Ο ιδρώτας, οι χειροπέδες και η μπάλα του Γκάλη





25ο Ευρωμπάσκετ

(3-14 Ιουνίου 1987, Αθήνα/Ελλάδα)

Στο βάθρο: 1. Ελλάδα, 2. Σοβιετική Ένωση, 3. Γιουγκοσλαβία. Η Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης με 6 νίκες-2 ήττες

Δυο χρόνια μετά την "αποκάλυψη" που έζησε η ταπεινότης μου στη Λιμόζ και στη Ναντ, τη χάσαμε την Εθνική πατριώτη! Η επιχείρηση πρόκρισης στο Ευρωμπάσκετ του 1985 στο Challenge Round του Ελσίνκι κατέληξε σε φιάσκο και το ελληνικό μπάσκετ έμεινε σε καραντίνα: χάθηκε η πρόκριση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που διεξήχθη στην (ακόμη επονομαζόμενη) Δυτική Γερμανία (Καρλσρούη, Λεβερκούζεν, Στουγκάρδη), αλλά η απογοήτευση δεν υπήρξε ολέθρια και η ελληνική ομάδα κατάφερε να αναγεννηθεί εκ της τέφρας της!

Το 1986 η Εθνική έκανε την παρθενική εμφάνιση της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, όπου κατέλαβε τη δέκατη θέση και την επόμενη χρονιά ακολούθησε τα (σκηνοθετικά) ίχνη του Φράνσις Φορντ Κόπολα και σάρωσε τα βραβεία με τη δική της εκδοχή στο "Αποκάλυψη Τώρα"!

Τριάντα οκτώ χρόνια μετά το μοναδικό έως τότε μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ (το χάλκινο το 1949 στο Κάιρο) η Ελλάδα τίναξε την μπάνκα στον αέρα και διασάλευσε την καθεστηκυία τάξη, μαζί με τη Βραζιλία, η οποία λίγες εβδομάδες αργότερα νίκησε τις ΗΠΑ στην Ιντιανάπολις και κατέκτησε τον τίτλο στους Παναμερικανικούς Αγώνες.

Το να επιχειρώ μετά από 26 χρόνια να ψηλαφίσω τις στιγμές; που παραμένουν ανεξίτηλες από την πρώτη μεγάλη εποποιία του ελληνικού αθλητισμού, μοιάζει σαν να ψάχνεις ψύλλους στ' άχυρα. Δεν υπάρχει, θαρρώ, τίποτε που να μην έχει καταγραφεί πλέον και να μην έχει εναποτεθεί με τον προσήκοντα σεβασμό σε αυτό που αποκαλείται "ιστορική μνήμη".

Οι πέντε αλησμόνητες "εικόνες" μου:

1) Μετά από 26 χρόνια εξακολουθώ να έχω αμφιβολίες από πού τράβηξε η κάμερα της ΕΡΤ την αγκαλιά του Νίκου Φιλίππου με τον γιατρό Κώστα Παρίση την ώρα που ο Αργύρης Καμπούρης εκτελούσε εκείνες τις... άγιες βολές! Η κρατούσα επ' αυτού άποψη είναι ότι ο νυν μάνατζερ της Εθνικής δεν άντεχε την αγωνία και γι αυτό έπεσε πάνω στον γιατρό και κοίταζε προς την εξέδρα. Χρόνια αργότερα, όμως, ο Φιλίππου θέλοντας να αποκαταστήσει την... υπόληψη του, υποστήριξε ότι "η κάμερα μας τράβηξε ανάποδα και αυτός που δεν άντεχε να δει τις βολές του Αργύρη ήταν ο γιατρός και όχι εγώ". Πέραν τούτου πάντως όλη αυτή η υπόθεση είναι γεμάτη από πολύ δυνατές σκηνές: το άστοχο σουτ του Ιωάννου, το επιθετικό ριμπάουντ του Καμπούρη, το φάουλ από τον συχωρεμένο τον Γκομπόροφ και η μυσταγωγία που προηγήθηκε των βολών! Με το που σφύριξαν οι διαιτητές το φάουλ, ο Γιαννάκης, που είχε αποβληθεί με πέντε φάουλ, μπούκαρε στον αγωνιστικό χώρο, πλησίασε τον Αργύρη και τον πρόσταξε με ύφος που δεν σήκωνε αντίρρηση, "πήγαινε ρε και βάλ' τις και τις δυο". Ο Καμπούρης με ολύμπια ψυχραιμία πρώτα φτύνει τις χούφτες του και εν συνεχεία σουτάρει και βάζεις τις βολές, για να ακολουθήσει το σουτ της απελπισίας του Γιοβάισα, ο οποίος παρεμπιπτόντως είχε ευστοχήσει και στη λήξη της κανονικής διάρκειας του αγώνα, αλλά το καλάθι ήταν εκπρόθεσμο.

2) Για να επιτευχθεί ο θρίαμβος επιστρατεύθηκαν όλα τα μέσα, συμπεριλαμβανομένων της πονηριάς και του... δόλου! Στον ημιτελικό με τη Γιουγκοσλαβία, ο συνεργάτης του Πολίτη, Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου συνέστησε στους αναπληρωματικούς παίκτες της Εθνικής να σηκώνονται συνεχώς και να στέκονται όρθιοι, ώστε να περιορίζεται το οπτικό πεδίο των "πλάβι" στην επίθεση τους και να τους φαίνεται μικρότερος ο αγωνιστικός χώρος. Συν τοις άλλοις, σε μια φάση που κάποιος παίκτης έπεσε στη ρακέτα όπου αμυνόταν η Εθνική και αμέσως ένας από τους υπαλλήλους του ΣΕΦ που ήταν επιφορτισμένος με αυτή τη δουλειά, μπήκε για να σκουπίσει τον ιδρώτα του, ο Κιουμουρτζόγλου τον έπιασε από το μπράτσο και τον συγκράτησε. Στην αμέσως επόμενη επίθεση των Γιουγκοσλάβων στο σημείο όπου είχε μείνει ο ιδρώτας γλίστρησε ο Γκόραν Γκρμπόβιτς και η διακοπή άλλαξε τον ρουν της ιστορίας του αγώνα! Η ελληνική ομάδα που βρισκόταν πίσω στο σκορ αντεπιτέθηκε, ανέτρεψε το σκηνικό και νίκησε τη Γιουγκοσλαβία για δεύτερη φορά μέσα σε οκτώ μέρες!

3) Προϊόντος του Ευρωμπάσκετ και σε φάσεις που οι αντίπαλοι ασκούσαν ασφυκτική πίεση στον Γκάλη όταν ο Γιαννάκης κατέβαζε την μπάλα και ο Νικ έπαιζε στο "2", ο Πολίτης και ο Κιουμουρτζόγλου σκάρωσαν το περίφημο σύστημα "1". Δεν επρόκειτο βεβαίως για την ανακάλυψη της πυρίτιδας, απλώς σε αυτές τις περιπτώσεις, ανέβαινε ο Γκάλης ψηλά και μετά την επαναφορά της μπάλας ή το ριμπάουντ έπαιρνε την μπάλα για να τη διαχειριστεί κατά το δοκούν και να μη χρειάζεται να κουραστεί ή να φθαρεί για να αντιμετωπίσει τις παγίδες και να βγει μέσα από τα σκριν.

4) Η Εθνική ομάδα έπαιζε με μια συγκεκριμένη μπάλα σε όλα τα ματς: την είχε επιλέξει ο Γκάλης δοκιμάζοντας την στην αφή και στην εκτέλεση, αλλά δυστυχώς αυτή η μπάλα χάθηκε στους πανηγυρισμούς της νίκης επί της Ιταλίας. Ο (υπάλληλος της ΕΟΚ) Στέλιος Αναστασιάδης είχε αναλάβει την αποστολή της περισυλλογής αυτής της μπάλας μετά από κάθε αγώνα, αλλά μέσα στον χαμό εκείνης της ιστορικής βραδιάς, την έχασε. Την επόμενη μέρα, ο Γκάλης έψαχνε την μπάλα (του) στην προπόνηση κι όταν του είπαν τα δυσάρεστα καθέκαστα δεν έχασε τον χρόνο του. Δοκίμασε καμιά δεκαριά καινούργιες μπάλες, τις άγγιζε σε όλη τη διάμετρο τους, τις χάιδευε, τις μπίσταγε,τις πάσαρε, τις σούταρε και μετά από ενδελεχή μελέτη διάλεξε μία και αναφώνησε θριαμβευτικά: "Αυτή είναι η καινούργια μπάλα μου, προσέξτε μην την χάσετε πάλι στον ημιτελικό"!

5) Ο Γκάλης και ο Γιαννάκης είχαν πλακωθεί σε ένα τάιμ άουτ του Ιωαννίδη σε αγώνα του Αρη στο Αλεξάνδρειο και δεν έλεγαν ούτε "καλημέρα" όλη τη σεζόν. Επειδή όμως και οι δύο ήταν παίκτες μεγάλης κλάσης κανείς (πέρα από τον στενό κύκλο) δεν το πήρε χαμπάρι, καθώς η ρήξη των σχέσεων τους σε προσωπικό επίπεδο δεν είχε καμιά επίπτωση στη συνεργασία τους εντός παιδιάς. Εντέλει ο χρυσός όντως τους έφερε πιο κοντά, αφού συμφιλιώθηκαν και ξαναμίλησαν μετά από οκτώ μήνες πάνω στο βάθρο της απονομής!

Αυτή η ιστορία είναι γνωστή, σε αντίθεση με εκείνη που αφορά τον Φασούλα και τον Φιλίππου, οι οποίοι είχαν ψυχρανθεί ερήμην τους. Η μεγάλη βεντέτα ανάμεσα στον Αρη και στον ΠΑΟΚ και η σκληρή πολιτική του Ιωαννίδη που απαγόρευε στους παίκτες του να έχουν την παραμικρή σχέση με τους "εχθρούς", στη διάρκεια της σεζόν, είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν την επαφή τους, χώρια που κάποιοι τους είχαν βάλει κιόλας λόγια.

Ο Πολίτης το ήξερε και την πρώτη μέρα της προετοιμασίας, στη Νάουσα, ζήτησε από τον τότε γυμναστή της Εθνικής και παλαίμαχο διεθνή πλέι μέικερ του Παγκρατίου και του Ολυμπιακού, Νίκο Σισμανίδη να τους επανασυνδέσει όπερ και εγένετο: ο επονομαζόμενος για την αγάπη του στα όπλα) "Μποντ" τους πήρε μια μέρα, ξεχωριστά από την ομάδα, και τους πήγε στο πεδίο βολής του στρατοπέδου της πόλης. Εκεί ο Φασούλας και ο Φιλίππου επιδόθηκαν σε διαγωνισμό σκοποβολής και ξαναβρήκαν τη "χημεία" και τη στενή φιλία τους, ενώ λίγες μέρες αργότερα η κάμερα της ΕΡΤ τους "συνέλαβε" να βγαίνουν από το ασανσέρ του ξενοδοχείου "John's" δεμένοι με χειροπέδες!

πηγή: gazzetta.gr

Η «Μήτση», οι καφέδες και το Βάλ’ το (χοντρό) αγόρι μου!



(20-25 Ιουνίου 1989, Ζάγκρεμπ/Γιουγκοσλαβία)

Στο βάθρο: 1. Γιουγκοσλαβία, 2. Ελλάδα, 3. Σοβιετική Ένωση. Η Ελλάδα δευτεραθλήτρια Ευρώπης με 3 νίκες-2 ήττες

Δύο χρόνια μετά τον θρίαμβο στην Αθήνα, στο ζάγκρεμπ η Εθνική ομάδα αφενός απέδειξε ότι το έπος του 1987 δεν ήταν «πυροτέχνημα» κι αφετέρου –σε συνδυασμό μάλιστα με τις τρεις συνεχείς παρουσίες του Αρη στο Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών απέδειξε με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι το μπάσκετ είχε πλέον αναγνωρισθεί και καθιερωθεί ως το εθνικό άθλημα μας…

Το πλέον…μινιμαλιστικό (με τη συμμετοχή μόνον οκτώ ομάδων) και βραχύβιο (διαρκείας μόλις έξι ημερών) Ευρωμπάσκετ όλων των εποχών έφερε την «επίσημη αγαπημένη» στο δεύτερο σκαλί του βάθρου πίσω από την ανυπέρβλητη Γιουγκοσλαβία, η οποία παρουσίασε μια ακαταμάχητη ομάδα, η οποία θεωρείται από πολλούς ως η πληρέστερη στα χρονικά της ενιαίας χώρας.

Εναν χρόνο νωρίτερα η Εθνική είχε αποτύχει να προκριθεί στους Ολυμπιακούς αγώνες της Σεούλ, ενώ τον Οκτώβριο του 1988 παραιτήθηκε ο Κώστας Πολίτης και στη θέση του ανέλαβε την τεχνική ηγεσία ο (συνεργάτης του) Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου. Στον πάγκο των «πλάβι» βρισκόταν από την προηγούμενη χρονιά Ντούσαν Ιβκοβιτς, αντί του Κρέζιμιρ Τσόσιτς που τους είχε κοουτσάρει στην Αθήνα και συνέχισε το βιολί του μαρκάροντας τον Γκάλη με ψηλό παίκτη, εκ περιτροπής με τον Κούκοτς και με τον Πάσπαλι.

Χοροστατούντος του Ντράζεν Πέτροβιτς που ανακηρύχθηκε MVP της διοργάνωσης οι Γιουγκοσλάβοι παρουσιάστηκαν αφιονισμένοι και εκδικήθηκαν την Ελλάδα για τις δύο ήττες τους στην Αθήνα. Η Εθνική δεν μπόρεσε να φανεί ανταγωνιστική προς τους οικοδεσπότες, ωστόσο πέτυχε μια από τις μεγαλύτερες νίκες στην ιστορία της, στον ημιτελικό με τη Σοβιετική Ενωση στην οποία αυτή τη φορά ήταν παρών (μετά την μετά βαίων και κλάδων επιστροφή του στη Σεούλ) ο Αρβιντας Σαμπόνις.

Οι πέντε αλησμόνητες "εικόνες" μου:

-Δέκα έξι χρόνια πριν από το τρίποντο του Διαμαντίδη από την πάσα του Ζήση στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 2005 με τη Γαλλία, η Ελλάδα βίωσε και απόλαυσε το πρώτο «Βάλ’ το αγόρι μου»! Για την ακρίβεια στο Ζάγκρεμπ εκτυλίχθηκε η φάση «Βάλ’ το χοντρό αγόρι μου», καθώς 51 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του ημιτελικού με τη Σοβιετική Ένωση, ο (πιεζόμενος από τους Σοβιετικούς) Γκάλης πέρασε από την εσωτερική, πάτησε κιόλας τη γραμμή του άουτ (χωρίς ωστόσο να το πάρουν χαμπάρι οι διαιτητές) και πέταξε την μπάλα στον Χριστοδούλου. Ο Φάνης ήταν ήδη οπλισμένος, το «μπουμπούνισε» και την ώρα που ο Γκάλης διαισθανόμενος την κατάληξη της φάσης έχει ήδη σηκώσει τα χέρια του και πανηγυρίζει- έκανε το σκορ 81-80 και σφράγισε την πρόκριση της Εθνικής στον τελικό. Μετά το καλάθι του Χριστοδούλου, οι σοβιετικοί (όπως και το 1987 με τον Γιοβάισα, αλλά όπως το επιχείρησαν και οι Γάλλοι το 2005 με τον Ριγκοντό) είχαν την ευκαιρία και μάλιστα με πολύ περισσότερο χρόνο στη διάθεση τους να απαντήσουν, αλλά τη χαράμισαν από το λάθος του Γκούνταρς Βέτρα.

-Η Εθνική ομάδα ταξίδεψε στο Ζάγκρεμπ με δώδεκα παίκτες, αλλά ένας από αυτούς περιορίσθηκε σε ρόλο θεατή, φορώντας μάλιστα πολιτικά ρούχα και ένα τζιν μπουφάν. Ο Τζον Κόρφας αποκλείσθηκε την παραμονή της έναρξης του Ευρωμπάσκετ, καθώς η FIBA έκανε δεκτή την ένσταση της γαλλικής ομοσπονδίας, η οποία υποστήριξε ότι ο «Τεν Τεν» του ΠΑΟΚ δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής, επειδή είχε γεννηθεί στις ΗΠΑ. Η ένσταση των Γάλλων στηρίχθηκε στην έρευνα της δημοσιογράφου του περιοδικού «Maxi Basket”, Λιλιάν Τρεβιζάν και ο Κόρφας είδε όλη τη διοργάνωση από τον πάγκο, απογοητεύοντας και τους γονείς του που ταξίδεψαν από το Οχάιο για να τον καμαρώσουν αγωνιζόμενο με τη φανέλα της Εθνικής.

-Δυο χρόνια μετά την παρουσία του στον πάγκο της Εθνικής ομάδας της Γιουγκοσλαβίας και ενώ ήταν προπονητής της ΑΕΚ ο συχωρεμένος Κρέζιμιρ Τσόιστς έκανε τον tour operator και τον σχολιαστη. Ο «Κρέζο» κανόνισε το ταξίδι και τη διαμονή των Ελλήνων δημοσιογράφων στο Ζάγκρεμπ, ενώ έγραφε καθημερινά ένα σχόλιο για λογαριασμό της εφημερίδας «Απογευματινή».

