Το Χημικό Αθήνας ήταν η πρώτη σχολή που ξεκίνησε τον χορό των καταλήψεων την 4η Δεκέμβρη του 1979 και αποφάσισε κατάληψη όπως είχα ξαναγράψει εδώ.

Η γραμμή τότε της ΚΝΕ στα πανεπιστήμια συνοψιζόταν κάτω από το σύνθημα “πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα” αλλά στην ουσία ήταν μια προσπάθεια συνδιαχείρισης των πανεπιστημίων με τους καθηγητές και το τότε κατεστημένο, οπότε στην πράξη η ουσία τελείωνε στο πρώτο κομμάτι του συνθήματος δλδ “πρώτοι στα μαθήματα“. Η ΚΝΕ με την συνδικαλιστική της παράταξη στις πανεπιστημιακές σχολές την Πανσπουδαστική (ΠΣΚ) κρατούσαν μια άκρως συντηρητική στάση και πρότεινε σαν μορφή ζωής τον συντηρητισμό στις προσωπικές σχέσεις αλλά και στις μορφές πολιτικής πάλης. Έτσι κυκλοφορούσε στις σχολές φυλλάδια που παρότρυνε τους νεολαίους να μην ξενυχτούν αλλά να γυρίζουν νωρίς στο σπίτι τους το βράδυ, να μην δημιουργούν εφήμερες ερωτικές σχέσεις αλλά μόνο σοβαρές και μόνιμες που να έχουν “καλό σκοπό”…

Αφού περιέγραψα την κοινωνική διαπαιδαγώγηση του τότε Κνίτη είναι εύκολο να καταλάβουμε πόσο δύσκολο ήταν να συμμετάσχει ένα τέτοιο πολιτικό υποκείμενο σε μια διαδικασία κατάληψης πανεπιστημίου. Φάνηκε αυτό στην κατάληψη στο παράρτημα της Πάτρας και αμέσως μετά ένα χρόνο, το 1979, στις πανελλαδικές καταλήψεις όπου η ΠΣΚ ήταν εχθρική, ενάντια στις καταλήψεις, ενάντια σε κάθε μορφή μαζικής κινητοποίησης. Στις συνελεύσεις προσπαθούσε να καταστείλει την αγανάκτηση του φοιτητόκοσμου και να στρέψει το ενδιαφέρον τους στα προγράμματα σπουδών και την συνδιαχείριση.
Το 1979 όμως δεν μπόρεσε πλέον να κρατήσει το ποτάμι που ξεκίνησε σαν ρυάκι από το Χημικό Αθήνας και στη συνέχεια εξελίχτηκε σε ορμητικό χείμαρρο που τα παρέσυρε όλα στο διάβα του.

Να επαναλάβω ποιά ήταν η κατάσταση το 1979 στο φοιτητικό κίνημα και ειδικά στο Χημικό Αθήνας, που έχει ενδιαφέρον γι’ αυτό το κείμενο. Το είχα γράψει πριν ένα περίπου χρόνο στις 22 Οκτωβρίου 2009, στο άρθρο μου “Η άγρια φυλή του Χημικού” :

Η νύχτα του Χημείου. Μια προσωπική εμπειρία.

Είχε βραδιάσει και ήμουν με μια παρέα Χημικούς στον πρώτο όροφο του Χημείου, στο δωμάτιο του συλλόγου Χημικών που χρησιμοποιούσε για γραφείο το ”Συντονιστικό Κατάληψης” του τμήματος. Εκεί ήταν και ο ραδιοφωνικός σταθμός της κατάληψης και επειδή είχα βάλει στο μάτι την εκφωνήτρια και μέλος του συντονιστικού, όλο εκεί τριγύρω με έβρισκες.

