία και το άλλο τη νέα εργατική βάρδια στους μισθωτούς τεχνίτες. Το ΚΚΕ με τους σοσιαλιστές του Στρατή έχουν ως κοινή βάση το νεωτερικό συνδικαλισμό, αλλά οι μεν εκφράζουν τη βιομηχανική νέα βάρδια και οι δε την παλαιά με πολλές κατακτήσεις βάρδια των σιδηροδρομικών. Το Αρχείο με τον Καλύβα έχουν ως κοινό παρανομαστή το παλαιό οργανωτικό μοντέλο, αλλά οι μεν εκφράζουν την τάση χειραφέτησης και οι δε την τάση υποταγής. Οι συνδικαλιστές του Καλομοίρη έχουν ως κοινό παρανομαστή με τον Στρατή τον ρεφορμιστικό σοσιαλισμό, αλλά εκφράζουν διαφορετικά στρώματα ή καλύτερα διαφορετικές ποιότητες, διαφορετικά οργανωτικά μοντέλα και εν τέλει έχουν διαφορετική σχέση με το αστικό κράτος.

Η συγκρουσιακή αυτή διαφορετικότητα θα δημιουργήσει μια συνδικαλιστική ρευστότητα. Αυτή η ρευστότητα θα επιταθεί ύστερα από τη διάσπαση της ΓΣΕΕ και τη δημιουργία περισσοτέρων από μιας Συνομοσπονδιών με πανελλαδική δικτύωση. Εκτός από την ΓΣΕΕ που ελέγχεται από σοσιαλιστές και συντηρητικούς θα υπάρχει και η Ενωτική ΓΣΕΕ που ελέγχεται από το ΚΚΕ. Οι σοσιαλιστές του Στρατή και οι συντηρητικοί του Καλομοίρη με τη βοήθεια της αστυνομίας θα διώξουν τους κομμουνιστές από το Δ΄ Συνέδριο της ΓΣΕΕ τον Μάιο του 1928. Οι Ομοσπονδίες του ΚΚΕ θα ιδρύσουν τον Φεβρουάριο του 1929 την Ενωτική ΓΣΕΕ. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ θα απορρίψουν ο αίτημα των αρχειομαρξιστών τους για ανάδειξη και αρχειομαρξιστών αντιπροσώπων με τρόπο αναλογικό και θα τους διώξουν από το Ιδρυτικό Συνέδριο της ΕΓΣΕΕ ύστερα από βίαιες συγκρούσεις.

Το 1930 στο 5^ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ οι σοσιαλιστές του Στρατή θα αποχωρήσουν από την Συνομοσπονδία και θα ιδρύσουν τα Ανεξάρτητα Εργατικά Συνδικάτα. Το Εργατικό Κέντρο Αθηνών θα λειτουργεί αυτόνομα υπό την ηγεσία του Καλύβα, ενώ οι αρχειομαρξιστές φτιάχνοντας τα Συνεργαζόμενα Συνδικάτα θα συμμαχούν ανάλογα με την περίπτωση με το ένα ή το άλλο στρατόπεδο. Μετά την πτώση του Βενιζελισμού στα 1933, θα είναι κοινή η κατεύθυνση όλων των παρατάξεων να ενοποιηθούν οι συνδικαλιστικές ομοσπονδίες. Η συμπόρευση και κοινή συμμετοχή στην πρωτομαγιά το Μάιο του 1936 θα εντείνει τις τάσεις ενοποίησης των συνδικαλιστικών ενώσεων οι οποίες θα προκαλέσουν τρόμο στον αστικό συνασπισμό εξουσίας, ο οποίος υπό αυτόν τον φόβο θα επιτρέψει την επιβολή της μεταξικής δικτατορίας και θα υιοθετήσει τον φασισμό.

Η επαγγελλόμενη επανάσταση στα 1936 φαινόταν να βρίσκεται πολύ κοντά στην πράγματωσή της. Η ρωγμή της εξέγερσης του 1936 θα συνεχίσει να στοιχειώνει το αστικό πολιτικό σύστημα καθώς η αντικομμουνιστική ιδεολογία θα είναι το κυρίαρχο στοιχείο του μεταξικού καθεστώτος. Με αυτόν τον τρόπο, οι κληρονομιές του μεσοπολέμου θα συμβάλλουν στη μεγάλη εξέγερση του ΕΑΜικού κινήματος. Το Εργατικό ΕΑΜ είναι που θα συγκροτηθεί πρώτα και έπειτα το αντάρτικο και ο ΕΛΑΣ. Οι μάχες που θα δώσουν τα σωματεία την περίοδο της Κατοχής θα είναι μεγάλες και κομβικές για την αντίσταση των εργατών απέναντι στον γερμανικό και ιταλικό φασισμό.

Από πολλές πλευρές ο μεσοπόλεμος θυμίζει πολύ την εποχή μας. Οικονομική κρίση, σύγκρουση του παλιού με το νέο, η ύπαρξη μιας νέας εργατικής βάρδιας χωρίς συνδικαλιστική αντιπροσώπευση, πολυμερισμός και πολυδιάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος και της αριστεράς, εθνοτικοί διαχωρισμοί στο εσωτερικό των εργατικών στρωμάτων αντί βέβαια τοπικών, επανεμφάνιση, ακόμα περιορισμένα, του οράματος για μια άλλη κοινωνία. Υπό αυτό το πρίσμα ο Δεκέμβρης του 2008 άνοιξε μια νέα εποχή για την Ελλάδα, όπου οι άνθρωποι που τη ζουν θα βλέπουν ολοένα και περισσότερο έναν κόσμο έτοιμο να σκάσει, έναν κόσμο πολωμένο κοινωνικά. Σε αυτήν τη νέα εποχή η εμφάνιση μιας άλλης αριστεράς και ενός νέου εργατικού κινήματος που θα ενοποιεί την εργατική τάξη κόντρα στον κρατικό συνδικαλισμό είναι η προϋπόθεση για μεγαλύτερες μετατοπίσεις και συγκρούσεις μέσα στην κοινωνία… η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η ελπίδα μας σε αυτήν την κατεύθυνση!

