Αντεμαρ: «Δεν ξεχνιέται ο κόσμος της Καλαμάτας»

Πώς περνούν τα άτιμα τα χρόνια. Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη ζεστή βραδιά του Ιουνίου του 1993 όταν δύο Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές κατέφθαναν στο ξενοδοχείο «Φιλοξένια». Στον αύλειο χώρο κόσμος πολύς με ασπρόμαυρα κασκόλ στο λαιμό που αδημονούσε κι όταν πλησίασε το αυτοκίνητο που τους μετέφερε όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα και ιαχές. Ο Αντεμάρ και ο Τονίνιο, οι δύο πρώτοι Βραζιλιάνοι που φόρεσαν τη φανέλα της «Μαύρης Θύελλας», άνοιξαν την πόρτα, πάτησαν στο έδαφος και περπατώντας με μεγάλη δυσκολία ανάμεσα στο πλήθος που τους αποθέωνε κατευθύνθηκαν προς τη ρεσεψιόν. Το βλέμμα τους έπεσε, ασυναίσθητα, σε μία βραζιλιάνικη σημαία που είχε κρεμάσει στην είσοδο ο συχωρεμένος Γιάννης Κοντέας και τότε χαμογέλασαν για πρώτη φορά, χωρίς η σαστιμάρα γι’ αυτή την αναπάντεχη υποδοχή να φύγει στιγμή από το πρόσωπό τους. Λιώμα στην κούραση από το διήμερο ταξίδι πήγαν αμέσως στο δωμάτιό τους κι έπεσαν για ύπνο. Οπως αποδείχθηκε στην πορεία μόνο ο πρώτος άξιζε τέτοια αποθέωση, γιατί ο δεύτερος ήταν η... γλάστρα που ποτίστηκε μαζί με το βασιλικό. Ο Αντεμάρ έκανε τεράστια καριέρα στα ελληνικά γήπεδα, επιβεβαιώνοντας τη φήμη του γκολεαδόρ που τον συνόδευε από την πρώτη μέρα που ήρθε στην Ελλάδα, μόνο που στην Καλαμάτα δεν κατάφερε ποτέ να δείξει την αξία του, ούτε την πρώτη, αλλά ούτε και τη δεύτερη φορά που πήρε τη φανέλα με το νούμερο 9. Αντίθετα, όπου αλλού έπαιξε έκανε τα δίχτυα να... στενάζουν. Πιο πολύ τον σήκωσε το κλίμα στις Σέρρες, όπου πέτυχε 42 γκολ σε 2,5 σεζόν! Συνολικά στην Ελλάδα σκόραρε 91 φορές, μόλις δύο με τη «Μαύρη Θύελλα» την πρώτη χρονιά που ήρθε στη Β’ εθνική. Σήμερα, 16 ολόκληρα χρόνια μετά από εκείνη την καλοκαιρινή βραδιά στο «Φιλοξένια», ο 40χρονος πλέον Αντεμάρ Ροντρίγκεζ Ντορνέλες παραμένει στο χώρο τού ποδοσφαίρου με την ιδιότητα του μάνατζερ. Πριν από μερικούς μήνες ίδρυσαν παρέα με τον παλιό αμυντικό της Παναχαϊκής Ζρντιάν Τσέροβιτς ένα γραφείο football agent και φέρνουν παίκτες από τη Βραζιλία και την Ισπανία, με την προοπτική να μπουν γερά στο ελληνικό ποδόσφαιρο τα επόμενα χρόνια.

To «Notosport» τον εντόπισε πριν από μερικές μέρες στο Βόλο και είχε μία αρκετά ενδιαφέρουσα συνομιλία μαζί του, την οποία έδειξε να ευχαριστιέται και ο ίδιος, ξαναζώντας ορισμένες από τις στιγμές που βίωσε στη διάρκεια της θητείας του στη «Μαύρη Θύελλα».


