H mitera για την ατμόσφαιρα της τυρρανίας.

Mικρο παιδακι τοτε στα χρονια της δικατατοριας. 
Ηταν μεσημερι,ολη η οικογενεια στο σπιτι,μετα το φαι ο πατερας ξαπλωσε. 
Χτυπαει το τηλ. και βλεπω τον πατερα μου να μιλαει και ταυτοχρονα να ντυνετε.Κλεινοντας το τηλ. πηδαει απ'το παραθυρο και φευγει.

Δε περασανε 10` και χτυπαει η πορτα.Τρια μικρα παιδια βλεπουμε μπροστα μας τον διοικητη του Α.Τ με δυο αλλους ενστολους.Η μεγαλη μου αδερφη κραταει τη πορτα και δεν τους αφηνει να μπουν,ο 
διοικητης τη σπρωχνει, μπαινει μεσα και αναβει τσιγαρο,πετοντας το σπιρτο κατω(δε θα ξεχασω ποτε το βλεμα του),οι αλλοι δυο κανανε το σπιτι ανω κατω.Φευγοντας λενε 
-Ποτε προλαβε να φυγει?Δε θα τη γλιτωσει ομως. 
Τοτε χασαμε το πατερα μου για 2 μηνες. 
Θυμαμαι μερικες μερες πριν, τη μανα με τη θεια μου, να σκαβουν ενα λακο στο διπλανο οικοπεδο και να θαβουν βιλια.Ο πατερας μου τους ειχε πει να τα καψουν. 
Μερικους μηνες αργοτερα οι πυροβολισμοι απο το κεντρο, ακουγονταν μεχρι τις δυτικες συνοικιες.

Η Exuma για τις μέρες του Νοέμβρη.

Δεν έχω να αφηγηθώ κάποια ηρωική ή έστω σημαδιακή ιστορία, μόνο την απλή και κοινότοπη προσωπική εμπειρία μου των συγκεκριμένων ημερών. 
Ήμουν φοιτήτρια στο ΕΜΠ, ανένταχτη και ενθουσιώδης όπως πολλοί κολλητοί από τη σχολή μου και από άλλα ιδρύματα. Συμμετείχαμε με πάθος σε ό,τι. Εκείνη η χρονιά έβραζε ήδη από την κατάληψη της Νομικής και μετά. Το Νοέμβρη ήμαστε από συνέλευση σε συνέλευση, μέσα στις αίθουσες όπου και πριν ζούσαμε την καθημερινή ζωή μας.

Η σχολή ήταν κυριολεκτικά το σπίτι μας, έτσι ήταν η φάση στο ΕΜΠ τότε, τώρα δεν ξέρω πώς είναι (στα σπίτια μας πηγαίναμε μόνο για ύπνο, και αν). Οπότε, απλώς έμεινα εκείνες τις μέρες μόνιμα στο "σπίτι" μου, που ήταν όμως πια γεμάτο από χιλιάδες μουσαφίρηδες. Ήταν αφάνταστη η ανάταση της συνύπαρξης -μέσα στο κλίμα εκείνης της εποχής- με τόσο πολύ κόσμο με τον οποίο μοιραζόμασταν την ίδια ορμή (τις πολιτικές ζυμώσεις του αριστερού και του αναρχικού χώρου δεν τις ήξερα τότε σε βάθος και δεν με ενδιέφεραν στην τελική, το θέμα ήταν να γίνει όσο το δυνατόν περισσότερος ντόρος ενάντια στη χούντα), υπήρχε η αγωνιστικότητα και όλη η αντιδικτατορική ορμή, αλλά υπήρχε και χαβαλές και χιούμορ και γέλιο.

Σκούπισμα στο αίθριο, χειρόγραφες προκηρύξεις, "βάρδια" με φωνές στα κάγκελα, νύχτα στην αίθουσα τελετών με πιάνο, μισή ώρα ύπνος πάνω σε σχεδιαστήρια, τζάμπα τσιγάρα και φαϊ στο εστιατόριο που μας έστελνε ο κόσμος απ' έξω, γενικά δημιουργικό ξεπάτωμα. Δεν ξεμύτισα από την Τρίτη μέχρι την Παρασκευή το απόγευμα, οπότε μαζί με 2-3 φίλους είπαμε να πάμε σπίτι να ρίξουμε 2 ώρες ύπνο και να γυρίσουμε.

