Διαμαρτύρονται για τον ξυλοδαρμό και τη σύλληψη του Δημάκη


Οι Επιτροπές Αγώνα Κατοίκων, Πολιτών και Εργαζομένων «Ενάντια στα Διόδια», καταγγέλλουν με ανακοίνωση τους την καθεστωτική τρομοκρατικού χαρακτήρα παράνομη σύλληψη του συναγωνιστή τους στις επιτροπές, Δημήτρη Αγγελή – Δημάκη, υποψήφιου διδάκτορα ευρωπαϊκής Ιστορίας, κατά την διάρκεια της πορείας που πραγματοποίησε η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ και το ΠΑΜΕ την περασμένη Τρίτη στο κέντρο της Αθήνας.

Ο Δημήτρης Αγγελής - Δημάκης κατά τη διάρκεια της πορείας
Ο Δημήτρης Αγγελής - Δημάκης κατά τη διάρκεια της πορείας
Όπως αναφέρουν «Ο Δημήτρης, παρών σε όλους τους αγώνες μας τόσο στα διόδια Αφιδνών, όπου είναι μόνιμος κάτοικος της περιοχής, όσο και στις κεντρικές δραστηριότητες των Επιτροπών Αγώνα, συνελήφθη την Τρίτη 29-6-10, ενώ συμμετείχε ειρηνικά, στην πορεία της Γενικής Απεργίας με το μπλοκ των Επιτροπών Ενάντια στα Διόδια. Η σύλληψη του έγινε τελείως αναίτια και μάλιστα την στιγμή που η πορεία τελείωνε.

Κατά τη στιγμή της σύλληψης, ξυλοκοπήθηκε, προπηλακίστηκε και εξυβρίστηκε με χυδαίες εκφράσεις από τους ροπαλοφόρους των ΜΑΤ. Ταυτόχρονα καθώς άλλα μέλη των επιτροπών αγώνα, σύντροφοι του ΕΕΚ καθώς και διερχόμενος κόσμος διαμαρτυρόταν τόσο για την παράνομη και αναίτια σύλληψη, όσο και για την κακοποίηση του Δημήτρη, οι ΜΑΤατζήδες «φιλοδώρησαν» με γκλομπιές, κλωτσιές και βάναυσα χτυπήματα με τις ασπίδες τους, τους συμπαραστεκόμενους πολίτες.

Οι φωτογραφίες και τα βίντεο που ανεβαίνουν συνεχώς στο διαδίκτυο είναι αδιάψευστοι μάρτυρες για την βαναυσότητα των «προστατών του πολίτη». Ο Δημήτρης, σιδηροδέσμιος πισθάγκωνα, μεταφέρθηκε με περιπολικό στη ΓΑΔΑ Από εκεί μεταφέρθηκε την άλλη μέρα στα δικαστήρια λόγω της αυτόφωρης διαδικασίας.


Η δίκη προσδιορίστηκε για τις 14 Ιουλίου, και ο συναγωνιστής Δημήτρης αφέθηκε ελεύθερος. Οι κατηγορίες που του αποδόθηκαν είναι: Αντίσταση κατά της αρχής, διατάραξη κοινής ειρήνης, απρόκλητη φθορά, απόπειρα πρόκλησης επικίνδυνων σωματικών βλαβών. Η δίωξη αυτή είναι φρονηματικού χαρακτήρα.
Προσπαθούν να κάμψουν το ηθικό των νέων ιδιαίτερα αγωνιστών, που μπαίνουν μπροστά στα κινήματα για καλύτερη ζωή και για υπεράσπιση των δικαιωμάτων του πολίτη.

Τόσο η παρουσία πολλών δεκάδων αλληλέγγυων σε όλες τις διαδικασίες , από την σύλληψη έως το αυτόφωρο, όσο και τα συνεχώς αναπτυσσόμενα κινήματα δείχνουν ότι τα σχέδια της κυβέρνησης της τρόικας, θα αποτύχουν. Οι εργαζόμενοι και οι ενεργοί πολίτες αυτής της χώρας, όχι μόνο δεν κάμπτονται, αλλά σαν μια γροθιά , θα ανατρέψουν αυτούς που θέλουν να μας γυρίσουν στον μεσαίωνα».
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=151750&cid=4