-Στο Ζάγκρεμπ ακολούθησε την ελληνική ομάδα κόσμος και κοσμάκης, μεταξύ αυτών και η (γνωστή και μη εξαιρετέα για την αγάπη της στο μπάσκετ και τη σύνδεση της τόσο με την εθνική όσο και με τον Αρη) Μαρινέλλα. Η πρώτη κυρία του ελληνικού τραγουδιού συνοδευόταν, όπως πάντοτε, από τον κομμωτή της, Δημήτρη Σουλελέ (γνωστότερο ως «η Μήτση») που εκστασιάστηκε το τελευταίο βράδυ και έδωσε ρέστα στο αποχαιρετιστήριο πάρτι που διοργάνωσαν οι οικοδεσπότες στο ξενοδοχείο «Intercontinental», προσκαλώντας σε έξαλλο χορό τον... Σαρούνας Μαρτσουλιόνις! Την επόμενη μέρα ο Δημήτρης τρομοκρατήθηκε βλέποντας καθ’ οδόν προς το αεροδρόμιο μπροστά και πίσω από το πούλμαν τα συνοδευτικά (για λόγους γρήγορης πρόσβασης στο αεροδρόμιο και ασφαλείας) αστυνομικά οχήματα και χωρίς να γνωρίζει περί τίνος επρόκειτο, ρωτούσε «καλέ γιατί μας κυνηγάει η... μιλιτσία»;

-Το βράδυ μετά τον ημιτελικό, αλλά και την επόμενη νύχτα ενώ η Μήτση και ο Μαρτσουλιόνις λικνίζονταν στο ball room του «Intercontinental” η αφεντιά μου και ο Γιάννης Ντεντόπουλος δοκιμάζαμε τα όρια μας στην καφείνη και στον... ανορθόδοξο πόλεμο της ενημέρωσης: Εχοντας να γράψουμε «σεντόνια» για τις εφημερίδες μας και για το «Τρίποντο» αποφασίσαμε να μοιραστούμε το ξενύχτι για να κάνει παρέα ο ένας τον άλλον, αλλά εκτός από παρέα κάναμε επίσης παγκόσμια ρεκόρ στην κατανάλωση καφέδων και τσιγάρων και στην επιβίωση σε δύσκολες συνθήκες. Κάποια στιγμή που η κοπέλα του room service βαρέθηκε να ανεβοκατεβαίνει και μας σιχτίρισε, επιστρατεύθηκαν τα φακελάκια του Nescafé, μάλιστα ο «friend», όπως αλληλοαποκαλούμαστε με τον Ντεντόπουλο κρατάει ακόμη στο... αρχείο του τους μικρούς αναδευτήρες της ζάχαρης. Αμ το άλλο; Επειδή τα δωμάτια ήταν στενά, ο ένας είχε έγραφε στο υποτυπώδες γραφειάκι κι ο άλλος αναποδογύρισε το κομοδίνο και το έκανε σκαμπό για να ακουμπήσει τη γραφομηχανή πάνω στο κρεβάτι! Εκεί μας βρήκε το ξημέρωμα σε μια νύχτα που κανείς μας δεν θα την ξεχάσει ποτέ...

πηγή; gazzetta.gr

Ο φυγάς Ζντοβτς, ο φευγάτος Γκάλης και κάποιος... Σβόμποντα!



27ο Ευρωμπάσκετ

(24-29 Ιουνίου 1991, Ρώμη/Ιταλία)

Στο βάθρο: 1. Γιουγκοσλαβία, 2. Ιταλία, 3. Ισπανία. Η Ελλάδα πέμπτη με 3 νίκες-2 ήττες

Σε πείσμα της μικρής -όπως και στο Ζάγκρεμπ- διάρκειας του και της πολύ φυσιολογικής εξέλιξης του (με την αναμενόμενη κυριαρχία της πανίσχυρης και ακαταμάχητης Γιουγκοσλαβίας) το Ευρωμπάσκετ του 1991 έμεινε στην Ιστορία για λόγους οι οποίοι αποκαλύφθηκαν αργότερα!

Ο θρίαμβος των «πλάβι», που μάλιστα αγωνίστηκαν χωρίς τον Ντράζεν Πέτροβιτς  και τον Στόγιαν Βράνκοβιτς, ενώ μεσούντος του Τουρνουά απώλεσαν τον φυγάδα Γιούρι Ζντοβτς, υπήρξε το «κύκνειο άσμα» μιας μεγάλης δυναστείας, που δεν θα επανεμφανιζόταν ποτέ και πουθενά. Η Γιουγκοσλαβία ζούσε στην περιδίνηση του εμφυλίους σπαραγμού και του διαμελισμού, ενώ έναν χρόνο αργότερα οι Σέρβοι δέχτηκαν το πιο μεγάλο κτύπημα με την τριετή καραντίνα στην οποία τους εξανάγκασε ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών.

Το 27ο Ευρωμπάσκετ υπήρξε ιστορικό για άλλους δύο λόγους: Πρώτον, διεξήχθη για πρώτη φορά μετά από 32 χρόνια, ερήμην των (δευτεραθλητών κόσμου την προηγούμενη χρονιά στο Μπουένος Αϊρες) Σοβιετικών, οι οποίοι αποκλείστηκαν στην προκριματική φάση τερματίζοντας πίσω από τη Γαλλία και την Τσεχοσλοβακία. Δεύτερον, απέβη ο άδοξος και ανάξιος επίλογος της λαμπρής και ένδοξης καριέρας του Νίκου Γκάλη στην Εθνική, με την οποία «έγραψε» 168 συμμετοχές και 5.129 πόντους.

Στον τελικό οι Γιουγκοσλάβοι νίκησαν με 88-73 τους οικοδεσπότες Ιταλούς, οι οποίοι στην πρεμιέρα κόντρα στην ελληνική ομάδα είχαν γλιτώσει από του Χάρου τα δόντια. Με ένα τρίποντο με ταμπλό του (βασικού σμολ φόργουορντ, ελλείψει Χριστοδούλου και Γαλακτερού) Δημήτρη Παπαδόπουλου στην εκπνοή του πρώτου ημιχρόνου η εθνική προηγήθηκε με 45-31, αλλά στη συνέχεια χαντακώθηκε από τα σφυρίγματα του ανεκδιήγητου Ρώσου διαιτητή Μιχαήλ Νταβίντοφ και από την ελλιπή προετοιμασία της, η οποία περισσότερο από το γήπεδο έγινε στο γραφείο της Υπουργού Πολιτισμού Φάνης Πάλλη Πετραλιά! Εκείνη την εποχή ψηφιζόταν ο νέος νόμος για τον αθλητισμό και οι μπασκετμπολίστες, μέσω του ΠΣΑΚ, διεκδικούσαν την ικανοποίηση των αιτημάτων τους χρησιμοποιώντας ως μοχλό πίεσης την Εθνική ομάδα.  

Η αποχή των διεθνών από τις προπονήσεις είχε ως αποτέλεσμα την έλλειψη φυσικής κατάστασης και δυνάμεων, χώρια η κακή ψυχολογία και η περιρρέουσα δυσάρεστη ατμόσφαιρα. Τόσο στην πρεμιέρα με την Ιταλία (όπου το 45-31 κατέληξε σε 72-82), όσο και στον μοιραίο αγώνα με την Τσεχοσλοβακία (στον οποίο από το +20 ισοφαρίστηκε σε 105-105 και ηττήθηκε στην παράταση με 123-113) έμεινε από δυνάμεις, δεν είχε αναπνοές και κοινώς έσκασε, καταλαμβάνοντας εντέλει την πέμπτη θέση με τρεις νίκες και δύο ήττες, ενώ οι Γάλλοι βγήκαν πέμπτοι με μία νίκη σε πέντε ματς!

Οι πέντε αλησμόνητες "εικόνες" μου:

- Ολα τα ΄χε η Μαριορή της Εθνικής, ο «άγνωστος-Χι» της έλειπε! Σαν να μην έφταναν η πλημμελέστατη προετοιμασία και οι απουσίες των τραυματιών Φάνη Χριστοδούλου και Νάσου Γαλακτερού, μας προέκυψε και ο απίθανος Γιαν Σβόμποντα που ήταν όχι μονάχα εκτός scouting, αλλά και εκτός... σχεδίου πόλεως κι έδεσε το γλυκό ή μάλλον το αλμυρό! Λίγες μέρες πριν από την έναρξη του Ευρωμπάσκετ η πάλαι ποτέ κραταιά Τσεχολοβακία, στον πάγκο της οποίας βρισκόταν ο πρώην προπονητής του Φιλίππου Θεσσαλονίκης, Πάβελ Πέτερα, απώλεσε, λόγω τραυματισμού τον κορυφαίο παίκτη της, Οτο Ματίτσκι. Ο (συνεργάτης του Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου) Λάκης Τσάβας είχε παρακολουθήσει τους Τσεχοσλοβάκους, παρόντος του Ματίτσκι σε ένα τουρνουά προετοιμασίας και όταν κλήθηκε ο Σβόμποντα ουδείς  ασχολήθηκε με την περίπτωση του. Δεν απείχε από τη λογική αυτή η «αδιαφορία», διότι πόσο καλός παίκτης, διάβολε, θα μπορούσε να είναι κάποιος που δεν είχε καν επιλεγεί στη δωδεκάδα; Ελα όμως που ο Σβόμποντα σεληνιάστηκε εκείνο το μοιραίο βράδυ και στην κυριολεξία δεν γνώριζε η αριστερά του τι ποιούσε η δεξιά του! Στη λήξη του αγώνα ο ξανθομάλλης φόργουορντ μας άφησε όχι μονάχα την carte visite του, αλλά και τα ίχνη ενός ειδεχθούς εγκλήματος καθώς πέτυχε 32 πόντους, έχοντας 13 στα 13 δίποντα!

- Βεβαίως για να ηττηθεί η Ελλάδα από την Τσεχοσλοβακία χρειάστηκε να συνωμοτήσουν εναντίον της όλες οι δυνάμεις του Σύμπαντος και να συντελεστούν απανωτές όλες «οι συγκυρίες και οι συμπτώσεις των συμπτωματικών συμπτώσεων», που έλεγε κάποτε και ο Στιβ Γιατζόγλου. Στο ημίχρονο η ελληνική ομάδα προηγήθηκε με διαφορά είκοσι πόντων, αλλά πέραν του αφιονισμένου Σβόμποντα, η εθνική έπαθε την κασκαρίκα διότι εφησύχασε και συνάμα ο Κιουμουρτζόγλου απέσυρε τους βασικούς ώστε να ξεκουραστούν, λόγω της ελλιπούς προετοιμασίας. Πέραν τούτου έχασε κιόλας τον ρυθμό της, λόγω της διακοπής του αγώνα για να βραβευθεί ο Γκάλης από τη FIBA, επειδή ξεπέρασε τον Μίκι Μπέρκοβιτς και αναρριχήθηκε στην κορυφή των σκόρερς στην ιστορία των Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων!

- Πιστοί στη αποφθεγματική  λατινική έκφραση  «panem et circenses" (άρτον και θεάματα) που ελέχθη από τον ποιητή Γιουβενάλη και λειτουργούσε ως στάση ζωής στην αρχαία Ρώμη, οι οικοδεσπότες διοργάνωσαν ένα πλουσιοπάροχο και χλιδάτο Ευρωμπάσκετ. Κάθε μέρα σε μια τέντα που είχε στηθεί  στον περιβάλλοντα χώρο του «PalaEur» προσέφεραν εντελώς δωρεάν πλουσιοπάροχα γεύματα και δείπνα στους δημοσιογράφους και στους επισήμους σε μια ατμόσφαιρα που παρέπεμπε ευθέως σε «dolce vita»! Εκεί, λοιπόν, είχε πιάσει μόνιμο στασίδι ο τότε νεόκοπος προπονητής του Ολυμπιακού, Γιάννης Ιωαννίδης και (όπως έλεγε πάλι ο Στιβ) «μαζεύονταν .όλοι γύρω του και τον άκουγαν σαν να είναι ο Βούδας»! Ο Ολυμπιακός είχε ήδη κλείσει τον (παρόντα με τους «πλάβι» στο Ευρωμπάσκετ) Ζάερκο Πάσπαλι) και οι Ελληνες εκπρόσωποι των ΜΜΕ πολιορκούσαν τον «Ξανθό» για να μάθουν ποιον άλλον ξένο θα έπαιρνε. Εκεί, λοιπόν, μεταξύ τυρού και αχλαδίου, ο Ιωαννίδης έδινε το καθιερωμένο ρεσιτάλ επίδειξης μπασκετικών γνώσεων και κατά την προσφιλή συνήθεια του, «δολοφονούσε» τα ονόματα των ξένων παικτών: ο Ντανίλοβιτς γινόταν... ...Χαλίλοβιτς, ο Σρετένοβιτς...Σκρετόνοβιτς και ο Ζντοβτς, Ζντοκ!

- Κι εκεί που τα 'χαμε χύμα με την ήττα από την Τσεχοσλοβακία και τον εξοστρακισμό από την τετράδα, μας ήρθαν και τσουβαλάτα με τα γούρια και τα... παγούρια. Μια ιταλική εφημερίδα αποκάλυψε ότι οι υπάλληλοι του γηπέδου έμειναν με ανοικτό το στόμα, όταν μπήκαν στα αποδυτήρια της Εθνικής για να καθαρίσουν και μεταξύ άλλων βρήκαν ένα σωρό από σκελίδες με σκόρδα! Προφανώς τα κουβάλησε και τε έβαλε εκεί (για προφανείς λόγους) κάποιο μέλος της αποστολής που τελούσε υπό δεισιδαιμονική κατάληψη, αλλά ποτέ και κανείς δεν έμαθε την ταυτότητα του...

-Καθώς τα τύμπανα του εμφυλίου πολέμου είχαν ήδη αρχίσει να ηχούν καθ' άπασαν την γιουγκοσλαβικήν επικράτειαν που (ήταν φανερό πλέον πως) έπνεε τα λοίσθια και στοίχειωνε το όνειρο του Τίτο, στη Ρώμη παίχτηκε το «trailer» του αλληλοσπαραγμού και του διαμελισμού της χώρας. Το περιστατικό που προανήγγειλε τα επερχόμενα δεινά ήταν η «απόδραση» του Γιούρι Ζντόβτς ο οποίος, εκών άκων υπάκουσε, στη διαταγή της υπηρεσιακής κυβέρνησης των Σλοβένων, που αποσκίρτησαν πρώτοι απ' όλους. Το πρωί της τρίτης αγωνιστικής το «ξανθό σκυλί» αφού εκμυστηρεύθηκε με δάκρυα στα μάτια τη δραματική εντολή που είχε λάβει στον συγκάτοικο του στο δωμάτιο, Ζάρκο Πάσπαλι, ενημέρωσε τον Ντούσαν Ιβκοβιτς και τον πρόεδρο της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας και άρχισε να ετοιμάζει τις αποσκευές του. Ο μετέπειτα παίκτης του Ηρακλή (του οποίου διετέλεσε και προπονητής) και του Πανιωνίου παρακολούθησε από την τηλεόραση του δωματίου του τον αγώνα με τη Βουλγαρία και τα χαράματα επιβιβάστηκε σε ένα αυτοκίνητο μαζί με τους συμπατριώτες του δημοσιογράφους και επέστρεψαν οδικώς στη Λιουμπλιάνα, καθώς ήδη είχε αρχίσει να δέχεται απειλές. Ο επίλογος αυτής της δραματικής ιστορίας γράφτηκε μετά από 15 χρόνια: το καλοκαίρι του 2006, στον αποχαιρετιστήριο αγώνα του, στον οποίο οι άλλοτε συμπαίκτες του στην Εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας κουβάλησαν στη Λιουμπλιάνα και του χάρισαν το χρυσό μετάλλιο, που δεν είχε φορέσει στο λαιμό του το βράδυ της 29ης Ιουνίου του 1991!

πηγή: gazzetta.gr

Έχει επεξεργασθεί από τον/την sellos στις Τρι 10 Σεπ 2013 - 13:39, 1 φορά

Η σκιά του Ντράζεν και το ευ ζην του Φασούλα!





28ο Ευρωμπάσκετ

(22 Ιουνίου-4 Ιουλίου 1993, Καρλσρούη, Βερολίνο, Μόναχο / Γερμανία)
Στο βάθρο: 1. Γερμανία, 2. Ρωσία, 3. Κροατία. Η Ελλάδα τέταρτη με 5 νίκες-4 ήττες

Από τον μινιμαλισμό και τη λογική της. ξεπέτας που χαρακτήρισε τις διοργανώσεις του 1989 και του 1991, το Ευρωμπάσκετ του 1993 επανήλθε στα. συγκαλά του: με διπλάσιο αριθμό (16 αντί των οκτώ) ομάδων σε διάρκεια δύο εβδομάδων και με την ηχηρότερη έκπληξη στα χρονικά του!

Το expansion υπήρξε αναπόδραστο λόγω του διαμελισμού της Σοβιετικής Ένωσης και της Γιουγκοσλαβίας, με αποτέλεσμα να συμμετάσχουν για πρώτη φορά στη διοργάνωση νέες χώρες, όπως η (αυτοτελής) Ρωσία, η Κροατία, η Εσθονία που μάλιστα τερμάτισε έκτη, η Βοσνία Ερζεγοβίνη η οποία ανέδειξε ως διάδοχο του ...μονιμά σε αυτή τη θέση Γκάλη, τον πρώτο σκόρερ της διοργάνωσης (Σαμπαχουντίν Μπιλάλοβιτς), η Λετονία και η Σλοβενία.

Με νωπό το παγκόσμιο μούδιασμα και τη θλίψη από τον (προ δεκαπενθημέρου) θάνατο του Ντράζεν Πέτροβιτς και ερήμην της Σερβίας η οποία ακόμη έφερε την ετικέτα της παλιάς Γιουγκοσλαβίας και εθεωρείτο κιόλας ο φυσικός κληρονόμος της, οι δελφίνοι της κορυφής περίσσευαν, αλλά αίφνης από το. κάγκελο που λένε και στον ιππόδρομο βγήκε αφηνιασμένη η Γερμανία. Οι οικοδεσπότες αναδείχθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης για πρώτη φορά στην ιστορία τους, φτάνοντας στην κορυφή δια πυρός και σιδήρου, χωρίς μάλιστα να διαθέτουν στο ρόστερ τους τον κορυφαίο Γερμανό παίκτη όλων των εποχών, τον all star του ΝΒΑ Ντέτλεφ Σρεμπφ!