- Τελικά, δύσκολα ξεκόβει κανείς από την Ελλάδα...
«Η Ελλάδα είναι η δεύτερη πατρίδα μου κι επειδή είχα την ευκαιρία να γνωρίσω αρκετά μέρη, μπορώ να πω ότι είναι πανέμορφη. Σπάνια συναντά κανείς τέτοια φυσική ομορφιά σε μία τόσο μικρή χώρα. Ολοι οι Βραζιλιάνοι θαυμάζουν την Ελλάδα για τον πολιτισμό της και για όσα έχει προσφέρει στην παγκόσμια ιστορία».
- Οταν πρωτοήρθες περίμενες ότι θα... ριζώσεις εδώ;
“Ηταν η πρώτη φορά που ταξίδεψα εκτός Βραζιλίας, ήμουν μόνο 24 ετών και θυμάμαι ότι το ταξίδι ήταν ατελείωτο. Οχι, δεν το περίμενα αλλά είμαι πολύ ευχαριστημένος που έζησα πολλά χρόνια στην Ελλάδα γιατί ο κόσμος εδώ αγαπάει το ποδόσφαιρο όπως στην πατρίδα μου. Κι αυτό με έκανε να αισθάνομαι όμορφα».
- Εχεις αναρωτηθεί γιατί δεν στέριωσες στην Καλαμάτα;
«Ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Δεν θέλω να κατηγορήσω κανέναν αλλά έχω την αίσθηση ότι κανείς από τους προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκα δεν μου έδειξε την απαιτούμενη εμπιστοσύνη. Ο Κοκότοβιτς δεν με στήριξε καθόλου, ίσως επειδή είχε στο μυαλό του να φέρει τους συμπατριώτες του που ήρθαν μετά από κάποιους μήνες. Εγώ είχα έρθει από πολύ μακριά, από μία χώρα με άλλο ποδοσφαιρικό στυλ και χρειαζόμουν χρόνο μέχρι να προσαρμοστώ στο ελληνικό ποδόσφαιρο αλλά δεν τον είχα».

