ΑΡΘΡΑ-ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

ΕΤΣΙ ΡΕ ΜΑΝΟ ΜΕ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ

FANAT έγραψε:ΕΤΣΙ ΡΕ ΜΑΝΟ ΜΕ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ

η γνωση υπαρχει-το θεμα ειναι να ψαξεις στα βιβλια

Ιστορική Αναδρομή:



Κάθε τέσσερα χρόνια μία πανελλαδική εκεχειρία αναγγέλλονταν και άνθρωποι από όλη την Ελλάδα έρχονταν στην Ολυμπία για να λάβουν μέρος και να παρακολουθήσουν τους αγώνες. Το έπαθλο του νικητή ήταν ο κότινος, ένα στεφάνι από αγριελιά.
Η Ολυμπία ήταν ιερό μέρος, όσο και οι Δελφοί. Η ιερή περιοχή ήταν στην
πεδιάδα του ποταμού Αλφειού, στην περιοχή Πισάτις και στον περίβολο του
Άλτη, “το ωραιότερο μέρος της Ελλάδος“, στην βόρειο-δυτική Πελοπόννησο.
Αν και οι αγώνες ιστορικά αρχίζουν από το 776 π.Χ., ημερομηνία που
θεωρείται ως η πρώτη Oλυμπιάδα, ελάμβαναν μέρος εδώ από τους
πανάρχαιους χρόνους και σύμφωνα με την παράδοση ένας από τους
ανακαινιστές τους ήταν ο ήρωας Ηρακλής.
Σ’ αυτό το ενοποιητικό γεγονός, μόνον ελεύθεροι Έλληνες επιτρέπονταν να
λάβουν μέρος. Έλληνες από τις Πύλες του Ηρακλέους, την Κασπία Θάλασσα
και την Αφρική έρχονταν να αγωνισθούν και να παρακολουθήσουν τους
αγώνες, μεταξύ αυτών φιλόσοφοι, σοφοί, ήρωες και φημισμένοι άνδρες.
Δεν είναι τυχαίο γεγονός, ότι η Ελλάς για πρώτη φορά στην ιστορία έκανε
τους αγώνες. Αυτό ήταν ένα ιδιαίτερο γεγονός, προϊόν υψηλού πολιτισμού,
στο οποίο ο κόσμος τιμούσε την φυλή του και τους Θεούς, που τους είχαν
ευνοήσει με αρετή, δύναμη και χάρη.

Αν και τα περισσότερα γνωστά σε μένα(μάλλον βαριέμαι να μπω στον κόπο να τα διαβάσω όλα) μπράβο για τις ιστορικές(και κάποιες μυθολογικές νομίζω)πληροφορίες που δίνεις γιατί έτσι μαθαίνουν κάποια "εξωσχολικά" πράγματα(για άλλους λιγότερο ή περισσότερο χρήσιμα)κάποιοι νέοι(συνήθως)που θα μπουν στον κόπο να τα διαβάσουν αυτά... :asd:

πάμμαχον έγραψε:

FANAT έγραψε:ΕΤΣΙ ΡΕ ΜΑΝΟ ΜΕ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ

η γνωση υπαρχει-το θεμα ειναι να ψαξεις στα βιβλια

ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΟΛΥ ΧΡΙΣΙΜΕΣ ΟΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΟΥ

H Τρομοκρατία στην Ελλάδα

Η δράση της τρομοκρατίας στην Ελλάδα, ξεκίνησε την προπαραμονή των Χριστουγέννων του 1975, με δολοφονία του σταθμάρχη της CIA στην Eλλάδα, Pίτσαρντ Γουέλς.
Tρεις μασκοφόροι περίμεναν τον Aμερικανό να επιστρέψει στο σπίτι του, στο Ψυχικό, από κάποια επίσκεψη.
Aπομάκρυναν τον οδηγό και τη γυναίκα του και τον εκτέλεσαν.
Στο κλίμα της εποχής κανείς δεν πίστεψε τις προκηρύξεις της οργάνωσης, με τις οποίες αναλάμβανε την ευθύνη για την επίθεση. H 17N είχε αφήσει στον
τόπο της εκτέλεσης μια προκήρυξη και είχε στείλει άλλη μία στις εφημερίδες τρεις μέρες αργότερα. Oι περισσότεροι πίστεψαν πως δεν ήταν τίποτα περισσότερο
από μια πρακτορίστικη υπόθεση, ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ πρακτόρων της CIA.
Oι προκηρύξεις δεν δημοσιεύτηκαν, γιατί εκτός από την εκτίμηση των δημοσιογράφων ότι ήταν παιχνίδι για πράκτορες, υπήρχε και απαγόρευση από την κυβέρνηση. Όλοι, όμως, έμαθαν για τη 17N έναν χρόνο αργότερα, μετά τη δολοφονία του απότακτου αστυνομικού -ενός από τους βασανιστές στην Aσφάλεια κατά την περίοδο της χούντας- του Bαγγέλη Mάλλιου. Kαι μάλιστα, η γνωριμία με την οργάνωση έγινε μέσω Γαλλίας και της εφημερίδας "Λιμπερασιόν".
Στην εφημερίδα αυτή είχαν παραδοθεί οι προκηρύξεις από πρόσωπο που ο διευθυντής της εφημερίδας, Σερζ Zιλί, είχε χαρακτηρίσει ως απόλυτα αξιόπιστο. Ποιο
ήταν το πρόσωπο αυτό δεν αποκαλύφθηκε ποτέ. Yπήρξαν πολλές εκτιμήσεις ότι ήταν ο μεγάλος υπαρξιστής φιλόσοφος Zαν Πολ Σαρτρ, αλλά ο Zιλί δεν θέλησε να
επιβεβαιώσει τις εκτιμήσεις αυτές.
Tο γεγονός, ότι προτιμήθηκε η "Λιμπερασιόν", μια εφημερίδα που γεννήθηκε τον Mάη του '68, ήταν για ορισμένους μια ένδειξη ότι η οργάνωση έχει τις ρίζες
της στην Aριστερά και στη δικτατορία, αφού η συγκεκριμένη εφημερίδα, όπως άλλωστε και ο Σαρτρ, είχαν βοηθήσει τον αντιδικτατορικό αγώνα και
πιθανότατα είχαν ιδιαίτερες σχέσεις με τη Γαλλία.
Oι καταβολές των μελών της οργάνωσης και ίσως η δράση στον αντιδικτατορικό αγώνα φανερώθηκαν και από ένα άλλο στοιχείο, που ήταν η αποστολή των προκηρύξεων σε έναν ακόμα ξένο δημοσιογράφο, τον Άγγλο Nτέιβιντ
Tονγκ, ανταποκριτή του "Γκά

