Φόρουμ«Είμαι κι εγώ ένας αλήτης, ρουφιάνος, δημοσιογράφος»
Σελίδα 1 από 1
13072011
«Είμαι κι εγώ ένας αλήτης, ρουφιάνος, δημοσιογράφος»
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε η ΠΟΕΣΥ, πριν από την κατάθεση μηνυτήρια αναφοράς σε βάρος της ελληνικής οικονομίας, η οποία διεξήχθη στην αίθουσα εκδηλώσεων της ΕΣΗΕΑ, συγκλονιστική ήταν η ομιλία του δημοσιογράφου Μανώλη Κυπραίου, στον οποίο τα αστυνομικά όργανα προκάλεσαν την 15-6-2011 βαριά σωματική βλάβη με τη ρίψη εναντίον του χειροβομβίδας κρότου – λάμψης εντός της στοάς της οδού Φιλελλήνων. Ακολουθεί αυτούσια η μαρτυρία του:
Αγαπητές φίλες, φίλοι και συνάδελφοι
Δεν μπορώ να σας ακούσω αλλά μπορώ να σας μιλήσω. Αυτό λοιπόν θα κάνω τώρα.
Συγχωρήστε με, αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος για να επικοινωνήσω μαζί σας και λυπάμαι που δεν άκουσα τους αγαπητούς συναδέλφους μου να μιλούν.
Είμαστε όλοι εδώ όχι ως ικέτες ή ελεήμονες. Είμαστε αρκετά αξιοπρεπείς όλοι μας.
Είμαστε εδώ για να διαμαρτυρηθούμε.
Έτυχε εγώ να είμαι ο βαρύτερα τραυματισμένος από την αστυνομική βία, που έλαβε χώρα τις τελευταίες δύο εβδομάδες στη χώρα μας. Ευτυχώς δεν ήταν κάποιος νεότερος ή κάποιο παιδί, από τα χιλιάδες που υπήρχαν στις διαδηλώσεις.
Ουσιαστικά το συμβάν συνέβη την στιγμή που κάλυπτα και μετέδιδα τα επεισόδια, όταν μετά από εντολή διοικητή διμοιρίας των ΜΑΤ μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης έσκασε λίγα εκατοστά μπροστά μου αφήνοντάς με κωφό, παρά την επίδειξη της δημοσιογραφικής μου ταυτότητας. Ακολούθησαν και άλλες σκηνές αστυνομικής βίας και παρανομίας εναντίον μου αλλά η παραπάνω είναι η σημαντικότερη και η μοιραία.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως είμαστε κι εμείς μέρος των «παράπλευρων απωλειών» της ανεξέλεγκτης βίας των ΜΑΤ, η οποία κατά την ταπεινή μου άποψη ξεπέρασε κάθε προηγούμενο τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Το ότι δεν είχαμε νεκρούς εγώ το αποδίδω σε θαύμα.
Όλοι οι συνάδελφοί μου, δημοσιογράφοι, φωτορεπόρτερ, τεχνικοί, όπως και οι υπόλοιποι πολίτες πέσαμε θύματα αυτών των ενεργειών που μόνο απέχθεια και προβληματισμό μπορούν να προκαλέσουν για την «ποιότητα» της Δημοκρατίας μας.
Όταν οι αστυνομικές δυνάμεις έριξαν σε μερικές ώρες την 29 Ιουνίου, 2.800 χημικά-όταν συνήθως δεν χρησιμοποιούνται πάνω από 140-τι να σχολιάσει κανείς;
Να ξέρει ο λαός πως όλοι μας, εμείς οι άνθρωποι του τύπου και της ενημέρωσης, από τους δημοσιογράφους και τους φωτορεπόρτερ έως τους τεχνικούς είμαστε αλληλέγγυοι και αποτελούμε αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας. Σαφέστατα υπάρχουν και τα «κακώς κείμενα» αλλά αυτά είναι λίγα και ανούσια μπροστά στην πλειοψηφία των χιλιάδων εργατών του τύπου.
Γιατί κι εγώ εργάτης είμαι. Και εγώ φοβάμαι για το αύριο. Και εγώ έχω απολυθεί. Και εγώ έχω αγχωθεί για το πώς θα τα «βγάλω πέρα». Και εγώ αναρωτιέμαι που θα βρω τα χρήματα να πληρώσω τους λογαριασμούς μου και έχω μείνει ξάγρυπνος από τις σκέψεις.
Γιατί και η δημοσιογραφία στενάζει. Έχουμε κι εμείς ανέργους. Απλήρωτους. Συναδέλφους που υποφέρουν. Δεν ζούμε και εργαζόμαστε σε έναν «αγγελικά πλασμένο κόσμο» όπως πολλοί νομίζουν. Είναι και το δικό μας ψωμί, πικρό.
Ο λαός, οι συμπολίτες μας να ξέρουν πως μας έχουν δίπλα τους. Όχι μόνο γιατί θέλουμε, αλλά και γιατί είμαστε υποχρεωμένοι.
Είμαστε υποχρεωμένοι να προστατέψουμε αυτή την έρημη Δημοκρατία που έχει περάσει τα πάνδεινα στη χώρα μας.
Θέλω να σας πω πως αυτό που με τρόμαξε περισσότερο, είναι η «σιωπή» της πολιτείας απέναντι σε όλα αυτά που έγιναν. Τουλάχιστον βρέθηκε χθες ο υπουργός Δικαιοσύνης κύριος Μιλτιάδης Παπαϊωάννου που ζήτησε μία «συγνώμη» δημοσίως, και τον ευχαριστώ, έστω και τρεις εβδομάδες μετά…
Μια συγνώμη που δεν ανήκει σε μένα μόνο, αλλά σε όλους τους συμπολίτες και συναδέλφους που τραυματίστηκαν αναίτια από τη δράση των ΜΑΤ.
Αγαπητές φίλες, φίλοι και συνάδελφοι
Εύχομαι-και θέλω-να είμαι ο τελευταίος. Δεν λύνονται τα προβλήματα με τη βία. Δεν πρέπει να λύνονται με τη βία. Τα προβλήματα σε μια Δημοκρατία μεταξύ πολιτών και κράτους λύνονται με τον διάλογο. Και πρέπει να λύνονται με τον διάλογο.
Τον λόγο τώρα τον έχει η Δικαιοσύνη η οποία πιστεύω πως θα ξεκαθαρίσει το θολό τοπίο που έχει δημιουργηθεί από την υπέρμετρη χρήση πολλών «τακτικών και πολιτικών χημικών».
Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω για την αμέριστη συμπαράστασή τους το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΟΕΣΥ και της ΕΣΗΕΑ, τον ΕΔΟΕΑΠ και το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ καθώς και όλους τους συναδέλφους μου, που μου έχουν σταθεί σαν πραγματική οικογένεια, νιώθοντας τυχερός μέσα στην ατυχία μου.
Και κλείνοντας, θα ήθελα να απαντήσω στον αξιότιμο αντιπρόεδρο της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής κ. Δημήτρη Ντούμα που έγραψε ότι στις διαδηλώσεις βρίσκονται: «ΔΗΘΕΝ “κοινωνικοί αγωνιστές”, πρεζάκηδες, χαοτικοί, πρόστυχες γυναίκες, ξεπεσμένοι συνδικαλιστές, χούλιγκαν, σκίνχεντ και το κάθε “καρυδιάς καρύδι”, που ερχόταν και “ξεφόρτωνε” μπροστά στους Συναδέλφους μας».
Δεν ήταν τίποτε από όλα αυτά. Εμείς που ήμασταν εκεί ξέρουμε. Και τους παρακρατικούς τους είδαμε και ξύλο φάγαμε και χημικά με τον τόνο εισπνεύσαμε. Και μάλιστα από την καινούργια παραγγελία της ΕΛ.ΑΣ. από την Βραζιλία, τις λεγόμενες «παπαρούνες».
Αξιότιμε κύριε Ντούμα, στις διαδηλώσεις ήταν άνθρωποι του μεροκάματου που βλέπουν πως δεν μπορούν να ζήσουν, νέοι με κατεστραμμένο μέλλον και ηλικιωμένοι που δεν έχουν να φάνε. Οικογενειάρχες. Σαν εσάς, σαν κι εμένα σαν εκατομμύρια συμπολίτες μας.
Και αν ήταν πόρνες ήμουν και εγώ μια πόρνη. Γιατί μπορεί να είναι πόρνες στο σώμα αλλά όχι στην ψυχή.
Αν ήταν «πρεζάκηδες», είμαι κι εγώ ένας «πρεζάκιας». Τρέχει δηλητήριο στο αίμα τους μα όχι στην καρδιά τους.
Και αν ήταν «Σκίνχεντ» είμαι και εγώ «Σκίνχεντ». Και για του λόγου το αληθές μπορείτε να έρθετε σε λίγο καιρό στο νοσοκομείο, όταν λίγο πριν το χειρουργείο θα μου ξυρίζουν το κεφάλι για να μου ανοίξουν το κρανίο να μπουν τα εμφυτεύματα.
Και αν ήταν «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» είμαι και εγώ ένας «αλήτης, ρουφιάνος, δημοσιογράφος» γιατί έμαθα να είμαι στο πεζοδρόμιο και να μεταδίδω όλα όσα βλέπω στους συμπολίτες μου, με όποιο τίμημα…
Σας ευχαριστώ!
Mανώλης Κυπραίος
πηγή: tvxs.gr
Αγαπητές φίλες, φίλοι και συνάδελφοι
Δεν μπορώ να σας ακούσω αλλά μπορώ να σας μιλήσω. Αυτό λοιπόν θα κάνω τώρα.
Συγχωρήστε με, αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος για να επικοινωνήσω μαζί σας και λυπάμαι που δεν άκουσα τους αγαπητούς συναδέλφους μου να μιλούν.
Είμαστε όλοι εδώ όχι ως ικέτες ή ελεήμονες. Είμαστε αρκετά αξιοπρεπείς όλοι μας.
Είμαστε εδώ για να διαμαρτυρηθούμε.
Έτυχε εγώ να είμαι ο βαρύτερα τραυματισμένος από την αστυνομική βία, που έλαβε χώρα τις τελευταίες δύο εβδομάδες στη χώρα μας. Ευτυχώς δεν ήταν κάποιος νεότερος ή κάποιο παιδί, από τα χιλιάδες που υπήρχαν στις διαδηλώσεις.
Ουσιαστικά το συμβάν συνέβη την στιγμή που κάλυπτα και μετέδιδα τα επεισόδια, όταν μετά από εντολή διοικητή διμοιρίας των ΜΑΤ μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης έσκασε λίγα εκατοστά μπροστά μου αφήνοντάς με κωφό, παρά την επίδειξη της δημοσιογραφικής μου ταυτότητας. Ακολούθησαν και άλλες σκηνές αστυνομικής βίας και παρανομίας εναντίον μου αλλά η παραπάνω είναι η σημαντικότερη και η μοιραία.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως είμαστε κι εμείς μέρος των «παράπλευρων απωλειών» της ανεξέλεγκτης βίας των ΜΑΤ, η οποία κατά την ταπεινή μου άποψη ξεπέρασε κάθε προηγούμενο τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Το ότι δεν είχαμε νεκρούς εγώ το αποδίδω σε θαύμα.
Όλοι οι συνάδελφοί μου, δημοσιογράφοι, φωτορεπόρτερ, τεχνικοί, όπως και οι υπόλοιποι πολίτες πέσαμε θύματα αυτών των ενεργειών που μόνο απέχθεια και προβληματισμό μπορούν να προκαλέσουν για την «ποιότητα» της Δημοκρατίας μας.
Όταν οι αστυνομικές δυνάμεις έριξαν σε μερικές ώρες την 29 Ιουνίου, 2.800 χημικά-όταν συνήθως δεν χρησιμοποιούνται πάνω από 140-τι να σχολιάσει κανείς;
Να ξέρει ο λαός πως όλοι μας, εμείς οι άνθρωποι του τύπου και της ενημέρωσης, από τους δημοσιογράφους και τους φωτορεπόρτερ έως τους τεχνικούς είμαστε αλληλέγγυοι και αποτελούμε αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας. Σαφέστατα υπάρχουν και τα «κακώς κείμενα» αλλά αυτά είναι λίγα και ανούσια μπροστά στην πλειοψηφία των χιλιάδων εργατών του τύπου.
Γιατί κι εγώ εργάτης είμαι. Και εγώ φοβάμαι για το αύριο. Και εγώ έχω απολυθεί. Και εγώ έχω αγχωθεί για το πώς θα τα «βγάλω πέρα». Και εγώ αναρωτιέμαι που θα βρω τα χρήματα να πληρώσω τους λογαριασμούς μου και έχω μείνει ξάγρυπνος από τις σκέψεις.
Γιατί και η δημοσιογραφία στενάζει. Έχουμε κι εμείς ανέργους. Απλήρωτους. Συναδέλφους που υποφέρουν. Δεν ζούμε και εργαζόμαστε σε έναν «αγγελικά πλασμένο κόσμο» όπως πολλοί νομίζουν. Είναι και το δικό μας ψωμί, πικρό.