Η Σ. Σακοράφα στη Βουλή: Θα ζήσουμε στιγμές αποκάλυψης...‏

Από το http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Ο χρόνος είναι λίγος γι αυτό μπαίνω αμέσως σε πολιτικές σκέψεις, ερμηνείες και συμπεράσματα.
Είμαι σοσιαλίστρια, για κάποιους συγκεκριμένους λόγους.
Σίγουρα, καταρχήν, γιατί δε συμφωνώ με τον καπιταλισμό.
Είτε με την ακραία μορφή του νεοφιλελευθερισμού, είτε με την πιο ήπια μορφή που αναπτύσσει κατά καιρούς στη Δύση.
Γιατί και αυτή η ήπια μορφή του είναι αποτέλεσμα είτε πολέμων, είτε ληστειών άλλων ηπείρων, είτε εκμετάλλευσης των μεταναστών.
Πρέπει όμως να τονίσω το εξής :
Ο καπιταλισμός σήμερα δεν έχει καμία σχέση με...
το χτες.
Το 68, για παράδειγμα, το σύστημα διέθετε κοινωνικά αποθέματα,
ενσωμάτωνε εκτεταμένες κοινωνικές ομάδες, μέχρι και τον Κον Μπετίτ έκανε υπουργό.
Ένας τέτοιος καπιταλισμός, και ας μη βιαστούν κάποιοι να με κατηγορήσουν ως ρεφορμίστρια, ένας καπιταλισμός που δεν εξαθλιώνει, που δεν περιθωριοποιεί, που δεν πετάει τους πολίτες του σαν στημένες λεμονόκουπες, έχει μια πολιτική δυναμική.
Η πολιτική δυναμική που έχει αφορά στο εξής : όταν η J.P Morgan, με το πάτημα ενός κουμπιού,καταστρέφει τις οικονομίες 3 ευρωπαϊκών χωρών, τότε έχουμε σίγουρα
ανάγκη από πολίτες μορφωμένους, καλλιεργημένους, ενδυναμωμένους, από πολίτες συνειδητούς,
και όχι από πολίτες κατεστραμμένους, ρημαγμένους και εγκαταλελειμμένους στα αρπακτικά όρνεα.
Και για το λόγο αυτό είμαι σοσιαλίστρια.
Γιατί πιστεύω ότι τούτο το σύστημα θα φτάσει στο τελευταίο του στάδιο όχι μόνο από τις αντιθέσεις του, αλλά ΚΑΙ από ένα κίνημα που δε θα διαπραγματεύεται την επιβίωσή του ή την ενσωμάτωσή του, όπως σήμερα, αλλά ισχυρό και δυνατό θα επιχειρεί τη ρήξη και την ανατροπή.
Δεν αρκεί, είπε ο Μαρξ, να πάει η ιδέα προς το πραγματικό, πρέπει και το πραγματικό να πάει προς την ιδέα.
Και για να πάει το πραγματικό προς την ιδέα πρέπει καταρχήν να είναι ζωντανό.
Το ΠΑΣΟΚ από το 74, από τον Ανδρέα Παπανδρέου αλλά και αργότερα,
εξαιρώντας κακές παρενθέσεις, αργότερα λοιπόν με το Γιώργο Παπανδρέου, μίλησε για αυτό το είδος του πολίτη, του δυνατού, του εύρωστου, του ενεργού, του συνειδητού.
Μίλησε για αυτήν την κοινωνία, της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης, της κοινωνικής συνοχής.
Μίλησε για αυτό το οικονομικό μοντέλο, το μοντέλο της δίκαιης αναδιανομής του πλούτου.
Κι ερχόμαστε στο σήμερα.Στο ασφαλιστικό,
σαν μια κορυφαία πολιτική στιγμή, μιας κορυφαίας πολιτικής επιλογής.
Από μία σοσιαλιστική κυβέρνηση....
Και τι μας λέει η κυβέρνηση.
Ότι και τα μέτρα αυτά και τα προηγούμενα και αυτά που θα έρθουν, γιατί θα έρθουν κι άλλα,
ήδη εν μέσω διαπραγματεύσεων είχαμε τη σφήνα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για μείωση μισθών και στον ιδιωτικό τομέα, μας λέει ότι είναι μεν άδικα, αλλά είναι αναγκαία για τη σωτηρία της πατρίδας.
Αυτό σε επίπεδο ηθικής είναι ανήθικο, όπως αιώνες τώρα έχουμε καταλήξει για την ανηθικότητα του δόγματος ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Και όταν “τα μέσα” είναι η εξαθλίωση του λαού, τότε η σωτηρία δεν είναι της πατρίδας, αλλά όσων την απομυζούν.
Σε επίπεδο ιδεολογικό είναι ακατανόητο.
Γιατί εάν δεν μπορείς να είσαι σοσιαλιστής μέσα στην κρίση,
μέσα δηλαδή στην ιστορική και πολιτική συγκυρία που ωριμάζει και τη δυνατότητα και τη σκοπιμότητα της δίκαιης αναδιανομής του πλούτου, τότε δεν μπορείς ποτέ να είσαι σοσιαλιστής, παρά μόνο νεοφιλελεύθερος.
Σε επίπεδο πολιτικό είναι ανέντιμο.
Γιατί από τη μία κόβουμε μισθούς και συντάξεις,
που ειδικά οι συντάξεις θα έχουν και πενιχρό, αλλά και μακρινό οικονομικό αντίκρισμα για το κράτος,
και από την άλλη νομιμοποιούμε στα νοσοκομεία παρανομίες δισεκατομμυρίων με το επιχείρημα ότι θα είναι η τελευταία φορά.
