Τέτοιες μέρες πριν από τριάντα δύο χρόνια η γαλλική νεολαία, η φοιτητική κοινότητα, οι εργαζόμενοι και εν γένει το μεγαλύτερο κομμάτι της γαλλικής κοινωνίας βρίσκονταν στους δρόμους, στα οδοφράγματα και στα κατειλημμένα πανεπιστήμια φωνάζοντας συνθήματα όπως «απαγορεύεται να απαγορεύεται», «φαντασία στην εξουσία» ή «τρέχα σύντροφε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου». Ο γαλλικός Μάης, ένα παγκόσμιο σύμβολο συλλογικής κινηματικής κοινωνικής έκφρασης γίνεται φέτος τριάντα δύο Μαΐων και με την ευκαιρία αυτή θα θέλαμε να επιχειρήσουμε μια πολιτικό-ιστορική ανασκόπηση του σε μία περίοδο όπου οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές περιστάσεις τον καθιστούν πιο επίκαιρο από ποτέ.

Στις 2 Μαΐου 1968 ακριβώς απέναντι από μία από τις μεγαλύτερες παραγκουπόλεις του Παρισιού, στο προάστιο Nanterre, φοιτητές θα εισέλθουν στο νεοσύστατο τότε πανεπιστήμιο Paris-Nanterre X διακόπτοντας την διάλεξη του πολιτειολόγου Réné Rémond, καταλαμβάνοντας τον χώρο διαμαρτυρόμενοι για την συμπεριφορά της αστυνομίας η οποία λίγες ημέρες νωρίτερα είχε προβεί σε συλλήψεις διαδηλωτών κατά την διάρκεια αντιπολεμικών διαδηλώσεων κατά του πολέμου στο Βιετνάμ. Λίγοι τότε είχαν φανταστεί την μετέπειτα μαζικότητα του κινήματος και την θέση που επρόκειτο να καταλάβει στην Ιστορία…

Τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν είναι λίγο-πολύ γνωστά. Κατάληψη της Σορβόννης, παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου από την αστυνομία, μαζικοποίηση των φοιτητικών κινητοποιήσεων, κατάληψη ολόκληρου του Quartier Latin, του Odéon και του Panthéon, συγκρούσεις με την αστυνομία, γενική απεργία, μαζικές διαδηλώσεις των συνδικάτων, διάλυση του γαλλικού κοινοβουλίου, εμπλοκή του στρατού και εμφάνιση αρμάτων μάχης στα περίχωρα του Παρισιού, νεκροί διαδηλωτές, απέλαση του Daniel Con Petit, απολύσεις δημοσιογράφων, διάλυση του κινήματος, νίκη του De Gaulle στις εκλογές.

Αρκετοί αναλυτές χαρακτηρίζουν την κατάληξη του γαλλικού Μάη ως «πολιτική αποτυχία», με την έννοια ότι δεν κατάφερε τελικά να ανατρέψει την πολιτική τάξη πραγμάτων παρά την μαζικότητά του, αποδίδοντας τα αίτια αυτής της «αποτυχίας» στην πολυδιάσπαση του κινήματος, στον πολιτικό καιροσκοπισμό κομμάτων και συνδικάτων ή στην βίαιη τροπή που έλαβε το κίνημα και απομάκρυνε την κοινή γνώμη από αυτό. Η δική μας εκτίμηση είναι ότι πραγματικός στόχος της συντριπτικής πλειοψηφείας των συμμετεχόντων στον γαλλικό Μάη δεν ήταν το πολιτικό σύστημα αλλά η αλλαγή της κοινωνίας και του κόσμου και ως προς αυτό δεν είναι απόλυτα σίγουρο ότι απέτυχαν.

Ο Μάης αποτέλεσε ορόσημο για την επικαιροποίηση πολλών κοινωνικών, πολιτικών και πολιτισμικών ιδεωδών. Το δικαίωμα στην εταιρότητα, η κοινωνική αλληλεγγύη, η διεκδίκηση μιας πραγματικής ισότητας ανάμεσα στα δύο φύλλα, η αποκέντρωση της κρατικής εξουσίας, η μάχη κατά της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, η διεκδίκηση της αναγνώρισης τοπικών ταυτοτήτων, η πολιτική οικολογία, η ελευθερία σεξουαλικής έκφρασης, η σύγχρονη δημόσια εκπαίδευση, η αντικαταναλωτική προσέγγιση της ζωής και της εργασίας θα μπορούσαν να είναι μερικά από αυτά.

Στην σημερινή λοιπόν συγκυρία στην οποία οι δυτικές κοινωνίες εκτός από το δημόσιο χρέος καλούνται να αναδιαρθρώσουν και τα αξιακά τους μοντέλα είτε αυτά αφορούν στις ενδοκοινωνικές σχέσεις, είτε στους όρους του οικονομικού παιχνιδιού, είτε στις παγκόσμιες ισορροπίες, ένα από τα πολλά σλόγκαν του Μάη παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ. «Το μπλε θα παραμείνει γκρι μέχρι να το ξαναανακαλύψουμε».

Κουντούρης Νικόλας
www.immigration-phenomenon.blogspot.com