ΦόρουμΤριάντα τέσσερα χρόνια από την εμφάνιση της «17Ν»
Σελίδα 1 από 1
24122009
Τριάντα τέσσερα χρόνια από την εμφάνιση της «17Ν»
Στις 23 Δεκεμβρίου του 1975 δολοφονείται στο Ψυχικό ο επικεφαλής του κλιμακίου της CIA στην Αθήνα Ρίτσαρντ Γουέλς. Την ευθύνη αναλαμβάνει η πρωτοεμφανιζόμενη τότε «Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη». Ήταν η πρώτη επίθεση της οργάνωσης, η οποία συνέχισε τη δράση της για τα επόμενα 27 χρόνια, δολοφονώντας περισσότερα από 20 άτομα.
Ο ακόλουθος της αμερικανικής πρεσβείας, Pίτσαρντ Σκίφινγκτον Γουέλς, ήταν εκείνο το βράδυ καλεσμένος μαζί με τη σύζυγό του στη δεξίωση που παρέθετε ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα. Λίγο πριν από τις 22:00 φεύγουν από τη δεξίωση και, καθώς το αμάξι τους σταματάει έξω από την οικία τους στο Π. Ψυχικό, κάνει την εμφάνισή του ένα άλλο αυτοκίνητο από το οποίο κατεβαίνουν τρία άτομα. Απομακρύνουν τον οδηγό και τη γυναίκα και δολοφονούν τον 45χρονο διπλωμάτη με τρεις πυροβολισμούς.
Στο σημείο της επίθεσης αφήνουν προκήρυξη με την οποία αναλαμβάνει την ευθύνη η «17 Νοέμβρη». Η ίδια προκήρυξη αποστέλλεται τρεις ημέρες αργότερα και στις εφημερίδες. Ωστόσο, ο τότε εισαγγελέας Πλημμελειοδικών Δημήτρης Τσεβάς απαγορεύει στις ελληνικές εφημερίδες τη δημοσίευση πληροφοριών και φωτογραφιών για την υπόθεση, προκειμένου να διευκολυνθεί η διενεργούμενη ανακριτική έρευνα («Καθημερινή», 28.12.1975).
Η προκήρυξη που εστάλη σε όλες τις εφημερίδες στις 24.12.1975 –και δε δημοσιεύτηκε ποτέ- ανέφερε μεταξύ άλλων, σύμφωνα με το «Βήμα»: «Σε πρόσφατο λόγο του ο Φορντ δήλωσε τελείως κυνικά ότι οι Αμερικανοί δεν θα διστάζουν να επεμβαίνουν ανοιχτά στο εσωτερικό των άλλων όταν το απαιτούν τα συμφέροντά τους. Παρόμοιες δηλώσεις είχε κάνει στο παρελθόν και ο Κίσινγκερ. (...) Αλλά αρκετά. Φτάνει πια. Πρέπει να καταλάβουν οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι πράκτορές τους ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι αγέλη από πρόβατα. (...) Η κυβέρνηση κοροϊδεύει. Η Βουλή φλυαρεί χωρίς κανένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Τα περισσότερα κόμματα, συμμετέχοντας στον γενικό εμπαιγμό, συναγωνίζονται σε πλατωνικές δηλώσεις χωρίς πραγματικό αντίκρισμα. Και η Δικαιοσύνη κάνει τον άθλο, στη δίκη της 21ης Απρίλη, να μην αναφέρει το όνομα του δεύτερου ενόχου, της CIA και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. (...) Έτσι αποφασίζουμε να εκτελέσουμε υποδειγματικά τον αρχιπράκτορα της CIA, αρχηγό του κλιμακίου της στην Ελλάδα Ρίτσαρντ Γουέλς. (...) Ο Ρίτσαρντ Γουέλς ως αρχηγός είναι συνυπεύθυνος για όλα τα εγκλήματα που έκανε η CIA σε βάρος του λαού μας».
Στις 26 Δεκεμβρίου του 1975, η «17Ν» βγάζει «ανακοίνωση προς τον Τύπο» για τη μη δημοσίευση της πρώτης προκήρυξης, στην οποία εξηγεί γιατί δεν χτυπήθηκαν ο οδηγός και η γυναίκα του Γουέλς. «Ο Ρίτσαρντ Γουέλς ήταν αρχηγός της CIA. Σαν τέτοιος ήταν συνυπεύθυνος μαζί με άλλους επαγγελματίες πράκτορες που δρουν στο έδαφός μας για όλα τα εγκλήματα που έκανε η CIA και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στη χώρα μας. Απόφασή μας ήταν να εκτελεστεί ο αρχηγός και μόνο αυτός», αναφέρει η «17Ν». Ούτε αυτή η «ανακοίνωση» όμως δημοσιεύεται.
Την εποχή εκείνη επικρατούσε σύγχυση σχετικά με το τι πραγματικά συνέβη και ποιος έχει την ευθύνη καθώς η «17Ν» ήταν άγνωστη. Τα πράγματα ξεκαθαρίζουν ένα χρόνο αργότερα, όταν η γαλλική εφημερίδα «Liberation» δημοσιεύει κείμενο της «17Ν» όπου περιγράφεται αναλυτικά η παρακολούθηση του Γουέλς και η οργάνωση της δολοφονίας. Σύμφωνα με δημοσίευμα του «Βήματος», η τρίτη προκήρυξη είχε δοθεί σε σφραγισμένο φάκελο από μια γυναίκα στον Γάλλο φιλόσοφο Ζαν-Πολ Σαρτρ, ο οποίος την παρέδωσε στον διευθυντή της εφημερίδας Σερζ Ζυλί. Ο φάκελος παρέμεινε στα συρτάρια της εφημερίδας μέχρι τις 26.12.1976, οπότε και είδε το φως της δημοσιότητας.
Το όνομα του Γουέλς είχε δημοσιευθεί ένα μήνα πριν από τη δολοφονία του στην κορυφή καταλόγου στελεχών της Αμερικανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών με έδρα την Αθήνα, στην αγγλόφωνη εφημερίδα Athens News. Η Επιτροπή Ελλήνων και Ελληνοαμερικανών που έστειλε τον κατάλογο παρουσιάζει τον Γουέλς ως επικεφαλής του κλιμακίου της CIA στην Ελλάδα. Ωστόσο, η ιδιότητά του ως σταθμάρχη της CIA στη Λίμα του Περού είχε αποκαλυφθεί από τον Ιανουάριο του 1975, σε κατάλογο της ανεξάρτητης αμερικανικής πολιτικής επιθεώρησης «Counter Spy». «Έγινε μια αιματηρή αντικυβερνητική εξέγερση, κατά τη διάρκεια της οποίας πολλοί έχασαν τη ζωή τους. Η CIA κατηγορήθηκε ότι ήταν πίσω απ' αυτή την εξέγερση. Ήταν καιρός για τον κ. Γουέλς να φύγει από τη Λατινική Αμερική», έγραφε η «Athens News» στις 25 Νοεμβρίου του 1975, αναφερόμενη στην αιματηρή απεργία των αστυνομικών της Λίμα, που στις 5.2.1975 κατέληξε στην επιβολή στρατιωτικού νόμου.
Στο μεταξύ, δημοσίευμα του «Ιού» το 2005 παρουσιάζει την ανάμειξη του Γουέλς σε «μία από τις μελανότερες «στιγμές» στην ιστορία της CIA». Συγκεκριμένα, αναφέρεται ότι ο Γουέλς βρισκόταν στη Γουατεμάλα την περίοδο 1966-67 και συνέβαλε στην υλοποίηση ενός «συγκαλυμμένου προγράμματος της CIA καθοδήγησης του ντόπιου παρακράτους για τη φυσική εξολόθρευση της αριστεράς». Μάλιστα, σημειώνεται ότι από τις 35 παρακρατικές οργανώσεις που απαριθμεί έκθεση της επίσημης «Επιτροπής Διαλεύκανσης» (1999), οι 17 εμφανίστηκαν το 1966-67, ενώ η κλιμάκωση των δολοφονιών συμπίπτει χρονικά με τη θητεία του Γουέλς.
Οι συγγενείς του Γουέλς προσπάθησαν να αποκαταστήσουν τη μνήμη του. Η κόρη του, Μόλι Γουέλς-Μπολ, σε συνέντευξή της στην «Καθημερινή» το 2002 αναφέρει: «Το ότι πολλοί Έλληνες συμφωνούν με το Γιωτόπουλο ότι άξιζε να πεθάνει ο πατέρας μου είναι ντροπή. Μια δουλειά έκανε. Με ταράζει όταν έρχομαι στην Ελλάδα και ακούω το αντίθετο. Δεν μπορώ να φανταστώ τι πιστεύουν ότι είναι η δουλειά ενός υπαλλήλου υπηρεσίας πληροφοριών». Ακόμα, σε πολιτικό επίπεδο ο πρέσβης Τόμας Μίλερ παρευρέθηκε στις 23.12.03 στο συμβολικό φύτεμα μιας συκιάς και την τοποθέτηση αναμνηστικής πλάκας στη βίλα όπου έμενε ο Γουέλς. Σύμφωνα με την επιγραφή, ο Γουέλς «ταχύς και δυνατός, θυμώδης και φιλοσοφημένος», «αποτελούσε ενσάρκωση του πλατωνικού ιδανικού ηγέτη».
Η «17Ν» συνέχισε τη δράση της μέχρι το 2002. Δολοφόνησε περισσότερα από 20 άτομα και προκάλεσε τον τραυματισμό πολλών περισσότερων. Η αρχή του τέλους της ήρθε όταν το βράδυ της 29ης Ιουνίου εξερράγη στα χέρια του Σάββα Ξηρού ο εκρηκτικός μηχανισμός τον οποίο ετοιμαζόταν να τοποθετήσει στο λιμάνι του Πειραιά.
Ανάμεσα στα θύματα της τρομοκρατικής οργάνωσης είναι οι Παύλος Μπακογιάννης και Νίκος Μομφεράτος. Η τελευταία δολοφονική επίθεση έγινε στις 8 Ιουνίου του 2000, με τον Βρετανό στρατιωτικό ακόλουθο Στίβεν Σόντερς να τραυματίζεται σοβαρά από τέσσερις σφαίρες και να αφήνει την τελευταία του πνοή στον Ερυθρό Σταυρό.
πηγή:tvxs.gr
Ο ακόλουθος της αμερικανικής πρεσβείας, Pίτσαρντ Σκίφινγκτον Γουέλς, ήταν εκείνο το βράδυ καλεσμένος μαζί με τη σύζυγό του στη δεξίωση που παρέθετε ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα. Λίγο πριν από τις 22:00 φεύγουν από τη δεξίωση και, καθώς το αμάξι τους σταματάει έξω από την οικία τους στο Π. Ψυχικό, κάνει την εμφάνισή του ένα άλλο αυτοκίνητο από το οποίο κατεβαίνουν τρία άτομα. Απομακρύνουν τον οδηγό και τη γυναίκα και δολοφονούν τον 45χρονο διπλωμάτη με τρεις πυροβολισμούς.
Στο σημείο της επίθεσης αφήνουν προκήρυξη με την οποία αναλαμβάνει την ευθύνη η «17 Νοέμβρη». Η ίδια προκήρυξη αποστέλλεται τρεις ημέρες αργότερα και στις εφημερίδες. Ωστόσο, ο τότε εισαγγελέας Πλημμελειοδικών Δημήτρης Τσεβάς απαγορεύει στις ελληνικές εφημερίδες τη δημοσίευση πληροφοριών και φωτογραφιών για την υπόθεση, προκειμένου να διευκολυνθεί η διενεργούμενη ανακριτική έρευνα («Καθημερινή», 28.12.1975).
Η προκήρυξη που εστάλη σε όλες τις εφημερίδες στις 24.12.1975 –και δε δημοσιεύτηκε ποτέ- ανέφερε μεταξύ άλλων, σύμφωνα με το «Βήμα»: «Σε πρόσφατο λόγο του ο Φορντ δήλωσε τελείως κυνικά ότι οι Αμερικανοί δεν θα διστάζουν να επεμβαίνουν ανοιχτά στο εσωτερικό των άλλων όταν το απαιτούν τα συμφέροντά τους. Παρόμοιες δηλώσεις είχε κάνει στο παρελθόν και ο Κίσινγκερ. (...) Αλλά αρκετά. Φτάνει πια. Πρέπει να καταλάβουν οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι πράκτορές τους ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι αγέλη από πρόβατα. (...) Η κυβέρνηση κοροϊδεύει. Η Βουλή φλυαρεί χωρίς κανένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Τα περισσότερα κόμματα, συμμετέχοντας στον γενικό εμπαιγμό, συναγωνίζονται σε πλατωνικές δηλώσεις χωρίς πραγματικό αντίκρισμα. Και η Δικαιοσύνη κάνει τον άθλο, στη δίκη της 21ης Απρίλη, να μην αναφέρει το όνομα του δεύτερου ενόχου, της CIA και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. (...) Έτσι αποφασίζουμε να εκτελέσουμε υποδειγματικά τον αρχιπράκτορα της CIA, αρχηγό του κλιμακίου της στην Ελλάδα Ρίτσαρντ Γουέλς. (...) Ο Ρίτσαρντ Γουέλς ως αρχηγός είναι συνυπεύθυνος για όλα τα εγκλήματα που έκανε η CIA σε βάρος του λαού μας».
Στις 26 Δεκεμβρίου του 1975, η «17Ν» βγάζει «ανακοίνωση προς τον Τύπο» για τη μη δημοσίευση της πρώτης προκήρυξης, στην οποία εξηγεί γιατί δεν χτυπήθηκαν ο οδηγός και η γυναίκα του Γουέλς. «Ο Ρίτσαρντ Γουέλς ήταν αρχηγός της CIA. Σαν τέτοιος ήταν συνυπεύθυνος μαζί με άλλους επαγγελματίες πράκτορες που δρουν στο έδαφός μας για όλα τα εγκλήματα που έκανε η CIA και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στη χώρα μας. Απόφασή μας ήταν να εκτελεστεί ο αρχηγός και μόνο αυτός», αναφέρει η «17Ν». Ούτε αυτή η «ανακοίνωση» όμως δημοσιεύεται.
Την εποχή εκείνη επικρατούσε σύγχυση σχετικά με το τι πραγματικά συνέβη και ποιος έχει την ευθύνη καθώς η «17Ν» ήταν άγνωστη. Τα πράγματα ξεκαθαρίζουν ένα χρόνο αργότερα, όταν η γαλλική εφημερίδα «Liberation» δημοσιεύει κείμενο της «17Ν» όπου περιγράφεται αναλυτικά η παρακολούθηση του Γουέλς και η οργάνωση της δολοφονίας. Σύμφωνα με δημοσίευμα του «Βήματος», η τρίτη προκήρυξη είχε δοθεί σε σφραγισμένο φάκελο από μια γυναίκα στον Γάλλο φιλόσοφο Ζαν-Πολ Σαρτρ, ο οποίος την παρέδωσε στον διευθυντή της εφημερίδας Σερζ Ζυλί. Ο φάκελος παρέμεινε στα συρτάρια της εφημερίδας μέχρι τις 26.12.1976, οπότε και είδε το φως της δημοσιότητας.
Το όνομα του Γουέλς είχε δημοσιευθεί ένα μήνα πριν από τη δολοφονία του στην κορυφή καταλόγου στελεχών της Αμερικανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών με έδρα την Αθήνα, στην αγγλόφωνη εφημερίδα Athens News. Η Επιτροπή Ελλήνων και Ελληνοαμερικανών που έστειλε τον κατάλογο παρουσιάζει τον Γουέλς ως επικεφαλής του κλιμακίου της CIA στην Ελλάδα. Ωστόσο, η ιδιότητά του ως σταθμάρχη της CIA στη Λίμα του Περού είχε αποκαλυφθεί από τον Ιανουάριο του 1975, σε κατάλογο της ανεξάρτητης αμερικανικής πολιτικής επιθεώρησης «Counter Spy». «Έγινε μια αιματηρή αντικυβερνητική εξέγερση, κατά τη διάρκεια της οποίας πολλοί έχασαν τη ζωή τους. Η CIA κατηγορήθηκε ότι ήταν πίσω απ' αυτή την εξέγερση. Ήταν καιρός για τον κ. Γουέλς να φύγει από τη Λατινική Αμερική», έγραφε η «Athens News» στις 25 Νοεμβρίου του 1975, αναφερόμενη στην αιματηρή απεργία των αστυνομικών της Λίμα, που στις 5.2.1975 κατέληξε στην επιβολή στρατιωτικού νόμου.
Στο μεταξύ, δημοσίευμα του «Ιού» το 2005 παρουσιάζει την ανάμειξη του Γουέλς σε «μία από τις μελανότερες «στιγμές» στην ιστορία της CIA». Συγκεκριμένα, αναφέρεται ότι ο Γουέλς βρισκόταν στη Γουατεμάλα την περίοδο 1966-67 και συνέβαλε στην υλοποίηση ενός «συγκαλυμμένου προγράμματος της CIA καθοδήγησης του ντόπιου παρακράτους για τη φυσική εξολόθρευση της αριστεράς». Μάλιστα, σημειώνεται ότι από τις 35 παρακρατικές οργανώσεις που απαριθμεί έκθεση της επίσημης «Επιτροπής Διαλεύκανσης» (1999), οι 17 εμφανίστηκαν το 1966-67, ενώ η κλιμάκωση των δολοφονιών συμπίπτει χρονικά με τη θητεία του Γουέλς.
Οι συγγενείς του Γουέλς προσπάθησαν να αποκαταστήσουν τη μνήμη του. Η κόρη του, Μόλι Γουέλς-Μπολ, σε συνέντευξή της στην «Καθημερινή» το 2002 αναφέρει: «Το ότι πολλοί Έλληνες συμφωνούν με το Γιωτόπουλο ότι άξιζε να πεθάνει ο πατέρας μου είναι ντροπή. Μια δουλειά έκανε. Με ταράζει όταν έρχομαι στην Ελλάδα και ακούω το αντίθετο. Δεν μπορώ να φανταστώ τι πιστεύουν ότι είναι η δουλειά ενός υπαλλήλου υπηρεσίας πληροφοριών». Ακόμα, σε πολιτικό επίπεδο ο πρέσβης Τόμας Μίλερ παρευρέθηκε στις 23.12.03 στο συμβολικό φύτεμα μιας συκιάς και την τοποθέτηση αναμνηστικής πλάκας στη βίλα όπου έμενε ο Γουέλς. Σύμφωνα με την επιγραφή, ο Γουέλς «ταχύς και δυνατός, θυμώδης και φιλοσοφημένος», «αποτελούσε ενσάρκωση του πλατωνικού ιδανικού ηγέτη».
Η «17Ν» συνέχισε τη δράση της μέχρι το 2002. Δολοφόνησε περισσότερα από 20 άτομα και προκάλεσε τον τραυματισμό πολλών περισσότερων. Η αρχή του τέλους της ήρθε όταν το βράδυ της 29ης Ιουνίου εξερράγη στα χέρια του Σάββα Ξηρού ο εκρηκτικός μηχανισμός τον οποίο ετοιμαζόταν να τοποθετήσει στο λιμάνι του Πειραιά.
Ανάμεσα στα θύματα της τρομοκρατικής οργάνωσης είναι οι Παύλος Μπακογιάννης και Νίκος Μομφεράτος. Η τελευταία δολοφονική επίθεση έγινε στις 8 Ιουνίου του 2000, με τον Βρετανό στρατιωτικό ακόλουθο Στίβεν Σόντερς να τραυματίζεται σοβαρά από τέσσερις σφαίρες και να αφήνει την τελευταία του πνοή στον Ερυθρό Σταυρό.
πηγή:tvxs.gr
sellos- Respected
- Αριθμός μηνυμάτων : 25978
Ηλικία : 15
Τόπος : ΑΘΗΝΑ
Ομάδα :
Registration date : 01/11/2008
Μοιραστείτε αυτή τη δημοσίευση στο:
Τριάντα τέσσερα χρόνια από την εμφάνιση της «17Ν» :: Σχόλια
Πεμ 24 Δεκ 2009 - 13:36 από sellos
Κάποιες προκηρύξεις..
Αθήνα 26 Δεκέμβρη 1975
Οργάνωση "17 ΝΟΕΜΒΡΗ"
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΤΥΠΟ
Δύο μέρες μετά την δίκαια και παραδειγματική εκτέλεση του αρχηγού της CIA το φαινόμενο που παρατηρείται είναι χωρίς προηγούμενο. Ενώ απ' τη πρώτη στιγμή διεκδικήσαμε σαν οργάνωση "17 Νοέμβρη" τη πολιτική ευθύνη της δίκαιας αυτής ενέργειας, γράφτηκαν στις εφημερίδες τα πάντα εκτός απ' την αλήθεια: ότι είναι πράξη μυστικών πρακτόρων, ότι είναι προβοκάτσια, ότι οι υπεύθυνοι είναι Άραβες μελαψοί, ότι είχαν ξένη προφορά, ότι είναι Τούρκοι, ότι έχει σχέση με τις ενέργειες της Βιέννης και του Παρισιού, την απαγωγή της Βιέννης κτλ.
Κι όμως το ίδιο βράδυ της Τρίτης στείλαμε πολιτικά κείμενα σ' όλες τις εφημερίδες στα οποία εξηγούσαμε τους λόγους της αντιϊμπεριαλιστικής αυτής ενέργειας. Επί πλέον τηλεφωνήσαμε σε ορισμένες εφημερίδες, διεκδικώντας την ενέργεια και λέγοντας τους ότι είχαμε βάλει κείμενα γι' αυτούς σε ορισμένα σημεία της Αθήνας. Τέλος, το ίδιο βράδυ μοιράσαμε προκηρύξεις σε πολλές λαϊκές γειτονιές της Αθήνας.
Άρα τουλάχιστον οι απογευματινές εφημερίδες της Τετάρτης έπρεπε να ξέρουν την αλήθεια. Κι όχι μόνο αυτές αλλά περισσότερο αυτές της Πέμπτης συναγωνίστηκαν σε αστυνομικά μυθιστορήματα και ρομάντσα με σκοπό τη δημιουργία σύγχυσης, την απόκρυψη της αλήθειας, τη δηλητηρίαση του λαού. Οι πολιτικοί συντάκτες μετατράπηκαν σε συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων. Γράφτηκε στην κυριολεξία ό,τι είναι δυνατόν για να κρυφτή η αλήθεια. Αυτή είναι η περιβόητη αλήθεια στην
υπηρεσία της οποίας βρίσκεται ο Τύπος; Καταγγέλουμε αυτή τη τακτική και απαιτούμε τη πλήρη δημοσίευση του κειμένου που στείλαμε τη Τρίτη στον Τύπο.
Η Κυβέρνηση και τα κόμματα ξεπέρασαν κάθε όριο γελοίου. Μας κατηγορούν ότι είμαστε άνανδροι. Αλλά εμείς πήραμε την ευθύνη της ενέργειας απ' τη πρώτη στιγμή. Αυτοί όμως δεν έχουν ούτε το στοιχειώδες θάρρος να αποκαλύψουν στον Ελληνικό λαό την αλήθεια. Η Κυβέρνηση δεν έχει το θάρρος να πει ποιοι έκαναν την εκτέλεση μην τύχει κι εκτεθεί στα μάτια των αφεντάδων της των αμερικάνων. Δεν τολμάει να πει στο λαό ότι ένα τμήμα του αποδοκιμάζει το θέατρο που παίζεται απ' την Κυβέρνηση και τα κόμματα σε βάρος του. Κι ότι θα αγωνιστεί με όλα τα μέσα έναντι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ακόμα και με όπλο στο χέρι.
Μας κατηγορούν ότι είχαμε καλυμμένα τα πρόσωπα μας κι ότι πρέπει να ρίξουμε τις μάσκες. Μήπως όμως θάθελαν να δώσουμε συνέντευξη τύπου στη Μεγάλη Βρεταννία ή να κάνουμε συγκέντρωση σε κανένα θέατρο.
Μας αποκαλούν "στυγνούς εγκληματίες", λένε ότι δράσαμε με τρόπο "επαγγελματικό". Κάνουν διάφορες βαρύγδουπες "αναλύσεις", για να αποδείξουν ότι δράσαμε όπως οι άνδρες των μυστικών υπηρεσιών (τρεις σφαίρες κτλ). Κι όλα αυτά για να μην πουν το απλό πράγμα ότι απλοί λαϊκοί αγωνιστές μπορούν να χτυπήσουν το πανίσχυρο αρχηγό της CIA με σχετικά απλά μέσα και με στοιχειώδη οργάνωση. Αλλά αφού τους απασχολεί τόσο πολύ η μέθοδος μας και η ουμανίστρια "Καθημερινή" θεωρεί ύποπτο το ότι δεν χτυπήθηκαν ο οδηγός και η γυναίκα, θα τους πούμε τα εξής απλά πράγματα;
Ο Ρίτσαρντ WELCH ήταν αρχηγός της CIA. Σαν τέτοιος - όπως το λέμε στο πολιτικό μας κείμενο - ήταν συνυπεύθυνος μαζί με τους άλλους επαγγελματίες πράκτορες που δρουν στο έδαφος μας, για όλα τα εγκλήματα που έκανε η CIA και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στη χώρα μας τα τελευταία τριάντα χρόνια. Απόφαση μας ήταν να εκτελεστεί ο αρχηγός και μόνο αυτός. Δεν υπήρχε περίπτωση να χτυπηθεί άλλος, ούτε ο οδηγός, ούτε η γυναίκα, ούτε και τρίτος αν ήταν στο αυτοκίνητο κι έκανε προσπάθεια να μας επιτεθεί -γιατί δεν θεωρούμε τον οδηγό και τη γυναίκα του σαν υπεύθυνους.
Κατά συνέπεια έπρεπε να διαλέξουμε έναν τρόπο δράσης που να αποκλείει ακόμη και το τυχαίο τραυματισμό αυτών των δυο η οποιουδήποτε άλλου περαστικού, να αποκλείει κάθε άσκοπη αιματοχυσία, θέλαμε να γίνει η ενέργεια καθαρά, αποτελεσματικά. Γι' αυτό αποκλείσαμε άλλους τρόπους ενέργειας που για μας θαταν πιο εύκολοι -όπως το να ρίξουμε μία βόμβα ή χειροβομβίδα ή να ρίξουμε μία ριπή
μέσα απ' τ' αυτοκίνητο. Σ' αυτές τις περιπτώσεις όμως θα μπορούσαν να χτυπηθούν οι άλλοι δυο ή και περαστικοί. Γι' αυτό προτιμήσαμε να πάρουμε περισσότερα ρίσκα, σταματώντας και κατεβαίνοντας απ' τ' αυτοκίνητο. Κι όχι γιατί είμαστε επαγγελματίες" ή "επιστήμονες" όπως διατείνονται οι πάνσοφοι αστυνόμοι του Γκίκα.
Όσο για τα Κόμματα, ξεπέρασαν ακόμη και την Κυβέρνηση. Μιλάνε για προβοκάτσια. Δεν διστάζουν να πουν ότι η εκτέλεση έγινε από χουντικούς. Δεν μας παραξενεύει όμως η στάση τους. Και το '73 στο Πολυτεχνείο για προβοκάτσια μίλαγαν. Και στις 21 Απρίλη 1975, όταν χιλιάδες λαού προσπάθησαν τελείως αυθόρμητα να κάψουν το άντρο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, πάλι για προβοκάτσια μίλαγαν. Τα κόμματα έχουν βρει τον πανταχού παρόν ένοχο σ' οποιαδήποτε αγωνιστική κινητοποίηση του
λαού: ο προβοκάτορας. Αυτός φταίει για όλα. Και μ' αυτόν προσπαθούν ν' αποκοιμήσουν το λαό.
Για τα κόμματα που έχουν γίνει ουρά της κυβέρνησης, η τακτική αυτή είναι συνηθισμένη και πασίγνωστη. Για άλλα όμως που η βάση τους απαριθμεί χιλιάδες πραγματικούς αγωνιστές, η στάση αυτή της ηγεσίας τους αποτελεί ασυγχώρητη επιπολαιότητα και πολιτικό οπορτουνισμό. Καλά θα κάνουν να είναι πιο σεμνοί και πιο προσεκτικοί στις κρίσεις τους ιδίως αν αναλογιστούμε ότι οι ηγεσίες αυτών
των κομμάτων ευθύνονται για την αμαχητί παράδοση του Λαού στους φασίστες τη 21 Απρίλη 1967. Και σήμερα με τη τακτική τους τον οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε καινούργια ήττα, σε νέο πραξικόπημα με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά δεν θάναι Απρίλης αλλά Χιλή και Πινοσέτ.
Αυτό όμως που για τη Κυβέρνηση, τα Κόμματα και το Τύπο αποτελεί "μυστήριο", είναι "σκοτεινό" κτλ. είναι καθαρό για το λαό στη μεγάλη του πλειοψηφία. Γιατί απλούστατα ξέρει ποια είναι η CIA, τι εγκλήματα έχει κάνει στον τόπο και ένιωσε ότι ο αρχηγός της δεν μπορούσε να εκτελεστεί παρά από λαϊκούς αγωνιστές. Κι ότι για να φύγουν οι Αμερικάνοι -όπως το ζητάει σύσσωμος ο λαός- πρέπει, παράλληλα με τις νόμιμες μορφές πάλης, να πάρουμε τη σκούπα για να ξαποστείλουμε όλους
τους βρωμερούς, στυγνούς πράκτορες, επαγγελματίες εγκληματίες των λαών που αλωνίζουν ανενόχλητοι. Ο λαός δεν τους θέλει και δεν θα δουν άσπρη μέρα μέχρι να τα μαζέψουν και να φύγουν. Για να μπορέσει να γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του.
Οργάνωση "17 ΝΟΕΜΒΡΗ"
Αθήνα, 26 Δεκέμβρη 1975
Αθήνα 26 Δεκέμβρη 1975
Οργάνωση "17 ΝΟΕΜΒΡΗ"
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΤΥΠΟ
Δύο μέρες μετά την δίκαια και παραδειγματική εκτέλεση του αρχηγού της CIA το φαινόμενο που παρατηρείται είναι χωρίς προηγούμενο. Ενώ απ' τη πρώτη στιγμή διεκδικήσαμε σαν οργάνωση "17 Νοέμβρη" τη πολιτική ευθύνη της δίκαιας αυτής ενέργειας, γράφτηκαν στις εφημερίδες τα πάντα εκτός απ' την αλήθεια: ότι είναι πράξη μυστικών πρακτόρων, ότι είναι προβοκάτσια, ότι οι υπεύθυνοι είναι Άραβες μελαψοί, ότι είχαν ξένη προφορά, ότι είναι Τούρκοι, ότι έχει σχέση με τις ενέργειες της Βιέννης και του Παρισιού, την απαγωγή της Βιέννης κτλ.
Κι όμως το ίδιο βράδυ της Τρίτης στείλαμε πολιτικά κείμενα σ' όλες τις εφημερίδες στα οποία εξηγούσαμε τους λόγους της αντιϊμπεριαλιστικής αυτής ενέργειας. Επί πλέον τηλεφωνήσαμε σε ορισμένες εφημερίδες, διεκδικώντας την ενέργεια και λέγοντας τους ότι είχαμε βάλει κείμενα γι' αυτούς σε ορισμένα σημεία της Αθήνας. Τέλος, το ίδιο βράδυ μοιράσαμε προκηρύξεις σε πολλές λαϊκές γειτονιές της Αθήνας.
Άρα τουλάχιστον οι απογευματινές εφημερίδες της Τετάρτης έπρεπε να ξέρουν την αλήθεια. Κι όχι μόνο αυτές αλλά περισσότερο αυτές της Πέμπτης συναγωνίστηκαν σε αστυνομικά μυθιστορήματα και ρομάντσα με σκοπό τη δημιουργία σύγχυσης, την απόκρυψη της αλήθειας, τη δηλητηρίαση του λαού. Οι πολιτικοί συντάκτες μετατράπηκαν σε συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων. Γράφτηκε στην κυριολεξία ό,τι είναι δυνατόν για να κρυφτή η αλήθεια. Αυτή είναι η περιβόητη αλήθεια στην
υπηρεσία της οποίας βρίσκεται ο Τύπος; Καταγγέλουμε αυτή τη τακτική και απαιτούμε τη πλήρη δημοσίευση του κειμένου που στείλαμε τη Τρίτη στον Τύπο.
Η Κυβέρνηση και τα κόμματα ξεπέρασαν κάθε όριο γελοίου. Μας κατηγορούν ότι είμαστε άνανδροι. Αλλά εμείς πήραμε την ευθύνη της ενέργειας απ' τη πρώτη στιγμή. Αυτοί όμως δεν έχουν ούτε το στοιχειώδες θάρρος να αποκαλύψουν στον Ελληνικό λαό την αλήθεια. Η Κυβέρνηση δεν έχει το θάρρος να πει ποιοι έκαναν την εκτέλεση μην τύχει κι εκτεθεί στα μάτια των αφεντάδων της των αμερικάνων. Δεν τολμάει να πει στο λαό ότι ένα τμήμα του αποδοκιμάζει το θέατρο που παίζεται απ' την Κυβέρνηση και τα κόμματα σε βάρος του. Κι ότι θα αγωνιστεί με όλα τα μέσα έναντι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ακόμα και με όπλο στο χέρι.
Μας κατηγορούν ότι είχαμε καλυμμένα τα πρόσωπα μας κι ότι πρέπει να ρίξουμε τις μάσκες. Μήπως όμως θάθελαν να δώσουμε συνέντευξη τύπου στη Μεγάλη Βρεταννία ή να κάνουμε συγκέντρωση σε κανένα θέατρο.
Μας αποκαλούν "στυγνούς εγκληματίες", λένε ότι δράσαμε με τρόπο "επαγγελματικό". Κάνουν διάφορες βαρύγδουπες "αναλύσεις", για να αποδείξουν ότι δράσαμε όπως οι άνδρες των μυστικών υπηρεσιών (τρεις σφαίρες κτλ). Κι όλα αυτά για να μην πουν το απλό πράγμα ότι απλοί λαϊκοί αγωνιστές μπορούν να χτυπήσουν το πανίσχυρο αρχηγό της CIA με σχετικά απλά μέσα και με στοιχειώδη οργάνωση. Αλλά αφού τους απασχολεί τόσο πολύ η μέθοδος μας και η ουμανίστρια "Καθημερινή" θεωρεί ύποπτο το ότι δεν χτυπήθηκαν ο οδηγός και η γυναίκα, θα τους πούμε τα εξής απλά πράγματα;
Ο Ρίτσαρντ WELCH ήταν αρχηγός της CIA. Σαν τέτοιος - όπως το λέμε στο πολιτικό μας κείμενο - ήταν συνυπεύθυνος μαζί με τους άλλους επαγγελματίες πράκτορες που δρουν στο έδαφος μας, για όλα τα εγκλήματα που έκανε η CIA και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στη χώρα μας τα τελευταία τριάντα χρόνια. Απόφαση μας ήταν να εκτελεστεί ο αρχηγός και μόνο αυτός. Δεν υπήρχε περίπτωση να χτυπηθεί άλλος, ούτε ο οδηγός, ούτε η γυναίκα, ούτε και τρίτος αν ήταν στο αυτοκίνητο κι έκανε προσπάθεια να μας επιτεθεί -γιατί δεν θεωρούμε τον οδηγό και τη γυναίκα του σαν υπεύθυνους.
Κατά συνέπεια έπρεπε να διαλέξουμε έναν τρόπο δράσης που να αποκλείει ακόμη και το τυχαίο τραυματισμό αυτών των δυο η οποιουδήποτε άλλου περαστικού, να αποκλείει κάθε άσκοπη αιματοχυσία, θέλαμε να γίνει η ενέργεια καθαρά, αποτελεσματικά. Γι' αυτό αποκλείσαμε άλλους τρόπους ενέργειας που για μας θαταν πιο εύκολοι -όπως το να ρίξουμε μία βόμβα ή χειροβομβίδα ή να ρίξουμε μία ριπή
μέσα απ' τ' αυτοκίνητο. Σ' αυτές τις περιπτώσεις όμως θα μπορούσαν να χτυπηθούν οι άλλοι δυο ή και περαστικοί. Γι' αυτό προτιμήσαμε να πάρουμε περισσότερα ρίσκα, σταματώντας και κατεβαίνοντας απ' τ' αυτοκίνητο. Κι όχι γιατί είμαστε επαγγελματίες" ή "επιστήμονες" όπως διατείνονται οι πάνσοφοι αστυνόμοι του Γκίκα.
Όσο για τα Κόμματα, ξεπέρασαν ακόμη και την Κυβέρνηση. Μιλάνε για προβοκάτσια. Δεν διστάζουν να πουν ότι η εκτέλεση έγινε από χουντικούς. Δεν μας παραξενεύει όμως η στάση τους. Και το '73 στο Πολυτεχνείο για προβοκάτσια μίλαγαν. Και στις 21 Απρίλη 1975, όταν χιλιάδες λαού προσπάθησαν τελείως αυθόρμητα να κάψουν το άντρο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, πάλι για προβοκάτσια μίλαγαν. Τα κόμματα έχουν βρει τον πανταχού παρόν ένοχο σ' οποιαδήποτε αγωνιστική κινητοποίηση του
λαού: ο προβοκάτορας. Αυτός φταίει για όλα. Και μ' αυτόν προσπαθούν ν' αποκοιμήσουν το λαό.
Για τα κόμματα που έχουν γίνει ουρά της κυβέρνησης, η τακτική αυτή είναι συνηθισμένη και πασίγνωστη. Για άλλα όμως που η βάση τους απαριθμεί χιλιάδες πραγματικούς αγωνιστές, η στάση αυτή της ηγεσίας τους αποτελεί ασυγχώρητη επιπολαιότητα και πολιτικό οπορτουνισμό. Καλά θα κάνουν να είναι πιο σεμνοί και πιο προσεκτικοί στις κρίσεις τους ιδίως αν αναλογιστούμε ότι οι ηγεσίες αυτών
των κομμάτων ευθύνονται για την αμαχητί παράδοση του Λαού στους φασίστες τη 21 Απρίλη 1967. Και σήμερα με τη τακτική τους τον οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε καινούργια ήττα, σε νέο πραξικόπημα με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά δεν θάναι Απρίλης αλλά Χιλή και Πινοσέτ.
Αυτό όμως που για τη Κυβέρνηση, τα Κόμματα και το Τύπο αποτελεί "μυστήριο", είναι "σκοτεινό" κτλ. είναι καθαρό για το λαό στη μεγάλη του πλειοψηφία. Γιατί απλούστατα ξέρει ποια είναι η CIA, τι εγκλήματα έχει κάνει στον τόπο και ένιωσε ότι ο αρχηγός της δεν μπορούσε να εκτελεστεί παρά από λαϊκούς αγωνιστές. Κι ότι για να φύγουν οι Αμερικάνοι -όπως το ζητάει σύσσωμος ο λαός- πρέπει, παράλληλα με τις νόμιμες μορφές πάλης, να πάρουμε τη σκούπα για να ξαποστείλουμε όλους
τους βρωμερούς, στυγνούς πράκτορες, επαγγελματίες εγκληματίες των λαών που αλωνίζουν ανενόχλητοι. Ο λαός δεν τους θέλει και δεν θα δουν άσπρη μέρα μέχρι να τα μαζέψουν και να φύγουν. Για να μπορέσει να γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του.
Οργάνωση "17 ΝΟΕΜΒΡΗ"
Αθήνα, 26 Δεκέμβρη 1975
Πεμ 24 Δεκ 2009 - 13:40 από sellos
1975-12
ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΗΣ ΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Σε πρόσφατο λόγο του, ο Φορντ δήλωσε τελείως κυνικά ότι οι Αμερικάνοι δε θα διστάζουν να επεμβαίνουν ανοιχτά στα εσωτερικά των άλλων χωρών όταν το απαιτούνε τα συμφέροντα τους. Παρόμοιες δηλώσεις είχε κάνει στο παρελθόν κι ο Κίσσιγκερ.
Τα. δύο φερέφωνα του ιμπεριαλισμού παρατούν ξετσίπωτα τους κανόνες του διπλωματικού παιχνιδιού και της παραδοσιακής δυτικοευρωπαϊκής υποκρισίας. Φυσικά, θεωρούν ότι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να πάρουν τους κανόνες αυτούς απέναντι τους. Είναι η λογική του τυράννου, του καταπιεστή, του χωροφύλακα των λαών. Απλώς σήμερα, παρατώντας τα προσχήματα, την διαλαλούνε με τον πιο ωμό
τρόπο, γιατί στην πράξη από χρόνια τώρα την έχουν εφαρμόσει. Είναι η λογική που αιματοκύλισε το Βιετνάμ και που ανέτρεψε τον Αλλιέντε, στηρίζει τον Πινοσέτ, που στήριξε το Φράνκο. Είναι η λογική του αδίστακτου και απροκάλυπτου εγκλήματος που δε θεωρεί ανήθικο τον τουφεκισμό των πέντε Βάσκων πατριωτών αλλά σίγουρα θεωρεί ανήθικη και απαράδεκτη την εκτέλεση των δικών της πρακτόρων.
Ο Λαός μας όμως ξέρει καλά ποιος είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, ο υπ' αριθμόν ένα εχθρός του λαού μας, ο κύριος υπεύθυνος, με τους ντόπιους φασίστες, για τα απειράριθμα δεινά, συμφορές και εγκλήματα σε βάρος του λαού μας, εδώ και δεκαετίες. Όπου κι αν στρέψουμε το βλέμμα μας, θα δούμε το δάχτυλο της CΙΑ από πίσω. Είτε στην εκτέλεση του ηρωικού αγωνιστή Μπελογιάννη, είτε στις συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου, είτε στις εκλογές βίας και νοθείας του '61, είτε στην ανατροπή του Παπανδρέου το '65 και την δημιουργία των αποστατών, είτε στο πραξικόπημα του '67 και την υποστήριξη της εφτάχρονης τυραννίας, είτε στη μεγαλύτερη πρόσφατη προδοσία, την προδοσία της Κύπρου, με 200.000 πρόσφυγες, ποτάμια δάκρυα, αίμα και πόνο, και τον Κίσσιγκερ να εκφράζει τα "ανθρωπιστικά
του αισθήματα". Και τα εγκλήματα και οι συνωμοσίες τελειωμό δεν έχουν.
Συνεχίζονται σήμερα, με τη συμμετοχή και τη συνενοχή της ελληνικής κυβέρνησης, πίσω απ' τη πλάτη του λαού, τόσο για τη διχοτόμηση της Κύπρου και για τα πετρέλαια και τον έλεγχο του Αιγαίου για τα οποία δεν θα διστάξη ο ιμπεριαλισμός να μας σπρώξη σε πόλεμο με την Τουρκία εφόσον έτσι θα εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντα του.
Αλλά αρκετά. Φτάνει πια. Πρέπει να καταλάβουν οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι πράκτορες τους ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι αγέλη από πρόβατα. Πρέπει να καταλάβουν ότι ο λαός μας όχι μόνο δεν πρόκειται να χάψει τα ψέματα, τις προβοκάτσιες και τη χοντροκομμένη προπαγάνδα τους με την οποία προσπαθούν να τον δηλητηριάσουν, αλλά ότι πλέον έχει συνειδητοποιήσει και κάτι άλλο πολύ πιο
σημαντικό: ότι η κυβέρνηση είναι δεμένη πισθάγκωνα στο άρμα της αμερικανοκρατίας κι ότι δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτε.
Τόνοι ολόκληροι από λόγια και άρθρα αντιαμερικανικά μεταφράσθηκαν με ένα μεγάλο μηδέν στην πράξη. Το σύνθημα "έξω οι Αμερικάνοι", που ήταν απ' τα βασικά της Λαϊκής Εξέγερσης το Νοέμβρη 1973, που κυριαρχούσε πανελλήνια απ' τη 24 Ιούλη και που βροντοφώναξαν οι ένα εκατομμύριο
διαδηλωτές της 17 Νοέμβρη, παραμένει ανεκπλήρωτο. Οι Αμερικάνοι όχι μόνο δεν φεύγουν, αλλά επιπλέον η κυβέρνηση συνεχίζοντας τον εμπαιγμό του Λαού, φέρνει κι άλλους: έρχονται τα πολυεθνικά μονοπώλια απ' το Λίβανο, έρχεται το στρατηγείο της CΙΑ Μέσης Ανατολής απ' τη Βηρυτό στην Αθήνα.
Η Ελλάδα θα συνεχίζει να είναι ξέφραγο αμπέλι για τους Αμερικάνους όπως κι επί χούντας. Είναι η Μπανανιά Λατινο-αμερικάνικου τύπου στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου.
Η Κυβέρνηση κοροϊδεύει. Η Βουλή φλυαρεί χωρίς κανένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Τα περισσότερα κόμματα, συμμετέχοντας στο γενικό εμπαιγμό, συναγωνίζονται σε πλατωνικές δηλώσεις χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα. Κι η Δικαιοσύνη κάνει τον άθλο, στη δίκη της 21 Απρίλη, να μην αναφέρει καν το όνομα του δεύτερου ενόχου, της CIA και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Κανείς δεν μπορεί να αγγίξει τους εκπροσώπους του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, τους πράκτορες της CIΑ, που συνεχίζουν, ανενόχλητοι και προστατευόμενοι απ' τις δικές μας μυστικές υπηρεσίες, να συνωμοτούν με τους διάφορους μοναρχοχουντικούς και ορισμένους λεγόμενους "αντιχουντικούς" σε βάρος του λαού μας και των εθνικών συμφερόντων.