Οι ιδρυτές και το όνομα της "17Ν"




Σύμφωνα με εκτιμήσεις αναλυτών, η οργάνωση "17 Nοέμβρη", ιδρύθηκε από ανθρώπους που είχαν δράσει κατά της χούντας, και βέβαια το όνομα της οργάνωσης
προέρχεται από την εξέγερση των φοιτητών τον Nοέμβριο του 1973 στο Πολυτεχνείο.
Παρακολουθώντας την πορεία της οργάνωσης μέσα στα 26 χρόνια που πέρασαν, διαπιστώνει πάρα πολλά μυστήρια, που κανείς δεν μπορεί να λύσει, αφού τα
σενάρια που έχουν κυκλοφορήσει κατά τη διάρκεια της 26ετίας και τα σημεία που δείχνουν αρκετά περίεργες επιλογές πυκνώνουν.
Aξίζει τον κόπο να δούμε τη 17N μέσα από τις μεταμορφώσεις της και με περιόδους που οριοθετούνται από τη χρήση των όπλων και βέβαια την επιλογή των στόχων.
H 17N από το 1975, όταν πρωτοεμφανίσθηκε, μέχρι το 1985 είχε ως στόχους Aμερικανούς, αστυνομικούς και ανθρώπους που είχαν σχέσεις με τη χούντα. Tα όπλα που χρησιμοποίησε είναι τα πιστόλια των 45 χιλ.
Aπό το 1985 μέχρι τα Xριστούγεννα του 1989, εκτός από τους μόνιμους στόχους, που ήταν οι Aμερικανοί, αρχίζει να εμφανίζεται και μια δραστηριότητα προς στόχους που οι τρομοκράτες θεωρούν ότι έχουν σχέση με τα κοινωνικά προβλήματα. Eκτελούνται βιομήχανοι και εκδότες, τραυματίζονται στα πόδια γιατροί και εισαγγελείς, ανατινάζονται εφορίες, γίνεται εισβολή στο αστυνομικό τμήμα του Bύρωνα και για πρώτη φορά πραγματοποιούνται επιθέσεις εναντίον πολιτικών.
H πρώτη ήταν εναντίον του πρώην υπουργού Δημόσιας Tάξεως, Γιώργου Πέτσου, με παγιδευμένο με εκρηκτικά αυτοκίνητο, που ήταν ανεπιτυχής, ενώ εκτελείται ο
Παύλος Mπακογιάννης έξω από το γραφείο του στην οδό Oμήρου.
Tο παιχνίδι έχει λάβει ανεξέλεγκτες καταστάσεις και οι παρεμβάσεις της 17N θεωρούνται σοβαρές και για πολλούς ύποπτες. Tην ίδια περίοδο τα μέλη της οργάνωσης χρησιμοποιούν, εκτός από τα 45άρια πιστόλια και τα περίστροφα, κάθε μορφής βόμβες.
Tα Xριστούγεννα του 1989, η 17N αδειάζει τις αποθήκες οπλισμού του στρατοπέδου Συκουρίου Λάρισας και λίγους μήνες αργότερα κλέβει δύο μπαζούκας από το Πολεμικό Mουσείο. Kάπως έτσι αρχίζει η περίοδος της ρουκέτας, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Oι στόχοι παραμένουν οι ίδιοι, με την προσθήκη Tούρκων διπλωματών που εκτελούνται, τηλεοπτικών σταθμών καθώς και πολυεθνικών εταιριών.
Tο 1992, όμως, στην επίθεση εναντίον του τότε υπουργού Oικονομικών Γιάννη Παλαιοκρασά, η 17N σκοτώνει ένα νέο παιδί, που δεν είχε απολύτως καμιά σχέση με τον επιλεγμένο στόχο. Πρόκειται για τον Θάνο Aξαρλιάν που έτυχε να περνάει από το Σύνταγμα πηγαίνοντας στη δουλειά του. Aυτό που η οργάνωση ισχυριζόταν πως ποτέ δεν επιδίωκε, δηλαδή "ένα αθώο θύμα", ήταν γεγονός. H 17N προσπάθησε να δικαιολογηθεί με προκηρύξεις της, ρίχνοντας τις ευθύνες στην αστυνομία, ότι δηλαδή
άργησε να μεταφέρει τον Aξαρλιάν στο νοσοκομείο, αλλά δεν έπεισε κανέναν. H πολύμηνη αποχή από νέες επιθέσεις εκτιμήθηκε από πολλούς, ίσως και ως
τερματισμός της δράσης της οργάνωσης.
Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Tα χτυπήματα συνεχίστηκαν και συνεχίζονται με τον ίδιο ρυθμό και με μεγαλύτερες ακόμα απορίες...

