Του Στάθη Σταυρόπουλου

Περισσότερο συχνά απ’ όσον μπορεί να το αντέξει κανείς χωρίς να αρχίσει να παραξενεύεται, η Iστορία επιδεικνύει μια τσουχτερή ειρωνεία, ενίοτε μάλιστα και σαρκαστική, λες και εξιλεώνει έτσι τα ανεπίδοτα σήματα Μορς που στέλνει στο νησί των Μακάρων. Αίφνης ο Πλούταρχος, αν μπαίνοντας η Θάτσερ στην Κόλαση, έβρισκε ο ίδιος την ευκαιρία να το σκάσει, μέσα στην αναμπουμπούλα, απ’ τον Παράδεισο, ίσως να έγραφε με παιγνιώδη διάθεση ένα μικρό παράρτημα στους «Βίους Παράλληλους», τους «Βίους Παράλυτους», συσχετίζοντας τους κατ’ αυτάς βίους αβίωτους της Ελλάδας και της ΑΕΚ - δρόμοι, ή μάλλον μονόδρομοι, παράλληλοι προς την παρακμή και την πτώση. Με ομοιότητες αξιοσημείωτες.

Κακοδιαχείριση στην ΑΕΚ επί χρόνια, διασπάθιση χρημάτων, ανάξιοι ταγοί -και πονηροί, και ιδιοτελείς, και ωφεληθέντες- σπάραγμα σιγά-σιγά η ομάδα, σπάραγμα σιγά-σιγά για τους ίδιους λόγους και η Ελλάδα, άρχισε να φυτοζωεί, χωρίς γήπεδο, χωρίς παίκτες, μια πορεία σκαλί το σκαλί προς τον πάτο, προς το αυτογκόλ, προς τους χούλιγκανς με το χρυσαυγίτικο μένος και το στουπωμένο μυαλό - αυτοί να δίνουν την «τελική λύση», αυτοί να ορίζουν την «απαίσια έκβαση», δικαιώνοντας έτσι τα έργα ηγεσιών ανάξιων ως προς τις περιστάσεις και την παθητική ου μην και μοιραία στάση ενός κόσμου, του κόσμου της ΑΕΚ, του κόσμου της Ελλάδας, που αιχμαλωτίσθηκε να παρακολουθεί αδρανής την κάθοδο στον Αδη - πλην ενός 10%, εκείνου του 10% που σε όλες τις κοινωνίες δεν αφομοιώνεται απ’ τον κυρίαρχο συρμό, αλλά και που, ταυτοχρόνως, ούτε αυτό μπορεί να κάνει τη διαφορά, να ανατρέψει δηλαδή τη φορά των πραγμάτων, για όσο τουλάχιστον δεν μπορεί να επηρεάσει ή ακόμα και να μπολιάσει το υπόλοιπο 90% σε ένα τέτοιο ποσοστό, που να το κάνει να κινηθεί και να κινήσει την Ιστορία.

Η ΑΕΚ χάθηκε πολύ καιρό πριν να χαθεί, όπως και η Ελλάδα οδηγήθηκε να σκάβει τον λάκκο της πολύ καιρό πριν να τη θάψουν. Λεηλατήθηκαν και οι δύο με το βαμβάκι. Ανεπαισθήτως. Η ΑΕΚ έγινε ΠΑΕ και η Ελλάδα μπήκε στο χρηματιστήριο. Η ΑΕΚ άφησε πίσω της την ιστορία και την παράδοσή της, πολλοί απ’ τους ανθρώπους της τους ίδιους σνόμπαραν «την προσφυγιά», τους «καημούς», όλη τη σημειολογία της ΑΕΚ, την έβρισκαν «γραφική», όσο γραφική έβρισκαν και οι νεόπλουτοι την Ελλάδα της γειτονιάς και της αλληλεγγύης. Είχαν αλλάξει οι εποχές, οι «εκσυγχρονιστές» αποκαθήλωναν τα σύμβολα και τους μύθους, η φανέλα ήταν τα λεφτά που μπορούσε να βγάζει, η σημαία ήταν τα λεφτά που μπορούσαν να βγάζουν απ’ αυτήν οι νέοι θεοί της αγοράς, οι γιάπηδες και οι οπίνιον μέικερς, μια ορδή αρπακτικών με φάλαγγες ευφημισμών και παρενδεδυμένων εννοιών - αυτοί ήταν πλέον οι κυρίαρχοι του παιγνιδιού, ενός παιγνιδιού σικέ, στημένου, μιας παράγκας. Μιας φάουσας. Ετσι πλέον πρόσταζε η αγορά, έγιναν οι ομάδες χρήσιμο συστατικό της διαπλοκής, η ΑΕΚ των συναυλιών, του ουζερί με τη φωτογραφία του Παπαϊωάννου στον τοίχο πέθανε, πέθανε λοιδορούμενη, μέσα στην απαξίωση, η «φανέλα με το 9» στάλθηκε να της φορέσουν διαφημίσεις, η φανέλα με το 10 εξασφάλιζε την κόκα του μεγαλοπαράγοντα, στάλθηκε η Ελλάδα δουλικό στις οφσόρ και πλήθυναν απενοχοποιημένοι και παντού οι δολοφόνοι, οι ίδιοι που εμφανίζονται σήμερα σαν σωτήρες. Ενας κόσμος γκλαμουριάρικος που έκανε την τέχνη επιδοτούμενη γκαλερί, ΜΚΟ και «χώρο» έκφρασης, της φόρεσε λαμέ κοστούμι και την πήγε αράδα στα σκυλάδικα, πρώτο τραπέζι πίστα, να σνιφάρει μερακλαντάν με ένα στα όρθια πριν να πέσει ανάσκελα απ’ το μεθύσι, τον αμοραλισμό και τον κυνισμό. Επεφτε η χώρα, κατέρρεε η ομάδα και νόμιζαν και οι δύο ότι χορεύουν σε έναν χορό που δεν θα τελειώσει ποτέ, πήγαιναν από ήττα σε ήττα, από αυταπάτη σε αυταπάτη αλλά κι από απάτη σε απάτη, νίκη ήταν ακόμα και τα Υμια, νίκη η Ολυμπιάδα, νίκη τα τοξικά ομόλογα, νίκη τα Μνημόνια, πλουτίσαμε έλεγαν, επιζήσαμε λένε τώρα τα θύματά τους, επιβιώσαμε, έτρωγε εξάρες η ΑΕΚ, ώσπου έφθασε η ομάδα να μην έχει να πληρώσει τους παίκτες και η Ελλάδα να μην έχει να θρέψει τους ανέργους της, τα υποσιτισμένα παιδιά, τους ατιμασμένους της γέροντες.