Το κείμενο βασίζεται στην ανακοίνωση στην εκδήλωση του ΝΑΡ και της νΚΑ με θέμα “Το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα την εποχή του μεσοπολέμου” που έγινε στο Στέκι την Παρασκευή 3 Ιούλη 2009

από **_KALOGREZA** Παρ 10 Ιουλ 2009 - 12:19

Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΣΑΝ ΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ
ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Το έργο του Μαρξ το πιο αξιόλογο ίσως σχέδιο για την απομυθοποίηση των αστικών κοινωνικών σχέσεων, έχει μετατραπεί κι αυτό στην πιο πανούργα μυθοποίηση του καπιταλισμού στην εποχή μας.Δεν αναφέρομαι σε κάποιον λανθάνοντα "θετικισμό" των μαρξιανών γραπτών, ούτε σε κάποια αναδρομική αναγνώριση των "ιστορικών ορίων" τους. Μια σοβαρή κριτική του μαρξισμού πρέπει να ξεκινάει απ' την εσώτατη φύση του σαν το πιο εξελιγμένο προϊόν — στην πραγματικότητα, το αποκορύφωμα — του αστικού Διαφωτισμού...
Murray bookchin
Διαβάστε ολόκληρο το Βιβλίο Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΣΑΝ ΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ, πατώντας το παρακάτω link. Βάλτε τον Κωδικό που σας δίνει και ανοίχτε το pdf
http://rapid-share.gr/download.php?file=913Murray_Bookchin_O_Marxismos_san_astiki_koinwniologia.pdf

Η "αποτυχία" του Μαρξ ν' αναπτύξει μια ριζοσπαστική κριτική του καπιταλισμού και μια επαναστατική πρακτική, δεν εμφανίζεται καν σαν μια αποτυχία, με την έννοια ενός εγχειρήματος που δεν επαρκεί για την εκπλήρωση των στόχων του.Ακριβώς το αντίθετο. Στην καλύτερη περίπτωση, το έργο του Μαρξ είναι μια εγγενής αυταπάτη που ενσωματώνει αδιάκριτα τις πιο αμφισβητούμενες δοξασίες της σκέψης του Διαφωτισμού στην ίδια του την αισθαντικότητα και παραμένει εκπληκτικά ευάλωτο στις αστικές τους επιπτώσεις. Στη χειρότερη, προσφέρει την πιο πανούργα απολογία μιας νέας ιστορικής εποχής, όπου η "ελεύθερη αγορά" συγχωνεύτηκε με τον οικονομικό σχεδιασμό, η ατομική ιδιοκτησία με την εθνικοποιημένη ιδιοκτησία, ο ανταγωνισμός με τον ολιγοπωλιακό έλεγχο της παραγωγής και της κατανάλωσης, η οικονομία με το κράτος — κοντολογής, της σύγχρονης εποχής του κρατικού καπιταλισμού.

Στο παρακάτω κείμενο παρουσιάζεται με συντομία η ζωή και το έργο του Μάρεϊ Μπούκτσιν, όπως επίσης και οι σημαντικότερες προσπάθειες για τη διάδοση της θεωρίας του (κοινωνική οικολογία), δηλαδή του Ινστιτούτου για την Κοινωνική Οικολογία και του προγράμματος για τον Κομμουναλισμό.

Μάρεϊ Μπούκτσιν

Ο στοχαστής της ελευθερίας και της οικολογίας

του Σταύρου Καραγεωργάκη
Η φιλοσοφία και η πολιτική σκέψη του Μπούκτσιν

Είναι δύσκολο να εξετάσει κανείς την πολιτική φιλοσοφία του Μπούκτσιν αξεδιάλυτα από τις γενικότερες φιλοσοφικές παραδοχές που κάνει. Γι’ αυτό πρέπει, πριν αναφερθούμε στο πολιτικό σκέλος της θεωρίας του, να κάνουμε μια σύντομη αναφορά στο φιλοσοφικό πλαίσιο που αποδέχεται. Στο φιλοσοφικό πεδίο ο Μπούκτσιν εισηγήθηκε τον «διαλεκτικό νατουραλισμό». Η Janet Biehl, προσπαθώντας να περιγράψει τον διαλεκτικό νατουραλισμό έδωσε τον παρακάτω ορισμό:

«Ο διαλεκτικός νατουραλισμός είναι μια προσπάθεια να αντιληφθούμε τη φύση ως ένα αναπτυξιακό φαινόμενο, τόσο στο βασίλειο του οργανικού όσο και του κοινωνικού πεδίου. Όλα τα οργανικά φαινόμενα αλλάζουν, και ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι υφίστανται ανάπτυξη και διαφοροποίηση. Σχηματίζονται και ανασχηματίζονται, ενώ δραστικά διατηρούν την ταυτότητά τους μέχρις ότου να εκπληρώσουν τις δυνατότητές τους, εκτός και αν συμβεί κάποιο ατύχημα. Αλλά όσο βλέπουμε τον κόσμο μέσα από μια σύντομη επισκόπηση της εξέλιξής του, βρίσκεται επίσης σε ανάπτυξη, ο διαλεκτικός νατουραλισμός προσεγγίζει τον κόσμο ως μια ολότητα, μέσα από μια αναπτυξιακή προσέγγιση.»

Τη βάση αυτής της θεωρίας αποτελεί η διαλεκτική αντίληψη για την πραγματικότητα. Ο Μπούκτσιν στηριζόμενος στην αναπτυξιακή φύση της πραγματικότητας δίνει μεγάλη βαρύτητα στη διαδικασία του γίγνεσθαι. Έτσι, διαχωρίζει την πρώτη φύση από τη δεύτερη φύση με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Η πρώτη φύση είναι η βιολογική φύση, οι μορφές ζωής στο σύνολό τους και η ανόργανη φύση. Στο πλαίσιο της διαλεκτικής του αντίληψης όμως βλέπει την πρώτη φύση όχι απλά ως το σύνολο των μορφών ζωής και των ανόργανων μερών, αλλά ως τη σωρευτική ανάπτυξη των παραπάνω. Η δεύτερη φύση δεν είναι τίποτε άλλο, από την πολιτιστική, κοινωνική και πολιτική φύση (χοντρικά η κοινωνία) που έχει απορροφήσει την πρώτη φύση. Η δεύτερη φύση όμως δεν αποτελεί την εξέλιξη της πρώτης φύσης, αφού η εξουσιαστική δομή της κοινωνίας δεν ικανοποιεί τον Μπούκτσιν ως ένα απόλυτο στάδιο εξέλιξης. Για τον λόγο αυτό μας παροτρύνει να υπερβούμε τη δεύτερη φύση και να οργανώσουμε ένα σύστημα κοινωνικής και οργανικής συμφιλίωσης, το οποίο θα είναι η τρίτη φύση που ονομάζει «ελεύθερη φύση». Η ελεύθερη φύση αποτελεί ουσιαστικά την ενοποίηση- με οικολογικό τρόπο- της πρώτης και της δεύτερης φύσης.