Ο λαός, οι συμπολίτες μας να ξέρουν πως μας έχουν δίπλα τους. Όχι μόνο γιατί θέλουμε, αλλά και γιατί είμαστε υποχρεωμένοι.
Είμαστε υποχρεωμένοι να προστατέψουμε αυτή την έρημη Δημοκρατία που έχει περάσει τα πάνδεινα στη χώρα μας.
Θέλω να σας πω πως αυτό που με τρόμαξε περισσότερο, είναι η «σιωπή» της πολιτείας απέναντι σε όλα αυτά που έγιναν. Τουλάχιστον βρέθηκε χθες ο υπουργός Δικαιοσύνης κύριος Μιλτιάδης Παπαϊωάννου που ζήτησε μία «συγνώμη» δημοσίως, και τον ευχαριστώ, έστω και τρεις εβδομάδες μετά…
Μια συγνώμη που δεν ανήκει σε μένα μόνο, αλλά σε όλους τους συμπολίτες και συναδέλφους που τραυματίστηκαν αναίτια από τη δράση των ΜΑΤ.
Αγαπητές φίλες, φίλοι και συνάδελφοι
Εύχομαι-και θέλω-να είμαι ο τελευταίος. Δεν λύνονται τα προβλήματα με τη βία. Δεν πρέπει να λύνονται με τη βία. Τα προβλήματα σε μια Δημοκρατία μεταξύ πολιτών και κράτους λύνονται με τον διάλογο. Και πρέπει να λύνονται με τον διάλογο.
Τον λόγο τώρα τον έχει η Δικαιοσύνη η οποία πιστεύω πως θα ξεκαθαρίσει το θολό τοπίο που έχει δημιουργηθεί από την υπέρμετρη χρήση πολλών «τακτικών και πολιτικών χημικών».
Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω για την αμέριστη συμπαράστασή τους το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΟΕΣΥ και της ΕΣΗΕΑ, τον ΕΔΟΕΑΠ και το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ καθώς και όλους τους συναδέλφους μου, που μου έχουν σταθεί σαν πραγματική οικογένεια, νιώθοντας τυχερός μέσα στην ατυχία μου.
Και κλείνοντας, θα ήθελα να απαντήσω στον αξιότιμο αντιπρόεδρο της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής κ. Δημήτρη Ντούμα που έγραψε ότι στις διαδηλώσεις βρίσκονται: «ΔΗΘΕΝ “κοινωνικοί αγωνιστές”, πρεζάκηδες, χαοτικοί, πρόστυχες γυναίκες, ξεπεσμένοι συνδικαλιστές, χούλιγκαν, σκίνχεντ και το κάθε “καρυδιάς καρύδι”, που ερχόταν και “ξεφόρτωνε” μπροστά στους Συναδέλφους μας».
Δεν ήταν τίποτε από όλα αυτά. Εμείς που ήμασταν εκεί ξέρουμε. Και τους παρακρατικούς τους είδαμε και ξύλο φάγαμε και χημικά με τον τόνο εισπνεύσαμε. Και μάλιστα από την καινούργια παραγγελία της ΕΛ.ΑΣ. από την Βραζιλία, τις λεγόμενες «παπαρούνες».
Αξιότιμε κύριε Ντούμα, στις διαδηλώσεις ήταν άνθρωποι του μεροκάματου που βλέπουν πως δεν μπορούν να ζήσουν, νέοι με κατεστραμμένο μέλλον και ηλικιωμένοι που δεν έχουν να φάνε. Οικογενειάρχες. Σαν εσάς, σαν κι εμένα σαν εκατομμύρια συμπολίτες μας.
Και αν ήταν πόρνες ήμουν και εγώ μια πόρνη. Γιατί μπορεί να είναι πόρνες στο σώμα αλλά όχι στην ψυχή.
Αν ήταν «πρεζάκηδες», είμαι κι εγώ ένας «πρεζάκιας». Τρέχει δηλητήριο στο αίμα τους μα όχι στην καρδιά τους.
Και αν ήταν «Σκίνχεντ» είμαι και εγώ «Σκίνχεντ». Και για του λόγου το αληθές μπορείτε να έρθετε σε λίγο καιρό στο νοσοκομείο, όταν λίγο πριν το χειρουργείο θα μου ξυρίζουν το κεφάλι για να μου ανοίξουν το κρανίο να μπουν τα εμφυτεύματα.
Και αν ήταν «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» είμαι και εγώ ένας «αλήτης, ρουφιάνος, δημοσιογράφος» γιατί έμαθα να είμαι στο πεζοδρόμιο και να μεταδίδω όλα όσα βλέπω στους συμπολίτες μου, με όποιο τίμημα…
Σας ευχαριστώ!
Mανώλης Κυπραίος
πηγή: tvxs.gr
Έχει επεξεργασθεί από τον/την sellos στις Κυρ 16 Οκτ 2011 - 15:00, 2 φορές συνολικά
sellos- Respected
- Αριθμός μηνυμάτων : 25978
Ηλικία : 15
Τόπος : ΑΘΗΝΑ
Ομάδα :
Registration date : 01/11/2008
Μοιραστείτε αυτή τη δημοσίευση στο:
«Είμαι κι εγώ ένας αλήτης, ρουφιάνος, δημοσιογράφος» :: Σχόλια
Τετ 12 Οκτ 2011 - 22:18 από sellos
Το συγκλονιστικό μήνυμα του Μανώλη Κυπραίου προς τα ΜΑΤ που τον άφησαν ανάπηρο
Αίσθηση προκάλεσε η ομιλία του δημοσιογράφου Μανώλη Κυπραίου που έχασε πλήρως την ακοή του τον περασμένο Ιούνιο από κροτίδα κρότου λάμψης κατά την διάρκεια επεισοδίων στο Σύνταγμα σε ημερίδα με θέμα «Αστυνομία και ανθρώπινα δικαιώματα», που οργάνωσαν οι ομοσπονδίες αστυνομικών.
Ο Μ. Κυπραίος παραδέχτηκε ότι ένοιωσε άβολα στην ημερίδα καθώς όπως είπε ήταν δύσκολο να «βρεθώ ανάμεσα σε ένστολους συμπολίτες μου, όπου κάποιοι από αυτούς με άφησαν ανάπηρο. Ίσως και μεταξύ σας να βρίσκεται και ο διοικητής της διμοιρίας που έδωσε την εντολή να μου πεταχτεί η χειροβομβίδα κρότου-λάμψης».
