Υπάρχει ένα θέμα που οι ελληνικές χούντες δεν μπορούν να περιορίσουν και να ελέγξουν. Τον χρόνο και τον τρόπο γελοιοποίησης τους. Πάντα αστείοι και καταγέλαστοι, βαθειά ανίκανοι και διεφθαρμένοι, προσπαθούν με κατασταλτικά μέσα να φανούν υπερασπιστές των Νόμων και της τάξης, καταφέρνοντας τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.

Αυτό κατάφεραν και με την υπόθεση του Κώστα Βαξεβάνη, έτσι όπως την έστησαν χτες και προχτές. Στην Ελλάδα του 2012, η σαπίλα μπορεί να βασιλεύει, αλλά όταν κάποιος αναταράξει τα βρώμικα και δυσώδη νερά της τότε τρέχουν όλοι να τον συλλάβουν και να τον φιμώσουν παραδειγματίζοντας και τους μελλοντικούς «ταραξίες».

Εδώ και μήνες δεν ισχύει το αστικό Σύνταγμα, ο κορυφαίος Νόμος το κράτους, αυτό το ξεκάρφωμα ισονομίας και ισότητας. Δεν ισχύει το άρθρο που προβλέπει δουλειά για όλους του έλληνες, δεν ισχύσει το άρθρο που προβλέπει την ισότητα όλων απέναντι στους Νόμους. Δεν ισχύει το άρθρο που προβλέπει την κύρωση των διεθνώς συμβάσεων από τα τρία πέμπτα της Βουλής, δεν ισχύει η εξασφάλιση υγείας και παιδείας για όλους τους πολίτες. Δεν ισχύει το δικαίωμα του συνέρχεστε, αφού καμία διαδήλωση δεν έχει ολοκληρωθεί τα τελευταία 3 χρόνια. Και δεν ισχύει το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Για την ακρίβεια δεν ισχύει το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών που δεν ενοχλούν την άρχουσα τάξη.

Κυβέρνηση που τόλμησε να κόψει επιδόματα αναπήρων, τυφλών και ανάπηρων παιδιών, κυβέρνηση που τόλμησε να κόψει την σύνταξη των 400 ευρώ, το δώρο Πάσχα και Χριστουγέννων, κυβέρνηση που ανέχεται να κυκλοφορούν στον δρόμο 1,5 εκ άνεργοι, 200.000 ταπεινωμένοι που τρώνε από κάδους, κυβέρνηση που εξοντώνει από πρόθεση και συστηματικά σχεδόν το σύνολο του ελληνικού λαού, εβρισκόμενη σε διατεταγμένη υπηρεσία, είναι ικανή να κάνει τα πάντα.

Δεν έπεσα από τα σύννεφα με την σύλληψη του Κώστα Βαξεβάνη. Είναι ο κρίκος, ένας μεγάλος κρίκος, στην αλυσίδα που μας φόρεσαν. Ο αυταρχισμός, είναι το εργαλείο τους. Τα μέτρα τους δεν περνάνε χωρίς τρόμο, φόβο, απειλές, προειδοποιήσεις, βασανιστήρια και ότι άλλο χρειαστεί.

Η Υπόθεση του Κώστα μας αφορά όλους. Ανεξαρτήτως αν η λίστα είναι παλιά, από μια τράπεζα, χωρίς ποσά, αν λείπουν ονόματα, αν… αν… αν. Από τη στιγμή που η επίσημη πολιτεία δια των οργάνων της και δια των υπουργών της, φέρθηκαν «επιπόλαια» και την έχασαν, μπορώ και εγώ να φερθώ, «επιπόλαια» και να ισχυριστώ ότι θέλω, να ενοχοποιήσω όποιον θέλω. Ας μου αποδείξουν αυτοί ότι είναι αθώοι. Έχουν άλλωστε το τεκμήριο ενοχής.

Η υπόθεση του Κώστα μας αφορά όλους, γιατί είναι θέμα ελευθερίας, διαφάνειας, ισοπολιτείας, δικαιοσύνης, υπεράσπισης του Συντάγματος.

Δεν αιφνιδιάστηκα επίσης, από την σιωπή των καθεστωτικών ΜΜΕ. Το αντίθετο θα με ξάφνιαζε. Και αυτή η σιωπή, τους κάνει ακόμη πιο κατάπτυστους, κωμικούς και ανήμπορους.

Λυπάμαι που ως λαός τους αφήνουμε να μας κατακρεουργούν, ή τους εξουσιοδοτούμε κιόλας. Αλλά χαίρομαι που τους χαλάμε την ηρεμία. Που τους θυμίζουμε πόσο σάπιοι είναι. Και αυτοί μη ξέροντας τι άλλο να κάνουν αποδεικνύουν ακριβώς το ίδιο, δηλαδή το πόσο σάπιοι είναι. Χαίρομαι που αραιά και που, πανικοβάλλονται και δρουν σπασμωδικά. Όπως έδρασαν στην περίπτωση του Κώστα. Απροκάλυπτα, χαζά, χωρίς έμπνευση και φαντασία. Χαίρομαι που ξεβρακώνονται, που ούτε μια λίστα δεν μπορούν να κρύψουν, που δεν ξέρουν από προσχήματα και ευελιξία, που ψελλίζουν δικαιολογίες. Χαίρομαι να τους βλέπω να κάνουν μόνο ένα πράγμα. Να σέρνονται στην γη.



ΥΓ. Είναι λίγοι, είναι σάπιοι, είναι υπερόπτες και αλαζόνες, είναι απροετοίμαστοι. Είναι εύκολος αντίπαλος. Ειδικά στο ιδεολογικό επίπεδο και σε θέματα εντυπώσεων και εικόνας. Και κάθε μέρα που περνά γίνεται ευκολότερος.



Θύμιος Κ.
ellinofreneia.net