«Συμπολίτες μου. Ελληνίδες και Έλληνες της Κύπρου. Όσο και αν τα λόγια είναι φτωχά και αδύναμα μπροστά στο μέγεθος της τραγωδίας, οφείλω, τόσο γιατί το επιβάλλει ο Θεσμικός μου ρόλος, όσο και γιατί το επιθυμώ, να κλείνω το γόνυ ενώπιον σας και ταπεινά να απολογηθώ, να σας ζητήσω συγνώμη. Το τι έφταιξε, το ποιοι πρέπει να πληρώσουν-και θα πληρώσουν-σας το υπόσχομαι, είναι ζήτημα της έρευνας και της δικαιοσύνης. Εγώ όμως, προσπαθώντας στο ελάχιστο να εκπληρώσω αυτή την ώρα τον ρόλο μου, οφείλω ως ο πρώτος εν τη τάξη πολίτης, να ζητήσω συγνώμη καθώς, έτσι και αλλιώς, ο Καπετάνιος πάντα είναι αυτός που φέρει την ευθύνη της ανεπάρκειας των αξιωματικών του. Ακόμα, και αν δεν γνώριζε τίποτα, για τις ενέργειες και τις επιλογές που έριξαν το καράβι στα βράχια. Συγνώμη λοιπόν, εκ μέρους της Κυβερνήσεως ολόκληρης και εμού του ιδίου…»

Αυτά φίλες και φίλοι θα ήταν τα λόγια ενός Ηγέτη, που θα επιχειρούσε σε μία τέτοια κρίσιμη ώρα να ενώσει ψυχικά τον τραυματισμένο και προσβεβλημένο λαό του.
Αυτά, θα ήταν τα λόγια που θα λειτουργούσαν ως το εξ’ «ηγεσίας βάλσαμο» που θα ανεδείκνυαν πως υπάρχει κάποιο περίσσευμα ψυχής, ήθους και ηγετικού σθένους.

Που θα μπορούσαν να επιδράσουν ως μια μεγάλη αγκαλιά την ώρα του άφατου πόνου και του ανείπωτου τρόμου.

Αυτά τα λόγια, δεν ήρθαν ποτέ…

Θλιβερή η παρουσία των πολιτικών αυτές τις μέρες.
Θλιβερή πλην όμως άριστη για να προσφέρει τη μέγιστη βοήθεια στην κοινωνία, ώστε εκείνη να τους γυρίσει την πλάτη οριστικά και να τους απαξιώσει όπως τους αξίζει.

Θλιβεροί μοιραίοι και κατάπτυστοι όλοι αυτοί που με την ασύστολη φαφλατολογία τους προσπαθούν να υπερασπιστούν τον ήδη γυμνό βασιλέα.

Αενάως περιδεείς και ανίδεοι βλαχοκόλακες, θυμίζουν καρικατούρες παρηκμασμένων κοιλαράδων συγκλητικών της Ρώμης κατά την πτώση της.

Ποτέ δεν είδαν, ποτέ δεν ήξεραν, ποτέ δεν άκουσαν.

Θλιβεροί Μοιραίοι Κατάπτυστοι και απολύτως Ανάξιοι του λαού που κλήθηκαν να υπηρετήσουν. Ανάξιοι να δέσουν και τα κορδόνια των υποδημάτων ενός οποιουδήποτε νέου ανθρώπου που λαχταρά να πάει μπροστά να σπουδάσει και να γυρίσει στον τόπο του για να δώσει αυτά που έμαθε. Και είναι πολλοί αυτοί οι νέοι στην Κύπρο.

Και οι άλλοι; Γιατί μέχρι τώρα, μιλώ για τους μεν.

Αλλά και οι «δε» είναι ένα θεόρατο Δεν.

Θλιβεροί Μοιραίοι Κατάπτυστοι και απολύτως Ανάξιοι και αυτοί.

Με την ευθέως ανάλογη κενολογία τους, επιχειρούν ως όρνεα να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη από την τραγωδία.