Κάποια στιγμή ήρθε ο Γιάννης Τσιρώνης και μας είπε ότι από την μεριά του Φυσικού “σφάζονται αναρχικοί με Κνίτες”. Μας φάνηκε παράξενο γιατί ναι μεν αναρχικοί ήταν μέσα στην κατάληψη από την πρώτη μέρα, Κνίτες όμως είχαμε να δούμε καιρό μέσα στο κτήριο και ειδικά το βράδυ. Οι αναρχικοί ήταν ενεργό στοιχείο της κατάληψης, κοιμόντουσαν μέσα, έπαιζαν μουσική με τις κιθάρες τους, συμμετείχαν στις συζητήσεις, δεν ενοχλούσαν καθόλου, συντάσσονταν με τις αποφάσεις των συντονιστικών κατάληψης και γενικά ήταν μια χαρά ενταγμένοι στη διαδικασία. Οι Κνίτες, όχι βέβαια ότι μας στεναχωρούσε, ερχόντουσαν μόνο για τις συνελεύσεις, μετρούσαν τα χάλια τους και έφευγαν.

Ανησύχησα γιατί μας είπε ο Γιάννης οτι υπάρχουν και τραυματισμένοι Κνίτες.

Επειδή με γνώριζαν οι Κνίτες της ΦΜΣ αλλά και με τους αναρχικούς είχα πάντα καλές σχέσεις και έκανα παρέα με πολλούς στα Εξάρχεια, σκέφτηκα ό,τι έπρεπε να πάω να δω αν μπορούσα να βοηθήσω σε κάτι.

Πέρασα από το αμφιθέατρο στο Φυσικείο και κατέβηκα στο ισόγειο. Εκεί η κατάσταση ήταν περίεργη. Είδα φοιτητές της ΦΜΣ, Β’ Πανελλαδική, ΟΠΑ, ΑΑΣΠΕ, αναρχικούς κλπ όπως άλλως τε κάθε βράδυ. Το περίεργο υπήρχε στο υπόγειο, εκεί στο κυλικείο, όπου ήταν γεμάτο Κνίτες, φοιτητές και εργάτες, από όλη την Αθήνα. Περιέργως πάρα πολλά άτομα, γενικά άγνωστες και εξωφοιτητικές φάτσες. Ανάμεσά τους πολύ λίγοι φοιτητές της ΦΜΣ ξεχώριζαν σαν το γάλα μεσ’ τη μύγα.

Κατέβηκα προσεκτικά στο υπόγειο γιατί τα σκαλιά ήταν βρεγμένα με κόλλα για αφίσες και γλιστρούσαν. Πλησίασα τους Κνίτες και τους είπα ότι είμαι εκεί εκ μέρους της συντονιστικής κατάληψης του Χημικού και αν υπάρχουν τραυματισμένοι να τους πάρω μαζί μου. Η πρώτη σειρά είχε άτομα αφιονισμένα, άγνωστα σε μένα που μου φώναζαν : “Ναι! Υπάρχουν πολλοί βαριά τραυματισμένοι. Θα υπάρξουν και νεκροί. Φύγε!!!”
Από πίσω τους μερικοί γνωστοί μου, ανάμεσά τους και ο Γιώργος, φώναζαν το όνομά μου (φαντάζομαι, για να τους ακούει η πρώτη σειρά και να μην παρεκτραπεί) και με προέτρεπαν, σίγουρα καλοπροαίρετα, να φύγω και μάλιστα, όπως μου έλεγαν, γρήγορα. Δεν τους πήρα στα σοβαρά και τους παρακάλεσα να μου δώσουν αν έχουν κάποιον τραυματία. Τα άτομα της πρώτης σειράς, που μάλλον έμοιαζαν καθοδηγητές και αρχηγοί της επιχείρησης, με δούλευαν ότι υπάρχουν πολλοί, ψέματα όπως αποδείχτηκε τις επόμενες ώρες και μέρες, αλλά δεν μου τους δίνουν και ταυτόχρονα με απειλούσαν. Ενώ εγώ ήμουν εκεί, με κίνδυνο για μένα, δεν με σεβάστηκε ο “καθοδηγητής” αλλά έκανε ότι ήξερε καλύτερα να κάνει : προπαγάνδα.