Ο Μπούκτσιν ονόμασε τη θεωρία του στο σύνολό της «κοινωνική οικολογία». Η επιλογή του όρου αυτού έγινε στη λογική του ότι στην οικολογική σκέψη το σημαντικότερο στοιχείο πρέπει να είναι το κοινωνικό. Σε πολλά κείμενά του υποστήριξε τη θέση ότι «Η τάση του ανθρώπου να κυριαρχεί πάνω στη φύση, είναι επακόλουθο της τάσης του ανθρώπου να κυριαρχεί πάνω στον άνθρωπο». Σε αντίθεση με τον Μαρξ, ο Μπούκτσιν πίστευε ότι η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο προηγήθηκε της εκμετάλλευσης της φύσης από τον άνθρωπο. Η θέση αυτή είναι θεμελιώδης για την πολιτική που προασπιζόταν ο Μπούκτσιν στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, καθώς αναδεικνύει την ευθύνη της ιεραρχικής δομής της κοινωνίας για τα οικολογικά προβλήματα. Η αστική κοινωνία κατάφερε να στρέψει πρώτα τον άνθρωπο εναντίον του συνανθρώπου του και έπειτα εναντίον της φύσης. Στην ουσία πρόκειται για τη μεταφορά του ανταγωνισμού σε ένα άλλο επίπεδο. Αν αντιληφθούμε λοιπόν αυτή τη σχέση κοινωνίας- φύσης, τότε θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα περιβαλλοντικά προβλήματα. Αν θέλει ο άνθρωπος να αντιμετωπίσει την οικολογική κρίση πρέπει πρώτα να επιλύσει τα κοινωνικά προβλήματα.

Αφού λοιπόν κατά τον Μπούκτσιν τα οικολογικά προβλήματα είναι κοινωνικά προβλήματα, πρέπει να φροντίσουμε για την επίλυσή τους μέσω της πολιτικής αλλαγής. Ο Μπούκτσιν, σε πολιτικό επίπεδο, υποστηρίζει τον ελευθεριακό κοινοτισμό (libertarian municipalism). Παραθέτουμε ορισμό του ελευθεριακού κοινοτισμού έτσι όπως τον αντιλαμβάνεται ο Μπούκτσιν:

«Ο ελευθεριακός κοινοτισμός είναι μια ολιστική προσέγγιση σε μια οικολογικά προσανατολισμένη οικονομία. Οι πολιτικές και οι συγκεκριμένες αποφάσεις που έχουν να κάνουν με τη γεωργία και τη βιομηχανική παραγωγή θα πρέπει να λαμβάνονται από τους πολίτες σε άμεσες, πρόσωπο με πρόσωπο συνελεύσεις- με την ιδιότητά τους ως πολιτών, όχι ως εργατών, αγροτών ή επαγγελματιών, οι οποίοι σε κάθε περίπτωση θα εναλλάσσονταν και οι ίδιοι στις παραγωγικές δραστηριότητές τους. (…) Αντί να εθνικοποιηθεί και να κολλεκτιβοποιηθεί η γη, τα εργοστάσια, τα εργαστήρια και τα κέντρα διανομής, μια οικολογική κοινότητα θα κοινοτικοποιήσει την οικονομία της και θα ενωθεί με άλλες κοινότητες ενσωματώνοντας τους πόρους της σε ένα περιφερειακό συνομοσπονδιακό σύστημα. Η γη, τα εργοστάσια και τα εργαστήρια θα ελέγχονται από λαϊκές συνελεύσεις ελεύθερων κοινοτήτων, όχι από το κράτος- έθνος ή από τους εργάτες- παραγωγούς, που ενδέχεται κάλλιστα να αναπτύξουν ένα ιδιοκτησιακό συμφέρον μέσα σ’ αυτά.»

Με λίγα λόγια, ο Μπούκτσιν υποστήριζε μια αμεσοδημοκρατική οργάνωση της κοινωνίας, η οποία όμως θα αποτελείται από μικρές κοινότητες. Ο ίδιος αντλούσε τις πολιτικές θεωρητικές του παραδοχές από την αντιεξουσιαστική- αναρχική παράδοση. Το 1999 όμως, στην ηλικία των 79 ετών αποφάσισε να μη χρησιμοποιεί πλέον τον όρο «αναρχισμός» για τη θεωρία του, και υιοθέτησε τον «κομμουναλισμό» (communalism), δίχως όμως να φαίνεται μια τόσο σαφής ιδεολογική στροφή στη θεωρία του.

από **_KALOGREZA** Παρ 10 Ιουλ 2009 - 12:21

Ρίτσαρντ Ντόκινς - Το εγωιστικό γονίδιο
ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Το 1976 ο Richard Dawkins δημοσίευσε το « Εγωϊστικό Γονίδιο» ένα έργο που σηματοδοτεί την είσοδο της βιολογικής προβληματικής στην πολιτισμική ανάλυση. Βάση του εγχειρήματος αποτελεί, όπως είναι φυσικό γιά έναν βιολόγο, η εξελικτική θεωρία του Charles Darwin. Το εγχείρημα ξεκινά από την βασική θέση ότι η εξέλιξη των εμβίων όντων θα πρέπει να κατανοηθεί ως στρατηγική επιβίωσης, πολλαπλασιασμού και επέκτασης των βασικών συστατικών υποσυνόλων τους, δηλαδή των γονιδίων. Το έργο του Richard Dawkins παρουσιάζει σε απλή γλώσσα τις σύγχρονες απόψεις για τη φυσική επιλογή, τη συμπεριφορά, τον αλτρουισμό ή τον εγωϊσμό του ατόμου. ‘Ολες αυτές οι απόψεις μεταφέρονται με ευκολία και σαφήνεια από τη γλώσσα των γονιδίων στη γλώσσα της καθημερινής ζωής. Σελίδες 148
Ρίτσαρντ Ντόκινς (Richard Dawkins)
Διαβάστε ολόκληρο το Βιβλίο του Ρίτσαρντ Ντόκινς - Το εγωιστικό γονίδιο, πατώντας το παρακάτω link. Βάλτε τον Κωδικό που σας δίνει και ανοίχτε το zip
http://rapid-share.gr/download.php?file=678Richard_Dawkins_-_To_egoistiko_gonidio.zip

Ο Ρίτσαρντ Ντόκινς (Richard Dawkins) (γεν. 26 Μαρτίου 1941, Ναϊρόμπι, Κένυα) συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους εξελικτικούς βιολόγους. Ανέπτυξε θεωρίες για να περιγράψει πλευρές που συσχετίζουν τη συμπεριφορά των ζώων (ανταγωνισμός, συνεργασία και επικοινωνία) με τα γονίδια, τις βασικές μονάδες κληρονομικότητας.

DNA: Το γοητευτικό ταξίδι αρχίζει

του Γιάννη Ελαφρού

Η συγκλονιστική ανακάλυψη της αποκωδικοποίησης του ανθρώπινου γονιδιώματος γεννά ελπίδες για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Χαρακτηρίστηκε ισοδύναμη με την ανακάλυψη του τροχού. Άλλοι την συνέκριναν με το πρώτο ανθρώπινο βήμα στο φεγγάρι. Κάποιοι πιο μετριοπαθείς, με την εφεύρεση του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Η αποκωδικοποίηση του ανθρώπινου γονιδιώματος, ίσως είναι κάτι μεγαλύτερο απ' όλα αυτά· στον βαθμό βέβαια που αυτή... συμβεί! Στον βαθμό που ολοκληρωθεί.