Δεν μπόρεσα να ξαναμπώ. Το βράδυ που ξυπνήσαμε, ξεκίνησα με ένα φίλο να πάμε, αλλά η Πατησίων ήταν έρημη και αγριευτική, και όταν περνώντας πίσω από ένα τρόλεϊ-οδόφραγμα Μάρνη και Πατησίων ακούσαμε σφαίρες να το τρυπάνε, την κάναμε από το Μουσείο και γυρίσαμε πίσω σαν βρεγμένες γάτες.

Όλη τη νύχτα ακούγαμε το σταθμό με ανίσχυρη λύσσα. Την άλλη μέρα το πρωί πήγαμε πάρα πολύς κόσμος αυθόρμητα σε πορεία στην περιοχή της πλατείας Αμερικής, και μετά κατέβηκα κάτω και είδα τα συντρίμμια. 
Στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου, με το 1.000.000 κόσμο, ήμουν και στην περιφρούρηση της πορείας... Νομίζω πήγα και στη δεύτερη, παρόλο που είχαν ήδη αρχίσει τα θεσμικά και κομματικά καπελώματα και η καπηλεία (ήμουν πάντως πολύ κοντά στο "Ρήγα" τότε).


Μένω και κινούμαι στην περιοχή όλα αυτά τα χρόνια και βλέπω το ετήσιο θέαμα στωικά, αλλά πολύ φορτισμένη. Το πράγμα είναι τόσο πολυεπίπεδο που απέχω από βαθυστόχαστες αναλύσεις. Όμως, επειδή κάθε χρόνο φουντώνω, θα ήθελα να καταχραστώ λίγο ακόμα το χώρο εδώ για να καταθέσω δύο προσωπικά μου κολλήματα, το ένα σοβαρό και το άλλο φαινομενικά ήσσονος σημασίας. 


Το σοβαρό δεν είναι η καπηλεία από τους πάντες ή η εξαργύρωση από διάφορους κομματοθεσμικούς της συμμετοχής τους (αυτό είναι αναμενόμενο για καθετί "εκμεταλλεύσιμο" πολιτικά, ιδίως μετά από τόσα χρόνια - σκεφτείτε, όσοι μεγαλύτεροι: είναι σαν να μιλούσαμε το 1976, μετά τη Μεταπολίτευση δηλαδή, για το λεγόμενο 'Όχι", ή το 1980, την εποχή του πανκ, για την αρχή του Εμφυλίου...), αλλά 
το απίστευτο καπέλωμα από το ΚΚΕ, που θεωρεί την επέτειο "δική του" και τη διαφεντεύει ασύστολα.

Αποφεύγω και να κοιτάξω τους στύλους της Πατησίων για να μη γίνω τούρμπο από τις αφίσες τους (φέτος δεν ξέρω ακόμα, γιατί σήμερα δεν έχω βγει να δω). Λες και δεν ξέραμε τι εστί ΚΝΕ στις σχολές μας (ρήση Ρηγίτισσας συμφοιτήτριάς μου το 1975: "Δεν κάνεις συζήτηση με Κνίτες"), για να μην πω και τα τετριμμένα περί της φρικαλέας "Πανσπουδαστικής #8". 
Το "ήσσονος", πλην όμως μεγάλης για μένα σημασίας και που όμως ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει θίξει μέχρι τώρα, είναι το κλείσιμο της κεντρικής πύλης του ΕΜΠ. Από την ώρα που έγινε δεν μπορώ να το χωνέψω. Ένα ζωντανό πανεπιστημιακό ίδρυμα μετατράπηκε σε μνημείο...