Αυτή η γενική υποκρισία, ο εμπαιγμός κι η προδοσία του Λαού, το ξεπούλημα της χώρας λέγονται "Κοινοβουλευτική Δημοκρατία" δυτικού τύπου.
Μπρος σ' αυτή τη κατάσταση, στη πλήρη χρεωκοπία και αδυναμία των θεσμών, μπρος στην ανυπαρξία κι αποτυχία των γνωστών νόμιμων δρόμων, δεν απομένει παρά ένας μόνος δρόμος: να πάρει ο ίδιος ο λαός τις τύχες του στα χέρια του. Να αγωνιστεί με τις δικές του δυνάμεις, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα αγώνα κι αντιτάσσοντας στην αντιλαϊκή καταπιεστική βία του ιμπεριαλισμού που τρομοκρατεί τον Λαό εδώ και δεκαετίες τη δίκαιη λαϊκή επαναστατική βία. Είναι ο μόνος δρόμος που υπολογίζουν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, όπως το απόδειξε ο ηρωικός βιετναμέζικος λαός.
Έτσι, αποφασίσαμε να εκτελέσουμε παραδειγματικά τον αρχιπράκτορα της CΙΑ κι αρχηγό του κλιμακίου της στην Ελλάδα Ρίτσαρντ WΕLCΗ που κάτω από διπλωματική κάλυψη, και με τη βοήθεια των πέντε αρχηγών τομέων της CΙΑ στην Ελλάδα, διευθύνει ένα πελώριο δίκτυο, αληθινή στρατιά ντόπιων έμμισθων πρακτόρων, μέσα στην Κυβέρνηση, τα Υπουργεία, το Στρατό, την Ασφάλεια, μέρος απ' τα κόμματα και μέρος του Τύπου, πέμπτη φάλαγγα του ιμπεριαλισμού στη χώρα μας.
Ο Ρίτσαρντ WELCH, σαν αρχηγός, είναι συνυπεύθυνος για όλα τα εγκλήματα που έκανε η CΙΑ σε βάρος του λαού μας. Δεν είναι κανένας απλός υπαλληλάκος, δεν είναι απλό εκτελεστικό όργανο, αλλά αρχηγός με συγκεκριμένη προσωπική ευθύνη στις αποφάσεις. Κι η ευθύνη του γίνεται ακόμη μεγαλύτερη απ' τη μακρόχρονη προϋπηρεσία του στην Ελλάδα στη δεκαετία 50-60 και στην Κύπρο το 60-64.
Ο ελληνικός λαός έχει καταλάβει πια ότι δεν έχει να περιμένει τίποτε απ' την κυβέρνηση, το Κοινοβούλιο, τη Δικαιοσύνη και τους άλλους θεσμούς που έχουν καταξευτελιστεί στη λαϊκή συνείδηση. Ξέρει ότι Δικαιοσύνη δεν υπάρχει απ' τη στιγμή που απαλλάσσονται οι 104 φασίστες υπουργοί, απ' τη στιγμή που αθωώνονται οι βασανιστές στη Χαλκίδα. Και ξέρει ακόμη ότι αυτοί που καταδικάστηκαν είναι για τα μάτια κι ότι το πολύ σ' ένα χρόνο θάναι όλοι έξω, με αμνηστία, όπως ακριβώς έγινε και με τους κατοχικούς δοσίλογους.
Ο Λαός έχει πια κατανοήσει ότι δεν του απομένει παρά ο δρόμος του αγώνα, με στήριγμα τις δικές του δυνάμεις. Ο δρόμος των μαζικών κινητοποιήσεων και των δυναμικών ενεργειών, που είναι ο μοναδικός που μπορεί να ανατρέψει το καθεστώς της εξάρτησης και υποτέλειας, το καθεστώς της νέας καταπίεσης και τρομοκρατίας.
Είναι ο δρόμος που χάραξε με το αίμα της η ηρωική λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου που γκρέμισε σαν τραπουλόχαρτα τη "φιλελευθεροποίηση" του Παπαδόπουλου, ο δρόμος που θα γκρεμίσει και σήμερα το νέο φασισμό με κοινοβουλευτικό μανδύα, που θα γκρεμίσει το καθεστώς των μονοπωλίων και της
ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. θα δίωξη όλες τις στρατιωτικές βάσεις και τις στρατιωτικές αποστολές και θα μας οδήγηση στη πραγματική Ανεξαρτησία, στη πραγματική Δημοκρατία για τον εργαζόμενο λαό κι όχι στο καλυμμένο φασισμό, στη Λαϊκή Εξουσία και το Σοσιαλισμό.
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ
ΚΑΤΩ Ο ΝΕΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Αθήνα Δεκέμβρης 1975
ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΗΣ ΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Σε πρόσφατο λόγο του, ο Φορντ δήλωσε τελείως κυνικά ότι οι Αμερικάνοι δε θα διστάζουν να επεμβαίνουν ανοιχτά στα εσωτερικά των άλλων χωρών όταν το απαιτούνε τα συμφέροντα τους. Παρόμοιες δηλώσεις είχε κάνει στο παρελθόν κι ο Κίσσιγκερ.
Τα. δύο φερέφωνα του ιμπεριαλισμού παρατούν ξετσίπωτα τους κανόνες του διπλωματικού παιχνιδιού και της παραδοσιακής δυτικοευρωπαϊκής υποκρισίας. Φυσικά, θεωρούν ότι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να πάρουν τους κανόνες αυτούς απέναντι τους. Είναι η λογική του τυράννου, του καταπιεστή, του χωροφύλακα των λαών. Απλώς σήμερα, παρατώντας τα προσχήματα, την διαλαλούνε με τον πιο ωμό
τρόπο, γιατί στην πράξη από χρόνια τώρα την έχουν εφαρμόσει. Είναι η λογική που αιματοκύλισε το Βιετνάμ και που ανέτρεψε τον Αλλιέντε, στηρίζει τον Πινοσέτ, που στήριξε το Φράνκο. Είναι η λογική του αδίστακτου και απροκάλυπτου εγκλήματος που δε θεωρεί ανήθικο τον τουφεκισμό των πέντε Βάσκων πατριωτών αλλά σίγουρα θεωρεί ανήθικη και απαράδεκτη την εκτέλεση των δικών της πρακτόρων.
Ο Λαός μας όμως ξέρει καλά ποιος είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, ο υπ' αριθμόν ένα εχθρός του λαού μας, ο κύριος υπεύθυνος, με τους ντόπιους φασίστες, για τα απειράριθμα δεινά, συμφορές και εγκλήματα σε βάρος του λαού μας, εδώ και δεκαετίες. Όπου κι αν στρέψουμε το βλέμμα μας, θα δούμε το δάχτυλο της CΙΑ από πίσω. Είτε στην εκτέλεση του ηρωικού αγωνιστή Μπελογιάννη, είτε στις συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου, είτε στις εκλογές βίας και νοθείας του '61, είτε στην ανατροπή του Παπανδρέου το '65 και την δημιουργία των αποστατών, είτε στο πραξικόπημα του '67 και την υποστήριξη της εφτάχρονης τυραννίας, είτε στη μεγαλύτερη πρόσφατη προδοσία, την προδοσία της Κύπρου, με 200.000 πρόσφυγες, ποτάμια δάκρυα, αίμα και πόνο, και τον Κίσσιγκερ να εκφράζει τα "ανθρωπιστικά
του αισθήματα". Και τα εγκλήματα και οι συνωμοσίες τελειωμό δεν έχουν.
Συνεχίζονται σήμερα, με τη συμμετοχή και τη συνενοχή της ελληνικής κυβέρνησης, πίσω απ' τη πλάτη του λαού, τόσο για τη διχοτόμηση της Κύπρου και για τα πετρέλαια και τον έλεγχο του Αιγαίου για τα οποία δεν θα διστάξη ο ιμπεριαλισμός να μας σπρώξη σε πόλεμο με την Τουρκία εφόσον έτσι θα εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντα του.
Αλλά αρκετά. Φτάνει πια. Πρέπει να καταλάβουν οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι πράκτορες τους ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι αγέλη από πρόβατα. Πρέπει να καταλάβουν ότι ο λαός μας όχι μόνο δεν πρόκειται να χάψει τα ψέματα, τις προβοκάτσιες και τη χοντροκομμένη προπαγάνδα τους με την οποία προσπαθούν να τον δηλητηριάσουν, αλλά ότι πλέον έχει συνειδητοποιήσει και κάτι άλλο πολύ πιο
σημαντικό: ότι η κυβέρνηση είναι δεμένη πισθάγκωνα στο άρμα της αμερικανοκρατίας κι ότι δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτε.
Τόνοι ολόκληροι από λόγια και άρθρα αντιαμερικανικά μεταφράσθηκαν με ένα μεγάλο μηδέν στην πράξη. Το σύνθημα "έξω οι Αμερικάνοι", που ήταν απ' τα βασικά της Λαϊκής Εξέγερσης το Νοέμβρη 1973, που κυριαρχούσε πανελλήνια απ' τη 24 Ιούλη και που βροντοφώναξαν οι ένα εκατομμύριο
διαδηλωτές της 17 Νοέμβρη, παραμένει ανεκπλήρωτο. Οι Αμερικάνοι όχι μόνο δεν φεύγουν, αλλά επιπλέον η κυβέρνηση συνεχίζοντας τον εμπαιγμό του Λαού, φέρνει κι άλλους: έρχονται τα πολυεθνικά μονοπώλια απ' το Λίβανο, έρχεται το στρατηγείο της CΙΑ Μέσης Ανατολής απ' τη Βηρυτό στην Αθήνα.
Η Ελλάδα θα συνεχίζει να είναι ξέφραγο αμπέλι για τους Αμερικάνους όπως κι επί χούντας. Είναι η Μπανανιά Λατινο-αμερικάνικου τύπου στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου.
Η Κυβέρνηση κοροϊδεύει. Η Βουλή φλυαρεί χωρίς κανένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Τα περισσότερα κόμματα, συμμετέχοντας στο γενικό εμπαιγμό, συναγωνίζονται σε πλατωνικές δηλώσεις χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα. Κι η Δικαιοσύνη κάνει τον άθλο, στη δίκη της 21 Απρίλη, να μην αναφέρει καν το όνομα του δεύτερου ενόχου, της CIA και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Κανείς δεν μπορεί να αγγίξει τους εκπροσώπους του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, τους πράκτορες της CIΑ, που συνεχίζουν, ανενόχλητοι και προστατευόμενοι απ' τις δικές μας μυστικές υπηρεσίες, να συνωμοτούν με τους διάφορους μοναρχοχουντικούς και ορισμένους λεγόμενους "αντιχουντικούς" σε βάρος του λαού μας και των εθνικών συμφερόντων.
Αυτή η γενική υποκρισία, ο εμπαιγμός κι η προδοσία του Λαού, το ξεπούλημα της χώρας λέγονται "Κοινοβουλευτική Δημοκρατία" δυτικού τύπου.
Μπρος σ' αυτή τη κατάσταση, στη πλήρη χρεωκοπία και αδυναμία των θεσμών, μπρος στην ανυπαρξία κι αποτυχία των γνωστών νόμιμων δρόμων, δεν απομένει παρά ένας μόνος δρόμος: να πάρει ο ίδιος ο λαός τις τύχες του στα χέρια του. Να αγωνιστεί με τις δικές του δυνάμεις, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα αγώνα κι αντιτάσσοντας στην αντιλαϊκή καταπιεστική βία του ιμπεριαλισμού που τρομοκρατεί τον Λαό εδώ και δεκαετίες τη δίκαιη λαϊκή επαναστατική βία. Είναι ο μόνος δρόμος που υπολογίζουν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, όπως το απόδειξε ο ηρωικός βιετναμέζικος λαός.
Έτσι, αποφασίσαμε να εκτελέσουμε παραδειγματικά τον αρχιπράκτορα της CΙΑ κι αρχηγό του κλιμακίου της στην Ελλάδα Ρίτσαρντ WΕLCΗ που κάτω από διπλωματική κάλυψη, και με τη βοήθεια των πέντε αρχηγών τομέων της CΙΑ στην Ελλάδα, διευθύνει ένα πελώριο δίκτυο, αληθινή στρατιά ντόπιων έμμισθων πρακτόρων, μέσα στην Κυβέρνηση, τα Υπουργεία, το Στρατό, την Ασφάλεια, μέρος απ' τα κόμματα και μέρος του Τύπου, πέμπτη φάλαγγα του ιμπεριαλισμού στη χώρα μας.
Ο Ρίτσαρντ WELCH, σαν αρχηγός, είναι συνυπεύθυνος για όλα τα εγκλήματα που έκανε η CΙΑ σε βάρος του λαού μας. Δεν είναι κανένας απλός υπαλληλάκος, δεν είναι απλό εκτελεστικό όργανο, αλλά αρχηγός με συγκεκριμένη προσωπική ευθύνη στις αποφάσεις. Κι η ευθύνη του γίνεται ακόμη μεγαλύτερη απ' τη μακρόχρονη προϋπηρεσία του στην Ελλάδα στη δεκαετία 50-60 και στην Κύπρο το 60-64.
Ο ελληνικός λαός έχει καταλάβει πια ότι δεν έχει να περιμένει τίποτε απ' την κυβέρνηση, το Κοινοβούλιο, τη Δικαιοσύνη και τους άλλους θεσμούς που έχουν καταξευτελιστεί στη λαϊκή συνείδηση. Ξέρει ότι Δικαιοσύνη δεν υπάρχει απ' τη στιγμή που απαλλάσσονται οι 104 φασίστες υπουργοί, απ' τη στιγμή που αθωώνονται οι βασανιστές στη Χαλκίδα. Και ξέρει ακόμη ότι αυτοί που καταδικάστηκαν είναι για τα μάτια κι ότι το πολύ σ' ένα χρόνο θάναι όλοι έξω, με αμνηστία, όπως ακριβώς έγινε και με τους κατοχικούς δοσίλογους.
Ο Λαός έχει πια κατανοήσει ότι δεν του απομένει παρά ο δρόμος του αγώνα, με στήριγμα τις δικές του δυνάμεις. Ο δρόμος των μαζικών κινητοποιήσεων και των δυναμικών ενεργειών, που είναι ο μοναδικός που μπορεί να ανατρέψει το καθεστώς της εξάρτησης και υποτέλειας, το καθεστώς της νέας καταπίεσης και τρομοκρατίας.
Είναι ο δρόμος που χάραξε με το αίμα της η ηρωική λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου που γκρέμισε σαν τραπουλόχαρτα τη "φιλελευθεροποίηση" του Παπαδόπουλου, ο δρόμος που θα γκρεμίσει και σήμερα το νέο φασισμό με κοινοβουλευτικό μανδύα, που θα γκρεμίσει το καθεστώς των μονοπωλίων και της
ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. θα δίωξη όλες τις στρατιωτικές βάσεις και τις στρατιωτικές αποστολές και θα μας οδήγηση στη πραγματική Ανεξαρτησία, στη πραγματική Δημοκρατία για τον εργαζόμενο λαό κι όχι στο καλυμμένο φασισμό, στη Λαϊκή Εξουσία και το Σοσιαλισμό.
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ
ΚΑΤΩ Ο ΝΕΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Αθήνα Δεκέμβρης 1975
Πεμ 24 Δεκ 2009 - 13:41 από sellos
1976-09
ΟΡΓΑΝΩΣΗ "17 ΝΟΕΜΒΡΗ"
ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΒΑΣΑΝΙΣΤΗ Ε. ΜΑΛΛΙΟΥ
Δύο ολόκληρα χρόνια ο Ελλ. Λαός περιμένει να δη την τιμωρία των βασανιστών της ασφάλειας, των εγκληματιών του λαού που επί 7,5 χρόνια βασάνιζαν με μεσαιωνικά και βάρβαρα βασανιστήρια χιλιάδες αντιφασίστες αγωνιστές. Κι αντί για τιμωρία βλέπει την αποκατάσταση των βασανιστών. Όλοι οι βασανιστές της ασφάλειας κυκλοφορούν λεύτεροι. Οι περισσότεροι ξαναγύρισαν στις θέσεις τους. Κι αυτοί που αποστρατεύτηκαν για τα μάτια, παραμένουν οι μυστικοσύμβουλοι της ασφάλειας ενώ
παράλληλα ξεκουράζονται στα πολυτελή διαμερίσματα και τις δίπλες τους που έκτισαν βασανίζοντας τον Ελλ. Λαό.
Το κράτος δεν άσκησε καμία δίωξη. Η Δικαιοσύνη τους αθώωσε στη Χαλκίδα και σε άλλες δίκες, δείχνοντας χειροπιαστά ότι δεν υπάρχει Δικαιοσύνη, κράτος δικαίου, κι ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτε απ' αυτή.
Κι ενώ οι βασανιστές και οι άλλοι φασίστες του Κράτους και του παρακράτους αφήνονται ανενόχλητοι, ταυτόχρονα συνεχίζεται το χτύπημα του λαϊκού κινήματος. Άλλοι όπως ο αγωνιστής Ψαρουδάκης
κλείνονται στις φυλακές επειδή κριτίκαραν το περίφημο "στιγμιαίο" του Αρείου Πάγου που αθώωσε τους 104 ψευτοϋπουργούς. Στη μαζική διαδήλωση τις 25 του Μάη ενάντια στον αντεργατικό νόμο 300, εκατοντάδες αγωνιστές τρομοκρατούνται απ' τις αύρες, ξυλοκοπούνται, τραυματίζονται, τέλος σκοτώνονται -όπως η γυναίκα στα Χαυτεία. Άλλοι πέφτουν θύματα της αστυνομικής τρομοκρατίας όπως ο αγωνιστής Σιδέρης.
Τέλος για άλλους όπως ο ηρωικός αγωνιστής Παναγούλης, οι φασίστες δεν δίστασαν να επιστρατεύσουν τα τελειότερα κι επιστημονικότερα μέσα τους: τη καμουφλαρισμένη σε "τροχαίο ατύχημα" δολοφονία. Ο Παναγούλης είχε την αφέλεια να πιστέψει ότι, σαν βουλευτής, μπορούσε να χώνει τη μύτη του σε μέρη απλησίαστα, να κάνει ατομικές έρευνες για τα αρχεία της ΕΣΑ, τη πολιτεία του φασίστα Αβέρωφ, τη
Κύπρο κ.τ.λ. Είχε το θράσος να συλλαμβάνει τους φασίστες που τον παρακολουθούσαν χωρίς να τους παραδίνει στην Αστυνομία. Μέθοδες απαράδεκτες για σοβαρούς κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους. Οι φασίστες λοιπόν αποφάσισαν να του κόψουν το "τσαμπουκά" όπως είπαν.
Η δολοφονία του Παναγούλη είναι συνάμα μεγάλων διαστάσεων εκφοβιστική και τρομοκρατική ενέργεια του συστήματος ενάντια στον Ελλ. Λαό και τους πρωτοπόρους αγωνιστές. Δεν είναι ενέργεια του παρακράτους για να σαμποτάρουν τον Καραμανλή, όπως ειπώθηκε, αλλά αντίθετα έργο του ενιαίου φασιστικού μηχανισμού μέσα κι έξω απ' το επίσημο Κράτος, για να στερεώσει κι όχι ν' ανατρέψει τον
κοινοβουλευτισμό. Είναι υπενθύμιση στο λαό ότι υπάρχουν και χειρότερα, δηλ. η ανοικτή βία, κι άρα δεχτείτε τη σημερινή κατάσταση πού ναι καλύτερη απ' τη Δικτατορία. Είναι προειδοποίηση για όσους δεν κάθονται "φρόνιμα" και τους λέει: καθίστε στ' αυγά σας γιατί θα σας συντρίψουμε. Δολοφονούμε όταν θέλουμε και όπου θέλουμε, ακόμη και βουλευτή, χωρίς ν' αφήνουμε ίχνη και χωρίς να μπορεί κανένας
"σοβαρός" κύριος να ισχυριστεί ότι είναι δολοφόνος. Το Κράτος μας καλύπτει υιοθετώντας το τροχαίο και κουκουλώνοντας κρίσεις. Άρα, για το συμφέρον σας, καθίστε ήσυχα και δεν θα σας πειράξουμε. Αυτή είναι η Καραμανλική "Δημοκρατία".
Καμία όμως τρομοκρατία δεν πρόκειται να πτοήσει τον αδάμαστο Ελλ. Λαό. Κανένας νόμος δεν πρόκειται να προστατέψει τους φασίστες, κανένα Δικαστήριο.
Ο λαός θα αγωνιστεί με όλα του τα μέσα για να τους τσακίσει, γιατί όντας ατιμώρητοι προετοιμάζονται ανενόχλητοι για να ξανακάτσουν στο σβέρκο του λαού μας.
Έτσι αποφασίσαμε να εκτελέσουμε παραδειγματικά έναν από τους κυριώτερους αρχιβασανιστές, τον πασίγνωστο Ευάγγελο Μάλλιο. Ο αστυνόμος Μάλλιος δεν ήταν κανένα τσιράκι που εκτελούσε διαταγές ανωτέρων. Μαζί με τους ομοίους του Λάμπρου, Μπάμπαλη, Καραπαναγιώτη ήσαν τα αφεντικά στα μπουντρούμια της Μπουμπουλίνας και της Μεσογείων. Αυτοί αποφάσιζαν για τα βασανιστήρια, κι
έπαιρναν μέρος σ' αυτά. Χιλιάδες αγωνιστές υπέφεραν στα χέρια τους.
Σήμερα τα καθάρματα αυτά κυκλοφορούν ελεύθερα και κοροϊδεύουν τα θύματα τους και τον Ελλ. Λαό. Κανένας θεσμός δεν μπόρεσε να τους τιμωρήση. Ούτε η Βουλή, ούτε η Κυβέρνηση, ούτε η Δικαιοσύνη. Ο Ελλ. Λαός θα τους αναλάβη πια μόνος του. Το προηγούμενο της ατιμωρησίας του δοσιλογισμού δεν θα επαναληφθεί.
Σήμερα τα πράγματα ξεκαθάρισαν. Οι ψευδαισθήσεις ορισμένων γκρεμίστηκαν. Ο Καραμανλής με βήματα αργά αλλά σταθερά εκπλήρωσε την αποστολή που του είχαν αναθέσει αυτοί που τον έφεραν: Ο Κίσσιγκερ κι η χούντα κι όχι ο Ελλ. Λαός. Το συστηματικό κτίσιμο ενός καθεστώτος καλυμμένου φασισμού με κοινοβουλευτική βιτρίνα. Απαγορεύονται οι διαδηλώσεις, απαγορεύονται οι απεργίες, διώκονται οι συνδικαλιστές, απαγορεύεται η αφισσοκόληση, η διανομή τρικ, προστατεύονται με
το "ιδιώνυμο" οι φασίστες της ασφάλειας ενώ διώκονται οι πολίτες κ.τ.λ.
Η σημερινή κατάσταση στην ουσία, εκτός από μερικές λεπτομέρειες, είναι η ίδια με τη φιλελευθεροποίηση του Παπαδόπουλου αν είχε πετύχει.
Μπροστά σ' ένα τέτοιο καθεστώς δημοκρατικής βιτρίνας και φασιστικής ουσίας, μπροστά στη πλήρη αποτυχία να εκπληρωθούν τα δύο παλλαϊκά αιτήματα: να φύγουν οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές και να εκκαθαριστεί ο φασιστικός μηχανισμός, δεν απομένει στο λαό παρά ν' αγωνιστεί με όλα τα μέσα για την εκπλήρωση αυτών των στόχων. Και με νόμιμα και με παράνομα μέσα, και με ειρηνικές ενέργειες και με
δυναμικές.
Για να ανατραπεί το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, το καθεστώς της νέας τρομοκρατίας, το καθεστώς της εκμετάλλευσης απ' τα ξένα και ντόπια μονοπώλια. Και ν' ανοίξη τέλος ο δρόμος, για το χτίσιμο της Λαϊκής εξουσίας και του Σοσιαλισμού.
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ
ΚΑΤΩ Ο ΝΕΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Επαναστατική Οργάνωση "17 ΝΟΕΜΒΡΗ"
Αθήνα Σεπτέμβρης 76
ΟΡΓΑΝΩΣΗ "17 ΝΟΕΜΒΡΗ"
ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΒΑΣΑΝΙΣΤΗ Ε. ΜΑΛΛΙΟΥ
Δύο ολόκληρα χρόνια ο Ελλ. Λαός περιμένει να δη την τιμωρία των βασανιστών της ασφάλειας, των εγκληματιών του λαού που επί 7,5 χρόνια βασάνιζαν με μεσαιωνικά και βάρβαρα βασανιστήρια χιλιάδες αντιφασίστες αγωνιστές. Κι αντί για τιμωρία βλέπει την αποκατάσταση των βασανιστών. Όλοι οι βασανιστές της ασφάλειας κυκλοφορούν λεύτεροι. Οι περισσότεροι ξαναγύρισαν στις θέσεις τους. Κι αυτοί που αποστρατεύτηκαν για τα μάτια, παραμένουν οι μυστικοσύμβουλοι της ασφάλειας ενώ
παράλληλα ξεκουράζονται στα πολυτελή διαμερίσματα και τις δίπλες τους που έκτισαν βασανίζοντας τον Ελλ. Λαό.
Το κράτος δεν άσκησε καμία δίωξη. Η Δικαιοσύνη τους αθώωσε στη Χαλκίδα και σε άλλες δίκες, δείχνοντας χειροπιαστά ότι δεν υπάρχει Δικαιοσύνη, κράτος δικαίου, κι ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτε απ' αυτή.
Κι ενώ οι βασανιστές και οι άλλοι φασίστες του Κράτους και του παρακράτους αφήνονται ανενόχλητοι, ταυτόχρονα συνεχίζεται το χτύπημα του λαϊκού κινήματος. Άλλοι όπως ο αγωνιστής Ψαρουδάκης
κλείνονται στις φυλακές επειδή κριτίκαραν το περίφημο "στιγμιαίο" του Αρείου Πάγου που αθώωσε τους 104 ψευτοϋπουργούς. Στη μαζική διαδήλωση τις 25 του Μάη ενάντια στον αντεργατικό νόμο 300, εκατοντάδες αγωνιστές τρομοκρατούνται απ' τις αύρες, ξυλοκοπούνται, τραυματίζονται, τέλος σκοτώνονται -όπως η γυναίκα στα Χαυτεία. Άλλοι πέφτουν θύματα της αστυνομικής τρομοκρατίας όπως ο αγωνιστής Σιδέρης.
Τέλος για άλλους όπως ο ηρωικός αγωνιστής Παναγούλης, οι φασίστες δεν δίστασαν να επιστρατεύσουν τα τελειότερα κι επιστημονικότερα μέσα τους: τη καμουφλαρισμένη σε "τροχαίο ατύχημα" δολοφονία. Ο Παναγούλης είχε την αφέλεια να πιστέψει ότι, σαν βουλευτής, μπορούσε να χώνει τη μύτη του σε μέρη απλησίαστα, να κάνει ατομικές έρευνες για τα αρχεία της ΕΣΑ, τη πολιτεία του φασίστα Αβέρωφ, τη
Κύπρο κ.τ.λ. Είχε το θράσος να συλλαμβάνει τους φασίστες που τον παρακολουθούσαν χωρίς να τους παραδίνει στην Αστυνομία. Μέθοδες απαράδεκτες για σοβαρούς κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους. Οι φασίστες λοιπόν αποφάσισαν να του κόψουν το "τσαμπουκά" όπως είπαν.
Η δολοφονία του Παναγούλη είναι συνάμα μεγάλων διαστάσεων εκφοβιστική και τρομοκρατική ενέργεια του συστήματος ενάντια στον Ελλ. Λαό και τους πρωτοπόρους αγωνιστές. Δεν είναι ενέργεια του παρακράτους για να σαμποτάρουν τον Καραμανλή, όπως ειπώθηκε, αλλά αντίθετα έργο του ενιαίου φασιστικού μηχανισμού μέσα κι έξω απ' το επίσημο Κράτος, για να στερεώσει κι όχι ν' ανατρέψει τον
κοινοβουλευτισμό. Είναι υπενθύμιση στο λαό ότι υπάρχουν και χειρότερα, δηλ. η ανοικτή βία, κι άρα δεχτείτε τη σημερινή κατάσταση πού ναι καλύτερη απ' τη Δικτατορία. Είναι προειδοποίηση για όσους δεν κάθονται "φρόνιμα" και τους λέει: καθίστε στ' αυγά σας γιατί θα σας συντρίψουμε. Δολοφονούμε όταν θέλουμε και όπου θέλουμε, ακόμη και βουλευτή, χωρίς ν' αφήνουμε ίχνη και χωρίς να μπορεί κανένας
"σοβαρός" κύριος να ισχυριστεί ότι είναι δολοφόνος. Το Κράτος μας καλύπτει υιοθετώντας το τροχαίο και κουκουλώνοντας κρίσεις. Άρα, για το συμφέρον σας, καθίστε ήσυχα και δεν θα σας πειράξουμε. Αυτή είναι η Καραμανλική "Δημοκρατία".
Καμία όμως τρομοκρατία δεν πρόκειται να πτοήσει τον αδάμαστο Ελλ. Λαό. Κανένας νόμος δεν πρόκειται να προστατέψει τους φασίστες, κανένα Δικαστήριο.
Ο λαός θα αγωνιστεί με όλα του τα μέσα για να τους τσακίσει, γιατί όντας ατιμώρητοι προετοιμάζονται ανενόχλητοι για να ξανακάτσουν στο σβέρκο του λαού μας.
Έτσι αποφασίσαμε να εκτελέσουμε παραδειγματικά έναν από τους κυριώτερους αρχιβασανιστές, τον πασίγνωστο Ευάγγελο Μάλλιο. Ο αστυνόμος Μάλλιος δεν ήταν κανένα τσιράκι που εκτελούσε διαταγές ανωτέρων. Μαζί με τους ομοίους του Λάμπρου, Μπάμπαλη, Καραπαναγιώτη ήσαν τα αφεντικά στα μπουντρούμια της Μπουμπουλίνας και της Μεσογείων. Αυτοί αποφάσιζαν για τα βασανιστήρια, κι
έπαιρναν μέρος σ' αυτά. Χιλιάδες αγωνιστές υπέφεραν στα χέρια τους.
Σήμερα τα καθάρματα αυτά κυκλοφορούν ελεύθερα και κοροϊδεύουν τα θύματα τους και τον Ελλ. Λαό. Κανένας θεσμός δεν μπόρεσε να τους τιμωρήση. Ούτε η Βουλή, ούτε η Κυβέρνηση, ούτε η Δικαιοσύνη. Ο Ελλ. Λαός θα τους αναλάβη πια μόνος του. Το προηγούμενο της ατιμωρησίας του δοσιλογισμού δεν θα επαναληφθεί.
Σήμερα τα πράγματα ξεκαθάρισαν. Οι ψευδαισθήσεις ορισμένων γκρεμίστηκαν. Ο Καραμανλής με βήματα αργά αλλά σταθερά εκπλήρωσε την αποστολή που του είχαν αναθέσει αυτοί που τον έφεραν: Ο Κίσσιγκερ κι η χούντα κι όχι ο Ελλ. Λαός. Το συστηματικό κτίσιμο ενός καθεστώτος καλυμμένου φασισμού με κοινοβουλευτική βιτρίνα. Απαγορεύονται οι διαδηλώσεις, απαγορεύονται οι απεργίες, διώκονται οι συνδικαλιστές, απαγορεύεται η αφισσοκόληση, η διανομή τρικ, προστατεύονται με
το "ιδιώνυμο" οι φασίστες της ασφάλειας ενώ διώκονται οι πολίτες κ.τ.λ.
Η σημερινή κατάσταση στην ουσία, εκτός από μερικές λεπτομέρειες, είναι η ίδια με τη φιλελευθεροποίηση του Παπαδόπουλου αν είχε πετύχει.
Μπροστά σ' ένα τέτοιο καθεστώς δημοκρατικής βιτρίνας και φασιστικής ουσίας, μπροστά στη πλήρη αποτυχία να εκπληρωθούν τα δύο παλλαϊκά αιτήματα: να φύγουν οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές και να εκκαθαριστεί ο φασιστικός μηχανισμός, δεν απομένει στο λαό παρά ν' αγωνιστεί με όλα τα μέσα για την εκπλήρωση αυτών των στόχων. Και με νόμιμα και με παράνομα μέσα, και με ειρηνικές ενέργειες και με
δυναμικές.
Για να ανατραπεί το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, το καθεστώς της νέας τρομοκρατίας, το καθεστώς της εκμετάλλευσης απ' τα ξένα και ντόπια μονοπώλια. Και ν' ανοίξη τέλος ο δρόμος, για το χτίσιμο της Λαϊκής εξουσίας και του Σοσιαλισμού.
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ
ΚΑΤΩ Ο ΝΕΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Επαναστατική Οργάνωση "17 ΝΟΕΜΒΡΗ"
Αθήνα Σεπτέμβρης 76
Πεμ 24 Δεκ 2009 - 13:45 από sellos
1977-04 Απάντηση στα κόμματα και στις οργανώσεις
Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ
Προς την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία"
Σας στέλνουμε το παρά κάτω κείμενο μας και σας ζητάμε τη δημοσίευση του. Ξέρουμε πολύ καλά ότι η εφημερίδα σας κάθε άλλο παρά συμφωνεί με τις απόψεις μας, αλλά σας το στέλνουμε για τους δυο πάρα κάτω λόγους.
1) Η εφημερίδα σας υπήρξε η μόνη που σεβάστηκε στοιχειωδώς την αλήθεια σε σχέση με τις ενέργειες μας.
2) Η εφημερίδα σας έχει δημοσιεύσει στο παρελθόν σειρά από κείμενα κομμάτων, όπως και διαφόρων οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, με τις οποίες κάθε άλλο παρά ταυτίζεται. Έχει δημοσιεύσει μεταξύ άλλων κείμενα του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσ. Πέρσι δημοσίευσε σε ειδική έρευνα σειρά από κείμενα όλων σχεδόν των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Το καλοκαίρι ήταν η μόνη που δημοσίευσε το κείμενο του Γερμανού Αγωνιστή Ρ. Πόλε.
Το κείμενο μας βέβαια είναι μεγάλο, θα μπορούσε όμως να δημοσιευτεί σε δυο-τρεις συνέχειες.
Στέλνουμε το κείμενο μόνο στην εφημερίδα σας, χωρίς να το στείλουμε αλλού, θα περιμένουμε μια βδομάδα. Σε περίπτωση που διάφορες πιέσεις σας εμποδίσουν να το δημοσιεύσετε, θα στείλουμε μετά τη βδομάδα, αλλού.
Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ
Απρίλης 1977
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ
Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού επιδοκίμασε με ενθουσιασμό τη δίκαια ενέργεια μας. Κι ο λαός πανηγύριζε, τα κόμματα έτρεξαν να την καταδικάσουν. Απ' τη μια ο λαός πανηγύριζε, κι απ' την άλλη οι ηγεσίες μαζί με την αντίδραση που ανησυχούσε. Αυτό το χάσμα (που τονίστηκε άλλωστε στην έρευνα της "Ελευθεροτυπίας") ανάμεσα στη βάση και τη κορυφή, ανάμεσα στο λαό και στις ηγεσίες, δεν είναι κάτι το καινούργιο. Είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό της πολιτικής κατάστασης. Απλώς, η ενέργεια μας το έδειξε με τρόπο τελείως ξεκάθαρο.
Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 60 και κυρίως μετά το 65, με την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, πλατειά λαϊκά στρώματα συνειδητοποιούν τη φύση του συστήματος και τα συνθήματα του αγώνα μετατρέπονται από αφηρημένα δημοκρατικά σε συγκεκριμένα ενάντια στο παρακράτος, δηλαδή το φασιστικό μηχανισμό και ενάντια στον ιμπεριαλισμό, δηλαδή ενάντια στα παρακοινοβουλευτικά κέντρα εξουσίας και το ίδιο το σύστημα. Παράλληλα αρχίζουν να ξεφεύγουν από τον έλεγχο των κομμάτων,
και ο αγώνας απ' το Κοινοβούλιο, τις ηγεσίες, τα γραφεία, μαζικοποιείται και περνάει στο δρόμο.
Στα Ιουλιανά μπαίνουν αυθόρμητα τα πρώτα συνθήματα ενάντια στο NATO, ενάντια στο βασιλιά, κτλ., και στελέχη της τότε ΕΔΑ κυνηγάνε στο δρόμο όσους τα ρίχνουνε. Οι στόχοι αυτοί εξακολουθούν να είναι οι στόχοι των περισσότερων αντιστασιακών οργανώσεων στη περίοδο της δικτατορίας, ενώ οι ίδιες
οι εφημερίδες των ΚΚ στο εξωτερικό αναγνωρίζουν ότι η αντίσταση η πραγματική βρίσκεται πολύ πιο κάτω απ' τις θέσεις του λαού. Τέλος η λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου δείχνει ότι τα θέματα αυτά αγκαλιάζονται από ακόμα πλατύτερες μάζες. Η εξέγερση έγινε όχι μόνο έξω απ' τα κόμματα γιατί τα κόμματα δεν λειτουργούσαν, αλλά και ενάντια στη θέληση των περισσότερων, θυμίζουμε τη δήλωση
του Δρακόπουλου τη πρώτη μέρα της κατάληψης ότι προβοκάτορας στο Πολυτεχνείο βάζουν σε κίνδυνο τη φιλελευθεροποίηση του Παπαδόπουλου.
Οι δυο αυτοί στόχοι παραμένουν και σήμερα ανεκπλήρωτοι αφού όλοι παραδέχονται ότι κάθαρση δεν έγινε και τίποτε το ουσιαστικό δεν έχει γίνει ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Οι στόχοι όμως αυτοί δεν μπορούν να εκπληρωθούν στα πλαίσια του συγκεκριμμένου συστήματος. Έχουν δηλαδή χαρακτήρα επαναστατικό, κι απ' αυτό πηγάζει η αντίθεση ανάμεσα στο λαό και τις ηγεσίες. Γιατί αν τα κόμματα της αριστεράς είχαν στοιχειώδη συνέπεια, κι οι πράξεις ανταποκρίνονταν σ' αυτά που λένε για κάθαρση και για το NATO, θάπρεπε να κάνουν τα ίδια με μας κι επί πλέον στο πλάνο των μαζικών αγώνων νάχουν κάνει γερούς μαζικούς αγώνες τύπου ανένδοτου, με τα προβλήματα πούχουμε και που γίνονται ακόμα πιο παρειά για το λαό με την οικονομική κρίση και το πληθωρισμό, και με τη κρίση στο Αιγαίο και το Κυπριακό. Αλλά αντίθετα, κρατάνε απ' τη μια μια επαναστατική φρασεολογία, να μην
τους φύγει η βάση τους κι απ' την άλλη κάνουν ότι μπορούν για να επαναφέρουν το λαϊκό αγώνα στα πλαίσια του συστήματος, με αποτέλεσμα νάχουν γίνει το βασικό στήριγμα του Καραμανλή.
Τα δυο ΚΚ λένε στη βάση τους ότι σήμερα εκμεταλλεύονται τις νόμιμες μορφές πάλης για την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος κι ότι αύριο δεν αποκλείονται κι άλλες μορφές πάλης, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα πάρουν τα όπλα. Προτού εξετάσουμε τις ένοπλες μορφές, ας ρίξουμε μια ματιά στο τι είδος εκμετάλλευση των νόμιμων μορφών πάλης έκαναν για ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος.
ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΝΟΜΙΜΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΜΑΖΙΚΟΠΟΙΗΣΗ TOΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.
Οι δυο παραπάνω στόχοι ήταν οι ίδιοι που εκφράστηκαν με την σειρά συνθημάτων που δέσποζαν στις πρώτες μετά την 24 Ιούλη 1974 λαϊκές κινητοποιήσεις. Τα συνθήματα αυτά μπήκαν αυθόρμητα απ' τη δάση κι έκφραζαν τα αιτήματα της τιμωρίας των φασιστών, της κάθαρσης του φασιστικού μηχανισμού, του χτυπήματος των δεσμών εξάρτησης απ' τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Κανένα σύνθημα για εκλογές δεν δέσποζε την εποχή εκείνη. Τι έκαναν τα κόμματα; Σούρθηκαν πίσω απ' το λαό, τραβώντας τον προς τα πίσω, με πρώτο το ΚΚ εσ. που έλεγε ότι πάρθηκαν πολλά μέτρα εκδημοκρατισμού κι ότι θα παρθούν ακόμα περισσότερα, που κριτίκαρε σαν δημαγωγούς όσους ζήταγαν κάθαρση. Έλεγαν ότι δεν βάζουν θέμα τιμωρίας γιατί τιμωρία ίσον εκδίκηση κι αυτοί είναι υπέρ της συμφιλίωσης. Όταν ο λαός ζητούσε
να ξηλωθούν οι βάσεις για να σταματήσει η κοροϊδία με το NATO, αυτοί έλεγαν: επαναστατικό μέτρο η έξοδος απ' το στρατιωτικό σκέλος. Άλλαξε ο Καραμανλής στο Παρίσι, μας έλεγαν, δεν είναι ο παλιός, θα κτυπήσει τους φασίστες και θα φτιάξει πραγματική Δημοκρατία δυτικού τύπου. Λες και αυτό εξαρτάται απ' τη θέληση ενός ανθρώπου κι όχι απ' τα αντικειμενικά δεδομένα μιας κοινωνίας.
Η ένταση των συνθημάτων για κάθαρση και τιμωρία είχαν σα συνέπεια να αναβάλει για λίγο ο Καραμανλής τις εκλογές -που τις προετοίμαζε για το Σεπτέμβρη- και να παρθούν τα πρώτα δημαγωγικά μέτρα, οι διαθεσιμότητες των βασανιστών. Μόλις προκηρύχτηκαν οι εκλογές όλα τα κόμματα είπαν: πρώτα κάθαρση κι ύστερα εκλογές. Και τι έκαναν, ποια λαϊκή κινητοποίηση κάλεσαν μ' αυτό το στόχο, όταν μάλιστα ήξεραν ότι αυτές οι εκλογές είχαν στρατηγική σημασία για το σύστημα γιατί ήταν
οι πρώτες και γιατί απ' αυτές πάγαινε η Βουλή που θάφτιαχνε το Σύνταγμα; Καμμία.
Στη συνέχεια, μας μίλησαν για ανένδοτο αγώνα αν περνούσε το Σύνταγμα, που στη Βουλή κριτίκαραν ότι σε γενικές γραμμές είναι το Παπαδοπουλικό, ενώ οι δρόμοι της Αθήνας είχαν γεμίσει με συνθήματα: Κάτω ο νέος φασισμός, όχι στο φασιστικό Σύνταγμα, κάτω η νέα τρομοκρατία. Και πάλι βέβαια ούτε μια λαϊκή κινητοποιηση δεν έκαναν. Και το ίδιο έγινε και με τη σειρά των φασιστικών νόμων (ιδιώνυμο,
εκτοπίσεις, απαγόρευση διανομής προκηρύξεων, κτλ.) που αφαιρούν κάθε ουσιαστικό περιεχόμενο και αναιρούν τις κλασσικές αστικές ελευθερίες που ήσαν κατοχυρωμένες στα κλασσικά συντάγματα των δυτικών αστικών δημοκρατιών παλαιότερα.
Καμμία βέβαια κινητοποίηση δεν έγινε ούτε για το γεγονός ότι δεν έγινε κάθαρση κι ούτε για τη κοροϊδία που γίνεται με το NATO και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Κι είναι τέλος χαρακτηριστικό ότι για την αθώωση των δολοφόνων του Πολυτεχνείου δεν είναι τα κόμματα που οργάνωσαν διαδήλωση αλλά η ΕΦΕΕ όπως και με τη διαδήλωση ενάντια στη φασιστική τρομοκρατία, πάλι δεν είναι τα κόμματα αλλά οι
δήμαρχοι και με τις απειλές της κυβέρνησης πνίγηκε και ματαιώθηκε.
Τι εκμετάλλευση λοιπόν των νόμιμων μορφών έγινε; Ο Καραμανλής έκανε ό,τι ακριβώς ήθελε χωρίς να συναντήσει καμιά απολύτως ουσιαστική λαϊκή αντίδραση οργανωμένη απ' τα κόμματα, φοβερίζοντας συνέχεια με το μπαμπούλα των τανκς. Αντίθετα τα κόμματα χρησιμοποιούν τις νόμιμες μορφές για να του σπάσουν την αγωνιστικότητα του, να του καλλιεργήσουν την ηττοπάθεια, να τον μάθουν να σκύψει συνέχεια το κεφάλι και να τρώει χτυπήματα "μην τύχει και δώσει αφορμή", να το στέλνει στο σπίτι του. Ενώ πριν από 15 χρόνια δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι κατέβαιναν σε μαζικές δυναμικές εκδηλώσεις ενάντια στη τότε καραμανλική τρομοκρατία, τους αμερικάνους, το παλάτι, σήμερα στέλνουν το λαό σπίτι του και καλάνε διάλεξη-όπερέττα στο θέατρο με 300 άτομα, η συγκέντρωση-πανηγύρι με 1500 άτομα
στα Προπύλαια ή στο Πολυτεχνείο. Κι αυτό το ονομάζουν μαζικοποίηση, ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος.
