Η στορία μιας ξεχασμένης αγανακτισμένης γενιάς των 15 χιλιάδων δραχμών το μήνα που περπατάει αγανακτισμένα δίπλα στην γενιά των 500 ευρώ της πλατείας Συντάγματος, και σε όλους τους εξεγερμένους, ενάντια στην πιο παράλογη οικονομική χούντα που αντιμετώπισε ποτέ λαός!

«Κανένας δεν μπορεί να είναι τελείως ελεύθερος, αν όλοι δεν είναι ελεύθεροι. Κανένας δεν μπορεί να θεωρηθεί απολύτως ηθικά τίμιος, αν όλοι γύρω του δεν είναι ευτυχισμένοι»Χ. Σπένσερ

Όταν το 1982 (ένδοξες σοσιαλιστικές εποχές) τελείωνα το σχολείο και ήδη εργαζόμουν (υποαπασχολούμενη από τα 12 για την ακρίβεια) γιατί η μάνα μου είχε πάθει καρκίνο και δεν ξέραμε αν θα ζήσει και ο πατέρας μου είχε πεθάνει αφήνοντάς την χωρίς δουλειά και χωρίς δικό της σπίτι και τότε εκείνη ζήτησε εργασία από το κράτος της Χούντας και εκείνο ως απάντηση της έχωσε στη μούρη ένα χαρτί ορφανοτροφείου για τα τρία της παιδιά, τότε λοιπόν, ο μισθός του κάθε εργαζόμενου ανήλικου ήταν 15 χιλιάδες δραχμές το μήνα με 6ήμερη εργασία κάθε εβδομάδα.

Δούλευα στον Πειραιά σε επισκευές πλοίων στο λογιστήριο, στο βάθος ενός εργοταξίου, μόνη γυναίκα, φορώντας επί 8 ώρες τουλάχιστον μπουφάν με κουκούλα (τύπου lupus) για να αντιμετωπίσω κρύο και υγρασία, όπως τα ποντίκια και τη βρωμιά, και μετά έτρεχα με δύο συγκοινωνίες, λεωφορείο πρώτα και κατόπιν τραίνο, όρθια φυσικά (σαν σε γερμανικό καμιόνι πήχτρα στοιβαγμένους εβραίους που οδεύουν για τα κρεματόρια) και επειδή είχα και ορθοστατική υπόταση κατά καιρούς λιποθυμούσα, και όλα αυτά για να προφτάσω το φροντιστήριο, να δώσω ξανά εξετάσεις στα ΑΕΙ, γιατί τις δύο προηγούμενες χρονιές των εξετάσεων (τότε δίνανε επί 2 συνεχόμενες χρονιές Πανελλήνιες εξετάσεις) η κατάσταση της υγείας της μαμάς μου αλλά και της γιαγιάς μου -που την είχαμε αναγκαστικά για κάποια χρόνια στο σπίτι μετά το εγκεφαλικό, στο σπίτι που ήταν πλέον και επαγγελματική στέγη, όλα αυτά δεν με βοήθησαν καθόλου για να περάσω αφού έπαθα και υπερκόπωση και έπεσα μια μέρα ξερή, στην κυριολεξία κοκαλωμένη, με τα μάτια γυρισμένα, ούρλιαξαν όσοι με είδαν και έτρεχαν τρομαγμένοι εκείνο το βράδυ στην Ομόνοια και φυσικά οι εξετάσεις αναβλήθηκαν για άλλη μια χρονιά, και για άλλη μία… κι ας έλεγαν όλοι οι καθηγητές ότι θα πρεπε νά χα ήδη πετύχει.

Οι γιατροί που από το δημοτικό πάντα όταν χρειαζόταν επισκεπτόμουν μόνη μου, έγραψαν –αυτό μπορούσαν- κάτι χάπια που φυσικά τα πέταξα από το μπαλκόνι, συμβολικά και αμέσως. Χάπια υπερβολικής ψυχοσωματικής κούρασης, κάτι σαν κατάθλιψης, κάτι σαν… απελπισίας τελικά τόσων χρόνων οικογενειακού αγώνα επιβίωσης.