Ο "χαμένος αρχηγός" της 17Ν
Σε ένα πρόσωπο έχουν συγκεντρωθεί εδώ και αρκετούς μήνες οι έρευνες ελληνικών και ξένων διωκτικών αρχών για τη "17 Νοέμβρη". Πρόκειται για έναν άνδρα, ηλικίας
60 ετών και άνω ο οποίος έλκει την καταγωγή του από τη Θεσσαλονίκη. Στο πρόσωπο αυτό αποδίδεται τόσο η ηγεσία της "17 Ν" όσο, πιθανότατα, και η συγγραφή των προκηρύξεων της οργάνωσης. Το πρόβλημα είναι ότι το πρόσωπο αυτό που θεωρείται ότι έχει κεντρικό ρόλο στην υπόθεση της τρομοκρατίας στην Ελλάδα, είναι άφαντο όχι εδώ και μήνες, αλλά εδώ και μερικές δεκαετίες.
Οι διωκτικές αρχές ύστερα από συνεντεύξεις που πήραν από άτομα του χώρου πραγματοποίησαν εξαντλητική χαρτογράφηση των οργανώσεων παράνομης δράσης στην Ελλάδα και κυρίως στο εξωτερικό κατά την περίοδο 1968 - 1972. Η καταγραφή των προσώπων που δρούσαν στο χώρο αυτό δεν ήταν απλή υπόθεση, καθώς πολλοί στις συνθήκες παρανομίας της εποχής χρησιμοποιούσαν "ψευδώνυμα" ώστε
να είναι δύσκολη η ταύτισή τους με πρόσωπα. Μέσα από τη διαδικασία αυτή, κατέληξαν στο πρόσωπο του "χαμένου αρχηγού".
εποχής. Οι επισκέπτες διδάχτηκαν έτσι από πρώτο χέρι - το καθεστώς Κάστρο ενίσχυε τότε ανάλογα κινήματα στη Λατινική Αμερική- πώς να δραστηριοποιούνται χωρίς να γίνονται αντιληπτοί και κυρίως πώς να εξασφαλίσουν "επιχειρησιακή αυτονομία".

Από την αμφισβήτηση στην ωμή βία
Η 17Ν φιλοδόξησε να διαδραματίσει ένα "ρόλο" διαμαρτυρίας στις αλλαγές που δρομολογήθηκαν στην ελληνική πολιτική κουλτούρα στα τέλη της δεκαετίας του'70 και στις αρχές της δεκαετίας του '80. Η βία της οργάνωσης επεδίωξε να αποκαλύψει την "πολιτική διπροσωπία" του ελληνικού κατεστημένου και να
αναδείξει μια συνεπή ιδεολογική εναλλακτική λύση απέναντι σ' αυτό που η 17Ν έβλεπε ως κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη ηγεμονική κυριαρχία.




Την ίδια στιγμή, η "17Ν" παρέθεσε επανειλημμένα εθνικές εμπειρίες του παρελθόντος, όπως το αντιστασιακό κίνημα στη διάρκεια της Κατοχής, οεμφύλιος πόλεμος, η δικτατορία των συνταγματαρχών και η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 ως ερείσματα για τη σημερινή δράση της. Αποκλίνοντας σημαντικά από τις κυρίαρχες ερμηνείες της Αριστεράς για τη μεταπολιτευτική πολιτική πραγματικότητα, το αρχικό σχέδιο της 17Ν ήταν να αποδείξει ότι η Μεταπολίτευση ήταν μια επιχείρηση κατ' όνομα μονάχα πολιτικής αλλαγής, δίνοντας συγχρόνως φωνή στη λαϊκή απογοήτευση.
Η 17Ν εμφανίστηκε σε μια ιστορική στιγμή που η πόλωση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς είχε μειωθεί σημαντικά και ένα πολιτικό λεξιλόγιο βασισμένο σε έννοιες, όπως εκδημοκρατισμός, ανανέωση και αλλαγή, έκανε την εμφάνισή του. Στη διάρκεια της περιόδου μετά το 1974, τα ιδεολογικά θέματα και σύμβολα που είχανχρησιμοποιηθεί στο παρελθόν για να διχάσουν την ελληνική κοινωνία και να πολώσουν την κοινοβουλευτική ζωή, δεν πρόσφεραν πια επαρκή βάση για ανοιχτήπολιτική σύγκρουση.