Λένε οι εργαζόμενοι: θα γιορτάσουμε στη Πλατεία Κοτζιά τη Πρωτομαγιά. Είναι κατακτημένο δικαίωμα μας, με σκληρούς κι αιματηρούς αγώνες. Όχι, τους λέει ο Καραμανλής, στο Πεδίο του Άρεως. Μάλιστα απαντάνε τα κόμματα. Λένε οι νεολαίες: η πορεία για τη 17 Νοέμβρη θα πάει στην Αμερικάνικη Πρεσβεία γιατί η Λαϊκή εξέγερση είχε χαρακτήρα αντιαμερικανικό, αντιιμπεριαλιστικό. Όχι, λέει ο
Καραμανλής, νάσαστε φρόνιμοι και να πάτε στο Σύνταγμα γιατί οι Αμερικάνοι είναι φίλοι μας. Βεβαίως, απαντάνε τα κόμματα και πέφτουν πάνω στις νεολαίες και με σειρά πιέσεων, τις υποχρεώνουν να αλλάξουν την απόφαση.
Στις 1 Απρίλη 1975, χιλιάδες αγωνιστές απ' τη βάση όλων των κομμάτων κι όχι μόνο το ΕΚΚΕ, μπαίνουν αυθόρμητα στο άντρο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για να το κάψουν. Τα κόμματα όχι μόνο δεν τους υποστηρίζουν, όχι δεν τους καλύπτουν, αλλά τους αποκαλούν προβοκάτορας. Γίνεται η απεργία στις 25 του Μάη ενάντια στον αντεργατικό νόμο 330. Χιλιάδες εργαζόμενοι διαδηλώνουν και ο Καραθανάσης τους πνίγει στα δακρυγόνα. Αντιστέκονται ενάντια σ' αυτή τη τρομοκρατία. Τα κόμματα
και πάλι, κι ενώ πρόκειται για απεργία με συγκεκριμένο πολιτικό στόχο, πάλι τους αποδοκιμάζουν μιλώντας για προβοκάτορας, έτσι, μόλις τους τρίζει τα δόντια ο Καραμανλής, κι ενώ υπήρχαν οι προϋποθέσεις να μη περάσει ο νόμος 330, κάνουν όλα τα κόμματα πίσω κι εγκαταλείπουν τους εργαζόμενους, την απεργία και κάθε αγώνα.
Πάνε τα πλοία του 6ου στόλου στη Ρόδο. Εκατοντάδες αγωνιστές κατεβαίνουν αυθόρμητα κι αντιμετωπίζουν βροχή δακρυγόνων κι εμποδίζουν τα πληρώματα να κατέβουν στο νησί. Έρχεται ο 6ος στόλος στον Πειραιά, κινητοποιούνται οι νεολαίες για να τον εμποδίσουν. Πλακώνουν τα κόμματα και τις διατάζουν να κάνουν πίσω "για να μη δώσουν αφορμή". Αντίθετα λοιπόν απ' ό,τι θα περιμένει κανείς,
όπου υπάρχουν γεροί μηχανισμοί των κομμάτων της αριστεράς, αγώνες δεν γίνονται, κι όπου δεν υπάρχουν, ο λαός κινητοποιείται κι αγωνίζεται.
Γίνονται τόσοι διεκδικητικοί αγώνες στα εργοστάσια για τα άμεσα αιτήματα των εργαζομένων: στάσεις εργασίας, απεργίες, καταλήψεις. Οι μηχανισμοί των κομμάτων δεν χάνουν ευκαιρία να αποκηρύξουν τα πιο μαχητικά στοιχεία, να ευθυγραμμιστούν με τις πιο συμβιβαστικές λύσεις, τις λύσεις που είναι οι συμφέρουσες στην εργοδοσία, να σαμποτάρουν στην ουσία κάθε γενικότερο συντονισμένο και πιο
δυναμικό αγώνα, και κάθε προέκταση του αγώνα στο πολιτικό επίπεδο. Έτσι, τι κάνουν στην ουσία πέρα από ακαδημαϊκές διακηρύξεις, για τα τόσα χτυπήματα, τις δίκες, τις απολύσεις συνδικαλιστών; Καμμία συγκεκριμένη μαζική απάντηση.
Τέλος, σ' όλη αυτή τη περίοδο, μπήκαν εκατοντάδες βόμβες σ' αμερικανικά αυτοκίνητα Ξ Α όπως και σ' αυτοκίνητα γνωστών φασιστών. Δεκάδες βόμβες σ' αμερικάνικες Τράπεζες ή σε φασιστικούς στόχους. Κι όλα αυτά από απλούς αγωνιστές της βάσης. Τα κόμματα είτε τις αγνόησαν εντελώς, είτε τις απέδωσαν καθαρά σε φασίστες και προβοκάτορας. Κι όταν έγιναν οι πρώτες συλλήψεις μερικών κι
αποδείχθηκε ότι ήταν αγωνιστές απ' τη βάση των κομμάτων, τι συγκεκριμένο έκαναν για να τους υποστηρίξουν; Τι πολιτική κάλυψη τους πρόσφεραν; Απολύτως καμιά.
Όπως και σ' αυτούς της 24 Ιούλη 75 και της 25 Μάη 76. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία όταν σκεφτεί κανείς ότι όταν δικάστηκαν το δικαστήριο πρότεινε την αθώωση κατηγορούμενου για εμπρησμούς ΞΑ αυτοκινήτων, λέγοντας ότι είναι πατριωτική πράξη.
Απ' όπου και να κοιτάξουμε τα πράγματα θα καταλήξουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Απ' τη μια το λαό, τον "απλό κοσμάκη" που θέλει, έχει διάθεση να αγωνιστεί κι αγωνίζεται όπως μπορεί, κι απ' την άλλη τα κόμματα που τον τραβάνε προς τα πίσω, τον στέλνουνε σπίτι του. Τα κόμματα που εκμεταλλεύονται τις νόμιμες δυνατότητες όχι για την ανάπτυξη αλλά για την συρρίκνωση και την απομαζικοποίηση του λαϊκού κινήματος, σε τέτοιο βαθμό που τρία χρόνια μετά την αλλαγή να μην έχουν καλέσει ούτε μια σημαντική λαϊκή εκδήλωση σε ανοικτό χώρο (εκτός απ' τις επέτειες 21 Απρίλη, 17 Νοέμβρη που δεν μπορούσαν να μην τις κάνουν). Κι αυτές που έγιναν 24 Ιούλη, 25 Μάη, ξεκίνησαν έξω απ' τα κόμματα, κι είδαμε πώς τις αντιμετωπίσανε. Αυτή είναι η περιβόητη εκμετάλλευση των νόμιμων δυνατοτήτων για την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος.
ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ
Τα δύο ΚΚ στα μέλη της βάσης τους, που ανησυχούνε απ' το γεγονός ότι ο φασιστικός μηχανισμός παραμένει ανέπαφος και μπορεί να ξαναχτυπήσει αύριο και τους ρωτάνε τι θα γίνει τότε, απαντάνε ότι βέβαια τότε θα χρησιμοποιήσουν άλλες μορφές και πολλές φορές λένε ανοιχτά ότι θα πάρουν τα όπλα να αμυνθούν. Αλλά αυτό είναι παραπλάνηση, ψέμα, καλλιέργεια ψευδαισθήσεων στο λαό κι ανευθυνότητα. Γιατί δεν υπάρχει απολύτως καμμία τέτοια περίπτωση δηλαδή ένοπλης άμυνας των δύο ΚΚ. Κι αυτό αποδεικνύεται όχι απ' αυτά που λένε δημαγωγικά στη βάση τους, αλλά απ' την ίδια τη ζωή, απ' την ίδια την πείρα.
Πολλοί ξεγελιούνται απ' τα αντάρτικα 1940-44, το Δεκέμβρη, το δεύτερο αντάρτικο. Αλλά τα σημερινά
ΚΚΕ -και τα δύο- δεν έχουν καμμία απολύτως σχέση με το ΚΚΕ εκείνης της περιόδου.
Το ΚΚΕ εκείνης της εποχής ήταν κόμμα επαναστατικό. Μπορεί να έκανε λάθη πολιτικά και στρατιωτικά αλλά ήταν επαναστατικό κι έκανε ένοπλο αγώνα για την κατάληψη της εξουσίας, που μπορούσε κι έπρεπε να την πάρει. Ενώ τα σημερινά είναι κόμματα συνειδητά ρεβιζιονιστική, ρεφορμιστικά και δεν έχουν για στόχο την ένοπλη κατάληψη της εξουσίας. Κι αυτό φαίνεται τελείως καθαρά απ' τη στάση τους στο πραξικόπημα του 67 και στη δικτατορία.
Στο πραξικόπημα δεν αντέταξαν καμμία αντίσταση και δεν προετοίμασαν το λαό για αντίσταση. Στη συνέχεια και σ' όλη τη δικτατορία δεν έκαναν ούτε μία τον αριθμό ένοπλη ενέργεια. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δεν έχασαν ευκαιρία να καταδικάζουν την ένοπλη και δυναμική αντίσταση σε κάθε δίκη, δίνοντας έτσι εξετάσεις στην αντίδραση κι αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι έχουν γίνει φρόνιμα παιδάκια κι ότι δεν πρόκειται να προετοιμάσουν ένοπλη κατάληψη της εξουσίας. Και γι' αυτό τους νομιμοποίησαν. Η νομιμοποίηση δείχνει όχι ότι έχουμε ότι άλλαξε η φύση των ΚΚ κι αυτό το απέδειξε η στάση τους στη
δικτατορία. Γιατί όταν δεν χρησιμοποιείς ένοπλες ενέργειες σε φάση ανοιχτής δικτατορίας όταν η λαϊκή βία είναι αποδεκτή απ' τα πιο πλατειά δυνατόν λαϊκά στρώματα μέχρι και τη δεξιά, πότε θα τη χρησιμοποιήσεις. Αυτό δείχνει με τρόπο αναμφισβήτητο ότι δεν έχεις πρόθεση να τη χρησιμοποιήσεις ποτέ.
Βέβαια, πολλά στελέχη, όταν τους ρωτάνε, λένε ότι φταίει η διάσπαση του '68 που αποδιοργάνωσε
το κόμμα και γι' αυτό δεν έγινε δυναμική αντίσταση. Κι αυτό όμως είναι ψέμμα αν αναλογιστούμε πόσοι και πόσοι, χωρίς καμμία πείρα, υλικά, χρήματα, έκαναν δεκάδες δυναμικών ενεργειών ξεκινώντας από το μηδέν. Αντίθετα τα δύο ΚΚ και πείρα συνωμωτικής δουλειάς είχαν και υλικά και χρήματα μπορούσαν πολύ πιο εύκολα να βρούνε και το κυριότερο, διάθεταν -παρά τα χτυπήματα πούχαν δεχτεί- πλήθος
από μαχητικούς πρωτοπόρους αγωνιστές, δυναμικά εργατικά στοιχεία, που ήταν έτοιμοι να τα παρατήσουν όλα σε μια μέρα και να ξεκινήσουν όχι μικρές δυναμικές ενέργειες αλλά ακόμα και αντάρτικο βουνού με το πρώτο νεύμα του κόμματος. Και τα κόμματα τους κορόιδευαν και δεν έκαναν τίποτε, γιατί τέτοια ήταν η γραμμή τους: να μη γίνει δυναμική αντίσταση.
Αυτό τόδειξε τέλος η στάση τους απέναντι στη "φιλελευθεροποίηση" του Παπαδόπουλου. Έτρεξαν αμέσως να συμμετάσχουν γιατί όπως είχε πει τότε ο Ηλιου: δύο δρόμοι υπάρχουν, ή βίαια σύγκρουση ή αποδοχή της "φιλελευθεροποίησης". Κι αφού αποκλείουμε το πρώτο, μας μένει το δεύτερο. Κι εκεί θα κατάληγε και το ΚΚΕ-εξ. Αλλά το Πολυτεχνείο τους πρόλαβε.
Τέλος, οργανωτικά, σήμερα γίνεται και μια άλλη κοροϊδία με διάφορα καλπάκια που έχουν για στόχο να δημιουργήσουν την εντύπωση στα μέλη της βάσης ότι προετοιμάζεται παράνομο τμήμα που θα αμυνθεί ενεργητικά. Κι αυτό είναι κοροϊδία γιατί παράνομο τμήμα μπορεί να προετοιμάζεται, όπως άλλωστε μπορεί να προετοιμάζουν κι άλλα κόμματα, αλλά όχι για αντίσταση ενάντια στους φασίστες, αλλά γι' αυτό πούγινε και στις 21 Απρίλη, δηλαδή το κρύψιμο μέρους της ηγεσίας και την έκδοση παράνομης εφημερίδας από ένα παράνομο εκδοτικό μηχανισμό, πράγμα που τα ΚΚ είχαν πάντα. Όχι όμως για την ανάπτυξη ενεργητικής και ένοπλης αντίστασης. Κι αυτό άλλωστε φάνηκε απ' την αντίδραση τους στο ψευτοπραξικόπημα του Φλεβάρη 1975. Τη πρώτη μέρα που οι πληροφορίες ήταν συγκεχυμένες, δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να καίνε λίστες ονομάτων και να πούνε σε μερικά στελέχη να μη κοιμηθούν στα σπίτια τους. Αυτό το μεγαλειώδες ιστορικό δίδαγμα έβγαλαν απ' το πραξικόπημα του 67!
Καμμιά όμως λαϊκή κινητοποίηση. Γιατί αν είχαν στόχο να αμυνθούν έπρεπε -στο επίπεδο τουλάχιστον των μαζικών κινητοποιήσεων να κατεβάσουν την ίδια μέρα 500 χιλιάδες - 1 εκατομμύριο κόσμο σε μαχητική διαδήλωση στους δρόμους της Αθήνας (χωρίς να λέμε ότι αυτό μόνο του θα έφθανε).
Αλλά δεν έκαναν απολύτως τίποτα, όπως οποιοσδήποτε που θα δεχόταν μοιρολατρικά κι αμαχητί οποιοδήποτε χτύπημα.
Ο ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ, Η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΠΛΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.
Θα μας απαντήσουν ενδεχόμενα ότι δεν έκαναν μαζικές κινητοποιήσεις για να μη δώσουν αφορμή και ο άθικτος φασιστικός μηχανισμός ξαναχτυπήσει κάνοντας πραξικόπημα. Κι αύριο, σε μια άλλη φάση που θάχει "διευρυνθεί και σταθεροποιηθεί η δημοκρατία" θα γίνουν δυνατότεροι μαζικοί αγώνες, θα γίνουν συμμαχίες κι άλλες διεργασίες και θα περάσουμε με "δημοκρατικές και ειρηνικές διαδικασίες" στη
δημοκρατική αντιιμπεριαλιστική αλλαγή και στο σοσιαλισμό. Για να απαντήσουμε σ' αυτά τα ερωτήματα πρέπει να ρίξουμε μια σύντομη ματιά στο φασιστικό μηχανισμό.
Σήμερα όλα τα κόμματα της αριστεράς λένε ότι κάθαρση δεν έγινε, που σημαίνει ότι ο φασιστικός κρατικός μηχανισμός παραμένει άθικτος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι παραμένει άθικτος έχει για στόχο σήμερα να κάνει πραξικόπημα κι ούτε ότι χρησιμοποιεί τους νεοφασίστες για να "αποσταθεροποιήσει τη Δημοκρατία". Ο φασιστικός κρατικός μηχανισμός δε βγήκε μόνο απ' την εφτάχρονη δικτατορία.
Υπήρχε και πριν τη δικτατορία. Έκανε ανοιχτές επεμβάσεις, χρησιμοποιώντας τη βία ενάντια στο λαό, οργανώνοντας την τότε καραμανλική τρομοκρατία, δολοφονώντας το Λαμπράκη. Σε συνεργασία με τη ΣΙΑ οργάνωσε τη βία και νοθεία στις εκλογές του 61 για να κρατηθεί η δεξιά στην εξουσία.
Σε συνεργασία πάλι με τη ΣΙΑ και το παλάτι ανάτρεψε τον Παπανδρέου το 65 για να αποτρέψει χτύπημα του φασιστικού μηχανισμού. Και το 67 δεν δίστασε, πάλι με τη ΣΙΑ, να φθάσει στο πραξικόπημα και
την ανοιχτή δικτατορία, όχι γιατί ο Παπανδρέου είχε κανένα αντιιμπεριαλιστικό ή αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, αλλά γιατί η στοιχειώδης εκκαθάριση του Στρατού, της ασφάλειας, του κρατικού μηχανισμού που ήταν αναγκασμένος να κάνει, μπρος στην πίεση του λαϊκού κινήματος, άνοιγε διαδικασίες που ξέφευγαν απ' τον έλεγχο του συστήματος. Για το φασιστικό κρατικό μηχανισμό και τις επεμβάσεις του, με καθαρά κοινοβουλευτικές διαδικασίες, τα κόμματα του συστήματος δεν μπορούν να
κρατηθούν στην εξουσία. Και γι' αυτό είναι απαραίτητο, γι' αυτό προτιμήθηκε να σωθεί φτάνοντας μέχρι τη δικτατορία, παρά να αφεθεί ο Παπανδρέου να κερδίσει τις εκλογές, παρ' ότι δεν ήταν ταξικός εχθρός κι εντάσσονταν μέσα στα πλαίσια του συστήματος ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Ο φασιστικός μηχανισμός είναι απαραίτητος για να μπορούν τα κόμματα του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας να κυριαρχούν στο πολιτικό πλάνο. Και γι' αυτό και σήμερα η Δεξιά δεν έκανε
κάθαρση. Κι ο φασιστικός κρατικός μηχανισμός επεμβαίνει και θα συνεχίσει να επεμβαίνει με δύο τρόπους.
Απ' τη μια παραμένει δίπλα στο κοινοβούλιο και επεμβαίνει παράλληλα με τη λειτουργία του κι απ' την άλλη θα χρησιμοποιήσει χτύπημα ευρύτερης κλίμακας τύπου πραξικοπήματος ή στρατιωτικού νόμου. Έτσι σήμερα χρησιμοποιεί τους νεοφασίστες και τις βόμβες τους, τα τροχαία, τα δακρυγόνα, κρανοφόρους για "αποσταθεροποίηση" αλλά για το αντίθετο, για να τρομοκρατήσει κι εκφοβίσει το
λαό.
Για να τον αποπροσανατολίσει δείχνοντας στο πρόσωπο των αστείων Καλέντζη ή Κακκαβά το φασιστικό κίνδυνο. Για να παρουσιαστεί έτσι ο Καραμανλής σα Δημοκρατία που χτυπάει τους φασίστες και ανοίξει έτσι το δρόμο σε συλλήψεις αριστερών. Για να ξανακάνει το σύνθημα "Καραμανλής ή τα τανκς" επίκαιρο με τη καραμέλα της "αποσταθεροποίησης". Και γι' αυτο δεν κρατιώνται ούτε τα στοιχειώδη
προσχήματα, για να καταλαβαίνουν καλά οι μάζες τις συνδέσεις με το κρατικό μηχανισμό. Π.χ. ο Μπάμπαλης οδηγούσε το αυτοκίνητο που παρακολούθησε τον Κακαουνάκη, αφήνονται ο Νικολαΐδης και Χολέβας ενώ υπήρχε τηλεφωνική συζήτηση για βόμβες. Ο Καλέντζης που δήθεν αναζητούσε η ασφάλεια κοιμόταν σπίτι του επί δύο μήνες, κτλ.
Κι αυτό έχει για συνέπεια να σπρώχνει τα κόμματα να μη κάνουν αγώνα ενάντια στο φασιστικό κρατικό μηχανισμό, δηλαδή τη κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά να συσπειρώνονται για να την υποστηρίζουν ενάντια στις σκιές και τους ανεμόμυλους που δήθεν πάνε να την ανατρέψουν. Κι αυτό έχει πάλι σα συνέπεια να μη υπάρχει καμμία ουσιαστική αντιπολίτευση, να δεσπόζει ο Καραμανλής στη πολιτική σκηνή και να γελοιοποιεί και εξευτελίζει την Αριστερά στο κοινοβούλιο, δίνοντας της μαθήματα, αφού εμφανίζεται δημαγωγική που άλλα λέει και άλλα κάνει, δηλαδή τίποτε δεν κάνει. Π.χ. απάντηση του Καραμανλή προς Παπανδρέου, σε σχέση με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό -που θα ίσχυε και για τα ΚΚ- "αν πιστεύετε αυτό που λέτε πάει να πει ότι είμαστε προδότες, άρα να είσαστε πιο σοβαρός".
Γιατί ενάντια στους προδότες κάνεις γερό λαϊκό αγώνα για να τους ξεσκεπάζεις και να τους ανατρέψεις, δεν υποκλίνεσαι με κοινοβουλευτικές αβρότητες και χαμόγελα. Ο φασιστικός μηχανισμός δεν επεμβαίνει μόνο με τη πάρα πάνω μορφή. Επεμβαίνει με μεγαλύτερα χτυπήματα όταν ανοίγονται ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Και αυτό το δείχνει το πραξικόπημα του '67, το γεγονός ότι ο Καραμανλής κράτησε το μηχανισμό, και τέλος, το Σύνταγμα και όλο το θεσμικό οπλοστάσιο που δείχνουν ότι
προβλέπουν όχι ήρεμη και ομαλή λειτουργία του κοινοβουλευτισμού, όχι σταθεροποίηση αλλά αντίθετα προβλέπουν νέες δυναμικές επεμβάσεις του φασιστικού μηχανισμού. Και το Σύνταγμα κι οι καινούργιοι νόμοι τις "νομιμοποιούν". Έτσι θάχουμε "νόμιμες" εκτοπίσεις, "νόμιμες" διαλύσεις οργανώσεων κι απεργιών, "νόμιμες" συλλήψεις, καταδίκες, φυλακίσεις, κτλ. Τέλος, όλα αυτά δείχνουν ότι η
αντίδραση προσανατολίζεται να χρησιμοποιήσει στο μέλλον όχι αντισυνταγματικό πραξικόπημα, αλλά μάλλον νόμιμη και συνταγματική κήρυξη του στρατιωτικού νόμου, "νομιμοποιώντας" έτσι τα βασανιστήρια.
Ο φασιστικός μηχανισμός κατά συνέπεια υπάρχει, επεμβαίνει, θα επεμβαίνει και θα ξαναχτυπήσει το λαϊκό κίνημα. Η δεξιά μας λέει ότι φταίνε οι λαϊκοί αγώνες, θέλοντας έτσι να εμποδίσει την ανάπτυξη τους, και τα κόμματα της αριστεράς, λέγοντας ότι δεν κάνουν τίποτα για να μη δώσουν αφορμή, έχουν στη πράξη και σ' αυτό το σημείο ευθυγραμμιστεί πολιτικο-ιδεολογικά με την αστική τάξη. Γιατί ο
φασιστικός μηχανισμός όταν χτυπάει, χρησιμοποιεί βέβαια διάφορες προφάσεις. Αλλά άλλο πρόφαση κι άλλο αίτια. Ο φασιστικός μηχανισμός είναι απαραίτητος, όπως είδαμε, για τη πολιτική κυριαρχία του ιμπεριαλισμού στη χώρα μας και γεννιέται και αναπτύσσεται απ' την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την αμερικάνικη κυριαρχία και τη σημερινή φάση ανάπτυξης του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Άλλωστε αυτό, στη σημερινή φάση του ιμπεριαλισμού, είναι παγκόσμιο φαινόμενο.
Στις χώρες της περιφέρειας, τις εξαρτημένες και κάτω από αμερικάνικη κυριαρχία, έχουμε είτε
ανοικτές δικτατορίες, είτε κοινοβουλευτισμούς βιτρίνας, καλυμμένες δικτατορίες με πολύ γερούς κρατικούς φασιστικούς μηχανισμούς. Στις Δυτικοευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις όπου στο στάδιο του ανταγωνιστικού καπιταλισμού και στη πρώτη φάση του ιμπεριαλισμού είχαμε φιλελεύθερες αστικές δημοκρατίες, σήμερα έχουμε αυταρχικές δημοκρατίες για τις οποίες πολλοί λένε σήμερα ότι εξελίσσονται προς μια μορφή "φασισμού με ανθρώπινο πρόσωπο".
Έτσι, ο φασιστικός κρατικός μηχανισμός είναι καθοριστικός παράγοντας ολόκληρης της πολιτικής ζωής, της λειτουργίας του σημερινού κοινοβουλευτισμού. Καθορίζει τα πάντα, από το αποτέλεσμα των εκλογών του 74, τη σύνθεση του Κοινοβουλίου μέχρι και το είδος του Συντάγματος, τη κοινοτική και την εξωκοινοβουλευτική ζωή, όπου δεσπόζει ο Καραμανλής, εφ' όσον τα κόμματα της αριστεράς φοβούνται να καλέσουν τη παραμικρή διαδήλωση εναντίον του, εξ αιτίας ακριβώς της ύπαρξης του μηχανισμού με τον οποίο τους φοβερίζει.
Και επιδρά αρνητικά τέλος και στις σχέσεις, τις συμμαχίες των κομμάτων της αριστεράς. Έτσι ενώ ο λαός, η βάση, ζητάει συνεργασία, συμμαχία, ενότητα, τα κόμματα της αριστεράς είτε δηλώνουν ανοιχτά ότι είναι αντίθετα, είτε πολλαπλασιάζουν τα χοντροειδή προσχήματα για να μη επιτευχθεί συμμαχία της
αριστεράς. Γιατί ξέρουν καλά ότι συμμαχία της αριστεράς, στη χώρα μας, ανοίγει προοπτικές σίγουρης εκλογικής νίκης κι αυτό θα οδηγήσει σε ένοπλο βίαιο χτύπημα της μιας ή της άλλης μορφής απ' το φασιστικό μηχανισμό. Και για να μην πούνε στο λαό ότι πρέπει ν' αγωνιστεί ενάντια σ' αυτό το μηχανισμό, που μπλοκάρει κάθε πορεία προς τα μπρος του λαϊκού κινήματος, τον κοροϊδεύουν προβάλλοντας διάφορα προσχήματα για να χτυπάει το ένα κόμμα το άλλο και να εμποδίζουν έτσι την
ενότητα.
Ο φασιστικός πρακτικός μηχανισμός και οι βίαιες επεμβάσεις του αποτελούν αποφασιστικό φραγμό κι εμπόδιο σε κάθε ανοδική πορεία του λαϊκού κινήματος.
Μπλοκάρουν κάθε κοινοβουλευτική δυνατότητα. Κατά συνέπεια η αντιμετώπιση του μηχανισμού είναι το πρώτο πρόβλημα που μπαίνει σήμερα στο λαϊκό κίνημα για να ανοίξουν προοπτικές πραγματικής κι ουσιαστικής ανόδου του. Η αντιμετώπιση των δυναμικών επεμβάσεων τύπου εκλογικού πραξικοπήματος 61, ή 21 Απρίλη 67, ή Πολυτεχνείου, ή 24 Ιούλη 75, ή 25 Μάη 76, δεν μπορεί να γίνει με παρακάλια και
φλυαρίες στη Βουλή, ούτε με χαρτοπόλεμο και δηλώσεις, αλλά με την ανεμπόδιστη και χωρίς φραγμούς λαϊκή κινητοποίηση και με τη δίκαια χρησιμοποίηση της λαϊκής ένοπλης βίας, Τα ένοπλα χτυπήματα του φασιστικού μηχανισμού δεν αντιμετωπίζονται με την απάθεια και την αδράνεια που καλλιεργούν τα κόμματα, αλλά με δυναμική λαϊκή κινητοποίηση και τη λαϊκή ένοπλη βία.
Και το παιχνίδι αυτού του μηχανισμού το παίζουν, όχι όσοι αγωνίζονται εναντίον του, αλλά όσοι δεν αγωνίζονται. Και σήμερα το παίζουν αυτοί που επέτρεψαν στο Καραμανλή να τον σώσει απ' τη λαϊκή αγανάκτηση κι οργή," με τη μεθόδευση και τη κοροϊδία των δικών. Όσοι δεν έκαναν τίποτα για να χτυπηθεί αυτή η μεθόδευση, όσοι δεν κάλεσαν μαζικά το λαό όπου να καταγγείλουν και να ξεσκεπάσουν το Καραμανλή αλλά αντίθετα περιορίστηκαν σε χαρτοπόλεμο και σε δηλώσεις στο Τύπο.
Αν δεν είχε γίνει μαζικός λαϊκός αγώνας μετά το 61, και τα κόμματα περιορίζονταν σε δηλώσεις για βία και νοθεία στις εκλογές, ο Καραμανλής δεν θάχε πέσει ποτέ.
Παίξανε και παίζουν το παιχνίδι του αυτοί που επέτρεψαν τη διάσωση του. Κι αυτή με τη σειρά της, οδήγησε στην τρομοκρατία ενάντια στην οποία και σήμερα δεν κάνουν τίποτα, και που θα οδηγήσει στα αυριανά μεγαλύτερα χτυπήματα.
Το πραξικόπημα του '67, το γεγονός ότι δεν έγινε κάθαρση και το Σύνταγμα και το θεσμικό πλαίσιο που δημιουργήθηκαν, δείχνουν με τρόπο αδιαμφισβήτητο ότι στη χώρα μας δεν υπάρχει καμμία απολύτως περίπτωση ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό. Δε χρειάζεται να πάμε στη Χιλή, αλλά η δική μας η πείρα μας αρκεί για να δείξει ότι το να μιλάς για πέρασμα στο Σοσιαλισμό με ειρηνικές, κοινοβουλευτικές, "δημοκρατικές διαδικασίες" είναι, για την Ελλάδα τουλάχιστον, ηλιθιότητα με περικεφαλαία και καλλιέργεια και πάλι επικίνδυνων για το λαό λεγκαλιστικών αυταπατών. Αυτή η γραμμή είναι η ίδια γραμμή που είχαν προδικτατορικά τόσο η ΕΔΑ όσο και το ΚΚΕ δηλαδή και τα σημερινά ΚΚΕ. Δοκιμάστηκε κιόλας μια φορά κι οδήγησε όχι στη δημοκρατική αντι-ιμπεριαλιστική αλλαγή, όχι στο σοσιαλισμό, αλλά στον ανοιχτό φασισμό και στην αμαχητί παράδοση του λαϊκού
κινήματος στους φασίστες. Και το ίδιο θα επαναληφθεί και σήμερα έτσι που πάνε.
Γιατί και αν ακόμα φανταστούμε ότι αύριο γίνεται συμμαχία λαϊκής ενότητας των ΚΚ με το ΠΑΣΟΚ, τύπου Αλλιέντε ή Σο-σιαλιστών-Κομμουνιστών στη Γαλλία, μ' ένα στοιχειώδες πρόγραμμα αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό και δημοκρατικό, που να ανοίγει το δρόμο προς το σοσιαλισμό, και φανταστούμε ότι κερδίζεται η πλειοψηφία στις εκλογές, σε ποια δύναμη θα στηριχτεί μια τέτοια κυβέρνηση; Στο Στρατό του Ντάβου, στην Αστυνομία του Καραθανάση, στη Δικαιοσύνη του Μπλέτσα,
για τις οποίες δεν χάνουν ευκαιρία να μας πούνε ότι δεν έχουν εκκαθαριστεί; Και τότε δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τι θα συμβεί.
Απ' όλα αυτά βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι τα δύο ΚΚ δεν έχουν για στόχο το Σοσιαλισμό, ούτε με ειρηνικά μέσα, ούτε με ένοπλα. Δεν έχουν δηλαδή για στόχο την επαναστατική κοινωνική αλλαγή. Κι όλ' αυτά που λένε στα προγράμματα τους, Σοσιαλισμός, Δημοκρατική Αντιιμπεριαλιστική επανάσταση, εκμετάλλευση νόμιμων δυνατοτήτων, προετοιμασία δίκαιας ένοπλης άμυνας σε περίπτωση πραξικοπήματος είναι σκέτος βερμπαλισμός και λόγια του αέρα με τα οποία οι ηγεσίες των δύο ΚΚ
προσπαθούν να παραπλανήσουν τη βάση τους, την εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους, που πραγματικά ποθούν και θέλουν ν' αγωνιστούν για μια λεύτερη, ανεξάρτητη και σοσιαλιστική Ελλάδα.
Το μόνο που ενδιαφέρει τις ηγεσίες τους είναι μερικές έδρες στη Βουλή, τα γραφεία τους κι ο μηχανισμός τους, η εφημερίδα τους, οι εκλογές, κτλ. Κι αυτά αρκετά είναι και φτάνουν. Και γι' αυτό δεν κάνουν τίποτα κι έχουν μετατραπεί σε βασικό στήριγμα του Καραμανλή. Και γι' αυτό αποκαλούν προβοκάτορας κι ύποπτα στοιχεία όσους βρίσκονται στη πρώτη γραμμή του αγώνα, είτε στις άμεσες διεκδικήσεις μέσα στα εργοστάσια, είτε όσους αγωνίζονται στις μαζικές κινητοποιήσεις είτε όσους αγωνίζονται ένοπλα όπως η "17 ΝΟΕΜΒΡΗ".
......
Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ
Προς την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία"
Σας στέλνουμε το παρά κάτω κείμενο μας και σας ζητάμε τη δημοσίευση του. Ξέρουμε πολύ καλά ότι η εφημερίδα σας κάθε άλλο παρά συμφωνεί με τις απόψεις μας, αλλά σας το στέλνουμε για τους δυο πάρα κάτω λόγους.
1) Η εφημερίδα σας υπήρξε η μόνη που σεβάστηκε στοιχειωδώς την αλήθεια σε σχέση με τις ενέργειες μας.
2) Η εφημερίδα σας έχει δημοσιεύσει στο παρελθόν σειρά από κείμενα κομμάτων, όπως και διαφόρων οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, με τις οποίες κάθε άλλο παρά ταυτίζεται. Έχει δημοσιεύσει μεταξύ άλλων κείμενα του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσ. Πέρσι δημοσίευσε σε ειδική έρευνα σειρά από κείμενα όλων σχεδόν των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Το καλοκαίρι ήταν η μόνη που δημοσίευσε το κείμενο του Γερμανού Αγωνιστή Ρ. Πόλε.
Το κείμενο μας βέβαια είναι μεγάλο, θα μπορούσε όμως να δημοσιευτεί σε δυο-τρεις συνέχειες.
Στέλνουμε το κείμενο μόνο στην εφημερίδα σας, χωρίς να το στείλουμε αλλού, θα περιμένουμε μια βδομάδα. Σε περίπτωση που διάφορες πιέσεις σας εμποδίσουν να το δημοσιεύσετε, θα στείλουμε μετά τη βδομάδα, αλλού.
Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ
Απρίλης 1977
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ
Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού επιδοκίμασε με ενθουσιασμό τη δίκαια ενέργεια μας. Κι ο λαός πανηγύριζε, τα κόμματα έτρεξαν να την καταδικάσουν. Απ' τη μια ο λαός πανηγύριζε, κι απ' την άλλη οι ηγεσίες μαζί με την αντίδραση που ανησυχούσε. Αυτό το χάσμα (που τονίστηκε άλλωστε στην έρευνα της "Ελευθεροτυπίας") ανάμεσα στη βάση και τη κορυφή, ανάμεσα στο λαό και στις ηγεσίες, δεν είναι κάτι το καινούργιο. Είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό της πολιτικής κατάστασης. Απλώς, η ενέργεια μας το έδειξε με τρόπο τελείως ξεκάθαρο.
Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 60 και κυρίως μετά το 65, με την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, πλατειά λαϊκά στρώματα συνειδητοποιούν τη φύση του συστήματος και τα συνθήματα του αγώνα μετατρέπονται από αφηρημένα δημοκρατικά σε συγκεκριμένα ενάντια στο παρακράτος, δηλαδή το φασιστικό μηχανισμό και ενάντια στον ιμπεριαλισμό, δηλαδή ενάντια στα παρακοινοβουλευτικά κέντρα εξουσίας και το ίδιο το σύστημα. Παράλληλα αρχίζουν να ξεφεύγουν από τον έλεγχο των κομμάτων,
και ο αγώνας απ' το Κοινοβούλιο, τις ηγεσίες, τα γραφεία, μαζικοποιείται και περνάει στο δρόμο.
Στα Ιουλιανά μπαίνουν αυθόρμητα τα πρώτα συνθήματα ενάντια στο NATO, ενάντια στο βασιλιά, κτλ., και στελέχη της τότε ΕΔΑ κυνηγάνε στο δρόμο όσους τα ρίχνουνε. Οι στόχοι αυτοί εξακολουθούν να είναι οι στόχοι των περισσότερων αντιστασιακών οργανώσεων στη περίοδο της δικτατορίας, ενώ οι ίδιες
οι εφημερίδες των ΚΚ στο εξωτερικό αναγνωρίζουν ότι η αντίσταση η πραγματική βρίσκεται πολύ πιο κάτω απ' τις θέσεις του λαού. Τέλος η λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου δείχνει ότι τα θέματα αυτά αγκαλιάζονται από ακόμα πλατύτερες μάζες. Η εξέγερση έγινε όχι μόνο έξω απ' τα κόμματα γιατί τα κόμματα δεν λειτουργούσαν, αλλά και ενάντια στη θέληση των περισσότερων, θυμίζουμε τη δήλωση
του Δρακόπουλου τη πρώτη μέρα της κατάληψης ότι προβοκάτορας στο Πολυτεχνείο βάζουν σε κίνδυνο τη φιλελευθεροποίηση του Παπαδόπουλου.
Οι δυο αυτοί στόχοι παραμένουν και σήμερα ανεκπλήρωτοι αφού όλοι παραδέχονται ότι κάθαρση δεν έγινε και τίποτε το ουσιαστικό δεν έχει γίνει ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Οι στόχοι όμως αυτοί δεν μπορούν να εκπληρωθούν στα πλαίσια του συγκεκριμμένου συστήματος. Έχουν δηλαδή χαρακτήρα επαναστατικό, κι απ' αυτό πηγάζει η αντίθεση ανάμεσα στο λαό και τις ηγεσίες. Γιατί αν τα κόμματα της αριστεράς είχαν στοιχειώδη συνέπεια, κι οι πράξεις ανταποκρίνονταν σ' αυτά που λένε για κάθαρση και για το NATO, θάπρεπε να κάνουν τα ίδια με μας κι επί πλέον στο πλάνο των μαζικών αγώνων νάχουν κάνει γερούς μαζικούς αγώνες τύπου ανένδοτου, με τα προβλήματα πούχουμε και που γίνονται ακόμα πιο παρειά για το λαό με την οικονομική κρίση και το πληθωρισμό, και με τη κρίση στο Αιγαίο και το Κυπριακό. Αλλά αντίθετα, κρατάνε απ' τη μια μια επαναστατική φρασεολογία, να μην
τους φύγει η βάση τους κι απ' την άλλη κάνουν ότι μπορούν για να επαναφέρουν το λαϊκό αγώνα στα πλαίσια του συστήματος, με αποτέλεσμα νάχουν γίνει το βασικό στήριγμα του Καραμανλή.
Τα δυο ΚΚ λένε στη βάση τους ότι σήμερα εκμεταλλεύονται τις νόμιμες μορφές πάλης για την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος κι ότι αύριο δεν αποκλείονται κι άλλες μορφές πάλης, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα πάρουν τα όπλα. Προτού εξετάσουμε τις ένοπλες μορφές, ας ρίξουμε μια ματιά στο τι είδος εκμετάλλευση των νόμιμων μορφών πάλης έκαναν για ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος.
ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΝΟΜΙΜΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΜΑΖΙΚΟΠΟΙΗΣΗ TOΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.
Οι δυο παραπάνω στόχοι ήταν οι ίδιοι που εκφράστηκαν με την σειρά συνθημάτων που δέσποζαν στις πρώτες μετά την 24 Ιούλη 1974 λαϊκές κινητοποιήσεις. Τα συνθήματα αυτά μπήκαν αυθόρμητα απ' τη δάση κι έκφραζαν τα αιτήματα της τιμωρίας των φασιστών, της κάθαρσης του φασιστικού μηχανισμού, του χτυπήματος των δεσμών εξάρτησης απ' τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Κανένα σύνθημα για εκλογές δεν δέσποζε την εποχή εκείνη. Τι έκαναν τα κόμματα; Σούρθηκαν πίσω απ' το λαό, τραβώντας τον προς τα πίσω, με πρώτο το ΚΚ εσ. που έλεγε ότι πάρθηκαν πολλά μέτρα εκδημοκρατισμού κι ότι θα παρθούν ακόμα περισσότερα, που κριτίκαρε σαν δημαγωγούς όσους ζήταγαν κάθαρση. Έλεγαν ότι δεν βάζουν θέμα τιμωρίας γιατί τιμωρία ίσον εκδίκηση κι αυτοί είναι υπέρ της συμφιλίωσης. Όταν ο λαός ζητούσε
να ξηλωθούν οι βάσεις για να σταματήσει η κοροϊδία με το NATO, αυτοί έλεγαν: επαναστατικό μέτρο η έξοδος απ' το στρατιωτικό σκέλος. Άλλαξε ο Καραμανλής στο Παρίσι, μας έλεγαν, δεν είναι ο παλιός, θα κτυπήσει τους φασίστες και θα φτιάξει πραγματική Δημοκρατία δυτικού τύπου. Λες και αυτό εξαρτάται απ' τη θέληση ενός ανθρώπου κι όχι απ' τα αντικειμενικά δεδομένα μιας κοινωνίας.
Η ένταση των συνθημάτων για κάθαρση και τιμωρία είχαν σα συνέπεια να αναβάλει για λίγο ο Καραμανλής τις εκλογές -που τις προετοίμαζε για το Σεπτέμβρη- και να παρθούν τα πρώτα δημαγωγικά μέτρα, οι διαθεσιμότητες των βασανιστών. Μόλις προκηρύχτηκαν οι εκλογές όλα τα κόμματα είπαν: πρώτα κάθαρση κι ύστερα εκλογές. Και τι έκαναν, ποια λαϊκή κινητοποίηση κάλεσαν μ' αυτό το στόχο, όταν μάλιστα ήξεραν ότι αυτές οι εκλογές είχαν στρατηγική σημασία για το σύστημα γιατί ήταν
οι πρώτες και γιατί απ' αυτές πάγαινε η Βουλή που θάφτιαχνε το Σύνταγμα; Καμμία.
Στη συνέχεια, μας μίλησαν για ανένδοτο αγώνα αν περνούσε το Σύνταγμα, που στη Βουλή κριτίκαραν ότι σε γενικές γραμμές είναι το Παπαδοπουλικό, ενώ οι δρόμοι της Αθήνας είχαν γεμίσει με συνθήματα: Κάτω ο νέος φασισμός, όχι στο φασιστικό Σύνταγμα, κάτω η νέα τρομοκρατία. Και πάλι βέβαια ούτε μια λαϊκή κινητοποιηση δεν έκαναν. Και το ίδιο έγινε και με τη σειρά των φασιστικών νόμων (ιδιώνυμο,
εκτοπίσεις, απαγόρευση διανομής προκηρύξεων, κτλ.) που αφαιρούν κάθε ουσιαστικό περιεχόμενο και αναιρούν τις κλασσικές αστικές ελευθερίες που ήσαν κατοχυρωμένες στα κλασσικά συντάγματα των δυτικών αστικών δημοκρατιών παλαιότερα.
Καμμία βέβαια κινητοποίηση δεν έγινε ούτε για το γεγονός ότι δεν έγινε κάθαρση κι ούτε για τη κοροϊδία που γίνεται με το NATO και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Κι είναι τέλος χαρακτηριστικό ότι για την αθώωση των δολοφόνων του Πολυτεχνείου δεν είναι τα κόμματα που οργάνωσαν διαδήλωση αλλά η ΕΦΕΕ όπως και με τη διαδήλωση ενάντια στη φασιστική τρομοκρατία, πάλι δεν είναι τα κόμματα αλλά οι
δήμαρχοι και με τις απειλές της κυβέρνησης πνίγηκε και ματαιώθηκε.
Τι εκμετάλλευση λοιπόν των νόμιμων μορφών έγινε; Ο Καραμανλής έκανε ό,τι ακριβώς ήθελε χωρίς να συναντήσει καμιά απολύτως ουσιαστική λαϊκή αντίδραση οργανωμένη απ' τα κόμματα, φοβερίζοντας συνέχεια με το μπαμπούλα των τανκς. Αντίθετα τα κόμματα χρησιμοποιούν τις νόμιμες μορφές για να του σπάσουν την αγωνιστικότητα του, να του καλλιεργήσουν την ηττοπάθεια, να τον μάθουν να σκύψει συνέχεια το κεφάλι και να τρώει χτυπήματα "μην τύχει και δώσει αφορμή", να το στέλνει στο σπίτι του. Ενώ πριν από 15 χρόνια δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι κατέβαιναν σε μαζικές δυναμικές εκδηλώσεις ενάντια στη τότε καραμανλική τρομοκρατία, τους αμερικάνους, το παλάτι, σήμερα στέλνουν το λαό σπίτι του και καλάνε διάλεξη-όπερέττα στο θέατρο με 300 άτομα, η συγκέντρωση-πανηγύρι με 1500 άτομα
στα Προπύλαια ή στο Πολυτεχνείο. Κι αυτό το ονομάζουν μαζικοποίηση, ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος.