Έχουμε τρελαθεί.
Η Βουλή σήμερα, στην πλέον τραγική οικονομική συγκυρία, καλείται να περάσει τροπολογία νομιμοποιώντας ληστεία δισεκατομμυρίων, με τη δέσμευση ότι θα είναι η τελευταία φορά που τα χαρίζει σε κλέφτες.
Και συνεχίζω.
Σε επίπεδο φιλοσοφίας είναι θατσερικό.
Το σημερινό νομοσχέδιο αλλάζει εκ βάθρων τα πάντα.
Και αυτό πρέπει να το καταλάβει ο Ελληνικός λαός.
Ο σκοπός των αλλαγών είναι η συνολική αλλαγή της αρχιτεκτονικής του ασφαλιστικού συστήματος.
Η μετατροπή του, από δημόσιο κοινωνικό, αναδιανεμητικό και αλληλέγγυο, σε κεφαλαιοποιητικό ή αναλογικό, όπως το ονομάζουν,
με την εισαγωγή φυσικά της ιδιωτικής ασφάλισης και την ελαχιστοποίηση της συμμετοχής του κράτους.
Με το νέο νομοσχέδιο καταργείται η τριμερής χρηματοδότηση
αφού το κράτος περιορίζεται στην καταβολή προνοιακού επιδόματος, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν είναι σύνταξη.
Σε επίπεδο στρατηγικής είναι εγκληματικό.
Με πολιτικές επιλογές φτάσαμε στο σημερινό μονόδρομο.
Και αυτές οι επιλογές δεν είναι αποτέλεσμα ανικανότητας μόνο.
Είναι εμφανής πολιτική πρόθεση!
Τόσο εμφανής πολιτική πρόθεση, όμως, που πιστεύω ξεκάθαρα πια, ότι τα μέτρα δεν επιβλήθηκαν λόγω της κρίσης, αλλά, δυστυχώς για την κυβέρνηση και την ταυτότητα που επικαλείται, με αφορμή την κρίση.
Όπως προκύπτει από τα παραπάνω,
η πολιτική τεκμηρίωση του ασφαλιστικού
και των λοιπών μέτρων που απορρέουν από το μνημόνιο,
είναι ανήθικη, ανέντιμη, επικίνδυνη και σκληρά νεοφιλελεύθερη,
το ίδιο και τα μέτρα.
Μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού, μέτρα που καταστρέφουν τους γονείς μας που δεν έφταιξαν και υποθηκεύουν το μέλλον των παιδιών μας που επίσης δε φταίνε.
Μέτρα απόλυτης και άμετρης βίας.
Και μάλιστα σε μία στιγμή που ήδη οι πολίτες έχουν υποστεί τη βία της μίζας,
του Βατοπεδίου,
του C4 I,
των τοξικών ομολόγων,
του χρηματιστηρίου,
των πιστολέρο εναντίον 15χρονων,
της καμένης Ηλείας,
του ξεπουλήματος ή του ρημάγματος των ολυμπιακών εγκαταστάσεων που πλήρωσαν με το αίμα του οι Έλληνες.
Κυρίες και κύριοι συνάδερφοι
Πού νομίζουμε ότι θα πάει όλη αυτή η συσσωρευμένη βία που υφίστανται οι πολίτες.
Πού νομίζουμε ότι θα εκτονωθεί όλος αυτός ο τεράστιος θυμός που γεννάει η αδικία.
Πού νομίζουμε ότι θα χυθεί όλη αυτή η οργή που παράγει η ανεργία, η φτώχεια, η ακρίβεια, η παρακμή, η αλαζονεία, το ψέμα.
Και μάλιστα σε ποια πολιτική συγκυρία;
Στη συγκυρία όπου οι αριστεροί,
ενώ θέλουν να γνωρίσουν στον κόσμο τη φιλία, αυτή της αταξικής κοινωνίας, όπως λέει και ο Μπρεχτδεν μπορούν να είναι φίλοι μεταξύ τους.
Αλληλοσπαράσσονται, με τεράστια “ίδια” ευθύνη, την οποία και θα αποδώσει σίγουρα η ιστορία.
Πού νομίζουμε ότι θα πάει αυτό το κύμα.
Όσοι νομίζουν ότι θα σκάσει πριν σαρώσει την ακτή πλανώνται πλάνην οικτρά.
Από εδώ, από την αίθουσα του Κοινοβουλίου, που νομίζω ότι λίγοι έχουμε καταλάβει ότι ο ναός της Δημοκρατίας
στη συνείδηση του μέσου Έλληνα
είναι ναός διαπλοκής, συναλλαγής και ρεμούλας,
από εδώ λοιπόν προειδοποιώ :
Σύντομα θα ζήσουμε στιγμές αποκάλυψης.
Στην Ουγγαρία, αυτές οι στιγμές αποκάλυψης, θέριεψαν το αυγό του φιδιού, τους πραιτοριανούς φασίστες, που έφτασαν σε απόσταση εκλογικής αναπνοής από τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση,
που επίσης έβαλε τη χώρα στο ΔΝΤ.
Λοιπόν κυρίες και κύριοι συνάδερφοι,
Όπως έχω την υποχρέωση να κάνω, σημαίνω συναγερμό.
Είναι γνωστό ότι όταν κοιλοπονάει η ιστορία
ή τέρατα γεννάει
ή αγγέλους.
Οι μαμές της ιστορίας ας είναι αυτή τη φορά η κοινή πολιτική δράση όλων όσων αντιστεκόμαστε,
όλων όσων έχουμε ένα άλλο όραμα,
όλων όσων υποδεικνύουμε έναν άλλο δρόμο.
Διαφορετικά ο καθείς ας αναλάβει και τις ευθύνες του.
Εγώ ήδη έχω αναλάβει τις δικές μου.
Για αυτό και καταψηφίζω το νομοσχέδιο.

