2,5 χρόνια μετά την 23η Ιουλίου του 2009, τη μέρα που κάθε συνειδητοποιημένος Ομιλίτης ανάσανε ανακουφισμένος τον αέρα της ελευθερίας, όλο και κάτι θα συμβεί που θα μας θυμίσει ότι η ανεξαρτησία δεν είναι κάτι που κερδίζεται μια και έξω, αλλά ένας διαρκής αγώνας στον οποίο αν για μια στιγμή αδρανήσεις μπορείς ξαφνικά να βρεθείς πίσω από εκεί που ξεκίνησες. Γιατί η εξάρτηση δεν είναι κάτι που αποτυπώνεται αποκλειστικά στο μετοχολόγιο, αλλά έχει να κάνει με τις συμμαχίες, τα πάρε-δώσε, κλπ.

Στην πραγματικότητα δύσκολα θα μπορούσαμε να βρούμε μια πραγματικά ανεξάρτητη ομάδα, κάποια δηλαδή που να μην έχει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό διαλέξει στρατόπεδο. Το ζήτημα είναι αν μπορεί κάποια ομάδα να επιβιώσει χωρίς να αναγκαστεί να πέσει στην ανάγκη του πράσινου ή του κόκκινου νταβατζή, ο οποίος όταν έρθει η ώρα θα ζητήσει και τα σχετικά ανταλλάγματα.
Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν αυτή η ομάδα είναι εκτός από διοικητικά και οικονομικά ανεξάρτητη.

Όλη η κουβέντα που γίνονταν όλα αυτά τα χρόνια (από τρίτους) περί εξάρτησης του ΟΦΗ από τον βάζελο εξαιτίας της πολυιδιοκτησίας ήταν βαθιά υποκριτική από τη στιγμή που οι ίδιοι έκλειναν τα μάτια σε περιπτώσεις όπως αυτές του Λεβαμπιακού, της Κέρκυρας, του Αστέρα Τρίπολης και τόσων άλλων. Ο ΟΦΗ τουλάχιστον έχει ένα λαό ο οποίος ποτέ δεν ανέχθηκε τα ξεφτιλίκια των τσατσοδιοικήσεων και λύσαγε όποτε έβρισκε τον πράσινο δυνάστη στο δρόμο του. Ένα πάθος που όταν κατάφερνε να το μεταδώσει σε εκείνους τους παίχτες που είχαν αξιοπρέπεια ο Παναθηναϊκός ή αποχαιρετούσε την Ευρώπη ή μάζευε τεσσάρες και αποχαιρετούσε οριστικά τη διεκδίκηση του πρωταθλήματος.

Η ομάδα τα τελευταία 2,5 χρόνια έχει βρεθεί πολλές φορές στο χείλος της καταστροφής. Σχεδόν πάντα υπήρχε κάτι που μας έβαζε το μαχαίρι στο λαιμό. Άνοδος ή καταστροφή, αδειοδότηση ή καταστροφή, κλπ., και αυτό σίγουρα ανάγκασε κάποιους να πάρουν αποφάσεις που σε άλλη περίπτωση δε θα έπαιρναν. Ο πανικός είναι πάντα κακός σύμβουλος. Το ρεσάλτο που επιχειρήθηκε να γίνει με την είσοδο στα διοικητικά της ομάδας επιχειρηματία-μάνατζερ γνωστών κόκκινων αισθημάτων, αλλά και η τραυματική “Καρολιάδα” μας υπενθυμίζουν ότι δεν μπορείς να συμμαχήσεις με το διάβολο χωρίς αυτός να ζητήσει κάποια στιγμή για αντάλλαγμα την ψυχή σου.

Για τον Ολυμπιακό είναι φυσιολογικό να θέλει να δέσει στο άρμα του μία ομάδα όπως ο ΟΦΗ γιατί γνωρίζει ότι λόγω προϊστορίας ο κόσμος του δεν πρόκειται να ανεχτεί συμμαχίες με τον Παναθηναϊκό. Αυτό όμως που δεν έχουν καταλάβει είναι πως ο κόσμος του ΟΦΗ δεν έδωσε αγώνες για ανεξαρτησία τόσα χρόνια απλά για να αλλάξει δυνάστη. Η πρόσφατη ξαφνική φυγή των δανεικών, οι εχθρικές διαιτησίες, ο τρόπος με τον οποίο έγινε η μεταγραφή του Κάρολ, είναι το τίμημα που πληρώνει ο ΟΦΗ επειδή ο λαός του επέλεξε να παραμείνει πιστός στην ιδέα της ανεξαρτησίας. Η πτώση άλλωστε της ομάδας στη Β Εθνική δεν ήταν μόνο αγωνιστική, αλλά ειδικά από κάποιο σημείο και μετά συνειδητή επιλογή του κόσμου (η κάποιου μέρους του τουλάχιστον) προκειμένου να έρθει η κάθαρση.

Σήμερα πάντως έχουμε κάθε λόγο να νιώθουμε πιο περήφανοι από ποτέ. Μετά την “Αγία Οικογένεια” η ΟΜΙΛΑΡΑ φαίνεται να κλείνει τους λογαριασμούς της και με τον άλλο “Σπουδαίο Κρητικό και Ηρακλειώτη“. Η υπόσχεση του τελευταίου ότι θα μας κάνει “ντα-ντά” μετά τα ατυχή γι’ αυτόν αποτελέσματα (2-2 στο Καραισκάκη, στράβωμα του “ντυλ” κλπ) φαίνεται σαν ανέκδοτο με τον ΟΦΗ στην πέμπτη θέση της βαθμολογίας και ένα βήμα πριν τα ημιτελικά του κυπέλλου. Εκεί που πιθανότατα θα ξεπληρώσουμε και τα τελευταία γραμμάτια με αυτούς που νομίζουν ότι μπορούν να παίζουν με την αξιοπρέπειά μας. Μέχρι τότε μπορεί να την πληρώνουν διάφορες ομάδες τύπου Δόξας, Λεβαδειακού και Ξάνθης των οποίων ο κόσμος δεν φαίνεται να ενοχλείται που η διοίκηση της ομάδας τους εξυπηρετεί απροκάλυπτα τα συμφέροντα του Ολυμπιακού.

Από εκεί και πέρα θα πρέπει και οι οπαδοί του ΟΦΗ να κοιταχτούμε κάποια στιγμή στον καθρέπτη και να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Πόσο έτοιμοι είμαστε να τηρήσουμε την υπόσχεση που δίνουμε εδώ και 3 χρόνια φωνάζοντας ΜΙΑ ΖΩΗ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ ΣΕ ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΠΑΙΖΕΙΣ ΕΘΝΙΚΗ;
Δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε ότι η ανεξαρτησία έχει και το τίμημα της, το οποίο είμαστε κυρίως εμείς ως οι βασικοί αιμοδότες και στυλοβάτες της ομάδας, αυτοί που θα πρέπει να το επωμιστούμε.
Εκτός από την όποια κριτική κάνουμε όλοι στη διοίκηση, αν αυτό το τίμημα οδηγήσει ακόμα και στο πλήρες οικονομικό αδιέξοδο, τότε ας είμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε.

Μέχρι τότε μπορούμε να πουλάμε τρέλα και να σπάμε πλάκα σε ένα σάπιο πρωτάθλημα και να κλείνουμε στόματα το ένα πίσω από το άλλο …

omilistas
οπαδοί με άποψη