Ένα ταξίδι χιλίων χιλιομέτρων αρχίζει με ένα βήμα. Λάο Τσε

Λες και υπάρχουν χάπια για να γιατρευτείς από την κατάπτωση του… υπερβάλλοντα αγώνα. Ναι, ήμασταν ορφανά, όχι μόνο από τον θάνατο ενός πατέρα που πέθανε από λάθος των γιατρών στα 37του αλλά και από… ψυχικό θάνατο, ουσιαστικής απουσίας, μιας μητέρας που από υπερεργασία και εκείνη σε δύο και τρεις δουλειές έφτανε το βράδυ κατάκοπη ή και καθόλου γιατί δούλευε και εκτός Αθηνών σε επιδείξεις τάπεργουέαρ (το πρώτο πλυντήριο ρούχων το πήρε δώρο ως η καλύτερη πωλήτρια της χρονιάς κάπου το 1975 και η πρώτη τηλεόραση έφτασε στο σπίτι μας μεταχειρισμένη κάπου το 1980) και το μόνο που υποχρεούμαστε όταν την βλέπαμε, εμείς τα τρία -μόνα στο σπίτι!- … αυτοποτιζόμενα ανήλικα (από 4χρονών έως 10) ήταν να τηρούμε κυρίως ησυχία εντατικής μονάδας.

Με λίγα λόγια, όταν η όποια κοινωνία αναγκάζει έναν γονιό να γίνει… ήρωας, αναγκάζει διπλά τα παιδιά του να γίνουν και εκείνα ήρωες!

Μία είναι η απόδειξη του «μπορώ»: το «κάνω». Marie Eschenbach

Τα βγαλα πάλι πέρα μόνη μου. Πήρα την απόφαση ότι ή θα πέσω από το μπαλκόνι, ή θα βρω τη… λύση στο αδιέξοδο, αναγκάστηκα με το ζόρι να πάω σε ειδικό να μου δώσει τα «εργαλεία» του γι αυτή την επίπονη «δουλειά» και με την σωστή αξιοποίηση και μεγάλη προσπάθεια που χρειάζεται η αυτογνωσία, έψαξα και την βρήκα: Λύση, για το ότι δεν υπάρχει κανείς να βοηθήσει ούτε να κατανοήσει. Λύση για το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Λύση για το «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος». Γιατί αν δεν έχεις έναν τουλάχιστον γονιό να σου δώσει έστω κάποια βασικά εφόδια ζωής, πρέπει να σηκώσεις τα μανίκια, να κόψεις το λαιμό σου και να τα καταφέρεις μόνος σου αλλιώς σκάσε από τώρα να τελειώνουμε.

Κανείς δεν αξίζει να επαινεθεί για την καλοσύνη του αν δεν έχει τη δύναμη να είναι κακός. Κάθε άλλη καλοσύνη είναι συνήθως οκνηρία και αδύναμη θέληση. Λα Ροσφουκώ

Κι έτσι, όταν αργότερα έμαθα ότι το κράτος είχε βγάλει έναν νόμο (τον περιβόητο του Πεπονή) με τον οποίο και ένα παιδί από κάθε μονογονεϊκή πολύτεκνη οικογένεια διοριζόταν στο δημόσιο και η μάνα μου παρακαλούσε να πάω να καταθέσω τα χαρτιά, εγώ τα πήρα και τα έκανα κομματάκια. Μονιμότητα μόνο στους τάφους, είπα!

Το μόνο που ήθελα στη ζωή μου, ήταν τουλάχιστον να κάνω μια δουλειά δημιουργική. Δεν με ενδιέφερε να βρω κάποιον να με πάρει στις πλάτες του, δεν με ενδιέφερε να βολευτώ, παρόλο που ήμουν ένας από εκείνους που δια νόμου, μου δινόταν το δικαίωμα. Όμως, ήδη το αίμα μου στράγγιζε για να περπατάω με ψηλά το κεφάλι και δεν θα πήγαινα σε μια… υπηρεσία να το βάλω στο ντορβά, να το θυσιάσω στο βωμό της οικονομικής… ασφάλειας.

Αντ’ αυτού άλλαξα παραπάνω από 50 δουλειές μέχρι να βρω εκείνην που τελικά διάλεξα να με χαρακτηρίζει να λέω ΕΙΜΑΙ αυτό…, και όχι ΚΑΝΩ αυτό… και συγχρόνως σπούδαζα, διάβαζα, αναρωτιόμουν, έστυβα το κεφάλι μου, αγωνιούσα κυρίως για όσους αναγκάζονται να υποφέρουν ενώ δεν φταίνε σε τίποτα!