Γιατί ακόμα, παρά τα ραγδαία βήματα των γενετιστών, δεν έχει ολοκληρωθεί καλά-καλά η καταγραφή των ανθρώπινων γονιδίων. Σύμφωνα με την ταυτόχρονη ανακοίνωση, την περασμένη Δευτέρα, από τα δύο ιδρύματα (το Δημόσιο Πρόγραμμα Ανθρώπινου Γονιδιώματος και την ιδιωτική Celera) αυτά υπολογίζονται από 26.000 έως και 40.000, χωρίς να έχουν συμφωνήσει σε κοινό αριθμό. Η Celera μάλιστα μόλις τον προηγούμενο Ιούνιο μιλούσε για 100.000 ή και 140.000 γονίδια!

Τότε είχαν ανακοινώσει την ανάγνωση του 95% του γονιδιώματος, τώρα σχεδόν την ολοκλήρωσή της. Σίγουρα μέσα στους λίγους μήνες που μεσολάβησαν έγιναν βήματα που άλλοτε θα απαιτούσαν δεκαετίες.

Αλλά όπως γίνεται σχεδόν πάντα με την ανακάλυψη της γνώσης, κάθε βήμα στον ανηφορικό της δρόμο απλώς εξασφαλίζει καλύτερη θέα στα ανεξερεύνητα πεδία, που προκαλούν σε νέα γοητευτικά ταξίδια.

Η συγκλονιστική είσοδος στο άδυτο των άδυτων της ύπαρξης είναι γεμάτη εκπλήξεις.

Οι αποκαλύψεις φέρνουν συνέχεια νέα ερωτήματα. Ο μικρός σχετικά αριθμός των γονιδίων του ανθρώπου, -μόλις μερικές εκατοντάδες παραπάνω από ένα ποντίκι-, δείχνει ότι η συνθετότερη λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού δεν οφείλεται στα πολύ περισσότερα γονίδια, αλλά σε μια ανώτερη συνεργασία τους, η οποία μένει ακόμα να κατανοηθεί. Πολλοί επιστήμονες μίλησαν για «γονίδια-μάνατζερ(!)», δηλαδή γονίδια που αναλαμβάνουν συντονιστικό ρόλο.

Μάλιστα υπογράμμισαν ότι η ανάπτυξη του ανθρώπινου είδους καταγράφεται και σε μεγάλο βαθμό οφείλεται, ακριβώς σε αυτά τα γονίδια πλέι-μέικερ.

Την ίδια στιγμή, άγνωστος παραμένει ο ακριβής ρόλος του 40% περίπου των καταγεγραμμένων γονιδίων. Αλλά κι αυτά ακόμα τα αναγνωρισμένα γονίδια δεν είναι παρά ένα μικρό μέρος του συνολικού ανθρώπινου γονιδιώματος. Λιγότερο από το 1,5% των 3,2 δισεκατομμυρίων Α, C, G και Τ (των «γραμμάτων» του γονιδιακού αλφαβήτου) καταγράφονται στα γονίδια. Και το υπόλοιπο;

Οι επιστήμονες με έκπληξη ανακάλυψαν ότι σχεδόν το 95% του ανθρώπινου γονιδιώματος είναι... σκουπίδια! Παλαιότερα βιάστηκαν να το χαρακτηρίσουν άχρηστο DNA («junk DNA»), με όλη την αμετροέπεια του ημιμαθή. Σήμερα θεωρείται ότι αυτό το σκοτεινό τμήμα του DNA όχι μόνο καταγράφει την εξέλιξη του ανθρώπου, αλλά κρύβει και σημερινές λειτουργίες που πρέπει να εξιχνιαστούν. Τα μυστήρια πληθαίνουν· η αισιοδοξία επίσης. Η ανακοίνωση των δύο Ομίλων συνοδεύτηκε από καταιγισμό υποσχέσεων για νέα φάρμακα και για νέες μορφές θεραπείας που θα βασίζονται στην προσωπική γονιδιακή ανάλυση. Η προοπτική ενός ατομικού τσιπ DNA, που θα περιέχει ολόκληρο τον γενετικό κώδικα του κάθε ξεχωριστού ανθρώπου μέσα σε ένα... DVD -και θα είναι εξίσου εύχρηστο- εμφανίζεται ρεαλιστική.

Στην περίπτωση αυτή θα μπορεί ο γιατρός να ανακαλύψει συγκεκριμένα προβλήματα και αλλοιώσεις σε κάθε ασθενή και να παρέχει θεραπεία και φάρμακα «αλά καρτ». Η γονιδιακή ιατρική υπόσχεται ότι βαρύτατες (και εν πολλοίς ανίκητες) ασθένειες σήμερα, από τον καρκίνο μέχρι το Αλτσχάιμερ, θα μπορούν όχι μόνο να αντιμετωπιστούν στο μέλλον, αλλά και να αποτραπούν αφού ανιχνευθούν έγκαιρα.

Φυσικά, κανείς δεν μιλά για κάτι που μπορεί να γίνει αύριο. Οι πιο αισιόδοξοι, δηλαδή οι εκπρόσωποι των εταιρειών, υποστηρίζουν ότι οι πρώτες γονιδιακές θεραπείες θα εφαρμοστούν τα επόμενα δέκα χρόνια, ενώ η συνολική εμφάνιση αυτών των μεθόδων σε είκοσι.

Παρ' όλα αυτά το έργο που πρέπει να γίνει ακόμα είναι τεράστιο. Σε αντίθεση με ό,τι αρχικά είχε πιστευτεί, το κάθε γονίδιο αποτελεί μέρος μιας συμφωνικής ορχήστρας. Δεν εκτελεί ένα έργο μόνο του, αλλά σε μια συνδυαστική λειτουργία μαζί με άλλα γονίδια, που δεν έχει ακόμα κατανοηθεί. Τα γονίδια παράγουν πρωτεΐνες, οι οποίες καθορίζουν σε τελική ανάλυση την κυτταρική λειτουργία. Υπολογίζεται ότι τα περίπου 30.000 γονίδια του ανθρώπου δημιουργούν 250.000 πρωτεΐνες, των οποίων η καταγραφή και πάνω απ' όλα η κατανόηση της λειτουργίας τους αποτελεί τον επόμενο δύσκολο στόχο της επιστήμης. Χωρίς να είναι σίγουρο ότι πρόκειται και για το τελικό κλειδί για την ερμηνεία του μυστήριου της ζωής. Πάντως, χωρίς τις πρωτεΐνες, γονιδιακή θεραπεία και αποτελεσματικά φάρμακα, δεν μπορεί να υπάρξουν.