«Βρίσκομαι εδώ με τη θέλησή μου για να μη χυθεί άλλο αίμα από πολίτες ένστολους και μη», είπε ο κ. Κυπραίος και πρόσθεσε: «Αλίμονο αν επικρατήσει η αρχή της ζούγκλας και της αυτοδικίας». Απηύθυνε, δε, έκκληση προς όλους «να σταματήσει η βία». Μιλώντας προς τους αστυνομικούς, ο δημοσιογράφος τόνισε: «Προσπαθούμε να σας βοηθήσουμε και να αναδείξουμε τα προβλήματά σας. Τι μας χωρίζει, λοιπόν; Ας βρούμε λύσεις από κοινού. Μπορούν να γίνονται διαδηλώσεις, χωρίς να ανοίγει ρουθούνι».
Στην ομιλία του ανέφερε τα εξής:
«Αγαπητές φίλες και φίλοι, συμπολίτες μου, ένστολοι και μη.
Δεν σας το κρύβω πως ήρθα εδώ με πολύ μεγάλη δυσκολία. Όχι μόνο γιατί δυσκολεύομαι να περπατήσω αλλά γιατί, θα βρεθώ ανάμεσα σε ένστολους συμπολίτες μου, όπου κάποιοι από αυτούς με άφησαν ανάπηρο. Ίσως και μεταξύ σας να βρίσκεται και ο διοικητής της διμοιρίας που έδωσε την εντολή να μου πεταχτεί η χειροβομβίδα κρότου-λάμψης.
Όμως, ήρθα εδώ να σας δω κατάματα. Όπως έμαθα να κοιτάω όλους τους ανθρώπους. Είμαι εδώ, γιατί η δύναμη του ανθρώπινου μεγαλείου, έμαθα πως είναι η συγχώρεση. Βρίσκομαι εδώ με τη θέλησή μου. Με σκοπό να μη χυθεί άλλο αίμα. Αρκετό αίμα έτρεξε από το σώμα και την ψυχή μου. Δεν θέλω να τρέξει άλλο από πολίτες, ένστολους ή μη. Αρκετά ως εδώ.
Βρίσκομαι εδώ για να συγχωρέσω εγώ αυτούς που με άφησαν ανάπηρο. Αυτούς που μου κατέστρεψαν τη ζωή. Τουλάχιστον εγώ μπορώ να κοιμάμαι στο μαξιλάρι μου ήσυχος, όχι γιατί δεν ακούω κανέναν θόρυβο πλέον, αλλά γιατί έχω την καρδιά και τη συνείδησή μου ήσυχες. Και δεν σας κρύβω πως όλο αυτόν τον καιρό, μέσα στο μυαλό μου γυρνούσε συνεχώς το ερώτημα: «Γιατί;» Τι άραγε να φοβήθηκαν οι πάνοπλοι άνδρες των ΜΑΤ από έναν άμαχο; Τι κακό θα μπορούσα να τους κάνω; Γιατί με στοχοποίησαν;
Η απάντηση δόθηκε από τον κύριο Κοκκαλάκη. Το τι είπε ο κ. Κοκκαλάκης το γνωρίζετε όλοι και δεν χρειάζεται να το επαναλάβω. Μίλησε για μια βεντέτα ανάμεσα σε κάποιους πάνοπλους αστυνομικούς των ΜΑΤ, και εννοώ σε κάποιους και τους άμαχους δημοσιογράφους. Και δεν ήταν «γλώσσα λανθάνουσα» αλλά γλώσσα ειλικρίνειας. Δεν είπε τίποτε περισσότερο από αυτό που γνωρίζουμε όλοι μας. Και σαν τραγική ειρωνεία, γνωστοποιήθηκε τη μέρα των γενεθλίων μου. Την ημέρα των γενεθλίων ενός «ζωντανού-νεκρού» από την εκτόξευση μιας χειροβομβίδας κρότου-λάμψης. Μιας χειροβομβίδας που εσκεμμένα ρίχτηκε κατά επάνω μου, αφού ο αστυνομικός της συγκεκριμένης διμοιρίας που έδωσε τη διαταγή ήξερε πως ήμουν δημοσιογράφος. Όπως και όλων όσων ακολούθησαν.
Γιατί δεν είναι πως μου εκτοξεύτηκε μόνο η χειροβομβίδα. Μου απαγορεύτηκε να πλησιάσω το πρόχειρο ιατρείο στο Σύνταγμα, στη συνέχεια με «περιποιήθηκαν» αστυνομικοί με μοτοσικλέτες και μου απαγορεύτηκε από αστυνομικά μπλόκα να πάω στο νοσοκομείο δια της ευθείας οδού, αναγκάζοντάς με επί μεγάλο χρονικό διάστημα, λιποθυμώντας και ζαλισμένος να γυρνάω στους δρόμους του Παγκρατίου για να φτάσω στο νοσοκομείο.
Αγαπητές φίλες και φίλοι, συμπολίτες μου, ένστολοι και μη
Δεν έχει σημασία πως είμαι δημοσιογράφος. Εχει σημασία πως είμαι πολίτης. Πολίτης στην Ελληνική Δημοκρατία αν θυμάμαι καλά. Σε μια χώρα που έχει υπογράψει όλες τις διεθνείς συνθήκες για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του δικαίου των αμάχων τόσο στην ειρήνη, όσο και στον πόλεμο. Γιατί αξιότιμες και αξιότιμοι φίλοι, η Δημοκρατία βασίζεται στον άνθρωπο. Γι΄ αυτόν δημιουργήθηκε, αυτόν προστατεύει και σε αυτόν υποτάσσεται. Στον κυρίαρχο λαό.
Ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η ορθή εφαρμογή των νόμων, σημαίνει και σεβασμός στην Δημοκρατία. Άραγε αυτοί οι αστυνομικοί που άφησαν ανάπηρο εμένα, χτύπησαν τους συναδέλφους μου, τον Γιώργο Αυγερόπουλο, την Τατιάνα Μπόλαρη, τον Δημήτρη Τρίμη, τον Άρη Μεσίνη, τον Μάριο Λώλο, και πόσους ακόμη δεν θυμάμαι πια, είναι αστυνομικοί που εκφράζουν όλο το αστυνομικό σώμα; Πιστεύω πως όχι. Από ότι γνωρίζω οι αστυνομικοί έχετε δώσει έναν όρκο στο Σύνταγμα και τους νόμους: Να τους προασπίζετε. Εμείς οι δημοσιογράφοι, ποιους νόμους παραβιάσαμε; Μήπως το νόμο της δημοσίευσης; Όταν τηρείς τους νόμους και τους προασπίζεις δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς. Το αντίθετο. «Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Σαφέστατα υπάρχουν «καρκινώματα» και στο δικό μας κλάδο όπως και στο δικό σας.