Γι αυτούς ΑΚΡΙΒΩΣ διάλεξα να ζω, γι' αυτούς εργάζομαι, διότι η ζωή δεν αξίζει αν δεν είσαι άνθρωπος με ελεύθερη (όπου ελευθερία βλ. ευθύνη επιλογών!) ψυχή, πνεύμα και σώμα, αν δηλαδή δεν μπορείς να ονειρεύεσαι... και να βλέπεις κάποια από τα βασικά τουλάχιστον όνειρά σου, να γίνονται πραγματικότητα, αν δεν μπορείς να παίρνεις θέση σε κάθε τι που σε αφορά και να αγωνίζεσαι γι αυτό μέχρι να το καταφέρεις.

Η εξουσία έχει την τάση να διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα. Λόρδος Acton,1834-1902, Άγγλος ιστορικός

Έζησα όπως αρκετοί σε αυτόν τον τόπο (και ας μην είναι από τους χειρότερους του πλανήτη) με εκατοντάδες ανισότητες και αδικίες, τον παραλογισμό του σοσιαλιστικού παντοφλοΠασόκ που έσυρε τους Έλληνες στους καναπέδες με το τηλεκοντρόλ στο χέρι να χουχουλιάζουν με ξένα λεφτά, να βυζαίνουν το αίμα του μόχθου της μειοψηφίας του λαού (βλ. τα λεφτά του κράτους) και τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ξεκάνοντας απ’ άκρη σε άκρη όλο τον ελληνικό αγροτικό πλούτο, όλη την ψυχή της Ελλάδας, σε μίζες και σε πακετάκια, ξεκληρίζοντας συγχρόνως και τον όποιο συνδικαλισμό (Η ελληνική κοινωνία έχει 600 δις ευρώ στις τράπεζες της Ελβετίας, το διπλάσιο σήμερα από το ποσόν του αίσχιστου χρέους που μας φόρτωσαν!).

Φυσικά πολύ πιο πριν είχα ζήσει κάποια χρόνια αρκετά για να καταλάβω και τον εγκληματικό παραλογισμό της χούντας που βίαζε με φασιστική εξουσία τους έλληνες να ζουν στην πιο εφιαλτική σκηνή… μπιγκ μπράδερ που μπορεί να βιώσει λαός, φυλακισμένοι, κακοποιημένοι και ει δυνατόν πεταμένοι σαν κούκλες που τέλειωσαν οι μπαταρίες τους.

Έζησα και τη μεταπολιτευτική Δεξιά αμέσως μετά ή αρκετά μετά, να χαϊδεύει ξεδιάντροπα τα πλούσια παιδιά της και να… φτύνει τα όποια φτωχούλια τής… απέναντι γειτονιάς, ενώ απομυζούσε επίσης αλά πασόκ, τα χρήματα του κράτους έως την τελευταία ρανίδα! Περιμένουν… πολλοί ελβετικοί λογαριασμοί που υπάρχει δυνατότητα να αποδειχτεί εάν το αποφασίσουμε τώρα στο Σύνταγμα…!

Ας μην αναφερθούμε και στα απομεινάρια της χουντικής νοοτροπίας… της βίας (η μεγαλύτερη εξάρτηση στον πλανήτη) σε όλες της τις μορφές. Γιατί οικονομική χούντα και βία είναι αυτό που ζούμε! Πόλεμος είναι. Ή με τους… αγανακτισμένους του συντάγματος, ή με τους… Γερμανούς. Διαλέγουμε!

«Σε μια ιεραρχία, κάθε μέλος τείνει να ανέλθει μέχρι το επίπεδο της ανικανότητάς του» Laurence J Peter

Έζησα επίσης και την βουλιμία του λάιφστάιλ, τον παραλογισμό της δηθενιάς, την κατ’ επίφασιν «θετική ενέργεια», της επιφανειακίλας, της «ωραίας ατμόσφαιρας» που με τίποτα δεν τους την χαλούσες γιατί όλοι ζούσαν τον χαζομύθο τους, αλλά και της μοστρίλας, της διαφημισίλας, της επιτυχιίλας και της γκαμουρίλας.

Ξεφτύλισαν τη λέξη εργασία με τα μαφιοζιλίκια των φαμελιών τους, τη λέξη ανθρωπιά με την υποκρισία του ιξ… (προσθέστε γαλλοβλαχέ προφορά) «ευ ζην», τη λέξη οικογένεια με την ασχετοσύνη και την απαξίωση για το τι σημαίνουν οι όποιες σχέσεις με τους άλλους και κυρίως με τον εαυτό τους, τη λέξη αγάπη με την ψυχική αναπηρία τους να αισθανθούν.

Οι ακαταλαβίστικες τέχνες του…. κουκουλώματος άνθισαν, οι νταβατζιδοτέχνες της νομιμοποίησης της κλεψιάς κορυφώθηκαν, οι καραμελοτέχνες της απληστίας και του κέρδους δοξάστηκαν! Τα δύο φύλλα εκφυλίστηκαν εξ ορισμού: Ειδικά η θηλυκότητα πουλήθηκε όσο δεν έχει πουληθεί ακόμη και στα πιο υπανάπτυκτα κράτη και η αρρενωπότητα έχασε την όποια υπόστασή της με τεχνικές απερίγραπτης κεκαλυμμένης αρσενικής πορνείας. Όλα για ξεπούλημα! Περιττές οι λεπτομέρειες…

Η ζωή είναι κωμωδία γι’ αυτούς που σκέφτονται και τραγωδία γι’ αυτούς που αισθάνονται. Horace Walpole

Και πάμε τώρα στον περίφημο ιδιωτικό τομέα εργασίας: Με την αγωνία της απόλυσης καθημερινά, οι περισσότεροι εργαζόμενοι, ξέχασαν τι θα πει οκτάωρο για να επιβιώσουν, ξέχασαν τι θα πει διακοπές, ξέχασαν τι θα πει προσωπική ζωή, ξέχασαν τι θα πει δικαιώματα, διεκδίκηση.

Επί 30 χρόνια κατέθεσα τα πάντα στο βωμό της δουλείας, εφόσον για να μπορείς να συντηρείς ένα σπίτι μόνος σου, σήμαινε από τότε!.. να «εργάζεσαι» σαν είλωτας σε πάνω από μία δουλειές, πολλές φορές και σε τρεις! Και να τρέχεις μόνος σου στις όποιες διαδηλώσεις αγανάκτησης, αλλά και γενικά σε ότι υπήρχε νόημα…! 30 χρόνια πολιτικής και πολιτιστικής μοναξιάς της όποιας ουσίας!

Η γενιά των 700 και των 500 ευρω δεν φύτρωσε ξαφνικά! Υπάρχει εδώ και δεκαετίες! Θυσία τα πάντα για την επιβίωση! Το μόνο που κατάφερα ήταν να κάνω τη δουλειά που είχα διαλέξει. Το πλήρωσα ακριβά, γιατί κι αυτή την εργασία για να την εξασκήσω έδωσα όλο τον ελεύθερο προσωπικό χρόνο μου και πλήρωσα ακόμη κι από την τσέπη μου για να την κάνω με ψυχή και καρδιά, αφού ποτέ δεν με ενδιέφερε το χρήμα και οι καρέκλες και το συμφεροντολογίκι. Το μοναδικό που προσπαθούσα ήταν να νιώθω ότι κάνω κάτι για την κοινωνία και για μένα και να βλέπω τον εαυτό μου κάθε πρωί στον καθρέφτη και να τον αναγνωρίζω!

Ευτυχία δεν είναι να κάνεις πάντα αυτό που θέλεις, αλλά να θέλεις πάντα αυτό που κάνεις. Λέων Τολστόι

Δεν συμβιβάστηκα ποτέ με το αίσχιστο σύστημα, δεν ψήφισα ποτέ κανέναν από εκείνους που φιγουράρουν ακόμη και τώρα στα έδρανα της κομματοκρατορίας της βουλής (ενώ και ένα πεντάχρονο ξέρει τι ευθύνες τους βαραίνουν) δεν πίστεψα ούτε για ένα λεπτό, όχι έναν, αλλά ούτε μισό από τους 300 που μας κατρακύλησαν στο μνημόνιο, στο δουνουτού, την τρόικα, το μη αναστρέψιμο ξεπάστρεμα της χώρας!

Πάντα διαμαρτυρόμουν με κάθε ευκαιρία, παντού, χωρίς να σκέφτομαι τις συνέπειες. Κι όταν έσκασε η φούσκα του αίσχους (που το γνωρίζαν κιόλας από το 2002, αλλά κοίταγαν πρώτα να… τιγκάρουνε κοιλιές από το «μεγάλο φαγοπότι» του 2004!) όταν το χαμόγελο έφυγε από τα χείλια των περισσότερων, τότε αγωνιούσα επιτέλους να ανακαλύψω κάποιες έστω κοινές κραυγές αγανάκτησης!

Μετά από 30 χρόνια πανηγυριού, πλιάτσικου ζωής και ψυχής, υποτίμησης πολιτισμού και πνεύματος, στο βωμό της καλοπέρασης των περισσότερων εξυπνοπονηρούληδων ανεγκέφαλων, περίμενα –με το χειρότερο σενάριο- να βγουν κάποιοι άνθρωποι της διανόησης ή της τέχνης… να μιλήσουν. Αδίκως! Ελάχιστοι οι μη βολεμένοι! Ας είναι καλά και αυτοί. Μύγες στο γάλα.

Και βέβαια, να μην ξεχάσουμε και την αριστερά που σε όλο αυτό το μακελειό δεν έκανε τίποτε αξιοσημείωτο! Ο κόσμος περίμενε, ήλπιζε κάτι τουλάχιστον από εκείνους που τους βαραίνει η… πολύτιμη κληρονομιά… Που έχουν να δώσουν λόγο σε κάποιους που σάπισαν στις φυλακές και στις εξορίες. Αλλά τίποτε. Γι αυτό έχουν ίσως την μεγαλύτερη ευθύνη για όλη την απάθεια τους σε αυτό το αίσχος! Γιατί έσβησαν και το τελευταίο φως στο τούνελ με την απραγία τους! Και μείναμε όλοι στο σκοτάδι με μόνα τα κεριά της όποιας ψυχής τους περίσσεψε!

Είμαι ένας από εκείνους που βιώνουν την κρίση… από τότε που γεννήθηκαν! Κι αυτό το δικό μου τρεμάμενο κεράκι το κρατάω άσβηστο από τότε… φυλαγμένο στα μάτια μου από παιδί.

Γιατί όσο δύσκολα κι αν έζησα δεν έγινα μεταμφιεσμένος… δράκουλας να πίνω τη ζωή άλλων συνανθρώπων μου για να επιβιώσω.

Δεν ξεπούλησα αυτό το παιδί που ήθελε μια καλύτερη ζωή.

Και γι αυτό το παιδί και για όλα τα παιδιά είμαι έτοιμη πλέον να φτάσω μέχρις εσχάτων! Και δεν είμαι μόνο εγώ. Είναι όλοι εκείνοι που… φύλαγα κάθε λεπτό μέσα στο βλέμμα του τόσα χρόνια! Εκατοντάδες χιλιάδες. Εύχομαι εκατομμύρια.

Η πράξη είναι ατομική, η ευθύνη συλλογική. Σιμόν Βίζενταλ

«Οι άνθρωποι από τότε που άρχισαν να κάνουν πραγματικότητα τις φαντασιώσεις τους, σκότωσαν τα όνειρά τους!»… επαναλαμβάνει αυτό το παιδί κάθε παιδί! και αγανακτεί εκτός ορίων πλέον!

Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανένας δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του. Λέων Τολστόι

Δεν φάγαμε, δεν κλέψαμε, δεν βγήκαμε στο σφυρί, δεν διαλαλήσαμε έκπτωση σε καμία αξία μας, ούτε ψυχική, ούτε ανθρώπινη, ούτε πολιτιστική, ούτε κοινωνική! Κυρίως; Δεν χρωστάμε σε κανέναν, ούτε χρέος ούτε απαντήσεις για το που ήμασταν ως αγανακτισμένοι τόσα χρόνια!

Ζούσαμε δίπλα τους, και κανείς δεν έπαιρνε χαμπάρι, στα «ουρλιαχτά» της αηδίας μας για το φεστιβάλ μάσας που είχε στηθεί στις πλάτες μας, στην αγωνία όσων υπέφεραν ή αγωνιζόταν να επιβιώσουν χωρίς να πάρουν ούτε ένα φράγκο από την τσέπη κανενός κι έδιναν από πάνω! Γιατί οι έλληνες που είναι αυτή τη στιγμή αγανακτισμένοι, είναι κυρίως εκείνοι που έδιναν στην εφορία από τον λιγοστό μισθό τους, που έδιναν στα ασφαλιστικά ταμεία από το υστέρημά τους, που έδιναν, έδιναν, έδιναν, και ποτέ δεν πήραν ούτε και προβλέπεται… ούτε για τους ίδιους ούτε για τα παιδιά τους ούτε για τα εγγόνια τους που δεν έχουν που την κεφαλή κλίναι!

Μην αναρωτιέστε, λοιπόν, που ήμασταν όλοι εμείς οι αγανακτισμένοι τόσα χρόνια! Αναρωτηθείτε που ήσασταν ΕΣΕΙΣ τόσο καιρό και δεν… ξεστραβωνόσασταν για να μας δείτε!

Εύχομαι να σας δώσουμε να καταλάβετε με αποτέλεσμα! τι σημαίνει να είσαι εκ γενετής αγανακτισμένος και τι συμβαίνει όταν η αγανάκτηση μεταμορφώνεται σε δημιουργική δράση με άμεση δημοκρατία, με… λογισμό και μ’ όνειρο!

Αν κάποιοι δεν το έχετε καταλάβει, στις 15 του μήνα ερχόμαστε στη Βουλή να απαιτήσουμε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ των πολιτών!

Και δεν υπάρχει τίποτε άλλο να κάνουμε πιο σοβαρό! Και δεν είμαι ένας από αυτούς που το βλέπουν ρομαντικά! Έχουμε ζήσει πάρα πολλοί από εμάς Πολυτεχνεία, πορείες, πολιτικούς αγώνες, ακτιβιστικές δράσεις, κοινόβια, ερασιτεχνικές καλλιτεχνικές ομάδες, περιβαλλοντολογικές, τα παντα! Δεν έχουμε ανάγκη να λέμε αύριο ιστοριούλες στους νέους, για έναν ξεσηκωμό που δεν έγινε τίποτα στο τέλος! Αλλά να καταλάβουμε την ευθύνη που έχουμε αυτή τη στιγμή για να μην πάει χαμένος όλος αυτός ο αγώνας των ελλήνων, γιατί έρχονται χειρότερες μέρες, άνθρωποι ήδη υποφέρουν, παιδιά μένουν ορφανά από πατεράδες που αυτοκτονούν καθημερινά κι ας μην τους βγάζουν τα κανάλια στο φως! Και πάμε ολοταχώς και για στάση πληρώμών!

Γι αυτό πρέπει να προσέξουμε ώστε ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ! Μη λένε όλοι από την μεριά τους: «Εγώ έγραψα αυτά τα βιβλία, εγώ δημιούργησα αυτά τα τραγούδια, εγώ αγωνίστηκα εκεί, τα έχω πει όλα, τι άλλο να κάνω; Έκανα τόσα… ΤΙ ΑΛΛΟ ΠΙΑ ΝΑ ΚΑΝΩ; Ας κοιμηθώ ήσυχος!»

Ότι κι αν έκανε ο καθένας, μέχρι στιγμής, καλό είναι και μπράβο, αλλά αυτή την Κυριακη, στις 14 και στις 15 που θα πάμε στη Βουλή να απαιτήσουμε Δημοκρατία πολιτών, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ εκεί. ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ για μένα, θα πρέπει να είναι μαζί και όλοι οι επώνυμοι, όλες οι αναγνωρίσιμες προσωπικότητες, άνθρωποι της διανόησης, των επιστημών, των γραμμάτων και των τεχνών, αλλά και από όλους τους χώρους, άνθρωποι που δεν είναι εξαρτημένοι από το υπάρχον σύστημα και μπορούν ακόμη να αγωνίζονται, να μιλάνε και να λέγονται ΠΟΛΙΤΕΣ της χώρας!

Τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια ιδέα που έχει έρθει η ώρα της. Βίκτωρ Ουγκώ


Ανωνυμη
πηγή; tvxs.gr