Τα θέματα που κυριαρχούσαν πια στον πολιτικό διάλογο ήταν η ευρωπαϊκή ενοποίηση, η υγεία, οι οικονομικές ανισότητες, η μόλυνση του περιβάλλοντος, η εθνική ασφάλεια και η γεωστρατηγική κατάσταση στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η 17Ν ήταν ανάμεσα στις πρώτες πολιτικές οργανώσεις που αναφέρθηκαν στα θέματααυτά, αλλά ο πομπώδης αριστερισμός της και η πεισματική άρνησή της να εγκαταλείψει την ένοπλη επαναστατική δράση, αποξένωσαν την οργάνωση από τηνελληνική κοινωνία, θέτοντάς την στο περιθώριο της πολιτικής ζωής. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, η αριστερή ιντελιγκέντσια είχε απομακρυνθεί από τηνπολιτική της επανάστασης.
Η αλλαγή αυτή επιβεβαιώθηκε όταν πολυάριθμες ακροαριστερές οργανώσεις εγκατέλειψαν την εξωκοινοβουλευτική αντιπολίτευση και επεδίωξαν ναπροωθήσουν την αλλαγή των πολιτικών δομών μέσα από κοινοβουλευτικές μεθόδους. Η αποτυχία της 17Ν να λάβει σοβαρά υπόψη τα νέα δεδομένα και η επακόλουθη εχθρότητα προς τέτοιες οργανώσεις φανέρωσε την απομόνωσή της από τη συνολική εξέλιξη της ακροαριστερής πολιτικής κουλτούρας.
Καταγγελία της μεταπολίτευσης
Επιπλέον, η 17Ν ήταν κάθετα αντίθετη προς τις συνθήκες που περιέβαλλαν την επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Καταγγέλλοντας κάθε στάδιο τηςΜεταπολίτευσης, η 17Ν πίστευε ότι "μια δημοκρατία, η οποία δεν αντιμετωπίζει τις αδικίες και τα εγκλήματα του παρελθόντος, είναι μόνιμα προβληματική". ΗΜεταπολίτευση ήταν ουσιαστικά μια μεταβατική περίοδος, που, αν και δεν κατάφερε να παραγάγει ένα αυθεντικό δημοκρατικό μοντέλο κοινωνίας, όπου οι αντιθέσειςεπιλύονται αποκλειστικά και μόνο με το διάλογο και το συμβιβασμό, διαμόρφωσε ωστόσο ένα δημοκρατικό ήθος και θεσμοποίησε ένα ανταγωνιστικό πολυκομματικό σύστημα. Η εκλογή του Παπανδρέου ως πρώτου σοσιαλιστή πρωθυπουργού της Ελλάδας τον Οκτώβριο του 1981 φάνηκε να αποδυναμώνει κάθε ιδεολογική βάση για βίαιη ακροαριστερή πολιτική δράση.

Η μεταβίβαση της εξουσίας το 1981 από τη Δεξιά στην Αριστερά νομιμοποίησε τη Μεταπολίτευση με δύο σημαντικούς τρόπους: Πρώτον, απέδειξε ότι το καθεστώςάντεχε τη δημοκρατική εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Δεύτερον, οι βουλευτικές εκλογές του 1981 επιβεβαίωσαν τη σταθερότητα του πολυκομματικούσυστήματος και κατέδειξαν ένα υψηλό επίπεδο πολιτικής συμμετοχής. Παρά το γεγονός ότι μια περιθωριακή φράξια της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς παρέμεινεανυποχώρητα εχθρική προς την κυβέρνηση, η υπόλοιπη ελληνική Αριστερά ήταν διατεθειμένη να αναγνωρίσει τη σπουδαιότητα του ΠΑΣΟΚ και την επίδρασή του στην πολιτική ζωή της χώρας.
Η 17Ν, ωστόσο, απεχθανόταν το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου, επειδή αθέτησε τις προεκλογικές εσμεύσεις του και εγκατέλειψε το σοσιαλισμό. Η οργάνωση θεωρούσε τον Παπανδρέου έναν οπορτουνιστή δημαγωγό και πίστευε ότι η κυβέρνησή του ήταν ένα σοσιαλδημοκρατικό, φιλοαμερικανικό ξεπούλημα, το οποίο αποτελούσε σοβαρήαπειλή για τις παραδοσιακές αριστερές αξίες.


Από το 1983 και μετά, η βία της 17Ν αυξήθηκε και το πεδίο δράσης της διευρύνθηκε. Συνδυάζοντας ιδεολογικό φανατισμό, ιεραποστολικό ζήλο και τακτική ευελιξία, ηοργάνωση επιδόθηκε σε μια συστηματική και προσεκτικά μελετημένη εκστρατεία τρόμου. Οπως όλες οι οργανώσεις που καταφεύγουν στην τρομοκρατία, η 17Ν ισχυρίστηκε ότι ο σκοπός για τον οποίο αγωνιζόταν δικαιολογούσετον εξτρεμισμό. Οι πολιτικές δολοφονίες και οι απόπειρες δολοφονίας της 17Ν αποτελούσαν προσπάθειες της οργάνωσης να μεταβάλει τη συμπεριφορά ετερόκλητων ακροατηρίων. Ασφαλώς, η επίμονη τρομοκρατική βίαμπορεί "να πολώσει τις πολιτικές αντιδράσεις των πολιτών ανεξάρτητα από προσωπική απειλή", αλλά η επίδραση της 17Ν στη δημόσια αντιπαράθεση ήταν

πολιτικά αναποτελεσματική και στατιστικά ασήμαντη. Οι επιθέσεις της 17Ν εκτείνονται σε τέσσερις χωριστές χρονολογικές περιόδους: 1975-'80, 1983-'86, 1988-'94 και 1997-'99. Από το 1975 ώς το 1980, η 17Ν επεδίωξε να κερδίσει εθνική αναγνώριση και να αναβιώσει την ακροαριστερή αγωνιστικότητα. Οι πρώτες επιθέσεις εκδίκησης της 17Ν χρησίμευσαν στο να δημοσιοποιήσουν τα εθνικο-πατριωτικά διαπιστευτήρια της οργάνωσης και να αμφισβητήσουν τη νομιμότητα της Μεταπολίτευσης. Από το 1983 ώς το 1986, ο εξτρεμισμός της 17Ν κλιμακώθηκεσε ένταση και η οργάνωση έγινε πιο προκλητική και μιλιταριστική. Η 17Ν δυσανασχετούσε με το ΠΑΣΟΚ και επιχείρησε να υπονομεύσει το σύστημα διακυβέρνησής του. Η οργάνωση κατήγγειλε την ιδεολογική υποχώρηση του ΠΑΣΟΚ και ανέλυε συνεχώς τις επιπτώσεις της εξωτερικής πολιτικής του Παπανδρέου στην εθνική ασφάλεια της χώρας.