Λένε οι εργαζόμενοι: θα γιορτάσουμε στη Πλατεία Κοτζιά τη Πρωτομαγιά. Είναι κατακτημένο δικαίωμα μας, με σκληρούς κι αιματηρούς αγώνες. Όχι, τους λέει ο Καραμανλής, στο Πεδίο του Άρεως. Μάλιστα απαντάνε τα κόμματα. Λένε οι νεολαίες: η πορεία για τη 17 Νοέμβρη θα πάει στην Αμερικάνικη Πρεσβεία γιατί η Λαϊκή εξέγερση είχε χαρακτήρα αντιαμερικανικό, αντιιμπεριαλιστικό. Όχι, λέει ο
Καραμανλής, νάσαστε φρόνιμοι και να πάτε στο Σύνταγμα γιατί οι Αμερικάνοι είναι φίλοι μας. Βεβαίως, απαντάνε τα κόμματα και πέφτουν πάνω στις νεολαίες και με σειρά πιέσεων, τις υποχρεώνουν να αλλάξουν την απόφαση.
Στις 1 Απρίλη 1975, χιλιάδες αγωνιστές απ' τη βάση όλων των κομμάτων κι όχι μόνο το ΕΚΚΕ, μπαίνουν αυθόρμητα στο άντρο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για να το κάψουν. Τα κόμματα όχι μόνο δεν τους υποστηρίζουν, όχι δεν τους καλύπτουν, αλλά τους αποκαλούν προβοκάτορας. Γίνεται η απεργία στις 25 του Μάη ενάντια στον αντεργατικό νόμο 330. Χιλιάδες εργαζόμενοι διαδηλώνουν και ο Καραθανάσης τους πνίγει στα δακρυγόνα. Αντιστέκονται ενάντια σ' αυτή τη τρομοκρατία. Τα κόμματα
και πάλι, κι ενώ πρόκειται για απεργία με συγκεκριμένο πολιτικό στόχο, πάλι τους αποδοκιμάζουν μιλώντας για προβοκάτορας, έτσι, μόλις τους τρίζει τα δόντια ο Καραμανλής, κι ενώ υπήρχαν οι προϋποθέσεις να μη περάσει ο νόμος 330, κάνουν όλα τα κόμματα πίσω κι εγκαταλείπουν τους εργαζόμενους, την απεργία και κάθε αγώνα.
Πάνε τα πλοία του 6ου στόλου στη Ρόδο. Εκατοντάδες αγωνιστές κατεβαίνουν αυθόρμητα κι αντιμετωπίζουν βροχή δακρυγόνων κι εμποδίζουν τα πληρώματα να κατέβουν στο νησί. Έρχεται ο 6ος στόλος στον Πειραιά, κινητοποιούνται οι νεολαίες για να τον εμποδίσουν. Πλακώνουν τα κόμματα και τις διατάζουν να κάνουν πίσω "για να μη δώσουν αφορμή". Αντίθετα λοιπόν απ' ό,τι θα περιμένει κανείς,
όπου υπάρχουν γεροί μηχανισμοί των κομμάτων της αριστεράς, αγώνες δεν γίνονται, κι όπου δεν υπάρχουν, ο λαός κινητοποιείται κι αγωνίζεται.
Γίνονται τόσοι διεκδικητικοί αγώνες στα εργοστάσια για τα άμεσα αιτήματα των εργαζομένων: στάσεις εργασίας, απεργίες, καταλήψεις. Οι μηχανισμοί των κομμάτων δεν χάνουν ευκαιρία να αποκηρύξουν τα πιο μαχητικά στοιχεία, να ευθυγραμμιστούν με τις πιο συμβιβαστικές λύσεις, τις λύσεις που είναι οι συμφέρουσες στην εργοδοσία, να σαμποτάρουν στην ουσία κάθε γενικότερο συντονισμένο και πιο
δυναμικό αγώνα, και κάθε προέκταση του αγώνα στο πολιτικό επίπεδο. Έτσι, τι κάνουν στην ουσία πέρα από ακαδημαϊκές διακηρύξεις, για τα τόσα χτυπήματα, τις δίκες, τις απολύσεις συνδικαλιστών; Καμμία συγκεκριμένη μαζική απάντηση.
Τέλος, σ' όλη αυτή τη περίοδο, μπήκαν εκατοντάδες βόμβες σ' αμερικανικά αυτοκίνητα Ξ Α όπως και σ' αυτοκίνητα γνωστών φασιστών. Δεκάδες βόμβες σ' αμερικάνικες Τράπεζες ή σε φασιστικούς στόχους. Κι όλα αυτά από απλούς αγωνιστές της βάσης. Τα κόμματα είτε τις αγνόησαν εντελώς, είτε τις απέδωσαν καθαρά σε φασίστες και προβοκάτορας. Κι όταν έγιναν οι πρώτες συλλήψεις μερικών κι
αποδείχθηκε ότι ήταν αγωνιστές απ' τη βάση των κομμάτων, τι συγκεκριμένο έκαναν για να τους υποστηρίξουν; Τι πολιτική κάλυψη τους πρόσφεραν; Απολύτως καμιά.
Όπως και σ' αυτούς της 24 Ιούλη 75 και της 25 Μάη 76. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία όταν σκεφτεί κανείς ότι όταν δικάστηκαν το δικαστήριο πρότεινε την αθώωση κατηγορούμενου για εμπρησμούς ΞΑ αυτοκινήτων, λέγοντας ότι είναι πατριωτική πράξη.
Απ' όπου και να κοιτάξουμε τα πράγματα θα καταλήξουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Απ' τη μια το λαό, τον "απλό κοσμάκη" που θέλει, έχει διάθεση να αγωνιστεί κι αγωνίζεται όπως μπορεί, κι απ' την άλλη τα κόμματα που τον τραβάνε προς τα πίσω, τον στέλνουνε σπίτι του. Τα κόμματα που εκμεταλλεύονται τις νόμιμες δυνατότητες όχι για την ανάπτυξη αλλά για την συρρίκνωση και την απομαζικοποίηση του λαϊκού κινήματος, σε τέτοιο βαθμό που τρία χρόνια μετά την αλλαγή να μην έχουν καλέσει ούτε μια σημαντική λαϊκή εκδήλωση σε ανοικτό χώρο (εκτός απ' τις επέτειες 21 Απρίλη, 17 Νοέμβρη που δεν μπορούσαν να μην τις κάνουν). Κι αυτές που έγιναν 24 Ιούλη, 25 Μάη, ξεκίνησαν έξω απ' τα κόμματα, κι είδαμε πώς τις αντιμετωπίσανε. Αυτή είναι η περιβόητη εκμετάλλευση των νόμιμων δυνατοτήτων για την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος.
ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ
Τα δύο ΚΚ στα μέλη της βάσης τους, που ανησυχούνε απ' το γεγονός ότι ο φασιστικός μηχανισμός παραμένει ανέπαφος και μπορεί να ξαναχτυπήσει αύριο και τους ρωτάνε τι θα γίνει τότε, απαντάνε ότι βέβαια τότε θα χρησιμοποιήσουν άλλες μορφές και πολλές φορές λένε ανοιχτά ότι θα πάρουν τα όπλα να αμυνθούν. Αλλά αυτό είναι παραπλάνηση, ψέμα, καλλιέργεια ψευδαισθήσεων στο λαό κι ανευθυνότητα. Γιατί δεν υπάρχει απολύτως καμμία τέτοια περίπτωση δηλαδή ένοπλης άμυνας των δύο ΚΚ. Κι αυτό αποδεικνύεται όχι απ' αυτά που λένε δημαγωγικά στη βάση τους, αλλά απ' την ίδια τη ζωή, απ' την ίδια την πείρα.
Πολλοί ξεγελιούνται απ' τα αντάρτικα 1940-44, το Δεκέμβρη, το δεύτερο αντάρτικο. Αλλά τα σημερινά
ΚΚΕ -και τα δύο- δεν έχουν καμμία απολύτως σχέση με το ΚΚΕ εκείνης της περιόδου.
Το ΚΚΕ εκείνης της εποχής ήταν κόμμα επαναστατικό. Μπορεί να έκανε λάθη πολιτικά και στρατιωτικά αλλά ήταν επαναστατικό κι έκανε ένοπλο αγώνα για την κατάληψη της εξουσίας, που μπορούσε κι έπρεπε να την πάρει. Ενώ τα σημερινά είναι κόμματα συνειδητά ρεβιζιονιστική, ρεφορμιστικά και δεν έχουν για στόχο την ένοπλη κατάληψη της εξουσίας. Κι αυτό φαίνεται τελείως καθαρά απ' τη στάση τους στο πραξικόπημα του 67 και στη δικτατορία.
Στο πραξικόπημα δεν αντέταξαν καμμία αντίσταση και δεν προετοίμασαν το λαό για αντίσταση. Στη συνέχεια και σ' όλη τη δικτατορία δεν έκαναν ούτε μία τον αριθμό ένοπλη ενέργεια. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δεν έχασαν ευκαιρία να καταδικάζουν την ένοπλη και δυναμική αντίσταση σε κάθε δίκη, δίνοντας έτσι εξετάσεις στην αντίδραση κι αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι έχουν γίνει φρόνιμα παιδάκια κι ότι δεν πρόκειται να προετοιμάσουν ένοπλη κατάληψη της εξουσίας. Και γι' αυτό τους νομιμοποίησαν. Η νομιμοποίηση δείχνει όχι ότι έχουμε ότι άλλαξε η φύση των ΚΚ κι αυτό το απέδειξε η στάση τους στη
δικτατορία. Γιατί όταν δεν χρησιμοποιείς ένοπλες ενέργειες σε φάση ανοιχτής δικτατορίας όταν η λαϊκή βία είναι αποδεκτή απ' τα πιο πλατειά δυνατόν λαϊκά στρώματα μέχρι και τη δεξιά, πότε θα τη χρησιμοποιήσεις. Αυτό δείχνει με τρόπο αναμφισβήτητο ότι δεν έχεις πρόθεση να τη χρησιμοποιήσεις ποτέ.
Βέβαια, πολλά στελέχη, όταν τους ρωτάνε, λένε ότι φταίει η διάσπαση του '68 που αποδιοργάνωσε
το κόμμα και γι' αυτό δεν έγινε δυναμική αντίσταση. Κι αυτό όμως είναι ψέμμα αν αναλογιστούμε πόσοι και πόσοι, χωρίς καμμία πείρα, υλικά, χρήματα, έκαναν δεκάδες δυναμικών ενεργειών ξεκινώντας από το μηδέν. Αντίθετα τα δύο ΚΚ και πείρα συνωμωτικής δουλειάς είχαν και υλικά και χρήματα μπορούσαν πολύ πιο εύκολα να βρούνε και το κυριότερο, διάθεταν -παρά τα χτυπήματα πούχαν δεχτεί- πλήθος
από μαχητικούς πρωτοπόρους αγωνιστές, δυναμικά εργατικά στοιχεία, που ήταν έτοιμοι να τα παρατήσουν όλα σε μια μέρα και να ξεκινήσουν όχι μικρές δυναμικές ενέργειες αλλά ακόμα και αντάρτικο βουνού με το πρώτο νεύμα του κόμματος. Και τα κόμματα τους κορόιδευαν και δεν έκαναν τίποτε, γιατί τέτοια ήταν η γραμμή τους: να μη γίνει δυναμική αντίσταση.
Αυτό τόδειξε τέλος η στάση τους απέναντι στη "φιλελευθεροποίηση" του Παπαδόπουλου. Έτρεξαν αμέσως να συμμετάσχουν γιατί όπως είχε πει τότε ο Ηλιου: δύο δρόμοι υπάρχουν, ή βίαια σύγκρουση ή αποδοχή της "φιλελευθεροποίησης". Κι αφού αποκλείουμε το πρώτο, μας μένει το δεύτερο. Κι εκεί θα κατάληγε και το ΚΚΕ-εξ. Αλλά το Πολυτεχνείο τους πρόλαβε.
Τέλος, οργανωτικά, σήμερα γίνεται και μια άλλη κοροϊδία με διάφορα καλπάκια που έχουν για στόχο να δημιουργήσουν την εντύπωση στα μέλη της βάσης ότι προετοιμάζεται παράνομο τμήμα που θα αμυνθεί ενεργητικά. Κι αυτό είναι κοροϊδία γιατί παράνομο τμήμα μπορεί να προετοιμάζεται, όπως άλλωστε μπορεί να προετοιμάζουν κι άλλα κόμματα, αλλά όχι για αντίσταση ενάντια στους φασίστες, αλλά γι' αυτό πούγινε και στις 21 Απρίλη, δηλαδή το κρύψιμο μέρους της ηγεσίας και την έκδοση παράνομης εφημερίδας από ένα παράνομο εκδοτικό μηχανισμό, πράγμα που τα ΚΚ είχαν πάντα. Όχι όμως για την ανάπτυξη ενεργητικής και ένοπλης αντίστασης. Κι αυτό άλλωστε φάνηκε απ' την αντίδραση τους στο ψευτοπραξικόπημα του Φλεβάρη 1975. Τη πρώτη μέρα που οι πληροφορίες ήταν συγκεχυμένες, δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να καίνε λίστες ονομάτων και να πούνε σε μερικά στελέχη να μη κοιμηθούν στα σπίτια τους. Αυτό το μεγαλειώδες ιστορικό δίδαγμα έβγαλαν απ' το πραξικόπημα του 67!
Καμμιά όμως λαϊκή κινητοποίηση. Γιατί αν είχαν στόχο να αμυνθούν έπρεπε -στο επίπεδο τουλάχιστον των μαζικών κινητοποιήσεων να κατεβάσουν την ίδια μέρα 500 χιλιάδες - 1 εκατομμύριο κόσμο σε μαχητική διαδήλωση στους δρόμους της Αθήνας (χωρίς να λέμε ότι αυτό μόνο του θα έφθανε).
Αλλά δεν έκαναν απολύτως τίποτα, όπως οποιοσδήποτε που θα δεχόταν μοιρολατρικά κι αμαχητί οποιοδήποτε χτύπημα.
Ο ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ, Η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΠΛΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.
Θα μας απαντήσουν ενδεχόμενα ότι δεν έκαναν μαζικές κινητοποιήσεις για να μη δώσουν αφορμή και ο άθικτος φασιστικός μηχανισμός ξαναχτυπήσει κάνοντας πραξικόπημα. Κι αύριο, σε μια άλλη φάση που θάχει "διευρυνθεί και σταθεροποιηθεί η δημοκρατία" θα γίνουν δυνατότεροι μαζικοί αγώνες, θα γίνουν συμμαχίες κι άλλες διεργασίες και θα περάσουμε με "δημοκρατικές και ειρηνικές διαδικασίες" στη
δημοκρατική αντιιμπεριαλιστική αλλαγή και στο σοσιαλισμό. Για να απαντήσουμε σ' αυτά τα ερωτήματα πρέπει να ρίξουμε μια σύντομη ματιά στο φασιστικό μηχανισμό.
Σήμερα όλα τα κόμματα της αριστεράς λένε ότι κάθαρση δεν έγινε, που σημαίνει ότι ο φασιστικός κρατικός μηχανισμός παραμένει άθικτος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι παραμένει άθικτος έχει για στόχο σήμερα να κάνει πραξικόπημα κι ούτε ότι χρησιμοποιεί τους νεοφασίστες για να "αποσταθεροποιήσει τη Δημοκρατία". Ο φασιστικός κρατικός μηχανισμός δε βγήκε μόνο απ' την εφτάχρονη δικτατορία.
Υπήρχε και πριν τη δικτατορία. Έκανε ανοιχτές επεμβάσεις, χρησιμοποιώντας τη βία ενάντια στο λαό, οργανώνοντας την τότε καραμανλική τρομοκρατία, δολοφονώντας το Λαμπράκη. Σε συνεργασία με τη ΣΙΑ οργάνωσε τη βία και νοθεία στις εκλογές του 61 για να κρατηθεί η δεξιά στην εξουσία.
Σε συνεργασία πάλι με τη ΣΙΑ και το παλάτι ανάτρεψε τον Παπανδρέου το 65 για να αποτρέψει χτύπημα του φασιστικού μηχανισμού. Και το 67 δεν δίστασε, πάλι με τη ΣΙΑ, να φθάσει στο πραξικόπημα και
την ανοιχτή δικτατορία, όχι γιατί ο Παπανδρέου είχε κανένα αντιιμπεριαλιστικό ή αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, αλλά γιατί η στοιχειώδης εκκαθάριση του Στρατού, της ασφάλειας, του κρατικού μηχανισμού που ήταν αναγκασμένος να κάνει, μπρος στην πίεση του λαϊκού κινήματος, άνοιγε διαδικασίες που ξέφευγαν απ' τον έλεγχο του συστήματος. Για το φασιστικό κρατικό μηχανισμό και τις επεμβάσεις του, με καθαρά κοινοβουλευτικές διαδικασίες, τα κόμματα του συστήματος δεν μπορούν να
κρατηθούν στην εξουσία. Και γι' αυτό είναι απαραίτητο, γι' αυτό προτιμήθηκε να σωθεί φτάνοντας μέχρι τη δικτατορία, παρά να αφεθεί ο Παπανδρέου να κερδίσει τις εκλογές, παρ' ότι δεν ήταν ταξικός εχθρός κι εντάσσονταν μέσα στα πλαίσια του συστήματος ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Ο φασιστικός μηχανισμός είναι απαραίτητος για να μπορούν τα κόμματα του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας να κυριαρχούν στο πολιτικό πλάνο. Και γι' αυτό και σήμερα η Δεξιά δεν έκανε
κάθαρση. Κι ο φασιστικός κρατικός μηχανισμός επεμβαίνει και θα συνεχίσει να επεμβαίνει με δύο τρόπους.
Απ' τη μια παραμένει δίπλα στο κοινοβούλιο και επεμβαίνει παράλληλα με τη λειτουργία του κι απ' την άλλη θα χρησιμοποιήσει χτύπημα ευρύτερης κλίμακας τύπου πραξικοπήματος ή στρατιωτικού νόμου. Έτσι σήμερα χρησιμοποιεί τους νεοφασίστες και τις βόμβες τους, τα τροχαία, τα δακρυγόνα, κρανοφόρους για "αποσταθεροποίηση" αλλά για το αντίθετο, για να τρομοκρατήσει κι εκφοβίσει το
λαό.
Για να τον αποπροσανατολίσει δείχνοντας στο πρόσωπο των αστείων Καλέντζη ή Κακκαβά το φασιστικό κίνδυνο. Για να παρουσιαστεί έτσι ο Καραμανλής σα Δημοκρατία που χτυπάει τους φασίστες και ανοίξει έτσι το δρόμο σε συλλήψεις αριστερών. Για να ξανακάνει το σύνθημα "Καραμανλής ή τα τανκς" επίκαιρο με τη καραμέλα της "αποσταθεροποίησης". Και γι' αυτο δεν κρατιώνται ούτε τα στοιχειώδη
προσχήματα, για να καταλαβαίνουν καλά οι μάζες τις συνδέσεις με το κρατικό μηχανισμό. Π.χ. ο Μπάμπαλης οδηγούσε το αυτοκίνητο που παρακολούθησε τον Κακαουνάκη, αφήνονται ο Νικολαΐδης και Χολέβας ενώ υπήρχε τηλεφωνική συζήτηση για βόμβες. Ο Καλέντζης που δήθεν αναζητούσε η ασφάλεια κοιμόταν σπίτι του επί δύο μήνες, κτλ.
Κι αυτό έχει για συνέπεια να σπρώχνει τα κόμματα να μη κάνουν αγώνα ενάντια στο φασιστικό κρατικό μηχανισμό, δηλαδή τη κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά να συσπειρώνονται για να την υποστηρίζουν ενάντια στις σκιές και τους ανεμόμυλους που δήθεν πάνε να την ανατρέψουν. Κι αυτό έχει πάλι σα συνέπεια να μη υπάρχει καμμία ουσιαστική αντιπολίτευση, να δεσπόζει ο Καραμανλής στη πολιτική σκηνή και να γελοιοποιεί και εξευτελίζει την Αριστερά στο κοινοβούλιο, δίνοντας της μαθήματα, αφού εμφανίζεται δημαγωγική που άλλα λέει και άλλα κάνει, δηλαδή τίποτε δεν κάνει. Π.χ. απάντηση του Καραμανλή προς Παπανδρέου, σε σχέση με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό -που θα ίσχυε και για τα ΚΚ- "αν πιστεύετε αυτό που λέτε πάει να πει ότι είμαστε προδότες, άρα να είσαστε πιο σοβαρός".
Γιατί ενάντια στους προδότες κάνεις γερό λαϊκό αγώνα για να τους ξεσκεπάζεις και να τους ανατρέψεις, δεν υποκλίνεσαι με κοινοβουλευτικές αβρότητες και χαμόγελα. Ο φασιστικός μηχανισμός δεν επεμβαίνει μόνο με τη πάρα πάνω μορφή. Επεμβαίνει με μεγαλύτερα χτυπήματα όταν ανοίγονται ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Και αυτό το δείχνει το πραξικόπημα του '67, το γεγονός ότι ο Καραμανλής κράτησε το μηχανισμό, και τέλος, το Σύνταγμα και όλο το θεσμικό οπλοστάσιο που δείχνουν ότι
προβλέπουν όχι ήρεμη και ομαλή λειτουργία του κοινοβουλευτισμού, όχι σταθεροποίηση αλλά αντίθετα προβλέπουν νέες δυναμικές επεμβάσεις του φασιστικού μηχανισμού. Και το Σύνταγμα κι οι καινούργιοι νόμοι τις "νομιμοποιούν". Έτσι θάχουμε "νόμιμες" εκτοπίσεις, "νόμιμες" διαλύσεις οργανώσεων κι απεργιών, "νόμιμες" συλλήψεις, καταδίκες, φυλακίσεις, κτλ. Τέλος, όλα αυτά δείχνουν ότι η
αντίδραση προσανατολίζεται να χρησιμοποιήσει στο μέλλον όχι αντισυνταγματικό πραξικόπημα, αλλά μάλλον νόμιμη και συνταγματική κήρυξη του στρατιωτικού νόμου, "νομιμοποιώντας" έτσι τα βασανιστήρια.
Ο φασιστικός μηχανισμός κατά συνέπεια υπάρχει, επεμβαίνει, θα επεμβαίνει και θα ξαναχτυπήσει το λαϊκό κίνημα. Η δεξιά μας λέει ότι φταίνε οι λαϊκοί αγώνες, θέλοντας έτσι να εμποδίσει την ανάπτυξη τους, και τα κόμματα της αριστεράς, λέγοντας ότι δεν κάνουν τίποτα για να μη δώσουν αφορμή, έχουν στη πράξη και σ' αυτό το σημείο ευθυγραμμιστεί πολιτικο-ιδεολογικά με την αστική τάξη. Γιατί ο
φασιστικός μηχανισμός όταν χτυπάει, χρησιμοποιεί βέβαια διάφορες προφάσεις. Αλλά άλλο πρόφαση κι άλλο αίτια. Ο φασιστικός μηχανισμός είναι απαραίτητος, όπως είδαμε, για τη πολιτική κυριαρχία του ιμπεριαλισμού στη χώρα μας και γεννιέται και αναπτύσσεται απ' την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την αμερικάνικη κυριαρχία και τη σημερινή φάση ανάπτυξης του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Άλλωστε αυτό, στη σημερινή φάση του ιμπεριαλισμού, είναι παγκόσμιο φαινόμενο.
Στις χώρες της περιφέρειας, τις εξαρτημένες και κάτω από αμερικάνικη κυριαρχία, έχουμε είτε
ανοικτές δικτατορίες, είτε κοινοβουλευτισμούς βιτρίνας, καλυμμένες δικτατορίες με πολύ γερούς κρατικούς φασιστικούς μηχανισμούς. Στις Δυτικοευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις όπου στο στάδιο του ανταγωνιστικού καπιταλισμού και στη πρώτη φάση του ιμπεριαλισμού είχαμε φιλελεύθερες αστικές δημοκρατίες, σήμερα έχουμε αυταρχικές δημοκρατίες για τις οποίες πολλοί λένε σήμερα ότι εξελίσσονται προς μια μορφή "φασισμού με ανθρώπινο πρόσωπο".
Έτσι, ο φασιστικός κρατικός μηχανισμός είναι καθοριστικός παράγοντας ολόκληρης της πολιτικής ζωής, της λειτουργίας του σημερινού κοινοβουλευτισμού. Καθορίζει τα πάντα, από το αποτέλεσμα των εκλογών του 74, τη σύνθεση του Κοινοβουλίου μέχρι και το είδος του Συντάγματος, τη κοινοτική και την εξωκοινοβουλευτική ζωή, όπου δεσπόζει ο Καραμανλής, εφ' όσον τα κόμματα της αριστεράς φοβούνται να καλέσουν τη παραμικρή διαδήλωση εναντίον του, εξ αιτίας ακριβώς της ύπαρξης του μηχανισμού με τον οποίο τους φοβερίζει.
Και επιδρά αρνητικά τέλος και στις σχέσεις, τις συμμαχίες των κομμάτων της αριστεράς. Έτσι ενώ ο λαός, η βάση, ζητάει συνεργασία, συμμαχία, ενότητα, τα κόμματα της αριστεράς είτε δηλώνουν ανοιχτά ότι είναι αντίθετα, είτε πολλαπλασιάζουν τα χοντροειδή προσχήματα για να μη επιτευχθεί συμμαχία της
αριστεράς. Γιατί ξέρουν καλά ότι συμμαχία της αριστεράς, στη χώρα μας, ανοίγει προοπτικές σίγουρης εκλογικής νίκης κι αυτό θα οδηγήσει σε ένοπλο βίαιο χτύπημα της μιας ή της άλλης μορφής απ' το φασιστικό μηχανισμό. Και για να μην πούνε στο λαό ότι πρέπει ν' αγωνιστεί ενάντια σ' αυτό το μηχανισμό, που μπλοκάρει κάθε πορεία προς τα μπρος του λαϊκού κινήματος, τον κοροϊδεύουν προβάλλοντας διάφορα προσχήματα για να χτυπάει το ένα κόμμα το άλλο και να εμποδίζουν έτσι την
ενότητα.
Ο φασιστικός πρακτικός μηχανισμός και οι βίαιες επεμβάσεις του αποτελούν αποφασιστικό φραγμό κι εμπόδιο σε κάθε ανοδική πορεία του λαϊκού κινήματος.
Μπλοκάρουν κάθε κοινοβουλευτική δυνατότητα. Κατά συνέπεια η αντιμετώπιση του μηχανισμού είναι το πρώτο πρόβλημα που μπαίνει σήμερα στο λαϊκό κίνημα για να ανοίξουν προοπτικές πραγματικής κι ουσιαστικής ανόδου του. Η αντιμετώπιση των δυναμικών επεμβάσεων τύπου εκλογικού πραξικοπήματος 61, ή 21 Απρίλη 67, ή Πολυτεχνείου, ή 24 Ιούλη 75, ή 25 Μάη 76, δεν μπορεί να γίνει με παρακάλια και
φλυαρίες στη Βουλή, ούτε με χαρτοπόλεμο και δηλώσεις, αλλά με την ανεμπόδιστη και χωρίς φραγμούς λαϊκή κινητοποίηση και με τη δίκαια χρησιμοποίηση της λαϊκής ένοπλης βίας, Τα ένοπλα χτυπήματα του φασιστικού μηχανισμού δεν αντιμετωπίζονται με την απάθεια και την αδράνεια που καλλιεργούν τα κόμματα, αλλά με δυναμική λαϊκή κινητοποίηση και τη λαϊκή ένοπλη βία.
Και το παιχνίδι αυτού του μηχανισμού το παίζουν, όχι όσοι αγωνίζονται εναντίον του, αλλά όσοι δεν αγωνίζονται. Και σήμερα το παίζουν αυτοί που επέτρεψαν στο Καραμανλή να τον σώσει απ' τη λαϊκή αγανάκτηση κι οργή," με τη μεθόδευση και τη κοροϊδία των δικών. Όσοι δεν έκαναν τίποτα για να χτυπηθεί αυτή η μεθόδευση, όσοι δεν κάλεσαν μαζικά το λαό όπου να καταγγείλουν και να ξεσκεπάσουν το Καραμανλή αλλά αντίθετα περιορίστηκαν σε χαρτοπόλεμο και σε δηλώσεις στο Τύπο.
Αν δεν είχε γίνει μαζικός λαϊκός αγώνας μετά το 61, και τα κόμματα περιορίζονταν σε δηλώσεις για βία και νοθεία στις εκλογές, ο Καραμανλής δεν θάχε πέσει ποτέ.
Παίξανε και παίζουν το παιχνίδι του αυτοί που επέτρεψαν τη διάσωση του. Κι αυτή με τη σειρά της, οδήγησε στην τρομοκρατία ενάντια στην οποία και σήμερα δεν κάνουν τίποτα, και που θα οδηγήσει στα αυριανά μεγαλύτερα χτυπήματα.
Το πραξικόπημα του '67, το γεγονός ότι δεν έγινε κάθαρση και το Σύνταγμα και το θεσμικό πλαίσιο που δημιουργήθηκαν, δείχνουν με τρόπο αδιαμφισβήτητο ότι στη χώρα μας δεν υπάρχει καμμία απολύτως περίπτωση ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό. Δε χρειάζεται να πάμε στη Χιλή, αλλά η δική μας η πείρα μας αρκεί για να δείξει ότι το να μιλάς για πέρασμα στο Σοσιαλισμό με ειρηνικές, κοινοβουλευτικές, "δημοκρατικές διαδικασίες" είναι, για την Ελλάδα τουλάχιστον, ηλιθιότητα με περικεφαλαία και καλλιέργεια και πάλι επικίνδυνων για το λαό λεγκαλιστικών αυταπατών. Αυτή η γραμμή είναι η ίδια γραμμή που είχαν προδικτατορικά τόσο η ΕΔΑ όσο και το ΚΚΕ δηλαδή και τα σημερινά ΚΚΕ. Δοκιμάστηκε κιόλας μια φορά κι οδήγησε όχι στη δημοκρατική αντι-ιμπεριαλιστική αλλαγή, όχι στο σοσιαλισμό, αλλά στον ανοιχτό φασισμό και στην αμαχητί παράδοση του λαϊκού
κινήματος στους φασίστες. Και το ίδιο θα επαναληφθεί και σήμερα έτσι που πάνε.
Γιατί και αν ακόμα φανταστούμε ότι αύριο γίνεται συμμαχία λαϊκής ενότητας των ΚΚ με το ΠΑΣΟΚ, τύπου Αλλιέντε ή Σο-σιαλιστών-Κομμουνιστών στη Γαλλία, μ' ένα στοιχειώδες πρόγραμμα αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό και δημοκρατικό, που να ανοίγει το δρόμο προς το σοσιαλισμό, και φανταστούμε ότι κερδίζεται η πλειοψηφία στις εκλογές, σε ποια δύναμη θα στηριχτεί μια τέτοια κυβέρνηση; Στο Στρατό του Ντάβου, στην Αστυνομία του Καραθανάση, στη Δικαιοσύνη του Μπλέτσα,
για τις οποίες δεν χάνουν ευκαιρία να μας πούνε ότι δεν έχουν εκκαθαριστεί; Και τότε δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τι θα συμβεί.
Απ' όλα αυτά βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι τα δύο ΚΚ δεν έχουν για στόχο το Σοσιαλισμό, ούτε με ειρηνικά μέσα, ούτε με ένοπλα. Δεν έχουν δηλαδή για στόχο την επαναστατική κοινωνική αλλαγή. Κι όλ' αυτά που λένε στα προγράμματα τους, Σοσιαλισμός, Δημοκρατική Αντιιμπεριαλιστική επανάσταση, εκμετάλλευση νόμιμων δυνατοτήτων, προετοιμασία δίκαιας ένοπλης άμυνας σε περίπτωση πραξικοπήματος είναι σκέτος βερμπαλισμός και λόγια του αέρα με τα οποία οι ηγεσίες των δύο ΚΚ
προσπαθούν να παραπλανήσουν τη βάση τους, την εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους, που πραγματικά ποθούν και θέλουν ν' αγωνιστούν για μια λεύτερη, ανεξάρτητη και σοσιαλιστική Ελλάδα.
Το μόνο που ενδιαφέρει τις ηγεσίες τους είναι μερικές έδρες στη Βουλή, τα γραφεία τους κι ο μηχανισμός τους, η εφημερίδα τους, οι εκλογές, κτλ. Κι αυτά αρκετά είναι και φτάνουν. Και γι' αυτό δεν κάνουν τίποτα κι έχουν μετατραπεί σε βασικό στήριγμα του Καραμανλή. Και γι' αυτό αποκαλούν προβοκάτορας κι ύποπτα στοιχεία όσους βρίσκονται στη πρώτη γραμμή του αγώνα, είτε στις άμεσες διεκδικήσεις μέσα στα εργοστάσια, είτε όσους αγωνίζονται στις μαζικές κινητοποιήσεις είτε όσους αγωνίζονται ένοπλα όπως η "17 ΝΟΕΜΒΡΗ".
......
Πεμ 24 Δεκ 2009 - 13:46 από sellos
......
ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΠΡΩΤΟΠΟΡΕΙΑ TOΥ ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ.
Η θέση που πήραν τα δυο ΚΚ η "17 Νοέμβρη" δεν υπάρχει αλλά είναι προβοκατορική φασιστική που εξυπηρετεί τους "σκοτεινούς κύκλους της ανωμαλίας" δείχνει και κάτι άλλο. Ότι και τα δυο χρησιμοποιούν σταλινικές μέθοδες. Γιατί η αντιμετώπιση μιας τάσης μέσα στο λαϊκό κίνημα όχι με πολιτικό διάλογο και κριτική αλλά με ψέματα, διαστρέβλωση, λάσπη και κατασυκοφάντηση είναι ένα απ' τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του σταλινισμού.
Και αυτό που είναι καινούργιο είναι ότι στη πρώτη γραμμή αυτής της λασπολογίας βρίσκεται το ΚΚΕ εσωτερικού και η "Αυγή". Μέχρι τώρα πάσχιζαν να μας πείσουν ότι είναι υπέρ της επίλυσης των διαφορών μέσα στο κίνημα με δημοκρατικό διάλογο, με συζήτηση με πολιτική κριτική. Και τι βλέπουμε;
Ότι όλα αυτά είναι παχιές κουβέντες, κοροϊδία κι ότι παραμένουν ακόμα πιο σταλινικοί απ' τους άλλους. Γιατί τι άλλο είναι η καμπάνια της "Αυγής" με πυχιαίους .τίτλους, δίνοντας τη γραμμή και στις άλλες εφημερίδες, για να πειστεί ο λαός ότι δεν υπάρχει επαναστατική οργάνωση 17 Νοέμβρη; "Απεγνωσμένη προσπάθεια της Λιμπερασιόν να αποδοθεί η εκτέλεση σε αριστεριστές". Γλωσσολογική δήθεν
ανάλυση που δεν διστάζει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αποκλείεται να έγραψαν το κείμενο αριστεροί.
Πιο πρόσφατα, ξανά, ρίχνουν τη γραμμή: εξετάζονται Καλέντζης, Κακαβάς για την εκτέλεση Μαλλιού. Και μεις δεν πρόκειται να συζητήσουμε τα επιχειρήματα τους, γιατί το επίπεδο τους είναι τέτοιο που
σημαίνει αναγκαστικά ότι θεωρούν τους αναγνώστες τους ηλίθιους, που καταπίνουν όποια βλακεία τους αραδιάζουν π.χ. μας αποδίδουν τη λέξη "τσαμπουκάς" που μέσα στο κείμενο είναι μέσα σε εισαγωγικά και αναφέρεται σε δήλωση των φασιστών και συγκεκριμένα του Λεονάρδου. Λένε ότι βρέθηκε πολύγραφος του Καλέντζη. Το κείμενο της 17 Νοέμβρη ήταν πολυγραφημένο, άρα αυτός θάτανε. Κι ο Τσαπούρης είναι σκληρός κι ικανός για όλα, άρα αυτός θα εκτέλεσε το Μάλλιο, κτλ. Και η
μπουρδολογία τελειωμό δεν έχει.
Λάσπη, κατασυκοφάντηση, αυτή είναι η πολιτική αντιμετώπιση που μας κάνει το ΚΚΕ εσωτερικού. Αλλά αυτό έχει και άλλη Α συνέπεια. Αφού η "17 Νοέμβρη" δεν είναι λαϊκή οργάνωση, δεν ' είναι οργάνωση της επαναστατικής αριστεράς, αλλά προβοκατορική, φασιστική, να ψάξουμε να τη βρούμε και να τη καταγγείλουμε στην Ασφάλεια. Αυτό το συμπέρασμα θα βγάλει αναγκαστικά ο εικοσάρης μέλος του Ρήγα και το απλό μέλος του ΚΚ εσ. που θα διατάσει την "Αυγή". Δηλαδή, εκτός των άλλων και καλλιέργεια χαφιεδισμού σε βάρος της οργάνωσης μας. Όλα τα μέσα ακόμα και τα πιο βρώμικα, τους είναι χρήσιμα. Είναι ακριβώς η ίδια δουλειά που έκανε ο Καρίγιο, ο γραμματεύς του Ισπανικού ΚΚ όταν την επομένη της εκτέλεσης του πρωθυπουργού Καρέρο Μπλάνκο το 73 απ' τους Βάσκους, έλεγε ότι είναι προβοκατορική, φασιστική ενέργεια. Αυτός είναι ο περίφημος ευρωκομμουνισμός.
Και μη μας πουν ότι δεν ήξεραν. Γιατί μπορεί μερικοί νέοι άπειροι δημοσιογράφοι να παρασύρονται απ' τα επιτήδεια στελέχη αλλά μη μας πούνε ότι δεν ήξεραν. Γιατί μπορεί μερικοί νέοι άπειροι δημοσιογράφοι να παρασύρονται απ' τα επιτήδεια στελέχη αλλά μη μας πούνε ότι η ηγεσία του ΚΚΕ εσωτερικού κι η διεύθυνση της "Αυγής" δεν ήξεραν την αλήθεια. Γιατί, αντάρτικο πόλης δεν εμφανίζεται για πρώτη φορά παγκόσμια στην Ελλάδα. Υπάρχει απ' το 1960 σε μια σειρά από χώρες τόσο της
Λατινικής Αμερικής τόσο και της Ευρώπης. Κι αυτό που είναι περίεργο για μια χώρα σαν την Ελλάδα, δεν είναι η εμφάνιση του, αλλά το πώς άργησε τόσο πολύ να εμφανιστεί. Κι ακόμα οι ηγεσίες και τα στελέχη ξέρουν ότι ενέργειες σαν τις δικές μας συζητιόντουσαν πλατειά στη βάση όλων των κομμάτων της αριστεράς. Και ξέρουν καλά ότι η φύση αυτών των αντάρτικων είναι να είναι παράνομα και γι' αυτό
καλά θα κάνουν να σταματήσουν τα παραπλανητικά, για δημιουργία εντυπώσεων: αν ήτανε αριστεροί θα τους ξέραμε, ή θα τους είχαμε δει στο Πολυτεχνείο, ή αλλού.
Το ΚΚΕ εσωτερικού μπορεί να είναι πραγματικά περήφανο για το κατόρθωμα του. Όντας στη πρωτοπορεία του οπορτουνισμού κατόρθωσε νάναι ταυτόχρονα στη πρωτοπορεία του σταλινισμού.
Η ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.
Η ενέργεια μας όμως δεν ξεσκέπασε μόνο τα κόμματα της αριστεράς, αλλά και τις περισσότερες απ' τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που - εκτός από μερικές - έτρεξαν να τη καταδικάσουν. Η δραστηριότητα μας βάζει συγκεκριμμένα το ζήτημα της οργάνωσης της λαϊκής ένοπλης βίας, ζήτημα που οι διάφοροι "επαναστάτες" μας κατόρθωσαν να θάψουν μέχρι τώρα με διάφορα προσχήματα. Γι' αυτό πρέπει μόνο να μας καταδικάσουν, αλλά και με τέτοιο τρόπο που να κλείνει τέτοια προβληματική και συζήτηση. Έτσι δεν έγινε κριτική στα κείμενα μας, ούτε στη δράση μας σαν ενέργειες αντάρτικου, αλλά χρησιμοποιήθηκε η παλιά γνωστή συνταγή του δογματισμού, η διαστρέβλωση των απόψεων μας, οι ταμπέλες (ατομική τρομοκρατία, αναρχικοί), τα άσχετα τσιτάτα εκτός τόπου και χρόνου ανάμικτα με μερικά ψευτοεπιχειρήματα που, όπως θα δούμε, δεν αντέχουν μπρος στη στοιχειώδη κριτική.
Πάρα κάτω θα εξετάσουμε, με συντομία, τις κυριότερες αντιρρήσεις που εκφράστηκαν εναντίον μας και τέλος θα εξηγήσουμε για ποιους στρατηγικούς και γενικότερους λογούς χρησιμοποιούμε σήμερα και την ένοπλη δράση.
Μια πρώτη αντίρρηση που εκφράστηκε είναι ότι τέτοιες ενέργειες θα προκαλέσουν χτύπημα της αντίδρασης και τελικά μόνο αρνητικά αποτελέσματα θα υπάρξουν για το λαϊκό κίνημα. Αυτό το επιχείρημα είναι το ίδιο μ' αυτό που αναφέραμε πιο πάνω για τους μαζικούς αγώνες και που είναι το κλασσικό ρεβιζιονιστική επιχείρημα.
Είπαμε κιόλας ποιες είναι οι πραγματικές αιτίες της ύπαρξης του φασιστικού μηχανισμού και γιατί αυτός θα εξακολουθήσει να χτυπάει το λαϊκό κίνημα. Το αν μια συγκεκριμμένη λαϊκή ενέργεια αποτελέσει αφορμή, εξετάζεται συγκεκριμμένα.
Γιατί αλλιώς δεν θάπρεπε να γίνει κανένας αγώνας μη τύχει και προκληθεί χτύπημα του λαϊκού κινήματος, πράγμα που μπορεί πάντα να συμβεί. Και δεν θάπρεπε να γίνει ούτε η εξέγερση του Πολυτεχνείου αφού ο συσχετισμός των δυνάμεων ήταν τέτοιος που θα κατέληγε αναγκαστικά, όπως και κατέληξε, σε άμεσο χτύπημα του λαϊκού κινήματος και στη σκλήρυνση του Ιωαννίδη.
Κι αν εξετάσουμε συγκεκριμένα τα πράγματα, τότε είναι που θα δούμε ότι δεν υπάρχει κανένα συγκεκριμμένο στοιχείο που να στηρίξει αυτή την άποψη. Γιατί τι συγκεκριμμένο χτύπημα του λαϊκού κινήματος έγινε μετά την εκτέλεση του Γουέλτς.
Τι μέτρα πάρθηκαν; Κανένα απολύτως. Μήπως θα μας πούνε ότι δεν ήξεραν ότι την εκτέλεση την κάνανε αριστεροί; Μα αυτό η κυβέρνηση κι η αντίδραση τόξεραν πολύ καλά. Το έκρυψαν απ' το λαό, όπως άλλωστε επιχείρησαν ακόμα και σήμερα να κρύψουν και τη δεύτερη ενέργεια. Τι συγκεκριμμένο χτύπημα του λαϊκού κινήματος έγινε μετά την εκτέλεση του Μαλλιού; Κανένα απολύτως. Μήπως θα μας πούνε για τη κηδεία και τη διαδήλωση των φασιστών;
Αλλά η κηδεία και τα επεισόδια αντίθετα είχαν το θετικό ότι ξαναέβαλαν έμπρακτα το θέμα της κάθαρσης στην Ασφάλεια. Έδειξαν με τρόπο αποκαλυπτικό πόσο δημοκρατική είναι η Ασφάλεια, ότι βρίσκεται στα χέρια των φασιστών αξιωματικών που έκαναν καθαρή ανταρσία, φεύγοντας απ' τα γραφεία τους και πήγαν να αποδώσουν τιμές στο Μάλλιο, πυροβολώντας στον αέρα. Αδιαφορώντας τελείως για το τι διατάζει και τι λέει η Κυβέρνηση, καλύπτοντας τέλος αυτούς που πυροβόλησαν και κοροϊδεύοντας τους ανακριτές.
Όσο για τη διαδήλωση, έδειξε τη γύμνια των φασιστών όταν για τη κηδεία του πρωτοπαλίκαρου τους κατόρθωσαν να κατεβάσουν σε διαδήλωση 300 όλα-όλα άτομα, του επιπέδου του Καλέντζη, που ασχημονούσαν μέσα στο κέντρο. Κι έδειξε πάλι τελείως καθαρά ότι αυτοί οι 300 είναι επικίνδυνοι όχι
από μόνοι τους, αλλά γιατί έχουν από πίσω τους την Ασφάλεια που τους καλύπτει.
Ή μήπως θα μας πουν για τις βόμβες και τους ξυλοδαρμούς; Αλλά οι βόμβες, οι επιθέσεις, οι ξυλοδαρμοί δεν άρχισαν τώρα. Άρχισαν απ' το 1975 αν όχι και πιο πριν, και δεν σταμάτησαν σ' αυτά τα δυο χρόνια.
Βέβαια αύριο μπορεί να παρθούν ορισμένα πιο σκληρά μέτρα. Αυτό μπορεί πάντα να συμβεί σε μια πορεία του λαϊκού κινήματος προς τα μπρος. Ένα βήμα μπρος μπορεί να συνοδευτεί από ένα χτύπημα του αντιπάλου. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει ν' αναπτυχθεί η επαναστατική δραστηριότητα, αλλά αντίθετα ότι πρέπει να προετοιμαστεί το κίνημα πολιτικά, ψυχολογικά, υλικά για να μπορέσει ν'
αντεπεξέλθει, ν' αντιμετωπίσει το χτύπημα και να συνεχίσει τον αγώνα.