Υπάρχει όμως μια διαφορά: Σημαντική. Εμείς δεν είμαστε εκτελεστική εξουσία. Δεν έχουμε όπλα, χημικά, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, κράνη και ασπίδες. Έχουμε μια φωτογραφική μηχανή και ένα μπλοκάκι. Και όποιος αστυνομικός ή πολίτης νομίζει πως έχει αδικηθεί από ένα δημοσιογράφο υπάρχει η δικαστική εξουσία στην οποία μπορεί να προσφύγει. Αλίμονο αν κυριαρχήσει η αρχή της ζούγκλας και της αυτοδικίας.
Αγαπητές φίλες και φίλοι, συμπολίτες μου, ένστολοι και μη
Δεν βρίσκομαι εδώ για να σπείρω έριδες. Ούτε έχω προσωπικά με κανέναν. Δεν θέλω κανείς να θυμώσει ή να οργιστεί. Κακοί σύμβουλοι και τα δύο. Θέλω όμως να σκεφτείτε. Είμαι εδώ, ανάμεσά σας, για να σας κάνω μια έκκληση: Να σταματήσει η βία. Ξέρω πως και η Αστυνομία έχει πληρώσει βαρύ τίμημα στο κυνήγι των κακοποιών. Και όσο η κρίση μεγαλώνει οι καταστάσεις θα χειροτερεύουν. Ξέρω πως κι εσείς, οι αστυνομικοί, υποφέρετε από τα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα. Ξέρω πως κι εσείς χάνετε τα σπίτια σας, δεν έχετε να ταΐσετε τις οικογένειές σας, δεν έχετε να πληρώσετε το ρεύμα. Όπως κι εμείς οι δημοσιογράφοι, όπως εκατομμύρια άλλοι συμπολίτες μας. Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν οι «εκλεκτοί» του κάθε συστήματος. Όμως αυτοί είναι η μειοψηφία και εμείς είμαστε η πλειοψηφία. Ξοδεύτηκαν περίπου ένα εκατομμύριο ευρώ για χημικά και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης τον Ιούνιο, γνωρίζοντας πως κάνετε εράνους στα αστυνομικά τμήματα να αγοράσετε φωτοτυπικό χαρτί και να βάλετε βενζίνη στα περιπολικά. Πως δεν έχετε σφαίρες και αλεξίσφαιρα γιλέκα. Πως τρέμετε με τον φόβο πως θα βρεθείτε απέναντι σε ένα Καλασνίκοφ γιατί είστε απροστάτευτοι. Και όλα αυτά τα ζητήματα τα αναδείξαμε εμείς.
Οι δημοσιογράφοι-που λέτε-πως σας αδικούμε. Βλέπετε όμως πως δεν σας αδικούμε. Αντίθετα προσπαθούμε να σας βοηθήσουμε. Και θα είμαστε στο πλάι σας. Και εσείς μας απαντάτε με κλομπ, χημικά και αυτές τις αναθεματισμένες χειροβομβίδες κρότου-λάμψης. Τι μας χωρίζει λοιπόν; Επί της ουσίας τίποτα! Ξέρω πως υπακούτε σε διαταγές. Οι διαταγές δεν είναι θέσφατο, όταν παραβιάζουν τους νόμους και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ξέρω πως είστε άνθρωποι και όχι μηχανές. Ξέρω πως μπορείτε να σκέφτεστε και να ξεχωρίζετε το σωστό από το λάθος. Και πιστέψτε με πως αν δεν εκτελέσετε μια διαταγή που θα θέσει σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα αμάχων, να γνωρίζετε πως η Δημοκρατία θα σας προστατέψει. Εμείς οι συμπολίτες μας θα σας προστατέψουμε.
Κινδυνεύουμε να γυρίσουμε σε άλλες εποχές. Μαύρες για την Δημοκρατία. Τις ξεπεράσαμε με μεγάλη δυσκολία. Και τώρα επιστρέφουμε το χρόνο πίσω. Κάποιοι σπείρουν τον διχασμό και κινδυνεύουμε. Καθίστε λοιπόν στο ίδιο τραπέζι να βρούμε λύσεις. Καθίστε μαζί με τους πολίτες και συζητήστε. Μπορούν να γίνονται διαδηλώσεις χωρίς να ανοίγει ρουθούνι. Μπορείτε να ασχοληθείτε με αυτά τα προβλήματα που πραγματικά βασανίζουν την κοινωνία και τους συμπολίτες μας. Πιάστε επιτέλους αυτούς που προκαλούν τα επεισόδια. Μπορείτε να περικυκλώνετε χιλιάδες, και δεν μπορείτε μια δράκα να περικυκλώσετε και να τους συλλάβετε; Αυτοί είναι ο πραγματικός κίνδυνος. Και μη φοβάστε για το τι θα αποκαλυφθεί για τις πραγματικές τους ταυτότητες...
Αγαπητές φίλες και φίλοι, συμπολίτες μου, ένστολοι και μη
Κλείνοντας, ήθελα να σας πω, ό,τι οι νόμοι και οι διεθνείς συνθήκες είναι καλές και άριστες. Είναι όμως γραπτά. Σημασία έχει να τηρούνται. Και τηρούνται από τις πράξεις και όχι από τα λόγια. Και σας το λέει ένας άνθρωπος που έχει επιβιώσει χωρίς «γρατζουνιά» από πολεμικά μέτωπα και έμεινε ανάπηρος στην πρωτεύουσα της ίδιας του της χώρας, όχι από «μπαχαλάκηδες» ή κουκουλοφόρους αλλά από κάποιους αστυνομικούς.
Σας μιλάει ένας άνθρωπος που ζει και πεθαίνει κάθε μέρα. Δεν σας μιλάει ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος. Αλλά ο άνθρωπος, ο πολίτης, Μανώλης Κυπραίος. Και σας διαβεβαιώνω πως αν αυτός ο καθημερινός μου «θάνατος», αυτό το βασανιστήριο που θα ζήσω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, σταματήσουν αυτά τα κακώς κείμενα και δω ενωμένους τους Έλληνες απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα και δεν ξαναδώ χέρι αδελφού να χτυπάει αδελφό, θα είμαι ευτυχισμένος και θα πω: «χαλάλι». Αν όμως συνεχιστεί αυτό το κακό, στο τέλος οι μοναδικοί κερδισμένοι θα είναι αυτοί με τους οποίους είμαστε οργισμένοι και χαμένοι όλοι εμείς. Σκεφτείτε τι έχει κοστίσει στον λαό και στον τόπο μας αυτή η μαύρη περίοδος όταν αδελφός χτυπούσε αδελφό. Σκεφτείτε τι μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας και τι πάμε να παραδώσουμε εμείς στα παιδιά μας.