Χαρακτηριστικό απ' αυτή την άποψη είναι ότι μέχρι τώρα μόνο 1.778 γονίδια έχουν χαρακτηρισθεί ως πιθανά υπεύθυνα για την ανάπτυξη ή τη θεραπεία κάποιας ασθένειας. Ταυτόχρονα, οι φαρμακευτικές εταιρείες έχουν μόνο 483 «στόχους» στο ανθρώπινο σώμα για την παραγωγή φαρμάκων. Από αυτή την άποψη, είναι βάσιμες οι ανησυχίες επιστημόνων ότι τυχόν βιαστικές παρεμβάσεις σε ένα ξεχωριστό γονίδιο, χωρίς να έχει κατανοηθεί η συνολική ένταξή του στην ορχήστρα του DNA, μπορεί να έχει αρνητικά αποτελέσματα.

από **_KALOGREZA** Παρ 10 Ιουλ 2009 - 12:22

συνέχεια...

Βιοηθική: σεβασμός σε άνθρωπο και φύση

Το «Βιβλίο της Ζωής», εκεί όπου όλοι έχουμε χαραγμένο το αποτύπωμά μας, άνοιξε. Μπροστά στο θαυμαστό αυτό επίτευγμα της σύγχρονης επιστήμης, ορόσημο στην ιστορία αυτού του κόσμου, δεν μπορεί κανείς παρά να σταθεί με δέος. Μετά, έρχεται η σκέψη... Θα καταφέρουμε να διαχειριστούμε καλά αυτή τη γνώση; Θα γίνουμε όλοι κοινωνοί της;

Πρώτο μέλημα, η ανασυγκρότηση των ανά τον κόσμο Επιτροπών Βιοηθικής. «Είναι ανάγκη να εντατικοποιηθούν», τονίζει στην «Κ» ο καθηγητής Γενετικής του τμήματος Βιολογίας του ΑΠΘ και πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Βιολόγων, κ. Ζαχαρίας Σκούρας. «Οι θαυμαστές αυτές ανακαλύψεις πρέπει να μπουν σε ένα κανάλι, ώστε να είναι πράγματι προς όφελος του ανθρώπου». Ο προβληματισμός για τη μελλοντική χρήση των γενετικών δεδομένων εκφράστηκε και κατά την πρόσφατη συνάντηση του πρωθυπουργού, κ. Κ. Σημίτη, με τα μέλη της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής, ο πρόεδρος της οποίας, ομότιμος καθηγητής του Αστικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Γ. Κουμάντος, είχε επισημάνει την ανάγκη να αποτελεί σημείο αναφοράς «ο σεβασμός της προσωπικότητας του ανθρώπου και της φύσης».

Ο βασικός κίνδυνος που ελλοχεύει στους νέους δρόμους που άνοιξε η αποκωδικοποίηση της γενετικής μας φύσης είναι, βεβαίως, η διάκριση των ανθρώπων βάσει αυτής. Ήδη έχει εκφραστεί ο φόβος ότι οι ασφαλιστικές εταιρείες και οι εργοδότες θα είναι σε θέση να επιλέγουν τους ασφαλισμένους και τους εργαζομένους τους, αντίστοιχα, με βάση την πιο... προσοδοφόρο γενετική τους σύσταση. Μιλώντας στην «Κ», ο καθηγητής Βιολογίας του τμήματος Ιατρικής του Πανεπιστημίου Πατρών και αναπληρωτής πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής, κ. Γεώργιος Μανιάτης -έχοντας ήδη επισημάνει ότι «τα γονίδιά μας δεν καθορίζουν την προσωπικότητά μας»- διευκρίνισε ότι δεν συμφωνεί με τις παραπάνω χρήσεις του DNA, αν και, όπως είπε, είναι ασύμφορο για τις ασφαλιστικές εταιρείες να λειτουργούν κατ' αυτόν τον τρόπο. Η λύση, ωστόσο, λέει ο κ. Μανιάτης, έχει βρεθεί στις ΗΠΑ, όπου απαγορεύεται δια νόμου η εξέταση του γενετικού υλικού των ασφαλισμένων από τις εταιρείες. Η νεοαποκτηθείσα γνώση μάς έφερε επίσης ένα βήμα πιο κοντά στην κλωνοποίηση του ανθρώπου. «Αυτή τη στιγμή», τονίζει ο κ. Μανιάτης, «οι γνώσεις μας είναι ατελείς γύρω από την αναπαραγωγική κλωνοποίηση. Σήμερα, όλοι συμφωνούν ότι δεν πρέπει να γίνει.» «Η κλωνοποίηση αφορά στην παραγωγή "καλών" απογόνων», εξηγεί ο κ. Σκούρας. «Ο καλός απόγονος, όμως, είναι καλός στο συγκεκριμένο περιβάλλον. Και η κοινωνία μας δεν χρειάζεται έναν τύπο ανθρώπου.»

Υπενθυμίζεται ότι στις 3 Μαρτίου η Επιτροπή Βιοηθικής αναμένεται να πάρει θέση για το ζήτημα της χρήσης του DNA για εγκληματολογικούς σκοπούς. Ο κ. Μανιάτης, ενώ θεωρεί ότι η παραπάνω χρήση ίσως έχει νόημα, τονίζει ότι «δεν πρέπει να επιτραπεί στην Αστυνομία να κρατά και βιολογικό δείγμα των υπόπτων». Λίνα Γιάνναρου

Ο «θάνατος» του εγωιστικού γονιδίου

Όταν ο νομπελίστας βιολόγος Τζέιμς Γουάτσον έγραφε πριν από μερικά χρόνια το βιβλίο του «Το εγωιστικό γονίδιο», έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για την επίθεση του βιολογικού αναγωγισμού, δηλαδή της άποψης που υποστηρίζει ότι τελικά η ανθρώπινη συμπεριφορά καθορίζεται από τα γονίδια. Τα προηγούμενα χρόνια οι σελίδες των εφημερίδων φιλοξενούσαν συχνά ανακοινώσεις, όπου ενοχοποιούνταν γονίδια για μια σειρά ασθένειες ή για διάφορες εξαρτήσεις, όπως ο αλκοολισμός και το κάπνισμα. Οι κοινωνικές συνθήκες ήταν φυσικά απούσες. Μέχρι και γονίδιο υπεύθυνο για τον... πνιγμό είχε «ανακαλυφθεί».

Οι έρευνες των ίδιων των γενετιστών, σύμφωνα και με τις πρόσφατες ανακοινώσεις, καταρρακώνουν αυτές τις αντιλήψεις. Η λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού αποκαλύπτεται εξαιρετικά πολύπλοκη και η συγκεκριμένη συμπεριφορά, αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης του περιβάλλοντος (φυσικού και κοινωνικού) και των όποιων γενετικών τάσεων, με κυρίαρχο τον ρόλο του περιβάλλοντος.