sellos έγραψε:.
Ένας τέτοιος καπιταλισμός, ένας καπιταλισμός που δεν εξαθλιώνει, που δεν περιθωριοποιεί, που δεν πετάει τους πολίτες του σαν στημένες λεμονόκουπες, έχει μια πολιτική δυναμική.

και ας μη βιαστούν κάποιοι να με κατηγορήσουν ως ρεφορμίστρια,

2ο στα καπάκια.

Πες τα Ρόζα!

Γιατί δεν απεργούν;
της Χριστίνας Κοψίνη


Την Πέμπτη ψηφίζεται στη Βουλή το ασφαλιστικό και τα νέα εργασιακά του ιδιωτικού τομέα. Την ίδια ημέρα πραγματοποιείται η 4η πανελλαδική απεργία, με τα ίδια αιτήματα, από ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ομοσπονδίες και ενώσεις. Εντός της επόμενης εβδομάδας θα ψηφιστεί και το ασφαλιστικό του Δημοσίου.

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Καθημερινή, 06-07-2010

Η σφοδρότητα των μέτρων και των απότομων προσαρμογών θα δικαιολογούσαν μια θεαματική συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία και μία μεγάλη ανοχή από τις επιχειρήσεις και τους εργοδότες, όπως επέδειξαν και στο ασφαλιστικό Γιαννίτση. Εκείνο, αν και ηπιότερο των σημερινών μέτρων, προκάλεσε μία από τις μαζικότερες απεργίες της 20ετίας. Τότε ακόμη και εργοδότες ενθάρρυναν το προσωπικό να απεργήσει.