Δείτε τον Μανώλη Γλέζο που είναι εδώ, και «φυτέψτε» βαθιά στην καρδιά σας τα λόγια του, που δυστυχώς δεν μπόρεσα να ακούσω. Τον άνθρωπο αυτόν που κουβαλά την ιστορία των νεώτερων Ελλήνων στην πλάτη του. Που μέσα από τον Μανώλη Γλέζο ξεφυλλίζει κανείς τις πιο «φωτεινές» και πιο «σκοτεινές» σελίδες αυτής της χρονικής περιόδου. Μια μορφή και στάση ζωής, που είναι η ενσαρκωμένη απόδειξη για όλα αυτά που μόλις σας ανέφερα. Ενας πολίτης και άνθρωπος, πρότυπο για εμάς και τα παιδιά μας.
Σκεφτείτε λοιπόν καλά όσα σας είπα. Είναι λόγια ομόνοιας και όχι λόγια διχασμού. Τα λόγια μου, είναι λόγια που σκοπό έχουν να ενώσουν. Να ξαναδημιουργήσουν τις γέφυρες που κάποιοι γκρέμισαν, ύπουλα και με σκοτεινούς στόχους. Μη κοιτάτε το δέντρο. Δείτε το δάσος. Ένα «δάσος» στο οποίο καλούμαστε να ζήσουμε όλοι μέσα. Είναι λόγια χωρίς υστερόβουλους σκοπούς. Είναι λόγια ανθρώπινης αξίας και αξιοπρέπειας. Είναι λόγια που συνοψίζουν το ύψιστο αγαθό: Το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια. Χωρίς χρώμα δέρματος, θρησκείας και πολιτικών πιστεύω. Και το κυριότερο: Είναι λόγια από έναν ανάπηρο πολίτη γραμμένα με το αίμα της ψυχής του που δεν έχει σταματήσει να αιμορραγεί...
Σας ευχαριστώ».
http://www.theinsider.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=16062%3Athe-overwhelming-message-of-emmanuel-kypraiou-to-the-riot-that-left-him-disabled&catid=68%3Apeople&Itemid=48
Αίσθηση προκάλεσε η ομιλία του δημοσιογράφου Μανώλη Κυπραίου που έχασε πλήρως την ακοή του τον περασμένο Ιούνιο από κροτίδα κρότου λάμψης κατά την διάρκεια επεισοδίων στο Σύνταγμα σε ημερίδα με θέμα «Αστυνομία και ανθρώπινα δικαιώματα», που οργάνωσαν οι ομοσπονδίες αστυνομικών.
Ο Μ. Κυπραίος παραδέχτηκε ότι ένοιωσε άβολα στην ημερίδα καθώς όπως είπε ήταν δύσκολο να «βρεθώ ανάμεσα σε ένστολους συμπολίτες μου, όπου κάποιοι από αυτούς με άφησαν ανάπηρο. Ίσως και μεταξύ σας να βρίσκεται και ο διοικητής της διμοιρίας που έδωσε την εντολή να μου πεταχτεί η χειροβομβίδα κρότου-λάμψης».
«Βρίσκομαι εδώ με τη θέλησή μου για να μη χυθεί άλλο αίμα από πολίτες ένστολους και μη», είπε ο κ. Κυπραίος και πρόσθεσε: «Αλίμονο αν επικρατήσει η αρχή της ζούγκλας και της αυτοδικίας». Απηύθυνε, δε, έκκληση προς όλους «να σταματήσει η βία». Μιλώντας προς τους αστυνομικούς, ο δημοσιογράφος τόνισε: «Προσπαθούμε να σας βοηθήσουμε και να αναδείξουμε τα προβλήματά σας. Τι μας χωρίζει, λοιπόν; Ας βρούμε λύσεις από κοινού. Μπορούν να γίνονται διαδηλώσεις, χωρίς να ανοίγει ρουθούνι».
Στην ομιλία του ανέφερε τα εξής:
«Αγαπητές φίλες και φίλοι, συμπολίτες μου, ένστολοι και μη.
Δεν σας το κρύβω πως ήρθα εδώ με πολύ μεγάλη δυσκολία. Όχι μόνο γιατί δυσκολεύομαι να περπατήσω αλλά γιατί, θα βρεθώ ανάμεσα σε ένστολους συμπολίτες μου, όπου κάποιοι από αυτούς με άφησαν ανάπηρο. Ίσως και μεταξύ σας να βρίσκεται και ο διοικητής της διμοιρίας που έδωσε την εντολή να μου πεταχτεί η χειροβομβίδα κρότου-λάμψης.
Όμως, ήρθα εδώ να σας δω κατάματα. Όπως έμαθα να κοιτάω όλους τους ανθρώπους. Είμαι εδώ, γιατί η δύναμη του ανθρώπινου μεγαλείου, έμαθα πως είναι η συγχώρεση. Βρίσκομαι εδώ με τη θέλησή μου. Με σκοπό να μη χυθεί άλλο αίμα. Αρκετό αίμα έτρεξε από το σώμα και την ψυχή μου. Δεν θέλω να τρέξει άλλο από πολίτες, ένστολους ή μη. Αρκετά ως εδώ.
Βρίσκομαι εδώ για να συγχωρέσω εγώ αυτούς που με άφησαν ανάπηρο. Αυτούς που μου κατέστρεψαν τη ζωή. Τουλάχιστον εγώ μπορώ να κοιμάμαι στο μαξιλάρι μου ήσυχος, όχι γιατί δεν ακούω κανέναν θόρυβο πλέον, αλλά γιατί έχω την καρδιά και τη συνείδησή μου ήσυχες. Και δεν σας κρύβω πως όλο αυτόν τον καιρό, μέσα στο μυαλό μου γυρνούσε συνεχώς το ερώτημα: «Γιατί;» Τι άραγε να φοβήθηκαν οι πάνοπλοι άνδρες των ΜΑΤ από έναν άμαχο; Τι κακό θα μπορούσα να τους κάνω; Γιατί με στοχοποίησαν;
Η απάντηση δόθηκε από τον κύριο Κοκκαλάκη. Το τι είπε ο κ. Κοκκαλάκης το γνωρίζετε όλοι και δεν χρειάζεται να το επαναλάβω. Μίλησε για μια βεντέτα ανάμεσα σε κάποιους πάνοπλους αστυνομικούς των ΜΑΤ, και εννοώ σε κάποιους και τους άμαχους δημοσιογράφους. Και δεν ήταν «γλώσσα λανθάνουσα» αλλά γλώσσα ειλικρίνειας. Δεν είπε τίποτε περισσότερο από αυτό που γνωρίζουμε όλοι μας. Και σαν τραγική ειρωνεία, γνωστοποιήθηκε τη μέρα των γενεθλίων μου. Την ημέρα των γενεθλίων ενός «ζωντανού-νεκρού» από την εκτόξευση μιας χειροβομβίδας κρότου-λάμψης. Μιας χειροβομβίδας που εσκεμμένα ρίχτηκε κατά επάνω μου, αφού ο αστυνομικός της συγκεκριμένης διμοιρίας που έδωσε τη διαταγή ήξερε πως ήμουν δημοσιογράφος. Όπως και όλων όσων ακολούθησαν.