Εκείνη η πύλη ήταν η κεντρική είσοδος στο συγκρότημα, μπροστά στις στάσεις των τρόλεϊ και των λεωφορείων, κόσμος να μπαινοβγαίνει, ζωή. Και, βέβαια, η αντίστοιχη ζωή στα κεντρικά προαύλια. Πια, τίποτα, μόνο ένα μπρούντζινο κεφάλι, η παλιά σιδεριά... μνημείο... θάνατος. Ήταν για να κλείσει η εμβληματική είσοδος της Πατησίων, που έδινε απλόχερη πρόσβαση σε όλους;

Ποιος ξέρει... Έμεινε ως μοναδική είσοδος η (τώρα) τριτοκοσμική της Στουρνάρα (που πάντα υπήρχε ως εναλλακτική για το κτίριο Γκίνη). Γιατί; 
Σας χαιρετώ λέγοντας απλώς ότι εξακολουθώ να παραμένω ανένταχτη, αν και η τότε ενθουσιώδης ορμή μου ενάντια σε οτιδήποτε καταπιεστικό, αυταρχικό και κατάπτυστο έχει μετατραπεί με τα χρόνια σε μια (παρόμοια με εκείνης της νύχτας) ανίσχυρη λύσσα. 


derwanderer: με τα ματια ενος εξαχρονου παιδιου.

Αλλη μια προσωπικη ιστορια, λοιπον, με τα ματια ενος εξαχρονου παιδιου: 
Οδος Πατησιων και Σκαραμαγκα, μεταξυ Ιουλιανου και Ηπειρου, ΠΟΛΥ κοντα στο Πολυτεχνειο. Ηταν το πατρικο της μανας μου, και εμενε ακομα εκει η γιαγια μου. Την Πεμπτη 15/11, το βραδακι, κατεβηκαμε με την μανα μου και με την αδελφη μου απο το σπιτι μας, στα ΒΠ, να κρατησουμε παρεα στην γιαγια και να κοψουμε κινηση. Μεινμε εκει το βραδυ και την επομενη μερα επισης.

Την Πεμπτη το βραδυ ηταν σαν γιορτη, χαιρομασταν χωρις ιδιαιτερο φοβο, βγηκαμε και 2-3 φορες και περασαμε απο το Πολυτεχνειο, τα μπαλκονια ηταν ανοιχτα και ολος ο κοσμος μας τηλεφωνουσε να μαθει νεα απο πρωτο χερι. Την Παρασκευη, απο το πρωι, ο κοσμος ειχε πυκνωσει, η κυκλοφορια στην Πατησιων ειχε διακοπει απο την Αλεξανδρας και μετα, τα μεγαφωνα του Πολυτεχνειου ακουγονταν πεντακαθαρα στο μπαλκονι, οπως και τα συνθηματα.

Θα σας φανει περιεργο αλλα, ως το απογευμα της Παρασκευης επικρατουσε, ακομα, ατμοσφαιρα γιορτης. Ακουγαμε Ντουτσε Βελλε και τον σταθμο του Πολυτεχνειου, βγαιναμε κατα καιρους και περνουσαμε απο τον χωρο, υπηρχε βεβαια ενας σχετικος φοβος, μια που οι ασφαλιτες ηταν πολλοι και ευδιακριτοι, με τα κοντα μαλλια και τα μουστακακια (σαν την μυγα μες το γαλα αναμεσα στους "μαλλιαδες" φοιτητες)...


Στην πολυκατοικια εμεναν ηλικιωμενοι, "σκληροπυρηνικοι" αστοι και ... ο Δημος Σταρενιος, ο ηθοποιος, που παρα τον ρολο του αιωνιου δωσιλογου που επαιζε, ηταν αριστερος (και Εαμιτης στα νειατα του). Η υπηρετρια της γιαγιας μου, με τη θηριωδη ψυχραιμια ανθρωπου που εχει ζησει τους βομβαρδισμους του Πειραια στον Πειραια, κατα τη ναζιστικη εισβολη και τα Δεκεμβριανα του 44 απο ακριβως το ιδιο σπιτι, με τους παππουδες μου [και την Μαρια Καλλας και την οικογενεια της στο απεναντι μπαλκονι!] ετοιμασε μια σακκουλα με τροφιμα, περασε απο την οδοντογιατρο του τεταρτου [αστη και δεξια και αυτη, αλλα ευαισθητη και ανθρωπιστρια] πηρε κατι φαρμακα, αντισηπτικα, γαζες κλπ και βγηκε για "ψωνια", για να τα αφησει στην πυλη του Πολυτεχνειου...