Σήμερα όμως ο κόσμος δεν απεργεί. Οι δύο προηγούμενες απεργίες είχαν χαμηλή συμμετοχή και τίποτε δεν φαίνεται ότι θα ανατρέψει την εικόνα στη μεθαυριανή κινητοποίηση, ακόμη και αν το συλλαλητήριο αποδειχθεί δυναμικό, θορυβώδες και ενοχλητικό για τους βουλευτές. Ούτε ο ιδιωτικός τομέας απεργεί, αλλά ούτε και ο δημόσιος. Βεβαίως, υπάρχει διάχυτη οργή. Οπου σταθείς κι όπου βρεθείς θα ακούσεις τις ίδιες συζητήσεις, θα νιώσεις την ίδια αγανάκτηση. Αλλά η συμμετοχή στις απεργίες παραμένει χαμηλή. Συχνά δε, η αποχή των συγκοινωνιών και των ΜΜΕ προσδίδει καθ’ υπερβολήν εικόνα συμμετοχής που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ούτε ο φόβος της απόλυσης ούτε το κλίμα των διακοπών αρκούν για να ερμηνεύσουν την απροθυμία των μισθωτών να απεργήσουν. Ούτε καν η απώλεια του ημερομισθίου σε συνθήκες κρίσης είναι η απάντηση σε αυτό το φαινόμενο.

Η άρνηση της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων οφείλεται κυρίως στην πεποίθηση ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση ή ένα δεύτερο σενάριο που θα μπορούσε να μεταβάλει τα πράγματα χωρίς να καεί το σύμπαν. Διότι η οργή μπορεί να εκδηλωθεί μια φορά εκτονωτικά, άντε και δεύτερη. Μετά χρειάζεται μια πρόταση, μια ενδιάμεση λύση. Ισως όσοι ζουν με το όραμα μιας άλλης κοινωνίας, να θεωρούν μια τέτοια αναζήτηση ως την πεμπτουσία των συμβιβασμών. Ομως, η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας που πρέπει να προγραμματίσει την επόμενη ημέρα, να πληρώσει δίδακτρα, ενοίκιο, δάνεια, χρειάζεται μια συγκεκριμένη πρόταση. Από κάπου να πιαστεί, να πειστεί και να συνεχίσει τη ζωή της.

Αλλά και τα συνδικάτα που οργανώνουν τις απεργίες δεν μπορούν να πείσουν, διότι πάει καιρός που έχασαν την αξιοπιστία τους. Και δεν μιλάμε μόνο για τη ΓΣΕΕ ή την ΑΔΕΔΥ. Ακόμη και τα νέα σχήματα που προβάλλουν, ως πρωτοβάθμια σωματεία, δείχνουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για το επικοινωνιακό ονόρε της υπόθεσης και λιγότερο για την ουσία. Γρήγορα αποκτούν τις κακές συνήθειες των μεγάλων οργανώσεων και αναλώνονται σε έναν ανταγωνισμό χάπενινγκ χωρίς ουσία. Την ίδια ώρα που τα ασφαλιστικά και εργασιακά μέτρα αλλάζουν την ουσία της ζωής μας.

Αλλοι χρωστούν, εμάς βρίζουν!

του Γιώργου Δελαστίκ

Οποιος Ελληνας παρακολουθεί υποτυπωδώς τα στοιχεία που εκδίδουν περιοδικά οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί για το εξωτερικό χρέος των διαφόρων χωρών, αισθάνεται διαρκώς οργισμένος για την αδικία που διαπράττεται από τους ξένους εναντίον της χώρας μας και του λαού μας. Εμάς χαρακτηρίζουν διαρκώς «τεμπέληδες», που δήθεν ζούμε με δανεικά από το εξωτερικό εις βάρος των υπόλοιπων Ευρωπαίων και κυρίως των Γερμανών, όπως ο χυδαίος Τύπος τους διατείνεται με κάθε ευκαιρία.

εφημερίδα Έθνος, 06-07-2010

Εντελώς διαφορετική κατάσταση όμως αποκαλύπτουν τα στοιχεία π.χ. του ΔΝΤ για το συνολικό εξωτερικό χρέος των χωρών. Πόσα χρωστάει δηλαδή σε ξένους, όχι σε Ελληνες, το ελληνικό δημόσιο, οι ελληνικές τράπεζες, οι ελληνικές επιχειρήσεις και τα ελληνικά νοικοκυριά - και φυσικά το ίδιο για κάθε χώρα. Πόσα χρωστούν κράτος και ιδιώτες κάθε χώρας σε ξένους. Τα στοιχεία που θα παραθέσουμε προέρχονται από το ΔΝΤ και δημοσιεύθηκαν στη χθεσινή «Ελ Παΐς», γνωστή ισπανική εφημερίδα.