Γιατί δεν είναι πως μου εκτοξεύτηκε μόνο η χειροβομβίδα. Μου απαγορεύτηκε να πλησιάσω το πρόχειρο ιατρείο στο Σύνταγμα, στη συνέχεια με «περιποιήθηκαν» αστυνομικοί με μοτοσικλέτες και μου απαγορεύτηκε από αστυνομικά μπλόκα να πάω στο νοσοκομείο δια της ευθείας οδού, αναγκάζοντάς με επί μεγάλο χρονικό διάστημα, λιποθυμώντας και ζαλισμένος να γυρνάω στους δρόμους του Παγκρατίου για να φτάσω στο νοσοκομείο.
Αγαπητές φίλες και φίλοι, συμπολίτες μου, ένστολοι και μη
Δεν έχει σημασία πως είμαι δημοσιογράφος. Εχει σημασία πως είμαι πολίτης. Πολίτης στην Ελληνική Δημοκρατία αν θυμάμαι καλά. Σε μια χώρα που έχει υπογράψει όλες τις διεθνείς συνθήκες για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του δικαίου των αμάχων τόσο στην ειρήνη, όσο και στον πόλεμο. Γιατί αξιότιμες και αξιότιμοι φίλοι, η Δημοκρατία βασίζεται στον άνθρωπο. Γι΄ αυτόν δημιουργήθηκε, αυτόν προστατεύει και σε αυτόν υποτάσσεται. Στον κυρίαρχο λαό.
Ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η ορθή εφαρμογή των νόμων, σημαίνει και σεβασμός στην Δημοκρατία. Άραγε αυτοί οι αστυνομικοί που άφησαν ανάπηρο εμένα, χτύπησαν τους συναδέλφους μου, τον Γιώργο Αυγερόπουλο, την Τατιάνα Μπόλαρη, τον Δημήτρη Τρίμη, τον Άρη Μεσίνη, τον Μάριο Λώλο, και πόσους ακόμη δεν θυμάμαι πια, είναι αστυνομικοί που εκφράζουν όλο το αστυνομικό σώμα; Πιστεύω πως όχι. Από ότι γνωρίζω οι αστυνομικοί έχετε δώσει έναν όρκο στο Σύνταγμα και τους νόμους: Να τους προασπίζετε. Εμείς οι δημοσιογράφοι, ποιους νόμους παραβιάσαμε; Μήπως το νόμο της δημοσίευσης; Όταν τηρείς τους νόμους και τους προασπίζεις δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς. Το αντίθετο. «Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Σαφέστατα υπάρχουν «καρκινώματα» και στο δικό μας κλάδο όπως και στο δικό σας.
Υπάρχει όμως μια διαφορά: Σημαντική. Εμείς δεν είμαστε εκτελεστική εξουσία. Δεν έχουμε όπλα, χημικά, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, κράνη και ασπίδες. Έχουμε μια φωτογραφική μηχανή και ένα μπλοκάκι. Και όποιος αστυνομικός ή πολίτης νομίζει πως έχει αδικηθεί από ένα δημοσιογράφο υπάρχει η δικαστική εξουσία στην οποία μπορεί να προσφύγει. Αλίμονο αν κυριαρχήσει η αρχή της ζούγκλας και της αυτοδικίας.
Αγαπητές φίλες και φίλοι, συμπολίτες μου, ένστολοι και μη
Δεν βρίσκομαι εδώ για να σπείρω έριδες. Ούτε έχω προσωπικά με κανέναν. Δεν θέλω κανείς να θυμώσει ή να οργιστεί. Κακοί σύμβουλοι και τα δύο. Θέλω όμως να σκεφτείτε. Είμαι εδώ, ανάμεσά σας, για να σας κάνω μια έκκληση: Να σταματήσει η βία. Ξέρω πως και η Αστυνομία έχει πληρώσει βαρύ τίμημα στο κυνήγι των κακοποιών. Και όσο η κρίση μεγαλώνει οι καταστάσεις θα χειροτερεύουν. Ξέρω πως κι εσείς, οι αστυνομικοί, υποφέρετε από τα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα. Ξέρω πως κι εσείς χάνετε τα σπίτια σας, δεν έχετε να ταΐσετε τις οικογένειές σας, δεν έχετε να πληρώσετε το ρεύμα. Όπως κι εμείς οι δημοσιογράφοι, όπως εκατομμύρια άλλοι συμπολίτες μας. Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν οι «εκλεκτοί» του κάθε συστήματος. Όμως αυτοί είναι η μειοψηφία και εμείς είμαστε η πλειοψηφία. Ξοδεύτηκαν περίπου ένα εκατομμύριο ευρώ για χημικά και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης τον Ιούνιο, γνωρίζοντας πως κάνετε εράνους στα αστυνομικά τμήματα να αγοράσετε φωτοτυπικό χαρτί και να βάλετε βενζίνη στα περιπολικά. Πως δεν έχετε σφαίρες και αλεξίσφαιρα γιλέκα. Πως τρέμετε με τον φόβο πως θα βρεθείτε απέναντι σε ένα Καλασνίκοφ γιατί είστε απροστάτευτοι. Και όλα αυτά τα ζητήματα τα αναδείξαμε εμείς.