Τι θάλεγαν οι διάφοροι "επαναστάτες" αν ο Καραμανλής μετά την 25 Μάη έπαιρνε διάφορα πιο σκληρά μέτρα και διέλυε π.χ. μερικές οργανώσεις ή φυλάκιζε μερικά στελέχη; Ότι φταίει η λαϊκή κινητοποίηση της 25 Μάη; Όχι βέβαια. Έτσι αν αύριο χτυπηθούν και δεν μπορέσουν να συνεχίσουν θα φταίνε μόνο αυτοί που αποκοιμίζουν τα μέλη τους διαδίδοντας ηλίθιες θεωρίες ότι δήθεν ο Καραμανλής δεν τους χτυπάει γιατί τους φοβάται, που δεν προετοιμάζονται πολιτικά, οργανωτικά και υλικά και που βγήκαν
να δουλέψουν νόμιμα σαν να είναι η Ελλάδα Δανία. Και μεις δεν τους λέμε να εγκαταλείψουν την νομιμότητα, αλλά να προετοιμαστούν και να πάρουν τα μέτρα τους για να μπορέσουν να συνεχίσουν.
Μια άλλη αντίρρηση λέει: με το να εκτελέσεις τον Μάλλιο ή το Γουέλτς δεν κάνεις τίποτα γιατί αυτούς η αντίδραση τους αντικαθιστά αμέσως -το πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα αλλά το καθεστώς.
Ο συλλογισμός αυτός βασίζεται σε μια ταχυδακτυλουργία: ο σοσιαλισμός από στρατηγικός στόχος ενός πολύπλευρου αγώνα εμφανίζεται σαν άμεσος στόχος της εκτέλεσης. Αυτό το μικρό πηδηματάκι γίνεται και είναι απαραίτητο για να βγει το συμπέρασμα που θέλουν, δηλαδή η απόρριψη του μέσου της ένοπλης ενέργειας. Έτσι οι ενέργειες αυτές δεν παρουσιάζονται σαν ενέργειες μιας ορισμένης μακρόχρονης
διαδικασίας, ενός προτσές πολύπλευρης ανάπτυξης του λαϊκού αγώνα που περιλαμβάνει κι ένοπλες μορφές, που κι αυτές συνεχίζονται και αναπτύσσονται, αλλά τελείως ξεκομμένες. Και παρουσιάζοντας τις έτσι ξεκομμένες που έχουν δήθεν για στόχο το σοσιαλισμό, μπορείς εύκολα να βγάζεις το συμπέρασμα που θέλεις.
Για να γίνει πιο καθαρό το πόσο γελοίος είναι αυτός ο συλλογισμός θα δώσουμε παραδείγματα αναλόγων συλλογισμών για μερικά άλλα μέσα αγώνα, όπου φαίνεται πόση αλήθεια περιέχουν και πόσο σωστά είναι. Έτσι κάποιος που θάθελε να απορρίψει την απεργία σα μέσο αγώνα θα έκανε τον ίδιο ακριβώς συλλογισμό: αφού μια οικονομική απεργία σε ένα εργοστάσιο δεν μπορέσαμε να τη μετατρέψουμε σε γενική πολιτική απεργία κι ούτε ν' ανατρέψουμε τον καπιταλισμό, δεν χρειάζεται η απεργία σα μέσο πάλης. Γιατί σημασία δεν έχει ο τάδε καπιταλιστής κι ούτε αν πετύχεις Χ% αύξηση,
που μπορεί άλλωστε ο καπιταλιστής να το αναπληρώσει με τον πληθωρισμό, αλλά η τάξη και το καπιταλιστικό καθεστώς. Άρα δεν χρειάζεται η απεργία.
Ή ακόμα: αφού με μια προκήρυξη ή εφημερίδα δεν κατορθώσαμε να πείσουμε το σύνολο του λαού για την αναγκαιότητα ν' ανατραπεί το καθεστώς και να κτίσουμε το σοσιαλισμό, δεν χρειάζονται οι προκηρύξεις και οι εφημερίδες.
Ή ακόμα: αφού σε μια μαζική σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής δεν μπορούμε άμεσα ν' ανατρέψουμε το καθεστώς κι η αντίδραση μπορεί εύκολα ν' αναπληρώσει, με τα χρήματα που διαθέτει, τις ζημιές, δεν χρειάζεται ν' αγωνιζόμαστε μαζικά, δεν χρειάζεται η άμυνα απέναντι στη τρομοκρατία, δεν χρειάζονται οι δυναμικές διαδηλώσεις, αλλά καλύτερα να γινόμαστε λαγοί, μόλις εμφανιστεί η αστυνομία.
Και τελικά, δεν χρειάζεται κανένα μέσο πάλης αφού μεμονωμένη μια ενέργεια οποιασδήποτε μορφής ξεκομμένη απ' τις άλλες ενέργειες κι απ' τις άλλες μορφές δράσης δεν πρόκειται από μόνη της να φέρει το σοσιαλισμό.
Σ' αυτά τα ωραία συμπεράσματα καταλήγουν αυτοί οι ωραίοι συλλογισμοί.
Η "ΑΤΟΜΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ" ΚΑΙ ΙΙΩΣ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ ΑΠ' ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ.
Επειδή όλες οι πάνω αντιρρήσεις δεν είναι πειστικές, οι διάφοροι επαναστάτες βρήκαν έναν άλλο πολύ πιο εύκολο γι' αυτούς για να μας χτυπήσουν. Μας κόλλησαν την ταμπέλα της "ατομικής τρομοκρατίας" Ξέθαψαν τη θεωρία της τρομοκρατίας του 19ου αιώνα και την κόλλησαν στην "17 ΝΟΕΜΒΡΗ". Αντέγραψαν τα επιχειρήματα του Λένιν ενάντια στην τρομοκρατία χωρίς να κούραζονται, χωρίς να χρειάζεται να σκεφτούν οι ίδιοι, κι έτσι ξεμπερδεψαν.
Και το πιο ωραίο είναι ότι μερικοί το παρουσίασαν σαν κριτική απ' τη πιο δύσκολη θέση. Κι επιπλέον αυτό είχε το μεγάλο πλεονέκτημα ότι θα έκλεινε κάθε συζήτηση για ένοπλη δράση αφού θα παρουσιάζονταν τα μαργαριτάρια τους σαν αυθεντική κι "επίσημη" λενινιστική άποψη πάνω στο
ζήτημα. Το πόσο λενινιστική θα το δούμε πιο κάτω.
Κατ' αρχή, όπως είπαμε πάρα πάνω, αν κάποιος σήμερα στην Ελλάδα χρησιμοποιεί τη τρομοκρατία, αυτή είναι η άρχουσα τάξη κι ο ιμπεριαλισμός μέσω του φασιστικού μηχανισμού, που έχουν συγκεκριμένο συμφέρον να διαιωνίσουν το κοινωνικό σύστημα της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Και για να κάμψουν το αγωνιστικό τους φρόνημα έχουν αναγάγει τη τρομοκρατία του λαού σε επιστήμη. Την εξασκούν συνέχεια, ακατάπαυστα, με χίλιους δυο τρόπους άμεσους και έμμεσους. Επειδή όμως έχουν
συμφέρον να το κρύψουν αποκαλούν τρομοκρατία τις δίκαιες βίαιες λαϊκές ενέργειες που δεν έχουν - όπως θα δείξουμε πιο κάτω - τέτοιο χαρακτήρα, και προσπαθούν να τις βάλουν στο τσουβάλι με τις φασιστικές τρομοκρατικές ενέργειες που πρέπει οι διάφοροι φιλελεύθεροι πασιφιστές να καταδικάζουν.
Αυτό το φαινόμενο το βλέπουμε τόσο παγκόσμια όσο και στην Ελλάδα. Πρόσφατα ο "Ελεύθερος Κόσμος" επιχείρησε χωρίς επιτυχία να αποκρύψει τις δραστηριότητες και τις διασυνδέσεις των
νεοφασιστών με την Ασφάλεια, προβάλλοντας στην πρώτη γραμμή την "τρομοκρατική" δραστηριότητα της 17 Νοέμβρη. Κι είναι χαρακτηριστικό κι αποκαλυπτικό της πολιτικο-ιδεολογικής αποσύνθεσης στην οποία βρίσκονται μερικές "επαναστατικές" οργανώσεις όταν είναι οι μόνες μαζί με το Κωνσταντόπουλο που αποκαλούν τη δράση μας τρομοκρατική. Κι αυτό σημαίνει ότι είτε το θέλουν είτε όχι παίζουν το
παιχνίδι του που έχει για στόχο να αποκρύψει τη τρομοκρατική φύση του καθεστώτος, προβάλλοντας τη δήθεν τρομοκρατία της 17 Νοέμβρη.
Αλλά ας δούμε αν η δράση μας είναι τρομοκρατία. Τρομοκρατία δεν είναι οποιαδήποτε χρησιμοποίηση βίας. Τρομοκρατία είναι η χρησιμοποίηση βίας με τέτοιο τρόπο που έχει για κύριο στόχο, γενικώτερο, για πλατύτερα στρώματα, εκφοβιστική χαρακτήρα. Έτσι τρομοκρατία είναι όταν χρησιμοποιούνται τανκς και αύρες ενάντια στο λαό. Τρομοκρατία είναι όταν πέφτουν χιλιάδες δακρυγόνα απ' τις αύρες και τους ροπαλοφόρους ενάντια τόσο σε διαδηλωτές και περαστικούς, ή απεργούς στα εργοστάσια ή αγρότες στις πορείες τους με γενικότερο σκοπό τη τρομοκράτηση ολόκληρου του λαού. Τρομοκρατία είναι όταν οι Ιταλοί φασίστες βάζουν βόμβες στα τραίνα ή σε πλατείες. Τρομοκρατία είναι όταν ξυλοκοπούνται δημοσιογράφοι για να τους εκτοπίσουν και να μη ξαναγράφουν εναντίον τους. Τρομοκρατία είναι οι
νεοφασίστες που βάζουν βόμβες με τη καθοδήγηση του φασιστικού μηχανισμού για να
εκφοδίσουν πλατύτερα στρώματα. Τρομοκρατία είναι και τα βασανιστήρια, κι όχι απλώς σωματικές βλάβες όπως λένε τα δικαστήρια, γιατί εκτός απ' το συγκεκριμένο αγωνιστή, έχουν για στόχο τη γενικότερη τρομοκράτηση κι είναι μια απ' τις βασικές μέθοδες εκφοβισμού του λαού που μαθαίνει ότι γίνονται μεσαιωνικά βασανιστήρια.
Η δίκαια όμως εκτέλεση από λαϊκούς αγωνιστές ενός τρομοκράτη-βασανιστή ποιους τρομοκρατεί; Η δίκαια εκτέλεση του αρχηγού της εγκληματικής και τρομοκρατικής CIA στην Αθήνα ποιους πάλι τρομοκρατεί; Μήπως τη δεξιά; Όχι βέβαια. Μήπως τους φασίστες, το φασιστικό μηχανισμό, τη CIA και τους άλλους μηχανισμούς του ιμπεριαλισμού; Αλλά θάταν τουλάχιστον αστείο και αφέλεια να υποστηριχτεί ότι με τη δύναμη, την οργάνωση, τα μέσα, τον άρτιο οπλισμό που διαθέτει σήμερα η αντίδραση, ο κρατικός μηχανισμός και ο ιμπεριαλισμός μπορούν να τρομοκρατηθούν με μερικές εκτελέσεις ή ανάλογες ενέργειες. Αυτές οι ενέργειες στη σημερινή φάση δεν γίνονται για να τρομοκρατήσουν τον αντίπαλο κι ούτε τέλος ανεξάρτητα απ' τη θέληση μας θα μπορούσαν να τον τρομοκρατήσουν.
Βέβαια σε φάση ανοιχτού εμφύλιου πολέμου, όταν αντιπαρατάσσονται δυο στρατοί, όταν υπάρχει ένοπλος λαϊκός στρατός που αναπτύσσει τον λαϊκό πόλεμο σε μεγάλη κλίμακα, τότε ορισμένες ένοπλες λαϊκές ενέργειες μπορεί να έχουν χαρακτήρα λαϊκής δίκαιας αντιτρομοκρατίας. Όπως επίσης κι ορισμένες ενέργειες που χρησιμοποιήθηκαν μεταπολεμικά απ' τα απελευθερωτικά κινήματα κι είχαν τέτοιο χαρακτήρα, π.χ. οι βόμβες που έβαζε το Απελευθερωτικό Μέτωπο της Αλγερίας στον αγώνα ενάντια στους Γάλλους αποικιοκράτες, μέσα σε καφενεία ή άλλους δημόσιους χώρους όπου σύχναζαν Γάλλοι. Κι αυτό τόκανε σαν απάντηση και αντίποινα στις βόμβες που έβαζαν οι Γάλλοι αποικιοκράτες στις μουσουλμανικές συνοικίες. Αυτή είναι δίκαια λαϊκή αντιτρομοκρατία που ανταποκρίνεται σε άλλες καταστάσεις και σε διαφορετική φάση του αγώνα.
Έτσι οι σημερινές ένοπλες λαϊκές ενέργειες δεν έχουν καμμιά απολύτως σχέση με τη δράση των αναρχικών και των ναρόντνικων του 19ου αιώνα στη Ρωσία. Κι η επανάληψη των επιχειρημάτων του Λένιν ενάντια στη δράση μας είναι τελείως αντιλενινιστικά και εγκατάλειψη του λενινισμού απ' τους "μαρξιστές λενινιστές". Γιατί η ουσία του λενινισμού είναι η "συγκεκριμμένη ανάλυση μιας συγκεκριμμένης κατάστασης" κι όχι η παρουσία τσιτάτων εκτός τόπου και χρόνου πούχουν ειπωθεί για τελείως διαφορετικές καταστάσεις που γίνεται για να εντυπωσιαστούν οι απληροφόρητοι. Κι αυτό αποδείχνεται απ' το γεγονός ότι ο Λένιν υποστήριζε τις ένοπλες ενέργειες που παρουσιάστηκαν μετά το 1905 και που ήτανε ενέργειες που γίνονται από ολιγάριθμες ομάδες αγωνιστών κι ήταν τριών μορφών: εκτελέσεις γνωστών και επικίνδυνων χαφιέδων κι απαλλοτριώσεις υλικών και χτημάτων για τις ανάγκες του αγώνα.
Τις ενέργειες αυτές ο Λένιν τις ονόμαζε παρτιζάνικες ενέργειες (αντάρτικο θα λέγαμε σήμερα), τις υποστήριζε κι έδωσε ολόκληρη πολιτική μάχη μέσα στο κόμμα ενάντια σ' αυτούς που επαναλάμβαναν σαν παπαγάλοι "αυτά είναι η γνωστή παλιά τρομοκρατία, κι εμείς έχουμε πάρει θέση από παλιά κι είμαστε εναντίον".
Αποτέλεσμα αυτής της μάχης υπήρξε οι αποφάσεις του κόμματος που έλεγαν ότι αυτές οι παρτιζάνικες ενέργειες δεν είναι η παλιά τρομοκρατία και πρέπει να υποστηριχτούν, να οργανωθούν και να είναι μια μορφή πάλης του κόμματος, σ' εκείνη τη περίοδο.
Μ' αυτά δεν θέλουμε να πούμε ότι η σημερινή Ελλάδα είναι η Ρωσία του 1906, αλλά απ' τα παραπάνω βγαίνουν τα εξής τρία συμπεράσματα:
1) για τον ίδιο τον Λένιν οι ένοπλες ενέργειες που γίνονταν τότε από μικρές ομάδες δεν
ήταν επανάληψη της τρομοκρατίας των αναρχικών ή των ναρόντνικων,
2) η μέθοδος αυτή δηλαδή οι παρτιζάνικες-αντάρτικες ενέργειες είναι μια μέθοδος δράσης αποδεκτή σε επίπεδο αρχών για τον ίδιο το Λένιν, για τους μαρξιστές, για τους επαναστάτες,
3) το αν πρέπει να χρησιμοποιηθούν αντάρτικες ενέργειες εξαρτάται απ' τη συγκεκριμμένη κατάσταση, απ' τις συγκεκριμμενες συνθήκες. Κατά συνέπεια μ' αυτά πρέπει να καταπιαστούν οι διάφοροι "μαρξιστές-λενινιστές" αν θέλουν να μας χτυπήσουν και να μας εξηγήσουν συγκεκριμμένα γιατί σήμερα στην Ελλάδα δεν πρέπει να γίνει τέτοια δράση κι όχι να επαναλαμβάνουν σαν μαθητούδια διάφορα
τσιτάτα περί τρομοκρατίας του 19ου αιώνα.
Τέλος, δίπλα στη λέξη τρομοκρατία προσθέτουν και τη λέξη "ατομική", για να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι είμαστε αναρχικοί, γιατί είναι γνωστό ότι μόνο οι αναρχικοί ήσαν το περασμένο αιώνα υπέρ της ατομικής και ανοργάνωτης. Η λέξη όμως ατομική προστίθεται και για έναν άλλο λόγο. Για να αποκρύψουν τη παραίτηση τους απ' το συγκεκριμμένο καθήκον που μπαίνει σήμερα στους επαναστάτες να οργανώνουν την ένοπλη λαϊκή βία.
Έτσι λένε ότι η "17 Νοέμβρη" κάνει "ατομική τρομοκρατία" ενώ δήθεν αυτές οι οργανώσεις είναι υπέρ της μαζικής τρομοκρατίας (βίας θέλουν να πουν βέβαια, τάχουν μπερδέψει) που θάναι δουλειά των μαζών, του αυριανού λαϊκού στρατού. Το να καταπιαστούμε εμείς μ' αυτή τη δουλειά λένε, σημαίνει ότι
αντικαθιστούμε τις μάζες κτλ. Αυτά όμως είναι σκέτες προφάσεις, κι αυτό φαίνεται καθαρά απ' τη πραγματική στάση των δήθεν επαναστατικών οργανώσεων απέναντι στη στοιχειώδη δίκαια βία των μαζών όπως εκδηλώθηκε πρόσφατα.
Στις 21 Απρίλη 75 χιλιάδες αγωνιστές μπήκαν αυθόρμητα στην Αμερικάνικη πρεσβεία για να τη κάψουν, ήταν μια δίκαια ενέργεια, μια ενέργεια μαζικής βίας απέναντι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Ποια ήταν τη στιγμή εκείνη η στάση των επαναστατικών οργανώσεων; Το ΕΚΚΕ με τη φολκλορική και παιδαριώδη ενέργεια του υπερφαλαγγίστηκε απ' τις μάζες που έδειξαν ότι βρίσκεται χιλιόμετρα πίσω και κάτω απ' τις διαθέσεις του λαού για αγώνα. Καμμία άλλη οργάνωση δεν βρέθηκε μέσα στη συγκεκριμμένη μαζική αυτή ενέργεια, καμμιά δεν βρέθηκε στη πρώτη γραμμή. Και καμμία δεν βρέθηκε στην πρώτη γραμμή μόλις έγινε η αντεπίθεση της Αστυνομίας κι άρχισαν να πέφτουν τα δακρυγόνα. Κι όχι μόνο αυτό αλλά την επομένη οι περισσότερες, ευθυγραμμισμένες με τον αστικό τύπο, είπαν ότι ήταν τυχοδιωκτισμός
κι ότι παίχτηκε το παιχνίδι των προβοκατόρων. Δηλαδή οι χιλιάδες αγωνιστές που προσπάθησαν αυθόρμητα να κάψουν την πρεσβεία, να χρησιμοποιήσουν μια στοιχειώδη μορφή μαζικής βίας, με μια σωστή πρωτοβουλία απ τη βάση ήσαν τυχοδιώκτες. Κι οι "επαναστάτες" αντί να μπουν στη πρώτη γραμμή, να οργανώνουν, να δεθούν μ' αυτή τη λαϊκή πρωτοβουλία μαζικής βίας τη καταδικάζουν. Αυτό είναι ένα πρώτο παράδειγμα αποκαλυπτικό για το πόσο στην πράξη υποστηρίζουν τη μαζική βία.
Δεύτερο: στις 24 Ιούλη '75 και στις 25 Μάη '76 οι μαζικές διαδηλώσεις μετατράπηκαν, μετά την τρομοκρατική επέμβαση της αστυνομίας, σε δίκαια αντίσταση ενάντια στις αύρες, τα δακρυγόνα, τα πιστόλια. Απέναντι σ' αυτά οι διαδηλωτές αντιστάθηκαν χρησιμοποιώντας μια μορφή στοιχειώδους βίας με πέτρες, ξύλα, τούβλα, οδοφράγματα. Την επομένη όλες σχεδόν οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς υποστήριξαν τη δίκαια αντίσταση των εργαζομένων απέναντι στις αύρες. Αλλά πού ήταν στη διάρκεια του αγώνα; Στις 25 του Μάη τα στελέχη των πιο γνωστών εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων που βρίσκονταν στη πρώτη γραμμή της πορείας μόλις άρχισαν να πέφτουν τα πρώτα δακρυγόνα στη Πεσμαζόγλου εγκατέλειψαν τις τηλεβόες και εξαφανίστηκαν. Και το υπόλοιπο απόγευμα και τα στελέχη τους έλεγαν στα μέλη τους να εξαφανιστούν όχι ν' αγωνιστούν. Όσο για τις οργανώσεις που μερικά μέλη τους έμειναν, αυτό δεν σημαίνει ότι έκαναν τη δουλειά
τους.
Γιατί τα μέλη των επαναστατικών οργανώσεων δεν μπορεί να μπαίνουν στο ίδιο επίπεδο με τους απλούς ανοργάνωτους αγωνιστές που χρησιμοποιούν ότι βρουν μπροστά τους, πέτρα, ξύλο, κτλ. Η δουλειά αυτών των οργανώσεων είναι να μπουν στη πρώτη γραμμή, να οργανώσουν την ενεργητική άμυνα, να προωθήσουν προς τα μπρος τον αγώνα μ' ένα συγκεκριμμένο πλάνο κι ορισμένα συγκεκριμένα μέτρα. Δεν τους λέμε να κατέβουν με ντουφέκια, αλλά ορισμένα συγκεκριμένα μέτρα (όπως κοκταίηλ μολότωφ) και μια στοιχειώδης οργάνωση μπορούν να παίξουν ανασταλτικό ρόλο στην ανεμπόδιστη τρομοκρατία των αύρων και να τους καταφέρουν μερικά γερά χτυπήματα. Αν δεν βλέπουν πώς, ας ρίξουν μια ματιά στη Δυτική Ευρώπη πώς προετοιμάζονται οι νόμιμες οργανώσεις σε χώρες με πολύ λιγότερο εκρηκτικά κοινωνικά προβλήματα και με πολύ λιγότερη λαϊκή υποστήριξη και συμμετοχή. Και
από πολιτική άποψη δεν μπορούν να λένε ούτε καν ότι ήταν απροετοίμαστες, αφού όλες οι οργανώσεις λένε ότι ο φασιστικός μηχανισμός είναι ανέπαφος και ξέρουν ότι θα τους χτυπήσει βίαια, δεν μπορούν να κατεβαίνουν σε μαζικές διαδηλώσεις απροετοίμαστοι και να κοιτάζουν με τα χέρια στις τσέπες μήπως βρουν καμμιά πέτρα. Kι αυτή η κριτική απευθύνεται σ' όλες τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Και μετά να μην έρχονται να λένε: ο λαός αγωνίστηκε ηρωικά με πέτρες ενάντια στις αύρες και τα πιστόλια. Μπράβο του. Οι φασίστες τον πυροβόλησαν, τραυμάτισαν, σκότωσαν. Αίσχος. Γιατί αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά σκέτη υποκρισία, υπόκλιση, μπρος στον αυθορμητισμό των μαζών. Γιατί βέβαια ο λαός αγωνίζεται ηρωικά, με ό,τι βρίσκει μπροστά του όπως αγωνίστηκε στο Πολυτεχνείο με τα στήθια του απέναντι στα τανκς, όπως στις 21 Μάη με πέτρες και τούβλα απέναντι στις αύρες και θα χτυπιέται δυστυχώς απ' τους φασίστες και θα εγκαταλείπει τον αγώνα με το αίσθημα αδυναμίας και ήττας όταν εσείς δεν κάνετε τη δουλειά σας σα πρωτοποριακές οργανώσεις, όταν δεν προσπαθείτε να δεθείτε μ'
αυτό το μαζικό αγώνα, να οργανώσετε την άμυνα και τη δυναμική υποστήριξη, όταν δεν προετοιμάζεστε πολιτικά και υλικά για να μπορέσει αυτός ο αγώνας να καταφέρει μερικά συγκεκριμένα χτυπήματα, να δώσει το συναίσθημα ότι προωθείται το κίνημα προς τα μπρος κι ότι δεν πάει πάλι στράφι.
Και στα τρία αυτά παραδείγματα φαίνεται καθαρά ότι οι λεγόμενες επαναστατικές οργανώσεις όχι μόνο δεν βρίσκονται στη πρώτη γραμμή αλλά πολύ πιο πίσω απ' τις διαθέσεις του λαού για αγώνα κι ότι έχουν στην πράξη ηττηθεί απ' το συγκεκριμένο καθήκον τους της οργάνωσης και ανάπτυξης της λαϊκής βίας. Και δείχνουν ότι τα επιχειρήματα τους ότι η συγκεκριμένη προετοιμασία της λαϊκής βίας από μέρους
τους θα σήμαινε υποκατάσταση των μαζών δεν είναι τίποτε άλλο παρά πρόσχημα για να μη κάνουν τίποτα και να λένε "μπράβο" εκ των υστέρων στις μάζες που αγωνίζονται. Και καλά θα κάνουν να μη μιλάνε για λαϊκούς στρατούς κι αυριανή ένοπλη βία των μαζών, όταν δεν είναι σε θέση ούτε ένα κοκταίηλ μολότωφ να χρησιμοποιήσουν.
Σήμερα πια μετά τη δικτατορία, μετά το Πολυτεχνείο, μετά τις συγκρούσεις στις 24 Ιούλη '75 και Μάη '76, κι απ' το γεγονός ότι ο φασιστικός μηχανισμός, η αμερικάνικη κυριαρχία παραμένουν ανέπαφοι και θα οδηγήσουν σε καινούργια χτυπήματα του λαού μπαίνει συγκεκριμμένα άμεσα το ζήτημα της ένοπλης και δυναμικής άμυνας του λαϊκού κινήματος. Αυτά είναι βασικό καθήκον των επαναστατικών οργανώσεων σήμερα και δεν μπορούμε πια να μιλάμε για ένοπλη λαϊκή βία γενικά και αφηρημένα ότι θα γίνει κάποτε κτλ. κτλ. Κι ούτε είναι επιχείρημα το ότι δεν υπάρχει κόμμα επαναστατικό. Όταν οι φασίστες κάνουν δικτατορία, όταν σε χτυπάνε με τανκς, δακρυγόνα, κι ο λαός αγωνίζεται όπως μπορεί, είναι καθαρή ηλιθιότητα καθηγητίσκου, που καθισμένος αναπαυτικά στο γραφείο του, και έξω απ' τη ζωή, δίνει λύσεις για όλα τα προβλήματα, το να του λες ότι δεν υπάρχει κόμμα.
Κι αυτό βέβαια σε οδηγεί στο να μην αγωνίζεσαι, όπως έκαναν πολλές οργανώσεις στο Μάη, σημαίνει ότι παραιτείσαι απ' το συγκεκριμμένο καθήκον που μπαίνει και ισοδυναμεί με καθαρή λιποταξία του αγώνα. Κι όταν δεν αγωνίζεσαι όχι στη πρώτη γραμμή, αλλά ούτε μαζί με τους απλούς κι αυθόρμητους αγωνιστές της βάσης, σημαίνει ότι βρίσκεσαι πίσω απ' τις μάζες, και να μην έχεις καμμία απολύτως
φιλοδοξία να αποτελέσεις πρωτοπορεία και καθοδηγητικό πολιτικό κέντρο και δείχνει ξεκάθαρα ότι όχι μόνο δεν προωθείς τη διαδικασία χτισίματος κόμματος του πρωτοποριακού, αλλά ότι απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο από αυτό το στόχο.
Κατά συνέπεια, η οργάνωση της ένοπλης λαϊκής άμυνας και δράσης είναι ένα επί πλέον σημερινό καθήκον των επαναστατικών οργανώσεων. Αυτή τη δουλειά δεν θα την κάνει το κόμμα που δεν υπάρχει κι ούτε θα περιμένουμε να φτιαχτεί για να την αναλάβει, αφού η ζωή και η πραγματικότητα βάζουν άμεσα αυτό το ζήτημα.
Αντίθετα αυτό σημαίνει ότι εκτός απ' τις κλασσικές μορφές πάλης πρέπει ν' αναπτυχθούν ένοπλες μορφές πάλης, και η ανάπτυξη όλης αυτής της δραστηριότητας θα φέρει την ενότητα στις επαναστατικές δυνάμεις και χτίσιμο του κόμματος, κι όχι το αντίθετο.
Στην Ελλάδα οι συγκεκριμμένες συνθήκες πούχουν δημιουργηθεί μας λένε ότι για να φτιάξουμε το κόμμα πρέπει να περάσουμε κι απ' τις ένοπλες μορφές δράσης μαζί με όλες τις άλλες πολιτικές, ιδεολογικές, οικονομικές.Μερικοί παρουσιάζουν μιαν άλλη αντίρρηση που λέει ότι για να γίνουν τέτοιες
ένοπλες ενέργειες πρέπει προηγούμενα να υπάρχει μια νόμιμη μαζική πολιτική οργάνωση που να εκμεταλλεύεται πολιτικά τις ένοπλες πράξεις. Αυτή η άποψη είναι μια παραλλαγή της παραπάνω άποψης για την αναγκαιότητα να υπάρχει προηγούμενα επαναστατικό κόμμα. Και ουσιαστικά ισχύει η ίδια απάντηση που δόθηκε. Αλλά αυτή η άποψη δεν στέκεται και για έναν άλλο λόγο. Στη σημερινή ελληνική κοινωνία -και σ' οποιαδήποτε χώρα όπου ο καπιταλισμός είναι κάπως αναπτυγμένος και γίνεται
αντάρτικο πόλης - μια τέτοια οργάνωση μπορεί βέβαια να υπάρξει, αλλά δεν θα μπορέσει να κάνει τη δουλειά που λένε. Γιατί είναι φανερό ότι αν σήμερα π.χ. υπήρχε μια τέτοια γερή νόμιμη πολιτική οργάνωση, δεν θα μπορούσε να κάνει καμπάνια επεξήγησης και εκμετάλλευσης ενέργειας, χωρίς να διακινδυνέψει σοβαρά να διαλυθεί απ' τη κυβέρνηση. Και θα ήταν ηλιθιότητα να διαλυθεί η νόμιμη
πολιτική οργάνωση γι' αυτό το πράγμα.
Γιατί η δουλειά της δεν είναι να προπαγανδίζει τέτοιες ενέργειες -παρά δευτερευόντως και έμμεσα- αλλά να αναπτύσσει τη νόμιμη δραστηριότητα σ' όλους τους χώρους της μαζικής δουλειάς, να
κάνει πολιτικο-ιδεολογική δουλειά, να κάνει κινητοποιήσεις διεκδικητικού τύπου, πολιτικού, κτλ. Και θάταν βλακεία να ρισκάρουμε όλα αυτά για μια δουλειά που δεν είναι δική της. Αυτό μπορεί να γίνει σε καταστάσεις και χώρες όπου έχει προηγηθεί και αναπτυχθεί γερός ένοπλος αγώνας πούχει οδηγήσει σε απελευθερωμένες περιοχές όπου βέβαια εκεί όχι μόνο υπάρχει πολιτική οργάνωση αλλά και λαϊκή
εξουσία. Σε φάση όμως αρχικής ανάπτυξης αντάρτικου πόλης σε αναπτυγμένες χώρες, δεν είναι δυνατόν να έχουμε τέτοια νόμιμη πολιτική οργάνωση που να εκμεταλλεύεται πολιτικά τις ένοπλες ενέργειες, κι αυτό είναι κάτι που τόχεις σαν δεδομένο, είναι αρνητικό στοιχείο που τόχεις έτσι ή αλλιώς και προσπαθείς να το λύσεις βαθμιαία και μακρόχρονα κι όχι να το χρησιμοποιήσεις σαν πρόσχημα για να
αρχίσεις.
Μερικοί προβάλλουν την αντίρρηση ότι η "17 Νοέμβρη" έχοντας διαλέξει αυτό το. δρόμο περιφρονεί την άλλη νόμιμη πολιτική δουλειά.
Αυτό λέγεται για δημιουργία εντυπώσεων από μερικούς που εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι εμείς δεν μπορούμε να τους απαντήσουμε ανοιχτά σαν "17 Νοέμβρη" από μια "νόμιμη" θέση. Γιατί δεν χρειάζεται μεγάλη σκέψη για να καταλάβουμε ότι η δουλειά που κάνουμε δεν μας εμποδίζει ούτε να κάνουμε νόμιμη δουλειά στους χώρους των άμεσων διεκδικητικών αγώνων κι ούτε μας εμποδίζει νάχουμε νόμιμη πολιτικό-ιδεολογική δραστηριότητα. Ο συνδυασμός πολλών μορφών δράσης και συγκεκριμμένα των παράνομων ένοπλων με τις άλλες νόμιμες μορφές, είναι αποδεκτός σε επίπεδο αρχών για τους επαναστάτες και χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν απ' τα επαναστατικά κινήματα τόσο στη χώρα μας όσο και σ' άλλες χώρες. Το πώς βέβαια μπορεί να γίνει αυτό σήμερα στη χώρα μας είναι ένα συγκεκριμένο οργανωτικό πρόβλημα που δεν είναι δυνατό να συζητηθεί απ' τις στήλες του τύπου.
Όσοι όμως ενδιαφέρονται πραγματικά γι' αυτό το πρόβλημα και δεν το βάζουν σα πρόσχημα για να κλείσουν κάθε συζήτηση μέσα στις δικές τους οργανώσεις για τη χρησιμοποίηση των ένοπλων μορφών σήμερα και για να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι τάχα είμαστε μόνο υπέρ της παράνομης ένοπλης δράσης και ενάντια στη πολιτική δουλειά, μπορούν να κάνουν μόνοι τους, μέσα στις οργανώσεις τους, ορισμένες συζητήσεις, στις οποίες θα φανεί αμέσως πώς μπορεί να γίνει σήμερα αυτός ο συνδυασμός.
Σ' αυτό το σημείο θα πούμε δυο λόγια για το είδος της νόμιμης πολιτικής δουλειάς που κάνουν οι περισσότερες απ' τις "επαναστατικές" οργανώσεις. Οι περισσότερες απ' αυτές έχουν στην κυριολεξία εκφυλίσει και γελοιοποιήσει τις νόμιμες μορφές.
Έτσι η μοναδική τους δραστηριότητα είναι η έκδοση μιας βδομαδιάτικης ή μηνιάτικης εφημερίδας και δυο-τρεις το χρόνο, γελοίες πανηγυριού συγκεντρώσεις σε θέατρα ή στα προπύλαια και όπου τους κοιτάζουν οι αστυνομικοί και γελάνε. Οι περισσότερες απουσιάζουν τελείως απ' τους χώρους των διεκδικητικών αγώνων. Αντί να βάζουν στην πρώτη γραμμή τη προώθηση του αγώνα, κι απ' τις συγκεκριμμένες κινητοποιήσεις να προωθείται η ενότητα, βάζουν στην πρώτη γραμμή τη πολεμική
μεταξύ τους κι έτσι, πολλαπλασιάζονται οι διαστάσεις, οι σέκτες και το μόνο που ενδιαφέρει τις περισσότερες είναι να διατηρηθεί το "μαγαζάκι" της κάθε παρεούλας. Κι από πολιτική σκοπιά, χωρίς να μας είναι δυνατό εδώ να ασχοληθούμε με την πολιτική γραμμή κάθε οργάνωσης, οι περισσότερες δημιουργούν πολιτική σύγχυση και χάος μέσα στο λαϊκό κίνημα, και αποπροσανατολίζουν τους αγωνιστές.
Τα τρία πάρα κάτω παραδείγματα είναι αποκαλυπτικά.
Τη Πρωτομαγιά του 75 σαμποταρίστηκε κάθε συνεργασία μεταξύ των οργανώσεων για κοινή εκδήλωση με επιχειρήματα του τύπου: αυτοί είναι τροτσκιστές, αυτοί είναι σταλινικοί, κτλ. κτλ. Στη συνέχεια η κάθε οργάνωση πήγε σ' ένα θέατρο και κορόιδευε η μια την άλλη ότι πήγε και γιόρτασε τη πρωτομαγιά στις αναπαυτικές πολυθρόνες των θεάτρων! Και πέρσυ, κι ενώ είχε προηγηθεί η αναγγελία ότι οι εργαζόμενοι θα πήγαιναν στην Κοτζιά, πάλι δεν έγινε καμμιά προσπάθεια απ' τις οργανώσεις για συντονισμένη εκδήλωση στη Κοτζιά, ιδίως όταν ξέρουμε τι πραγματικές αντιδράσεις δημιούργησε η υποχώρηση των συνδικαλιστικών παρατάξεων μπρος στην απαγόρευση του Σταμάτη.
Δεύτερο, όταν στις 17 Νοέμβρη η ΕΦΕΕ ζήταγε να πάει η πορεία μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία και γινόταν μάχη με τα κόμματα μέχρι να την "πείσουν" να πάει στο Σύνταγμα, "επαναστατική" οργάνωση ζήταγε να πάνε στη Σοβιετική πρεσβεία, ενώ οι άλλες δεν είχαν καμμιά θέση και το μόνο που τους απασχολούσε ήταν το "μπλόκο" τους στην πορεία. Τέλος, όταν μετά την 25 Μάη ο Καραμανλής απείλησε τις οργανώσεις και δίκασε μια σειρά από στελέχη τους, δεν βρέθηκαν σε θέση να καλέσουν ούτε καν τότε, μια μεγάλη μαζική κινητοποίηση ενάντια στις φασιστικές απειλές της Κυβέρνησης, ενώ μια απ' αυτές αποπροσανατολίζοντας τον αγώνα καλούσε, την ίδια εποχή, συγκέντρωση σε θέατρο
για το Αιγαίο. Με τέτοιου είδους "επαναστατικές" οργανώσεις δεν είναι τυχαίο ότι κατακερματίζεται το κίνημα, ότι οι οργανώσεις αντί να μεγαλώνουν μικραίνουν κι αντί να συσπειρώνουν δημιουργούν σύγχυση, αποπροσανατολίζουν και απωθούν τους καλύτερους αγωνιστές στέλνοντας τους ή σπίτι τους ή στα κόμματα, με αποτέλεσμα να μη φαίνεται στον ορίζοντα όχι το χτίσιμο του κόμματος του πρωτοποριακού για το οποίο λένε ότι αγωνίζονται οι περισσότερες, αλλά ούτε καν το χτίσιμο μιας
γερής νόμιμης επαναστατικής οργάνωσης, στόχος για τον οποίο υπάρχουν ευνοϊκές προϋποθέσεις στη χώρα μας σήμερα και που δεν επιτυγχάνεται εξ αιτίας ακριβώς της τακτικής των οργανώσεων.
Μια άλλη αντίρρηση που εκφράστηκε από ορισμένες "μαρξιστικές λενινιστικές" ομάδες λέει το εξής, σε φάση ανοιχτής δικτατορίας μπορεί να γίνονται τέτοιες ένοπλες ενέργειες, όχι όμως σε φάση όπου υπάρχει κοινοβούλιο και περιθώρια νόμιμης δράσης.
Κατ' αρχή και πληροφοριακά, θυμίζουμε ότι η δήλωση ότι αυτές οι ομάδες αποδέχονταν τις ένοπλες ενέργειες στη φάση της δικτατορίας είναι παραπλανητική
και καθαρό ψέμμα. Γιατί καμμιά απολύτως "μαρξιστική-λενινινστική" οργάνωση δεν υποστήριξε στην εφτάχρονη τυραννία τις ένοπλες ενέργειες κι ούτε έκανε καμμιά.
Κι επί πλέον τις χτύπησαν απ' τις εφημερίδες τους του εξωτερικού. Κι αυτά τα λένε σήμερα μπρος στη λαϊκή απήχηση πούχε η δράση μας, για να μη φανεί καθαρά ότι αυτές οι οργανώσεις είναι στην πράξη ενάντια στην ένοπλη λαϊκή βία.
Η παρακάτω επιχειρηματολογία είναι επιχειρηματολογία φιλελεύθερων και ακόμα δεξιών αντιχουντικών κι όχι μαρξιστών και επαναστατών. Μόνο οι δεξιοί κι οι φιλελεύθεροι αστοί λένε: απουσία κοινοβουλίου ίσον δικτατορία άρα χρησιμοποίηση ένοπλων μορφών δράσης. Παρουσία κοινοβουλίου ίσον δημοκρατία άρα νομιμότητα κι εκλογές κι όχι ένοπλες μορφές. Αλλά η ύπαρξη δυνατοτήτων νόμιμης δράσης το μόνο που σημαίνει για τους επαναστάτες είναι ότι αυτές οι δυνατότητες πρέπει να χρησιμοποιηθούν.
Τίποτε παραπάνω δεν σημαίνουν από μόνες τους και δεν λένε τίποτα για το αν πρέπει να συνδυαστούν ή όχι με παράνομες κι ένοπλες. Όπως επίσης κι η ύπαρξη κοινοβουλίου δεν σημαίνει ότι οπωσδήποτε και σώνει και καλά πρέπει να συμμετάσχεις στις εκλογές. Για να καταλήξεις στο ένα ή στο άλλο συμπέρασμα, εξαρτάται απ' τη συγκεκριμμένη κατάσταση κι όχι απ' την ύπαρξη κοινοβουλίου και δυνατοτήτων νόμιμης δράσης, κι εξετάζονται οι συγκεκριμμένες συνθήκες αν απαιτούν κι είναι ή όχι ευνοϊκές για τη χρησιμοποίηση ένοπλων μορφών δράσης.
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΛΑΪΚΗ ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΛΕΞΑΜΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΔΡΑΣΗΣ.
Όπως είπαμε κιόλας στην αρχή η συντριπτική πλειοψηφία του λαού επιδοκίμασε με ενθουσιασμό την εκτέλεση του βασανιστή Μαλλιού. Αυτή τη διαπίστωση την έκαναν και μερικές οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς. Τοποθέτησαν όμως το ζήτημα σε τελείως συναισθηματική βάση. Και δεν π
ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΠΡΩΤΟΠΟΡΕΙΑ TOΥ ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ.
Η θέση που πήραν τα δυο ΚΚ η "17 Νοέμβρη" δεν υπάρχει αλλά είναι προβοκατορική φασιστική που εξυπηρετεί τους "σκοτεινούς κύκλους της ανωμαλίας" δείχνει και κάτι άλλο. Ότι και τα δυο χρησιμοποιούν σταλινικές μέθοδες. Γιατί η αντιμετώπιση μιας τάσης μέσα στο λαϊκό κίνημα όχι με πολιτικό διάλογο και κριτική αλλά με ψέματα, διαστρέβλωση, λάσπη και κατασυκοφάντηση είναι ένα απ' τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του σταλινισμού.
Και αυτό που είναι καινούργιο είναι ότι στη πρώτη γραμμή αυτής της λασπολογίας βρίσκεται το ΚΚΕ εσωτερικού και η "Αυγή". Μέχρι τώρα πάσχιζαν να μας πείσουν ότι είναι υπέρ της επίλυσης των διαφορών μέσα στο κίνημα με δημοκρατικό διάλογο, με συζήτηση με πολιτική κριτική. Και τι βλέπουμε;
Ότι όλα αυτά είναι παχιές κουβέντες, κοροϊδία κι ότι παραμένουν ακόμα πιο σταλινικοί απ' τους άλλους. Γιατί τι άλλο είναι η καμπάνια της "Αυγής" με πυχιαίους .τίτλους, δίνοντας τη γραμμή και στις άλλες εφημερίδες, για να πειστεί ο λαός ότι δεν υπάρχει επαναστατική οργάνωση 17 Νοέμβρη; "Απεγνωσμένη προσπάθεια της Λιμπερασιόν να αποδοθεί η εκτέλεση σε αριστεριστές". Γλωσσολογική δήθεν
ανάλυση που δεν διστάζει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αποκλείεται να έγραψαν το κείμενο αριστεροί.
Πιο πρόσφατα, ξανά, ρίχνουν τη γραμμή: εξετάζονται Καλέντζης, Κακαβάς για την εκτέλεση Μαλλιού. Και μεις δεν πρόκειται να συζητήσουμε τα επιχειρήματα τους, γιατί το επίπεδο τους είναι τέτοιο που
σημαίνει αναγκαστικά ότι θεωρούν τους αναγνώστες τους ηλίθιους, που καταπίνουν όποια βλακεία τους αραδιάζουν π.χ. μας αποδίδουν τη λέξη "τσαμπουκάς" που μέσα στο κείμενο είναι μέσα σε εισαγωγικά και αναφέρεται σε δήλωση των φασιστών και συγκεκριμένα του Λεονάρδου. Λένε ότι βρέθηκε πολύγραφος του Καλέντζη. Το κείμενο της 17 Νοέμβρη ήταν πολυγραφημένο, άρα αυτός θάτανε. Κι ο Τσαπούρης είναι σκληρός κι ικανός για όλα, άρα αυτός θα εκτέλεσε το Μάλλιο, κτλ. Και η
μπουρδολογία τελειωμό δεν έχει.