από **_KALOGREZA** Παρ 10 Ιουλ 2009 - 12:23

συνέχεια....

Το περιβάλλον

Μάλιστα, η επίδραση του περιβάλλοντος εισέρχεται και αποτυπώνεται μακροπρόθεσμα και μέσα στο ίδιο το γονιδίωμα. Εκατοντάδες γονίδια, που συμμετέχουν στη δημιουργία τουλάχιστον 223 πρωτεϊνών, φαίνεται να έχουν εισαχθεί απευθείας από βακτήρια, ενώ χιλιάδες άλλα είναι παράγωγα πολλαπλών γονιμοποιήσεων. Το γονιδιακό υλικό του ανθρώπου δεν είναι αιώνιο και απαρασάλευτο. Εξελίσσεται. Το συμπέρασμα όλων αυτών είναι ότι η προσπάθεια βελτίωσης της ανθρώπινης ζωής περνά πρωτίστως μέσω της παρέμβασης και της αλλαγής του περιβάλλοντος.

Δεύτερο μεγάλο θύμα των πρόσφατων ανακοινώσεων είναι ο εγωισμός. Όταν ο χιμπατζής έχει κατά 98% όμοιο γονιδίωμα με τον άνθρωπο, όταν άλλες θεωρούμενες πολύ κατώτερες μορφές ζωής -όπως ένα σκουλήκι- έχουν αριθμό γονιδίων που φτάνει μέχρι και το 50% του ανθρώπου, όταν τελικά η ίδια η εξέλιξη του ανθρώπινου οργανισμού οφείλεται στην αλληλεπίδραση με τη φύση, τότε πώς μπορεί ο άνθρωπος να συμπεριφέρεται σαν θεός, αγνοώντας ακόμα και τις πιο άμεσες συνέπειες των πράξεών του; Κι ακόμα πώς μπορούν να μιλούν κάποιοι για τον υπεράνθρωπο που θα υψωθεί δήθεν πάνω από τις συνθήκες ζωής του, ζώντας σ' έναν εξ ολοκλήρου κατασκευασμένο κόσμο;

Ρατσισμός

Ιδιαίτερα άσχημα πρέπει να αισθάνθηκαν και οι πάσης φύσεως ρατσιστές. Όσοι αναζητούν διαφορές των ανθρώπων στη βάση της ράτσας, της φυλής, του χρώματος του δέρματος. Όλοι οι άνθρωποι της εποχής μας έχουν κοινή γενετική ταυτότητα κατά 99,8%. Η χαρτογράφηση του γονιδιώματος από τη Celera έγινε με βάση το DNA που πρόσφεραν πέντε ενήλικες εθελοντές. «Χρησιμοποιήσαμε DNA από έναν Ασια-αμερικανό, έναν Αφρο-αμερικανό, έναν Ισπανο-αμερικανό και δύο άλλους και δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη ποιανού είναι το κάθε δείγμα», δήλωσε ο Γκρεγκ Βέντερ.

Οι σημερινές ανακαλύψεις επιβεβαιώνουν τη βασική ιδέα της δαρβίνειας θεωρίας της εξέλιξης, υπογραμμίζοντας την ανάγκη για έναν άνθρωπο λιγότερο εγωιστή, καθόλου ρατσιστή, ενταγμένου στη φύση με αρμονία και μέτρο, κοινωνικά ανήσυχου, έλλογου και σοφού. Κι όμως την ίδια ώρα που ο Δαρβίνος θριαμβεύει, σε πολλές Πολιτείες των ΗΠΑ απαγορεύεται η διδασκαλία του στα σχολεία, γιατί δεν συνάδει με τη θρησκευτική άποψη της δημιουργίας του κόσμου!

Στο περιθώριο της Γενετικής, ο Τρίτος Κόσμος

Τέλος στον καρκίνο και στη νόσο του Αλτσχάιμερ. Πρώιμη διάγνωση και αποτελεσματική θεραπεία με τις επαναστατικές μεθόδους της γονιδιακής Ιατρικής. Νέα γενιά «φαρμάκων αλά καρτ», προσαρμοσμένων στα ιδιαίτερα γενετικά χαρακτηριστικά κάθε ασθενούς. «Έξυπνα φάρμακα» που θα βελτιώνουν τη μνήμη, την ψυχολογική διάθεση ή τα εξωτερικά χαρακτηριστικά μας κατά βούληση. Όνειρα θερινής νυκτός μέχρι χθες, παρόμοιες επαγγελίες εμφανίζονται ως ρεαλιστικές υποσχέσεις, σε ορίζοντα τριών δεκαετιών, χάρη στα επιτεύγματα της Γενετικής και της Μοριακής Βιολογίας. Αλλά όχι για όλους...

Την περασμένη Δευτέρα, ακριβώς την ημέρα που κυκλοφορούσαν σε όλο τον κόσμο τα αισιόδοξα νέα για την αποκωδικοποίηση του ανθρώπινου γονιδιώματος, ο βρετανικός «Γκάρντιαν» αφιέρωνε το πρώτο του θέμα σε μια λιγότερο χαρμόσυνη είδηση. Στην πρωτεύουσα της Νότιας Αφρικής, Πρετόρια, ξεκινούσε μια πολύκροτη δίκη που έφερε σε αντιπαράθεση 42 φαρμακευτικές εταιρείες της Δύσης με την κυβέρνηση της χώρας. Οι δυτικές εταιρείες θέλουν να εμποδίσουν δικαστικά την παραγωγή φτηνών φαρμάκων για το έιτζ από την πλευρά του νοτιοαφρικανικού κράτους, επικαλούμενες τα δικά τους «πνευματικά δικαιώματα» στις πατέντες των σχετικών φαρμάκων - δικαιώματα που τους παρέχει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου.

Περισσότεροι από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο στην Αφρική από το έιτζ. Τα φάρμακα των δυτικών εταιρειών, που θα μπορούσαν να τους κρατήσουν στη ζωή, κοστίζουν σε κάθε ασθενή περίπου 15.000 δολάρια το χρόνο, ενώ τα ετήσια εισοδήματα ενός μέσου Νοτιοαφρικανού εργαζόμενου είναι κάτω των 3.000 δολαρίων. Ακολουθώντας το ιδιαίτερα επιτυχημένο παράδειγμα της Βραζιλίας, η Νότια Αφρική σκοπεύει να αναπτύξει αντίγραφα των δυτικών φαρμάκων με πολύ χαμηλότερο κόστος. Κάτι που οι πολυεθνικές του φαρμάκου απορρίπτουν κατηγορηματικά. Τι κι αν η Αφρική έχει το 80% των θυμάτων του έιτζ σε πλανητική κλίμακα, ενώ της αντιστοιχεί μόλις το 1% των αντίστοιχων φαρμάκων;

Αν αυτά συμβαίνουν με το έιτζ, γιατί δεν θα συμβούν τα ίδια και χειρότερα με τα φάρμακα νέας γενεάς της Γενετικής και της Μοριακής Βιολογίας, για τα οποία οι πολυεθνικές του φαρμάκου έχουν επενδύσει τεράστια κεφάλαια επί σειράν ετών και αδημονούν να τα αποσβέσουν, πουλώντας τα νέα τους προϊόντα σε πανάκριβες τιμές; Π. Γ. Π.