1990-1993
Όταν η Νέα Δημοκρατία επανήλθε στην εξουσία το 1990, η 17Ν έγινε ακόμη πιο εξτρεμιστική και ο αριθμός των επιθέσεων με βόμβες και ρουκέτες αυξήθηκε δραματικά. Από το 1990 ως το 1993, η οργάνωση πραγματοποίησε 31 επιχειρήσεις. Η 17Ν αύξησε προφανώς τη συχνότητα των επιθέσεών της για να προκαλέσει την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αψηφώντας την αντιτρομοκρατική νομοθεσία της. Συνολικά, η πολιτική τρομοκρατία της 17Ν ήταν πιο απειλητική όταν η οργάνωση δρούσε ριζοσπαστικά. Οι δολοφονίες και οι απόπειρες δολοφονίας, για παράδειγμα, αυξάνονταν ή μειώνονταν ανάλογα με τα πολιτικά γεγονότα.
H CIA και η "17N"



Όταν ο πρώην υπουργός Δημόσιας Tάξης Στέλιος Παπαθεμελής ρωτήθηκε τι γύρευαν ένα βράδυ του Nοέμβρη του 1993, οι Aμερικανοί στην πλατεία Aμερικής, η
απάντηση ήταν αποστομωτική... "ό,τι γύρευε η αλεπού στο παζάρι..." O υπουργός είχε δεσμευθεί ότι η υπόθεση αυτή θα γινόταν βιβλίο όταν θα αποχωρούσε από το
υπουργείο. Δεν έγινε ποτέ!
Tι είχε γίνει τότε; Ήταν παραμονή της επετείου για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου, όταν δύο πράκτορες της CIA συνελήφθησαν στην οδό Mηθύμνης στην Kυψέλη μέσα σ' ένα φορτηγάκι Φολκς Bάγκεν, κλειστό. Mέσα σ' αυτό υπήρχαν ασύρματοι, φωτογραφικές μηχανές, ακόμα και κρεβάτια.
Oι συλληφθέντες οπλοφορούσαν και φορούσαν περούκες. H σύλληψη τους έγινε από την Άμεση Δράση, ύστερα από τηλεφώνημα κάποιου γείτονα (, που έβλεπε επί μέρεςτο φορτηγάκι να κινείται στην περιοχή.
Λίγη ώρα μετά τη μεταγωγή τους στην Ασφάλεια με παρέμβαση του Αμερικανού πρέσβη, οι πράκτορες της CIA οδηγήθηκαν στην Aμερικανική πρεσβεία και την επόμενη φυγαδευτήκαν προς την Τζαμάικα.
Όλα αυτά είχαν συμβεί σε μια περίεργη χρονική στιγμή, που από το εξωτερικό έφταναν στην Ελλάδα πληροφορίες για σχέσεις της CIA με την 17N, τουλάχιστον στοπαρελθόν. Mάλιστα τα σενάρια που κυκλοφορούσαν με δηλώσεις πρακτόρων της CIA στο εξωτερικό έφερναν αναμεμειγμένο με τη 17N έναν "κολλητό" του Kλίντον,τον Mόρτον Xάλπεριν, υποψήφιο εκείνη την εποχή για τη θέση του βοηθού υπουργού Eθνικής Άμυνας των HΠA. Mετά βέβαια από τα πρακτορίστικα σενάρια, ο άνθρωπος όχι μόνο δεν πήρε τη θέση, αλλά χάθηκε από προσώπου γης.
Ωστόσο, το ερώτημα "τι γύρευαν οι Aμερικανοί στηνπλατεία Aμερικής" δεν απαντήθηκε ποτέ.

κατα την γνωμη μου,η τρομοκρατια στην ελλαδα δρα λαθος!!!!!!!!!!τι εννοω-οτι επρεπε να χτυπαει μονο πολιτικους στοχους και οσους σφετεριζονται το δημοσιο χρημα!!!!!!!!!!!πολιτικους-golden boys-επιχειρηματιες που καταδυναστευουν τον ελληνικο λαο!!!!!!!!!τι σου φταιει ο απλος αστυνομικος-φαε τον αρχηγο της σδοε-να υπαρχει φοβος-μετα ολοι κυριοι θα ναι με το δημοσιο χρημα-συγνωμη για την παρεμβαση μου

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ ΤΟΥ Μ.ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ


“Η δημοκρατία είναι το πιο αυταρχικό πολίτευμα, γιατί επιβάλλει στους πάντας τις ανεξέλεγκτες κι άτυπες παρορμήσεις του όχλου. Μ’ ένα δικτάτορα, κατά κάποιον τρόπο συζητείς λογικά, γιατί έχει πάντοτε μια δόση λογικής. Με τον όχλο, κάθε συζήτηση αποκλείεται. Μόνον να τον επηρεάσης μπορείς, αν είσαι δημαγωγός δηλαδή αν μεταχειρισθής επιχειρήματα χαμηλοτάτης ποιότητας, τα μόνα που ο όχλος μπορεί να κατανοήση. Ενας δικτάτωρ, αν βέβαια δεν είναι κτήνος, έχει κάποια γνώση και κάποιαν εκτίμηση προς τις προσωπικότητες της χώρας. Ο όχλος τις αγνοεί, κι ούτε παραδέχεται να κυβερνηθή από ανθρώπους που σκέπτονται. Η σκέψη για τον όχλο είναι αντιπαθής, ύποπτη κι επικίνδυνη. Εκείνο που τον επηρεάζει είναι τα ωραία λόγια κι η καταφερτζοσύνη. Η δημοκρατία κρατάει πεισματικά στο περιθώριο τις αξίες, εκτός αν αυτές καμουφλαρισθούν με τα χυδαία προσόντα που θαυμάζει ο όχλος.
Να! παράδειγμα ο κ.Τασάκος, νέος μεγάλης αξίας, που για να επιτύχει το σκοπό του διαβουκόλευε άλλοτε τον όχλο με εκδηλώσεις ψεύτικου ενδιαφέροντος. Ο κ.Τασάκος είναι πολιτικός, μα θα αποτύχη επειδή κάποτε ο όχλος θα διαισθανθή πως είναι άνθρωπος αξίας και θα τον παραμερίση. Η δημοκρατία βασίζεται στο θέλημα της πλειοψηφίας. Ποιάς πλειοψηφίας; Η πλειοψηφία του όχλου δεν δημιουργείται στην τύχη αλλά με βάση ορισμένες κοινές ομοιότητες των ατόμων που τον αποτελούν, κι οι πιο κοινές, οι πιο θεμελιώδεις ομοιότητες είναι η βλακεία κι η κακεντρέχεια. Συνεπώς δημοκρατία είναι το πολίτευμα εκείνο που η πλειοψηφία των ηλιθίων και κακεντρεχών εκλέγει κυβερνήτες του συνόλου κατ’ εικόνα και ομοίωσή της. Η δημοκρατία δεν αρκείται να παραμερίση τους νοήμονες κι αγαθούς από τη διαχείρηση των κοινών. Διαποτισμένη από αβυσσαλέο και φαρμακερό πλέγμα κατωτερότητας, κάνει το παν για να τους εξουθενώση…”
Το παραπάνω απόσπασμα από το μυθιστόρημα “Κίτρινος Φάκελλος” του Μ.Καραγάτση, είναι το πιο αντιδημοκρατικό κείμενο της νεώτερης Ελληνικής λογοτεχνίας, γραμμένο μάλιστα από ένα συγγραφέα που τυγχάνει ευρείας αναγνώρισης, πέραν των κλειστών λογοτεχνικών κύκλων. Θα ήταν αρκετό αυτό το απόσπασμα για να καταλάβουμε την θέση του Καραγάτση απέναντι στον κοινοβουλευτισμό. Ενας συγγραφέας που βάζει στο στόμα του ήρωά του αυτά τα λόγια, μόνο δημοκράτης δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί.
Η πολιτική παίζει ένα μεγάλο ρόλο στο έργο του Καραγάτση. Χωρίς να έχει γράψει ούτε ένα πολιτικό έργο, αυτή υπάρχει παντού. Σ’ όλη την πνευματική του δημιουργία. Από την “Ιστορία των Ελλήνων” μέχρι το “Μεγαλο Συναξάρι”. Ο τρόπος διακυβέρνησης μιας ομάδας ανθρώπων απασχολεί έντονα τον Καραγάτση. Φιλοσοφικά και πρακτικά. Η δημοκρατία τον απογοητεύει στην εφαρμογή της και λόγω των μεγάλων κοινωνικών ανισοτήτων αλλά και λόγω της ανάγκης του για κάθε τι Ελληνικό.
“Τα χρόνια που μαθήτεψε ο Λάσκος στη Σχολή Δοκίμων, είναι χρόνια δόξας και ντροπής για την Ελλάδα. Χρόνια διχασμού. Το φθοροποιό μικρόβιο της πολιτικής φαρμακώνει όλες τις ψυχές. Εκεί όμως που κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά, είναι στις αυθόρμητες κι αγνές ακόμη ψυχές των εφήβων, τις έτοιμες να δοθούν σε μιάν ιδέα. Τον καιρό εκείνο, το Στέμμα πίστευε βέβαιη νίκη των Κεντρικών Δυνάμεων, ενώ η κυβέρνηση Βενιζέλου πίστευε στο θρίαμβο της Συνεννοήσεως. Ετσι, η σύγκρουση Στέμματος και Κυβέρνησης ήταν μοιραία. Το Στέμμα θέλησε με κάθε τρόπο – έστω κι αντισυνταγματικό – να εμποδίσει την καταστροφική – κατά την πεποίθησή του – συμμαχία της Ελλάδας με την Αντάντ. Κι ο Βενιζέλος, παράσυραν μαζί τους μεγάλες μάζες λαού που φανατίσθηκαν στο έπακρο. Μ’ ένα λόγο, ήταν ο Διχασμός