Λάσπη, κατασυκοφάντηση, αυτή είναι η πολιτική αντιμετώπιση που μας κάνει το ΚΚΕ εσωτερικού. Αλλά αυτό έχει και άλλη Α συνέπεια. Αφού η "17 Νοέμβρη" δεν είναι λαϊκή οργάνωση, δεν ' είναι οργάνωση της επαναστατικής αριστεράς, αλλά προβοκατορική, φασιστική, να ψάξουμε να τη βρούμε και να τη καταγγείλουμε στην Ασφάλεια. Αυτό το συμπέρασμα θα βγάλει αναγκαστικά ο εικοσάρης μέλος του Ρήγα και το απλό μέλος του ΚΚ εσ. που θα διατάσει την "Αυγή". Δηλαδή, εκτός των άλλων και καλλιέργεια χαφιεδισμού σε βάρος της οργάνωσης μας. Όλα τα μέσα ακόμα και τα πιο βρώμικα, τους είναι χρήσιμα. Είναι ακριβώς η ίδια δουλειά που έκανε ο Καρίγιο, ο γραμματεύς του Ισπανικού ΚΚ όταν την επομένη της εκτέλεσης του πρωθυπουργού Καρέρο Μπλάνκο το 73 απ' τους Βάσκους, έλεγε ότι είναι προβοκατορική, φασιστική ενέργεια. Αυτός είναι ο περίφημος ευρωκομμουνισμός.
Και μη μας πουν ότι δεν ήξεραν. Γιατί μπορεί μερικοί νέοι άπειροι δημοσιογράφοι να παρασύρονται απ' τα επιτήδεια στελέχη αλλά μη μας πούνε ότι δεν ήξεραν. Γιατί μπορεί μερικοί νέοι άπειροι δημοσιογράφοι να παρασύρονται απ' τα επιτήδεια στελέχη αλλά μη μας πούνε ότι η ηγεσία του ΚΚΕ εσωτερικού κι η διεύθυνση της "Αυγής" δεν ήξεραν την αλήθεια. Γιατί, αντάρτικο πόλης δεν εμφανίζεται για πρώτη φορά παγκόσμια στην Ελλάδα. Υπάρχει απ' το 1960 σε μια σειρά από χώρες τόσο της
Λατινικής Αμερικής τόσο και της Ευρώπης. Κι αυτό που είναι περίεργο για μια χώρα σαν την Ελλάδα, δεν είναι η εμφάνιση του, αλλά το πώς άργησε τόσο πολύ να εμφανιστεί. Κι ακόμα οι ηγεσίες και τα στελέχη ξέρουν ότι ενέργειες σαν τις δικές μας συζητιόντουσαν πλατειά στη βάση όλων των κομμάτων της αριστεράς. Και ξέρουν καλά ότι η φύση αυτών των αντάρτικων είναι να είναι παράνομα και γι' αυτό
καλά θα κάνουν να σταματήσουν τα παραπλανητικά, για δημιουργία εντυπώσεων: αν ήτανε αριστεροί θα τους ξέραμε, ή θα τους είχαμε δει στο Πολυτεχνείο, ή αλλού.
Το ΚΚΕ εσωτερικού μπορεί να είναι πραγματικά περήφανο για το κατόρθωμα του. Όντας στη πρωτοπορεία του οπορτουνισμού κατόρθωσε νάναι ταυτόχρονα στη πρωτοπορεία του σταλινισμού.
Η ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.
Η ενέργεια μας όμως δεν ξεσκέπασε μόνο τα κόμματα της αριστεράς, αλλά και τις περισσότερες απ' τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που - εκτός από μερικές - έτρεξαν να τη καταδικάσουν. Η δραστηριότητα μας βάζει συγκεκριμμένα το ζήτημα της οργάνωσης της λαϊκής ένοπλης βίας, ζήτημα που οι διάφοροι "επαναστάτες" μας κατόρθωσαν να θάψουν μέχρι τώρα με διάφορα προσχήματα. Γι' αυτό πρέπει μόνο να μας καταδικάσουν, αλλά και με τέτοιο τρόπο που να κλείνει τέτοια προβληματική και συζήτηση. Έτσι δεν έγινε κριτική στα κείμενα μας, ούτε στη δράση μας σαν ενέργειες αντάρτικου, αλλά χρησιμοποιήθηκε η παλιά γνωστή συνταγή του δογματισμού, η διαστρέβλωση των απόψεων μας, οι ταμπέλες (ατομική τρομοκρατία, αναρχικοί), τα άσχετα τσιτάτα εκτός τόπου και χρόνου ανάμικτα με μερικά ψευτοεπιχειρήματα που, όπως θα δούμε, δεν αντέχουν μπρος στη στοιχειώδη κριτική.
Πάρα κάτω θα εξετάσουμε, με συντομία, τις κυριότερες αντιρρήσεις που εκφράστηκαν εναντίον μας και τέλος θα εξηγήσουμε για ποιους στρατηγικούς και γενικότερους λογούς χρησιμοποιούμε σήμερα και την ένοπλη δράση.
Μια πρώτη αντίρρηση που εκφράστηκε είναι ότι τέτοιες ενέργειες θα προκαλέσουν χτύπημα της αντίδρασης και τελικά μόνο αρνητικά αποτελέσματα θα υπάρξουν για το λαϊκό κίνημα. Αυτό το επιχείρημα είναι το ίδιο μ' αυτό που αναφέραμε πιο πάνω για τους μαζικούς αγώνες και που είναι το κλασσικό ρεβιζιονιστική επιχείρημα.
Είπαμε κιόλας ποιες είναι οι πραγματικές αιτίες της ύπαρξης του φασιστικού μηχανισμού και γιατί αυτός θα εξακολουθήσει να χτυπάει το λαϊκό κίνημα. Το αν μια συγκεκριμμένη λαϊκή ενέργεια αποτελέσει αφορμή, εξετάζεται συγκεκριμμένα.
Γιατί αλλιώς δεν θάπρεπε να γίνει κανένας αγώνας μη τύχει και προκληθεί χτύπημα του λαϊκού κινήματος, πράγμα που μπορεί πάντα να συμβεί. Και δεν θάπρεπε να γίνει ούτε η εξέγερση του Πολυτεχνείου αφού ο συσχετισμός των δυνάμεων ήταν τέτοιος που θα κατέληγε αναγκαστικά, όπως και κατέληξε, σε άμεσο χτύπημα του λαϊκού κινήματος και στη σκλήρυνση του Ιωαννίδη.
Κι αν εξετάσουμε συγκεκριμένα τα πράγματα, τότε είναι που θα δούμε ότι δεν υπάρχει κανένα συγκεκριμμένο στοιχείο που να στηρίξει αυτή την άποψη. Γιατί τι συγκεκριμμένο χτύπημα του λαϊκού κινήματος έγινε μετά την εκτέλεση του Γουέλτς.
Τι μέτρα πάρθηκαν; Κανένα απολύτως. Μήπως θα μας πούνε ότι δεν ήξεραν ότι την εκτέλεση την κάνανε αριστεροί; Μα αυτό η κυβέρνηση κι η αντίδραση τόξεραν πολύ καλά. Το έκρυψαν απ' το λαό, όπως άλλωστε επιχείρησαν ακόμα και σήμερα να κρύψουν και τη δεύτερη ενέργεια. Τι συγκεκριμμένο χτύπημα του λαϊκού κινήματος έγινε μετά την εκτέλεση του Μαλλιού; Κανένα απολύτως. Μήπως θα μας πούνε για τη κηδεία και τη διαδήλωση των φασιστών;
Αλλά η κηδεία και τα επεισόδια αντίθετα είχαν το θετικό ότι ξαναέβαλαν έμπρακτα το θέμα της κάθαρσης στην Ασφάλεια. Έδειξαν με τρόπο αποκαλυπτικό πόσο δημοκρατική είναι η Ασφάλεια, ότι βρίσκεται στα χέρια των φασιστών αξιωματικών που έκαναν καθαρή ανταρσία, φεύγοντας απ' τα γραφεία τους και πήγαν να αποδώσουν τιμές στο Μάλλιο, πυροβολώντας στον αέρα. Αδιαφορώντας τελείως για το τι διατάζει και τι λέει η Κυβέρνηση, καλύπτοντας τέλος αυτούς που πυροβόλησαν και κοροϊδεύοντας τους ανακριτές.
Όσο για τη διαδήλωση, έδειξε τη γύμνια των φασιστών όταν για τη κηδεία του πρωτοπαλίκαρου τους κατόρθωσαν να κατεβάσουν σε διαδήλωση 300 όλα-όλα άτομα, του επιπέδου του Καλέντζη, που ασχημονούσαν μέσα στο κέντρο. Κι έδειξε πάλι τελείως καθαρά ότι αυτοί οι 300 είναι επικίνδυνοι όχι
από μόνοι τους, αλλά γιατί έχουν από πίσω τους την Ασφάλεια που τους καλύπτει.
Ή μήπως θα μας πουν για τις βόμβες και τους ξυλοδαρμούς; Αλλά οι βόμβες, οι επιθέσεις, οι ξυλοδαρμοί δεν άρχισαν τώρα. Άρχισαν απ' το 1975 αν όχι και πιο πριν, και δεν σταμάτησαν σ' αυτά τα δυο χρόνια.
Βέβαια αύριο μπορεί να παρθούν ορισμένα πιο σκληρά μέτρα. Αυτό μπορεί πάντα να συμβεί σε μια πορεία του λαϊκού κινήματος προς τα μπρος. Ένα βήμα μπρος μπορεί να συνοδευτεί από ένα χτύπημα του αντιπάλου. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει ν' αναπτυχθεί η επαναστατική δραστηριότητα, αλλά αντίθετα ότι πρέπει να προετοιμαστεί το κίνημα πολιτικά, ψυχολογικά, υλικά για να μπορέσει ν'
αντεπεξέλθει, ν' αντιμετωπίσει το χτύπημα και να συνεχίσει τον αγώνα.
Τι θάλεγαν οι διάφοροι "επαναστάτες" αν ο Καραμανλής μετά την 25 Μάη έπαιρνε διάφορα πιο σκληρά μέτρα και διέλυε π.χ. μερικές οργανώσεις ή φυλάκιζε μερικά στελέχη; Ότι φταίει η λαϊκή κινητοποίηση της 25 Μάη; Όχι βέβαια. Έτσι αν αύριο χτυπηθούν και δεν μπορέσουν να συνεχίσουν θα φταίνε μόνο αυτοί που αποκοιμίζουν τα μέλη τους διαδίδοντας ηλίθιες θεωρίες ότι δήθεν ο Καραμανλής δεν τους χτυπάει γιατί τους φοβάται, που δεν προετοιμάζονται πολιτικά, οργανωτικά και υλικά και που βγήκαν
να δουλέψουν νόμιμα σαν να είναι η Ελλάδα Δανία. Και μεις δεν τους λέμε να εγκαταλείψουν την νομιμότητα, αλλά να προετοιμαστούν και να πάρουν τα μέτρα τους για να μπορέσουν να συνεχίσουν.
Μια άλλη αντίρρηση λέει: με το να εκτελέσεις τον Μάλλιο ή το Γουέλτς δεν κάνεις τίποτα γιατί αυτούς η αντίδραση τους αντικαθιστά αμέσως -το πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα αλλά το καθεστώς.
Ο συλλογισμός αυτός βασίζεται σε μια ταχυδακτυλουργία: ο σοσιαλισμός από στρατηγικός στόχος ενός πολύπλευρου αγώνα εμφανίζεται σαν άμεσος στόχος της εκτέλεσης. Αυτό το μικρό πηδηματάκι γίνεται και είναι απαραίτητο για να βγει το συμπέρασμα που θέλουν, δηλαδή η απόρριψη του μέσου της ένοπλης ενέργειας. Έτσι οι ενέργειες αυτές δεν παρουσιάζονται σαν ενέργειες μιας ορισμένης μακρόχρονης
διαδικασίας, ενός προτσές πολύπλευρης ανάπτυξης του λαϊκού αγώνα που περιλαμβάνει κι ένοπλες μορφές, που κι αυτές συνεχίζονται και αναπτύσσονται, αλλά τελείως ξεκομμένες. Και παρουσιάζοντας τις έτσι ξεκομμένες που έχουν δήθεν για στόχο το σοσιαλισμό, μπορείς εύκολα να βγάζεις το συμπέρασμα που θέλεις.
Για να γίνει πιο καθαρό το πόσο γελοίος είναι αυτός ο συλλογισμός θα δώσουμε παραδείγματα αναλόγων συλλογισμών για μερικά άλλα μέσα αγώνα, όπου φαίνεται πόση αλήθεια περιέχουν και πόσο σωστά είναι. Έτσι κάποιος που θάθελε να απορρίψει την απεργία σα μέσο αγώνα θα έκανε τον ίδιο ακριβώς συλλογισμό: αφού μια οικονομική απεργία σε ένα εργοστάσιο δεν μπορέσαμε να τη μετατρέψουμε σε γενική πολιτική απεργία κι ούτε ν' ανατρέψουμε τον καπιταλισμό, δεν χρειάζεται η απεργία σα μέσο πάλης. Γιατί σημασία δεν έχει ο τάδε καπιταλιστής κι ούτε αν πετύχεις Χ% αύξηση,
που μπορεί άλλωστε ο καπιταλιστής να το αναπληρώσει με τον πληθωρισμό, αλλά η τάξη και το καπιταλιστικό καθεστώς. Άρα δεν χρειάζεται η απεργία.
Ή ακόμα: αφού με μια προκήρυξη ή εφημερίδα δεν κατορθώσαμε να πείσουμε το σύνολο του λαού για την αναγκαιότητα ν' ανατραπεί το καθεστώς και να κτίσουμε το σοσιαλισμό, δεν χρειάζονται οι προκηρύξεις και οι εφημερίδες.
Ή ακόμα: αφού σε μια μαζική σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής δεν μπορούμε άμεσα ν' ανατρέψουμε το καθεστώς κι η αντίδραση μπορεί εύκολα ν' αναπληρώσει, με τα χρήματα που διαθέτει, τις ζημιές, δεν χρειάζεται ν' αγωνιζόμαστε μαζικά, δεν χρειάζεται η άμυνα απέναντι στη τρομοκρατία, δεν χρειάζονται οι δυναμικές διαδηλώσεις, αλλά καλύτερα να γινόμαστε λαγοί, μόλις εμφανιστεί η αστυνομία.
Και τελικά, δεν χρειάζεται κανένα μέσο πάλης αφού μεμονωμένη μια ενέργεια οποιασδήποτε μορφής ξεκομμένη απ' τις άλλες ενέργειες κι απ' τις άλλες μορφές δράσης δεν πρόκειται από μόνη της να φέρει το σοσιαλισμό.
Σ' αυτά τα ωραία συμπεράσματα καταλήγουν αυτοί οι ωραίοι συλλογισμοί.
Η "ΑΤΟΜΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ" ΚΑΙ ΙΙΩΣ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ ΑΠ' ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ.
Επειδή όλες οι πάνω αντιρρήσεις δεν είναι πειστικές, οι διάφοροι επαναστάτες βρήκαν έναν άλλο πολύ πιο εύκολο γι' αυτούς για να μας χτυπήσουν. Μας κόλλησαν την ταμπέλα της "ατομικής τρομοκρατίας" Ξέθαψαν τη θεωρία της τρομοκρατίας του 19ου αιώνα και την κόλλησαν στην "17 ΝΟΕΜΒΡΗ". Αντέγραψαν τα επιχειρήματα του Λένιν ενάντια στην τρομοκρατία χωρίς να κούραζονται, χωρίς να χρειάζεται να σκεφτούν οι ίδιοι, κι έτσι ξεμπερδεψαν.
Και το πιο ωραίο είναι ότι μερικοί το παρουσίασαν σαν κριτική απ' τη πιο δύσκολη θέση. Κι επιπλέον αυτό είχε το μεγάλο πλεονέκτημα ότι θα έκλεινε κάθε συζήτηση για ένοπλη δράση αφού θα παρουσιάζονταν τα μαργαριτάρια τους σαν αυθεντική κι "επίσημη" λενινιστική άποψη πάνω στο
ζήτημα. Το πόσο λενινιστική θα το δούμε πιο κάτω.
Κατ' αρχή, όπως είπαμε πάρα πάνω, αν κάποιος σήμερα στην Ελλάδα χρησιμοποιεί τη τρομοκρατία, αυτή είναι η άρχουσα τάξη κι ο ιμπεριαλισμός μέσω του φασιστικού μηχανισμού, που έχουν συγκεκριμένο συμφέρον να διαιωνίσουν το κοινωνικό σύστημα της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Και για να κάμψουν το αγωνιστικό τους φρόνημα έχουν αναγάγει τη τρομοκρατία του λαού σε επιστήμη. Την εξασκούν συνέχεια, ακατάπαυστα, με χίλιους δυο τρόπους άμεσους και έμμεσους. Επειδή όμως έχουν
συμφέρον να το κρύψουν αποκαλούν τρομοκρατία τις δίκαιες βίαιες λαϊκές ενέργειες που δεν έχουν - όπως θα δείξουμε πιο κάτω - τέτοιο χαρακτήρα, και προσπαθούν να τις βάλουν στο τσουβάλι με τις φασιστικές τρομοκρατικές ενέργειες που πρέπει οι διάφοροι φιλελεύθεροι πασιφιστές να καταδικάζουν.
Αυτό το φαινόμενο το βλέπουμε τόσο παγκόσμια όσο και στην Ελλάδα. Πρόσφατα ο "Ελεύθερος Κόσμος" επιχείρησε χωρίς επιτυχία να αποκρύψει τις δραστηριότητες και τις διασυνδέσεις των
νεοφασιστών με την Ασφάλεια, προβάλλοντας στην πρώτη γραμμή την "τρομοκρατική" δραστηριότητα της 17 Νοέμβρη. Κι είναι χαρακτηριστικό κι αποκαλυπτικό της πολιτικο-ιδεολογικής αποσύνθεσης στην οποία βρίσκονται μερικές "επαναστατικές" οργανώσεις όταν είναι οι μόνες μαζί με το Κωνσταντόπουλο που αποκαλούν τη δράση μας τρομοκρατική. Κι αυτό σημαίνει ότι είτε το θέλουν είτε όχι παίζουν το
παιχνίδι του που έχει για στόχο να αποκρύψει τη τρομοκρατική φύση του καθεστώτος, προβάλλοντας τη δήθεν τρομοκρατία της 17 Νοέμβρη.
Αλλά ας δούμε αν η δράση μας είναι τρομοκρατία. Τρομοκρατία δεν είναι οποιαδήποτε χρησιμοποίηση βίας. Τρομοκρατία είναι η χρησιμοποίηση βίας με τέτοιο τρόπο που έχει για κύριο στόχο, γενικώτερο, για πλατύτερα στρώματα, εκφοβιστική χαρακτήρα. Έτσι τρομοκρατία είναι όταν χρησιμοποιούνται τανκς και αύρες ενάντια στο λαό. Τρομοκρατία είναι όταν πέφτουν χιλιάδες δακρυγόνα απ' τις αύρες και τους ροπαλοφόρους ενάντια τόσο σε διαδηλωτές και περαστικούς, ή απεργούς στα εργοστάσια ή αγρότες στις πορείες τους με γενικότερο σκοπό τη τρομοκράτηση ολόκληρου του λαού. Τρομοκρατία είναι όταν οι Ιταλοί φασίστες βάζουν βόμβες στα τραίνα ή σε πλατείες. Τρομοκρατία είναι όταν ξυλοκοπούνται δημοσιογράφοι για να τους εκτοπίσουν και να μη ξαναγράφουν εναντίον τους. Τρομοκρατία είναι οι
νεοφασίστες που βάζουν βόμβες με τη καθοδήγηση του φασιστικού μηχανισμού για να
εκφοδίσουν πλατύτερα στρώματα. Τρομοκρατία είναι και τα βασανιστήρια, κι όχι απλώς σωματικές βλάβες όπως λένε τα δικαστήρια, γιατί εκτός απ' το συγκεκριμένο αγωνιστή, έχουν για στόχο τη γενικότερη τρομοκράτηση κι είναι μια απ' τις βασικές μέθοδες εκφοβισμού του λαού που μαθαίνει ότι γίνονται μεσαιωνικά βασανιστήρια.
Η δίκαια όμως εκτέλεση από λαϊκούς αγωνιστές ενός τρομοκράτη-βασανιστή ποιους τρομοκρατεί; Η δίκαια εκτέλεση του αρχηγού της εγκληματικής και τρομοκρατικής CIA στην Αθήνα ποιους πάλι τρομοκρατεί; Μήπως τη δεξιά; Όχι βέβαια. Μήπως τους φασίστες, το φασιστικό μηχανισμό, τη CIA και τους άλλους μηχανισμούς του ιμπεριαλισμού; Αλλά θάταν τουλάχιστον αστείο και αφέλεια να υποστηριχτεί ότι με τη δύναμη, την οργάνωση, τα μέσα, τον άρτιο οπλισμό που διαθέτει σήμερα η αντίδραση, ο κρατικός μηχανισμός και ο ιμπεριαλισμός μπορούν να τρομοκρατηθούν με μερικές εκτελέσεις ή ανάλογες ενέργειες. Αυτές οι ενέργειες στη σημερινή φάση δεν γίνονται για να τρομοκρατήσουν τον αντίπαλο κι ούτε τέλος ανεξάρτητα απ' τη θέληση μας θα μπορούσαν να τον τρομοκρατήσουν.
Βέβαια σε φάση ανοιχτού εμφύλιου πολέμου, όταν αντιπαρατάσσονται δυο στρατοί, όταν υπάρχει ένοπλος λαϊκός στρατός που αναπτύσσει τον λαϊκό πόλεμο σε μεγάλη κλίμακα, τότε ορισμένες ένοπλες λαϊκές ενέργειες μπορεί να έχουν χαρακτήρα λαϊκής δίκαιας αντιτρομοκρατίας. Όπως επίσης κι ορισμένες ενέργειες που χρησιμοποιήθηκαν μεταπολεμικά απ' τα απελευθερωτικά κινήματα κι είχαν τέτοιο χαρακτήρα, π.χ. οι βόμβες που έβαζε το Απελευθερωτικό Μέτωπο της Αλγερίας στον αγώνα ενάντια στους Γάλλους αποικιοκράτες, μέσα σε καφενεία ή άλλους δημόσιους χώρους όπου σύχναζαν Γάλλοι. Κι αυτό τόκανε σαν απάντηση και αντίποινα στις βόμβες που έβαζαν οι Γάλλοι αποικιοκράτες στις μουσουλμανικές συνοικίες. Αυτή είναι δίκαια λαϊκή αντιτρομοκρατία που ανταποκρίνεται σε άλλες καταστάσεις και σε διαφορετική φάση του αγώνα.
Έτσι οι σημερινές ένοπλες λαϊκές ενέργειες δεν έχουν καμμιά απολύτως σχέση με τη δράση των αναρχικών και των ναρόντνικων του 19ου αιώνα στη Ρωσία. Κι η επανάληψη των επιχειρημάτων του Λένιν ενάντια στη δράση μας είναι τελείως αντιλενινιστικά και εγκατάλειψη του λενινισμού απ' τους "μαρξιστές λενινιστές". Γιατί η ουσία του λενινισμού είναι η "συγκεκριμμένη ανάλυση μιας συγκεκριμμένης κατάστασης" κι όχι η παρουσία τσιτάτων εκτός τόπου και χρόνου πούχουν ειπωθεί για τελείως διαφορετικές καταστάσεις που γίνεται για να εντυπωσιαστούν οι απληροφόρητοι. Κι αυτό αποδείχνεται απ' το γεγονός ότι ο Λένιν υποστήριζε τις ένοπλες ενέργειες που παρουσιάστηκαν μετά το 1905 και που ήτανε ενέργειες που γίνονται από ολιγάριθμες ομάδες αγωνιστών κι ήταν τριών μορφών: εκτελέσεις γνωστών και επικίνδυνων χαφιέδων κι απαλλοτριώσεις υλικών και χτημάτων για τις ανάγκες του αγώνα.
Τις ενέργειες αυτές ο Λένιν τις ονόμαζε παρτιζάνικες ενέργειες (αντάρτικο θα λέγαμε σήμερα), τις υποστήριζε κι έδωσε ολόκληρη πολιτική μάχη μέσα στο κόμμα ενάντια σ' αυτούς που επαναλάμβαναν σαν παπαγάλοι "αυτά είναι η γνωστή παλιά τρομοκρατία, κι εμείς έχουμε πάρει θέση από παλιά κι είμαστε εναντίον".
Αποτέλεσμα αυτής της μάχης υπήρξε οι αποφάσεις του κόμματος που έλεγαν ότι αυτές οι παρτιζάνικες ενέργειες δεν είναι η παλιά τρομοκρατία και πρέπει να υποστηριχτούν, να οργανωθούν και να είναι μια μορφή πάλης του κόμματος, σ' εκείνη τη περίοδο.
Μ' αυτά δεν θέλουμε να πούμε ότι η σημερινή Ελλάδα είναι η Ρωσία του 1906, αλλά απ' τα παραπάνω βγαίνουν τα εξής τρία συμπεράσματα:
1) για τον ίδιο τον Λένιν οι ένοπλες ενέργειες που γίνονταν τότε από μικρές ομάδες δεν
ήταν επανάληψη της τρομοκρατίας των αναρχικών ή των ναρόντνικων,
2) η μέθοδος αυτή δηλαδή οι παρτιζάνικες-αντάρτικες ενέργειες είναι μια μέθοδος δράσης αποδεκτή σε επίπεδο αρχών για τον ίδιο το Λένιν, για τους μαρξιστές, για τους επαναστάτες,
3) το αν πρέπει να χρησιμοποιηθούν αντάρτικες ενέργειες εξαρτάται απ' τη συγκεκριμμένη κατάσταση, απ' τις συγκεκριμμενες συνθήκες. Κατά συνέπεια μ' αυτά πρέπει να καταπιαστούν οι διάφοροι "μαρξιστές-λενινιστές" αν θέλουν να μας χτυπήσουν και να μας εξηγήσουν συγκεκριμμένα γιατί σήμερα στην Ελλάδα δεν πρέπει να γίνει τέτοια δράση κι όχι να επαναλαμβάνουν σαν μαθητούδια διάφορα
τσιτάτα περί τρομοκρατίας του 19ου αιώνα.
Τέλος, δίπλα στη λέξη τρομοκρατία προσθέτουν και τη λέξη "ατομική", για να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι είμαστε αναρχικοί, γιατί είναι γνωστό ότι μόνο οι αναρχικοί ήσαν το περασμένο αιώνα υπέρ της ατομικής και ανοργάνωτης. Η λέξη όμως ατομική προστίθεται και για έναν άλλο λόγο. Για να αποκρύψουν τη παραίτηση τους απ' το συγκεκριμμένο καθήκον που μπαίνει σήμερα στους επαναστάτες να οργανώνουν την ένοπλη λαϊκή βία.
Έτσι λένε ότι η "17 Νοέμβρη" κάνει "ατομική τρομοκρατία" ενώ δήθεν αυτές οι οργανώσεις είναι υπέρ της μαζικής τρομοκρατίας (βίας θέλουν να πουν βέβαια, τάχουν μπερδέψει) που θάναι δουλειά των μαζών, του αυριανού λαϊκού στρατού. Το να καταπιαστούμε εμείς μ' αυτή τη δουλειά λένε, σημαίνει ότι
αντικαθιστούμε τις μάζες κτλ. Αυτά όμως είναι σκέτες προφάσεις, κι αυτό φαίνεται καθαρά απ' τη πραγματική στάση των δήθεν επαναστατικών οργανώσεων απέναντι στη στοιχειώδη δίκαια βία των μαζών όπως εκδηλώθηκε πρόσφατα.
Στις 21 Απρίλη 75 χιλιάδες αγωνιστές μπήκαν αυθόρμητα στην Αμερικάνικη πρεσβεία για να τη κάψουν, ήταν μια δίκαια ενέργεια, μια ενέργεια μαζικής βίας απέναντι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Ποια ήταν τη στιγμή εκείνη η στάση των επαναστατικών οργανώσεων; Το ΕΚΚΕ με τη φολκλορική και παιδαριώδη ενέργεια του υπερφαλαγγίστηκε απ' τις μάζες που έδειξαν ότι βρίσκεται χιλιόμετρα πίσω και κάτω απ' τις διαθέσεις του λαού για αγώνα. Καμμία άλλη οργάνωση δεν βρέθηκε μέσα στη συγκεκριμμένη μαζική αυτή ενέργεια, καμμιά δεν βρέθηκε στη πρώτη γραμμή. Και καμμία δεν βρέθηκε στην πρώτη γραμμή μόλις έγινε η αντεπίθεση της Αστυνομίας κι άρχισαν να πέφτουν τα δακρυγόνα. Κι όχι μόνο αυτό αλλά την επομένη οι περισσότερες, ευθυγραμμισμένες με τον αστικό τύπο, είπαν ότι ήταν τυχοδιωκτισμός
κι ότι παίχτηκε το παιχνίδι των προβοκατόρων. Δηλαδή οι χιλιάδες αγωνιστές που προσπάθησαν αυθόρμητα να κάψουν την πρεσβεία, να χρησιμοποιήσουν μια στοιχειώδη μορφή μαζικής βίας, με μια σωστή πρωτοβουλία απ τη βάση ήσαν τυχοδιώκτες. Κι οι "επαναστάτες" αντί να μπουν στη πρώτη γραμμή, να οργανώνουν, να δεθούν μ' αυτή τη λαϊκή πρωτοβουλία μαζικής βίας τη καταδικάζουν. Αυτό είναι ένα πρώτο παράδειγμα αποκαλυπτικό για το πόσο στην πράξη υποστηρίζουν τη μαζική βία.
Δεύτερο: στις 24 Ιούλη '75 και στις 25 Μάη '76 οι μαζικές διαδηλώσεις μετατράπηκαν, μετά την τρομοκρατική επέμβαση της αστυνομίας, σε δίκαια αντίσταση ενάντια στις αύρες, τα δακρυγόνα, τα πιστόλια. Απέναντι σ' αυτά οι διαδηλωτές αντιστάθηκαν χρησιμοποιώντας μια μορφή στοιχειώδους βίας με πέτρες, ξύλα, τούβλα, οδοφράγματα. Την επομένη όλες σχεδόν οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς υποστήριξαν τη δίκαια αντίσταση των εργαζομένων απέναντι στις αύρες. Αλλά πού ήταν στη διάρκεια του αγώνα; Στις 25 του Μάη τα στελέχη των πιο γνωστών εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων που βρίσκονταν στη πρώτη γραμμή της πορείας μόλις άρχισαν να πέφτουν τα πρώτα δακρυγόνα στη Πεσμαζόγλου εγκατέλειψαν τις τηλεβόες και εξαφανίστηκαν. Και το υπόλοιπο απόγευμα και τα στελέχη τους έλεγαν στα μέλη τους να εξαφανιστούν όχι ν' αγωνιστούν. Όσο για τις οργανώσεις που μερικά μέλη τους έμειναν, αυτό δεν σημαίνει ότι έκαναν τη δουλειά
τους.
Γιατί τα μέλη των επαναστατικών οργανώσεων δεν μπορεί να μπαίνουν στο ίδιο επίπεδο με τους απλούς ανοργάνωτους αγωνιστές που χρησιμοποιούν ότι βρουν μπροστά τους, πέτρα, ξύλο, κτλ. Η δουλειά αυτών των οργανώσεων είναι να μπουν στη πρώτη γραμμή, να οργανώσουν την ενεργητική άμυνα, να προωθήσουν προς τα μπρος τον αγώνα μ' ένα συγκεκριμμένο πλάνο κι ορισμένα συγκεκριμένα μέτρα. Δεν τους λέμε να κατέβουν με ντουφέκια, αλλά ορισμένα συγκεκριμένα μέτρα (όπως κοκταίηλ μολότωφ) και μια στοιχειώδης οργάνωση μπορούν να παίξουν ανασταλτικό ρόλο στην ανεμπόδιστη τρομοκρατία των αύρων και να τους καταφέρουν μερικά γερά χτυπήματα. Αν δεν βλέπουν πώς, ας ρίξουν μια ματιά στη Δυτική Ευρώπη πώς προετοιμάζονται οι νόμιμες οργανώσεις σε χώρες με πολύ λιγότερο εκρηκτικά κοινωνικά προβλήματα και με πολύ λιγότερη λαϊκή υποστήριξη και συμμετοχή. Και
από πολιτική άποψη δεν μπορούν να λένε ούτε καν ότι ήταν απροετοίμαστες, αφού όλες οι οργανώσεις λένε ότι ο φασιστικός μηχανισμός είναι ανέπαφος και ξέρουν ότι θα τους χτυπήσει βίαια, δεν μπορούν να κατεβαίνουν σε μαζικές διαδηλώσεις απροετοίμαστοι και να κοιτάζουν με τα χέρια στις τσέπες μήπως βρουν καμμιά πέτρα. Kι αυτή η κριτική απευθύνεται σ' όλες τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Και μετά να μην έρχονται να λένε: ο λαός αγωνίστηκε ηρωικά με πέτρες ενάντια στις αύρες και τα πιστόλια. Μπράβο του. Οι φασίστες τον πυροβόλησαν, τραυμάτισαν, σκότωσαν. Αίσχος. Γιατί αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά σκέτη υποκρισία, υπόκλιση, μπρος στον αυθορμητισμό των μαζών. Γιατί βέβαια ο λαός αγωνίζεται ηρωικά, με ό,τι βρίσκει μπροστά του όπως αγωνίστηκε στο Πολυτεχνείο με τα στήθια του απέναντι στα τανκς, όπως στις 21 Μάη με πέτρες και τούβλα απέναντι στις αύρες και θα χτυπιέται δυστυχώς απ' τους φασίστες και θα εγκαταλείπει τον αγώνα με το αίσθημα αδυναμίας και ήττας όταν εσείς δεν κάνετε τη δουλειά σας σα πρωτοποριακές οργανώσεις, όταν δεν προσπαθείτε να δεθείτε μ'
αυτό το μαζικό αγώνα, να οργανώσετε την άμυνα και τη δυναμική υποστήριξη, όταν δεν προετοιμάζεστε πολιτικά και υλικά για να μπορέσει αυτός ο αγώνας να καταφέρει μερικά συγκεκριμένα χτυπήματα, να δώσει το συναίσθημα ότι προωθείται το κίνημα προς τα μπρος κι ότι δεν πάει πάλι στράφι.
Και στα τρία αυτά παραδείγματα φαίνεται καθαρά ότι οι λεγόμενες επαναστατικές οργανώσεις όχι μόνο δεν βρίσκονται στη πρώτη γραμμή αλλά πολύ πιο πίσω απ' τις διαθέσεις του λαού για αγώνα κι ότι έχουν στην πράξη ηττηθεί απ' το συγκεκριμένο καθήκον τους της οργάνωσης και ανάπτυξης της λαϊκής βίας. Και δείχνουν ότι τα επιχειρήματα τους ότι η συγκεκριμένη προετοιμασία της λαϊκής βίας από μέρους
τους θα σήμαινε υποκατάσταση των μαζών δεν είναι τίποτε άλλο παρά πρόσχημα για να μη κάνουν τίποτα και να λένε "μπράβο" εκ των υστέρων στις μάζες που αγωνίζονται. Και καλά θα κάνουν να μη μιλάνε για λαϊκούς στρατούς κι αυριανή ένοπλη βία των μαζών, όταν δεν είναι σε θέση ούτε ένα κοκταίηλ μολότωφ να χρησιμοποιήσουν.
Σήμερα πια μετά τη δικτατορία, μετά το Πολυτεχνείο, μετά τις συγκρούσεις στις 24 Ιούλη '75 και Μάη '76, κι απ' το γεγονός ότι ο φασιστικός μηχανισμός, η αμερικάνικη κυριαρχία παραμένουν ανέπαφοι και θα οδηγήσουν σε καινούργια χτυπήματα του λαού μπαίνει συγκεκριμμένα άμεσα το ζήτημα της ένοπλης και δυναμικής άμυνας του λαϊκού κινήματος. Αυτά είναι βασικό καθήκον των επαναστατικών οργανώσεων σήμερα και δεν μπορούμε πια να μιλάμε για ένοπλη λαϊκή βία γενικά και αφηρημένα ότι θα γίνει κάποτε κτλ. κτλ. Κι ούτε είναι επιχείρημα το ότι δεν υπάρχει κόμμα επαναστατικό. Όταν οι φασίστες κάνουν δικτατορία, όταν σε χτυπάνε με τανκς, δακρυγόνα, κι ο λαός αγωνίζεται όπως μπορεί, είναι καθαρή ηλιθιότητα καθηγητίσκου, που καθισμένος αναπαυτικά στο γραφείο του, και έξω απ' τη ζωή, δίνει λύσεις για όλα τα προβλήματα, το να του λες ότι δεν υπάρχει κόμμα.
Κι αυτό βέβαια σε οδηγεί στο να μην αγωνίζεσαι, όπως έκαναν πολλές οργανώσεις στο Μάη, σημαίνει ότι παραιτείσαι απ' το συγκεκριμμένο καθήκον που μπαίνει και ισοδυναμεί με καθαρή λιποταξία του αγώνα. Κι όταν δεν αγωνίζεσαι όχι στη πρώτη γραμμή, αλλά ούτε μαζί με τους απλούς κι αυθόρμητους αγωνιστές της βάσης, σημαίνει ότι βρίσκεσαι πίσω απ' τις μάζες, και να μην έχεις καμμία απολύτως
φιλοδοξία να αποτελέσεις πρωτοπορεία και καθοδηγητικό πολιτικό κέντρο και δείχνει ξεκάθαρα ότι όχι μόνο δεν προωθείς τη διαδικασία χτισίματος κόμματος του πρωτοποριακού, αλλά ότι απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο από αυτό το στόχο.
Κατά συνέπεια, η οργάνωση της ένοπλης λαϊκής άμυνας και δράσης είναι ένα επί πλέον σημερινό καθήκον των επαναστατικών οργανώσεων. Αυτή τη δουλειά δεν θα την κάνει το κόμμα που δεν υπάρχει κι ούτε θα περιμένουμε να φτιαχτεί για να την αναλάβει, αφού η ζωή και η πραγματικότητα βάζουν άμεσα αυτό το ζήτημα.
Αντίθετα αυτό σημαίνει ότι εκτός απ' τις κλασσικές μορφές πάλης πρέπει ν' αναπτυχθούν ένοπλες μορφές πάλης, και η ανάπτυξη όλης αυτής της δραστηριότητας θα φέρει την ενότητα στις επαναστατικές δυνάμεις και χτίσιμο του κόμματος, κι όχι το αντίθετο.
Στην Ελλάδα οι συγκεκριμμένες συνθήκες πούχουν δημιουργηθεί μας λένε ότι για να φτιάξουμε το κόμμα πρέπει να περάσουμε κι απ' τις ένοπλες μορφές δράσης μαζί με όλες τις άλλες πολιτικές, ιδεολογικές, οικονομικές.Μερικοί παρουσιάζουν μιαν άλλη αντίρρηση που λέει ότι για να γίνουν τέτοιες
ένοπλες ενέργειες πρέπει προηγούμενα να υπάρχει μια νόμιμη μαζική πολιτική οργάνωση που να εκμεταλλεύεται πολιτικά τις ένοπλες πράξεις. Αυτή η άποψη είναι μια παραλλαγή της παραπάνω άποψης για την αναγκαιότητα να υπάρχει προηγούμενα επαναστατικό κόμμα. Και ουσιαστικά ισχύει η ίδια απάντηση που δόθηκε. Αλλά αυτή η άποψη δεν στέκεται και για έναν άλλο λόγο. Στη σημερινή ελληνική κοινωνία -και σ' οποιαδήποτε χώρα όπου ο καπιταλισμός είναι κάπως αναπτυγμένος και γίνεται
αντάρτικο πόλης - μια τέτοια οργάνωση μπορεί βέβαια να υπάρξει, αλλά δεν θα μπορέσει να κάνει τη δουλειά που λένε. Γιατί είναι φανερό ότι αν σήμερα π.χ. υπήρχε μια τέτοια γερή νόμιμη πολιτική οργάνωση, δεν θα μπορούσε να κάνει καμπάνια επεξήγησης και εκμετάλλευσης ενέργειας, χωρίς να διακινδυνέψει σοβαρά να διαλυθεί απ' τη κυβέρνηση. Και θα ήταν ηλιθιότητα να διαλυθεί η νόμιμη
πολιτική οργάνωση γι' αυτό το πράγμα.
Γιατί η δουλειά της δεν είναι να προπαγανδίζει τέτοιες ενέργειες -παρά δευτερευόντως και έμμεσα- αλλά να αναπτύσσει τη νόμιμη δραστηριότητα σ' όλους τους χώρους της μαζικής δουλειάς, να
κάνει πολιτικο-ιδεολογική δουλειά, να κάνει κινητοποιήσεις διεκδικητικού τύπου, πολιτικού, κτλ. Και θάταν βλακεία να ρισκάρουμε όλα αυτά για μια δουλειά που δεν είναι δική της. Αυτό μπορεί να γίνει σε καταστάσεις και χώρες όπου έχει προηγηθεί και αναπτυχθεί γερός ένοπλος αγώνας πούχει οδηγήσει σε απελευθερωμένες περιοχές όπου βέβαια εκεί όχι μόνο υπάρχει πολιτική οργάνωση αλλά και λαϊκή
εξουσία. Σε φάση όμως αρχικής ανάπτυξης αντάρτικου πόλης σε αναπτυγμένες χώρες, δεν είναι δυνατόν να έχουμε τέτοια νόμιμη πολιτική οργάνωση που να εκμεταλλεύεται πολιτικά τις ένοπλες ενέργειες, κι αυτό είναι κάτι που τόχεις σαν δεδομένο, είναι αρνητικό στοιχείο που τόχεις έτσι ή αλλιώς και προσπαθείς να το λύσεις βαθμιαία και μακρόχρονα κι όχι να το χρησιμοποιήσεις σαν πρόσχημα για να
αρχίσεις.
Μερικοί προβάλλουν την αντίρρηση ότι η "17 Νοέμβρη" έχοντας διαλέξει αυτό το. δρόμο περιφρονεί την άλλη νόμιμη πολιτική δουλειά.
Αυτό λέγεται για δημιουργία εντυπώσεων από μερικούς που εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι εμείς δεν μπορούμε να τους απαντήσουμε ανοιχτά σαν "17 Νοέμβρη" από μια "νόμιμη" θέση. Γιατί δεν χρειάζεται μεγάλη σκέψη για να καταλάβουμε ότι η δουλειά που κάνουμε δεν μας εμποδίζει ούτε να κάνουμε νόμιμη δουλειά στους χώρους των άμεσων διεκδικητικών αγώνων κι ούτε μας εμποδίζει νάχουμε νόμιμη πολιτικό-ιδεολογική δραστηριότητα. Ο συνδυασμός πολλών μορφών δράσης και συγκεκριμμένα των παράνομων ένοπλων με τις άλλες νόμιμες μορφές, είναι αποδεκτός σε επίπεδο αρχών για τους επαναστάτες και χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν απ' τα επαναστατικά κινήματα τόσο στη χώρα μας όσο και σ' άλλες χώρες. Το πώς βέβαια μπορεί να γίνει αυτό σήμερα στη χώρα μας είναι ένα συγκεκριμένο οργανωτικό πρόβλημα που δεν είναι δυνατό να συζητηθεί απ' τις στήλες του τύπου.
Όσοι όμως ενδιαφέρονται πραγματικά γι' αυτό το πρόβλημα και δεν το βάζουν σα πρόσχημα για να κλείσουν κάθε συζήτηση μέσα στις δικές τους οργανώσεις για τη χρησιμοποίηση των ένοπλων μορφών σήμερα και για να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι τάχα είμαστε μόνο υπέρ της παράνομης ένοπλης δράσης και ενάντια στη πολιτική δουλειά, μπορούν να κάνουν μόνοι τους, μέσα στις οργανώσεις τους, ορισμένες συζητήσεις, στις οποίες θα φανεί αμέσως πώς μπορεί να γίνει σήμερα αυτός ο συνδυασμός.
Σ' αυτό το σημείο θα πούμε δυο λόγια για το είδος της νόμιμης πολιτικής δουλειάς που κάνουν οι περισσότερες απ' τις "επαναστατικές" οργανώσεις. Οι περισσότερες απ' αυτές έχουν στην κυριολεξία εκφυλίσει και γελοιοποιήσει τις νόμιμες μορφές.
Έτσι η μοναδική τους δραστηριότητα είναι η έκδοση μιας βδομαδιάτικης ή μηνιάτικης εφημερίδας και δυο-τρεις το χρόνο, γελοίες πανηγυριού συγκεντρώσεις σε θέατρα ή στα προπύλαια και όπου τους κοιτάζουν οι αστυνομικοί και γελάνε. Οι περισσότερες απουσιάζουν τελείως απ' τους χώρους των διεκδικητικών αγώνων. Αντί να βάζουν στην πρώτη γραμμή τη προώθηση του αγώνα, κι απ' τις συγκεκριμμένες κινητοποιήσεις να προωθείται η ενότητα, βάζουν στην πρώτη γραμμή τη πολεμική
μεταξύ τους κι έτσι, πολλαπλασιάζονται οι διαστάσεις, οι σέκτες και το μόνο που ενδιαφέρει τις περισσότερες είναι να διατηρηθεί το "μαγαζάκι" της κάθε παρεούλας. Κι από πολιτική σκοπιά, χωρίς να μας είναι δυνατό εδώ να ασχοληθούμε με την πολιτική γραμμή κάθε οργάνωσης, οι περισσότερες δημιουργούν πολιτική σύγχυση και χάος μέσα στο λαϊκό κίνημα, και αποπροσανατολίζουν τους αγωνιστές.