από **_KALOGREZA** Παρ 10 Ιουλ 2009 - 12:25

για όσους δε βαριούνται...συνέχεια...

Το χρονικό της μεγάλης ανακάλυψης

Επιμέλεια χρονικού: Μανίνα Ντάνου

1944: Για πρώτη φορά οι επιστήμονες συνδέουν το DNA με την κληρονομικότητα των ιδιαίτερων ανθρώπινων χαρακτηριστικών. Ανακαλύπτουν, δηλαδή, ότι το DNA είναι πληροφοριακό υλικό.

1953: Οι επιστήμονες Τζέιμς Γουότσον και Φράνσις Κρικ ανακαλύπτουν κάτι που θα τους χαρίσει το Νόμπελ εννιά χρόνια αργότερα: την τρισδιάστατη δομή της διπλής έλικας του DNA.

1969: Λαμβάνει χώρα η απομόνωση του πρώτου γονιδίου.

1970: Ανακαλύπτονται τα -λεγόμενα- περιοριστικά ένζυμα, τα «χημικά ψαλίδια» δηλαδή, με τα οποία μπορούμε να κόβουμε το DNA σε συγκεκριμένα σημεία.

1973: Για πρώτη φορά εισάγεται από τους επιστήμονες γενετικό υλικό σε μικροοργανισμούς, γεγονός που ανοίγει πια το δρόμο για την επιστήμη της γενετικής μηχανικής.

1977: Πέντε χρόνια αργότερα, οι επιστήμονες προχωρούν ένα βήμα παρακάτω: επιτυγχάνουν για πρώτη φορά την εισαγωγή τεχνητού γονιδίου σε βακτήριο. Ταυτόχρονα, αποκωδικοποιούνται τα πρώτα γονιδιώματα που αντιστοιχούν σε ιούς.

1978: Η έρευνα καταλήγει στην επίτευξη της γενετικής τροποποίησης βακτηρίων με σκοπό την παραγωγή ινσουλίνης.

1981: Μεταφορά γονιδίου από ένα ζωικό είδος σε ένα άλλο.

1983: Δημιουργία του πρώτου τεχνητού χρωμοσώματος.

1988: Κατοχυρώνεται η πρώτη αμερικανική πατέντα για ένα τρανσεγενετικό σπονδυλωτό, το μεταλλαγμένο ποντίκι «Μικ». Το αρμόδιο γραφείο πατεντών των ΗΠΑ, όμως, αναστέλλει τη χορήγηση διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας για ζωντανούς οργανισμούς μέχρι το 1992.

1990: Ξεκινάει επίσημα το πρόγραμμα για την αποκωδικοποίηση του ανθρώπινου γονιδιώματος με στόχο η αποκωδικοποίηση να επιτευχθεί πλήρως μέσα στα επόμενα 15 χρόνια.

1993: Ερευνητές του γαλλικού εργαστηρίου «Ζενετόν» φτιάχνουν τον πρώτο χάρτη του 21ου χρωμοσώματος, που αντιστοιχεί στο 1,7% του γονιδιώματος.

1996: Αποκρυπτογραφείται το γονιδίωμα του σακχαρομύκητα, του πιο σύνθετου οργανισμού έως τότε.

1997: Πραγματοποιείται η κλωνοποίηση του πρώτου θηλαστικού, του προβάτου Ντόλι, από το Ινστιτούτο Ρόσλιν στη Σκωτία. Με αφορμή τις ραγδαίες εξελίξεις, η ΟΥΝΕΣΚΟ υιοθετεί παγκόσμια διακήρυξη που απαγορεύει την κλωνοποίηση ανθρώπινων εμβρύων.

1998: Αποκρυπτογραφείται το γονιδίωμα του πρώτου πολυκύτταρου οργανισμού, του σκώληκος C. elegans.

Την ίδια χρονιά, Αμερικανοί επιστήμονες δημοσιεύουν ένα χάρτη με σχεδόν τα μισά ανθρώπινα γονίδια και τη θέση τους στα διάφορα χρωμοσώματα. Ταυτόχρονα, ο Κρεγκ Βέντερ, πρώην στέλεχος του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας των ΗΠΑ, που έχει «πέσει στη μάχη» της αποκρυπτογράφησης από το 1992, δημιουργεί μαζί με την επιχείρηση ηλεκτρονικών «Πέρκιν-Ελμερ», την εταιρεία «Σελέρα Τζενόμικς». «Σε τρία χρόνια θα έχουμε αποκωδικοποιήσει το ανθρώπινο γονιδίωμα», δηλώνει. Την ίδια χρονιά και έπειτα από διαμάχη πέντε χρόνων, τα όργανα της Ε.Ε. επιτρέπουν την κατοχύρωση πατέντας για ανθρώπινα όργανα και γονίδια.

1999: Τον Δεκέμβριο, το Πρόγραμμα Ανθρώπινου Γονιδιώματος (HGP) εμφανίζει την πρώτη πλήρη αποκωδικοποίηση ανθρώπινου χρωμοσώματος (χρωμόσωμα 22).

26 Ιουνίου 2000: Το HGP και η εταιρεία «Σελέρα» του Βέντερ παρουσιάζουν ταυτόχρονα τις εργασίες τους, που εμφανίζουν σχεδόν ολοκληρωμένη την αποκωδικοποίηση του ανθρώπινου γονιδιώματος. Το HGP υπολογίζει τα ανθρώπινα γονίδια σε 38.000 περίπου, ενώ ο Βέντερ κάνει λόγο για 100.000.

11 Φεβρουαρίου 2001: Η «Σελέρα» και το HGP -τέσσερα χρόνια νωρίτερα απ' ό,τι είχε προβλέψει ο Βέντερ- παρουσιάζουν τις «ολοκληρωμένες» εναλλακτικές εκδοχές τους για το ανθρώπινο γονιδίωμα, καταλήγοντας ότι ο αριθμός των ανθρώπινων γονιδίων είναι μεταξύ 26.000 και 40.000.