Αυτό το ψέμα, δηλαδή ότι φοιτητές Κνίτες κινδύνεψαν εκείνο το βράδυ και ήρθαν οι της ΕΣΑΚ να τους σώσουν είναι ένα τεράστιο ψέμα που το ανακάλυψαν για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Κανένα βράδυ από την αρχή της κατάληψης δεν έβλεπες κανένα Κνίτη στον χώρο της κατάληψης, εκτός αν υπήρχε συνέλευση σχολής που ερχόντουσαν με σκοπό να καταψηφίσουν την κατάληψη. Όπως έγραψα πάλι στην αρχή, οι Κνίτες ερχόντουσαν για την συνέλευση έχαναν και έφευγαν.

Δεν έμεινα εκεί πολύ ώρα, ίσως πέντε με δέκα λεπτά, και αφού είδα ότι δεν βγάζω άκρη, αποφάσισα να γυρίσω στην παρέα μου στο Χημείο. Ανέβηκα την μικρή σκάλα που πάει από το κυλικείο στο ισόγειο και μετά ανέβηκα την μεγάλη σκάλα που πάει στον ημιώροφο.

Μόλις πάτησα στο κεφαλόσκαλο του ημιωρόφου, ξαφνικά έπεσαν πάνω μου μια ορδή από Κνίτες που πετάχτηκε από το πουθενά, ουρλιάζοντας άναρθρες πολεμικές κραυγές. Ήταν η ομάδα Μαλάμη που κρατούσε λοστάρια στα χέρια της και σιδεροσωλήνες. Άρχισαν να με κτυπούν παντού, στο σώμα, στα χέρια και στο κεφάλι. Δεν σταμάτησαν να με κτυπούν παρ’ όλο που έπεσα κάτω. Μετά λιποθύμησα. Συνήλθα μετά από λίγο( στο ισόγειο(!) δίπλα από την κεντρική πόρτα του Φυσικείου, όπου μάλλον είχα κατρακυλήσει αναίσθητος όλα τα σκαλιά από τον ημιώροφο. Σηκώθηκα. Γύρω μου Κνίτες με καδρόνια έτρεχαν φωνάζοντας. Ανάμεσά τους αναγνώρισα έναν - δύο συμφοιτητές μου από το Μαθηματικό.

Βγήκα, ανάμεσά τους, από την είσοδο, κατέβηκα τα σκαλιά και πήγα στο Χημείο γύρω γύρω από του εξωτερικούς δρόμους. Ανέβηκα στο δωμάτιο του συλλόγου. Από την έκπληξη της παρέας όταν με είδαν κατάλαβα ότι μου είχε ανοίξει το κεφάλι και έτρεχαν αίματα. Κάθισα σε ένα πάγκο. Εκείνη ήταν μάλλον η στιγμή που αποφάσισε η “εκφωνήτρια” να ασχοληθεί με τις πληγές μου και μαζί μου αποκλειστικά για μερικά από τα επόμενα χρόνια. Θυμάμαι, επίσης την φίλη μου την Σπυρουλιώ να προσπαθεί να μου σταματήσει το αίμα πιέζοντας γάζες στο ανοιγμένο μου κεφάλι.

Απ’ έξω ακούγονταν οι ορδές των σοσιαλφασιστών να τα σπάνε. Δεν τόλμησαν να μπούνε στο δωμάτιο του συντονιστικού. Γνώριζαν ότι μπορεί στρατιωτικά να είχαν κερδίσει αλλά πολιτικά ήταν οι χαμένοι, γι’ αυτό αφού ξέσκισαν όλες τις αφίσες και τα πανό, έσπασαν τα τραπεζάκια και ξέσκισαν τους υπνόσακους και ότι άλλο χρησιμοποιούσαν οι φοιτητές της κατάληψης, έφυγαν και κρύφτηκαν για πολλές μέρες στα σπίτια τους.