Αλλά, αν έγιναν εγκλήματα κι εγκλήματα, κάθαρση δεν έγινε. Με τα ίδια μυαλά, τώρα η ΑΕΚ
μια φανέλα χωρίς αριθμό,
μια φανέλα που χάνεται,
θα ψάχνει, με τους ίδιους σωτήρες στο τιμόνι, για νέους παίχτες, νέο αίμα, φθηνό, να ξεκινήσει απ’ την αρχή, αν από τον Αδη επιστρέψει, καθώς και η Ελλάδα νέους παίχτες ψάχνει κι αυτή, φθηνούς, με μεροκάματα μεταγραφή απ’ τη Βουλγαρία, νέο εργατικό δυναμικό, χαμηλόμισθο, τροφή για τα κανόνια της αγοράς. Μια Ελλάδα ιμιτασιόν, κινέζικη. Μια ΑΕΚ προσεχώς εκτός Μνημονίου, πολύ προσεχώς, όταν χορτάσουν οι Δυνατοί νέο αίμα, φθηνή δουλειά - αυτοί όμως δεν χορταίνουν ποτέ. Αυτογκόλ, μεγάλε, κι όταν δεν έχεις τη φανέλα σημαία, γίνεται η σημαία ζουρλομανδύας να σ’ τον φοράει ο Δυνατός και να σ’ τον σφίγγει ο φασίστας.

Πολλά πράγματα σνομπάραμε, ΑΕΚτζή μου, και μην τσιτώνετε οι υπόλοιποι, βάλε στη θέση της ΑΕΚ Θρύλος, βάλε στη θέση της Ελλάδας Κύπρος, βάλε ΠΑΟ και ΠΑΟΚ κι Εθνική Τράπεζα και χαράτσι και το έχεις το τοπίο μπροστά σου ολοζώντανα νεκρό. Από τα κλέη της Ολυμπιάδας έπεσες κατηγορία Φωστήρα, δικέ μου, με τον φονέα των γιγάντων να ’χει ένδοξο παρελθόν αλλά κομμένη σύνταξη, λουκέτο στο μαγαζί και μια ντροπή να μην έχεις πού να την πεις, χωρίς να σε πάρουν παραμάζωμα τα παπαγαλάκια για την «κακομοιριά» και τη «μιζέρια σου», παραπονιάρη μου. Αυτοί που δεν φόρεσαν ποτέ φανέλα σού ’καμαν τη σημαία σφουγγαρίστρα για ενοικιαζόμενη καθαρίστρια που θα έχει δουλειά όποτε θέλει ο κ. Τόμσεν και με όσα θέλει ο κ. Μαζούχ.

Θα μου πεις, η ΑΕΚ είναι οι ΑΕΚτζήδες και η Ελλάδα οι Ελληνες. Σωστό, αλλά χάνουμε, ούτε η κερκίδα παίζει μπάλα, ούτε ο λαός πιστεύει στον εαυτό του - παιγνίδι με τις φανέλες και τις σημαίες κάνουν άρχοντες έχοντες, όπως ο κ. Ψωμιάδης, ο κ. Βενιζέλος, ο κ. Ψυχάρης για να αναφερθώ ενδεικτικώς σε ορισμένους απ’ τους 600 εκείνους Σιλεντιάριους που στήνουν το παιγνίδι, στήνουν το σκηνικό και παίζουν μόνοι τους, κόουτς και ρέφερι εν τω άμα, με εμάς να βλέπουμε το ματς απ’ την οθόνη σε περιγραφή Τρεμοπρετεντέρη. Δεν κερδίζεται έτσι ο αγώνας.

Τώρα η ΑΕΚ πάει κατά διαόλου, κι αν «σωθεί», πάλι σε συμφωνία με τον Διάολο θα «σωθεί» - ώσπου να πάει μια και καλή με το επόμενο αυτογκόλ, με την επόμενη φαλτσοσφυριξιά. Οταν όμως η ζωή σου εξαρτάται από μια φαλτσοσφυριξιά, τότε έχεις ήδη πεθάνει. Οσο για την Ελλάδα, τις συμφωνίες της με τον Διάολο τις έχει ήδη κάνει, άλλη ο Ανδρέας με την «αλλαγή», άλλη ο κ. Σημίτης με τον «εκσυγχρονισμό», άλλη ο «κουρασμένος», άλλη στο Καστελόριζο ο χάχας, συμφωνία τη συμφωνία φθάσαμε έως εδώ. Σνομπάραμε την ιστορία μας και η Υβρις μάς εκδικείται. Εχει πολύ από Νέμεσιν μπροστά μας, σύντροφοι...

πηγή: enikos.gr