Πράγματι οι Γερμανοί με προπονητή τον «χρυσοδάκτυλο» Σέρβοβόσνιο Σβέτισλαβ Πέσιτς ο οποίος μάλιστα λανσάρισε τη διαφήμιση (της μπίρας Veltins) στο πέτο του σακακιού του κυριάρχησαν δια πυρός και σιδήρου: τρανή απόδειξη αυτού αποτελεί το γεγονός ότι στους τελευταίους τρεις αγώνες τους επικράτησαν με συνολική διαφορά έξι πόντων: 79-77 με την Ισπανία (που για πρώτη φορά μετά από 12 Ευρωμπάσκετ στη σειρά δεν είχε στον πάγκο της τον Αντόνιο Ντίαθ Μιγκέλ) στον προημιτελικό, 76-73 με την Ελλάδα στον ημιτελικό και 71-70 με τη Ρωσία στον τελικό. Ο τίτλος κρίθηκε στην εκπνοή της συναρπαστικής αναμέτρησης, δια χειρός του μετέπειτα σέντερ του Ολυμπιακού Κρίστιαν Βελπ, ο οποίος, ενώ μηδενιζόταν το χρονόμετρο, πέτυχε καλάθι και ευστόχησε στη βολή από το φάουλ που καταλόγισε ο Νίκος Πιτσίλκας στον μετέπειτα σέντερ του Αρη, Μιχαήλ Μιχαήλοφ!

Μετά τον εκτροχιασμό της στη Ρώμη και την παταγώδη αποτυχία της στο Προολυμπιακό Τουρνουά της Μούρθια, η ελληνική ομάδα επέστρεψε δριμύτερη και έχασε στο τσακ την ευκαιρία να παίξει στον τελικό, αλλά τουλάχιστον (με τη νίκη της επί της Γαλλίας) βρέθηκε τόσο στην τετράδα, όσο και στο Μουντομπάσκετ της επόμενης χρονιάς.

Οι πέντε αλησμόνητες "εικόνες" μου

-«Όλα γύρω σου γυρίζουν» κι αυτός ο στίχος του κατά πολύ μεταγενέστερου τραγουδιού του Σάκη Ρουβά ίσχυε όλες τις μέρες του Ευρωμπάσκετ. Ο αδόκητος και σοκαριστικός χαμός του Ντράζεν Πέτροβιτς συνέβη μόλις δυο εβδομάδες πριν από την έναρξη του Ευρωμπάσκετ με αποτέλεσμα η σκιά του να πλανάται πάνω απ' όλη τη διοργάνωση. Μάλιστα σε ένδειξη πένθους, οι Κροάτες ζήτησαν (και έλαβαν) από τη FIBA την άδεια να αποσύρουν τη φανέλα με το Νο 4, με αποτέλεσμα η αρίθμηση και η παρουσίαση τους να αρχίζει από το Νο 5 και να καταλήγει στο Νο 16. Μιλώντας επί προσωπικού, αυτή η διοργάνωση με βρήκε κι εμένα σε πολύ άσχημη κατάσταση, καθώς μόλις δέκα μέρες πριν από το τζάμπολ έχασα τον πατέρα μου και μέχρι την τελευταία στιγμή δεν ήξερα αν θα μπορούσα να ταξιδέψω στη Γερμανία. Αλλά οι έντονες συγκινήσεις του Ευρωμπάσκετ μου έδωσαν την ευκαιρία να δραπετεύσω για λίγες μέρες από τη θλίψη και το πένθος μου...

-Το talk of the town της διοργάνωσης υπήρξε η συμμετοχή της Βοσνίας / Ερζεγοβίνης. Ο εμφύλιος πόλεμος δεν είχε τερματιστεί ακόμη και οι παίκτες της νεοπαγούς χώρας χρειάστηκε να επιδοθούν σε ηρωικές πράξεις και να διακινδυνεύσουν τις ζωές τους για να ξεφύγουν από τα διασταυρούμενα πυρά και να φτάσουν, όπως μπορούσε ο καθένας, στη Γερμανία. Εδώ οφείλω να ομολογήσω ότι εκείνες τις μέρες έγραψα ένα από τα πιο ανθρώπινα και συγκινητικά θέματα της καριέρας μου, χάρη στη συνέντευξη με τον Μάριο Πρίμορατς, ο οποίος περιστοιχιζόμενος από τη γυναίκα και τα δυο παιδιά του, μου διηγήθηκε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τα πάνδεινα που τράβηξαν οικογενειακώς αυτός και οι σύντροφοι του στο δρόμο από το φλεγόμενο μέτωπο προς την Καρλσρούη...

-Μιας και το 'φερε η κουβέντα σε συνεντεύξεις, πάλι στην Καρλσρούη, ο Παναγιώτης Φασούλας μου έδωσε μια από τις καλύτερες τροφές που θα μπορούσαν να θρέψουν μια δημοσιογραφική δουλειά και μάλιστα εκτός έδρας. Κυνηγημένος εκείνη την εποχή από τους ΠΑΟΚτσήδες (όπως και ο έτερος Καππαδόκης των προσφυγών Κώστας Παταβούκας από τους ΑΕΚτσήδες) και όντας στον προθάλαμο του ΣΕΦ, ο «Πάνι» επικαλούμενος τη φράση του Μέγα Αλέξανδρου για τον Αριστοτέλη, μου είπε σε μια συνέντευξη για την εφημερίδα «Τα Νέα», ότι «οι σύλλογοι μας προσφέρουν το ζην, αλλά η Εθνική μας χαρίζει το ευ ζην»! Τι λες τώρα!

-Υπό το κράτος του... πογκρόμ, ο Φασούλας ούτως ή άλλως είχε την τιμητική του σε αυτή τη διοργάνωση, μάλιστα του έλαχε ο κλήρος να βάλει το υστερόγραφο στην επίτευξη του πρώτου μεγάλου στόχου. Με το σκορ του προημιτελικού με τη Γαλλία στο 59-59, ο Παταβούκας αστόχησε σε μια ελεύθερη βολή, αλλά ο Φασούλας νίκησε στην εναέρια μονομαχία τον Φελίξ Κουρτινάρ και αυτό ήταν πράγματι «το χέρι του Θεού» (61-59), που έσπρωξε την Εθνική στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ και στην απ' ευθείας πρόκριση της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της επόμενης χρονιάς, στο Τορόντο.

-Η πορεία της ελληνικής ομάδας με παίκτη-αποκάλυψη τον Νάσο Γαλακτερό που μάλιστα πέτυχε ένα εντυπωσιακό ρεκόρ με 33 πόντους στον αγώνα με τη Βοσνία / Ερζεγοβίνη, υπήρξε καθ' όλα συναρπαστική. Στη δεύτερη αγωνιστική γνώρισε αναπάντεχη ήττα από το Ισραήλ του σεληνιασμένου κοντορεβιθούλη Αντι Γκόρντον ο οποίος, δικαιολογώντας το παρατσούκλι «Flash» πέτυχε 35 πόντους με 8/10 τρίποντα! Στη συνέχεια η Εθνική έκανε φύλλο και φτερό την Ιταλία του (πρωτάρη στον πάγκο της) Μεσίνα και επίσης επιβλήθηκε με 76-75 της Ισπανίας (που τότε την είχαμε πελάτισσα και δεν ήταν ο στοιχειωμένος δαίμονας μας, όπως τώρα) με το «γκολ-φάουλ» του Παταβούκα κι ενώ μόλις 27'' πριν από τη λήξη το σκορ ήταν 70-75! Στον ημιτελικό μας τσάκισε ο Νουρνμπέργκερ και στον μικρό τελικό δεν μας άφησαν να πάρουμε ανάσα οι αφιονισμένοι Κροάτες (59-99).

πηγή: gazzetta.gr

Δεν θα πάρεις Κύπελλο ποτέ, Πασπαλιέ, Πασπαλιέ!




29ο Ευρωμπάσκετ
(21 Ιουνίου-2 Ιουλίου 1995, Aθήνα/Ελλάδα)
Στο βάθρο: 1. Σερβία.2. Λιθουανία.3. Κροατία. Η Ελλάδα τέταρτη με 5 νίκες-4 ήττες

Oκτώ χρόνια μετά το έπος του ’87 η Αθήνα φιλοξένησε και πάλι το Ευρωμπάσκετ, μόνο που αυτή τη φορά από τα νότια του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας ανηφόρισε στα βόρεια προάστια: στο νεόδμητο ΟΑΚΑ, που συμπλήρωνε το παζλ του Ολυμπιακού Αθλητικού Κέντρου και έμελλε να αποτελέσει άλλο ένα ισχυρό επιχείρημα στη διεκδίκηση και εν τέλει στην ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.

Τα υπενθυμίζω όλα αυτά, διότι το Ευρωμπάσκετ επέστρεψε στη χώρα μας σε μια εποχή που για σύμπασα την ελληνική κοινωνία και όχι μονάχα για τον αθλητισμό, παραπέμπει πλέον στο πάλαι ποτέ της εθνικής ευημερίας μας!
Κυριολεκτώ, άλλωστε στο καπάκι, αμέσως μετά το Ευρωμπάσκετ των ανδρών, η Ελλάδα φιλοξένησε και το (θριαμβευτικό για τους... Ρεντζιάδες, Κακιούζηδες, Παπανικολάου, Καραγκούτηδες, Καλαϊτζήδες, Χατζήδες, Μπαρλάδες και σία) Μουντομπάσκετ των εφήβων, συνιστώντας τον ομφαλό της παγκόσμιας μπασκετικής γης!

Περνώντας με ευκολία από τη λυδία λίθο του έκτακτου Challenge Round που διεξήχθη στη Σόφια, οι (απόντες, ελέω καραντίνας του ΟΗΕ από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992, το Ευρωμπάσκετ του 1993 και το Μουντομπάσκετ του 1994) Σέρβοι επέστρεψαν, στην κυριολεξία, δριμύτεροι και στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης εγκαινιάζοντας μετά το αναγκαστικό διάλειμμα μια νέα εποχή κυριαρχίας στο ευρωπαϊκό και στο παγκόσμιο στερέωμα.

Για να αναρριχηθούν στο θρόνο (τους), σε μια διοργάνωση στην οποία συμμετείχαν 14 ομάδες, οι «πλάβι» διήνυσαν μια άπταιστη διαδρομή, η οποία ωστόσο δεν ήταν ούτε εύκολη, ούτε ανώδυνη, χώρια οι πληγές που άνοιξε στις σχέσεις τους τόσο με τους μισητούς Κροάτες, όσο και με τους ομόδοξους, φίλτατους και λατρεμένους Ελληνες!

Η Εθνική (με προπονητή από την προηγούμενη χρονιά τον Μάκη Δενδρινό αντί του Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου) βρέθηκε δύο φορές αντιμέτωπη με τους μετέπειτα πρωταθλητές Ευρώπης και γνώρισε ισάριθμες ήττες στις λεπτομέρειες, συμπεριλαμβανομένων και κάποιων διαιτητικών αποφάσεων, τόσο στην πρεμιέρα της διοργάνωσης (στην παράταση με τον Κώστα Παταβούκα να αστοχείς το τελευταίο τρίποντο της κανονικής διάρκειας του αγώνα από τη γωνία), όσο και στον ημιτελικό.

Με τον Ντούσαν Ιβκοβιτς στην άκρη του πάγκου και με τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς στο πλευρό του, οι Σέρβοι κατέκτησαν τον τίτλο, νικώντας στον δραματικότερο, συναρπαστικότερο και θεαματικότερο τελικό τής σύγχρονης ιστορίας του θεσμού με 96-90 τη Λιθουανία, με μεγάλο πρωταγωνιστή και σούπερ σταρ τον Σάσα Τζόρτζεβιτς, ο οποίος σε ένα μοναδικό ρεσιτάλ πέτυχε 41 πόντους με 9/12 τρίποντα!

Όπως το 1993 στο Μόναχο και το 1994 στο Τορόντο η ελληνική ομάδα έμεινε ένα σκαλί κάτω από το βάθρο: τερμάτισε στην τέταρτη θέση που ήταν «déjà vu» από τις προηγούμενες δύο διοργανώσεις και (δεδομένου ότι κάθε Σαββατοκύριακο άδειαζε το ντεπόζιτο των καυσίμων της) έμελλε να στοιχειώσει όλες τις επιχειρήσεις της μέχρι και το 1998!

Οι πέντε αλησμόνητες "εικόνες" μου

- Ο τελικός του Ευρωμπάσκετ με όλα τα συμπαρομαρτούντα του εξελίχθηκε σε casus belli. Τα πνεύματα ανάμεσα στους Σέρβους και στους Κροάτες ήταν ακόμη οξυμένα, ενώ η ένταση επιτάθηκε από τη στάση του ελληνικού κοινού, που (σε πείσμα των σχέσεων μας με τους «μπράτι» και του γεγονότος ότι στην περίοδο του εμπάργκο η Ελλάδα αποτέλεσε το δεύτερο σπίτι των διωκόμενων από παντού Σέρβων) πήρε ανεπιφύλακτα το μέρος των Λιθουανών. Η μυριόστομη  ιαχή «Λιέτουβα, Λιέτουβα» και οι αποδοκιμασίες στα σφυρίγματα του Αμερικανού Τζορτζ Τόλιβερ και του Νίκου Πιτσίλκα (οι οποίοι μάλιστα χρέωσαν με απανωτές τεχνικές ποινές τον Σαμπόνις και τον Μαρτσουλιόνις) δονούσαν την ατμόσφαιρα επί σαράντα λεπτά και έκαναν έξω φρενών τους Σέρβους, που αντέδρασαν με αποκορύφωμα μια άσεμνη χειρονομία του Σάσα Ντανίλοβιτς προς την εξέδρα.

- Η συνέχεια ήταν ακόμη χειρότερη και έγραψε μια μαύρη σελίδα στα χρονικά του μπάσκετ. Στη διάρκεια της απονομής, οι Κροάτες κατόπιν τηλεφωνικής εντολής του τότε προέδρου τους Φράνιο Τούτζμαν, κατέβηκαν από το βάθρο μόλις παρέλαβαν τα μετάλλια τους και αποχώρησαν επιδεικτικά, αρνούμενοι να μείνουν για να δουν τους σέρβους να ανεβαίνουν στο πρώτο σκαλί και να ακούσουν τον εθνικό ύμνο τους. Δεν ήθελαν επίσης να κάνουν το χατίρι του Βλάντε Ντίβατς, ο οποίος την παραμονή  είχε δηλώσει ότι «εύχομαι να νικήσουν οι Κροάτες την Ελλάδα ώστε να τους έχουμε από κάτω μας στην απονομή και να ακούσουν θέλοντας και μη τον ύμνο μας»! Αμ δε!

- Γενικώς σε αυτό το Ευρωμπάσκετ κυριάρχησαν από την πρώτη στιγμή οι εντάσεις, οι αντιπαραθέσεις και οι κάθε λογής φασαρίες, ακόμη και σε εσωτερικό επίπεδο. Από αυτή την ατμόσφαιρα δεν εξαιρέθηκε η ελληνική ομάδα, μάλιστα τα όργανα άρχισαν από πολύ νωρίς. Ο κόσμος δεν συμπαραστεκόταν στην Εθνική, όπως περίμεναν οι παίκτες και μετά την ήττα από τη Λιθουανία, βγήκε λάβρος ο Παναγιώτης Φασούλας και στηλίτευσε τη συμπεριφορά των θεατών λέγοντας ότι «αντί να φωνάζουν και να μας υποστηρίζουν, κάθονται σαν να είναι στο σινεμά και τρώνε πατατάκια»! η δήλωση αυτή ξεσήκωσε πλήθος αντιδράσεων, προκάλεσε την έντονη αντιπαράθεση ανάμεσα στους... δημοσιογράφους (ποδοσφαιρικοί εναντίον μπασκετικών) και ανάγκασε τον Φασούλα να βγει πάλι και, δανειζόμενος την έκφραση του τότε πρωθυπουργού της Αγγλίας, Τζον Μέιτζορ να πει απευθυνόμενος προς όλους όσοι τον ξεφώνιζαν: «Η βουλώστε το ή ρίξτε με»! Α, για να μην το ξεχάσω: ένα από τα κερασάκια στην τούρτα αυτής της περίεργης ατμόσφαιρας ήταν η φοβερή ατάκα του Αλέξανδρου Θεοφιλόπουλου, ο οποίος μεταδίδοντας έναν αγώνα της εθνικής στον οποίο διαιτήτευσε ο Αλαν Ρίτσαρντσον, τον αποκάλεσε «Αγγλία αδερφή του ελέους»!!!

- Από ελληνικής πλευράς σε αυτό το Ευρωμπάσκετ έλαμψε και μάλιστα σχετικώς πρόωρα για τα δεδομένα, τα ήθη και τα έθιμα του ελληνικού μπάσκετ (όπου τα ταλέντα πρέπει σώνει και καλά να σιτέψουν) το άστρο του Ευθύμη Ρεντζιά! Στην... τρυφερή ηλικία των 19 ετών ο Τρικαλινός σέντερ του ΠΑΟΚ που θα έκανε διπλοβάρδια, αγωνιζόμενος και θριαμβεύοντας εν συνεχεία και στο Μουντομπάσκετ των εφήβων κοίταξε στα μάτια τον Βλάντε Ντίβατς και του έβαλε 17 πόντους στη μούρη!