Η επόμενη μέρα που ξημέρωσε βρήκε τον Σπύρο Ψύχα στα σκαλάκια της εισόδου του Χημείου να φυλάει “σκοπιά”, εμένα με διάσειση σε κάποιο σπίτι στα Εξάρχεια και τους Κνίτες κρυμμένους μακριά από τις σχολές.

Η εμπειρία ενός φοιτητή του Χημικού.

Ο Κώστας Μιχαλάκης, φοιτητής στο δεύτερο έτος του Χημικού Αθήνας το 1979, είδε αυτό το άρθρο και κατάθεσε και την δική του μαρτυρία σε σχόλιο. Το Κανάλι την ανεβάζει στο κύριο άρθρο.

Ορισμένα πράγματα δεν τα θυμάμαι καλά, ή μετά από 30 χρόνια τα έχω εξωραΐσει στη μνήμη μου. Πάντως, μια και βλέπω ότι ακόμα υπάρχουν αναφορές στα τότε γεγονότα του Χημείου, προσθέτω κι εγώ τις δικές μου σκόρπιες αναμνήσεις.

Δεν αναφέρω ονόματα φίλων και συναδέλφων, αλλά τους θυμάμαι όλους με μεγάλη αγάπη (καλά, σχεδόν όλους). Περάσαμε και μοιραστήκαμε πολλές όμορφες στιγμές, και πολλούς θα ήθελα να τους είχα γνωρίσει περισσότερο και να είχαμε επαφή (αλλά είμαι πολύ τεμπέλης και αντικοινωνικός για να το επιδιώξω πια).

Προκαταβολικά ζητώ συγνώμη για το ανακάτεμα των σκέψεών μου, όπως και για το ότι προέκυψε ένα μάλλον μακροσκελές ανάγνωσμα. Αιτία είναι ότι δεν είχα χρόνο να το συμμαζέψω. Πολλά φιλιά στη Δώρα που μου υπέδειξε το σχετικό λινκ.

Πώς ξεκίνησε το κίνημα των καταλήψεων:
Νομίζω ότι αξίζει να δώσουμε τα εύσημα στο έτος που μπήκε στη ΦΜΣ το 78-79. Βεβαίως υπήρχαν πολλά αξιόλογα στελέχη του τότε φοιτητικού κινήματος, και οι συνελέυσεις του χημικού ήταν πάντα ζωντανές και μαζικές. Το νέο που έφεραν τα παιδιά του Α’ έτους του 78-79 ήταν ότι παρήγαγαν πολιτισμό από το συνδικαλισμό. Για παράδειγμα, οι ίδιες παρέες που στις συνελεύσεις έδιναν μάχες με τους Κνίτες, τότε κύριο εκπρόσωπο της συντήρησης (και όπως αναφέρθηκε όχι μόνο στα πολιτικά αλλά και στον τρόπο ζωής) έβγαιναν έξω ή έκαναν πάρτυ, οργάνωναν συναυλίες, έβγαζαν περιοδικά, και οι διαφορές στην κορυφή των διαφόρων φοιτητικών παρατάξεων ποτέ δε βρήκαν τρόπο να εισδύσουν σ’ αυτό το κλίμα, ακόμα κι όταν στη συνέλευση κατέβαιναν αποκλίνουσες προτάσεις. Ακόμα και κάποιοι Κνίτες δηλητηριάστηκαν από αυτό το κλίμα, και αργότερα, όταν οι καταλήψεις φούντωσαν, κάποια βασικά στελέχη της ΠΣΚ αποχώρησαν με πάταγο.