- Ούτε ο Πέτερσον σε στήριξε;
«Δυστυχώς όχι, γιατί προφανώς ήθελε και αυτός να φέρει ορισμένους παίκτες από τη Σουηδία που και αυτοί ήρθαν μετά από λίγο καιρό. Επί Πέτερσον γίνονταν απίστευτα πράγματα στις προπονήσεις που με έκαναν να αισθάνομαι πολύ άσχημα. Τι να πρωτοθυμηθώ; Οτι με έβαζε στο δίτερμα να παίζω στόπερ; Ηξερα, επίσης, ότι κάποιοι συμπαίκτες μου δεν μου έδιναν την μπάλα γιατί ήθελαν να παίζει ο Οφορίκουε».
- Τη δεύτερη φορά, με τη «Μαύρη Θύελλα» στην Α’ εθνική, φαινόσουν, πάντως, αρκετά αγχωμένος...
«Η αλήθεια είναι ότι άρχισα να αγχώνομαι όταν κατάλαβα ότι δεν μου είχαν πια εμπιστοσύνη. Κι όταν δεν αισθάνεσαι καλά και δεν έχεις αυτοπεποίθηση δεν μπορείς να παίξεις καλά. Αν έβαζα ένα γκολ τις πρώτες αγωνιστικές όλα θα ήταν πολύ διαφορετικά αλλά η μπάλα δεν έμπαινε μέσα με τίποτα και η πίεση ήταν πολύ μεγάλη».
- Πίεση από τον κόσμο;
«Οχι, ο κόσμος μού συμπεριφερόταν με τον καλύτερο τρόπο, δεν έχω κανένα παράπονο από τους φιλάθλους. Με έβλεπαν έξω στο δρόμο και με έκαναν να αισθάνομαι όμορφα. Και χαίρομαι που μέσω της εφημερίδας έχω την ευκαιρία, μετά από τόσα χρόνια, να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ».
- Αισθάνεσαι ότι χρωστάς κάτι στη «Μαύρη Θύελλα»;
«Ναι κι αυτό είναι ένα από τα λίγα πράγματα που δεν κατάφερα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Να βάλω πολλά γκολ γι’ αυτή την ομάδα, να δώσω χαρά στον κόσμο της Καλαμάτας και να του ξεπληρώσω τη συμπαράστασή του. Μακάρι να μπορούσα να παίξω ακόμα μπάλα και να είχα την ευκαιρία να αγωνιστώ ξανά στη “Μαύρη Θύελλα”».
- Εχεις έρθει σε επαφή με τη σημερινή διοίκηση για να προτείνεις κάποιους παίκτες;
«Οχι γιατί έχω μάθει ότι υπάρχουν πολύ μεγάλα προβλήματα, κυρίως οικονομικά, και δεν θα μπορούσαν να κάνουν τόσο μεγάλα συμβόλαια όπως αυτά που ψάχνουν οι ποδοσφαιριστές που εκπροσωπεί το γραφείο μας. Στενοχωριέμαι, πάντως, γιατί εγώ είχα συνηθίσει την Καλαμάτα κάπως αλλιώς, να βρίσκεται στην Α’ εθνική και να έχει πολλά χρήματα, αλλά, απ’ ό,τι μαθαίνω, τα πράγματα έχουν γίνει πολύ άσχημα».
- Συγκρίνεται η σημερινή Β’ εθνική με την εποχή που έπαιζες εσύ;
«Νομίζω πως το αγωνιστικό επίπεδο έχει πέσει πολύ, όπως και η ποιότητα των ομάδων και των ποδοσφαιριστών. Τότε όχι μόνο στη Β’ αλλά και στη Γ’ κάθε ομάδα είχε τουλάχιστον πέντε παίκτες που έπαιζαν με κλειστά μάτια στην Α’ εθνική την άλλη Κυριακή. Αν εγώ ήμουν 20 χρόνια νεότερος κι έπαιζα ποδόσφαιρο σήμερα θα είχα μαζέψει όλα τα λεφτά».
- Με τον Παπαδόπουλο έχεις καιρό να συναντηθείς;
«Αρκετά χρόνια αλλά πάντα θα τον εκτιμώ γιατί ήταν κύριος απέναντί μου. Ο,τι συμφωνήσαμε το τήρησε και με το παραπάνω. Να φανταστείς ότι την πρώτη φορά που έφυγα είχα τριετές συμβόλαιο και μου έδωσε όλα τα χρήματα. Τέτοιους ανθρώπους σπάνια συναντά κανείς στο ποδόσφαιρο».
- Το περίφημο στόρι με τον Ρονάλντο το γνωρίζεις;
«Ναι και μάλιστα πολύ καλά. Θυμάμαι ότι πριν φύγουμε από τη Βραζιλία για να έρθουμε στην Ελλάδα, κάποιοι μάνατζερ είχαν μιλήσει στον κ. Παπαδόπουλο για τον Ρονάλντο που τότε ήταν 15 χρονών αλλά αυτός τους είπε ότι έχει συμφωνήσει με μένα και τον Τονίνιο και δεν μπορεί να αθετήσει την υπόσχεσή του. Τότε δεν επιτρέπονταν και περισσότεροι από δύο ξένοι σε κάθε ομάδα κι έτσι ο Ρονάλντο δεν ήρθε ποτέ στην Καλαμάτα».
- Ο Τονίνιο πού βρίσκεται;
«Δεν ξέρω, δεν τον έχω ξαναδεί από τότε που φύγαμε από την Καλαμάτα. Η Βραζιλία είναι πολύ μεγάλη χώρα. Ελπίζω να είναι καλά όπου κι αν βρίσκεται».
- Διατηρείς επαφή με κάποιους πρώην συμπαίκτες σου από την Καλαμάτα;
«Με πολύ λίγους. Μιλάω τακτικά στο τηλέφωνο με τον Αλέκο Δέδε. Κάναμε πολλή παρέα τότε και παραμείναμε φίλοι. Λυπήθηκα πολύ για το θάνατο του πατέρα του γιατί ήταν σπουδαίος άνθρωπος και με είχε βοηθήσει πολύ».
- Υπάρχει περίπτωση να σε ξαναδούμε στην πόλη της Καλαμάτας;
«Σκοπεύω να έρθω για διακοπές το Σεπτέμβριο, όταν τελειώσουν οι μεταγραφές γιατί θα χρειαστώ μερικές μέρες ξεκούρασης και ελπίζω να καταφέρω να συναντήσω αρκετά από τα παιδιά που παίζαμε μαζί τότε».
- Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στον κόσμο τελειώνοντας την κουβέντα μας;
«Ξέρω ότι οι φίλαθλοι της Καλαμάτας δεν πηγαίνουν πια στο γήπεδο και είναι πολύ απογοητευμένοι αλλά έτσι δεν κερδίζουν κάτι ούτε αυτοί ούτε η ομάδα. Πρέπει το γήπεδο να γεμίσει ξανά. Μόνο έτσι θα ξαναζήσουν μεγάλες στιγμές όπως παλιά. Τους οφείλω ένα μεγάλο “ευχαριστώ” επειδή με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή που ήρθα και θέλω να τους πω ότι ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσω τις δύο πρώτες ελληνικές λέξεις που έμαθα και ήταν φυσικά η “Μαύρη Θύελλα”».

Συνέντευξη στο Σωτήρη Παρτσαλά