-Επί προσωπικού, σε αυτό το Ευρωμπάσκετ βίωσα δύο από τις συναρπαστικότερες στιγμές της καριέρας μου. Εργαζόμενος τότε στον ΣKAI παρουσίαζα καθημερινά μια μεταμεσονύκτια εκπομπή, που έβγαινε από ειδικά διαμορφωμένο στούντιο του ΟΑΚΑ. Μεσούντος του Ευρωμπάσκετ είχα καλέσει την εκπομπή τον (μέχρι προ ολίγων εβδομάδων παίκτη του Ολυμπιακου και προηγουμένως του Παναθηναίκού) Αλεξάντερ Βολκώφ, ο οποίος μου προανήγγειλε ότι θα μου κάνει μια έκπληξη. Αργοπόρησε μερικά λεπτά να εμφανιστεί κι όταν ξαφνικά άνοιξε η πόρτα, έμεινα με το στόμα ανοικτό και έχασα τα λόγια μου: ο Σάσα είχε κουβαλήσει μαζί του τον ανέκαθεν απρόθυμο να δώσει συνεντεύξεις, Αρβιντας Σαμπόνις που έκανε μια από τις σπάνιες ζωντανές τηλεοπτικές παρουσίες του και μάλιστα, χάρη στον Βολκώφ,  είχε λυθεί η γλώσσα του! Μερικά βράδια αργότερα στην τελευταία εκπομπή, μετά τον τελικό, έγινε το σώσε! Τότε μου έκανε τη χάρη ο Πάσπαλι ο οποίος μετά την απονομή των μεταλλίων, έβγαλε όλη την ομάδα της Σερβίας έξω από τα αποδυτήρια και συγκεκριμένα στην κάτω ράμπα του κλειστού γηπέδου του ΟΑΚΑ όπου είχαμε στήσει μια κάμερα από την οποία παρέλασαν σε ζωντανή σύνδεση όλοι οι «πλάβι». Μάλιστα είχαν τότε τη φαεινή ιδέα να βάλουν στη μέση τον Ζάρκο και να τον αποθεώσουν τραγουδώντας εν χορώ στα ελληνικά το αυτοσαρκαστικό σύνθημα «δεν θα πάρεις Κύπελλο ποτέ, Πασπαλιέ, Πασπαλιέ»!!!

πηγή: gazzetta.gr

Η παλικαριά του Φάνη, το κοστούμι του «δράκου» και ο ...στραγγαλιστής Ζέλικο!


30ό Ευρωμπάσκετ

(24 Ιουνίου-6 Ιουλίου 1997, Τζιρόνα, Μπανταλόνα, Βαρκελώνη/ Ισπανία)

Στο βάθρο: 1. Σερβία, 2. Ιταλία, 3. Ρωσία. Η Ελλάδα τέταρτη με 7 νίκες- 2 ήττες

Οι Σέρβοι επέστρεψαν δριμύτεροι (μετά το εμπάργκο) στην Αθήνα κι ήταν γραφτό τους να επιστρέφουν από εκεί και πέρα κάθε χρόνο! Ήταν επίσης γραφτό δικό μας να υφιστάμεθα τις συνέπειες της αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας τους...

Το 1995 στην Αθήνα οι «πλάβι» λύγισαν τους Λιθουανούς και δυο χρόνια αργότερα στη Βαρκελώνη -στο «remake» του τελικού του 1991 στη Ρώμη- «στραγγάλισαν» τους Ιταλούς, στους οποίους δεν επέτρεψαν να σκοράρουν ούτε καν πενήντα πόντους (61-49)! Σε αντίθεση με την επιθετική πανδαισία του τελικού της Αθήνας, στη Βαρκελώνη οι Σέρβοι, οι οποίοι δεν είχαν στη διάθεση τους τον Πάσπαλι και τον Ντίβατς παρουσίασαν μια «take no prisoners defense», που ανάγκασε τον Κάρλτον Μάγερς να τελειώσει το ματς με 6/22 σουτ και τον Γκρεγκόρ Φούτσκα να έχει 1/5 σουτ και 4/12 βολές.

Το Ευρωμπάσκετ του 1997 σημαδεύθηκε όχι μονάχα από τις συναρπαστικές παραστάσεις, που έδωσαν οι ντίβες των ομάδων, αλλά και από δυο προπονητικές παρουσίες: στην άκρη του πάγκου της Σερβίας βρισκόταν, ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, που διαδέχθηκε (από την προηγούμενη χρονιά στην Ατλάντα ) τον Ιβκοβιτς και κατέκτησε τον πρώτο τίτλο του σε επίπεδο εθνικών ομάδων, ενώ με την ελληνική ομάδα ντεμπουτάρησε, έναν χρόνο μετά την αποχώρηση του από την ενεργό δράση, ο Παναγιώτης Γιαννάκης.

Αυτή τη φορά οι Σέρβοι δεν έμειναν αλώβητοι, καθώς στην πρώτη φάση ηττήθηκαν με 74-69 από την Ιταλία και βγήκαν δεύτεροι στον όμιλο, ενώ στη δεύτερη φάση, σε ένα ντέρμπι βγαλμένο από το… σελιλόιντ του (μεταγενέστερου ντοκιμαντέρ) «Οnce brothers” επικράτησαν της Κροατίας με 64-62. Στον προημιτελικό οι μετέπειτα πρωταθλητές Ευρώπης «καθάρισαν» τη Λιθουανία με 75-60 και στον ημιτελικό τυραννίστηκαν μέχρι να ρίξουν στο καναβάτσο την ελληνική ομάδα.

Η Εθνική πήγαινε σαν τρένο από την αρχή, πέτυχε επτά νίκες στη σειρά, αλλά στον κρίσιμο ημιτελικό με τους Σέρβους δεν κατάφερε να αναχαιτίσει τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα, αλλά συνάμα (όπως είχε συμβεί το 1995 στην Αθήνα και επρόκειτο να συμβεί και το 1998 πάλι στο ΟΑΚΑ) οι διαιτητές δεν της φέρθηκαν ακριβώς με το γάντι...

Οι πέντε αλησμόνητες «εικόνες» μου:

Τόσο... αποκρουστικός ήταν ο τελικός στη Βαρκελώνη και τόσο πολύ αντεδεικνυόταν για το φιλοθεάμον κοινό, ώστε η πλέον αξιομνημόνευτη φάση του δεν ήταν άλλη από ένα... δολοφονικό φάουλ του Αλεσάντρο Αμπιο πάνω στον Σάσα Τζόρτζεβιτς! Ο πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης ανταπέδωσε με γροθιά, αλλά αμφότεροι έμειναν ατιμώρητοι από τους διαιτητές, τον Φινλανδό Γιούνγκεμπραντ και τον Ισπανό Μας. Αλλά για να μην τα ισοπεδώνω όλα, είχε κιόλας αυτός ο κακάσχημος αγώνας ένα πραγματικό highlight: μια αστραφτερή και βροντερή τάπα του Ρέμπρατσα στον Μάγερς, που τα είδε όλα κωλυόμενα!

Η παρθενική παρουσία του (ευδοκίμως τερματίσαντος μια καριέρα είκοσι ετών, 351 συμμετοχών και 5.301 πόντων) «δράκου» στον πάγκο της Εθνικής ήταν εξ προοιμίου το «talk of the town» του Ευρωμπάσκετ. Την προηγούμενη χρονιά ο Γιαννάκης είχε σηκώσει ως αρχηγός του Παναθηναϊκού την πρώτη ελληνική κούπα στα χρονικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, μετά από τέσσερις μήνες στην Ατλάντα ανακοίνωσε την αποχώρηση του από την ενεργό δράση και προτού καν στεγνώσει ο ιδρώτας από πάνω του, πήρε τη σκυτάλη από τον Μάκη Δενδρινό και χρίσθηκε (κάτι πολύ παραπάνω από) προπονητής της «επίσημης αγαπημένης». Λίγο έλειψε μάλιστα με το καλημέρα να την οδηγήσει και στο βάθρο, αλλά ας όψονται οι Γιούγκοι στον ημιτελικό και ο... πυραυλοκίνητος Μιχαήλοφ στον αγώνα για το χάλκινο μετάλλιο.

Στον μικρό τελικό η Εθνική γνώρισε την ήττα από τη Ρωσία με 80-88 σε έναν αγώνα, στον οποίο ο Μιχαήλοφ νίκησε τον Ρεντζιά με 35-28! Ο σέντερ του ΠΑΟΚ σημείωσε 28 πόντους με 12/14 δίποντα και 4/6 βολές, αλλά στην άμυνα «έφαγε» 35 (με 16/21δ., 3/3β., συν 15 ριμπάουντ, 4 ασίστ και 7 κλεψίματα) από τον μετέπειτα παίκτη του Αρη. Κι όμως το προηγούμενο βράδυ ο Μιχαλοφ κι ο Φετίσοφ μαζί με τις γυναίκες τους έτρωγαν, έπιναν και διασκέδαζαν μέχρι τα ξημερώματα σε ένα κοσμικό εστιατόριο-μπαρ της Μπαρθελονέτα!

Στο επίκεντρο της επικαιρότητας εκείνες τις μέρες βρέθηκαν δυο Ελληνες παίκτες, για σχετικούς, αλλά διαφορετικούς λόγους! Ο μεν Ευθύμης Ρεντζιάς δεχόταν καθημερινή πολιορκία από τους Καταλανούς δημοσιογράφους, διότι- μεσούντος του Ευρωμπάσκετ- συμφώνησε με την Μπαρτσελόνα, ενώ ο Δημήτρης Παπανικολάου και ο Ντούσαν Ιβκοβιτς προσέθεταν καθημερινά ένα καινούργιο και μάλιστα... γαργαλιστικό επεισόδιο στην αντιπαράθεση τους, με αφορμή την «απόδραση» του διεθνούς φόργουορντ από τον Ολυμπιακό και τη συμφωνία του με την Κίντερ Μπολόνια. Μετά το Ευρωμπάσκετ ο «Παπ» μετακόμισε στην Μπολόνια, αλλά η μεταγραφή «κόλλησε» για νομικούς λόγους και τον Δεκέμβριο ο νυν συνεργάτης του Τρινκιέρι επέστρεψε στον Πειραιά.

Στην πραγματικότητα όμως η κεντρικότερη φιγούρα ολόκληρης της ελληνικής αποστολής υπήρξε ο Φάνης Χριστοδούλου: όχι τόσο για (τους συνηθισμένους) αγωνιστικούς λόγους, όσο για το ανθρώπινο δράμα που του επιφύλαξε η μοίρα. Την τρίτη ημέρα του Ευρωμμπάσκετ στην Αθήνα πέθανε ο πατέρας του και ο «Μπέμπης» έφυγε εσπευσμένως για να παραστεί στην κηδεία του. Παρ’ όλα αυτά είχε το σθένος, την παλικαριά και το ψυχικό μεγαλείο να πάρει το πρώτο αεροπλάνο μετά την επιτέλεση του θλιβερού καθήκοντος , να επιστρέψει στην Τζιρόνα και να (επιμείνει να) αγωνισθεί στο ματς με τη Λιθουανία, συμβάλλοντας παρά την αστοχία του (0/6 σουτ) και τα λάθη του (4) στη μεγάλη νίκη. Γιασάν του μάγκα του Φάνη!

πηγή: gazzetta.gr

Ο προφήτης Μάγερς, η Γιουρσενάρ και τα ελληνικά Ιμια!





31ο Ευρωμπάσκετ
(21 Ιουνίου-3 Ιουλίου 1999, Αντίμπ, Κλερμόν Φεράν, Ντιζόν, Τουλούζ, Λε Μαν, Πο, Παρίσι/ Γαλλία)
Στο βάθρο: 1. Ιταλία, 2. Ισπανία, 3. Γιουγκοσλαβία. Η Ελλάδα 16η με 0-3

Ναι, θα αρχίσω ασυνήθιστα αυτό το κείμενο, επισημαίνοντας προς τους νεότερους σε ηλικία ή τους έχοντες ασθενή μνήμη ότι δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος, όπως διαιωνίζεται στο Μουντιάλ του 1950 το (απροσδόκητο και απίστευτο) αποτέλεσμα του αγώνα ΗΠΑ-Αγγλία που ενώ ήταν 1-0, αναπαράχθηκε από τις εφημερίδες ως 1-10!

Ναι, είναι αλήθεια και δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος ότι για την (τέταρτη στο Ευρωμπάσκετ του 1997 και στο Μουντομπάσκετ του 1998) ελληνική ομάδα, το Ευρωμπάσκετ του 1999 απέβη ένα πρωτοφανές, μοναδικό και ανεπανάληπτο κάζο: διήρκεσε μόλις τρία βράδια και κατέληξε σε τρεις ήττες, στην τελευταία θέση της κατάταξης, μεταξύ των 16 ομάδων, στον αποκλεισμό από το Ολυμπιακό Τουρνουά του 2000 και σε μια περίοδο εσωστρέφειας!

Ηellas, cent fois hélas», όπως ήταν ο τίτλος της γαλλικής εφημερίδας «Basket Hebdo» και σημαίνει «Ελλάδα, εκατό φορές αλίμονο»!

Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, κάποιος... κερατάς πρέπει να μας έδωσε μια γερή μούντζα εκείνες τις μέρες, διότι δεν εξηγείται αλλιώς τόση μαζεμένη γκαντεμιά: στην πορεία προς τη Ντιζόν (όπου παράγεται η ομώνυμη μουστάρδα η οποία μας έκαψε τα σωθικά) η Εθνική έχασε από τραυματισμούς μια ολόκληρη, κανονική και εξαιρετική πεντάδα: τον Σιούτη, τον Λιαδέλη, τον Αλβέρτη, τον Οικονόμου και τον Ρεντζιά! Σαν να μην έφτανε αυτή η αδιανόητη ατυχία, η Εθνική έπεσε κιόλας στην κέντα του Μπογκόγεβιτς στην πρεμιέρα με τη Γερμανία, του Μπάρτον στη δεύτερη αγωνιστική με την Τσεχία και των Λιθουανών και ολοκληρώθηκε η συμφορά...

Κι ενώ η ελληνική ομάδα έβγαινε κακήν κακώς και κλοτσηδόν από το κάδρο της διοργάνωσης και συν τοις άλλοις έπρεπε να επουλώσει κιόλας τις μεγάλες πληγές του φιάσκου, η Ιταλία πετύχαινε ένα εντυπωσιακό «come back» στη διεθνή σκηνή και στεφόταν πρωταθλήτρια Ευρώπης μετά από 16 άγονα χρόνια, πάλι επί γαλλικού εδάφους και με τον ίδιο αντίπαλο στον τελικό: το 1983 είχε κατακτήσει τον τίτλο στη Ναντ και το 1999 ανέκτησε τα σκήπτρα στο Παρίσι, νικώντας και τις δύο φορές την Ισπανία!

Με τη λογική πως «η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται κρύο», οι «ατζούρι» με τον Μπόγκνταν Τάνιεβιτς στον πάγκο τους πήραν τη ρεβάνς από τη Γιουγκοσλαβία για τις ήττες τους στους τελικούς του 1991 και του 1997. Απλώς αυτή τη φορά δεν αναμετρήθηκαν στον τελικό, αλλά στον ημιτελικό (71-62), όπου ο Τάνιεβιτς ρισκάρησε παίζοντας χωρίς κλασικό πόιντ γκαρντ και είδε την ομάδα του να επιδεικνύει τον ισχυρό χαρακτήρα τους, ο οποίος σφυρηλατήθηκε με τις... ήττες τους από την Κροατία και τη Λιθουανία!

Το Ευρωμπάσκετ του 1999 ήταν το πρώτο που διαχύθηκε σε τόσο μεγάλο βαθμό: οι αγώνες διεξήχθησαν σε επτά πόλεις (τέσσερις στην πρώτη φάση των ομίλων, δύο στον δεύτερο γύρο και το Παρίσι ως έδρα της τελικής φάσης). Από πλευράς αγωνιστικών τακτικών, η διοργάνωση σημαδεύθηκε από την έμφαση όλων των ομάδων στις (αλά Ζαλγκίρις στο προηγηθέν Φάιναλ Φορ του Μονάχου) αλλαγές κοντών-ψηλών στην άμυνα.

Στον ημιτελικό με την Ιταλία οι «πλάβι» (με τον Στογιάκοβιτς να μένει άφαντος, λόγω του τραυματισμού του και να γράφει μόλις επτά λεπτά συμμετοχής και 0/4 σουτ σε δυο ματς) γνώρισαν μόλις την τέταρτη ήττα τους σε πέντε χρόνια! Στον πάγκο των Σέρβων βρισκόταν βεβαίως ο Ομπράντοβιτς, που μερικές μέρες νωρίτερα είχε αναλάβει τον Παναθηναϊκό και στη δεύτερη φάση του Ευρωμπάσκετ, στο Πο, αντιμετώπισε (ως προπονητή της Σλοβενίας) τον προκάτοχό του στον πάγκο του «τριφυλλιού», Λευτέρη Σούμποτιτς!

Οι πέντε αλησμόνητες «εικόνες» μου

-Όλα τα ‘χε η (ελληνική) Μαριορή με τις απανωτές αποχωρήσεις παικτών λόγω τραυματισμών, της έτυχε και το κακό με τον Αλβέρτη και μας πήρε ο διάολος. Η τεχνική ηγεσία είχε στηρίξει σχεδόν όλα τα επιθετικά πλάνα της στον αρχηγό του Παναθηναϊκού, ο οποίος όμως κτύπησε στην προτελευταία προπόνηση της Εθνικής, στη Ντιζόν και το γεγονός αυτό ανέτρεψε όλο τον σχεδιασμό με αποτέλεσμα η ομάδα να βγει εκτός λειτουργίας και να αποτύχει παταγωδώς. Όπως είχε πει εκείνες τις μέρες ένα μέλος της ομάδας, «με το που βγήκε έξω ο Φράνκι, ξαφνικά όλοι θέλαμε να το παίξουμε Τζόρνταν»!