Η άγρια φυλή του χημικού λοιπόν, κάμποσες φορές ακύρωσε εξετάσεις, προόδους κλπ, για λόγους που σήμερα ίσως δεν ακούγονται σοβαροί ή έγκυροι, τότε όμως, μέσα στο κλίμα των ημερών, φαίνονταν πολύ λογικοί, τουλάχιστον στα μάτια μας, όπως ότι ήταν λίγος ο χρόνος προετοιμασίας (αν πχ μεσολαβούσαν κάποιες αργίες ή η επέτειος του Πολυτεχνείου), ή ότι τα θέματα κατά την κρίση μας ήταν εκτός ύλης ή αφύσικα δύσκολα, ή ακόμα κι επειδή ήταν καλός ο καιρός και προτιμούσαμε να πάμε για μπάνιο. Οι εξετάσεις αυτές άλλες φορές χάνονταν κι άλλες επαναλαμβάνονταν. Κάποια στιγμή έγινε κάτι τέτοιο με μια πρόοδο στο μάθημα της Ανόργανης, αλλά ο καθηγητής Κατάκης αρνήθηκε να επαναλάβει την εξέταση. Η απάντηση του τότε Α’ έτους, σε μια όχι πολύ μαζική συνέλευση (με την απαιτούμενη απαρτία πάντως) ήταν να προχωρήσει σε κατάληψη του εργαστηρίου της Ανόργανης. Όντως τη Δευτέρα εκείνη, όπως είχαμε αποφασίσει, προχωρήσαμε σε κατάληψη του εργαστηρίου και αμέσως ξεκίνησε μια πολύ μαζική συνέλευση. Η ΠΣΚ έκανε τότε τεράστια κινητοποίηση, αφενός κατεβάζοντας τους πάντες προκειμένου να ψηφίσουν εναντίον της κατάληψης, από την άλλη μέσω της ΕΦΕΕ (ναι, υπήρχε τότε ΕΦΕΕ), ήλθε σε επαφή με την έδρα, και κάποιος πανσπουδαστικάριος, δε θυμάμαι πια ποιος, μέλος της ΕΦΕΕ, και μάλιστα ως επίσημος εκπρόσωπος της ΕΦΕΕ η οποία είχε ασχοληθεί με το θέμα μας, (ή έτσι μας είπαν οι της ΠΣΚ), ήλθε στη συνέλευση και μας διαβεβαίωσε ότι μπορούσαμε να θεωρούμε δεδομένο ότι η πρόοδος δε θα χανόταν, γιατί ο Κατάκης είχε δεσμευτεί προσωπικά. Κάτω από μεγάλη ψυχολογική πίεση, η συνέλευση τελικά ψήφισε λήξη της κατάληψης. Ωστόσο αυτή η κίνηση ήταν το προανάκρουσμα των καταλήψεων της επόμενης χρονιάς, καθώς ως φοιτητικό κίνημα (ναι, υπήρχε τότε φοιτητικό κίνημα) εξοικειωθήκαμε με την ιδέα, μάθαμε πώς γίνεται και ότι δεν είναι τίποτα φοβερό, όπως ένας σκύμνος μαθαίνει να κυνηγά.
Για την ιστορία, η πρόοδος αυτή τελικά χάθηκε. Ποτέ δεν έμαθα αν μας δούλευε ο Κνίτης, ή όλους μαζί μας δούλευε ο Κατάκης. Όπως εξελίχθηκαν τα γεγονότα, μικρή σημασία έχει. Ο σπόρος είχε σπαρεί.

Θυμάμαι όταν ξεκίνησαν οι καταλήψεις για τον 815, αρχικά συμμετείχαν κάμποσες σχολές σε όλη την Ελλάδα, πιάνοντας ίσως την ΠΣΚ στον ύπνο, μετά όμως από μερικές μέρες, όταν κι εκείνοι οργανώθηκαν καλύτερα, μια μετά την άλλη, οι συνελεύσεις άρχισαν να παίρνουν αποφάσεις γιια λήξη των καταλήψεων. Έφτασε μια νύχτα που λέγαμε μεταξύ μας ότι είμαστε η μόνη κατάληψη που ξενυχτά στην Ελλάδα. Υπήρχε έντονη φημολογία ότι αν είναι να μπουν τα ΜΑΤ θα το έκαναν εκείνο το βράδυ. Τελικά το επόμενο πρωί ξαναπήρε μπρος το κίνημα των καταλήψεων, νομίζω με κάποιες σχολές της Νομικής και του Πολυτεχνείου της Αθήνας, και τα γεγονότα εξελίχτηκαν ραγδαία.

