Από την αρχή αυτής της υπόθεσης είχαμε όλοι, στο ποδόσφαιρο, αντιληφθεί ότι πρόθεση της UEFA στην καθιέρωση του financial fair play ήταν και είναι, πέρα από όλα τα άλλα, να προστατεύσει τους παίκτες και τις ομάδες από τους κακοπληρωτές της αγοράς του αθλήματος.

Την ίδια πρόθεση έχουν θεωρητικά, εκτός της ΕΠΟ, και οι επιχειρηματίες του ποδοσφαίρου, της Superleague. Για τον λόγο αυτόν άλλωστε οι τελευταίοι, δηλαδή η ίδια η Λίγκα, ζήτησαν από την ομοσπονδία να μην είναι ελαστική στη διαδικασία χορήγησης του σήματος κυκλοφορίας των ομάδων στα πρωταθλήματα της νέας σεζόν. Της είπε δηλαδή της ΕΠΟ η ολομέλεια της Superleague να εφαρμόσει αυστηρά κριτήρια στη διαδικασία της αδειοδότησης και να μην προχωρήσει ελαστικά στην προσαρμογή στις προδιαγραφές της UEFA. Θεωρητικά, μια από τις επιθυμίες των επιχειρηματιών του ποδοσφαίρου είναι να ξεχωρίσουν οι κακοπληρωτές ή, πολύ περισσότερο, τα λαμόγια από αυτούς που έχουν πρόσωπο, πληρώνουν στην ώρα τους, τηρούν τις δεσμεύσεις τους, είναι συνεπείς στις πληρωμές. Θεωρητικά και οι επιχειρηματίες θέλουν να προστατεύσουν τα δικαιώματα των ποδοσφαιριστών.

Μάλιστα. Ελάτε τώρα να δούμε τι συμβαίνει στην πράξη. Διότι όσα συμβαίνουν φέτος, σε συνέχεια των όσων συνέβησαν πέρσι, έρχονται να μας οδηγήσουν στη διαπίστωση ότι όχι απλώς δεν προστατεύονται τα δικαιώματα των ποδοσφαιριστών, αλλά ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Θίγονται τα δικαιώματά τους.

Οι ποδοσφαιριστές μένουν απλήρωτοι στη μεγαλύτερη διάρκεια της σεζόν. Δεν τολμούν όμως να γκρινιάξουν ή, πολύ περισσότερο, να αντιδράσουν. Διότι υπάρχει το φόβητρο, δηλαδή η αντίδραση της μάζας του περήφανου λαού της ομάδας αν οι ποδοσφαιριστές τολμήσουν να δράσουν για την προάσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων τους. Ο ποδοσφαιριστής κάθεται «φρόνιμα» καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν και φροντίζει μάλιστα με δημόσιες δηλώσεις να διευκρινίζει και να επαναλαμβάνει ότι «παρ’ ότι παραμένω απλήρωτος θα τα δώσω όλα στο γήπεδο για τη φανέλα, για την ομάδα, για τον υπέροχο λαό μας». Και φτάνει η περίοδος που η ΠΑΕ αναγκάζεται, θεωρητικά, υπό τον φόβο της στέρησης της άδειας συμμετοχής στο επόμενο πρωτάθλημα, να πάρει την υπογραφή του ποδοσφαιριστή στην εξόφληση των οφειλομένων. Ο παίκτης, που έχει πάει πολλές φορές στην τράπεζα και έχει φύγει με άδεια χέρια, που έχει πληρωθεί περισσότερες από 10 φορές στα λόγια και καμιά στην πράξη, φτάνει στην ημέρα που θα πιάσει στα χέρια του τα λεφτά που είχε συμφωνήσει να πάρει και έχει, στο μεταξύ, δουλέψει. Δίχως φωνές, διαμαρτυρίες, διότι γνωρίζει και αντιλαμβάνεται ότι δεν θα βρει κατανόηση στην κοινωνία των ποδοσφαιρόφιλων, διότι αυτοί, ως πολίτες αυτού του κράτους, δοκιμάζονται πολύ περισσότερο από τον μέσο ποδοσφαιριστή. Πώς το είπαν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ; «Κάντε αποχή. Εσείς εκατομμύρια κι εμείς στη φυλακή». Ακριβώς αυτό.

Και τι κάνουν οι ΠΑΕ τώρα που φτάνει η ώρα να πάρουν την υπογραφή των ποδοσφαιριστών; Τους δίνουν ένα ποσοστό των δεδουλευμένων, ή και κανένα ποσοστό, και τους ζητούν να υπογράφουν το «έχω εξοφληθεί» έγγραφο, δίχως να τους δώσουν καμία εγγύηση ότι θα εξοφληθούν με καθυστέρηση. Κι αν τολμήσουν να μην υπογράψουν, αρχίζουν οι επιθέσεις, οι απειλές ότι «θα σε δώσω στον κόσμο», τα γκαζάκια, οι επισκέψεις μπράβων στην πυλωτή της πολυκατοικίας ή την είσοδο της μεζονέτας, τα κείμενα σε έντυπα και sites για τον «αχάριστο τον τάδε, το παλτό, που δεν υπογράφει και θα μας ρίξει κατηγορία», τα λόγια και οι απειλές στον ερτζιανό αέρα. Και κάποια στιγμή ο ποδοσφαιριστής, που είναι άνθρωπος, και μάλιστα καμιά φορά μόνος με την οικογένεια σε μια ξένη χώρα, μασάει από τις απειλές και υπογράφει. Και η ΠΑΕ, φυσικά, γράφει το υπόλοιπο του χρέους στο χιόνι.

Στην Ελλάδα των εικονικών συμβολαίων με ετήσιες αποδοχές τα 3.000 και 5.000 ευρώ, του μαύρου χρήματος, της έλλειψης φορολογικής ενημερότητας, των άφαντων βιβλίων και των αθεώρητων εισιτηρίων, η ΕΠΟ προσπαθεί να εφαρμόσει με αυστηρά κριτήρια την αδειοδότηση. Τι καταφέρνει; Μόνο να κάνει δύσκολη τη ζωή των ποδοσφαιριστών και να κάνει ακόμη πιο virtual, πιο εικονική, την πραγματικότητα του ποδοσφαίρου. Διότι τελικώς όλοι θα το πάρουν το σήμα κυκλοφορίας. Ελλάδα είσαι. Κι ας συνεχίζουν οι ΠΑΕ να χρωστούν της Μιχαλούς. Στα χαρτιά θα είναι εντάξει. Ε, κι αν φάει και κανένας ποδοσφαιριστής καμιά ψιλή, αν του κάψουν το αμάξι, αν ο πρόεδρος μιας ΠΑΕ απειλήσει έναν ατζέντη ότι θα του απαγάγει το παιδί επειδή δεν υπογράφουν οι πελάτες του τους συμβιβασμούς, ποιος νοιάζεται; Ελλάδα είσαι. Και Ελλάδα θα μείνεις. Στο κάτω κάτω όλη αυτή η διαδικασία, της αδειοδότησης, δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας. Ξέρετε πόσοι μπράβοι κάνουν χρυσές δουλειές αυτές τις μέρες;

Βασίλης Σαμπράκος
exedrasports.gr