-Η σχηματική και αφηρημένη αναφορά (στην προηγούμενη παράγραφο) σε τεχνική ηγεσία κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Νωρίτερα μέσα στη χρονιά (Φεβρουάριος) είχε αποχωρήσει ο Παναγιώτης Γιαννάκης και η σκυτάλη πέρασε στα χέρια του Κώστα Πετρόπουλου, με τεχνικό σύμβουλο τον Γιάννη Ιωαννίδη, ο οποίος στο μεταξύ είχε επιστρέψει (και) στον Ολυμπιακό. Ωστόσο από την πρώτη στιγμή διαφάνηκε η σύγχυση των ρόλων και των αρμοδιοτήτων, καθώς ναι μεν ο «Ξανθός» καθόταν στην εξέδρα, αλλά είχε εμφανή επιρροή στα δρώμενα, με αποτέλεσμα αφενός να πάθουν...κοκομπλόκο (που βεβαίως τότε ήταν άγνωστη λέξη) οι παίκτες και αφετέρου να γίνουμε ως αποστολή το ανέκδοτο του Ευρωμπάσκετ! Στο αποκορύφωμα αυτής της ιλαροτραγωδίας, μας πήρε στο δούλεμα και ο Τσέχος προπονητής που είπε ότι «είχαμε εύκολη δουλειά, διότι οι μισοί παίκτες άκουγαν τον έναν κόουτς του πάγκου και οι άλλοι μισοί κοίταζαν τον κόουτς της εξέδρας»! Σαν να μην έφταναν τα απότοκα της δυαρχίας, η Εθνική, για πρώτη φορά, ανέδιδε και μια πολύ περίεργη και νεοπλουτίστικη ατμόσφαιρα, τον τόνο της οποίας έδιναν διάφοροι παρατρεχάμενοι που μπλέκονταν στα πόδια των παικτών...

-Στη Ντιζόν εμφανίστηκε για πρώτη φορά διεθνώς ο ηλικίας 21 ετών και προερχόμενος από την παρθενική σεζόν του στο ΝΒΑ, Ντιρκ Νοβίτσκι. Στην κολοβή, ελέω του lock out, χρονιά ο Γερμανός φόργουορντ των Μάβερικς είχε μέσο όρο 8.2 πόντους και 3.4 ριμπάουντ, αλλά οι Αμερικανοί τον ειρωνεύονταν, αποκαλώντας τον Irk Nowtzki: αφαιρούσαν επίτηδες από το όνομα του το αρχίγραμμα D, το οποίο στην μπασκετική καθομιλουμένη είναι η συντομογραφία του defense, εννοώντας ότι είναι νούλα στην άμυνα. Ωστόσο για την ελληνική ομάδα η Νέμεσις σε αυτόν τον αγώνα δεν ήταν ο Νοβίτσκι, αλλά ο εκ Σερβίας ορμώμενος Βλάντιμιρ Μπογκόγεβιτς ο οποίος μας «κάρφωσε» στην πρεμιέρα (58-59) με ένα τρίποντο-μαχαιριά με το οποίο οι Γερμανοί γύρισαν από το 56-48!

-Το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε η Ιταλία υπήρξε προϊόν προφητείας του Κάρλτον Μάγερς. Όπως έμελλε να συμβεί και μετά από έξι χρόνια στα καθ’ ημάς, με την μαντεψιά του Μιχάλη Κακιούζη, ο γκαρντ της Φορτιτούντο Μπολόνια βγήκε σαράντα μέρες πριν από την έναρξη του Ευρωμπάσκετ και είπε ότι «έχω ένα προαίσθημα ότι θα πάρουμε το χρυσό μετάλλιο» κι έπεσε διάνα! Ο Μάγερς, μαζί με τον (γιο του Ντίνο, που ήταν μεταξύ άλλων παρών στον θρίαμβο του 1983) Αντρέα Μενεγκίν και τον (MVP της διοργάνωσης) Γκρεγκόρ Φούτσκα συμπεριελήφθησαν στην all star πεντάδα του Ευρωμπάσκετ, αλλά εκείνος που έκλεψε την παράσταση στο τέλος της ημέρας ήταν ο Μπόγκνταν Τάνιεβιτς. Όρθιος έξω από τα αποδυτήρια του «Μπερσί», ενθουσιασμένος από τον θρίαμβο της ιταλικής ομάδας και καπνίζοντας το αγαπημένο «toscani» πουράκι του έδωσε ένα ρεσιτάλ, που είχα την ευτυχία να το απολαύσω μαζί με τον Γιάννη Φιλέρη. Στην κορύφωση αυτής της συνέντευξης κι αφού ο (απόφοιτος της φιλοσοφικής σχολής του πανεπιστημίου του Βελιγραδίου και με ειδίκευση στην παγκόσμια λογοτεχνία) «Μπόσια» εξάντλησε τα μπασκετικά θέματα και άρχισε τις βαθυστόχαστες αναλύσεις για την τριγωνική επίθεση των Μπουλς, για το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο του Αγιαξ, για τον «Ξένο» του Αλμπέρ Καμί, για τις «Απόψεις ενός κλόουν» του Χάινριχ Μπελ, για την «Άβυσσο» της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ και για τον «Ηλίθιο» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι!

-Μολονότι έχουν περάσει κιόλας 14 χρόνια από τότε θυμάμαι την αντίδραση μου στα δημοσιογραφικά θεωρεία του γηπέδου της Ντιζόν με το που έληξε ο αγώνας με τη Λιθουανία και στ’ αλήθεια με πιάνει ακόμη μια ανατριχίλα! Ενώ γύρω μου οι περισσότεροι είχαν μείνει αποσβολωμένοι από το πατατράκ, άλλοι έβριζαν κι άλλοι έτρεχαν για να προλάβουν να φτιάξουν τις βαλίτσες τους, η ταπεινότητα μου το έριξε στο συναίσθημα! Προτού αρχίσω να γράφω το κείμενο μου, σηκώθηκα όρθιος, έβαλα τα χέρια μου σε στάση προσευχής, κοίταξα ψηλά, ευχαρίστησα μεγαλόφωνα τον Θεό για όσες χαρές και μεγάλες συγκινήσεις με αξίωσε να ζήσω σε αυτή την ομάδα, έκανα τον σταυρό μου και μετά κάθισα ήσυχα στην καρέκλα μου και άρχισα να γράφω το κείμενο-μνημόσυνο! Την ίδια στιγμή στα αποδυτήρια της Εθνικής, η βουβαμάρα αποτύπωνε το μέγεθος του σοκ. Ο μόνος που βρήκε το κουράγιο να πει δυο κουβέντες και να αυτοσαρκαστεί ήταν ο Δημήτρης Παπανικολάου: «Το μόνο που μας μένει τώρα είναι να βάλουμε την ουρά στα σκέλια και να πάμε να κρυφτούμε στα... Ιμια» σχολίασε ο πρώτος σκόρερ της ομάδας ( με μέσο όρο 15.7 πόντους), ενώ στην Ελλάδα είχαν ήδη στηθεί τα ικριώματα. Μια εφημερίδα τα ‘χωσε χοντρά στον Ιωαννίδη με τον τίτλο «Διώξτε αμέσως τον... τσαρλατάνο», ενώ κατά την επιστροφή στην Αθήνα ο Γιώργος Σιγάλας ξιφούλκησε κατά πάντων, στοιχηματίζοντας κιόλας για την ανάκαμψη της ομάδας: «Βγάλτε τώρα όση χολή θέλετε και φτύστε μας, διότι δεν θα σας ξαναδοθεί τέτοια ευκαιρία ποτέ στο μέλλον»!

πηγή: gazzetta.gr

Ο σεληνιασμένος Πέτζα, το καταραμένο pick n’ roll και τα χαμένα Κύθηρα!


32ο Ευρωμπάσκετ
(31 Αυγούστου-9 Σεπτεμβρίου 2001, Αγκυρα, Αττάλεια Κωνσταντινούπολη/ Τουρκία)
Στο βάθρο: 1. Γιουγκοσλαβία, 2. Τουρκία, 3. Ισπανία. Η Ελλάδα 9η με 2 νίκες και 2 ήττες

Μετά από 42 χρόνια οι Τούρκοι διοργάνωσαν και πάλι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και θέλησαν να βαδίσουν στο δρόμο που είχε χαράξει η Ελλάδα το 1987, αλλά τα θαύματα γίνονται μια φορά. Εντέλει οι οικοδεσπότες του Ευρωμπάσκετ ανέβηκαν στο δεύτερο σκαλί του βάθρου, πίσω από την ανανεωμένη και υποβληθείσα σε lifting, Γιουγκοσλαβία και μπροστά από την Ισπανία. Την ίδια στιγμή (των τελικών και της απονομής των μεταλλίων) η ελληνική ομάδα είχε ξαναγυρίσει πίσω με την ουρά στα σκέλια, έχανε το στοίχημα το οποίο είχε βάλει στην επιστροφή από τη Ντιζόν ο Σιγάλας, προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές που της προκάλεσε το δεύτερο φιάσκο στη σειρά, αναζητούσε νέο προπονητή (μετά την αποχώρηση του Κώστα Πετρόπουλου) και παράλληλα εισερχόταν σε μια νέα φάση εσωστρέφειας...
Κάνε εγγραφή στην sportingbet και πάρε μπόνους 100%

Μετά το διάλειμμα του 1999, οι «πλάβι» επέστρεψαν στην κορυφή, με ηγέτη τον Πέτζα Στογιάκοβιτς που μετρούσε ήδη τρεις σεζόν με τους Σακραμέντο Κινγκς στο ΝΒΑ και ανακηρύχθηκε MVP του τουρνουά. Μετά την αποτυχία της προηγούμενης χρονιάς στο Σίδνεϊ, στον πάγκο των Σέρβων βρισκόταν πλέον (αντί του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς) ο Σβέτισλαβ Πέσιτς που δεν είχε στη διάθεση του τον Ντίβατς, τον Πάσπαλι, τον Τζόρτζεβιτς, τον Ρέμπρατσα και τον Ντανίλοβιτς, αλλά... νέμα προμπλέμα!

Στον προημιτελικό οι Σέρβοι με τον Πέτζα να ευστοχεί σε 7/7 τρίποντα και να σημειώνει 29 πόντους έριξαν διαφορά 36 πόντων στη Λετονία, η οποία είχε προκαλέσει σοκ νικώντας στα μπαράζ (δια χειρός του νυν προπονητή της) Μπαγκάτσκις τη Λιθουανία. Στον ημιτελικό πάλι δια χειρός Στογιάκοβιτς (30π.) καθάρισαν την Ισπανία, ενώ την ίδια στιγμή οι Τούρκοι μετά τους Κροάτες νικούσαν τους Γερμανούς και ζούσαν το (ελληνικό) όνειρο τους.

Ο τελικός στο «Αμπντί Ιπεκτσί» ήταν με το απωθημένο ενός ολόκληρου και μάλιστα πολυπληθούς λαού που λαχταρούσε να αναβιώσει στο γήπεδο την παλιά οθωμανική αυτοκρατορία, αλλά τζίφος:! Στο κρισιμότερο σημείο κι ενώ οι Τούρκοι είχαν μειώσει σε 62-59, ο (μετέπειτα παίκτης του Παναθηναϊκού και του ΠΑΟΚ) Βλάντιμιρ Στσεπάνοβιτς έβαλε επτά πόντους στη σειρά και άνοιξε τον δρόμο των Σέρβων προς την κορυφή (78-69)...

Μετά το ασημένιο μετάλλιο του 1999, οι Ισπανοί ξαναβρέθηκαν στο βάθρο (ως τρίτοι), νικώντας στον μικρό τελικό με 99-90 τη Γερμανία ή μάλλον τον Νοβίτσκι που σημείωσε 43 πόντους.
Και η Ελλάδα, κύριε; Εδώ ισχύει το τ’ είχες... Κώστα (Πετρόπουλε) τ’ είχα πάντα! Αυτή τη φορά και σε αντίθεση με τη... νούλα της Ντιζόν, το ματώσαμε (με δύο νίκες επί της Ιταλίας και της Βοσνίας/ Ερζεγοβίνης), αλλά στον κρισιμότερο αγώνα η εθνική έπεσε πάνω στο μεταμοντέρνο «τείχος του Βερολίνου» κι έφαγε τα μούτρα της. Η ήττα από τη Γερμανία της κόστισε άλλον έναν, δεύτερο στη σειρά, ηχηρό αποκλεισμό από την τελική φάση του Ευρωμπάσκετ και την παρελκόμενη απουσία από το Μουντομπάσκετ της επόμενης χρονιάς στην Ιντιανάπολις. Παρεμπιπτόντως σε αυτούς τους τέσσερις αγώνες που πρόλαβε να παίξει η ελληνική ομάδα σκόραρε κατά μέσο όρο 84.2 πόντους (αλλά δεχόταν 86.2) και ήταν η πιο εύστοχη ομάδα του Ευρωμπάσκετ με ποσοστό 59.1% στα δίποντα και 47% στα τρίποντα!

Οι πέντε αλησμόνητες «εικόνες» μου

-Όπως συνήθως συμβαίνει στις μεγάλες διοργανώσεις, οι Τούρκοι είχαν συνθέσει ένα τραγούδι το οποίο ακουγόταν νυχθημερόν όχι μονάχα στο γήπεδο, αλλά όπου βάζει ανθρώπου νους! Ακόμη και τώρα που ήδη έχουν περάσει 12 χρόνια και συν τοις άλλοις έφαγα στη μάπα κι ένα (τουρκικό) Μουντομπάσκετ - το οποίο βεβαίως είχε τον δικό του ύμνο- βλέπω μπροστά μου τους Τούρκους και ασυναίσθητα μου ‘ρχεται στο μυαλό το περιβόητο «12 Dev Adam». Οι 12 μεγάλοι άντρες!

-Η Εθνική εγκαινίασε στη συμμετοχή της σε αυτό το Ευρωμπάσκετ με τη νίκη στο θρίλερ της πρεμιέρας επί της (υπερασπιζόμενης τα σκήπτρα του 1999) Ιταλίας. Πέντε δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη ο Μιχάλης Κακιούζης ισοφάρισε με τρίποντο σε 80-80, στη συνέχεια ο Γκρεγκόρ Φούτσκα με 2/2 βολές έκανε το σκορ 80-82 και στην εκπνοή ο Φραγκίσκος Αλβέρτης σημάδεψε διάνα από τη γωνία και πέτυχε ένα τρίποντο (για το τελικό 83-82) το οποίο ο Μπόγκνταν Τάνιεβιτς με ιπποτικό τρόπο χαρακτήρισε ως «κομψοτέχνημα»!

-Τα τρίποντα γενικώς είχαν την τιμητική τους όλες τις μέρες στην Τουρκία, μάλιστα ένα από δαύτα σε συνδυασμό με το διαχρονικό Σαιξπηρικό δίλημμα του μπάσκετ («to foul or not to foul?», βλέπε Γκρεγκ Πόποβιτς και σία) έκρινε τον ημιτελικό ανάμεσα στην Τουρκία και στη Γερμανία. Επτά δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη της κανονικής διάρκειας, ο Νοβίτσκι με μια βολή έδωσε αέρα τριών πόντων στους Γερμανούς, ωστόσο ο (νυν προπονητής της Φινλανδίας) Χένρικ Ντέτμαν δεν έδωσε εντολή για φάουλ, με αποτέλεσμα να πάρει την μπάλα ο Χέντο Τούρκογλου, να μπουμπουνίσει το τρίποντο και να οδηγήσει το ματς στην παράτας, όπου επιβλήθηκαν οι Τούρκοι με 79-78.

-Ο τρίτος κατά σειρά αγώνας της ελληνικής ομάδας στη διοργάνωση εξελίχθηκε σε μια μνημειώδη γρονθοπατινάδα! Η Εθνική νίκησε άνετα τη Βοσνία / Ερζεγοβίνη (101-77), ωστόσο λίγα λεπτά πριν από τη λήξη, άναψαν τα αίματα για ψύλλου πήδημα και η κοκορομαχία του Καλαϊτζή με τον Μριστς εξελίχθηκε σε γενική σύρραξη, που δεν είχε συνέπειες (τιμωρίας), αλλά έκανε άνω κάτω την ελληνική αποστολή προκαλώντας εσωτερικές τριβές.

-Το μπαράζ (για την πρόκριση στην οκτάδα και το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη η οποία ωστόσο κατέληξε να μοιάζει με τα Κύθηρα που ποτέ δεν θα τα δούμε!) της Εθνικής με τη Γερμανία εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο χαρακίρι και ό,τι αυτό συνεπαγόταν. Η ελληνική ομάδα τσάκισε από την αρχή τους Γερμανούς και προηγήθηκε με 44-22, αλλά από εκεί και πέρα άρχισαν τα ζόρια: κουράστηκε ο Παπαλουκάς, έκανε τέταρτο φάουλ ο Φώτση που μάρκαρε τον Νοβίτσκι εκ περιτροπής με τον Ντικούδη, χάθηκε η μάχη των ριμπάουντ (24-41) και η ελληνική άμυνα έγινε έρμαιο των αλλεπάλληλων «αλά Stockton to Malone» pick n’ roll του Πέσιτς και του φόργουορντ των Μάβερικς. Στο τελευταίο λεπτό και μετά το δια χειρός Σιγάλα 74-72, ο Παπαλουκάς έχασε πέντε από τις έξι βολές, που εκτέλεσε και η ελληνική ομάδα αυτοκτόνησε και έμεινε εκτός νυμφώνος. Την επόμενη μέρα βγήκε η «Ελευθεροτυπία» με το καυστικό σχόλιο του Φίλιππου Συρίγου το οποίο είχε ως τίτλο «Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν» και απέδιδε αποκλειστικά την ευθύνη της αποτυχίας στον προπονητή Κώστα Πετρόπουλο. Ο «Νουρέγιεφ» ήταν για λύπηση και παραιτήθηκε το ίδιο βράδυ, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος φέρεται να δηλώνει «μας σκότωσε ο ίδιος ο προπονητής μας», ενώ επιστρέφοντας στην Αθήνα ο Γιώργος Σιγάλας άφησε διάφορα υπονοούμενα με τη δήλωση «μας χαντάκωσαν οι χαρισματικοί»!