Το ντου των Κνατ
Το πρωί της μέρας του ντου των Κνατ στο χημείο, θυμάμαι πολύ καλά τον ηγέτη της ΠΣΚ Χημικού Μιχαλακάκη (Σπύρος το μικρό του, αν θυμάμαι καλά, και παρακαλώ θερμά να μην τον συγχέουμε με τον Κώστα Μιχαλάκη, τον υπογράφοντα, ή το Χάρη Μιχαλάκη, επίσης εκλεκτό μέλος του εν λόγω έτους και της άγριας φυλής), ο Μιχαλακάκης λοιπόν έλεγε και ξανάλεγε σε πηγαδάκια ότι “απόψε το βράδυ θα είμαστε κι εμείς στην κατάληψη, και αν μας πειράξει κανείς θα χυθεί αίμα” (επί λέξει). Ίσως, γνωρίζοντας αυτά που είχαν σχεδιάσει, τον είχε πιάσει κρίση ανθρωπιάς, ή ίσως τύψεις, και προσπαθούσε με τον τρόπο του να το βγάλει από μέσα του (όπως είπα, ακόμα και Κνίτες συμμετείχαν στον πολιτισμό που παρήγε η άγρια φυλή, και πολύ συχνά έδειχναν το ανθρώπινο πρόσωπό τους, και γινόμασταν μια παρέα (απορία συμπαθούς σκληροπυρηνικής τότε αρχιΚνίτισας, η οποία στην εκδρομή του έτους είχε γίνει τύφλα, εν μέσω λόξυγγα, βήχα, και ασταθούς βαδίσματος, “ωραίο πράγμα το αλκοόλ (χικ) γιατί να απαγορε(χικ)ύεται στη Σοβιβιβιετική Ένωση χικ. Υπήρχε λοιπόν σχεδιασμός του ντου, σαφής στόχος (να πετάξουμε έξω τους αναρχικούς από τις σχολές, και να σπάσουμε τον τσαμπουκά στους καταληψίες, αφού τα ΜΑΤ δεν το έκαναν όταν είχαν την ευκαιρία, και το κίνημα ξαναφούντωνε) και συγκεκριμένο σχέδιο, κανονική στρατιωτική επιχείρηση, όπως θα πω και παρακάτω.

Δυο λόγια για τους τότε αναρχικούς. Ελάχιστοι ήταν φοιτητές, οι περισσότεροι ήταν εξωπανεπιστημιακοί, με στέκι τα Εξάρχεια, χωρίς οργάνωση βέβαια, με πολύ γερό θεωρητικό υπόβαθρο (τουλάχιστον αυτοί που σύχναζαν στην κατάληψη του Χημικού), χωρίς ιδιαίτερη δράση προς τα έξω (καμιά σχέση με τους σημερινούς “αντιεξουσιαστές”, και βασικοί εχθροί της Κνε. Με τις άλλες αριστερές παρατάξεις υπήρχε μια ανοχή, και συχνά συνενοχή, και άτυπη συνεργασία. Για την Κνε όμως ήταν κόκκινο πανί, κι όπου τους έβρισκαν τα Κνατ τους χτυπούσαν ανελέητα (φήμες λένε ότι οι αναρχικοί ήταν και ο κύριος λόγος δημιουργίας των Κνατ).