Ολ’ αυτά γίνηκαν σε ημέρες πολέμου. Ημέρες κρίσιμες για την κρατική κι εθνική επιβίωσή μας. Ο βαθιά διχασμένος λαός, δεν έβλεπε, μέσα στην κομματική τύφλωση της στιγμής, τον κίνδυνο που απειλούσε τη φυλή. Το κόμμα να κερδίσει! Κι η Ελλάδα ας πάει κατά διαβόλου…”
Απόσπασμα από το “Αίμα Χαμένο και Κερδισμένο”.
Τα λόγια αυτά λέγονται όχι σε καιρό ειρήνης, αλλά την εποχή που ο Ιμπραήμ έχει αποβιβασθεί στην Πελοπόννησο. Οι “Μαυροκορδάτοι κι οι Κωλλέτηδες” όπως αποκαλεί κοροϊδευτικά όλους τους πολιτικάντηδες της εποχής ο Καραγάτσης, έχουν φυλακισμένο τον Κολοκοτρώνη στ’ Ανάπλι. Ο Μωρηάς είναι στην πραγματικότητα κατεχόμενος από τους Ρουμελιώτες που πληρωμένοι απ’ τους πολιτικούς με τα χρήματα του Δανείου, χρήματα που ήταν απαραίτητα για τον Απελευθερωτικό Αγώνα, έχουν φυλακίσει όλους τους καπεταναίους. Η δημοκρατία δείχνει το πρόσωπό της με την πρώτη εμφάνισή της στην νεώτερη Ελληνική Ιστορία. Η Διχόνοια κι ο Διχασμός εμφανίζονται μαζί της και την συντροφεύουν μέχρι σήμερα. Η τετραλογία του Καραγάτση για το ‘21, είναι ένας ύμνος για τους καπεταναίους και τους αγνούς αγωνιστές και ένα κατηγορώ κατά της δημοκρατίας και των πολιτικάντηδων.
“Τι είναι αυτοί; είπε ο Χρίστος με περιφρόνηση. Εμείς πασκίζουμε να κάνουμε την Ελλάδα με το αίμα μας. Κι εκείνοι να την γκρεμίσουν με το σάλιο τους…”
Αυτή είναι η απάντηση νεαρού καραβοκύρη στον πατέρα του όταν εκείνος τον προτρέπει να γίνει πολιτικός.
Αλλά και σ’ αυτούς που παραβλέποντας τον καταστροφικό ρόλο της δημοκρατίας και των πολιτικών στην Νεώτερη Ελλάδα, προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτή είναι καθαρά Ελληνικό δημιούργημα και συνέχεια της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, ο Καραγάτσης απαντά:

Η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν η δικτατορία πενήντα χιλιάδων ομοτίμων πολιτών επί τριών εκατομμυρίων συμμάχων, μετοίκων και δούλων. Επί πενήντα χρόνια έτυχε οι 25.001 από αυτές τις πενήντα χιλιάδες να είναι άνθρωποι έξυπνοι. Βιολογικό φαινόμενο καταπληχτικό και ανεπανάληπτο στην ιστορία. Από την στιγμή που οι 25.001 έξυπνοι έγιναν 24.999, οι 25.001 ηλίθιοι έφεραν στην αρχή τον Κλέωνα, άνθρωπο στα μέτρα τους ακριβώς, κι η δημοκρατία ξαναβρήκε τον συνεπή εαυτό της”.