πηγή: gazzetta.gr

Ο Goldfinger Σάρας, το Κύπελλο κόσμου, τα κοράκια και τα καθαρόαιμα!




33ο Ευρωμπάσκετ
(5-14 Σεπτεμβρίου 2003, Λούλεα, Νόρκεπινγκ, Σεντερτάλιε, Μπουρός, Στοκχόλμη/ Σουηδία)
Στο βάθρο: 1. Λιθουανία, 2. Ισπανία, 3. Ιταλία. Η Ελλάδα 5η με 5 νίκες και μία ήττα

Δέκα τέσσερα χρόνια μετά τον απροσδόκητο θρίαμβο της Ζαλγκίρις Κάουνας στο Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Μόναχο, η Ευρώπη υποκλίθηκε και πάλι στο ολοκληρωτικό και γοητευτικό μπάσκετ της Λιθουανίας.


Η Γηραιά Ηπειρος τελούσε ξανά υπό το καθεστώς της Pax Lithuanica και η επιστροφή της «Λιέτουβα» εκτός από εντυπωσιακή, υπήρξε και ιστορική, καθώς σημειώθηκε 64 χρόνια μετά από τον θρίαμβο της στο Ευρωμπάσκετ του 1939 και αποτέλεσε την «εκδίκηση» του λιθουανικού μπασκετικού έθνους (για να επικαλεστώ τη συνηθισμένη φράση του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους) για τη χαμένη ευκαιρία της Αθήνας, πριν από οκτώ χρόνια...

Έχοντας στον πάγκο της τον Γιάννη Ιωαννίδη, η Εθνική ομάδα μετά τις δύο αλλεπάλληλες αποτυχίες (στη Ντιζόν και στην Αττάλεια) βρέθηκε στην πέμπτη θέση και γνώρισε μόλις μια ήττα σε έξι αγώνες, αλλά αυτή απέβη μοιραία διότι ήταν η λάθος ήττα, στον λάθος αγώνα, τη λάθος στιγμή: στον προημιτελικό της 11ης Σεπτεμβρίου από την Ιταλία και μάλιστα για ένα σουτ που το πήρε ο Δήμος Ντικούδης και δυστυχώς δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του!

Μετά τη μοιραία (για την πορεία της προς την τετράδα) ήττα από την Ιταλία, η Εθνική νίκησε διαδοχικά το Ισραήλ και Σερβία (για πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια και εννέα ήττες στη σειρά, σε επίσημους αγώνες) και συμβιβάστηκε με την πέμπτη θέση, που ενέπιπτε στη λογική του «το μη χείρον βέλτιστον».

Παρουσιάζοντας σε έναν βαθμό το... trailer από τα προσεχώς, η ελληνική ομάδα παρουσίασε μεν την καλύτερη άμυνα του Ευρωμπάσκετ (με μέσο όρο 67.4 πόντους), αλλά στον αντίποδα είχε την τρίτη χειρότερη επίθεση (70.6), έπαιξε αργά και φοβισμένα, ενώ συχνά έδειχνε ευνουχισμένη!

Οι Λιθουανοί (με προπονητή τον Αντάνας Σιρέικα) άρχισαν την εκστρατεία τους νικώντας στην πρεμιέρα με το ζόρι και μάλιστα στην παράταση, τους ομογάλακτους Λετονούς, ενώ στον προημιτελικό διέλυσαν τους υπερασπιζόμενους τα σκήπτρα της Κωνσταντινούπολης, Σέρβους με 98-82. Στον ημιτελικό οι Γάλλοι (με ήρωα τον Σιρίλ Ζιλιάν) τους στρίμωξαν για τα καλά στα σχοινιά και μάλιστα στο 37’ προηγήθηκαν με 70-65, ωστόσο οι μετέπειτα πρωταθλητές Ευρώπης πέτυχαν ένα σερί 9-0 και επικράτησαν με 74-70.

Στον άλλο ημιτελικό, που επίσης εξελίχθηκε σε θρίλερ και κρίθηκε in extremis, η Ισπανία νίκησε την Ιταλία με 81-79 και πήρε τη ρεβάνς για τις ήττες της στους τελικούς του 1983 και του 1999: τον ρόλο του home fatale σε αυτόν τον συναρπαστικό αγώνα υποδύθηκε άθελα του, ο Μάσιμο Μπουλέρι, που κράτησε την μπάλα στα τελευταία 18 δευτερόλεπτα και εντέλει αστόχησε σε τζαμπ σουτ.

Στον τελικό οι Ισπανοί βραχυκυκλώθηκαν μέσα στη λιθουανική ζώνη και δεν μπόρεσαν να κοντράρουν τους Λιθουανούς, που ανέβηκαν στον θρόνο (93-84), καθοδηγούμενοι από τον (μετέπειτα παίκτη του Ολυμπιακού) Αρβιντας Μασιγιάουσκας, ο οποίος σημείωσε 21 πόντους.

Σε αυτό το Ευρωμπάσκετ εμφανίστηκαν για πρώτη φορά οι εξ Ουκρανίας ορμώμενες μαζορέτες, οι «Red Foxes», που κάθε μέρα συνέπαιρναν το κοινό με το σόου τους, μάλιστα κάποιοι... «ηδονοβλεψίες» είχαν ανακαλύψει τα αποδυτήρια τους και παίρνοντας τις απαραίτητες προφυλάξεις πήγαιναν προς τα εκεί για έκαναν μάτι την ώρα που ντύνονταν και ξεντύνονταν!

Στον αντίποδα, η διοργάνωση σημαδεύτηκε από δύο γενικευμένες συμπλοκές που μάλιστα σημειώθηκαν το ίδιο βράδυ: στον αγώνα Σερβία-Ισπανία το φυτίλι άναψε από τον καυγά του Μάρκο Γιάριτς με τον Πάου Γκασόλ και κατέληξε σε έξι αποβολές (ντισκαλιφιέ), ενώ το ροντέο συνεχίστηκε στο ματς Τουρκία-Κροατία με αφορμή το επεισόδιο ανάμεσα στον Μιρσάντ Τουρκσάν και στον Νταμίρ Μουλαομέροβιτς.

Οι πέντε αλησμόνητες «εικόνες» μου

- Το μπάσκετ των Λιθουανών υπήρξε μεγαλειώδες μέσα στην απλότητα του, αποτελεσματικό και σαγηνευτικό για το φιλοθεάμον κοινό. Μάλιστα ο Λάζαρος Βορεάδης σχολιάζοντας την ικανότητα τους στην αμυντική αλληλοκάλυψη και στην τήρηση των αποστάσεων στην επίθεση είπε το εξής: «Γύριζαν τόσο καλά την μπάλα και κάλυπταν με τέτοια ταχύτητα τους χώρους που ασυναίσθητα τους μετρούσα γιατί είχα την εντύπωση ότι έπαιζαν με έξι παίκτες»! Στο επίκεντρο των πρωταθλητών Ευρώπης βρισκόταν –ποιος άλλος;- ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, που εκείνη την εποχή ήταν μακράν ο κορυφαίος παίκτης της Ευρώπης και συνέλεγε τους τίτλους και τις ατομικές διακρίσεις χωρίς να αφήνει τίποτε να πέσει κάτω. Μάλιστα αυτή ήταν η πιο χρυσή περίοδος της καριέρας του, καθώς μέσα σε έναν χρόνο οδήγησε τις ομάδες του σε δύο triple crown και σε ένα χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ!

- Τέσσερα χρόνια μετά τον θρίαμβο τους στο Παρίσι και έναν χρόνο προτού ανέβουν στο δεύτερο σκαλί του Ολυμπιακού βάθρου, οι Ιταλοί έφτασαν δια πυρός και σιδήρου στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου. Οι «ατζούρι» έμειναν ζωντανοί στη διοργάνωση, νικώντας στο μπαράζ τη Γερμανία με 86-84, με την εφημερίδα «Gazzetta dello Sport» να σχολιάζει την απροσδόκητη επιτυχία με τον σκωπτικό τίτλο «Και ο Θεός κάνει λάθη»! Πριν από την έναρξη αυτού του αγώνα κι ενώ οι «ατζούρι» προέρχονταν από την αιχμαλωσία τους με 85-52 από τους Γάλλους ο (τότε προπονητής) Κάρλο Ρεκαλκάτι, προσπαθώντας να εμφυσήσει στους παίκτες του το εξατμισμένο μέχρι τότε πνεύμα του νικητή και να τους οιστρηλατήσει έβγαλε μια επική ομιλία μέσα στα αποδυτήρια. Οι παίκτες ταρακουνήθηκαν, κάποιοι μάλιστα συγκινήθηκαν κιόλας και δυστυχώς για την Ελλάδα το «κόλπο» έπιασε στον προημιτελικό.

- Όντως ο προημιτελικός ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Ιταλία εξελίχθηκε για μεν τους «ατζούρι» σε άθλο, για δε την Εθνική σε μια απροσδόκητη νίλα! Ανήμερα των (58ων) γενεθλίων του ο Ρεκαλκάτι έστησε μια ζώνη που έκανε τα πόδια των Ελλήνων παικτών να μοιάζουν μαγκωμένα στο παρκέ, μάλιστα έχω ακόμη στο μυαλό μου την εικόνα του Παπαλουκά και του Διαμαντίδη που εν μέσω της αμηχανίας τους κοίταζαν προς τον πάγκο για να τους γνέψει κάποιος τι πρέπει να κάνουν! Σε αυτό το ματς η Εθνική πήρε 13 ριμπάουντ παραπάνω και προηγήθηκε με 45-38, αλλά η ζώνη των Ιταλών αποδείχτηκε σκέτη κρεμάλα, με τους δυο καλύτερους Ελληνες σουτέρ, τον Αλβέρτη και τον Χατζηβρέττα να έχουν μαζί μηδέν στα 13 σουτ! Παλεύοντας (μαζί με τον Σιγάλα) κόντρα στις χίμαιρες ο Ντικούδης στάθηκε όρθιος μέχρι το τέλος και κόντεψε να πάρει μόνος του το ματς: ήταν αυτός που με τρίποντο μείωσε σε 59-60, αλλά ο Ματέο Σοτάνια με 2/2 βολές έκανε το σκορ 59-62 και στην εκπνοή ο Δήμος είδε την μπάλα να φεύγει από το καλάθι και να παίρνει μαζί της τα όνειρα για ένα μετάλλιο.

- Η Εθνική πέρασε πρώτη και αήττητη από τον όμιλο του... εξωτικού Μπουρός, όπου βεβαίως έκανε θραύση το ελληνικό δαιμόνιο και δεν εννοώ εντός παιδιάς, αλλά στις νυχτερινές περιπλανήσεις! Φορώντας το Νο 13 ο Χρήστος Χαρίσης, τον οποίο ο Ιωαννίδης κράτησε την τελευταία στιγμή στη δωδεκάδα, αποκλείοντας (μέσα σε πονοκέφαλο) τον Τσαρτσαρή έδωσε τη νίκη στην ελληνική ομάδα επί της Κροατίας (77-76) με ένα λέι απ στην εκπνοή. Κόντρα στην Τουρκία ο «Ξανθός» είδε την ομάδα να βρίσκει το δρόμο της, όταν εδέησε να τραβήξει τον Ιάκωβο Τσακαλίδη στον πάγκο, καθότι απέναντι του έκανε πάρτι ο Μεμέτ Οκούρ. Στη συνέχεια η Εθνική έκανε το 3-0 νικώντας την Ουκρανία, αφού πέρασε εφιαλτικές στιγμές από τον... ομορφάντρα τον Χίζνιακ και μάλιστα βρέθηκε να χάνει με 39-19, έχοντας εκείνη τη στιγμή 4 στα 25 σουτ!

- Η αποστολή της εθνικής στη Σουηδία ήταν από την αρχ΄βη έως το τέλος μια περιπέτεια και σημαδεύτηκε από εσωτερικά προβλήματα, πολλά νεύρα, δημόσιες αντιπαραθέσεις και γκρίνιες που τις περιγράφει κιόλας ο Μιχάλης Κακιούζης στην αυτοβιογραφία του. Σε μια προπόνηση, ο Ιωαννίδης έβλεπε τον Παπανικολάου να μη χάνει σουτ κι όταν κάποιος τον ρώτησε εάν ποντάρει στον Δημήτρη, έλαβε την εξής απάντηση: «Τι μου λες τώρα; Έχω εδώ τα καθαρόαιμα άλογα (ΣΣ: δείχνοντας τον Τσακαλίδη) και θα πάω με τα γαϊδούρια»!!! Η κατάσταση χειροτέρεψε και έφτασε στα άκρα μετά τη νίκη επί των σέρβων και την κατάληψη της πέμπτης θέσης. Ο «Ξανθός» εμφανίστηκε αγριεμένος στη συνέντευξη Τύπου η οποία εξελίχθηκε σε ένα παραλήρημα: «Ε βέβαια, εσείς δεν είσαστε ευχαριστημένοι, γιατί θέλατε το κύπελλο κόσμου» είπε απευθυνόμενος προς τους εκπροσώπους των ΜΜΕ. «Το μόνο που κάνατε τόσες μέρες ήταν να γράφετε ότι οι παίκτες τσακώνονται μεταξύ τους, γι αυτό μάλιστα σκεφτήκαμε να βάλουμε τσιρότα στα πρόσωπα τους, ώστε να διακωμωδήσουμε τα δημοσιεύματα των εφημερίδων. Αυτά είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας κι αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι οι ομάδες διαλύονται όποτε πέφτουν πάνω τους τα κοράκια»! Εκ των υστέρων ο Ιωαννίδης διευκρίνισε ότι δεν εννοούσε τους δημοσιογράφους, αλλά δεν διευκρίνισε κιόλας ποιοι ήταν τα κοράκια...

gazzetta.gr

Το αρνί στη σούβλα, ο... Γιοβάισα και το «Βάλ’ το αγόρι μου»!



34ο Ευρωμπάσκετ
(16-25 Σεπτεμβρίου 2005, Βρσατς, Ποντγκόριτσα, Νόβι Σαντ, Βελιγράδι/ Σερβία)
Στο βάθρο: 1. Ελλάδα, 2. Γερμανία, 3. Γαλλία. Η Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης για δεύτερη φορά στην ιστορία της με 6 νίκες και μία ήττα

Δέκα οκτώ χρόνια μετά τον θρίαμβο στην Αθήνα, η (βασανισμένη στις τελευταίες διοργανώσεις) Ελλάδα κατάφερε επιτέλους να ξορκίσει τα φαντάσματα. Το βαρύτιμο τρόπαιο που έμενε στοιχειωμένο από εκείνη τη ζεστή βραδιά της 14ης Ιουνίου του 1987, λουστραρίστηκε και ο Παναγιώτης Γιαννάκης ο οποίος έβλεπε τη ζωή του να περνάει σαν φιλμ από μπροστά του, το ‘πιασε πάλι και το ξανασήκωσε. Τότε παίκτης, τώρα προπονητής που αντίκριζε με ανείπωτη χαρά και με μεγάλη υπερηφάνεια τον Μιχάλη Κακιούζη και όλα τα παιδιά του να ανεβαίνουν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου και να αποδεικνύουν πώς η Ιστορία (δεν επαναλαμβάνεται, αλλά) απλώς συνεχίζεται!

Από τον μαγικό Ιούνιο του 1987 στον ονειρεμένο Σεπτέμβριο του 2005. Από την Αθήνα στο Βελιγράδι. Από τον Γιαννάκη στον Κακιούζη. Από τον Πολίτη στον Γιαννάκη. Και βεβαίως από τον Γιαννάκη στον... Γιαννάκη, που γεύθηκε το νέκταρ του remake σε μια μοναδική περίπτωση στην οποία ο ίδιος άνθρωπος στέφεται πρωταθλητής Ευρώπης ως παίκτης και ως προπονητής.

Βαδίζοντας στα (προ εξαετίας) χνάρια του Κάρλτον Μάγερς ο Μιχάλης Κακιούζης είχε φροντίσει να προφητέψει τον ελληνικό θρίαμβο και μάλιστα στο... ξεκούδουνο! Out of the blue, που λένε, στις 21 Αυγούστου μετά τις τρεις απανωτές ήττες που υπέστη η Εθνική (από την Κροατία, τη Λετονία και την Ιταλία) στο Τουρνουά του Πόρτο Σαν Τζιόρτζιο, ο τότε αρχηγός της Εθνικής βγήκε και έκανε τη βαρυσήμαντη δήλωση ότι «στο Βελιγράδι θα πάρουμε το χρυσό μετάλλιο». Όσοι τον άκουσαν τον κοίταξαν με μισό μάτι και όπως εκ των υστέρων αποκάλυψε ο Δημήτρης Διαμαντίδης, «στην αρχή είπαμε «καλώς τον τρελό του χωριού», αλλά στο τέλος μας έκανε να το βουλώσουμε και να υποκλιθούμε στο ένστικτό του».