Τελευταια φορα βγηκαμε με την μανα μου γυρω στις 6 μμ, περασαμε μια τελευταια φορα απο την πυλη. Το κλιμα ειχε βαρυνει, αλλα η γιορτη συνεχιζοταν... Επιστρεφοντας, η Θυρωρος της πολυκατοικιας, μια αγραμματη μαρτυρας του Ιεχωβα, μας προειδοποιησε να μην ξαναβγουμε, οτι υπηρχαν ασφαλιτες παντου, οτι στο διπλανο κτιριο ειχαν ανεβει για λιγο ακροβολιστες στην ταρατσα, ειχαν φυγει αλλα ενδεχετο να ξαναρθουν. Κλειστηκαμε μεσα και καναμε "ρεπορταζ" σε φιλους και γνωστους που επαιρναν τηλεφωνο να μαθουν "απο πρωτο χερι" την ατμοσφαιρα...

Οι γειτονες που δεν ειχαν μπαλκονι στην Πατησιων αλλα στο καθετο αδιεξοδο, ερχονταν στο μπαλκονι μας να χαζεψουν και πιστεψτε το ή οχι, αστοι, ξεαστοι, ηλικιωμενοι, ολοι εξεφραζαν συμπαρασταση στους φοιτητες και σιγουρια οτι δεν θα συμβει τελικα τιποτα. Οταν αρχισαν να ακουγονται οι πρωτοι πυροβολισμοι (9μμ; πιο αργα; δεν θυμαμαι) μας εκλεισαν μεσα και εμειναν οι μεγαλοι στο σαλονι. Καπου εκει τηλεφωνησε και ο πατερας μου να μας πει οτι οι φημες στη Θεσ/νικη οργιαζαν για επεμβαση του στρατου και να μεινουμε μεσα, ο,τι και αν συμβει.

Σε ενα ατυπο πολυκατοικιακο συμβουλιο εξουσιοδοτηθηκε η θυρωρος να ανοιξει διακριτικα την πορτα υπηρεσιας στη Σκαραμαγκα, που επικοινωνουσε με τα τεραστια υπογεια του κτηριου και με τη σκαλα υπηρεσιας που οδηγουσε στην ταρατσα. Σημειωτεον, γυρω απο την πορτα αυτη οι τρυπες απο τις σφαιρες των δεκεμβριανων του 44 ηταν ακομα εμφανεις... 


Τα υπολοιπα τα εζησα σαν σε ονειρο, δεν μας αφηναν να βγουμε απο το δωματιο μας, οι μεγαλοι πηγαινοερχονταν στο σαλονι και στην σκαλα μεχρι που κατεβηκε το τανκ. Τοτε εκλεισαν και τα μπαλκονια, κατεβηκαν τα ρολλα, και ακουγοταν μονο αμυδρα η βοη απο το πολυτεχνειο και το ραδιο που μετεδιδε τον σταθμο του Πολυτεχνειου... 


Την επομενη, Σαββατο 17, νωρις το πρωι, μαθαμε απο τους μεγαλους οτι το τανκ ειχε μπει στο Πολυτεχνειο, οτι υπηρχαν νεκροι, οτι η θυρωρος με την οδοντογατρο και τον Σταρενιο ειχαν περιθαλψει στα υπογεια καμμια εικοσαρια φυγαδες απο το Πολυτεχνειο, εναν ελαφρα τραυματισμενο, και τους φυγαδευσαν, ξημερωματα, απο την ταρατσα του διπλανου κτηριου που ειχε εισοδο υπηρεσιας στην Γ' Σεπτεμβριου (απο την δικη μας ηταν αδυνατον, επρεπε κανεις να περασει, υποχρεωτικα, απο Πατησιων). Το ιδιο ειχε κανει και ο θυρωρος του στουντιο ηχογραφησεων Πολυσαουντ, επισης στη Σκαραμαγκα.

Απο τα μπαλκονια ακουγονταν που και που κροτοι απο πυροβολισμους, απο την Πατησιων περνουσαν τακτικα αυρες του στρατου. Βγηκαμε μεσημερι, περιπου, προσπαθωντας να παμε στο σουπερ μαρκετ της Γ' Σεπτεμβριου (δεν υπηρχε τιποτα πια για φαγητο στης γιαγιας). Μυριζε εντονα δακρυγονο και τα ματια μου αρχισαν να δακρυζουν. Δεν μας αφησαν να περασουμε απο Ιουλιανου, γωνια Ιουλιανου και Γ' Σεπτεμβριου, νομιζω, (ή ηταν Ηπειρου και Γ' Σεπτεμβριου;; ειχε σκοτωθει καποιος. Ειδα αμυδρα, απο αποσταση, το σωμα πεσμενο κατω και τα αιματα.