Πραγματικό σοκ προκαλούν οι πίνακες, καθώς σε όσες χώρες έχει ήδη μειωθεί ο ρόλος του κράτους έχει μειωθεί φυσικά και το δημόσιο χρέος προς το εξωτερικό, κατά κανόνα όμως έχει εκτοξευθεί το ιδιωτικό χρέος προς τους ξένους! Και φυσικά μια χώρα είναι χρεωμένη όχι μόνο αν χρωστάει το κράτος και δη σε ξένους, αλλά και όταν χρωστούν σε ξένους οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις της και οι πολίτες της.

Πρώτο σοκ: πρωταθλητής του εξωτερικού χρέους είναι ο? πιο καλός ο μαθητής του ΔΝΤ και της ΕΕ - η Ιρλανδία! Χρωστάει κυριολεκτικά τα μαλλιοκέφαλά της στους ξένους: το? 1.052% του ΑΕΠ της!!! Οχι, δεν πρόκειται περί τυπογραφικού λάθους. Το εξωτερικό χρέος της Ιρλανδίας, δημόσιο και ιδιωτικό, ανέρχεται στο 1.052% του ΑΕΠ της. Οι Ιρλανδοί χρωστούν στους ξένους πάνω από δέκα φορές το ΑΕΠ της χώρας τους, αλλά τα φερέφωνα του διεθνούς πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου μόνο επαίνους έχουν για την Ιρλανδία. Προφανώς επειδή ο λαός της έσκυψε αμέσως το κεφάλι στους ξένους δυνάστες - δανειστές?

Πόσα χρωστάει η Ελλάδα στο εξωτερικό; Μόλις 163% του ΑΕΠ μας - έξι φορές λιγότερο από την Ιρλανδία.

Γιατί όμως λέμε «μόλις» 163% του ΑΕΠ μας; Το 163% δεν είναι ένα τεράστιο νούμερο; Σίγουρα είναι μεγάλο αυτοτελώς, αλλά για να το χαρακτηρίσουμε ή όχι «τεράστιο», πρέπει να το εξετάσουμε και συγκριτικά.

Αν είναι «τεράστιο» το 163% της Ελλάδας, τότε πώς θα χαρακτηρίζαμε το? 431% της Βρετανίας; Ναι, όσο και αν φαίνεται απίστευτο, η κάποτε παντοκράτειρα Βρετανία χρωστάει σε ξένους το 431% του ΑΕΠ της! Αυτοί οι αλητήριοι «γιάπηδες» και «γκόλντεν μπόις» του Σίτι του Λονδίνου, που χαρακτηρίζουν δήθεν με ευφυολόγημα «γουρούνια (PIGS)» τις τέσσερις χώρες της Μεσογείου (Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία) πώς χαρακτηρίζουν τη δική τους χώρα που χρωστάει σε όλη την υφήλιο;

Χρησιμοποιήσαμε τη λέξη «μόλις» για το 163% του εξωτερικού χρέους της Ελλάδας, γιατί το εξωτερικό χρέος μιας κραταιάς οικονομίας όπως της Ολλανδίας ανέρχεται στο 310,5% του ΑΕΠ της! Αλλά και του γειτονικού της Βελγίου ανέρχεται στο 275,6% του ΑΕΠ του.

Είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό μάλιστα να διαπιστώνει κανείς -κατάπληκτος, ομολογουμένως- ότι το εξωτερικό χρέος ακόμη και της ζάπλουτης Ελβετίας λόγω των αδιάκοπων χρηματοοικονομικών παιχνιδιών των πανίσχυρων τραπεζών της, ανέρχεται στο απίστευτο? 276,5% του ΑΕΠ της! Εχει τέτοιο ποσοστό εξωτερικού χρέους η Ελβετία και μας πειράζει το 231% της Πορτογαλίας, το 167,5% της Ισπανίας ή το 123% της Ιταλίας; Είμαστε σοβαροί;

Ακόμη και η... Δανία (!) έχει μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος από την Ελλάδα (197% του ΑΕΠ) όπως και η Γαλλία (190,6%) και πάει λέγοντας...

Το τελειωτικό χτύπημα όμως σε αυτήν την αισχρή επίθεση κατά της Ελλάδας το δίνει το γεγονός ότι ίδιο εξωτερικό χρέος με τη χώρα μας έχει και η ίδια η... Γερμανία - 163% εμείς και 161% του ΑΕΠ τους αυτοί! Τελεία και παύλα.