Φορώντας την μάσκα του πένθους και υποκρινόμενοι την οργή αποπνέουν σχεδόν μία ηδονή για τη συμφορά που έλαχε σε αντιπάλους και όχι στους ίδιους.

Μόνο που, θλιβερό, μοιραίο, κατάπτυστο κι’ ανάξιο είναι το κλειστό σύστημα που κυβερνά τον τόπο, μια δράκα νυχτωμένων και οδυνηρά ξεπερασμένων από την εποχή ανθρώπων, ένα σύστημα του οποίου μέρος αναπόσπαστο είναι και οι ίδιοι.

Υπηρέτες σκυφτοί, όλων των αφεντάδων.

Στυλοβάτες της διαχρονικής «Μακαριοκρατίας» που κυβερνά, όπως χαρακτηριστικά είπε ένας αγορητής την Πέμπτη το βράδυ, εκεί, στην Εκκλησία του Δήμου μπροστά από το Προεδρικό Μέγαρο.

Λένε, πως οι λαοί, έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν.
Αλήθεια είναι αυτό, σε μεγάλο βαθμό.
Όμως εδώ στην Κύπρο αυτό-κατά την δική μου εννεαετή εμπειρία- δεν ισχύει πια.

Η κοινωνία, τους έχει προ πολλού ξεπεράσει όλους αυτούς τους Θλιβερούς, Μοιραίους, Κατάπτυστους κι’ αρρωστημένα εμμονικούς, που είτε βλέπουν μπροστά τους μονίμως την ΕΟΚΑ Β’ και την Ελληνική χούντα, είτε από την άλλη μονοπωλούν τον πατριωτισμό, την φιλοπατρία και τον ελληνισμό.

Και οι δύο πλευρές έρχονται από ένα παρελθόν μακρινό, αγκιστρωμένοι σε αυτό και είναι ανίκανοι να οδηγήσουν τον τόπο στο μέλλον που αυτός αξίζει.

Κάθε νύχτα, από την 11η Ιουλίου 2011 οι Πολίτες συγκεντρώνονται έξω από το σπίτι τους.

Γιατί το Προεδρικό Μέγαρο, δικό τους είναι.

Αυτοί και μόνον αυτοί αποφασίζουν τον εκάστοτε ένοικο.
Αυτοί πληρώνουν με τον φόρο τους και τη δουλειά τους τη συντήρηση του.
Αυτοί και μόνον αυτοί, μπορούν να κάνουν έξωση στον ένοικο.

Αυτοί οι Πολίτες, έχουν το δικαίωμα να διεκδικούν την Αξιοπρέπεια τους.
Και το έχουν το δικαίωμα, γιατί οι ίδιοι, είναι Αξιοπρεπείς.
Αξιοπρεπέστατοι, εργατικοί, παραγωγικοί, λογικοί, μετρημένοι, πληγωμένοι, θυμωμένοι και όμως, συγκρατημένοι. Πλην όμως, ευτυχώς, επίμονοι. Γιατί, αυτοί είναι που πήραν στα χέρια τους μία μισή Κύπρο το 74 ολοσχερώς κατεστραμμένη και την έκαναν μία νήσο ευημερίας και ηρεμίας. Με τη δουλειά τους και την παραγωγικότητά τους.

Ας προσέξουν λοιπόν καλά τα όρνεα που επιχειρούν να αποκομίσουν ποταπά πολιτικά οφέλη από την τραγωδία.

Ο κόσμος, έξω από το Προεδρικό, δεν είναι ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ , ΔΗΚΟ, ΕΥΡΩΚΟ, Οικολόγοι ή ΕΛΑΜ.
Είναι η Κύπρος που δουλεύει. Που σπουδάζει. Που φέρνει αποτελέσματα.

Αυτή η Κύπρος, έχει ήδη αναλάβει τις ευθύνες της.

Να τις αναλάβουν τώρα –που είναι ήδη σχεδόν αργά- και αυτοί που θεσμικά τις έχουν. Αλλιώς θα καταλήξουν στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας λίαν συντόμως.

Γιώργος Πήττας
πηγή: tvxs.gr