Εκανα εμετο και εβαλα τα κλαμματα,ενα ειδος νευρικου κλονισμου, η μητερα μου μας πηρε και γυρισαμε πισω, στη εισοδο ασφαλιτες μιλουσαν με τη θυρωρο, εγω εκλαιγα παντα και τρομαξα ακομα περισσοτερο με τους μπατσους. Στην ασφαλεια του διαμερισματος, η οδοντογιατρος μου εδωσε 1/4 ηρεμιστικου, κοιμηθηκα βαρια και οταν ξυπνησα, αργα το βραδυ, ειδα με ανακουφιση οτι βρισκομασταν, πια στο σπιτι μας, μακρυα απο το κεντρο. Ο μπαμπας ειχε κατεβει εσπευσμενα απο Θεσ/νικη με το αυτοκινητο και μας ειχε φερει ολους, εμας, γιαγια και υπηρετρια μακρυα απο το Πολυτεχνειο. 


Τη Δευτερα, στο σχολειο, το επαιζα ηρωας στους συμμαθητες μου, για χρονια ομως εβλεπα συχνα εφιαλτες, σφαιρες, τα αιματα στην ασφαλτο, τους ασφαλιτες να μιλανε με τη θυρωρο και ξυπναγα καθιδρος. Ακομα και τωρα, σχεδον 40 χρονια μετα, τωρα που εγω κατοικω αυτο το περιφημο διαμερισμα στην Πατησιων, καθε 17 Νοεμβρη γυριζω πισω σε εκεινες τις 2 νυχτες...τη γιορτινη της Πεμπτης και την αγρια της Παρασκευης... 
ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ!!!


Ο Τάκης για την "επόμενη μέρα" σε ενα σχολείο της Κοκκινιάς.

Ο φιλόλογος Ιωακειμίδης Γ. , μπήκε στην τάξη για την πρώτη ώρα με τα μάτια του να κοιτάνε το πάτωμα. Πήρε την κιμωλία και ενώ γύριζε προς τον πίνακα… 
¨Κύριε καθηγητά, στο πολυτεχνείο όλη τη νύχτα σκότωναν φοιτητές. 
Σήμερα δεν μπορεί να γίνει μάθημα.¨ 
Έριξε μια ματιά στην τάξη του και με μάτια βουρκωμένα από συγκίνηση, άφησε την κιμωλία και εγκατέλειψε την αίθουσα.


Η τάξη άδειασε και το πέρασμα από όλες τις άλλες τάξεις διέκοψε παντού το μάθημα. 
Όλοι οι μαθητές έμειναν μαζεμένοι μπροστά στο Γυμνάσιο, και το πρώτο σύνθημα ήταν ένα επαναλαμβανόμενο ¨Δολοφόνοι¨. Στην συνέχεια άρχισαν να πέφτουν τα συνθήματα της προηγούμενης νύχτας. Σε μισή ώρα περίπου ένα περιπολικό και ένα τζίπ της αστυνομίας πιάσανε τα δύο στενά και εγκλώβισαν όλους τους μαθητές. 
Όταν έγινε η επίθεση, οι περισσότεροι μαθητές ξαναμπήκαν στο σχολειό, διέσχισαν την αυλή, πήδηξαν τη μάντρα και γλίτωσαν. Το χειρότερο ξύλο εκείνο το πρωί το έφαγε, με εντολή και παρουσία του πατέρα του, ο γιός του τότε διοικητή του αστυνομικού τμήματος. 

Γυμνάσιο Π. Κοκκινιάς (οδός Σηστού) 


Ο Μανόλης Μ για ένα άλλο σχολείο, τις ίδιες μέρες.

Με αφορμή το κείμενο του Τάκη θα ήθελα και εγώ να καταθέσω ένα ανάλογο περιστατικό στο μικτό Γυμνάσιο Μεταμόρφωσης (Κουκουβάουνες). 
Η τοπική κοινωνία μάλλον συντηρητική, μόλις είχε αρχίσει να αλλάζει δημογραφικά από τις εκατοντάδες οικογένειες εργαζομένων που εργάζονταν στην υπό ανάπτυξη βιομηχανική ζώνη της περιοχής. Το σχολείο ένα μουντό, αυταρχικό σχολείο με καθηγητές απρόσιτους και αυστηρούς σε αίθουσες μιας νοικιασμένης βιοτεχνίας.

Την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου, οι μαθητές των μεγάλων τάξεων ήταν ξεσηκωμένοι και γιατί μεγαλύτερα αδέλφια φοιτητές, ήταν στην κινητοποίηση. Στο τελευταίο μεγάλο διάλλειμα της απογευματινής βάρδιας οι μαθητές της Δ΄ τάξης δεν θέλησαν να κάνουν μάθημα. Οι καθηγητές το συναισθάνθηκαν και δεν έδειχναν διάθεση να βγουν από το γραφείο καθηγητών. Ο υποδιευθυντής (αργότερα έμαθα ότι ήταν στο ΚΚΕ εσ.) δεν θέλησε να βγει έξω.

Βγήκε όμως έξω ένας νεαρός φυσικός (όχι ο δόκιμος έφεδρος ανθυπολοχαγός) που με απλά λόγια κάλεσε τους μαθητές να μπουν στις τάξεις και να εκφράσουν το θυμό τους με περισσότερη προσοχή γιατί τότε ήταν απολύτως εκτεθειμένοι. Μας είπε ότι μπορούμε να εκφράσουμε τη συμπαράστασή μας με τρόπο που να μην στοχοποιεί κανέναν ακόμα και με την αγορά φαρμάκων που θα κατεβάσουν μόνο τα «μεγάλα» παιδιά. Ο ίδιος μιλώντας χαμηλόφωνα είπε ότι αμέσως μετά το σχολείο θα κατέβαινε στο Πολυτεχνείο.

Δεν χρειάζεται να σημειώσω ότι την τελευταία ώρα δεν έγινε μάθημα στα περισσότερα τμήματα γιατί οι περισσότεροι μαθητές μπήκαν στα λεωφορεία για να κατέβουν στο Πολυτεχνείο. 
Το πρωί της 17ης (Σάββατο) το κουδούνι δεν κτύπησε στην ώρα του. Οι περισσότεροι γνώριζαν ότι υπήρχαν νεκροί, οι φήμες οργίαζαν. Οι μαθητές των οποίων τα αδέλφια είχαν συλληφθεί δεν είχαν έρθει όπως και αυτοί που είχαν ξυλοκοπηθεί στην οδό Μάρνη και Αριστοτέλους μόλις κατέβηκαν από το λεωφορείο. Τότε λοιπόν κάποιοι από αυτούς που εμείς θεωρούσαμε «δυνάστες», δήλωσαν ότι δεν θα κάνουν μάθημα και δύο ή τρεις μπήκαν στις τάξεις για να πουν στους μαθητές ότι μπροστά στις φήμες για νεκρούς μόνο αρχαία και μαθηματικά δεν μπορούν να διδάξουν!

Στις 9 το πρωί οι μαθητές αποχωρούσαν από το σχολείο με συνθήματα, οι τοίχοι γέμισαν συνθήματα και το Land Rover της χωροφυλακής ήρθε για να πληροφορηθεί τι γίνεται. Η απάντηση της διευθύντριας (όπως μου τη μετέφεραν γιατί δεν ήμουν στο γραφείο): Οι περισσότεροι μαθητές μας δεν ήρθαν σε έκφραση αγανάκτησης για τα χθεσινά ή γιατί φοβούνται οι γονείς τους. Υπό αυτές τις συνθήκες οι κκ. καθηγητές αδυνατούν να κάνουν μάθημα. 


…. Τα χρόνια πέρασαν κάποιοι καθηγητές δεν ξαναμίλησαν, κάποιοι συνδικαλίστηκαν με το ΚΚΕ και ένας με το ΚΚΕ (μ-λ) – ΛΔΕ. Κάποια καθηγήτρια από τις πιο «εκτεθειμένες» καθηγήτριες, συνδικαλίστηκε με το ΠΑΣΟΚ δίνοντας παράδειγμα ήθους και σχέσεων με τους μαθητές, χωρίς να λείψει ποτέ από καμιά απεργία! Θα ήθελα να την θυμάμαι έτσι και όχι όπως όταν ασκώντας διοίκηση το 1998, στα γεγονότα του ΑΣΕΠ ήταν με την πλευρά … των ΜΑΤ! 
Τελειώνοντας νοιώθω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτούς τους καθηγητές που σε εκείνα τα σκληρά χρόνια με κόστος για τους ίδιους, έδωσαν ένα μάθημα δημοκρατίας καταμεσής της χούντας 


Η EIRHNH για την γενιά μετά το Πολυτεχνείο.

Όταν "ξέσπασε" η εξέγερση του Πολυτεχνείου,ήμουνα 15 χρονών. 
Αν και η καταγωγή μου ήτανε από αριστερή οικογένεια,λόγω του φόβου,δεν ήμουνα τότε,αναμεμιγμένη. 
Ελα όμως,που τα γονίδια φαίνεται,παίζανε τον ρόλο τους. 
Πρώτη έκφραση,η υπεράσπιση των αγωνιστών του Πολυτεχνείου,σε καυγά με τον φασίστα της πολυκατοικίας,που ήτανε και κουμπάρος. 


Την δεύτερη χρονιά,κατέβηκα και στην πορεία.Μπαίνοντας και στο Πανεπιστήμιο και οργανωμένη πια στην αριστερά,στο ΚΚΕ,η συμμετοχή στις πορείες,ήταν κάτι παραπάνω από δεδομένη. 
Ακόμα θυμάμαι,την δολοφονία του Κουμή και της Κανελοπούλου.Τις αύρες να ουρλιάζουν,εμένα μαζί με τον σύντροφό μου,να τρέχουμε στα στενά για να γλυτώσουμε,στον σταθμό του ΗΣΑΠ στο Μοναστηράκι,πηδώντας κιγκλιδώματα.


Υστερα....κύλησε ο καιρός και η ιστορία.Αν και οι αριστερές καταβολές,πάντα λειτουργούσαν και λειτουργούν,άφησα την συμμετοχή στις πορείες του Πολυτεχνείου,για πιο νέους. 
Σπίτι,δουλειά,παιδί,κάπου με πήραν από κάτω. 
Εφέτος,για πρώτη φορά μετά από χρόνια,θα συμμετέχω και πάλι.Όχι λόγω κομματικής ανάγκης,αν και είμαι μέλος του ΣΥΝ,αλλά επειδή θεωρώ ότι σήμερα,36 χρόνια μετά,τα συνθήματα "Ψωμί,Παιδεία,Ελευθερία",είναι πιο επίκαιρα παρά ποτέ. 


Με τα εργασιακά δικαιώματα να αλώνονται και να κατακρεουργούνται καθημερινά,με τις συντάξεις που κυριολεκτικά είναι της πείνας,με μία παιδεία που καθημερινά απαξιώνεται αναγκάζοντας τον γονιό να δαπανά,ένα μισθό στην παραπαιδεία,για να έχει το παιδί του την ευκαιρία να συμμετέχει σε μία,καθόλα,αμφίβολη πανεπιστημιακή μόρφωση,που μάλλον λίγα θα του εξασφαλίσει στην πορεία του στην ζωή και με την αστυνομοκρατία και τον κάθε λογής κομπλεξικό,να κυκλοφορεί οπλισμένος σαν αστακός και να "βγάζει" τα κόμπλεξ του,σε κάθε τι διαφορετικό και ξένο στην δική του νοοτροπία,τι πιο αναγκαίο και επιτακτικό,η επέτειος αυτή,να αποτελέσει την αρχή που θα βάλει φραγμό στα σχέδια όσων απεργάζονται την άνευ όρων παράδοση των εργαζομένων,των σπουδαστών,της νεολαίας και της προηγούμενης γενιάς?


Η συμμετοχή,σε αυτήν την επέτειο,είναι πιο χρήσιμη και αναγκαία παρά ποτέ. 
Γιατί θέλω οι δικοί μου κόποι,να βρουν μία δικαίωση και το παιδί μου,ένα καλύτερο αύριο.

ΠΗΓΉ:tvxs.gr