Φέρνω βόλτες τις γειτονίες,χάνομαι στα στενάκια. Κλέβω καραμέλες από τα λιγοστά καλάθια που χουν απομείνει για μας τους ερασιτέχνες τις κλεψιάς,συζητάω με ανθρώπους. Παντού βλέπει κάνεις πρόσωπα σκυθρωπά γεμάτα φόβο,πρόσωπα που φλερτάρουν με την παραίτηση,άνθρωποι βυθισμένοι ολοένα και περισσότερο στις σκέψεις τους φοβούνται θαρρώ πως κάποια στιγμη θα εγκαταλείψουν και θα εγκαταλειφθούν.

Αναρωτιέμαι φίλοι μου αν έχει τέλος τούτη η σκλαβιά,αν κάποια στιγμη θα μας δοθεί το δικαίωμα να ξαναζήσουμε ελεύθεροι και ειλικρινά έχω αρχίσει να μας φοβάμαι.Έχω αρχίσει να φοβάμαι τις συνήθειες μας,τις ζωές μας και τα άψυχα ιδανικά μας.

Αν το καλοσκεφτουμε θα διαπιστώσουμε πως ο άνθρωπος χρειάζεται πολύ λίγα,ελάχιστα θα έλεγα πράγματα για να ζει ευτυχισμένος και παρόλο που τούτο είναι ολοφάνερο και αιώνιο βλέπουμε συνεχώς τους φίλους μας,τ αδέλφια μας και τις αγάπες μας να κυνηγάνε τα εύκολα,τα άτολμα και τα ανούσια.Να κυνηγάνε τέρατα που δεν μπορεί να σκοτώσει κανένας.Ψάχνουν ίσως να βρουν μια κάλυψη,ένα καταφύγιο τόσο έντεχνα δομημένο από τους ίδιους που πρόσκαιρα θα υπερκαλύψει το εσωτερικό κενό με καταναλωτικά αγαθά.Μακάρι να ξεγελιόταν έτσι ο θάνατος φίλοι μου….
Όπως και να χει όμως ο άνθρωπος μπορεί ακόμα κ αγαπάει.Εγω τουλάχιστον αυτό βλέπω,σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγω.Και μεις που αγαπάμε τους ανθρώπους,τον γείτονα μας,τον μπακάλη μας,τον άνεργο φίλο μας,τον άνεργο εαυτό μας και τον άσπονδο ακόμα εχθρό μας θα πρέπει με τόλμη και θάρρος να ενεργήσουμε τώρα που ακόμα μπορούμε.Τώρα που ακόμα υπάρχουμε θα πρέπει να αφυπνίσουμε,τώρα που το δικό μας υπνωτικό δεν έχει αρχίσει ακόμα να επιδρά.
Φωνάζουμε με όλη μας την δύναμη λοιπόν εκεί έξω και λέμε…Τι στ αλήθεια φοβάστε μωρέ??

Θα ζήσουμε,θα ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και θα τα καταφέρουμε.Υποκειμενικά θα ξανά ευτυχήσουμε.Πόσο φτωχός μπορεί να είναι κάποιος εξ άλλου όσο υπάρχει ακόμα η ποίηση,η λογοτεχνία ,το φτηνό αλκοόλ και οι μεγάλες παρέες??

Δείτε εδώ και βγείτε προσωρινά απ τις σκέψεις σας,τα λέει πολύ καλύτερα ο Παντελής Ροδοστογλου.

Χαίρετε από έμενα..

«Σ’ αυτή την πονεμένη γη που βαδίζεις
ανέστιος, μόνος, δίχως ελπίδα καμιά
γίνε ο παλμός κάποιας γιορτής που αρχίζει
και σπείρε τους εφιάλτες μιας χαμένης γενιάς.

Τώρα που τίποτα δεν έχει απομείνει
μένει να βρούμε τη ζωή μας ξανά
έλα να στήσουμε ένα ωραίο πανηγύρι
πάνω απ’ αυτή την άβυσσο που χάσκει για μας.»