από **_KALOGREZA** Παρ 10 Ιουλ 2009 - 12:28

και για να αλλάξουμε λίγο θεματολογία σε κάτι πιο αρχαίο...μυστυκιστικό

Διονύσιος Πλατανιάς - Οι Μυθολογίες του Κόσμου
ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Το έργο "Οι Μυθολογίες του Κόσμου" απευθύνεται τόσο στον δάσκαλο, όσο και στον ενδιαφερόμενο μαθητή, προσφέροντας τους μια συγκροτημένη πηγή γνωστικού υλικού πάνω σ' αυτό το πολύμορφο θέμα, το οποίο άπτεται της πλέον κρυφής "ρίζας" του "δένδρου" που δομεί και καθορίζει σε σημαντικό βαθμό την αντίληψη που έχει ο άνθρωπος για τον κόσμο, έτσι όπως ο τελευταίος παρουσιάζεται στις αισθήσεις του.
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΠΛΑΤΑΝΙΑΣ
Διαβάστε ολόκληρο το Βιβλίο Διονύσιος Πλατανιάς - Οι Μυθολογίες του Κόσμου, πατώντας το παρακάτω link. Βάλτε τον Κωδικό που σας δίνει και ανοίχτε το pdf
http://rapid-share.gr/download.php?file=265Dionisios_Platanias_-_Oi_Mythologies_tou_Kosmou.pdf

Το όλο έργο είναι γραμμένο με αφηγηματικό τρόπο, έτσι ώστε να προκαλεί και να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, και επιπλέον, να τον κάνει να αγαπήσει την Μυθολογία, αναγνωρίζοντας την ως έναν ανεξάντλητο μηχανισμό παροχής πολύτιμων γνώσεων και δόμησης του χαρακτήρα σε υγιείς ψυχολογικές δομές.

Η αφηγηματικότητα της εκφοράς της συγκεκριμένης – ας την χαρακτηρίσουμε έτσι – «Παγκόσμιας Μυθολογίας» (Woyld Mythology), συνιστά, ακόμη, μια πρωτοτυπία, η οποία υπαγορεύεται από μια βασική αναγκαιότητα: το συγκεκριμένο κοινό που απευθύνεται.

Ο συνήθης «εκθετικός» τρόπος της παρουσίασης μιας Woyld Mythology δεν συνιστάται σε αυτήν την περίπτωση, διότι γρήγορα αποθαρρύνει το παιδί ή τον δάσκαλο από μια σε βάθος κατανόηση του συνόλου «κλίματος» της Μυθολογίας, εγκαθιστώντας μια σχέση «ρουτίνας» , μεταξύ αναγνώστη και αναγνωστικού υλικού. Όμως, ο προκείμενος στόχος είναι εξ ορισμού αντίθετος: Ο αναγνώστης θα πρέπει να έχει όχι μόνο ένα σταθερό σημείο αναφοράς, στο οποίο θα μπορεί να ανατρέχει όποτε το κρίνει σκόπιμο, αλλά ακόμη – και πάνω απ’ όλα – ένα έργο στο οποίο θα μπορούν επίσης να ανατρέχουν τόσο η μνήμη, όσο και η ψυχή του, όποτε οι δύο τελευταίες το κρίνουν «σκόπιμο», είτε με συνειδητό είτε με υποσυνείδητο τρόπο!

από **_KALOGREZA** Παρ 10 Ιουλ 2009 - 12:31

Έλα ρε και ένα για τον ΠΟΝΤΟ!!!(πάμμαχων διάβαζε τώρα για 1 βδομάδα :cool2: )

ΤΟ ΑNTAΡΤΙΚΟ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ
ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
... Αφού ξεμπέρδεψαν με τους Αρμενίους ήρθε η σειρά των Ελλήνων... Εδώ εφαρμόστηκε άλλο σχέδιο, έμπνευση Γερμανών με εκτελεστές τους Τούρκους... Με τη δικαιολογία ότι χρειάζονταν τις περιοχές, όπου κατοικούσαν οι Έλληνες, για στρατιωτικούς λόγους, άρχισαν ομαδικά να εξορίζουν τον πληθυσμό από τις περιοχές του στα βάθη της Ασίας. Τους άνδρες τους είχαν συγκεντρώσει στα "αμελέ ταμπουρού", δηλ. τάγματα εργασίας, που στην πραγματικότητα ήτανε τάγματα θανάτου, όπου κάτω από χιόνι και βροχή ή κάτω από λιοπύρι, χωρίς νερό και φαγητό έπρεπε να σπάνε πέτρες, για να φτιάξoυν δρόμους. Πολλοί δεν αντέχουν κι αφήνουν τα κόκαλά τους άθαφτα κι άκλαφτα, άλλοι λιποτακτούν απ' όπου μπορούν, είτε από το στρατό είτε από τα τάγματα εργασίας...
Δημοσθένης Κελεκίδης
Διαβάστε ολόκληρο το Βιβλίο ΤΟ ΑNTAΡΤΙΚΟ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ, πατώντας το παρακάτω link. Βάλτε τον Κωδικό που σας δίνει και ανοίχτε το doc
http://rapid-share.gr/download.php?file=387to_antartiko_tou_pontou.pdf

Το ίδιο συμβαίνει και στα χωριά και στις πόλεις, που δεν αντέχουν τον εξευτελισμό και καταφεύγουν στα βουνά αντάρτες... Οι σκοποί των ανταρτών στην αρχή ήταν η τιμωρία των Τούρκων και η προστασία των γυναικοπαίδων ...

Όμως και η ζωή στα βουνά είναι τρομερά δύσκολη και γεμάτη κινδύνους, αφού δε βρίσκουν εύκολα τροφή κι ακόμη πιο δύσκολη με τα όπλα και τα πυρομαχικά. Ζουν στο ύπαιθρο σε σπηλιές, μέσα στη βροχή και στο χιόνι και με δύσκολη και επικίνδυνη τη μεταξύ τους επικοινωνία και συνεννόηση. Κι' όμως, πολλά καταφέρνουν και γράφουν λαμπρές σελίδες ηρωισμού και αυταπάρνησης τόσο στο Δυτικό Πόντο με παράδειγμα την Αμισό και την Πάφρα, όσο και στον Ανατολικό με τη Σάντα, το ηρωικό Σούλι του Πόντου.

Αλλά εξίσου απάνθρωπες και φρικτές ήτανε και οι λευκές πορείες ή πορείες θανάτου. Ξεσήκωναν γέρους-γριές, ανήμπορους, γυναικόπαιδα, μέσα στο βαρύ χειμώνα της Ανατολής και τους οδηγούσαν στα βάθη με πορεία 100 και 200 χιλιομέτρων μέσα σε βροχή και σε χιόνι, χωρίς νερό, χωρίς φαγητό, χωρίς ρούχα. Έτσι, από τις κακουχίες και την εξάντληση πέθαιναν στους δρόμους.

Στις πορείες θανάτου, μερικές φορές, οι γυναίκες ξέροντας τι τις περίμενε, όταν έφθαναν σε απόκρημνες πλαγιές που κάτω βούιζε το ποτάμι έπεφταν -σαν ένα άλλο Ζάλογγο ή Αραπίτσα- να πνιγούν, να σκοτωθούν, παρά να υποστούν την ατίμωση.