Το βράδυ του ντου βρισκόμουν στα σκαλάκια του Χημείου, μαζί με τους συνήθεις υπόπτους, ίσως γύρω στα 20 άτομα, σχεδόν όλοι συνάδελφοι χημικοί, όλοι μια παρέα. Αρχικά ακούστηκαν κάποιες φήμες ότι δίπλα στο Φυσικείο (κατά το Χημείο) πλακώνονται αναρχικοί με Κνίτες, και κάποιοι πήγαν να δουν. Οι φήμες επέμεναν ότι τα επισόδεια αγριεύουν. Προς στιγμή σκεφτήκαμε να κλείσουμε την εσωτερική πόρτα που ένωνε τα δύο κτήρια, όμως δεν το κάναμε, αφενός γιατί ίσως κάποιοι από δίπλα ήθελαν να καταφύγουν στο Χημείο (δε φανταστήκαμε ότι θα ερχόντουσαν οικοδόμοι να μας πετάξουν έξω από τη σχολή μας), αφετέρου γιατί έτσι κι αλλιώς σε στρατιωτικό επίπεδο ξέραμε ότι δεν έχουμε ελπίδες. Θυμάμαι ότι μιλούσα με το Φώλια μπροστά στο μικρό ΜΑΝΧ (το αμφιθέατρο στο ημιισόγειο του Χημείου), όταν ακούστηκε ένα παρατεταμένο ουρλιαχτό και από το συνδετήριο διάδρομο μπούκαραν τα Κνατ, δηλαδή δύο ντουζίνες ίσως θολωμένοι οικοδόμοι (καμιά σχέση με φοιτητές εννοείται) κρατώντας τα γνωστά στυλιάρια και κραυγάζοντας άναθρα. Μας έσπρωξαν έξω (δε μπορώ να πω ότι μας χτύπησαν ιδιαίτερα, ίσως γνώριζαν “εκ των έσω” ότι εκεί είμαστε φοιτητές και δεν ήθελαν χημικούς με αίματα εν όψει των επομένων ημερών, και έπιασαν διάφορα επίκαιρα πόστα που οδηγούσαν στα υπόγεια αλλά και στους πάνω ορόφους, ενώ μια μικρή ομάδα έκανε έρευνα στους χώρους του κτηρίου (απόσο ξέρω δεν υπήρχαν χημικοί στους πάνω ορόφους εκείνη την ώρα). Γι αυτό και μίλησα παραπάνω για οργανωμένη στρατιωτική επιχείρηση. Είχαν σαφές σχέδιο, ήξεραν τους χώρους και πού να ψάξουν, και είχαν καθορισμένους ρόλους, ποιοι θα φυλάξουν σε ποια σημεία κλπ. Λίγο αργότερα, όταν ηρέμησαν τα πράγματα, περπάτησα το κτήριο (όταν είπα ότι είμαι μέλος της επιτροπής Β έτους δε μου πρόβαλε κανείς εμπόδιο) αλλά είδα μόνο τους φρουρούς, οι οποίοι έμειναν στις θέσεις τους μέχρι τα ξημερώματα και μετά αποχώρησαν. Υπέθεσα και ακόμα υποθέτω ότι το αρχηγείο και η κυρίως δράση και τα επισόδεια συντελέστηκαν στο Φυσικείο, ενώ σε μας έφτασε ο απόηχος.

Την επόμενη μέρα, αργά το πρωί, μαζεύτηκαν οι φοιτητές, λίγο μουδιασμένοι στην αρχή, και αργότερα εξοργισμένοι. Ήταν μια απολύτως αυθόρμητη αντίδραση, όπως όταν μπαίνει κάποιος στο σπίτι σου και το σπάει χωρίς κανένα λόγο. Θυμάμαι συναδέλφους που πάντα ήταν μετριοπαθείς ή αδιάφοροι προς τις καταλήψεις και το φοιτητικό συνδικαλισμό γενικά να είναι έξαλλοι. Η συνέλευση που ακολούθησε ήταν από τις πιο μαζικές. Με το ζόρι (και με επιμονή του Φώλια) αποσύρθηκε η πρόταση για διαγραφή Μιχαλακάκη από το σύλλογο φοιτητών. Επανεπιβεβαιώθηκε με τεράστια πλειοψηφία η κατάληψη, και βρήκε νέα μαζικότητα. Λίγες μέρες μετά αποσύρθηκε ο 815. Επρόκειτο για μια ολοκληρωτική ήττα της ΚΝΕ (αυτός ήταν ο αντίπαλός μας, κι όχι η κυβέρνηση της ΝΔ).