Τα τρία πάρα κάτω παραδείγματα είναι αποκαλυπτικά.
Τη Πρωτομαγιά του 75 σαμποταρίστηκε κάθε συνεργασία μεταξύ των οργανώσεων για κοινή εκδήλωση με επιχειρήματα του τύπου: αυτοί είναι τροτσκιστές, αυτοί είναι σταλινικοί, κτλ. κτλ. Στη συνέχεια η κάθε οργάνωση πήγε σ' ένα θέατρο και κορόιδευε η μια την άλλη ότι πήγε και γιόρτασε τη πρωτομαγιά στις αναπαυτικές πολυθρόνες των θεάτρων! Και πέρσυ, κι ενώ είχε προηγηθεί η αναγγελία ότι οι εργαζόμενοι θα πήγαιναν στην Κοτζιά, πάλι δεν έγινε καμμιά προσπάθεια απ' τις οργανώσεις για συντονισμένη εκδήλωση στη Κοτζιά, ιδίως όταν ξέρουμε τι πραγματικές αντιδράσεις δημιούργησε η υποχώρηση των συνδικαλιστικών παρατάξεων μπρος στην απαγόρευση του Σταμάτη.
Δεύτερο, όταν στις 17 Νοέμβρη η ΕΦΕΕ ζήταγε να πάει η πορεία μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία και γινόταν μάχη με τα κόμματα μέχρι να την "πείσουν" να πάει στο Σύνταγμα, "επαναστατική" οργάνωση ζήταγε να πάνε στη Σοβιετική πρεσβεία, ενώ οι άλλες δεν είχαν καμμιά θέση και το μόνο που τους απασχολούσε ήταν το "μπλόκο" τους στην πορεία. Τέλος, όταν μετά την 25 Μάη ο Καραμανλής απείλησε τις οργανώσεις και δίκασε μια σειρά από στελέχη τους, δεν βρέθηκαν σε θέση να καλέσουν ούτε καν τότε, μια μεγάλη μαζική κινητοποίηση ενάντια στις φασιστικές απειλές της Κυβέρνησης, ενώ μια απ' αυτές αποπροσανατολίζοντας τον αγώνα καλούσε, την ίδια εποχή, συγκέντρωση σε θέατρο
για το Αιγαίο. Με τέτοιου είδους "επαναστατικές" οργανώσεις δεν είναι τυχαίο ότι κατακερματίζεται το κίνημα, ότι οι οργανώσεις αντί να μεγαλώνουν μικραίνουν κι αντί να συσπειρώνουν δημιουργούν σύγχυση, αποπροσανατολίζουν και απωθούν τους καλύτερους αγωνιστές στέλνοντας τους ή σπίτι τους ή στα κόμματα, με αποτέλεσμα να μη φαίνεται στον ορίζοντα όχι το χτίσιμο του κόμματος του πρωτοποριακού για το οποίο λένε ότι αγωνίζονται οι περισσότερες, αλλά ούτε καν το χτίσιμο μιας
γερής νόμιμης επαναστατικής οργάνωσης, στόχος για τον οποίο υπάρχουν ευνοϊκές προϋποθέσεις στη χώρα μας σήμερα και που δεν επιτυγχάνεται εξ αιτίας ακριβώς της τακτικής των οργανώσεων.
Μια άλλη αντίρρηση που εκφράστηκε από ορισμένες "μαρξιστικές λενινιστικές" ομάδες λέει το εξής, σε φάση ανοιχτής δικτατορίας μπορεί να γίνονται τέτοιες ένοπλες ενέργειες, όχι όμως σε φάση όπου υπάρχει κοινοβούλιο και περιθώρια νόμιμης δράσης.
Κατ' αρχή και πληροφοριακά, θυμίζουμε ότι η δήλωση ότι αυτές οι ομάδες αποδέχονταν τις ένοπλες ενέργειες στη φάση της δικτατορίας είναι παραπλανητική
και καθαρό ψέμμα. Γιατί καμμιά απολύτως "μαρξιστική-λενινινστική" οργάνωση δεν υποστήριξε στην εφτάχρονη τυραννία τις ένοπλες ενέργειες κι ούτε έκανε καμμιά.
Κι επί πλέον τις χτύπησαν απ' τις εφημερίδες τους του εξωτερικού. Κι αυτά τα λένε σήμερα μπρος στη λαϊκή απήχηση πούχε η δράση μας, για να μη φανεί καθαρά ότι αυτές οι οργανώσεις είναι στην πράξη ενάντια στην ένοπλη λαϊκή βία.
Η παρακάτω επιχειρηματολογία είναι επιχειρηματολογία φιλελεύθερων και ακόμα δεξιών αντιχουντικών κι όχι μαρξιστών και επαναστατών. Μόνο οι δεξιοί κι οι φιλελεύθεροι αστοί λένε: απουσία κοινοβουλίου ίσον δικτατορία άρα χρησιμοποίηση ένοπλων μορφών δράσης. Παρουσία κοινοβουλίου ίσον δημοκρατία άρα νομιμότητα κι εκλογές κι όχι ένοπλες μορφές. Αλλά η ύπαρξη δυνατοτήτων νόμιμης δράσης το μόνο που σημαίνει για τους επαναστάτες είναι ότι αυτές οι δυνατότητες πρέπει να χρησιμοποιηθούν.
Τίποτε παραπάνω δεν σημαίνουν από μόνες τους και δεν λένε τίποτα για το αν πρέπει να συνδυαστούν ή όχι με παράνομες κι ένοπλες. Όπως επίσης κι η ύπαρξη κοινοβουλίου δεν σημαίνει ότι οπωσδήποτε και σώνει και καλά πρέπει να συμμετάσχεις στις εκλογές. Για να καταλήξεις στο ένα ή στο άλλο συμπέρασμα, εξαρτάται απ' τη συγκεκριμμένη κατάσταση κι όχι απ' την ύπαρξη κοινοβουλίου και δυνατοτήτων νόμιμης δράσης, κι εξετάζονται οι συγκεκριμμένες συνθήκες αν απαιτούν κι είναι ή όχι ευνοϊκές για τη χρησιμοποίηση ένοπλων μορφών δράσης.
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΛΑΪΚΗ ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΛΕΞΑΜΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΔΡΑΣΗΣ.
Όπως είπαμε κιόλας στην αρχή η συντριπτική πλειοψηφία του λαού επιδοκίμασε με ενθουσιασμό την εκτέλεση του βασανιστή Μαλλιού. Αυτή τη διαπίστωση την έκαναν και μερικές οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς. Τοποθέτησαν όμως το ζήτημα σε τελείως συναισθηματική βάση. Και δεν π
Πεμ 24 Δεκ 2009 - 13:47 από sellos
1980-01
ΦΟΛΑ ΣΤΑ ΚΟΠΡΟΣΚΥΛΑ ΤΩΝ ΜΑΤ
ΤΑ ΜΑΤ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ TOΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
Διαδηλώνουν νόμιμα οι παραγωγοί στην Πελοπόννησο, στα Τρίκαλα, στα Γιαννιτσά. Η "δημοκρατική" κυβέρνηση και η αστυνομία έλυσαν το πρόβλημα: στέλνουν τα ΜΑΤ και τις αύρες, που εφορμάνε αλαλάζοντας και χτυπώντας τα ρόπαλα στις ασπίδες τους σαν νέοι κανίβαλοι, κατατρομοκρατούν το λαό, ξυλοκοπούν βάναυσα με τα ρόπαλα τους όποιον βρουν μπροστά τους, χυδαιολογώντας και βρίζοντας, πνίγουν όλο τον κόσμο στα δακρυγόνα ρίχνοντας τα όπου μπορούν και εναντίον όλων.
Μετατρέπουν γενικά το χώρο σε βομβαρδισμένη περιοχή εμπόλεμης περιόδου και γυρίζουν νικητές
και τροπαιούχοι απ' την πολεμική επιχείρηση ενάντια σε ειρηνικούς διαδηλωτές.
Διαδηλώνουν γυναικόπαιδα στο Χαϊδάρι για να διαμαρτυρηθούν γιατί δεν έγιναν υπόγειες διαβάσεις και σκοτώνονται τα παιδιά όταν διασχίζουν τη λεωφόρο.
Στέλνουν τα ηρωικά και ατρόμητα ΜΑΤ να ξυλοφορτώσουν τα ανίσχυρα γυναικόπαιδα.
Το ίδιο σενάριο επαναλαμβάνεται σχεδόν απαράλλακτα σε δεκάδες άλλες περιπτώσεις, αδιάφορο αν οι διαδηλωτές είναι εργάτες, αγρότες, φοιτητές, μαθητές, γυναικόπαιδα. Όπως στους απεργούς της Μαδέμ-Λάκο στη Χαλκιδική του Πετζετάκη στη Θήβα και στα ναυπηγεία στη Σύρο. Στη Θήβα έστειλαν τα ΜΑΤ για να τρομοκρατήσουν τους εργάτες να τους ξυλοφορτώσουν κι όχι μόνο αυτούς αλλά και μια έγκυο γυναίκα, το Δήμαρχο και βουλευτές. Όπως στις διαδηλώσεις της 9ης Αυγούστου και τη φοιτητική της 25ης Οκτώβρη όπου το όργιο τρομοκρατίας των ΜΑΤ συνοδεύτηκε από δεκάδες βαρείς τραυματισμούς διαδηλωτών αλλά και απλών περαστικών, γιατρών, δημοσιογράφων. Όπως στη μαθητική της Αγ. Βαρβάρας και πρόσφατα στα Μέγαρα όπου είχαμε πάλι άγριο ξυλοφόρτωμα, τραυματισμούς, πνίξιμο στα δακρυγόνα, ζαλάδες, λιποθυμίες και αναπνευστικές επιπλοκές σε ηλικιωμένους και παιδιά, τρομοκρατία, συλλήψεις που συνοδεύονταν με καταδίκες. Και παντού η εμφάνιση των ΜΑΤ προκαλεί
την ίδια ομόθυμη λαϊκή αντίδραση ο λαός ενώνεται κι αγωνίζεται με όλα τα μέσα ενάντια στην προκλητική παρουσία, την εκφοβιστική κατοχή και τη τρομοκρατική επίθεση των ΜΑΤ.
Ο Λαός τους φωνάζει: ούτε οι Γερμανοί δεν τάκαναν αυτά, κατοχή έχουμε, ούτε ο Παπαδόπουλος δεν τόλμησε, αυτή είναι η δημοκρατία σας. Τόσο είναι το μίσος του λαού ενάντια στο εγκληματικό αυτό σώμα, ώστε η κινητοποίηση στα Μέγαρα που ξεκίνησε για ένα ποδοσφαιρικό ζήτημα, μετατράπηκε μόλις εμφανίστηκαν κι επιτέθηκαν τα ΜΑΤ, σε πολύωρες οδομαχίες με πέτρες, ξύλα, γλάστρες,
κοκταίηλ-μολότωφ, ακόμη και δίκαννα, με ένα και μόνο στόχο: να φύγουν τα ΜΑΤ.
Τα ΜΑΤ είναι το επίλεκτο σώμα, το καμάρι της αστυνομίας. Με ειδική εκπαίδευση, ειδικούς μισθούς, πριμ, επιδόματα. Το επάγγελμα τους, η νοοτροπία τους, η ζωή τους, είναι η εξάσκηση της ένοπλης αντιλαϊκής βίας. Δεν κάνουν τίποτε άλλο, παρά να τρομοκρατούν και να ξυλοφορτώνουν τον εργαζόμενο λαό. Παράσιτα της κοινωνιας δεν δουλεύουν και ζουν από τα χρήματα του Ελλ. Λαού. Δεν έχουν ούτε καν το πρόσχημα των άλλων αστυνομικών ότι ασχολούνται με τα τροχαία και τους ποινικούς.
Έβγαλαν τελείως τις μάσκες κι έδειξαν ολοκάθαρα το πρόσωπο τους, τη πραγματική τους φύση: ένοπλη γκαγκστερική συμμορία στην υπηρεσία των Μποδοσάκηδων, των Λάτσηδων, Σκαλιστήρηδων, των Μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού, των αφεντικών, ενάντια στον εργαζόμενο λαό. Απαραίτητη ένοπλη δύναμη για την αναπαραγωγή των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών εκμετάλλευσης των εργαζομένου απ' το μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό.
Χειρότεροι απ' τους γκάγκστερ του Σικάγου, αφού αυτοί πρόσφεραν προστασία στους ίδιους μικρομαγαζάτορες που τρομοκρατούσαν και χαράτσωναν, ενώ τα ΜΑΤ χαρατσώνουν τον εργαζόμενο λαό, μέσω των φορών, τρομοκρατώντας και ξυλοκοπώντας τον προσφέροντας συνάμα προστασία όχι σ' αυτόν αλλά στους εκμεταλλευτές του, τα μεγάλα μονοπώλια. Και το ότι ενώ ο ελλ. Λαός εργάζεται να τους πληρώνει, αυτοί κοπροσκυλιάζουν στο τεμπελχανείο των ΜΑΤ περιμένοντας με ανυπομονησία ποιοι εργαζόμενοι θα ξεσηκωθούν για να τρέξουν να τους ανοίξουν το κεφάλι, τους έχει τελείως αποθρασύνει, τους έχει κάνει τελείως ασύδοτους.
Δεν λογαριάζουν κανένα και τίποτα, ούτε δικαιοσύνη, ούτε Βουλή. Την ιδεολογία τους την εκφράσανε καθαρά πρόσφατα, όταν ξυλοκοπώντας διαδηλωτές μέσα στη Νομική -γράφοντας στα παλιά τους
τα παπούτσια το πανεπιστημιακό άσυλο- τους έβριζαν: γαμ. τη δημοκρατία σας.
Τα ΜΑΤ σαν κύρια δύναμη τρομοκρατίας του λαού, παίζουν τον ίδιο ρόλο πούπαιξαν οι βασανιστές στη διάρκεια της δικτατορίας, το ρόλο εκφύλισης των πλατύτερων στρωμάτων του λαού με την πιο άγρια και πιο στυγνή τρομοκρατία στη πιο καθαρή της μορφή. Γι αυτό και δεν χτυπάνε μόνο τους διαδηλωτές, αλλά οποιονδήποτε βρουν μπροστά τους, περαστικούς, γυναικόπαιδα, γιατρούς, δημοσιογράφους, δημάρχους, βουλευτές. Κι αυτό γίνεται όχι επειδή υπάρχει κάποιος κακός αστυνομικός κατάλοιπο της χούντας, όπως ισχυρίζονται μερικοί, αλλά γίνεται συστηματικά και εσκεμμένα ύστερα από ειδική διδασκαλία σύμφωνα με τις "επιστημονικές αναλύσεις" για την ψυχολογία του όχλου.
Όπως είπε ο Μπαλκος στη Βουλή: "τα δακρυγόνα δεν διακρίνουν μεταξύ διαδηλωτών και αθώων", χτυπάνε για να εκτοπίσουν γενικώτερα το λαό -ακόμα κι όταν από τη δική τους τη σκοπιά δεν είναι άμεσα αναγκαίο - όπως π.χ. στο Χαϊδάρι ή στα Μέγαρα, για να δείξουν έτσι χειροπιαστά και εξώφθαλμα το πραγματικό πρόσωπο του καθεστώτος, το βασικό του στήριγμα την τρομοκρατική ένοπλη αντιλαϊκή βία που δεν λογαριάζει ούτε Βουλή ούτε νόμο. Για να σκεφθεί ο απλός πολίτης: χτύπησαν το δήμαρχο και τον βουλευτή, άρα αυτοί δε λογαριάζουν κανένα, σκέψου με μένα τι θα γίνονταν, άρα κάτσε στ' αυγά σου. Δουλειά και σπίτι. Μακριά απ' τα κοινά και τις διαδηλώσεις. Αυτό ακριβώς θέλει ο φασισμός:
να μετατρέψει τον πολίτη σε άβουλο αρνάκι για να μπορεί να αποφασίζει για την τύχη του πίσω από τις πλάτες του ανενόχλητος.
Θα μας πούνε ίσως ότι υπάρχει βουλή και Δημοκρατία κι η αστυνομία είναι "δημοκρατική". Για ποια αστυνομία μας μιλάνε; Γι αυτή που οι ίδιοι οι πολιτικοί αρχηγοί, σε χρόνο ανύποπτο, το 75-76, όταν η κατάσταση ήταν καλύτερη κι ήμασταν στην αρχή μόνο του τρομοκρατικού οργίου των ΜΑΤ, χαρακτήρισαν σαν "δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα" (Παπανδρέου) "ολοκληρωτισμός με κοινοβουλευτική βιτρίνα" (Μαύρος) κι ακόμη κι ο Ηλιου, "το καθεστώς γλιστράει σε μορφές ολοκληρωτισμού που ο λαός δεν ξεχωρίζει απ' την δικτατορία". Κι ανάλογες δηλώσεις των ΚΚΕ και
του Ζίγδη σήμερα. Για την κυβέρνηση, που ακόμα κι η "Καθημερινή" αναφερόμενη στα μέτρα για το ενεργειακό είπε ότι προέρχονται από "δικτατορική κυβέρνηση".
Πότε και πώς έγινε ουσιαστική συζήτηση, και όχι παρωδία συζήτησης, στη βουλή για τη δημιουργία των ΜΑΤ; Πότε και πώς έγινε ουσιαστική συζήτηση για την αναγκαιότητα μιας συγκε-Χριμμένης επέμβασης τους; Το αντίθετο ακριβώς γίνεται.
Επεμβαίνουν τα ΜΑΤ, ξυλοκοπούν τους εργαζόμενους κι ακόμη και δουλευτές κάνουν επερώτηση οι δουλευτές που "συζητιέται" μετά 10 μήνες -όταν στο μεταξύ, έχουν επέμβει άλλες 50 φορές τα ΜΑΤ κι έχουν ξυλοκοπήσει άλλους τόσους - και βγαίνει ο Μπάλκος παίζοντας το γνωστό θέατρο, και κάνοντας διάφορες διαδικαστικές μανούβρες κι αρνείται πασιφανή γεγονότα, όπως ότι κακοποιήθηκαν βουλευτές ή παραβιάστηκε το Πανεπιστημιακό άσυλο. Η κοροϊδία, το δούλεμα και το θέατρο που παίζεται έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Είναι συνεχείς, ξετσίπωτες και υβριστικές, χωρίς καν να κρατιούνται τα στοιχειώδη προσχήματα. Μόνο μ' αυτές του Παττακού και σία μπορούν να συγκριθούν.
Την πραγματική αντίληψη του μηχανισμού, που κρατάει τα πόστα κλειδιά της εξουσίας, για τη σημερινή Βουλή, ανάλαβε να την εκφράσεις με τρόπο αποκαλυπτικό και επιγραμματικό ο σημερινός αρχηγός του Ναυτικού στη δεξίωση του προέδρου της "δημοκρατίας" μπροστά στον πρόεδρο και σε πλήθος βουλευτών και δημοσιογράφους: τη βουλή την έχω χεσμένη.
Μια τέτοια βούλη την οποία αυτοί που συμμετέχουν την έχουν χαρακτηρίσει "βιτρίνα", "μανδύα" και που ο ένοπλος-φασιστικός μηχανισμός, που κρύβεται πίσω απ' τον "μανδύα" και την "βιτρίνα" έχει "χεσμένη", δεν μπορεί σε καμμιά περίπτωση να νομιμοποιήσει κι ούτε να δικαιολογήσει τις φασιστικές επεμβάσεις
των ΜΑΤ.
Οι εργαζόμενοι σφίγγουν το ζωνάρι. Έχοντας να αντιμετωπίσουν τον ψηλότερο πληθωρισμό στην Ευρώπη και την πολιτική της λιτότητας, αγωνίζονται καθημερινά να διαφυλάξουν το βιοτικό τους επίπεδο που μειώνεται σταθερά, ενώ τα κέρδη των μονοπωλίων σημειώνουν αλματώδη αύξηση. Κάνουν στάσεις εργασίας, διαδηλώσεις, απεργίες, καταλήψεις. Εκατοντάδες συνδικαλιστές έχουν απολυθεί. Άλλοι
καταδικάζονται. Απεργίες διαρκούν μήνες, χρόνια. Κι η κυβέρνηση στέλνει τα ΜΑΤ.
Οι εργαζόμενοι εκμεταλλεύονται και καταπιέζονται όλο και περισσότερο κι έχουν δίκιο που αγωνίζονται, που ξεσηκώνονται και διαδηλώνουν τα αιτήματα τους. Και καμμιά ένοπλη δύναμη δεν έχει το δικαίωμα να τους ξυλοκοπάει, να τους τραυματίζει, να τους τρομοκρατεί. Καμμιά ένοπλη δύναμη δεν έχει το δικαίωμα να τον βομβαρδίζει με βιομηχανικά πολεμικά εργαλεία, με τα δακρυγόνα που σύμφωνα με
τις διαταγές της ηγεσίας της αστυνομίας προς αυτούς που τα ρίχνουν, στα 5 βλήματα δακρυγόνα και τα 5 είναι θανατηφόρα αν χτυπήσουν άνθρωπο, και μπορούν να επιφέρουν βαρύτατους τραυματισμούς, να τυφλώσουν, ακόμη κι αν δεν χτυπήσουν.
Είναι τα Ν206, Ν219, Ν230, Ν322 και Ν203. Και που όπως αποδείχτηκε στην Ευρώπη, ακόμα και αν δεν χτυπήσουν άνθρωπο μπορούν να προκαλέσουν, λόγω της χλωρασετοφενόνης που περιέχουν, βαρύτατους τραυματισμούς στους πνεύμονες και στην αναπνευστική λειτουργία.
Αυτά τα κοπρόσκυλα, που βαρύνονται με μια σειρά από εγκλήματα σε βάρος του Ελληνικού λαού, δεν αντιμετωπίζονται με διαμαρτυρίες, ανακοινώσεις, καταγγελίες που οι ίδιοι τις ρίχνουν στους σκουπιδοτενεκέδες, ούτε με επερωτήσεις που "συζητιόνται" μετά 1 χρόνο. Το πώς αντιμετωπίζονται μας τόδειξε ο Ελληνικός λαός στα Μέγαρα και στην Αγ. Βαρβάρα: με την πιο πλατειά λαϊκή κινητοποίηση, την λαϊκή αντίσταση. Αντιτάσσοντας στην τρομοκρατική βία αυτών των φασιστών, τον λαϊκό αγώνα με όλα τα μέσα, ακόμα και την ένοπλη λαϊκή βία, όπως στα Μέγαρα, όπου αντιμετώπισαν τα ΜΑΤ με πολύωρες βίαιες οδομαχίες, οδοφράγματα, βροχή από πέτρες, ξύλα, γλάστρες, βροχή από κοκταίηλ-μολότωφ και τέλος ακόμα και δίκαννα που τραυμάτισαν μερικούς.
Έτσι αποφασίσαμε να εκτελέσουμε έναν από τους βασικούς αρχηγούς τους, τον υποδιοικητή των ΜΑΤ μαζί με τον οδηγό-σωματοφύλακά του, που δεν είναι απλός οδηγός αλλά επίσης κοπρόσκυλο των ΜΑΤ. Ο κύριος αυτός, μεταξύ των άλλων, κατεύθυνε ο ίδιος τις λυσσασμένες δυνάμεις του, τόσο στη διαδήλωση της 9 Αυγούστου όπου με τον ραδιοασύρματο στο χέρι, έδινε διαταγές για το ξυλοφόρτωμα
των διαδηλωτών, όσο και σ' αυτή της 25ης Οκτώβρη, όπου πάλι έκανε την ίδια δουλειά, όντας σε συνεχή επικοινωνία με τον διοικητή που την είχε αράξει μαζί με τους άλλους αρχηγούς στον θάλαμο επιχειρήσεων της αστυνομικής διεύθυνσης.
Για τη δημιουργία βέβαια των ΜΑΤ και το τρομοκρατικό όργιο τους, ευθύνονται κατ' αρχή η κυβέρνηση, με πρώτο και κύριο τον Καραμανλή, ο υπουργός Δημόσιας τάξεως, και η ηγεσία της αστυνομίας. Η σημερινή αστυνομία, για την οποία ολόκληρη η αντιπολίτευση λέει ότι δεν έγινε κάθαρση έχει νοοτροπία, μέθοδες, εσωτερικούς κανονισμούς και περιεχόμενο διδασκαλίας των αξιωματικών, ηγεσία, τελείως φασιστικές. Διδάσκονται από βιβλία πού-χουν γραφεί επί δικτατορίας, όπως ομολόγησε πρόσφατα ο αρχηγός τους Λεμονής είτε επαναλαμβάνουν σα παπαγάλοι τις "επιστημονικές αναλύσεις" για την "ψυχολογία των εργαζομένων" πούχουν διδαχτεί στην Αστυνομική Ακαδημία της ΣΙΑ στην Ουάσιγκτων, όπου φοίτησε ο β' υπαρχηγός Ψυχογιός αλλά κι ο αρχηγός Λεμονής. Ο Ψυχογιός άλλωστε υπήρξε υπασπιστής του υπουργού δημόσιας τάξεως της χούντας Τοτόμη, γνωστού πράκτορα της ΣΙΑ.
Κανείς απ' τους αξιωματικούς δεν μπαίνει στα ψηλά πόστα αν δεν έχει δεχτεί τις Αμερικάνικες "αναλύσεις" ή δεν έχει ευθυγραμμιστεί μ' αυτές.
Δεν εννοούμε όλους τους άνδρες της Αστυνομίας, τους απλούς αστυφύλακες, αλλά την ηγεσία, τα επίλεκτα σώματα, τα ΜΑΤ, τα τεθωρακισμένα, το σώμα ειδικών αποστολών, τους ανώτερους αξιωματικούς. Η συμπεριφορά της ηγεσίας προς τους αστυφύλακες, είναι αποκαλυπτική της νοοτροπίας της. Τον αστυφύλακα που πρόσφατα είχε διαμαρτυρηθεί γιατί κακοποιόντουσαν κοπέλλες μέσα σε τμήμα, τον απόλυσαν.
Αντίθετα αυτόν πούχε ξυλοκοπήσει χωρίς λόγο έναν μικροπωλητή και που παραπέμφθηκε σε δίκη -και καταδικάστηκε σε μικρή ποινή - του δώσανε προαγωγή κι από αστυφύλακας βρέθηκε υπαστυνόμος. Όπως κι αυτοί που τραβάνε πιστόλι, πυροβολάνε και σκοτώνουν. Αυτοί που πυροβόλησαν και σκότωσαν, αντί να πιάσουν ποινικούς, όχι μόνον δεν διώκονται, αλλά παίρνουν προαγωγές. Το ίδιο κι αυτοί που πυροβόλησαν και σκότωσαν τον επαναστάτη αγωνιστή Χρήστο Κασίμη. Ενώ εκκρεμούσε μήνυση εναντίον τους για ανθρωποκτονία, πήραν προαγωγή απ' την ηγεσία της αστυνομίας και πήραν ειδικά παράσημα ανδρείας. Δηλαδή όποιος αστυφύλακας είναι δημοκρατικός και σέβεται στοιχειωδώς τον νόμο ή θα απολυθεί ή στην καλύτερη περίπτωση, απλός αστυφύλακας θα μείνει σ' όλη του τη ζωή. Αντίθετα όποιος δεν σέβεται τη διαδικασία των νόμων, αλλά ξυλοκοπάει, τραυματίζει, τραβάει πιστόλι, πυροβολεί, σκοτώνει, αυτός παίρνει προαγωγές, παράσημα, πριμ, επιδόματα.
Τα ΜΑΤ, οι ειδικές μονάδες αποστολών κι η ηγεσία της αστυνομίας βαρύνονται επίσης με μια απ' τις μεγαλύτερες μεταχουντικά φασιστικές τρομοκρατικές ενέργειες: Την δολοφονία εν ψυχρώ και με προμελέτη του λαϊκού αγωνιστή Τσιρώνη.
Έκαναν ολόκληρη πολεμική επιχείρηση με ΜΑΤ, εκατοντάδες οπλισμένους μπάτσους με αυτόματα και ντουφέκια, περικύκλωσαν και τρομοκράτησαν ολόκληρη περιοχή, για να πιάσουν δήθεν έναν άνθρωπο ενώ θα μπορούσε να τον πιάση ο Εισαγγελέας με τρεις άλλους. Αλλά ήθελαν να τον εξοντώσουν με τον πιο στυγνό τρομοκρατικό τρόπο. Και δεν είδαμε μετά απ' αυτή την άγρια φασιστική δολοφονία, κανένα απ' αυτούς τους δήθεν "δημοκράτες" της ηγεσίας της αστυνομίας, τόσο ευαίσθητους όταν πρόκειται
για κάνα μπάτσο πούφαγε δήθεν μια καρπαζιά, να βγει να διαχωρίσει τις ευθύνες του, να την καταγγείλει και να παραιτηθεί. Πράγμα που σημαίνει ότι όλη η ηγεσία συμφωνεί κι είναι συνυπεύθυνη για τη στυγνή δολοφονία του Τσιρώνη.
Τα βασανιστήρια τέλος συνεχίζονται στα τμήματα, κυρίως σε νέους κι άγνωστους αγωνιστές. Γι' αυτό κι όλας δεν ψηφίστηκε ποτέ στη Βουλή η πρόταση που θα χαρακτήριζε τα βασανιστήρια σαν ιδιώνυμο αδίκημα.
Δεκάδες οι καταγγελίες από νέους που συλλαμβάνονται σαν ύποπτοι κι απ' τους ποινικούς. Καταγγελίες απ' τους 4 αγωνιστές που καταδικάστηκαν στην Αγ. Βαρβάρα, και συνεχείς καταγγελίες απ' τον αγωνιστή Σκανδάλη που αφού του ρίξανε 5 χρόνια φυλακή σαν δήθεν υπαρχηγό του Τσιρώνη, τον έχουν ταράξει στα βασανιστήρια και στα ψυχιατρεία, με αποτέλεσμα νάναι στα 26 του χρόνια, ερείπιο, φυσιολογικά
κατεστραμμένος, χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς απ' τα "δημοκρατικά" μας κόμματα.
Αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία, όπου δεν θα υπάρχουν ΜΑΤ, δεν θα υπάρχουν μπάτσοι, χαφιέδες. Για μια κοινωνία όπου οι ίδιοι, οι εργάτες οπλισμένοι θα φυλάνε εκ περιτροπής τα εργοστάσια τους. Οι αγρότες θα φυλάνε τους συνεταιρισμούς και τις εκμεταλλεύσεις τους, οι φοιτητές τα Πανεπιστήμια κι ο
ένοπλος λαός τις γειτονιές και τα δημόσια κτίρια. Κι αν χρειαστεί να υπάρξει ένα ειδικό μικρό σώμα, θα αφιερώνει ένα σημαντικό τακτό χρόνο της υπηρεσίας του στην παραγωγή μαζί με τον λαό, θάχει τα ίδια προβλήματα μ' αυτόν, θα ζει στις ίδιες συνθήκες κι έτσι δεν θα ξεκόβεται απ' αυτόν και θα παράγει μέρος απ' το εισόδημα του.
Όσο γι' αυτούς που θα μας πούνε ότι παίζουμε το παιχνίδι της αντίδρασης και ότι δίνουμε πρόσχημα στους φασίστες θα τους πούμε: Το παιχνίδι των φασιστών το παίζετε εσείς οι ίδιοι με την δεξιά πολιτική σας, που δεν καλέσατε τον λαό σε μαζική και δυναμική κινητοποίηση, που θα επέβαλλε την κάθαρση στον κρατικό μηχανισμό και" την αστυνομία, και θα χτύπαγε έτσι τους φασίστες. Που αντίθετα
κάνατε το παν για να σπάσετε την λαϊκή αγωνιστικότητα και πάλη, για να αποκοιμήσετε τον λαό, να τον στείλετε σπίτι του, με αποτέλεσμα, οι φασίστες να ξανασηκώσουν σήμερα κεφάλι -αφού άφησαν να περάσει η πρώτη μπορούλα - όπως τόδειξαν οι περσυνές δημοτικές εκλογές όπου οι φασίστες, αυτό που δεν πέτυχαν σε 7 χρόνια δικτατορίας, το πέτυχαν χάρη στην μαλθακή και οπορτουνιστική πολιτική
της αριστεράς: να ισχυρίζονται ότι έχουν λαϊκό έρεισμα, να μετατρέπουν το 1% του 74 σε σχεδόν 50% στον Πειραιά και σε μια σειρά άλλες πόλεις.
Τα κόμματα της αριστεράς είναι υπεύθυνα για το ότι παντού σήμερα οι φασίστες σηκώνουν κεφάλι,
για το ότι έχουν γεμίσει τους τοίχους της Αθήνας και άλλων επαρχιακών πόλεων, με φασιστικά συνθήματα.
Τα κόμματα της αριστεράς είναι υπεύθυνα για το ότι δεν έκαναν ούτε μια δυναμική, μαζική κινητοποίηση, για την υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων βασικών κλάδων, κι ακόμα γενικές απεργίες.
Για το ότι έκαναν το παν, για να μην πετύχει η συγκέντρωση πούχε αποφασιστεί απ' τα σωματεία για τις 9 Αυγούστου. Όταν πρόκειται για φεστιβάλ-πανηγύρια γεμίζουν εκατοντάδες πούλμαν με κόσμο απ' τις γειτονιές. Όταν πρόκειται για αγωνιστική διαδήλωση δεν κάνουν καμιά πλατιά κινητοποίηση κι αφήνουν τους εργαζόμενους-εργοστάσιο και 30 ως 80 άτομα- να πάνε στη διαδήλωση, εύκολη λεία για τα κοπρόσκυλα των ΜΑΤ.
Ευθύνονται για το ότι δεν κάνουν τίποτα για τους συνδικαλιστές που απολύονται. Για το ότι αφήνουν τις απεργίες επίτηδες να τραινάρουν, για να τις σαπίσουν και να μπορούν να τις σπάνε πιο εύκολα. Τις
αφήνουν να διαρκούν μήνες υπερασπίζοντας τες στα λόγια αλλά χωρίς να κάνουν τίποτα στην πράξη για να συντονίσουν περισσότερες απεργίες.
Λένε ότι υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα γι' αυτή την δεξιά πολιτική. Αλλά κι αν ακόμα αύριο η δεξιά τους αυτή πολιτική τους φέρει ψήφους και πλειοψηφία, και αν γίνουν κυβέρνηση και ακολουθήσει πραξικόπημα -πράγμα που τόχουν σίγουρο κι οι ίδιοι, αφού προβάλλουν το καινούργιο πάνσοφο επιχείρημα, ότι μόνο η παρουσία του Καραμανλή σαν προέδρου μπορεί να το αποτρέψει - και καλέσουν τον λαό για αντίσταση, αν τον καλέσουν, τότε θάναι πολύ αργά. Γιατί δεν μπορούν να του λένε επί 10ετίες ότι θα περάσουμε ειρηνικά στον Σοσιαλισμό, κοινοβουλευτικά, και δεν μπορούν να του σπαν την αγωνιστικότητα, την μαχητική πρωτοβουλία, να τον στέλνουν σπίτι του, να τον νεκρώνουν και μετά να τον καλούν στις 12 παρά 5 να πάρει τα όπλα.
Γιατί και τότε ο λαός δεν θα ξεσηκωθεί μαζικά δεν θα αντισταθεί, όπως στις 21 Απρίλη 67, στη Χιλή και αλλού.
Και τότε πάλι θα χτυπηθεί, γιατί θάχει βρεθεί απροετοίμαστος απ' τα κόμματα της αριστεράς, απροετοίμαστος πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά και ψυχολογικά, εξ αιτίας της πολιτικής του ειρηνικού περάσματος. Και μακροχρόνια λοιπόν, αυτοί είναι που παίζουν το παιχνίδι των φασιστών.
Αυτή η πολιτική της συνθηκολόγησης με την άρχουσα τάξη, αμφισβητείται απ' όλο και περισσότερους αγωνιστές. Αμφισβητείται καθημερινά μέσα στα εργοστάσια, στο επίπεδο των εργοστασιακών σωματείων, στους άμεσους διεκδικητικούς αγώνες, στις απεργίες, στα λοκ-άουτ. Σχεδόν καθημερινά υπάρχουν έντονες πολιτικές διαφωνίες ανάμεσα στους εργαζομένους και στα κομματικά στελέχη που αγωνίζονται απεγνωσμένα στον ρόλο τους του πυροσβέστη του κινήματος.
Αμφισβητείται μέσα στο φοιτητικό κίνημα, όπως τόδειξε ανάγλυφα η συγκέντρωση της 25ης του Οκτώβρη, όπου υπήρχαν δύο συγκεντρώσεις: οι κομματικοί πούθελαν μια συγκέντρωση-πιλάφι, και αυτοί πούθελαν μια μαχητική, αγωνιστική εκδήλωση.
Αμφισβητιέται μέσα στις γραμμές των ίδιων των κομμάτων, στις νεολαίες τους και στις κομματικές οργανώσεις, όπου οι αποχωρήσεις, οι διαφωνίες, οι καταγγελίες, οι διαγραφές, οι διασπάσεις, έχουν οδηγήσει στην μεγαλύτερη κρίση μέσα στο κίνημα, στην απομαζικοποίηση, στην αδράνεια, στην απογοήτευση.
Αμφισβητείται τέλος από όλους αυτούς που προωθούν τις πρωτοβουλίες λαϊκής βίας στη βάση, είτε αυθόρμητα σε μαχητικές εκδηλώσεις όπως στην Αγ. Βαρβάρα και στα Μέγαρα, με μολότωφ, οδοφράγματα και δίκαννα, είτε σαν λιγώτερο ή περισσότερο οργανωμένες ομάδες, πυρήνες, οργανώσεις.
Εκατοντάδες τα καψίματα αυτοκινήτων, εμπρηστικές βόμβες, δεκάδες βόμβες με εκρηκτικά ενάντια σε Αμερικάνικα αυτοκίνητα, σε Αμερικάνικες Τράπεζες, στα Πι-Εξ της Συγγρού και της Γλυφάδας. Ενάντια σε Γερμανικές επιχειρήσεις όπως την AEG, SIEMENS, BOSCH. Ενάντια στα ντόπια μονοπώλια, τον Μποδοσάκη, τον Σκαλιστήρη.
Ενάντια σ' αυτοκίνητα της Αστυνομίας, σε γκαράζ και στον ασύρματο της Αστυνομίας, της Χωροφυλακής. Ενάντια σε κρατικούς οργανισμούς όπως στο Εργατοδικείο, την Εφορία Ν. Ιωνίας.
Κανάρης, Λαϊκή Συσπείρωση, ΛΑΣ, "Ομάδα Χρήστος Κασίμης", ΛΕΑ της θεσσαλονίκης και ΕΛΑ είναι οι πιο γνωστές απ' αυτές τις οργανώσεις. Εκτέλεση τέλος του βασανιστή Μπάμπαλη απ' την ομάδα "Ιούνης 78".
Βίαιες ενέργειες που προδικτατορικά ήταν αδιανόητες, σήμερα αναπτύσσονται όλο και περισσότερο.
Οι πράξεις ένοπλης λαϊκής βίας απ' την επαναστατική αριστερά στα 5 χρόνια δημοκρατίας έχουν ξεπεράσει και ποιοτικά και ποσοτικά τις βίαιες ενέργειες των αντιστασιακών οργανώσεων στη διάρκεια της 7χρονης δικτατορίας.
Χαιρετίζουμε αγωνιστικά τον Ελληνικό λαό και τον καλούμε να εντείνει τις μαζικές κινητοποιήσεις του, τον καλούμε να αναλάβει και να πολλαπλασιάσει τις πρωτοβουλίες ένοπλης λαϊκής βίας στην βάση, για να κτίσουμε την οργάνωση των μαχητών κομμουνιστών, την οργάνωση των ένοπλων κομμουνιστών.
Για την Λαϊκή Εξουσία και τον Σοσιαλισμό
Μέχρι την τελική νίκη.
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Επαναστατική οργάνωση "17 ΝΟΕΜΒΡΗ"
ΦΟΛΑ ΣΤΑ ΚΟΠΡΟΣΚΥΛΑ ΤΩΝ ΜΑΤ
ΤΑ ΜΑΤ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ TOΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
Διαδηλώνουν νόμιμα οι παραγωγοί στην Πελοπόννησο, στα Τρίκαλα, στα Γιαννιτσά. Η "δημοκρατική" κυβέρνηση και η αστυνομία έλυσαν το πρόβλημα: στέλνουν τα ΜΑΤ και τις αύρες, που εφορμάνε αλαλάζοντας και χτυπώντας τα ρόπαλα στις ασπίδες τους σαν νέοι κανίβαλοι, κατατρομοκρατούν το λαό, ξυλοκοπούν βάναυσα με τα ρόπαλα τους όποιον βρουν μπροστά τους, χυδαιολογώντας και βρίζοντας, πνίγουν όλο τον κόσμο στα δακρυγόνα ρίχνοντας τα όπου μπορούν και εναντίον όλων.
Μετατρέπουν γενικά το χώρο σε βομβαρδισμένη περιοχή εμπόλεμης περιόδου και γυρίζουν νικητές
και τροπαιούχοι απ' την πολεμική επιχείρηση ενάντια σε ειρηνικούς διαδηλωτές.
Διαδηλώνουν γυναικόπαιδα στο Χαϊδάρι για να διαμαρτυρηθούν γιατί δεν έγιναν υπόγειες διαβάσεις και σκοτώνονται τα παιδιά όταν διασχίζουν τη λεωφόρο.
Στέλνουν τα ηρωικά και ατρόμητα ΜΑΤ να ξυλοφορτώσουν τα ανίσχυρα γυναικόπαιδα.
Το ίδιο σενάριο επαναλαμβάνεται σχεδόν απαράλλακτα σε δεκάδες άλλες περιπτώσεις, αδιάφορο αν οι διαδηλωτές είναι εργάτες, αγρότες, φοιτητές, μαθητές, γυναικόπαιδα. Όπως στους απεργούς της Μαδέμ-Λάκο στη Χαλκιδική του Πετζετάκη στη Θήβα και στα ναυπηγεία στη Σύρο. Στη Θήβα έστειλαν τα ΜΑΤ για να τρομοκρατήσουν τους εργάτες να τους ξυλοφορτώσουν κι όχι μόνο αυτούς αλλά και μια έγκυο γυναίκα, το Δήμαρχο και βουλευτές. Όπως στις διαδηλώσεις της 9ης Αυγούστου και τη φοιτητική της 25ης Οκτώβρη όπου το όργιο τρομοκρατίας των ΜΑΤ συνοδεύτηκε από δεκάδες βαρείς τραυματισμούς διαδηλωτών αλλά και απλών περαστικών, γιατρών, δημοσιογράφων. Όπως στη μαθητική της Αγ. Βαρβάρας και πρόσφατα στα Μέγαρα όπου είχαμε πάλι άγριο ξυλοφόρτωμα, τραυματισμούς, πνίξιμο στα δακρυγόνα, ζαλάδες, λιποθυμίες και αναπνευστικές επιπλοκές σε ηλικιωμένους και παιδιά, τρομοκρατία, συλλήψεις που συνοδεύονταν με καταδίκες. Και παντού η εμφάνιση των ΜΑΤ προκαλεί
την ίδια ομόθυμη λαϊκή αντίδραση ο λαός ενώνεται κι αγωνίζεται με όλα τα μέσα ενάντια στην προκλητική παρουσία, την εκφοβιστική κατοχή και τη τρομοκρατική επίθεση των ΜΑΤ.
Ο Λαός τους φωνάζει: ούτε οι Γερμανοί δεν τάκαναν αυτά, κατοχή έχουμε, ούτε ο Παπαδόπουλος δεν τόλμησε, αυτή είναι η δημοκρατία σας. Τόσο είναι το μίσος του λαού ενάντια στο εγκληματικό αυτό σώμα, ώστε η κινητοποίηση στα Μέγαρα που ξεκίνησε για ένα ποδοσφαιρικό ζήτημα, μετατράπηκε μόλις εμφανίστηκαν κι επιτέθηκαν τα ΜΑΤ, σε πολύωρες οδομαχίες με πέτρες, ξύλα, γλάστρες,
κοκταίηλ-μολότωφ, ακόμη και δίκαννα, με ένα και μόνο στόχο: να φύγουν τα ΜΑΤ.
Τα ΜΑΤ είναι το επίλεκτο σώμα, το καμάρι της αστυνομίας. Με ειδική εκπαίδευση, ειδικούς μισθούς, πριμ, επιδόματα. Το επάγγελμα τους, η νοοτροπία τους, η ζωή τους, είναι η εξάσκηση της ένοπλης αντιλαϊκής βίας. Δεν κάνουν τίποτε άλλο, παρά να τρομοκρατούν και να ξυλοφορτώνουν τον εργαζόμενο λαό. Παράσιτα της κοινωνιας δεν δουλεύουν και ζουν από τα χρήματα του Ελλ. Λαού. Δεν έχουν ούτε καν το πρόσχημα των άλλων αστυνομικών ότι ασχολούνται με τα τροχαία και τους ποινικούς.
Έβγαλαν τελείως τις μάσκες κι έδειξαν ολοκάθαρα το πρόσωπο τους, τη πραγματική τους φύση: ένοπλη γκαγκστερική συμμορία στην υπηρεσία των Μποδοσάκηδων, των Λάτσηδων, Σκαλιστήρηδων, των Μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού, των αφεντικών, ενάντια στον εργαζόμενο λαό. Απαραίτητη ένοπλη δύναμη για την αναπαραγωγή των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών εκμετάλλευσης των εργαζομένου απ' το μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό.