Παρεμπιπτόντως αυτή η «προφητεία» έκανε τον ούτως ή άλλως ευπροσήγορο Κακιούζη ακόμη πιο περιζήτητο για σχόλια, δηλώσεις και συνεντεύξεις, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να απαυδήσει με το εαυτό του και αυτοσαρκαζόμενος να πει ότι «τόσο... μαϊντανός που έχω γίνει που φοβάμαι ότι στο τέλος θα με βάζετε και στο φαγητό σας για να νοστιμίσει»!

Η ελληνική ομάδα που εμφανίστηκε στο Βελιγράδι ήταν ανανεωμένη, ατσαλωνόταν μέρα με τη μέρα και είχε ως θυρεούς τη σιδηρά και αλεξίσφαιρη αμυντική πανοπλία με όλα τα συμπαρομαρτούντα, τη σεμιναριακού επιπέδου εφαρμογή του pick n’ roll και την υπεροπλία στη γραμμή των γκαρντ, αρετές οι οποίες πολύ γρήγορα έγιναν το «talk of the town» του παγκοσμίου μπάσκετ, βρήκαν επίδοξους μιμητές και δημιούργησαν σχολή!

Η εκστρατεία της ελληνικής ομάδας προς το πρώτο σκαλί του βάθρου άρχισε από τη «Χάλα Πιονίρ» με τη νίκη επί της Γαλλίας (64-50) που αποτέλεσε το πρελούδιο του θριάμβου. Στη δεύτερη αγωνιστική, η Εθνική προσγειώθηκε ανώμαλα από τους Σλοβένους (56-68), ωστόσο δεν κυριεύθηκε από πανικό, τουναντίον βρήκε το κουράγιο και τις απαραίτητες μπασκετικές προϋποθέσεις για να ανακάμψει και εντέλει προχώρησε δια πυρός και σιδήρου. Στην τρίτη αγωνιστική των ομίλων, επιβλήθηκε της Βοσνίας/ Ερζεγοβίνης με 67-50, ενώ στο μπαράζ, προεξάρχοντος του Νίκου Ζήση (23π.) έριξε νοκ άουτ το Ισραήλ με 67-61 και στον προημιτελικό, με οδηγό τον Θοδωρή Παπαλουκά (23π.) καθάρισε τη Ρωσία με 66-61...

Ο ημιτελικός κόντρα στη Γαλλία δεν ήταν βγαλμένος απλώς από τα όνειρα μας, αλλά από τις... ονειρώξεις μας και κατέστη αμέσως μέρος της ιστορικής μνήμης του παγκοσμίου μπάσκετ, εφάμιλλο των μεγαλύτερων θρίλερ και των συγκλονιστικότερων ανατροπών (βλέπε Σοβιετική Ένωση - Γιογκοσλαβία στον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ 1986 στη Μαδρίτη). Σαράντα επτά δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη οι «τρικολόρ» προηγήθηκαν με 62-55, αλλά πίσω είχε η (ελληνική) αχλάδα την ουρά: με μια επική αντεπίθεση που κατέληξε στο «Βάλ’ το αγόρι μου» τρίποντο του Διαμαντίδη από την πάσα του Ζήση, η Εθνική άφησε στήλη άλατος τους Γάλλους (67-66) και προκρίθηκε στον τελικό, όπου στραγγάλισε (78-62) τους ανήμπορους ν’ αντιδράσουν Γερμανούς. Παρεμπιπτόντως και οι Γερμανοί βάδισαν στα χνάρια της Εθνικής καθώς προκρίθηκαν με τον ίδιο τρόπο (αλλά όχι με τέτοια ανατροπή) με παρεμφερή τρόπο στον μεγάλο τελικό: τρία δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη ο Ντιρκ Νοβίτσκι έβαλε ένα μεγάλο τρίποντο για το 74-73, ενώ στην εκπνοή αστόχησε ο Καλδερόν.

Το Ευρωμπάσκετ του 2005 απέβη ιστορικό για κάμποσες ομάδες, αλλά και για την ίδια τη διοργάνωση. Η Ελλάδα αναγορεύθηκε βασίλισσα της Ευρώπης μετά από 18 χρόνια, η Γερμανία πήρε αυτό που βλακωδώς άφησε να γλιστρήσει από τα χέρια της το 2001, η Γαλλία η οποία στον μικρό τελικό κατατρόπωσε τους Ισπανούς με 98-68, επέστρεψε στο βάθρο μετά από 46 χρόνια, ενώ στον αντίποδα οι οικοδεσπότες Σέρβοι δεν προκρίθηκαν καν στην τελική φάση και φόρεσαν μαύρες πλερέζες !

Οι πέντε αλησμόνητες «εικόνες» μου

-Η ιστορία του «Βάλ’ το αγόρι μου» είναι όντως ενδιαφέρουσα και πάντως δεν υπήρξε προϊόν παρθενογένεσης! Η ατάκα βγήκε ασυναίσθητα εκείνη τη στιγμή και χωρίς προσχεδιασμό, ενώ –για να είμαι ειλικρινής- όχι μόνο δεν κατάλαβα, αλλά ούτε καν υποψιάστηκα εκείνη τη στιγμή τον θόρυβο που θα προκαλούσε. Άρχισα να καταλαβαίνω τι είχα πει, αργά το βράδυ, έξω από το γήπεδο, μετά το τέλος της ζωντανή σύνδεσης της ΕΡΤ (από το Βελιγράδι στα στούντιο της Αγίας Παρασκευής), με την παρουσία του Διαμαντίδη και του Κακιούζη, όπου μάλιστα κάποιος Ελληνας φίλαθλος ήρθε -ενώ βρισκόμασταν στον αέρα - και μου φόρεσε μια περικεφαλαία! Παρεμπιπτόντως αυτή τη σκηνή τη συγκράτησε και τη σχολίαζε γελώντας μετά από τρεις μέρες, στο Μέγαρο Μαξίμου, όπου δέχθηκε την αποστολή, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής! Ομολογώ πως δεν θυμόμουν καν τι είχα πει αλλά άρχισαν να βαράνε τα τηλέφωνα και όταν πλέον ηρέμησα, τότε το μυαλό μου γύρισε έντεκα χρόνια πίσω: στον προημιτελικό του Μουντομπάσκετ του 1994 στο Τορόντο, ανάμεσα στην Εθνική και στον Καναδά (74-71). Στην τελευταία φάση εκείνου του συναρπαστικού ματς, που το μετέδιδα μαζί με τον Γιάννη Καραλή, ο Φάνης Χριστοδούλου έκλεψε την μπάλα από τον Ρίκι Φοξ, την έσπρωξε μπροστά στον αιφνιδιασμό και όταν την πήρε ο Παναγιώτης Φασούλας και πήγε να την καρφώσει, για να σφραγίσει τη νίκη και την πρόκριση στην τετράδα, φώναξα «Βάλ’ το αγόρι μου να τελειώνουμε»! Στην πραγματικότητα, το «Βάλ’το αγόρι μου Νο 2» δεν είναι τίποτε άλλο από την προσευχή μου, που αντί να την πω χαμηλόφωνα, τη φώναξα με όση δύναμη είχα. Συν τοις άλλοις, στην ατάκα του ημιτελικού στο Βελιγράδι δεν ακούγεται πουθενά το όνομα του δράστη: Με το που αρχίζει η ελληνική επίθεση, λέω το όνομα του Ζήση, μετρώ αντίστροφα τα δευτερόλεπτα (από τα επτά και κάτω) αναρωτιέμαι ποιος, φωνάζω «Βάλ’ το αγόρι μου» και μόλις ευστοχεί ο Διαμαντίδης ακούγεται η επιβεβαίωση από τον Δημήτρη Χατζηγεωργίου («το ‘βαλε, το ‘βαλε») και όταν στη συνέχεια παίρνει την μπάλα ο Ριγκοντό για την τελευταία επίθεση των Γάλλων, αντί να πω το όνομα του, επίτηδες φωνάζω «Γιοβάισα όπως τότε». Ο λόγος είναι απλός: επικαλέστηκα το όνομα του παλαίμαχου Λιθουανού φόργουορντ, που είχε κάνει το τελευταίο σουτ στην εκπνοή του τελικού του 1987 (Ελλάδα-Σοβιετική Ένωση 103-101) μόνο και μόνο για να...γκαντεμιάσω τον Ριγκοντό! Από την ένταση της μετάδοσης έκλεισε εντελώς η φωνή μου και το πρωί, που πήγα να πω «καλημέρα» έπαθα σοκ. Αρχισα αμέσως τη... θεραπεία με αυγά και μέλια και ίσα ίσα που πρόλαβα να αρθρώσω λίγες κουβέντες στον βραδινό τελικό!

-Υπάρχει ή μάλλον, δυστυχώς, υπήρχε κάποιος που δεν είδε ποτέ το συγκλονιστικότερο φινάλε στην ιστορία της Εθνικής ομάδας: ο Γιώργος Κολοκυθάς! Ο συχωρεμένος εδώ και έξι μήνες, γενικός αρχηγός των εθνικών ομάδων έφυγε για γούρι στο ημίχρονο του αγώνα και περιπλανιόταν στους γύρω δρόμους. Ανέβηκε στη γέφυρα του ποταμού Σάβα, που βρίσκεται κοντά στο γήπεδο και επέστρεψε μετά τη λήξη του ημιτελικού, συνειδητοποιώντας (από τους πανηγυρισμούς των Ελλήνων φιλάθλων) ότι η Εθνική είχε προκριθεί!

-Η εικόνα του Θοδωρή Παπαλουκά μέχρι και τον προημιτελικό με τη Ρωσία συνιστά την επιτομή του αγχωμένου παίκτη! Από την πίεση ο γκαρντ της ΤΣΣΚΑ όχι μόνο δεν έκλεινε μάτι τα βράδια, αλλά σηκωνόταν μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, ντυνόταν και έκανε βόλτες γύρω από το ξενοδοχείο μέχρι να ξημερώσει, οπότε ανέβαινε στο δωμάτιο του και έριχνε έναν υπνάκο! «Δεν μπορώ να κλείσω μάτι ρε παιδιά. Γυρίζω στο κρεβάτι μου σαν το αρνί στη σούβλα» έλεγε. Το άγχος του έφυγε όταν βρήκε τον εαυτό του και οργίασε στο ματς με τη Ρωσία ανοίγοντας το δρόμο της Εθνικής προς την κορυφή. Εκείνο το βράδυ μάλιστα έκανε μια πολύ χαρακτηριστική δήλωση, με την οποία (ελέω της εξοικείωσης του με το ρωσικό μπάσκετ) εξηγούσε τη μεταμόρφωση του και τον καταλυτικό ρόλο που έπαιξε στην εξέλιξη του ματς: «Είναι σαν να μπαίνεις στο σπίτι σου που είναι βυθισμένο στο σκοτάδι και θέλεις να ανάψεις το φως. Ε, δικό σου είναι το σπίτι, ξέρεις πού βρίσκονται οι διακόπτες και απλώς πατάς και ανάβει το φως»!

-Το Ευρωμπάσκετ του 2005 είναι μία από τις ελάχιστες «μαύρες κηλίδες» στη λαμπρή και ένδοξη καριέρα του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς. Οι Σέρβοι προσδοκούσαν την επιστροφή τους στην κορυφή, αλλά απέτυχαν παταγωδώς σε αυτό τον στόχο και συν τοις άλλοις «σκοτώθηκαν» μεταξύ τους, με αποτέλεσμα ο Ζοτς να αποστασιοποιγηθεί εντελώς από την Εθνική ομάδα. Οι «πλάβι» δεν προκρίθηκαν καν στην τελική φάση του Ευρωμπάσκετμ, καθώς στον όμιλο του Νόβι Σαντ «έφαγαν» 19 πόντους από την Ισπανία, ενώ στο μπαράζ τους κλώτσησαν οι Γάλλοι και τους πέταξαν έξω από τη διοργάνωση. Σαν να μην έφτανε το αγωνιστικό φιάσκο, έγιναν κιόλας από δυο χωριά χωριάτες στις διαπροσωπικές σχέσεις τους: στα αποδυτήρια μετά την ήττα από τη Γαλλία πιάστηκαν στα χέρια ο Γιάριτς και ο Ρακόσεβιτς, ενώ στη συνέντευξη Τύπου ο Ομπράντοβιτς έχασε την ψυχραιμία του και κατηγόρησε τους παίκτες ότι «δεν είναι άντρες και δεν έχουν... αρχίδια», επιμλένοντας στην άποψη του και σε μια συνέντευξη την οποία δίκην «απολογίας» έδωσε στην τηλεόραση και διήρκεσε πάνω από τρεις ώρες! Ακολούθησαν ο πόλεμος μέσω των εφημερίδων, οι διαδοχικές αποχωρήσεις παικτών, οι αλλαγές προπονητών (Ντούσαν Σάκοτα το 2006, Ζόραν Σλάβνιτς το 2007) και εντέλει η επιστροφή του Ντούσαν Ιβκοβιτς. Παρεμπιπτόντως, μετά τους ημιτελικούς και παρά την απογοήτευση του από το πατατράκ των Σέρβων, ο Ντούντα έκανε μια δεξίωση στο σπίτι του, όπου μάλιστα είχε καλέσει όλα τα μέλη της ελληνικής αποστολής και μάλιστα περίμενε στην εξώπορτα τον Παναγιώτη Γιαννάκη για να τον υποδεχθεί εν χορδαίς και οργάνω!

-Στις ανεξίτηλες στιγμές από αυτό το Ευρωμπάσκετ, κατέχουν περίοπτη θέση η αποθέωση που επιφύλαξε όλος ο κόσμος στον (MVP του Τουρνουά) Ντιρκ Νοβίτσκι όταν τον απέσυρε ο Ντιρκ Μπάουερμαν για να απολαύσει το «standing ovation»{ του κόσμου και τα κλάματα του Νέβεν Σπάχια μετά την ήττα της Κροατίας (στην παράταση) από την Ισπανία στον προημιτελικό. Στη συνέντευξη τύπου ο Σπάχια επιτέθηκε στους διαιτητές του αγώνα (Λα Μόνικα, Ντοβινταβίτσιους, Ντραμπικόφσκι) και έκανε λόγο για... «ληστεία μετά φόνου» η κροατική αποστολή επέδωσε ψήφισμα διαμαρτυρίας προς τη FIBA Europe, που διέταξε τη σχετική έρευνα μέσω του βίντεο, αλλά όπως απεφάνθη ο Ναρ Ζανολίν, «ουδέν το αξιοσημείωτον συνέβη»...

gazzetta.gr

Το ισπανικό ΝΒΑ, η μαϊμού του Μπλατ και το φιλί στον Παπαλουκά!





35ο Ευρωμπάσκετ
(3-16 Σεπτεμβρίου 2007, Γρανάδα, Σεβίλλη, Πάλμα ντε Μαγιόρκα, Αλικάντε, Μαδρίτη/ Ισπανία)
Στο βάθρο: 1. Ρωσία, 2. Ισπανία, 3. Λιθουανία. Η Ελλάδα τέταρτη με 5 νίκες και 4 ήττες

Για τρίτη φορά στα χρονικά της διοργάνωσης και για δεύτερη μέσα σε μια δεκαετία το Ευρωμπάσκετ φιλοξενήθηκε στην Ισπανία που εκείνη την εποχή άρχισε να θεμελιώνει την επιγενόμενη κυριαρχία της. Έναν χρόνο νωρίτερα στη Σαϊτάμα η «φούρια ρόχα» είχε στεφθεί πρωταθλήτρια κόσμου και η διοργάνωση που φιλοξενούσαν στο σπίτι τους προσφερόταν για να στεφθούν πρωταθλητές Ευρώπης για πρώτη φορά στην ιστορία τους. Αμ δε!

Άλλος (Γκασόλ) είχε το όνομα λοιπόν κι άλλος (Χόλντεν) τη χάρη! Στον ημιτελικό οι Ισπανοί νίκησαν την Ελλάδα, ενώ οι Ρώσοι έβγαλαν νόκ άουτ τους Λιθουανούς, ωστόσο το ξεδόντιασμα της αρκούδας αποδείχθηκε μια πολύ δύσκολη και εντέλει ανέφικτη δουλειά! Λίγο προτού ηχήσει η κόρνα της λήξης, ο JR Xόλντεν σκόραρε για το 60-59, στη συνέχεια αστόχησε ο Πάου Γκασόλ και το όνειρο των Ισπανών κατέληξε σε έναν εφιάλτη που προκάλεσε αποπληξία εντός κι εκτός παιδιάς!

Οι Ρώσοι, με προπονητή τον Ντέηβιντ Μπλατ αναρριχήθηκαν στον θρόνο της Ευρώπης για πρώτη φορά, μετά τον διαμελισμό της Σοβιετικής Ένωσης. Είχαν κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο το 1993 στο Μόναχο και το χάλκινο το 1997 στη Βαρκελώνη, ενώ το 2003 και το 2005 περιορίσθηκαν στην όγδοη θέση.

Λίγες μέρες πριν από την έναρξη του Ευρωμπάσκετ οι Ρώσοι είχαν υποστεί μια ταπεινωτική και συντριπτική ήττα από τους Γάλλους. Ο Μπλατ δεν την ξέχασε, την αποθήκευσε στον σκληρό δίσκο του και τη χρησιμοποίησε ως κίνητρο για να... τσιγκλίσει τον εγωισμό των παικτών του πριν από τον προημιτελικό: σε εκείνο το ματς η Ρωσία επιβλήθηκε των «τρικολόρ» με 75-71 και ο σεσημασμένος για τις ατάκες του, Μπλατ είπε ότι «τόσο καιρό τώρα αισθανόμουν ότι μια μαϊμού καθόταν στο σβέρκο μου, αλλά ευτυχώς την ξετίναξα από πάνω μου και απόψε θα κοιμηθώ άνετα»!