Μύθοι περί των αγορών

ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ και μόνο υπηρετεί η στάση των αγορών μη διστάζοντας να αντιμετωπίζουν τα ίδια στοιχεία με αντιδιαμετρικό τρόπο, αν αυτό υπηρετεί τα συμφέροντά τους. Αυτό επισημαίνει η «Ελ Παΐς» οργισμένη: «Ετος 2007. Η Ισπανία είναι μια ευημερούσα δύναμη, η επενδυτική δυνατότητα της οποίας πείθει τις αγορές μέχρι του σημείου να προσελκύσει ξένο κεφάλαιο της τάξης σχεδόν του 160% του ΑΕΠ. Ετος 2010. Η Ισπανία είναι μια χώρα με πήλινα πόδια που χρωστάει στο εξωτερικό περισσότερο από 170% του ΑΕΠ της, πράγμα που γεννά αμφιβολίες έγκαιρης επιστροφής του. Σε λιγότερο από τρία χρόνια, ο παραμορφωτικός φακός των αγορών διαβάζει με πλήρως αντίθετο τρόπο δύο πολύ όμοια νούμερα»!

Δεν τους συμπαθω για αλλους λογους
αλλα επειδη οι κοινωνικοι τους αγωνες ειναι αδιαμφισβητητοι
μια καταπληκτικη ομιλία...

https://www.youtube.com/watch?v=mb4v1U62838&feature=player_embedded

Αν και διαφωνώ ιδεολογικά,αν και ο λαϊκισμός πήγε σύννεφο(αν και οι περιστάσεις προσφέρονται),αν και πιστεύω μόνο τα μισα γούσταρα που για μια φόρα είδα βουλευτή να κάνει τη δουλεία της και να μην έχει πάει για καφεδάκι και αστειάκια στη βουλή

Μάλλον δεν παρακολουθείς πολύ τους βουλευτές του ΚΚΕ Λεωνίδα

Ο Ρίτσαρντ Νίξον είπε κάποτε ότι, σε καιρούς κρίσης, «είμαστε όλοι με τον Κέινς». Επιβεβαιώνοντας τον αφορισμό κατά το ήμισυ, οι ηγέτες του G8 διοχέτευσαν, μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, τεράστια ποσά στις τράπεζες, σε μια άσκηση γενναιόδωρου «Κεϊνσιανισμού για τους πλουσίους», αν και ουδέποτε ανέστειλαν τον επώδυνο νεοφιλελευθερισμό για τους υπολοίπους. Σήμερα, καθώς η παγκόσμια οικονομία εμφανίζει σημάδια αβέβαιης ανάκαμψης, οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού βιάζονται να επιστρέψουν στο «είμαστε όλοι με τον Σουμπέτερ», τον Αυστριακό οικονομολόγο που υμνούσε τη δύναμη της «δημιουργικής καταστροφής», με την οποία ο καπιταλισμός απαλλάσσεται περιοδικά από τα περιττά βάρη.

Άρθρο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου στην Καθημερινή, 10/07/2010

Χθες, ήταν η ώρα των αναπτυξιακών κινήτρων, σήμερα είναι η ώρα για τη δρακόντεια λιτότητα, ώστε να συμμαζευτούν τα δημόσια οικονομικά, λέει το λάιτ μοτίφ των ημερών. Eπαθλο της δημοσιονομικής εξυγίανσης θα είναι να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των αγορών, κάτι που θα φέρει την ποθητή ανάπτυξη, διαβεβαίωνε πρόσφατα ο διευθυντής της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, Ζαν Κλοντ Τρισέ. Τόσο απλά – ή μήπως όχι;
Γεγονός είναι ότι στην Αμερική, η ανάκαμψη δεν σημαίνει τίποτα για 40 εκατομμύρια πενόμενους πολίτες, που συντηρούνται με δημοτικά δελτία διατροφής. Το 21% των παιδιών ηλικίας 6 - 14 ετών ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Οι αναλυτές μιλούν για το αλλόκοτο φαινόμενο της «ανάκαμψης χωρίς θέσεις εργασίας» (jobless recovery): τον Ιούνιο, η Αμερική όχι μόνο δεν αύξησε την απασχόληση, αλλά έχασε άλλες 125.000 θέσεις εργασίας. Το επίσημο ποσοστό ανεργίας ανέρχεται σε 9,5%, ενώ το πραγματικό (αν συνυπολογιστούν οι δραματικά υποαπασχολούμενοι) ξεπερνάει το 17%.
Η παράδοξη αυτή εικόνα αντανακλά την ακήρυκτη «επενδυτική απεργία» των κεφαλαιούχων. Αποτελεί έκφραση ακραίου ανορθολογισμού το γεγονός ότι, πλάι στον «στρατό» της πλεονάζουσας εργατικής δύναμης, βρίσκεται ένα βουνό πλεοναζόντων κεφαλαίων – σχεδόν το ένα τρίτο των συνολικών, κατά τον Νεοϋορκέζο πανεπιστημιακό Ντέιβιντ Χάρβεϊ. Κεφάλαια λιμνάζουν και εργατικοί πληθυσμοί φθείρονται από την ανεργία κι αυτά τα δύο πλεονάσματα δεν μπορούν να συναντηθούν – απλούστατα, διότι οι κάτοχοι κεφαλαίων προτιμούν να «παρκάρουν» τα πλεονάσματά τους στη χρηματιστική κερδοσκοπία από το να ρισκάρουν παραγωγικές επενδύσεις.
Ιδού μια άλλη όψη του σύγχρονου, οικονομικού φρενοκομείου: σύμφωνα με την τελευταία επισκόπηση του ΟΟΣΑ, τη στιγμή που ΗΠΑ, Ευρώπη και Ιαπωνία λυγίζουν κάτω από χρέη και ελλείμματα, ο ιδιωτικός τους τομέας εμφανίζει τεράστια πλεονάσματα, ύψους 3 τρισ. (τρισ.!) δολαρίων, κάτι που αντιστοιχεί στο 7% του ΑΕΠ. Η κατάσταση αυτή θυμίζει τον στρατηγό Μακλίλαν, άξιο οργανωτή του περίφημου «Στρατού του Πότομακ», αλλά απρόθυμο να εμπλακεί σε επιθετικές επιχειρήσεις εναντίον των Νοτίων, στον αμερικανικό εμφύλιο. Λέγεται ότι ο Αβραάμ Λίνκολν του έγραψε κάποτε: «Αγαπητέ μου Μακλίλαν, αν δεν θέλεις να χρησιμοποιήσεις τον στρατό σου, θα μπορούσες να μου τον δανείσεις για λίγο»;
Οι σύγχρονες πολιτικές ηγεσίες δεν διανοούνται να μιλήσουν στις οικονομικές ελίτ με τη γλώσσα του προέδρου Λίνκολν. Το αποτέλεσμα είναι να συσσωρεύονται, στον ουρανό της διεθνούς οικονομίας, τα σημάδια ενός δεύτερου κύματος ύφεσης – καχεξία στην αγορά εργασίας, νέα πτώση στην αγορά ακινήτων κ. ά. Σωρεία αναλυτών πιθανολογεί ότι η δρακόντεια λιτότητα, στο πρότυπο του μνημονίου ΔΝΤ - Ε. Ε., απλώς θα επιταχύνει αυτήν την εξέλιξη, παρασύροντας την οικονομία στον φαύλο κύκλο του αποπληθωρισμού και της υπερχρέωσης.
Δείτε, για παράδειγμα, πώς τα πηγαίνουν οι τρεις επιμελέστεροι μαθητές του ΔΝΤ: η πάλαι ποτέ «Κέλτικη Τίγρη», η Ιρλανδία, έχει επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία 13,5% και συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό)... 1.052% (έναντι 163% της Ελλάδας)! Η «Τίγρη της Βαλτικής», η Εσθονία, είδε την οικονομία της να συρρικνώνεται μέσα σε ένα χρόνο κατά 14% και την ανεργία να φτάνει το 16%. Oσο για τη Λεττονία, εδώ η πτώση του ΑΕΠ έφτασε το τρομακτικό 18% και η ανεργία το 23%, δικαιώνοντας τον χαρακτηρισμό της ως «επόμενης Αργεντινής». Oλα δείχνουν ότι οι χώρες που υφίστανται την κατά ΔΝΤ «χημειοθεραπεία» (η έκφραση προέρχεται από τους Financial Times), συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, θα επιβεβαιώσουν την πρόβλεψη του Βέλγου υπουργού Οικονομικών ότι, ακολουθώντας παρόμοιες μεθόδους, στο τέλος «θα πεθάνουμε όλοι... θεραπευμένοι»!