Οι δημοσιογράφοι-που λέτε-πως σας αδικούμε. Βλέπετε όμως πως δεν σας αδικούμε. Αντίθετα προσπαθούμε να σας βοηθήσουμε. Και θα είμαστε στο πλάι σας. Και εσείς μας απαντάτε με κλομπ, χημικά και αυτές τις αναθεματισμένες χειροβομβίδες κρότου-λάμψης. Τι μας χωρίζει λοιπόν; Επί της ουσίας τίποτα! Ξέρω πως υπακούτε σε διαταγές. Οι διαταγές δεν είναι θέσφατο, όταν παραβιάζουν τους νόμους και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ξέρω πως είστε άνθρωποι και όχι μηχανές. Ξέρω πως μπορείτε να σκέφτεστε και να ξεχωρίζετε το σωστό από το λάθος. Και πιστέψτε με πως αν δεν εκτελέσετε μια διαταγή που θα θέσει σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα αμάχων, να γνωρίζετε πως η Δημοκρατία θα σας προστατέψει. Εμείς οι συμπολίτες μας θα σας προστατέψουμε.
Κινδυνεύουμε να γυρίσουμε σε άλλες εποχές. Μαύρες για την Δημοκρατία. Τις ξεπεράσαμε με μεγάλη δυσκολία. Και τώρα επιστρέφουμε το χρόνο πίσω. Κάποιοι σπείρουν τον διχασμό και κινδυνεύουμε. Καθίστε λοιπόν στο ίδιο τραπέζι να βρούμε λύσεις. Καθίστε μαζί με τους πολίτες και συζητήστε. Μπορούν να γίνονται διαδηλώσεις χωρίς να ανοίγει ρουθούνι. Μπορείτε να ασχοληθείτε με αυτά τα προβλήματα που πραγματικά βασανίζουν την κοινωνία και τους συμπολίτες μας. Πιάστε επιτέλους αυτούς που προκαλούν τα επεισόδια. Μπορείτε να περικυκλώνετε χιλιάδες, και δεν μπορείτε μια δράκα να περικυκλώσετε και να τους συλλάβετε; Αυτοί είναι ο πραγματικός κίνδυνος. Και μη φοβάστε για το τι θα αποκαλυφθεί για τις πραγματικές τους ταυτότητες...
Αγαπητές φίλες και φίλοι, συμπολίτες μου, ένστολοι και μη
Κλείνοντας, ήθελα να σας πω, ό,τι οι νόμοι και οι διεθνείς συνθήκες είναι καλές και άριστες. Είναι όμως γραπτά. Σημασία έχει να τηρούνται. Και τηρούνται από τις πράξεις και όχι από τα λόγια. Και σας το λέει ένας άνθρωπος που έχει επιβιώσει χωρίς «γρατζουνιά» από πολεμικά μέτωπα και έμεινε ανάπηρος στην πρωτεύουσα της ίδιας του της χώρας, όχι από «μπαχαλάκηδες» ή κουκουλοφόρους αλλά από κάποιους αστυνομικούς.
Σας μιλάει ένας άνθρωπος που ζει και πεθαίνει κάθε μέρα. Δεν σας μιλάει ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος. Αλλά ο άνθρωπος, ο πολίτης, Μανώλης Κυπραίος. Και σας διαβεβαιώνω πως αν αυτός ο καθημερινός μου «θάνατος», αυτό το βασανιστήριο που θα ζήσω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, σταματήσουν αυτά τα κακώς κείμενα και δω ενωμένους τους Έλληνες απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα και δεν ξαναδώ χέρι αδελφού να χτυπάει αδελφό, θα είμαι ευτυχισμένος και θα πω: «χαλάλι». Αν όμως συνεχιστεί αυτό το κακό, στο τέλος οι μοναδικοί κερδισμένοι θα είναι αυτοί με τους οποίους είμαστε οργισμένοι και χαμένοι όλοι εμείς. Σκεφτείτε τι έχει κοστίσει στον λαό και στον τόπο μας αυτή η μαύρη περίοδος όταν αδελφός χτυπούσε αδελφό. Σκεφτείτε τι μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας και τι πάμε να παραδώσουμε εμείς στα παιδιά μας.
Δείτε τον Μανώλη Γλέζο που είναι εδώ, και «φυτέψτε» βαθιά στην καρδιά σας τα λόγια του, που δυστυχώς δεν μπόρεσα να ακούσω. Τον άνθρωπο αυτόν που κουβαλά την ιστορία των νεώτερων Ελλήνων στην πλάτη του. Που μέσα από τον Μανώλη Γλέζο ξεφυλλίζει κανείς τις πιο «φωτεινές» και πιο «σκοτεινές» σελίδες αυτής της χρονικής περιόδου. Μια μορφή και στάση ζωής, που είναι η ενσαρκωμένη απόδειξη για όλα αυτά που μόλις σας ανέφερα. Ενας πολίτης και άνθρωπος, πρότυπο για εμάς και τα παιδιά μας.
Σκεφτείτε λοιπόν καλά όσα σας είπα. Είναι λόγια ομόνοιας και όχι λόγια διχασμού. Τα λόγια μου, είναι λόγια που σκοπό έχουν να ενώσουν. Να ξαναδημιουργήσουν τις γέφυρες που κάποιοι γκρέμισαν, ύπουλα και με σκοτεινούς στόχους. Μη κοιτάτε το δέντρο. Δείτε το δάσος. Ένα «δάσος» στο οποίο καλούμαστε να ζήσουμε όλοι μέσα. Είναι λόγια χωρίς υστερόβουλους σκοπούς. Είναι λόγια ανθρώπινης αξίας και αξιοπρέπειας. Είναι λόγια που συνοψίζουν το ύψιστο αγαθό: Το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια. Χωρίς χρώμα δέρματος, θρησκείας και πολιτικών πιστεύω. Και το κυριότερο: Είναι λόγια από έναν ανάπηρο πολίτη γραμμένα με το αίμα της ψυχής του που δεν έχει σταματήσει να αιμορραγεί...
Σας ευχαριστώ».
http://www.theinsider.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=16062%3Athe-overwhelming-message-of-emmanuel-kypraiou-to-the-riot-that-left-him-disabled&catid=68%3Apeople&Itemid=48
Παρόμοια θέματα» Ένας αντισυμβατικός «μπαγάσας»
» Ένας διαφορετικός Δήμαρχος..
» Μπορεί να πιάνουμε πάτο, αλλά εξακολουθώ να είμαι "κότα"
» "Γιατί γίνεται ένας πόλεμος;"
» «ΠΕΝΤΟΖΑΛΙ, ένας χορός μια ιστορία.»
» Ένας διαφορετικός Δήμαρχος..
» Μπορεί να πιάνουμε πάτο, αλλά εξακολουθώ να είμαι "κότα"
» "Γιατί γίνεται ένας πόλεμος;"
» «ΠΕΝΤΟΖΑΛΙ, ένας χορός μια ιστορία.»
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης