Ήταν Νοέμβριος του 1946 όταν οι παράγοντες τεσσάρων σωματείων του Αιγάλεω, με πρωτεργάτες τους αείμνηστους πια Δημήτρη Χανιώτη και Γιώργο Αρώνη αποφάσισαν να προχωρήσουν σε μία ποδοσφαιρική συγχώνευση, από την οποία προέκυψε ο ιστορικός Αιγάλεω Α.Ο.
Η αθλητική «μαγιά» στην περιοχή προϋπήρχε. Οι σπόροι της είχαν γεννήσει, μέσα από τις στάχτες της μικρασιατικής καταστροφής δυο δεκαετίες νωρίτερα και από ενέργειες των δύο προαναφερομένων, την Αθλητική Ένωση Ιεραπόλεως (στα 1931) ως ανάμνηση της «ιερής» καταγωγής των προσφύγων που κατέφθασαν και εγκαταστάθηκαν εδώ κατά εκατοντάδες στη δεκαετία του '20 διαμορφώνοντας τους πρώτους οικισμούς σε έναν χώρο ο οποίος μέχρι τότε φιλοξενούσε μόνο μερικές δεκάδες εργατών του Πυριτιδοποιείου.
Η εξίσου ιστορική ομάδα της Αθλητικής Ενώσεως Πυριτιδοποιείου (1926) ήταν ο δεύτερος κρίκος της συγχώνευσης, η οποία μαζί με τα ανεξάρτητα σωματεία του Φοίνικα (1942) και της Ενώσεως Αγίου Σπυρίδωνα οδήγησε στη δημιουργία του νέου συλλόγου, που ενσάρκωνε τις ελπίδες των 40.000 κατοίκων του Αιγάλεω για μια καλύτερη ζωή σε εκείνα τα «πέτρινα» από κάθε άποψη χρόνια.
Το Δεκέμβριο του 1947 ολοκληρώθηκε και τυπικά το θέμα της συγχώνευσης, όταν μετά από γενική συνέλευση των τότε μελών της ΑΕ Ιεραπόλεως αποφασίσθηκε να προσχωρήσει το σωματείο στην ΑΕ Πυριτιδοποιείου, που από τον περασμένο Νοέμβριο είχε πια μετονομασθεί επίσημα σε «ΑΙΓΑΛΕΩ ΑΟ», αποκτώντας έτσι όλα τα δικαιώματα (ιδρυτικούς τίτλους, σφραγίδα, μητρώο κ.λ.π.) των προκατόχων της.
Το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο της ομάδας μας απάρτιζαν οι Γεώργιος Μαρτίνης (πρόεδρος), Δ. Διονυσόπουλος και Ν. Μελέας (αντιπρόεδροι), Γ. Δούκας (γενικός γραμματέας), Χ. Μπαντούνας (ταμίας), Γ. Βούρτσης (γενικός αρχηγός). Π. Ιωαννίδης (έφορος) και Γ. Ασλανίδης, Γ. Αρώνης, Γ. Καράγιωργος, Θ. Μπάλδος, Μαγκουνής, Γεωργιάδης (μέλη).
Οι πρώτοι ποδοσφαιριστές προέρχονταν από τον βασικό «κορμό» της Ιεραπόλεως καθώς και επίλεκτα στελέχη των υπολοίπων τριών ομάδων. Ήταν μεταξύ άλλων, οι σπουδαίοι Παπαθανασίου, Ανανιάδης, Μαντικόπουλος, Δημοσθενιάδης, Φοντάνας, Αρώνης, Λυρόπουλος, Αλέκος Κοτσάκης, Μίχος, Γλεούδης, Τελάλης, Στέλιος και Γιώργος Τριανταφυλλίδης.
Ανερχόμενη δύναμη...
- Με πρώτο προπονητή το Μίμη Σέλτσικα, το Αιγάλεω αγωνίσθηκε στη Γ' τοπική Αθηναϊκή κατηγορία, έως το 1948, όταν και κέρδισε την πρώτη προαγωγή της ιστορίας του κατακτώντας πανηγυρικά το πρωτάθλημα με 11 νίκες, μία ισοπαλία και μόλις μία ήττα στους 13 μονούς αγώνες που διεξήχθησαν.
Δύο χρόνια αργότερα η ομάδα φθάνει σε δεύτερη άνοδο, καθώς στις 11 Ιουνίου του 1950 υπερισχύει με σκορ 2-0 της ΑΕ Χαλανδρίου σε αγώνα κατάταξης στη Ριζούπολη και έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει την προαγωγή της στη μεγάλη Αθηναϊκή κατηγορία, με αντίπαλο τον Απόλλωνα Αθηνών σε αγώνα «διαβαθμίσεως». Έπειτα από δύο παιχνίδια που δόθηκαν μεταξύ των δύο ομάδων, στις 12 και 16 Ιουλίου του 1950 (3-3 και 4-0 υπέρ της «ελαφράς ταξιαρχίας»), το Αιγάλεω τοποθετήθηκε στη νεοσύστατη Α2 κατηγορία Αθηνών. Στα ιστορικά εκείνα ματς είχαν αγωνιστεί οι θρυλικοί Παπαθανασίου, Γεωργιάδης, Λιοσάτος, Αλεξίου, Μπλάνας, Τούσης, Νικηταράς, Τάκης Αρώνης, Γιουλντούρης, Γ. Τριανταφυλλίδης, Ρουμελιώτης και Β. Χωριανόπουλος.
Η επόμενη τετραετία σηματοδοτείται από τις προσπάθειες του νέου προπονητή Τρύφωνα Τζανετή να χτίσει μια νεανική και τεχνική ομάδα ικανή να πρωταγωνιστήσει και να στοχεύσει ακόμη ψηλότερα. Στις γραφικές «λαμαρίνες» ανδρώθηκε τότε ποδοσφαιρικά μια ολόκληρη φουρνιά αυθεντικών ταλέντων που σύντομα θα υποχρέωναν το πανελλήνιο να ασχοληθεί μαζί τους! Ο Αντώνης Λιβανός, ο Μιχάλης Ιωσηφόγλου, ο Νίκος Μπαϊρακτάρης, ο Γιάννης Μαρδίτσης, ο Κόλλιας, ο Μπαλαξίδης, ο Ζουμπούλης, ο Χρήστος Αντύπας, ο Σάββας Παπάζογλου, ο Μίλτος Παπαποστόλου, ο Στέφανος Χατζητσοπάνης, ο Παντελής Τσάπος, ο Γρηγόρης Αποστολίδης, ο Δημήτρης Γράφας, ο Λάκης Μαραμενίδης, ήταν μόνο μερικά από τα ονόματα των παικτών που αναδείχθηκαν μέσα από τις τάξεις του σωματείου εκείνη την εποχή, διαδεχόμενοι τους παλαιότερους άσσους (Καραμπαλίκη κ.α.).
Το 1954 παρουσιάσθηκε η μεγάλη πρόκληση. Το Αιγάλεω κατέκτησε τον τίτλο της Α2 Αθηνών και είχε τη δυνατότητα να προκριθεί (πάλι μέσω διαβαθμίσεως), στην κορυφαία κατηγορία του Αθηναϊκού ποδοσφαίρου!
Ο απόηχος των δύο συγκλονιστικών αναμετρήσεων που έλαβαν τότε χώρα (πριν από 50 δηλαδή ολόκληρα χρόνια) μεταξύ του Αιγάλεω και του Αστέρα Αθηνών στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, δεν μπορεί παρά να έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στη μνήμη όσων Αιγαλεωτών τα παρακολούθησαν και βρίσκονται φυσικά ακόμα στη ζωή.
Και αυτό γιατί στο δεύτερο από τα παιχνίδια εκείνα (το πρώτο ματς στις 2 Ιουνίου είχε λήξει ισόπαλο 1-1 και η σύγκρουση επαναλήφθηκε μία εβδομάδα αργότερα) σημειώθηκε ένα πρωτοφανές διαιτητικό «όργιο» εις βάρος της ομάδας μας, που οδήγησε έπειτα από διαμαρτυρίες μηνών στη δικαίωση και την συμμετοχή του Αιγάλεω στην Α' κατηγορία της ΕΠΣ Αθηνών!
Με τον Τζανετή κυρίως στο τιμόνι του, ο σύλλογος μας πέτυχε ανεπανάληπτες επιτυχίες και την πενταετία που ακολούθησε (1955-59), αν συνεκτιμηθεί το γεγονός ότι αναγκαζόταν να δίνει όλους τους αγώνες του στις έδρες των πανίσχυρων αντιπάλων Παναθηναϊκού, ΑΕΚ, Πανιωνίου, Απόλλωνα αφού το μικρό γήπεδο της πόλης μας δεν τηρούσε τις απαραίτητες προδιαγραφές.
Το βάπτισμα του πυρός και η χρυσή δεκαετία...
- Στα 1959 αποφασίσθηκε να καθιερωθεί πρωτάθλημα Εθνικής Κατηγορίας, αλλά το Αιγάλεω αναγκάσθηκε να παραμείνει στην τοπική διοργάνωση, παρά το ότι είχε τερματίσει στην πέμπτη θέση της τελικής κατάταξης και παρά τις έντονες προσπάθειες του νέου του προέδρου Ιωάννη Τρέσσου, που υποστήριζε δικαίως στα αρμόδια όργανα ότι η Ένωση Αθηνών δικαιούταν να εκπροσωπηθεί με περισσότερες των τεσσάρων ομάδες στη νεοσύστατη Α' Εθνική.
Όμως τελικά η «χρυσή» στιγμή δεν άργησε. Με οδηγό το Γιώργο Μάγειρα, το Αιγάλεω των Ντουντούμη, Σπ. Τσικνάκου, Εμ. Κανελλόπουλου, Καραβοκυράκου, Εμ. και Παντ. Τσάπου, Κουλίδη, Γιαφάλογλου, Χατζημιχαήλ, Χανιώτη, Ματάκη αλλά και των υπόλοιπων παλαιότερων άσσων, δίνει σάρκα και οστά στο όραμα της ανόδου στη μεγάλη κατηγορία, δεκαπέντε χρόνια μετά την ίδρυσή του (1961).
Κατακτά κατά σειρά το τοπικό πρωτάθλημα της ΕΠΣΑ, τον τίτλο στον προκριματικό όμιλο τύπου Β' Εθνικής και την πρώτη θέση στο «τουρνουά πρωταθλητριών ομάδων Β' Εθνικής» και εισέρχεται με το σπαθί του στα μεγάλα σαλόνια του ποδοσφαίρου μας!
Ακολουθεί μία «αναγνωριστική» πρώτη τριετία συμμετοχής (1962-64), μία σύντομη παρένθεση (1965) και η «χρυσή δεκαετία» (1966-75) που καθιέρωσε το «Σίτι» του αείμνηστου Γιώργου Ζαμπέτα στη συνείδηση όλης της ποδοσφαιρικής Ελλάδας, ως μία από τις ισχυρότερες αγωνιστικές παρουσίες.
Παρά τα συχνά διοικητικά προβλήματα αυτής της περιόδου με την εναλλαγή αρκετών προέδρων (Αλέκος Σταυρόπουλος, Δημήτρης Τουσμάνωφ, Δημήτρης Χανιώτης, Νικόλαος Μίχος, Κυριάκος Μαρκίδης, Αθανάσιος Ελευθεριάδης, Γεώργιος Δαλακούρας, Ιωάννης Γαρδεράκης κ.α.) οι άσσοι του Αιγάλεω σημείωσαν εκπληκτικές επιτυχίες, αφού από το 1968 είχαν και τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν τη νεόδμητη φυσική έδρα του συλλόγου, το Δημοτικό μας Στάδιο (σήμερα «Σταύρος Μαυροθαλασσίτης» εις μνήμην του δημάρχου που τόσο πολύ μόχθησε για την πόλη και την ομάδα της).
Προπονητές πέρασαν πολλοί επίσης (και ικανοί) όλο αυτό το διάστημα Το 1965 με τον Ούγγρο Ρέϊνερ το Αιγάλεω φθάνει για πρώτη φορά έως τα προημιτελικά του κυπέλλου Ελλάδας, το 1966 με τους Χούμη και Μπαϊρακτάρη τερματίζει στην 9η θέση, πραγματοποιώντας μια ελπιδοφόρα επάνοδο ύστερα από τον υποβιβασμό του 1964 και την κατάκτηση του τίτλου στη Β' Εθνική που ακολούθησε. Το 1969 με τον Θανάση («Κίνλεϋ») Σούλη είναι έβδομο και κερδίζει την συμμετοχή του στο Βαλκανικό Κύπελλο ποδοσφαίρου (με αντιπάλους σε όμιλο την Τουρκική Εσκή-Σεχίρ και τη Βουλγαρική Μπερόε τις οποίες αντιμετώπισε από το Μάρτιο έως τον Αύγουστο του 1970), το 1970 προκρίνεται στα ημιτελικά του κυπέλλου, όπου ηττάται δύσκολα με 1-0 από τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα και το 1970-71 φθάνει στον κολοφώνα των (έως τότε) διακρίσεων με τεχνικό τον Αλέξι Πέτροβιτς. Τερματίζει στην τέταρτη θέση της βαθμολογίας, μια πρωτόγνωρη επιτυχία για τη δυτική εργατούπολη της Αθήνας!
Η επόμενη τριετία χαρακτηρίσθηκε από αγωνιστική σταθερότητα. Το 1974 μάλιστα το Αιγάλεω συμμετέχει για τρίτη φορά στα προημιτελικά του κυπέλλου, όμως την περίοδο 1974-75 μία ατυχής ανανέωση στο έμψυχο δυναμικό που επιχείρησε βεβιασμένα ο προπονητής Μίλτος Παπαποστόλου αλλά και μια ανερμάτιστη αναδιάρθρωση στο πρωτάθλημα που εφάρμοσε η αθλητική ηγεσία, οδήγησαν στον υποβιβασμό.
Οι σπουδαιότεροι ποδοσφαιριστές που πρωταγωνίστησαν με τη φανέλα της ομάδας μας το διάστημα αυτό των μεγάλων επιτυχιών ήταν οι Τζέκος Μπαλλαρίνης, Διαμαντόπουλος, Νίκος Πανουσάκης, Εξωμανίδης, Μαρκόπουλος, Φακής, Τεπελένης, Αδίκογλου, Αναστόπουλος, Αργυρίου, Ρουμπάνης, Απόστολος Πανάκης, Γρίμμας, Νίκος Τσιαμπουρής, Σταύρος Μακρής, Βίκτωρ Μητρόπουλος, Λυκουρίνος, Γιαννακόπουλος, Κυριακίδης, Πουπάκης, Λάρδας, Μπάμπης Σταυρόπουλος, Χρυσοστόμου, Ιορδάνου, Τσαλαμάγκας, Ζαντέρογλου, Φραγκίσκος Μαρτίνος και Μιχάλης Κωνσταντίνου.
Ακολούθησε μία διετία στη Β' Εθνική, η λήξη της οποίας επανέφερε το Αιγάλεω στη μεγάλη κατηγορία. Το 1977 με πρόεδρο το Γιώργο Καραμπατέα (που είχε διαδεχθεί το Χρήστο Κανελλόπουλο), τεχνικό τον αείμνηστο Λάμπη Σεραφείδη και έπειτα από σκληρή μονομαχία με την Κόρινθο, η ομάδα μας κατακτά για τρίτη φορά τον τίτλο της κατηγορίας και ανεβαίνει πάλι στην Α' Εθνική έχοντας ως νέους πρωταγωνιστές και τους Χάσταλη, Συρίγο, Μυλωνά, Βενέτη, Τριπολιτσιώτη, Πιλάβη, Πηγαδίτη, Αξιώτη, Λαλούση, Τρουμπούκη, Κώστα και Γιάννη Τσίκα, Αναστασιάδη, Ρεμούνδο, Δαμιανίδη, Δημήτρη Παπαϊωάννου.
Τελευταίες αναλαμπές και φθίνουσα πορεία...
- Η διετία 1978-79 χαρακτηρίσθηκε από μέτρια αποτελέσματα και μία αίσθηση πως η αγαπημένη μας ομάδα βάδιζε αργά αλλά σταθερά προς την παρακμή. Παρά την προσθήκη των περίφημων Χατζησκουλίδη, Χρήστου Κωνσταντόπουλου και τη βοήθεια των έμπειρων Τσιρογιάννη, Βάγγη, Ρόας, Φοράκη αλλά και του ταλαντούχου Παναγιώτη Κατσικογιάννη, το 1979 σημειώθηκε ο δεύτερος υποβιβασμός από τη μεγάλη κατηγορία, ακολούθησε τετραετής παραμονή στο νότιο όμιλο της Β' Εθνικής, με το Αιγάλεω να πραγματοποιεί ουσιαστικά μόνο σε μία από τις τρεις πρώτες περιόδους (1980-81) πορεία πρωταθλητού (όταν και απώλεσε τον τίτλο με προπονητή τον Ανδρέα Σταματιάδη, χάνοντας 1-0 από τη Ρόδο σε αγώνα μπαράζ στο Ηράκλειο της Κρήτης) αλλά το 1983 το «Σίτι» έχοντας πρόεδρο το Βίκτωρα Μητρόπουλο κατάφερε να τερματίσει στην πρώτη θέση της βαθμολογίας και να ανέβει στην επαγγελματική πια Α' Εθνική.
Συντελεστές αυτής της επιτυχίας ήταν και οι ποδοσφαιριστές Τότης Φυλακούρης, Κώστας Καραλής, Μαυρονάσιος, Παϊσανίδης, Πάτσης, Μαριόλης, Αραμπατζής, Γιώργος Κωνσταντόπουλος, Πρινέας, Βαλαχάς, Συνοδινός, Παντελής, Γιώργος Αθανασιάδης, Μανδραφλής, Ούτσικας, Δημήτρης Πιστόλης, Γιάννης Βονόρτας, Δαυϊδ Μαύρος καθώς και οι πρόωρα χαμένοι τερματοφύλακες Νίκος Βαλλιάνος και Γιώργος Δαδίτσος.
Το χρονικό διάστημα 1983-85 πρόσφερε καινούργιες συγκινήσεις, ευχάριστες την πρώτη χρονιά (όταν με προπονητή το Γιάννη Ματζουράκη η ομάδα πέτυχε να διασωθεί ακριβώς την τελευταία αγωνιστική αλλά και να φθάσει στους «4» του κυπέλλου με αντίπαλο τον ΠΑΟ του Γκμοχ), δυσάρεστες τη δεύτερη, που μετά από απογοητευτική εμφάνιση βρέθηκε ξανά στη Β' Εθνική. Εντούτοις νέα «αστέρια» αναδείχθηκαν ακόμη και τότε. Οι Στογιάνοβιτς, Μπεκιάρης, Γιάννης και Στέφανος Παπαθεοδώρου, Σημαιοφορίδης, Κλης, Δαμουράς, Μπεχλιβανίδης, Πανταζής, Παραπραστανίτης, Νίκιτς, Λάλλας, Κώττης έκαναν αρκετά αισθητή την παρουσία τους στο πρωτάθλημα., ενώ οι Κώστας Λαλλιώτης, Στέλιος Πούλος, Τέλης Πιστόλης, Κώστας Ιωάννου, Αδαμαντιάδης και Γραμμένος άφηναν ελπιδοφόρες υποσχέσεις για το μέλλον.
Δυστυχώς η συνέχεια υπήρξε αποκαρδιωτική. Μετά από ένα ενθαρρυντικό ξεκίνημα στη διοργάνωση της ενιαίας πλέον Β' Εθνικής στα 1985, όλοι αντιλήφθηκαν πως η ομάδα έφθινε σταδιακά, με αποτέλεσμα να έρθει νέος υποβιβασμός (1987). Το Αιγάλεω θα έπαιζε στη Γ' Εθνική, κάτι αδιανόητο λίγα χρόνια νωρίτερα Οι Λέτσας, Μαυρομμάτης, Μακροδημήτρης, Φίλτσος, Σκούρας, Χατζηϊωαννίδης που επιστρατεύθηκαν μαζί με τους νεαρούς Γιοβανόπουλο, Λιανό, Καρατζά, Θεοδωρίδη, Κοπιτσή και Δημήτρη Παπαϊωάννου (το νεώτερο) δεν κατάφεραν να αποτρέψουν τη μοιραία κατάληξη.
Όσοι τότε πίστεψαν πως επρόκειτο για μια σύντομη παρένθεση στην ένδοξη ιστορία του συλλόγου μας, δυστυχώς πλανήθηκαν οικτρά. Το 1988 με προπονητή το Σταύρο Μακρή, η ομάδα μόλις και πέτυχε να διατηρηθεί στην κατηγορία(!), ενώ στη συνέχεια άλλαξαν 6 προπονητές, έως ότου ο Πέτρος Καραβίτης να πετύχει την επάνοδο στη Β' Εθνική την περίοδο 1990-91.
Κατά την τετραετή παραμονή του συλλόγου στη Γ' Εθνική εξελίχθηκαν και οι ποδοσφαιριστές Σιδέρης, Μάκης Σταυρόπουλος, Κόντος, Αλβέρτος Παπαδάκης, Σουβλέρης, Βλαχοκώστας, Τσαρμπόπουλος, Ζέρβας, Καμινιώτης, Παπαγεωργίου, Βάλβης, Καλογερόπουλος (οι τέσσερις τελευταίοι συνέχισαν επιτυχημένα στο Αιγάλεω), ενώ αξιοσημείωτη υπήρξε η προσθήκη αυτό το χρονικό διάστημα των Κουτσομύτη, Τσατσαρίδη, Λουκά, Δεσύλλα, Βολωνάκη και Μαγγίνα.
Δυστυχώς, μία εξαιρετική πορεία στον α' γύρο της περιόδου 1991-92 ακολούθησε τραγική εμφάνιση στο δεύτερο ήμισυ του πρωταθλήματος, που είχε ως αποτέλεσμα τον εκ νέου υποβιβασμό στην τρίτη κατηγορία. Από το 1992 και για τα επόμενα τρία χρόνια το Αιγάλεω γνώρισε αγωνιώδεις στιγμές, με ακόμη 12 τεχνικούς να εναλλάσσονται στον πάγκο του (!) και αποκορύφωμα τη ντροπιαστική σεζόν 1994-95, όταν και υποβιβάσθηκε στην ερασιτεχνική Δ' Εθνική!
Η ΠΑΕ διαλύθηκε, οι παίκτες έμειναν σωρηδόν ελεύθεροι, ο πρόεδρος Μητρόπουλος αποχώρησε αλλά από τα συντρίμμια του στην κυριολεξία, το Αιγάλεω βρήκε το κουράγιο να συνεχίσει. Με την αμέριστη συμπαράσταση των πιστών οπαδών του που δεν το εγκατέλειψαν ποτέ όλο αυτό το διάστημα και την οικονομική στήριξη των αδελφών Αυγεράκη που ανέλαβαν τα διοικητικά ηνία εκείνη την κρίσιμη χρονικά στιγμή, πέτυχε να επανέλθει άμεσα (1996) στα Εθνικά πρωταθλήματα
Το νέο ξεκίνημα...
- Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Μετά από δύο χρονιές όπου μόλις και μετά βίας πετύχαινε την παραμονή, έφθασε για το Αιγάλεω η περίοδος 1998-99.
Τότε, με τεχνικό τον παλιό του παίκτη Τάκη Μανδραφλή και «αφανή εταίρο» στην ΠΑΕ το Θωμά Μητρόπουλο το Σίτι κατέκτησε το πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής για πρώτη φορά στα χρονικά και «ξεκόλλησε» οριστικά από αυτήν.
Ακολουθεί η πρόσληψη του Γιώργου Χατζάρα, το καλοκαίρι του 1999. Η επόμενη πενταετία χαρακτηρίζεται από σπουδαία πορεία. Το 2000 μόλις την τελευταία στιγμή και στο τέταρτο λεπτό των καθυστερήσεων του αγώνα μπαράζ με τον ΠΑΣ Γιάννενα στο Στάδιο «Νίκος Γκούμας» (1-1) χάνεται η άνοδος στην Α' Εθνική!
Ένα χρόνο αργότερα (2001), το Αιγάλεω κατακτά άνετα τον τίτλο και επιστρέφει στη μεγάλη κατηγορία, έπειτα από απουσία 16 ολόκληρων ετών, μία τρομερή επιτυχία!
Το 2001-02 κατορθώνει να φτάσει στην σωτηρία, παρά το πολύ άσχημο ξεκίνημα και τερματίζει δέκατο. Το επαναλαμβάνει και την επόμενη περίοδο (2002-03) κατά την οποία συμμετέχει στο κύπελλο ΙΝΤΕΡΤΟΤΟ της ΟΥΕΦΑ (με αντίπαλο την διάσημη Φούλαμ στο γ' γύρο, κατά της οποίας πραγματοποιεί δύο εντυπωσιακές εμφανίσεις) και περνάει στα ημιτελικά του κυπέλλου Ελλάδας για τρίτη φορά στην ιστορία.
Για να φθάσουμε στην κορυφαία διάκριση. Το 2004 το Αιγάλεω άφησε άφωνη όλη τη φίλαθλη κοινή γνώμη με την εντυπωσιακή του πορεία στο πρωτάθλημα, με την κατάκτηση της 5ης θέσης, (πίσω από τα «μεγαθήρια» του τέως ΠΟΚ και τον ΠΑΟΚ) και την έξοδο του στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ!
|
Φόρουμ