Ο Βασιλειάδης
Μιλάμε για τον 815, αλλά ξεχνάμε τον Βασιλειάδη. Ο Αινείας Βασιλειάδης, καθηγητής Βιομηχανικής Χημείας, ήταν ο δεύτερος λόγος για τον οποίο έγινε η κατάληψη του Χημικού. Τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν πιο εύκολο να ακυρωθεί ένας νόμος του κράτους παρά να παυθεί ένας καθηγητής πανεπιστημίου. Μετά την απόσυρση του 815, στο χημικό οι καταλήψεις συνεχίστηκαν για κάποιες μέρες με το αίτημα να φύγει ο Βασιλειάδης, αλλά δεν καταφέραμε τίποτα. Ήδη εξάλλου το κίνημα είχε φθαρεί.

Θυμάμαι το Βασιλειάδη να περπατάει στη Σόλωνος κι από πίσω 40-50 φοιτητές να φωνάζουν εν χορώ “αυτός είναι ο Βασιλειάδης” (ούτε υβριστικά συνθήματα ούτε χειρονομίες, αν και το νόημα ήταν σαφές). Λέγαμε μεταξύ μας ότι ο άνθρωπος αυτός θάπρεπε να έχει παραιτηθεί, όσο χοντρόπετσος κι αν ήταν. Θυμηθείτε ότι η αποχουντοποίηση στα πανεπιστήμια ήταν ακόμα ζωντανό σύνθημα. Τελικά ηττηθήκαμε. Η κινητοποίηση ατόνησε κι έληξε άδοξα. Εμφανίστηκαν οι αφίσες με τα πρόβατα, και τα αμφιθέατρα γέμισαν, καθώς όλοι έτρεχαν να κατοχυρώσουν το έτος που κινδύνευαν να χάσουν. Έτσι, ένα σκηνικό νίκης μετατράπηκε σε σκηνικό απόλυτης ήττας επί της ουσίας.

Όχι στην εντατικοποίηση
Το σύνθημα «Όχι στην εντατικοποίηση» κατά τη γνώμη μου ήταν απολύτως λάθος.Υπάρχει βέβαια η δικαιολογία του συνθήματος της ΠΣΚ «πρώτοι στα μαθήματα πρώτοι στον αγώνα». Αυτό το τελευταίο, στις τότε συνθήκες, ήταν ό,τι πιο αντιδραστικό μπορούσε να ακουστεί στο πανεπιστήμιο. Συνοδευόταν από μια πουριτανική ηθική, πχ να έχουμε σταθερούς δεσμούς, να μην ξενυχτάμε πίνοντας γιατί είναι αντιεπαναστατικό, να κάνουμε έρωτα με αποκλειστικό σκοπό την τεκνοποίηση (καλά, αυτό δεν το έλεγαν, αλλά si non e vero, e ben trovato) και άλλα παρόμοια. Έτσι μαγαρίστηκε ένα σύνθημα που βασικά θα έπρεπε να είναι δικό μας. Και από αντίδραση εμείς εξυμνήσαμε την τεμπελιά, τη λούφα, και την κοπάνα. Το σύνθημά μας βρήκε τόσο καλά το στόχο, που έκπληκτοι κάποια στιγμή παρατηρήσαμε ότι το κίνημα (το θριαμβεύον κίνημα) φυλλορροούσε, τα μέλη και στελέχη του το έρριχναν (τι έκπληξη!) στη λούφα και την κοπάνα. Και στις προσωπικές λύσεις, δηλαδή το διάβασμα ή έστω στην κατασκευή σκονακιών για να περάσουμε το έτος.

Η άγρια φυλή υπήρξε για λίγους μήνες ακόμα, αν και ήταν φανερό ότι το κλίμα είχε αλλάξει. Έμειναν προσωπικές σχέσεις, φιλίες και παρέες, αλλά όχι η μαζικότητα και η συσπείρωση. Αρχίσαμε να προσπαθούμε να περάσουμε μαθήματα.

Σας φιλώ όλους
Κώστας Μιχαλάκης

πηγή: kanali.wordpress.com