Στην “Ιστορία των Ελλήνων” η συμπάθειά του για τους τυράννους και περισσότερο τους Πεισιστρατίδες είναι εμφανής:
“Απ’ όλα αυτά γίνεται φανερό πως η τυραννία του Πεισίστρατου και των διαδόχων του ήταν μεγάλη εποχή για την ιστορία της Αθήνας. Το πλήθος – που τα αιτήματά του ικανοποιήθηκαν – υποστηρίζει το καθεστώς μ’ όλη του την ψυχή. Αλλά κι οι πλούσιοι – μολονότι το πλήθος ικανοποιήθηκε εις βάρος τους – δεν διαμαρτύρονται, επειδή οι ζημιές τους ισοζυγίστηκαν απ’ τη μεγάλη ανάπτυξη του εθνικού πλούτου. Η κυβέρνηση είναι τόσο μαλακή, δίκαιη και πατρική, ώστε κανείς δεν νιώθει τον εαυτό του καταπιεζόμενο. Η τάξη, η ασφάλεια, ο πλούτος κι η ουσιαστική ελευθερία βασιλεύουν στο ιοστεφές άστυ.”
Ας δούμε και πώς είδε ο Καραγάτσης την πτώση της τυραννίας και την επαναφορά ουσιαστικά την γέννηση – της δημοκρατίας.
“Αυτό υπήρξε το τέλος της αθηναϊκής τυραννίας (510). Δεν ήταν η θέληση του λαού που την έριξε (οι φτωχοί την προτιμούσαν από την ολιγαρχία των πλουτοκρατών), αλλά μερικοί εξόριστοι αριστοκράτες βοηθημένοι από τις λόγχες των Σπαρτιατών. Το νέο καθεστώς είναι ολιγαρχικό κι οπωσδήποτε πολύ λιγότερο δημοκρατικό από την τυραννία των Πεισιστρατειδών. Μα η αριστοτεχνική προπαγάνδα θα δημιουργήση το θρύλο, τον τόσο αντίθετο από την πραγματικότητα. Προς αυτή την κατεύθυνση θα βοηθήση η προδοσία του Ιππία, που συμμάχησε με τον Δαρείο και πρόδωσε την πατρίδα του, με αποτέλεσμα ν’ αδικηθή η τυραννία στη μνήμη του αθηναϊκού λαού και να συνταυτισθεί το γκρέμισμά της με τη γέννηση της δημοκρατίας. Θα λησμονηθούν τα δύσοσμα ελατήρια της συνωμοσίας του Αρμόδιου και του Αριστογείτονα, κι οι δυό ολέθριοι εραστές θ’ ανακηρυχτούν τυραννοκτόνοι, ανιδιοτελή θύματα της δημοκρατικής Ιδέας. Τι χαριτωμένη παραμόρφωση της Ιστορίας!”
Αυτή την παραμόρφωση της Ιστορίας την στηλιτεύει παντού ο Καραγάτσης. Είναι από τους λίγους αν όχι ο μοναδικός που γράφει μετά τον Μεγάλο Πόλεμο, για έννοιες όπως Φυλή, Αίμα, Πόλεμος. Οι περιγραφές του για την κάθοδο των Αχαιών στην Ελληνική Χερσόνησο, δείχνουν μια λατρεία στην καθαρή Δύναμη των ξανθομάλληδων πολεμιστών και περιφρόνηση για την κακομοιριά των Φοινίκων εμπόρων. Η σημασία και ο ρόλος της φυλής και του καθαρού αίματος υπάρχει σε πολλά έργα του Καραγάτση. Οι ερμηνείες που δίνει στις περισσότερες πράξεις των ανθρώπων έχουν σχέση περισσότερο με την καταγωγή και την καθαρότητα η μη του αίματος, παρά με τις κοινωνικές συνθήκες. Είναι χαρακτηριστικό ότι για το μυθιστόρημά του “Βασίλης Λάσκος”, κάνει ολόκληρη εισαγωγή για τους Αρβανίτες, θεωρώντας σπουδαιότερο παράγοντα για την ζωή και τις πράξεις του ήρωά του, το Αρβανίτικο αίμα του.
Οι θέσεις του αυτές καθρεφτίζονται στο παρακάτω κείμενο, όπου μιλά ο αγαπημένος του ήρωας, ο Μάνος Τασάκος:
“Πρέπει να ξεκαθαρίσω αν είμαι άνθρωπος δυνατός ή αδύνατος. Στην πρώτη περίπτωση, η αντικειμενική ηθική δεν έχει σημασία για μένα. Οι δυνατοί, ακολουθώντας την προσταγή του βιολογικού νόμου, αρχηγεύουν στους αδύνατους και τους εκμεταλλεύονται για την ικανοποίηση κάθε πάθους τους προς δημιουργία ή απόλαυση. Μην ξεχνάμε πως η απόλαυση είναι στενά συνυφασμένη με τη δημιουργία, γιατί χωρίς την ψυχική ευφορία που τους προσφέρει, οι δυνατοί δεν θά’βρισκαν το δημιουργικό οίστρο. Ο διαχωρισμός της ανθρωπότητας σε δυνατούς δυνάστες κι αδύνατους δυναστευόμενους αποτελεί πραγματικότητα, απόρροια φυσικής επιταγής αδέκαστης. Κι η αντικειμενική ηθική είναι φενάκη επιβεβλημένη στους ηλίθιους αδύνατους από τους νοήμονες δυνατούς, και που επιτρέπει στους πρώτους να δέχωνται παθητικά τη δυνάστευση των δεύτερων. Ο νιτσεϊκός υπεράνθρωπος έχει το προνόμιο να χαίρεται τη ζωή ανεξέλεγκτα, και να μεταχειρίζεται το κοπάδι των υπανθρώπων χωρίς οίκτο, για την ικανοποίηση του πάθους του. Κατάντησα οπαδός του ροζεμπεργείου Φυρερμπριντσίπ; Γιατί όχι, αν πιστεύω στην αλήθεια του; Η φύση μ’ έπλασε αρχηγό, και στους αρχηγούς τα πάντα επιτρέπονται, για το καλό των αρχηγευομένων. Κάθε προσπάθεια έχει τα μοιραία της θύματα. Μα οι υπόλοιποι θα κερδίσουν οπωσδήποτε από το αρχηγικό μου επίτευγμα. Πρέπει να παραδεχθώ πως σαν δυνατός κι αρχηγός, οφείλω να είμαι και amoral, δηλαδή αδιάφορος προς την αντικειμενικήν ηθική, αλλά κι ανελέητος προς τους αδυνάτους που παραβιάζουν τους κανόνες της. Για όλους τους ανθρώπους δεν ισχύουν τα ίδια μέτρα και σταθμά, κι η δημιουργία δεν είναι προνόμιο του καθενός: η δημιουργία που αποβλέπει στην εξύψωση της ολότητας. Το ριζικό μ’ έταξε δημιουργό για το καλό του συνόλου. Αν, για να πετύχω το σκοπό μου, θ’ αναγκασθώ να πατήσω σε μερικα πτώματα, δεν θα διστάσω. Η ζωή είναι πόλεμος, και πόλεμος είναι η προσπάθεια να επιτευχθή κάποιο ηθικό αποτέλεσμα με μη ηθικά μέσα. Αν πιστεύω σ’ αυτό, κανένας δισταγμός συμβατικής ηθικής δεν πρέπει να μ’ εμποδίση. Γιατί αλλιώς δεν θα ήμουν αρχηγός, αλλά ένα νούμερο του τεράστιου, του ευεπηρέαστου και άβουλα κατευθυνόμενου κοπαδιού…”
Μετά απ’ όλα αυτά νομίζω ότι ήταν περιττή και η αφιέρωσή του: “Στους Ελληνες που δεν εψήφισαν ποτέ”. Αυτοί που δεν εψήφισαν ποτέ, τον είχαν ήδη αναγνωρίσει