Δύο χρόνια μετά τον θρίαμβο στο Βελιγράδι και δώδεκα μήνες μετά την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στο Μουντομπάσκετ, η ελληνική ομάδα έμεινε ένα σκαλί κάτω από το βάθρο, αλλά η χειρότερη εξέλιξη ήταν ότι από αυτό το Ευρωμπάσκετ και πέρα άρχισε η δαιμονοποίηση των Ισπανών που κρατά μέχρι τώρα. Στον μικρό τελικό η Εθνική ηττήθηκε από τη Λιθουανία σε ένα ματς που σημαδεύτηκε και από την ...περίεργη τεχνική ποινή, την οποία δέχτηκε ο Λάζαρος Παπαδόπουλος προτού αρχίσει το δεύτερο ημίχρονο!

Οι πέντε αλησμόνητες «εικόνες» μου

-Μετά τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τον Ντράγκαν Σάκοτα η σκυτάλη της τεχνικής ηγεσίας της Σερβίας πέρασε στα χέρια του Ζόραν Σλάβνιτς. Ο πλέι μέικερ της μεγάλης εθνικής ομάδας των «πλάβι» στη δεκαετία του ’70 (και πρώην προπονητής του Ηρακλή) είχε στο πλάι του έναν άλλο μεγάλο θρύλο, τον Ντράζεν Νταλπάγκιτς και αυτό το δίδυμο δημιουργούσε συνειρμούς με το ένδοξο παρελθόν, αλλά τζίφος. Οι «πλάβι» απέτυχαν παταγωδώς σε αυτή τη διοργάνωση και λίγο καιρό αργότερα επέστρεψε στον πάγκο ο Ντούσαν Ιβκοβιτς, ενώ ο Σλάβνιτς κατήγγειλε ότι τον «έστησαν»!

-Εκτός από την ήττα ο ημιτελικός της Ελλάδας με την Ισπανία άνοιξε το γαϊτανάκι της βεντέτας ανάμεσα στις δύο ομάδες. Πρωτοστάτης της Εθνικής σε αυτό το ματς ήταν ο Βασίλης Σπανούλης με 24 πόντους, ενώ στην αντίπερα όχθη ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο σημείωσε 23. Το ματς κρίθηκες τις λεπτομέρειες και σημαδεύτηκε από αρκετές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στους παίκτες, μάλιστα σε μία από αυτές μάλωσαν σαν τα κοκόρια ο Διαμαντίδης και ο Ναβάρο. Κατά την προσφιλή συνήθεια του ο «La bomba» προσποιήθηκε ότι τον κτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα (sic), οι διαιτητές παρασύρθηκαν, ο Διαμαντίδης τσατίστηκε και πάνω στην αναμπουμπούλα που επεκτάθηκε και στην εξέδρα, κάποιοι θερμόαιμοι Ισπανοί φίλαθλοι μας την έπεσαν στην εξέδρα του Τύπου. Ενας Έλληνας δημοσιογράφος έβγαλε από την τσέπη του χαρτονομίσματα των 50 ευρώ και τα ανέμιζε επιδεικτικά προς τους διαιτητές, με αποτέλεσμα να γίνει ο κακός χαμός! Μετέδιδα εκείνο τον αγώνα για την ΕΡΤ και υπό το κράτος της φασαρίας και των απειλών βρεθήκαμε σε δύσκολη θέση και για μερικά δευτερόλεπτα -μέχρι να αποκατασταθεί η τάξη- αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε τη μετάδοση!

-Ο αγώνας της Εθνικής με τη Σερβία στη Γρανάδα μύριζε μπαρούτι από την αρχή και δυστυχώς επιβεβαίωσε τους φόβους. Το (κάκιστο από ποιοτικής πλευράς, αλλά) θρίλερ κρίθηκε υπέρ της ελληνικής ομάδας στην παράταση με πρωταγωνιστές από τη μια πλευρά τον Δήμο Ντικούδη κι από την άλλη τον Μίλαν Γκούροβιτς, αλλά τα... καλύτερα τα φύλαγε για το τέλος ο Ντάρκο Μίλιτσιτς. Λίγα λεπτά μετά τη λήξη του ματς , εν μέσω ενός παραληρήματος, ο Σέρβος σέντερ επιτέθηκε κατά πάντων, με χυδαίες εκφράσεις που στρέφονταν εις βάρος των διαιτητών και εμμέσως της ελληνικής ομάδας, με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί για τη συμπεριφορά του.

-Εκτός από την ισχύ των Ρώσων, που με το δίδυμο Κιριλένκο-Χριάπα κάλυψαν τη ρακέτα και την έκαναν να μοιάζει με ναρκοπέδιο, στον τελικό οι Ισπανοί είχαν επίσης να καταπολεμήσουν την αλαζονεία και τη βεβαιότητα τους ότι θα αναδειχθούν πρωταθλητές. Ο κόσμος θεωρούσε βέβαιη την επικράτηση τους, ήδη είχαν κλειστεί αίθουσες για τα πάρτι, ενώ στην κορύφωση της έπαρσης που καλλιεργήθηκε (και) από τα Μέσα Μαζικής ενημέρωσης, η ισπανική ομάδα χάρη σε ένα λογοπαίγνιο παραλληλίστηκε με το ΝΒΑ. Από τη μια πλευρά το λεγόμενο «Ε-νιε-μπε-α» κι από την άλλη το σύνθημα «A por ellos” (που σημαίνει «ορμάτε τους», «φάτε τους» δημιούργησαν την ψευδαίσθηση ότι ο τελικός είχε κριθεί προτού καν αρχίσει κι αυτή η προσέγγιση των οικοδεσποτών αποδείχτηκε εγκληματική και επέφερε τη θεία δίκη! Το λάθος, πάντως, έμελλε να διορθωθεί μετά από δύο χρόνια στο Κατοβίτσε...

-Στην πολύ επιτυχημένη σειρά «Ελλάδα: οι μεγάλες ανατροπές» η Εθνική προσέθεσε άλλα δύο επεισόδια που κοσμούν το βιογραφικό της. Κόντρα στην Κροατία άρπαξε τη νίκη (81-78) χάρη στο τρίποντο του πέτυχε ο Βασίλης Σπανούλης στη λήξη, αφού προηγουμένως με μια επιδέξια προσποίηση «σκόρπισε» τον Ζόραν Πλάνινιτς. Ακόμη όμως δεν είχαμε δει τίποτε, καθότι ακολούθησε ο προημιτελικός με τη Σλοβενία στον οποίο η ελληνική ομάδα κατάφερε να ανατρέψει τη διαφορά των 16 πόντων, με την οποία βρέθηκε πίσω τέσσερα λεπτά πριν από τη λήξη και να πετύχει μια συγκλονιστική νίκη δίκην ριφιφί! Αυτό το απίστευτο και όμως... ελληνικό κατόρθωμα έφερε την υπογραφή και του Παναγιώτη Βασιλόπουλου (σε ρόλο αφανούς ήρωα, στο χαμηλό σχήμα των πέντε καμικάζι που χρησιμοποίησε ο Παναγιώτης Γιαννάκης), ενώ σφραγίστηκε από το λέι απ του Θοδωρή Παπαλουκά, ο οποίος «έγραψε» το 63-62. Δυο λεπτά αργότερα τον περίμενα στη μικτή ζώνη και με το που έφτασε εκεί για το λεγόμενο «flash interview», ξέφυγα από το πρωτόκολλο και πολύ το ευχαριστήθηκα. Του είπα «θα κάνω τώρα Θοδωρή, αυτό που θα ήθελε να κάνει όλη η Ελλάδα» και αμέσως σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου και του έσκασα ένα φιλί στο μάγουλο!

gazzetta.gr

Η βλακεία του Ντε Κολό και τα χωράφια του Σοφοκλή!





36ο Ευρωμπάσκετ
(7-20 Σεπτεμβρίου 2009, Γκντανσκ, Πόζναν, Βαρσοβία, Μπίντγκος, Λοτζ, Βρτότσλαβ, Κατοβίτσε/ Πολωνία)
Στο βάθρο: 1. Ισπανία, 2. Σερβία, 3. Ελλάδα. Η Ελλάδα κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο με 6 νίκες και 3 ήττες

Hταν το βράδυ της 20ής Σεπτεμβρίου του 2009 που γκρεμίστηκαν όλοι οι φούρνοι όχι μονάχα στην Ισπανία, αλλά και σε ολόκληρη τη «Γηραιά Ήπειρο»! Ο λόγος; Μετά από ένα σωρό (για την ακρίβεια, έξι) ασημένια μετάλλια, εκ των οποίων το πρώτο κόσμησε τη συλλογή της στην παρθενική διοργάνωση, το μακρινό 1935 κι αφού πριν από δυο χρόνια στη Μαδρίτη οι σαμπάνιες είχαν μείνει στην κατάψυξη, η «φούρια ρόχα» εδέησε να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης, για πρώτη φορά στη μακρά ιστορία της!

«Όλε», που λένε κι αυτοί σε τέτοιες περιπτώσεις!

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι οι Ισπανοί κατέκτησαν τον τίτλο, αφού προηγουμένως βρέθηκαν ένα βήμα από τον γκρεμό! Στη δεύτερη φάση τερμάτισαν στην τέταρτη θέση (πίσω από τη Σλοβενία, την Τουρκία και τη Σερβία) και προκρίθηκαν in extremis στην οκτάδα, αλλά εκεί βρήκαν τον (πραγματικό) εαυτό τους και δεν άφησαν τους αντιπάλους τους να πάρουν ανάσα: στον προημιτελικό «καθάρισαν» με 86-66 τους Γάλλους, οι οποίοι για άλλη μια φορά, σε εκείνη τη διοργάνωση αποδείχτηκαν «γατάκια», στον ημιτελικό συνέχισαν το σερί τους με την αφεντιά μας (82-64), ενώ στον τελικό πήραν την εκδίκηση τους από τους «πλάβι» (85-63) για την ήττα τους στην πρώτη φάση.

Μετά την τέταρτη θέση στην οποία είχε υποχωρήσει το 2007, η ελληνική ομάδα επέστρεψε στο βάθρο, κατακτώντας (όπως το 1949 στο Κάιρο) το χάλκινο μετάλλιο, με προπονητή τον Γιόνας Καζλάουσκας, που έμελλε να ριφθεί (κι αυτός) στην πυρά, μετά από έναν χρόνο στην Τουρκία. Ελλείψει του Παπαλουκά και του Διαμαντίδη, ο Βασίλης Σπανούλης υπήρξε ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της ομάδας, ολοκληρώνοντας την πιο χρυσοποίκιλτη σεζόν της καριέρας του, στην οποία πέτυχε το triple crown με τον Παναθηναϊκό, βγήκε MVP στο Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας, φόρεσε το χάλκινο μενταγιόν με την Εθνική και συν τοις άλλοις γέννησε και το πρώτο του παιδί!

Η πορεία της Εθνικής άρχισε με τη νίκη της (μέσα σε πολύ φορτισμένη ατμόσφαιρα) επί της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας και κατέληξε με τη λύτρωση της κόντρα στη Σλοβενία. Ενδιαμέσως απ’ άκρου σε άκρο της πολωνικής ενδοχώρας, η ελληνική ομάδα έζησε εκ διαμέτρου αντίθετες στιγμές: από την ευχάριστη έκπληξη της... ήττας της από τους Γάλλους μέχρι την επιβίωση της στο τρομακτικό θρίλερ με την Τουρκία!

Οι πέντε αλησμόνητες «εικόνες» μου

-Η ανανεωμένη και νεανική ομάδα που παρέταξε η Σερβία προσφερόταν για πειράματα, συμπεριλαμβανομένου του φουτουριστικού μπάσκετ που ανέκαθεν εξιτάριζε τον Ιβκοβιτς! Σε μια συνέντευξη που μου είχε δώσει το 1997, τις παραμονές της συμμετοχής του (πρωταθλητή Ευρώπης) Ολυμπιακού στο Τουρνουά McDonalds του Παρισιού, ο Ντούντα μου είχε εξομολογηθεί πως το απωθημένο του ήταν να διαθέτει και να κοουτσάρει μια ομάδα με πέντε δίμετρους παίκτες. Ε, λοιπόν, αυτό ακριβώς συνέβη στην Πολωνία, όταν σε κάποιον αγώνα (αποτρελάθηκε και) έπαιξε με τον Τέπιτς στο «1», τον Μπιέλιτσα στο «2», τον Σαβάνοβιτς στο «3», τον Πέροβιτς στο «4» και τον Κρστιτς στο «5»!

-Η διεξαγωγή του Ευρωμπάσκετ στην Πολωνία έδωσε την ευκαιρία σε πολύ κόσμο να επισκεφθεί το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Αουσβιτς και να δει από κοντά τον τόπο στον οποίο μαρτύρησαν εκατομμύρια Εβραίοι, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ανάμεσα στους επισκέπτες του μνημείου ήταν και ολόκληρη η αποστολή της Εθνικής ομάδας του Ισραήλ, που μάλιστα ήταν αντίπαλος της ελληνικής στον όμιλο του Πόζναν. Δεν ήμουν από αυτούς που βρήκαν χρόνο γι αυτή την επίσκεψη, αλλά δεν θα ξεχάσω κιόλας τα χαρακωμένα (από τα δάκρυα0 πρόσωπα των παικτών του Ισραήλ, όταν επέστρεψαν στο ξενοδοχείο, ούτε επίσης την πολύ παραστατική διήγηση του Σβι Σερφ.

-Στις 15 Σεπτεμβρίου στο Μπίντγκος η Ελλάδα και η Γαλλία αναμετρήθηκαν σε ένα ντέρμπι στο οποίο καμιά από τις δύο ομάδες δεν ήθελε να νικήσει, ώστε να αποφύγει στον χιαστί προημιτελικό την Ισπανία. Ούτως ή άλλως η Εθνική είχε αναγάγει τους «τρικολόρ» σε πελάτες της, αλλά το συγκεκριμένο ματς εξελίχθηκε με πολύ περίεργο τρόπο κι αυτό που επιθυμούσαμε, μας το πρόσφερε με γενναιοδωρία, αλλά και με περισσή αφέλεια ο Νάντο ντε Κολό. Ο νυν γκαρντ των των Σπερς ευστόχησε στο τελευταίο σουτ και έδωσε τη νίκη στους Γάλλους, αλλά οι συμπαίκτες του άφριζαν από το κακό τους και του την έπεσαν χοντρά! Όταν ο δράστης πήγε να κάνει high five με τον Τιριάφ, ο συμπαίκτης του λίγο έλειψε να τον κουτουπώσει, ενώ ο πάντοτε ομιλητικός και ευπροσήγορος Τόνι Πάρκερ ήταν τόσο σκασμένος, ώστε φόρεσε το φούτερ με την κουκούλα του και δεν δέχτηκε να πει ούτε μια κουβέντα προς τους δημοσιογράφους.

-(Συνέχεια εκ του προηγουμένου) Κι ενώ οι αφελείς Γάλλοι πλήρωσαν ακριβά τη γκάφα του Ντε Κολό, έπεσαν πάνω στους Ισπανούς και εκτροχιάστηκαν από τη ζώνη των μεταλλίων, η ελληνική ομάδα βρέθηκε απέναντι στην Τουρκία. Στο τέλος της (μακράς) βραδιάς, η Εθνική επιβίωσε (76-74) της παράτασης, των λαθών της που ευτυχώς δεν απέβησαν μοιραία και του τρίποντου του Τουντσερί το οποίο λίγο έλειψε να μας στείλει αδιάβαστους. Για προφανείς λόγους αυτός ο προημιτελικός κατέχει περίοπτη θέση στα «business as usual» θρίλερ με τα οποία ανατράφηκε και μεγάλωσε η «επίσημη αγαπημένη». Οταν πλέον ήχησε για τελευταία φορά η κόρνα, ο Νίκος Ζήσης, με μπόλικη δόση θυμοσοφίας, σχολίασε ότι «η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά απλώς συνεχίζεται», ενώ ο τότε πρωτάρης στην Εθνική και άμαθος σε τέτοιες καταστάσεις, ο τότε πρωτάρης Νικ Καλάθης εκστασιάστηκε τόσο πολύ που είπε ότι «όσα έγιναν απόψε, πρέπει να τα ανεβάσουμε στο... youtube»!

-Ο μικρός τελικός στο Κατοβίτσε εξελίχθηκε σε μια ραψωδία του Σχορτσανίτη, που μπήκε στο γήπεδο δίκην μπουλντόζας και ισοπέδωσε τα πάντα στο διάβα του, οδηγώντας με 23 πόντους την Εθνική στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου. Μετά τις πράξεις το ρεσιτάλ του «Βig Sofo» είχε συνέχεια και στα λόγια, με μια εκπληκτική για την αλληγορία και τη διατύπωση της δήλωση που έκανε στη συνέντευξη που έδωσε στη Νίκη Μπάκουλη και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «SportDay»: «Τώρα που έμαθα πόσο καρπερά είναι τα χωράφια της επιτυχίας, είμαι αποφασισμένος να τα σκάψω με τα ίδια μου τα χέρια»!

-ΥΓ: Εδώ ολοκληρώνεται το αφιέρωμα στα 13 Ευρωμπάσκετ στα οποία υπήρξα αυτόπτης μάρτυς. Τη διοργάνωση του 2011 στη Λιθουανία δεν την παρακολούθησα δια ζώσης και δύο χρόνια αργότερα (ενώ ανακαλώ τις εικόνες και τις στιγμές από το παρελθόν) βρίσκομαι στη Λιουμπλιάνα. Ελπίζω λοιπόν πως, πρώτα ο θεός, την επόμενη φορά που θα καταπιαστώ με το ίδιο αφιέρωμα, η αναφορά μου στο Ευρωμπάσκετ του 2013 να ΄χει μπόλικες ελληνικές ιστορίες και να μη χαντακωθεί από τον Μπελινέλι και από τον Κοπόνεν!

gazzetta.gr