Χειρότεροι απ' τους γκάγκστερ του Σικάγου, αφού αυτοί πρόσφεραν προστασία στους ίδιους μικρομαγαζάτορες που τρομοκρατούσαν και χαράτσωναν, ενώ τα ΜΑΤ χαρατσώνουν τον εργαζόμενο λαό, μέσω των φορών, τρομοκρατώντας και ξυλοκοπώντας τον προσφέροντας συνάμα προστασία όχι σ' αυτόν αλλά στους εκμεταλλευτές του, τα μεγάλα μονοπώλια. Και το ότι ενώ ο ελλ. Λαός εργάζεται να τους πληρώνει, αυτοί κοπροσκυλιάζουν στο τεμπελχανείο των ΜΑΤ περιμένοντας με ανυπομονησία ποιοι εργαζόμενοι θα ξεσηκωθούν για να τρέξουν να τους ανοίξουν το κεφάλι, τους έχει τελείως αποθρασύνει, τους έχει κάνει τελείως ασύδοτους.
Δεν λογαριάζουν κανένα και τίποτα, ούτε δικαιοσύνη, ούτε Βουλή. Την ιδεολογία τους την εκφράσανε καθαρά πρόσφατα, όταν ξυλοκοπώντας διαδηλωτές μέσα στη Νομική -γράφοντας στα παλιά τους
τα παπούτσια το πανεπιστημιακό άσυλο- τους έβριζαν: γαμ. τη δημοκρατία σας.
Τα ΜΑΤ σαν κύρια δύναμη τρομοκρατίας του λαού, παίζουν τον ίδιο ρόλο πούπαιξαν οι βασανιστές στη διάρκεια της δικτατορίας, το ρόλο εκφύλισης των πλατύτερων στρωμάτων του λαού με την πιο άγρια και πιο στυγνή τρομοκρατία στη πιο καθαρή της μορφή. Γι αυτό και δεν χτυπάνε μόνο τους διαδηλωτές, αλλά οποιονδήποτε βρουν μπροστά τους, περαστικούς, γυναικόπαιδα, γιατρούς, δημοσιογράφους, δημάρχους, βουλευτές. Κι αυτό γίνεται όχι επειδή υπάρχει κάποιος κακός αστυνομικός κατάλοιπο της χούντας, όπως ισχυρίζονται μερικοί, αλλά γίνεται συστηματικά και εσκεμμένα ύστερα από ειδική διδασκαλία σύμφωνα με τις "επιστημονικές αναλύσεις" για την ψυχολογία του όχλου.
Όπως είπε ο Μπαλκος στη Βουλή: "τα δακρυγόνα δεν διακρίνουν μεταξύ διαδηλωτών και αθώων", χτυπάνε για να εκτοπίσουν γενικώτερα το λαό -ακόμα κι όταν από τη δική τους τη σκοπιά δεν είναι άμεσα αναγκαίο - όπως π.χ. στο Χαϊδάρι ή στα Μέγαρα, για να δείξουν έτσι χειροπιαστά και εξώφθαλμα το πραγματικό πρόσωπο του καθεστώτος, το βασικό του στήριγμα την τρομοκρατική ένοπλη αντιλαϊκή βία που δεν λογαριάζει ούτε Βουλή ούτε νόμο. Για να σκεφθεί ο απλός πολίτης: χτύπησαν το δήμαρχο και τον βουλευτή, άρα αυτοί δε λογαριάζουν κανένα, σκέψου με μένα τι θα γίνονταν, άρα κάτσε στ' αυγά σου. Δουλειά και σπίτι. Μακριά απ' τα κοινά και τις διαδηλώσεις. Αυτό ακριβώς θέλει ο φασισμός:
να μετατρέψει τον πολίτη σε άβουλο αρνάκι για να μπορεί να αποφασίζει για την τύχη του πίσω από τις πλάτες του ανενόχλητος.
Θα μας πούνε ίσως ότι υπάρχει βουλή και Δημοκρατία κι η αστυνομία είναι "δημοκρατική". Για ποια αστυνομία μας μιλάνε; Γι αυτή που οι ίδιοι οι πολιτικοί αρχηγοί, σε χρόνο ανύποπτο, το 75-76, όταν η κατάσταση ήταν καλύτερη κι ήμασταν στην αρχή μόνο του τρομοκρατικού οργίου των ΜΑΤ, χαρακτήρισαν σαν "δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα" (Παπανδρέου) "ολοκληρωτισμός με κοινοβουλευτική βιτρίνα" (Μαύρος) κι ακόμη κι ο Ηλιου, "το καθεστώς γλιστράει σε μορφές ολοκληρωτισμού που ο λαός δεν ξεχωρίζει απ' την δικτατορία". Κι ανάλογες δηλώσεις των ΚΚΕ και
του Ζίγδη σήμερα. Για την κυβέρνηση, που ακόμα κι η "Καθημερινή" αναφερόμενη στα μέτρα για το ενεργειακό είπε ότι προέρχονται από "δικτατορική κυβέρνηση".
Πότε και πώς έγινε ουσιαστική συζήτηση, και όχι παρωδία συζήτησης, στη βουλή για τη δημιουργία των ΜΑΤ; Πότε και πώς έγινε ουσιαστική συζήτηση για την αναγκαιότητα μιας συγκε-Χριμμένης επέμβασης τους; Το αντίθετο ακριβώς γίνεται.
Επεμβαίνουν τα ΜΑΤ, ξυλοκοπούν τους εργαζόμενους κι ακόμη και δουλευτές κάνουν επερώτηση οι δουλευτές που "συζητιέται" μετά 10 μήνες -όταν στο μεταξύ, έχουν επέμβει άλλες 50 φορές τα ΜΑΤ κι έχουν ξυλοκοπήσει άλλους τόσους - και βγαίνει ο Μπάλκος παίζοντας το γνωστό θέατρο, και κάνοντας διάφορες διαδικαστικές μανούβρες κι αρνείται πασιφανή γεγονότα, όπως ότι κακοποιήθηκαν βουλευτές ή παραβιάστηκε το Πανεπιστημιακό άσυλο. Η κοροϊδία, το δούλεμα και το θέατρο που παίζεται έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Είναι συνεχείς, ξετσίπωτες και υβριστικές, χωρίς καν να κρατιούνται τα στοιχειώδη προσχήματα. Μόνο μ' αυτές του Παττακού και σία μπορούν να συγκριθούν.
Την πραγματική αντίληψη του μηχανισμού, που κρατάει τα πόστα κλειδιά της εξουσίας, για τη σημερινή Βουλή, ανάλαβε να την εκφράσεις με τρόπο αποκαλυπτικό και επιγραμματικό ο σημερινός αρχηγός του Ναυτικού στη δεξίωση του προέδρου της "δημοκρατίας" μπροστά στον πρόεδρο και σε πλήθος βουλευτών και δημοσιογράφους: τη βουλή την έχω χεσμένη.
Μια τέτοια βούλη την οποία αυτοί που συμμετέχουν την έχουν χαρακτηρίσει "βιτρίνα", "μανδύα" και που ο ένοπλος-φασιστικός μηχανισμός, που κρύβεται πίσω απ' τον "μανδύα" και την "βιτρίνα" έχει "χεσμένη", δεν μπορεί σε καμμιά περίπτωση να νομιμοποιήσει κι ούτε να δικαιολογήσει τις φασιστικές επεμβάσεις
των ΜΑΤ.
Οι εργαζόμενοι σφίγγουν το ζωνάρι. Έχοντας να αντιμετωπίσουν τον ψηλότερο πληθωρισμό στην Ευρώπη και την πολιτική της λιτότητας, αγωνίζονται καθημερινά να διαφυλάξουν το βιοτικό τους επίπεδο που μειώνεται σταθερά, ενώ τα κέρδη των μονοπωλίων σημειώνουν αλματώδη αύξηση. Κάνουν στάσεις εργασίας, διαδηλώσεις, απεργίες, καταλήψεις. Εκατοντάδες συνδικαλιστές έχουν απολυθεί. Άλλοι
καταδικάζονται. Απεργίες διαρκούν μήνες, χρόνια. Κι η κυβέρνηση στέλνει τα ΜΑΤ.
Οι εργαζόμενοι εκμεταλλεύονται και καταπιέζονται όλο και περισσότερο κι έχουν δίκιο που αγωνίζονται, που ξεσηκώνονται και διαδηλώνουν τα αιτήματα τους. Και καμμιά ένοπλη δύναμη δεν έχει το δικαίωμα να τους ξυλοκοπάει, να τους τραυματίζει, να τους τρομοκρατεί. Καμμιά ένοπλη δύναμη δεν έχει το δικαίωμα να τον βομβαρδίζει με βιομηχανικά πολεμικά εργαλεία, με τα δακρυγόνα που σύμφωνα με
τις διαταγές της ηγεσίας της αστυνομίας προς αυτούς που τα ρίχνουν, στα 5 βλήματα δακρυγόνα και τα 5 είναι θανατηφόρα αν χτυπήσουν άνθρωπο, και μπορούν να επιφέρουν βαρύτατους τραυματισμούς, να τυφλώσουν, ακόμη κι αν δεν χτυπήσουν.
Είναι τα Ν206, Ν219, Ν230, Ν322 και Ν203. Και που όπως αποδείχτηκε στην Ευρώπη, ακόμα και αν δεν χτυπήσουν άνθρωπο μπορούν να προκαλέσουν, λόγω της χλωρασετοφενόνης που περιέχουν, βαρύτατους τραυματισμούς στους πνεύμονες και στην αναπνευστική λειτουργία.
Αυτά τα κοπρόσκυλα, που βαρύνονται με μια σειρά από εγκλήματα σε βάρος του Ελληνικού λαού, δεν αντιμετωπίζονται με διαμαρτυρίες, ανακοινώσεις, καταγγελίες που οι ίδιοι τις ρίχνουν στους σκουπιδοτενεκέδες, ούτε με επερωτήσεις που "συζητιόνται" μετά 1 χρόνο. Το πώς αντιμετωπίζονται μας τόδειξε ο Ελληνικός λαός στα Μέγαρα και στην Αγ. Βαρβάρα: με την πιο πλατειά λαϊκή κινητοποίηση, την λαϊκή αντίσταση. Αντιτάσσοντας στην τρομοκρατική βία αυτών των φασιστών, τον λαϊκό αγώνα με όλα τα μέσα, ακόμα και την ένοπλη λαϊκή βία, όπως στα Μέγαρα, όπου αντιμετώπισαν τα ΜΑΤ με πολύωρες βίαιες οδομαχίες, οδοφράγματα, βροχή από πέτρες, ξύλα, γλάστρες, βροχή από κοκταίηλ-μολότωφ και τέλος ακόμα και δίκαννα που τραυμάτισαν μερικούς.
Έτσι αποφασίσαμε να εκτελέσουμε έναν από τους βασικούς αρχηγούς τους, τον υποδιοικητή των ΜΑΤ μαζί με τον οδηγό-σωματοφύλακά του, που δεν είναι απλός οδηγός αλλά επίσης κοπρόσκυλο των ΜΑΤ. Ο κύριος αυτός, μεταξύ των άλλων, κατεύθυνε ο ίδιος τις λυσσασμένες δυνάμεις του, τόσο στη διαδήλωση της 9 Αυγούστου όπου με τον ραδιοασύρματο στο χέρι, έδινε διαταγές για το ξυλοφόρτωμα
των διαδηλωτών, όσο και σ' αυτή της 25ης Οκτώβρη, όπου πάλι έκανε την ίδια δουλειά, όντας σε συνεχή επικοινωνία με τον διοικητή που την είχε αράξει μαζί με τους άλλους αρχηγούς στον θάλαμο επιχειρήσεων της αστυνομικής διεύθυνσης.
Για τη δημιουργία βέβαια των ΜΑΤ και το τρομοκρατικό όργιο τους, ευθύνονται κατ' αρχή η κυβέρνηση, με πρώτο και κύριο τον Καραμανλή, ο υπουργός Δημόσιας τάξεως, και η ηγεσία της αστυνομίας. Η σημερινή αστυνομία, για την οποία ολόκληρη η αντιπολίτευση λέει ότι δεν έγινε κάθαρση έχει νοοτροπία, μέθοδες, εσωτερικούς κανονισμούς και περιεχόμενο διδασκαλίας των αξιωματικών, ηγεσία, τελείως φασιστικές. Διδάσκονται από βιβλία πού-χουν γραφεί επί δικτατορίας, όπως ομολόγησε πρόσφατα ο αρχηγός τους Λεμονής είτε επαναλαμβάνουν σα παπαγάλοι τις "επιστημονικές αναλύσεις" για την "ψυχολογία των εργαζομένων" πούχουν διδαχτεί στην Αστυνομική Ακαδημία της ΣΙΑ στην Ουάσιγκτων, όπου φοίτησε ο β' υπαρχηγός Ψυχογιός αλλά κι ο αρχηγός Λεμονής. Ο Ψυχογιός άλλωστε υπήρξε υπασπιστής του υπουργού δημόσιας τάξεως της χούντας Τοτόμη, γνωστού πράκτορα της ΣΙΑ.
Κανείς απ' τους αξιωματικούς δεν μπαίνει στα ψηλά πόστα αν δεν έχει δεχτεί τις Αμερικάνικες "αναλύσεις" ή δεν έχει ευθυγραμμιστεί μ' αυτές.
Δεν εννοούμε όλους τους άνδρες της Αστυνομίας, τους απλούς αστυφύλακες, αλλά την ηγεσία, τα επίλεκτα σώματα, τα ΜΑΤ, τα τεθωρακισμένα, το σώμα ειδικών αποστολών, τους ανώτερους αξιωματικούς. Η συμπεριφορά της ηγεσίας προς τους αστυφύλακες, είναι αποκαλυπτική της νοοτροπίας της. Τον αστυφύλακα που πρόσφατα είχε διαμαρτυρηθεί γιατί κακοποιόντουσαν κοπέλλες μέσα σε τμήμα, τον απόλυσαν.
Αντίθετα αυτόν πούχε ξυλοκοπήσει χωρίς λόγο έναν μικροπωλητή και που παραπέμφθηκε σε δίκη -και καταδικάστηκε σε μικρή ποινή - του δώσανε προαγωγή κι από αστυφύλακας βρέθηκε υπαστυνόμος. Όπως κι αυτοί που τραβάνε πιστόλι, πυροβολάνε και σκοτώνουν. Αυτοί που πυροβόλησαν και σκότωσαν, αντί να πιάσουν ποινικούς, όχι μόνον δεν διώκονται, αλλά παίρνουν προαγωγές. Το ίδιο κι αυτοί που πυροβόλησαν και σκότωσαν τον επαναστάτη αγωνιστή Χρήστο Κασίμη. Ενώ εκκρεμούσε μήνυση εναντίον τους για ανθρωποκτονία, πήραν προαγωγή απ' την ηγεσία της αστυνομίας και πήραν ειδικά παράσημα ανδρείας. Δηλαδή όποιος αστυφύλακας είναι δημοκρατικός και σέβεται στοιχειωδώς τον νόμο ή θα απολυθεί ή στην καλύτερη περίπτωση, απλός αστυφύλακας θα μείνει σ' όλη του τη ζωή. Αντίθετα όποιος δεν σέβεται τη διαδικασία των νόμων, αλλά ξυλοκοπάει, τραυματίζει, τραβάει πιστόλι, πυροβολεί, σκοτώνει, αυτός παίρνει προαγωγές, παράσημα, πριμ, επιδόματα.
Τα ΜΑΤ, οι ειδικές μονάδες αποστολών κι η ηγεσία της αστυνομίας βαρύνονται επίσης με μια απ' τις μεγαλύτερες μεταχουντικά φασιστικές τρομοκρατικές ενέργειες: Την δολοφονία εν ψυχρώ και με προμελέτη του λαϊκού αγωνιστή Τσιρώνη.
Έκαναν ολόκληρη πολεμική επιχείρηση με ΜΑΤ, εκατοντάδες οπλισμένους μπάτσους με αυτόματα και ντουφέκια, περικύκλωσαν και τρομοκράτησαν ολόκληρη περιοχή, για να πιάσουν δήθεν έναν άνθρωπο ενώ θα μπορούσε να τον πιάση ο Εισαγγελέας με τρεις άλλους. Αλλά ήθελαν να τον εξοντώσουν με τον πιο στυγνό τρομοκρατικό τρόπο. Και δεν είδαμε μετά απ' αυτή την άγρια φασιστική δολοφονία, κανένα απ' αυτούς τους δήθεν "δημοκράτες" της ηγεσίας της αστυνομίας, τόσο ευαίσθητους όταν πρόκειται
για κάνα μπάτσο πούφαγε δήθεν μια καρπαζιά, να βγει να διαχωρίσει τις ευθύνες του, να την καταγγείλει και να παραιτηθεί. Πράγμα που σημαίνει ότι όλη η ηγεσία συμφωνεί κι είναι συνυπεύθυνη για τη στυγνή δολοφονία του Τσιρώνη.
Τα βασανιστήρια τέλος συνεχίζονται στα τμήματα, κυρίως σε νέους κι άγνωστους αγωνιστές. Γι' αυτό κι όλας δεν ψηφίστηκε ποτέ στη Βουλή η πρόταση που θα χαρακτήριζε τα βασανιστήρια σαν ιδιώνυμο αδίκημα.
Δεκάδες οι καταγγελίες από νέους που συλλαμβάνονται σαν ύποπτοι κι απ' τους ποινικούς. Καταγγελίες απ' τους 4 αγωνιστές που καταδικάστηκαν στην Αγ. Βαρβάρα, και συνεχείς καταγγελίες απ' τον αγωνιστή Σκανδάλη που αφού του ρίξανε 5 χρόνια φυλακή σαν δήθεν υπαρχηγό του Τσιρώνη, τον έχουν ταράξει στα βασανιστήρια και στα ψυχιατρεία, με αποτέλεσμα νάναι στα 26 του χρόνια, ερείπιο, φυσιολογικά
κατεστραμμένος, χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς απ' τα "δημοκρατικά" μας κόμματα.
Αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία, όπου δεν θα υπάρχουν ΜΑΤ, δεν θα υπάρχουν μπάτσοι, χαφιέδες. Για μια κοινωνία όπου οι ίδιοι, οι εργάτες οπλισμένοι θα φυλάνε εκ περιτροπής τα εργοστάσια τους. Οι αγρότες θα φυλάνε τους συνεταιρισμούς και τις εκμεταλλεύσεις τους, οι φοιτητές τα Πανεπιστήμια κι ο
ένοπλος λαός τις γειτονιές και τα δημόσια κτίρια. Κι αν χρειαστεί να υπάρξει ένα ειδικό μικρό σώμα, θα αφιερώνει ένα σημαντικό τακτό χρόνο της υπηρεσίας του στην παραγωγή μαζί με τον λαό, θάχει τα ίδια προβλήματα μ' αυτόν, θα ζει στις ίδιες συνθήκες κι έτσι δεν θα ξεκόβεται απ' αυτόν και θα παράγει μέρος απ' το εισόδημα του.
Όσο γι' αυτούς που θα μας πούνε ότι παίζουμε το παιχνίδι της αντίδρασης και ότι δίνουμε πρόσχημα στους φασίστες θα τους πούμε: Το παιχνίδι των φασιστών το παίζετε εσείς οι ίδιοι με την δεξιά πολιτική σας, που δεν καλέσατε τον λαό σε μαζική και δυναμική κινητοποίηση, που θα επέβαλλε την κάθαρση στον κρατικό μηχανισμό και" την αστυνομία, και θα χτύπαγε έτσι τους φασίστες. Που αντίθετα
κάνατε το παν για να σπάσετε την λαϊκή αγωνιστικότητα και πάλη, για να αποκοιμήσετε τον λαό, να τον στείλετε σπίτι του, με αποτέλεσμα, οι φασίστες να ξανασηκώσουν σήμερα κεφάλι -αφού άφησαν να περάσει η πρώτη μπορούλα - όπως τόδειξαν οι περσυνές δημοτικές εκλογές όπου οι φασίστες, αυτό που δεν πέτυχαν σε 7 χρόνια δικτατορίας, το πέτυχαν χάρη στην μαλθακή και οπορτουνιστική πολιτική
της αριστεράς: να ισχυρίζονται ότι έχουν λαϊκό έρεισμα, να μετατρέπουν το 1% του 74 σε σχεδόν 50% στον Πειραιά και σε μια σειρά άλλες πόλεις.
Τα κόμματα της αριστεράς είναι υπεύθυνα για το ότι παντού σήμερα οι φασίστες σηκώνουν κεφάλι,
για το ότι έχουν γεμίσει τους τοίχους της Αθήνας και άλλων επαρχιακών πόλεων, με φασιστικά συνθήματα.
Τα κόμματα της αριστεράς είναι υπεύθυνα για το ότι δεν έκαναν ούτε μια δυναμική, μαζική κινητοποίηση, για την υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων βασικών κλάδων, κι ακόμα γενικές απεργίες.
Για το ότι έκαναν το παν, για να μην πετύχει η συγκέντρωση πούχε αποφασιστεί απ' τα σωματεία για τις 9 Αυγούστου. Όταν πρόκειται για φεστιβάλ-πανηγύρια γεμίζουν εκατοντάδες πούλμαν με κόσμο απ' τις γειτονιές. Όταν πρόκειται για αγωνιστική διαδήλωση δεν κάνουν καμιά πλατιά κινητοποίηση κι αφήνουν τους εργαζόμενους-εργοστάσιο και 30 ως 80 άτομα- να πάνε στη διαδήλωση, εύκολη λεία για τα κοπρόσκυλα των ΜΑΤ.
Ευθύνονται για το ότι δεν κάνουν τίποτα για τους συνδικαλιστές που απολύονται. Για το ότι αφήνουν τις απεργίες επίτηδες να τραινάρουν, για να τις σαπίσουν και να μπορούν να τις σπάνε πιο εύκολα. Τις
αφήνουν να διαρκούν μήνες υπερασπίζοντας τες στα λόγια αλλά χωρίς να κάνουν τίποτα στην πράξη για να συντονίσουν περισσότερες απεργίες.
Λένε ότι υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα γι' αυτή την δεξιά πολιτική. Αλλά κι αν ακόμα αύριο η δεξιά τους αυτή πολιτική τους φέρει ψήφους και πλειοψηφία, και αν γίνουν κυβέρνηση και ακολουθήσει πραξικόπημα -πράγμα που τόχουν σίγουρο κι οι ίδιοι, αφού προβάλλουν το καινούργιο πάνσοφο επιχείρημα, ότι μόνο η παρουσία του Καραμανλή σαν προέδρου μπορεί να το αποτρέψει - και καλέσουν τον λαό για αντίσταση, αν τον καλέσουν, τότε θάναι πολύ αργά. Γιατί δεν μπορούν να του λένε επί 10ετίες ότι θα περάσουμε ειρηνικά στον Σοσιαλισμό, κοινοβουλευτικά, και δεν μπορούν να του σπαν την αγωνιστικότητα, την μαχητική πρωτοβουλία, να τον στέλνουν σπίτι του, να τον νεκρώνουν και μετά να τον καλούν στις 12 παρά 5 να πάρει τα όπλα.
Γιατί και τότε ο λαός δεν θα ξεσηκωθεί μαζικά δεν θα αντισταθεί, όπως στις 21 Απρίλη 67, στη Χιλή και αλλού.
Και τότε πάλι θα χτυπηθεί, γιατί θάχει βρεθεί απροετοίμαστος απ' τα κόμματα της αριστεράς, απροετοίμαστος πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά και ψυχολογικά, εξ αιτίας της πολιτικής του ειρηνικού περάσματος. Και μακροχρόνια λοιπόν, αυτοί είναι που παίζουν το παιχνίδι των φασιστών.
Αυτή η πολιτική της συνθηκολόγησης με την άρχουσα τάξη, αμφισβητείται απ' όλο και περισσότερους αγωνιστές. Αμφισβητείται καθημερινά μέσα στα εργοστάσια, στο επίπεδο των εργοστασιακών σωματείων, στους άμεσους διεκδικητικούς αγώνες, στις απεργίες, στα λοκ-άουτ. Σχεδόν καθημερινά υπάρχουν έντονες πολιτικές διαφωνίες ανάμεσα στους εργαζομένους και στα κομματικά στελέχη που αγωνίζονται απεγνωσμένα στον ρόλο τους του πυροσβέστη του κινήματος.
Αμφισβητείται μέσα στο φοιτητικό κίνημα, όπως τόδειξε ανάγλυφα η συγκέντρωση της 25ης του Οκτώβρη, όπου υπήρχαν δύο συγκεντρώσεις: οι κομματικοί πούθελαν μια συγκέντρωση-πιλάφι, και αυτοί πούθελαν μια μαχητική, αγωνιστική εκδήλωση.
Αμφισβητιέται μέσα στις γραμμές των ίδιων των κομμάτων, στις νεολαίες τους και στις κομματικές οργανώσεις, όπου οι αποχωρήσεις, οι διαφωνίες, οι καταγγελίες, οι διαγραφές, οι διασπάσεις, έχουν οδηγήσει στην μεγαλύτερη κρίση μέσα στο κίνημα, στην απομαζικοποίηση, στην αδράνεια, στην απογοήτευση.
Αμφισβητείται τέλος από όλους αυτούς που προωθούν τις πρωτοβουλίες λαϊκής βίας στη βάση, είτε αυθόρμητα σε μαχητικές εκδηλώσεις όπως στην Αγ. Βαρβάρα και στα Μέγαρα, με μολότωφ, οδοφράγματα και δίκαννα, είτε σαν λιγώτερο ή περισσότερο οργανωμένες ομάδες, πυρήνες, οργανώσεις.
Εκατοντάδες τα καψίματα αυτοκινήτων, εμπρηστικές βόμβες, δεκάδες βόμβες με εκρηκτικά ενάντια σε Αμερικάνικα αυτοκίνητα, σε Αμερικάνικες Τράπεζες, στα Πι-Εξ της Συγγρού και της Γλυφάδας. Ενάντια σε Γερμανικές επιχειρήσεις όπως την AEG, SIEMENS, BOSCH. Ενάντια στα ντόπια μονοπώλια, τον Μποδοσάκη, τον Σκαλιστήρη.
Ενάντια σ' αυτοκίνητα της Αστυνομίας, σε γκαράζ και στον ασύρματο της Αστυνομίας, της Χωροφυλακής. Ενάντια σε κρατικούς οργανισμούς όπως στο Εργατοδικείο, την Εφορία Ν. Ιωνίας.
Κανάρης, Λαϊκή Συσπείρωση, ΛΑΣ, "Ομάδα Χρήστος Κασίμης", ΛΕΑ της θεσσαλονίκης και ΕΛΑ είναι οι πιο γνωστές απ' αυτές τις οργανώσεις. Εκτέλεση τέλος του βασανιστή Μπάμπαλη απ' την ομάδα "Ιούνης 78".
Βίαιες ενέργειες που προδικτατορικά ήταν αδιανόητες, σήμερα αναπτύσσονται όλο και περισσότερο.
Οι πράξεις ένοπλης λαϊκής βίας απ' την επαναστατική αριστερά στα 5 χρόνια δημοκρατίας έχουν ξεπεράσει και ποιοτικά και ποσοτικά τις βίαιες ενέργειες των αντιστασιακών οργανώσεων στη διάρκεια της 7χρονης δικτατορίας.
Χαιρετίζουμε αγωνιστικά τον Ελληνικό λαό και τον καλούμε να εντείνει τις μαζικές κινητοποιήσεις του, τον καλούμε να αναλάβει και να πολλαπλασιάσει τις πρωτοβουλίες ένοπλης λαϊκής βίας στην βάση, για να κτίσουμε την οργάνωση των μαχητών κομμουνιστών, την οργάνωση των ένοπλων κομμουνιστών.
Για την Λαϊκή Εξουσία και τον Σοσιαλισμό
Μέχρι την τελική νίκη.
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Επαναστατική οργάνωση "17 ΝΟΕΜΒΡΗ"
Πεμ 24 Δεκ 2009 - 14:45 από sellos
και οι υπόλοιπες...
Γιατί είμαστε υπέρ της Λαϊκής Βίας (Μάης 1981)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/6.htm
Εκτέλεση Τσάντες – Βελούτσου (Οχτώβρης 1983)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/7.htm
Εκτέλεση Τσαντ (Απρίλης 1984)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/8.htm
Κατάλογος ενεργειών λαϊκής βίας (29/5/1984)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/9.htm
Εκτέλεση Μομφεράτου (21/2/1985)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/10.htm
Για τον χαφιέ Κρυστάλη και τους δημοσιογράφους (21/9/1985)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/11.htm
Για την βομβιστική μας ενέργεια σε λεωφορείο των ΜΑΤ (24/11/1985
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/12.htm
Για τα εγκληματικά ΜΑΤ (12/4/1985
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/12.htm
Εκτέλεση Αγγελόπουλου (8/4/1986)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/13.htm
Απάντηση σε συκοφάντες. (24/4/1986)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/14.htm
Βομβιστικές επιθέσεις σε εφορίες
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/15.htm
Επιστολή στην εφημερίδα «Ποντίκι» για την εκτέλεση του Αγγελόπουλου (14/10/1986)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/16.htm
Τραυματισμός μεγαλογιατρού Καψαλάκη (1/2/1987)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/17.htm
Ανατίναξη λεωφορείου Αμερικάνων στρατιωτών στον Ρέντη. (11/4/1985)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/18.htm
Ανατίναξη αμερικάνικου λεωφορείου στο Καβούρι (5/8/1987)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/19.htm
Για τις ασφαλίτικες σκευωρίες (11/10/87)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/20.htm
Απάντηση στους ισχυρισμούς Δροσογιάννη (14/10/1987)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/21.htm
Eπίθεση στον πράκτορα της CIA Τζ. Κάρος (15/1/1988)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/22.htm
Γιατί χτυπάμε αμερικάνους πράκτορες (18/1/1988)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/23.htm
Αθανασιάδης-Μποδοσάκης 922/2/1988)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/24.htm
Απάντηση της 17 Ν σε άρθρο του Γ. Βότση (12/3/1988)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/25.htm
Αντίδραση στο Τούρκικο φασιστικό καθεστώς (20/5/1988)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/26.htm
Εκτέλεση Νόρντιν (16/6/1988)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/27.htm
Εισβολή στο Α.Τ. Βύρωνα
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/28.htm
Για τον Κοσκωτά (11/11/1988)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/29.htm
Επίθεση σε Ανδουλιδάκη και Ταρασουλέα (22/12/1988)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/30.htm
Σχολιασμός του τύπου (2/2/1989)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/31.htm
Βόμβες σε σπίτια καπιταλιστών (22/2/1989)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/32.htm
Επίθεση κατά Πέτσου (25/4/1989)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/33.htm
Απάντηση στον Φίλια (17/5/1989)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/34.htm
Δεύτερη απάντηση στον Β. Φίλια (30/5/1989)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/35.htm
Φειγβολάν (9/6/1989)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/36.htm
Φειγβολάν (20/6/2000)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/37.htm
Καταγγελία Ν.Δ-ΣΥΝ (3/7/1989)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/38.htm
Εκτέλεση Μπακογιάννη 18/9/1989)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/39.htm
Δεύτερη προκήρυξη για την εκτέλεση Μπακογιάννη (9/10/1989)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/40.htm
Για τον θάνατο του Μιχάλη Παυλή (31/10/1989)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/41.htm
Τοποθέτηση για τους Οικολόγους – Εναλακτικούς (16/11/1989)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/42.htm
Επιδρομή της 17 Ν. στο Πολεμικό Μουσείο.
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/43.htm
Βομβιστικές ενέργειες σε σπίτια της Εκάλης (14/5/1990)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/44.htm
Για τους αλλοδαπούς εργαζομένους
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/45.htm
Ρουκέτα μπαζούκας, στα γραφεία της αμερικάνικης πολυεθνικής PROCTER AND GAEL. (10/6/1990)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/46.htm
Απάντηση στον Μιχάλη Ράπτη (14/9/1990)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/47.htm
Για πλαστή προκήρυξη (18/10/1990)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/48.htm
Επίθεση στον Βαρδυνογιάννη (13/11/1990)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/49.htm
Επίθεση στα γραφεία της ΕΟΚ (17/12/1990)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/50.htm
Βόμβες σε Αμερικάνικες και Αγγλικές τράπεζες (29/1/1991)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/51.htm
Επίθεση στον αμερικάνο λοχία Στιούαρτ (21/3/91)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/52.htm
Ανάλυψη ευθύνης για επιθέσεις με ρουκέτες σε βιομηχανίες (4/6/91)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/53.htm
Επίθεση σε Τούρκους διπλωμάτες (16/7/91)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/54.htm
Εκτέλεση Τσετίν Γκιοργκιού (7/10/1991)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/55.htm
Προς Ράπτη για Τσετίν (24/10/1991)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/56.htm
Επίθεση σε λεωφορείο των ΜΑΤ (3/11/1991)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/57.htm
Για το επεισόδειο της Ριανκούρ (8/5/1992)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/58.htm
Επίθεση εναντίων Παλαιοκρασσά (16/6/1992)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/59.htm
Η Αστυνομία έχει την κύρια ευθύνη για το θάνατο του Θάνου Αξαρλιάν (18/7/1992)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/60.htm
Διευκρινήσεις για την επίθεση εναντίον του Παλαιοκρασσά (20/7/1992)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/61.htm
Πρωτοφανής απάτη της ¨Ελευθεροτυπίας". Συμπαιγνία με την αστυνομία. (27/7/1992)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/62.htm
Μανιφέστο της 17 Ν. (προς την εφημερίδα ΠΟΝΤΙΚΙ)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/63.htm
Επίθεση κατά του βουλευτή της Ν.Δ. Παπαδημητρίου (16/12/1992)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/64.htm
Για την επίθεση κατά Βρανόπουλου (Ιούνης 1993)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/65.htm
Εκτέλεση Χ. Σιπαχίογλου (4/7/1994)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/66.htm
Επίθεση κατά τηλεοπτικού σταθμού Mega (27/3/95)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/67.htm
Απάντηση στην «Ελευθεροτυπία» για όσα έγραψε για την επίθεση στο Mega (31/3/1995)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/68.htm
Εκτέλεση Πειρατικού (7/4/1998)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/69.htm
Επιθέσεις σε McDonalds, General Motors και Citibank
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/70.htm
Για Οτσαλάν (8/3/1999)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/71.htm
Εκτέλεση Σόντερς (Μάρτης 2000)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/72.htm
Δεύτερη προκήρυξη για την εκτέλεση του Σόντερς (11/12/2000)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/73.htm
Για Μιχαλολιάκο (Ιούνης 2001)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/74.htm
Γιατί είμαστε υπέρ της Λαϊκής Βίας (Μάης 1981)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/6.htm
Εκτέλεση Τσάντες – Βελούτσου (Οχτώβρης 1983)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/7.htm
Εκτέλεση Τσαντ (Απρίλης 1984)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/8.htm
Κατάλογος ενεργειών λαϊκής βίας (29/5/1984)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/9.htm
Εκτέλεση Μομφεράτου (21/2/1985)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/10.htm
Για τον χαφιέ Κρυστάλη και τους δημοσιογράφους (21/9/1985)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/11.htm
Για την βομβιστική μας ενέργεια σε λεωφορείο των ΜΑΤ (24/11/1985
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/12.htm
Για τα εγκληματικά ΜΑΤ (12/4/1985
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/12.htm
Εκτέλεση Αγγελόπουλου (8/4/1986)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/13.htm
Απάντηση σε συκοφάντες. (24/4/1986)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/14.htm
Βομβιστικές επιθέσεις σε εφορίες
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/15.htm
Επιστολή στην εφημερίδα «Ποντίκι» για την εκτέλεση του Αγγελόπουλου (14/10/1986)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/16.htm
Τραυματισμός μεγαλογιατρού Καψαλάκη (1/2/1987)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/17.htm
Ανατίναξη λεωφορείου Αμερικάνων στρατιωτών στον Ρέντη. (11/4/1985)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/18.htm
Ανατίναξη αμερικάνικου λεωφορείου στο Καβούρι (5/8/1987)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/19.htm
Για τις ασφαλίτικες σκευωρίες (11/10/87)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/20.htm
Απάντηση στους ισχυρισμούς Δροσογιάννη (14/10/1987)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/21.htm
Eπίθεση στον πράκτορα της CIA Τζ. Κάρος (15/1/1988)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/22.htm
Γιατί χτυπάμε αμερικάνους πράκτορες (18/1/1988)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/23.htm
Αθανασιάδης-Μποδοσάκης 922/2/1988)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/24.htm
Απάντηση της 17 Ν σε άρθρο του Γ. Βότση (12/3/1988)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/25.htm
Αντίδραση στο Τούρκικο φασιστικό καθεστώς (20/5/1988)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/26.htm
Εκτέλεση Νόρντιν (16/6/1988)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/27.htm
Εισβολή στο Α.Τ. Βύρωνα
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/28.htm
Για τον Κοσκωτά (11/11/1988)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/29.htm
Επίθεση σε Ανδουλιδάκη και Ταρασουλέα (22/12/1988)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/30.htm
Σχολιασμός του τύπου (2/2/1989)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/31.htm
Βόμβες σε σπίτια καπιταλιστών (22/2/1989)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/32.htm
Επίθεση κατά Πέτσου (25/4/1989)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/33.htm
Απάντηση στον Φίλια (17/5/1989)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/34.htm
Δεύτερη απάντηση στον Β. Φίλια (30/5/1989)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/35.htm
Φειγβολάν (9/6/1989)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/36.htm
Φειγβολάν (20/6/2000)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/37.htm
Καταγγελία Ν.Δ-ΣΥΝ (3/7/1989)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/38.htm
Εκτέλεση Μπακογιάννη 18/9/1989)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/39.htm
Δεύτερη προκήρυξη για την εκτέλεση Μπακογιάννη (9/10/1989)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/40.htm
Για τον θάνατο του Μιχάλη Παυλή (31/10/1989)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/41.htm
Τοποθέτηση για τους Οικολόγους – Εναλακτικούς (16/11/1989)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/42.htm
Επιδρομή της 17 Ν. στο Πολεμικό Μουσείο.
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/43.htm
Βομβιστικές ενέργειες σε σπίτια της Εκάλης (14/5/1990)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/44.htm
Για τους αλλοδαπούς εργαζομένους
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/45.htm
Ρουκέτα μπαζούκας, στα γραφεία της αμερικάνικης πολυεθνικής PROCTER AND GAEL. (10/6/1990)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/46.htm
Απάντηση στον Μιχάλη Ράπτη (14/9/1990)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/47.htm
Για πλαστή προκήρυξη (18/10/1990)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/48.htm
Επίθεση στον Βαρδυνογιάννη (13/11/1990)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/49.htm
Επίθεση στα γραφεία της ΕΟΚ (17/12/1990)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/50.htm
Βόμβες σε Αμερικάνικες και Αγγλικές τράπεζες (29/1/1991)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/51.htm
Επίθεση στον αμερικάνο λοχία Στιούαρτ (21/3/91)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/52.htm
Ανάλυψη ευθύνης για επιθέσεις με ρουκέτες σε βιομηχανίες (4/6/91)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/53.htm
Επίθεση σε Τούρκους διπλωμάτες (16/7/91)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/54.htm
Εκτέλεση Τσετίν Γκιοργκιού (7/10/1991)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/55.htm
Προς Ράπτη για Τσετίν (24/10/1991)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/56.htm
Επίθεση σε λεωφορείο των ΜΑΤ (3/11/1991)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/57.htm
Για το επεισόδειο της Ριανκούρ (8/5/1992)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/58.htm
Επίθεση εναντίων Παλαιοκρασσά (16/6/1992)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/59.htm
Η Αστυνομία έχει την κύρια ευθύνη για το θάνατο του Θάνου Αξαρλιάν (18/7/1992)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/60.htm
Διευκρινήσεις για την επίθεση εναντίον του Παλαιοκρασσά (20/7/1992)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/61.htm
Πρωτοφανής απάτη της ¨Ελευθεροτυπίας". Συμπαιγνία με την αστυνομία. (27/7/1992)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/62.htm
Μανιφέστο της 17 Ν. (προς την εφημερίδα ΠΟΝΤΙΚΙ)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/63.htm
Επίθεση κατά του βουλευτή της Ν.Δ. Παπαδημητρίου (16/12/1992)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/64.htm
Για την επίθεση κατά Βρανόπουλου (Ιούνης 1993)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/65.htm
Εκτέλεση Χ. Σιπαχίογλου (4/7/1994)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/66.htm
Επίθεση κατά τηλεοπτικού σταθμού Mega (27/3/95)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/67.htm
Απάντηση στην «Ελευθεροτυπία» για όσα έγραψε για την επίθεση στο Mega (31/3/1995)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/68.htm
Εκτέλεση Πειρατικού (7/4/1998)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/69.htm
Επιθέσεις σε McDonalds, General Motors και Citibank
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/70.htm
Για Οτσαλάν (8/3/1999)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/71.htm
Εκτέλεση Σόντερς (Μάρτης 2000)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/72.htm
Δεύτερη προκήρυξη για την εκτέλεση του Σόντερς (11/12/2000)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/73.htm
Για Μιχαλολιάκο (Ιούνης 2001)
http://www.eksegersi.gr/prokirikseis17N/74.htm
Πεμ 24 Δεκ 2009 - 15:32 από _KALOGREZA
Ευχαριστούμε για το σημαντικότατο υλικό που παρέθεσες σχετικά με τους στόχους της 17Ν που μάλιστα σε έρευνα που έγινε στα τέλη της δεκαετίας του 80'(πριν τη δολοφονία μπακογιάννη δηλαδή όπου άρχισαν να αλλάζουν τα ποσοστά "συμπάθειας") έδειξε ότι το 60-65% των ελλήνων δικαιολογεί μέχρι και επικροτεί τη δράση της οργάνωσης ενώ μερικοί τους αποκαλούσαν μέχρι και "σύγχρονους ρομπέν των δασών".Καμία σχέση με τα ανοργάνωτα και μηδενιστικά ιδεολογικά παιδάκια της "σέχτας επαναστατών"...
Πεμ 24 Δεκ 2009 - 15:40 από sellos
Οντως ήταν εντελώς διαφορετικη και η φιλοσοφία τους
όπως και ο τροπος δρασης τους.
γι'αυτο αλλωστε αντεξανε στο χρονο
27 χρόνια ήταν αρκετά..
όπως και ο τροπος δρασης τους.
γι'αυτο αλλωστε αντεξανε στο χρονο
27 χρόνια ήταν αρκετά..
Πεμ 24 Δεκ 2009 - 16:10 από _KALOGREZA
Αρκετά αρκεί να πάρει σειρά τα επόμενα χρόνια κάτι πολύ σημαντικότερο και που μπορεί να επιφέρει τις πραγματικές αλλαγές...Η ΜΑΖΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ-ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΜΟΡΦΗΣ ΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΚΑΙ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΡΗΞΗ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ-ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ...Αυτή είναι καλώς ή κακώς η Μ Ο Ν Η λύση και έξοδο από την κρίση ενός συστήματος που μόνο δυστυχία έχει επιφέρει στις ζωές μας και στο περιβάλλον...Όλα τα άλλα είναι παπαρολογίες που αποδεικνύεται περίτρανα πως ούτε για παυσίπονο δεν κάνουν πλέον...Όσο γρηγορότερα το συνηδειτοποιήσουν οι απλοί πολίτες τόσο καλύτερο, τόσα περισσότερα μπορούμε να διασώσουμε και να αρχίσουμε να δημιουργούμε από την αρχή ένα άλλο πολύ πιο ανθρώπινο σύστημα οικονομικής-κοινωνικής-πολιτικής (αυτό)διαχείρισης που θα αποφασιστεί από τους πιο υπεύθυνους για τις ζωές μας: ΟΛΟΥΣ Ε Μ Α Σ...
Πεμ 24 Δεκ 2009 - 16:12 από _KALOGREZA
Αυτό που κάποιοι ήδη πέτυχαν δηλαδή στο παρελθόν, αλλά κάποιοι εσωτερικοί και εξωτερικοί "εχθροί" δε τους άφησαν να το εγκαθιδρύσουν-αναπτύξουν, ας τα καταφέρουμε εμείς αλλιώς η βαρβαρότητα που θα ακολουθήσει θα είναι άνευ προηγουμένου...
Πεμ 24 Δεκ 2009 - 16:57 από sellos
Να πω επισης πως, τουλάχιστον όσοι δεν ζησαμε εκεινες τις εποχές
ή ειμασταν μικροι,
αξιζει να ριξουμε μια ματιά στις προκηρύξεις
λένε αρκετά και ενδιαφέροντα πραγματα..
ή ειμασταν μικροι,
αξιζει να ριξουμε μια ματιά στις προκηρύξεις
λένε αρκετά και ενδιαφέροντα πραγματα..
Παρόμοια θέματα» 47 χρόνια απο την ίδρυση της ΕΦΕΕ
» 2 χρονια μετά...
» Άρης Βελουχιώτης: 65 χρόνια από το θάνατό του
» 66 χρόνια απο τη σφαγή στο Διστομο
» Ογδόντα έξι χρόνια από το θάνατο του Λένιν
» 2 χρονια μετά...
» Άρης Βελουχιώτης: 65 χρόνια από το θάνατό του
» 66 χρόνια απο τη σφαγή στο Διστομο
» Ογδόντα έξι χρόνια από το θάνατο του Λένιν
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης