Αλλαξαν οι εποχές. Πέρα από την ευγενή «παρελθοντολαγνεία» που πλήττει κάμποσους κοιτώντας τι είχαμε, τι χάσαμε και τι έχουμε, το σίγουρο είναι πως διάγουμε εποχές ανατροπών. Ολικών ανατροπών. Για να μπούμε στο προκείμενο: παίκτες δεδομένοι και ακλόνητοι στις θέσεις τους στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν. Τουτέστιν άπαντες έχουν την τιμή τους. Τόσο κυνικά αλλά και τόσο αληθινά. Σαν πιόνια σε μια παρτίδα σκάκι που παίζεται πάνω σε ένα τραπέζι γεμάτη από δεσμίδες ευρώ, οι παίκτες δεν τολμούν καν να αρθρώσουν κουβέντα ή να ορθώσουν το ανάστημά τους στους αδήριτους νόμους της αγοράς.
Ο Κακά που επί σειρά εβδομάδων αντιστεκόταν στο πιεστικό πρέσινγκ του Φλορεντίνο Πέρεθ και ορκιζόταν αιώνια πίστη στη Μίλαν τελικώς υπέκυψε. Πώς αλλιώς θα γινόταν, άραγε; Τα χρήματα όντως ήταν πάρα πολλά για να πουν «όχι» οι Ιταλοί αλλά και ο ίδιος ο Βραζιλιάνος. Οπως άλλωστε λένε προσφυώς και οι Αμερικανοί (δεδομένοι πραγματιστές), «money talks». Και όταν το χρήμα μιλάει, οι αντιστάσεις κάμπτονται, οι ηθικές αρχές μειώνονται και οι προσωπικές επιλογές κανοναρχούνται.
Εν μέσω γενικευμένης οικονομικής κρίσης ήδη στην Ισπανία από τους δύο ποδοσφαιρικούς κολοσσούς της Πριμέρα Ντιβιζιόν έχουν δαπανηθεί περίπου 270 εκατομμύρια ευρώ, με την αναβαπτισμένη -λόγω Πέρεθ- Ρεάλ Μαδρίτης να κατέχει τα σκήπτρα της «υπερκατανάλωσης». Εχει τη σημασία της η λέξη κατανάλωση, καθώς πλέον μιλάμε για παίκτες των οποίων η υπόσταση προσμετράται σε «kilos», που λένε και οι Ισπανοί. Και αυτά τα «muchas kilos» είναι που έκαναν τον Κακά να πει το ευφρόσυνο «ναι» στη Ρεάλ. Αυτά ήταν που έκαναν τον μέχρι πρότινος ταγμένο στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Κριστιάνο Ρονάλντο, να μπει για τα καλά στην καρδιά του star system και από ποδοσφαιριστής πλέον να λογίζεται ως το alter ego του μπον βιβέρ Ντέιβιντ Μπέκαμ.
Το γεγονός ότι ακόμα και η Μπαρτσελόνα που ως κλαμπ έχει μια εντελώς διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων μπήκε για τα καλά στη διαδικασία να κάνει ένα «τρελό» τρέιντ ανάμεσα σε Ετό και Ιμπραΐμοβιτς δείχνει το ποιοτικό μέγεθος της αλλαγής των συνθηκών. Ολοι μιλούν με το δανεικό στόμα του χρήματος. Μόνο που το συγκεκριμένο δάνειο αποπληρώνεται με ακριβό τόκο.
Αν μέχρι πρότινος μας ενοχλούσε η μαξιμαλιστική μανία του Ιμπραΐμοβιτς, που πλέον έχοντας πληγεί από την οικονομική ύφεση έχει μπει στο καβούκι του, τώρα τίποτα δεν μπορεί να μας εκπλήξει. Οι σεΐχηδες της Μάντσεστερ Σίτι προσπαθούν εδώ και καιρό να κάνουν το μεγάλο «μπαμ» σπέρνοντας στο δρόμο ολόκληρα δάση από εκατομμύρια. Ο Ρομπίνιο ήταν μόνο η αρχή για το πρότζεκτ που έχουν στο μυαλό τους. Φέτος δαπάνησαν ακόμα περισσότερα για να φέρουν τον Αντεμπαγιόρ, τον Ρόκε Σάντα Κρουζ και τον Τέβες στην ομάδα τους. Και ο τρελός χορός συνεχίζεται. Οντως συνεχίζεται; Για κάποιους δεν έχει καν ξεκινήσει!
Τρανό παράδειγμα, ωστόσο, ας το λάβετε ως ηχηρή εξαίρεση στο χρυσό κανόνα, η Μπάγερν που μέχρι τώρα έχει κλείσει την πόρτα της ερμητικά στους μνηστήρες του Ριμπερί. Παρά το γεγονός ότι τόσο η Ρεάλ όσο και η Μπάρτσα τον διεκδίκησαν per mare et per terram οι Βαυαροί επαναλάμβαναν στερεότυπα ένα μεγάλο «nein»! Εχουν κι αυτές οι αρνήσεις τη σημασία τους κι ας είναι ελάχιστες και σχεδόν απίθανο να συμβαίνουν συχνά.
Ο βασικός κανόνας όπως η ίδια η αγορά μας διδάσκει καθημερινά είναι πως τα πάντα πωλούνται και αγοράζονται, αρκεί να καταβάλεις το «σωστό» τίμημα. Το ηχηρό παράδοξο είναι πως, ενώ η παγκόσμια αγορά έχει αφυδατωθεί και εταιρίες-μεγαθήρια βλέπουν τα θεμέλιά τους να τρίζουν επικίνδυνα, στο ποδόσφαιρο εξακολουθούν να υπάρχουν κλαμπ που σε πείσμα των καιρών δεν διστάζουν να σπάσουν τους παχυλούς κουμπαράδες τους για τα... πόδια ενός παίκτη.
Την ίδια ώρα σε άλλα περιφερειακά πρωταθλήματα ομοίως περιφερειακών χωρών, βεβαίως και η χώρα μας βρίσκεται ανάμεσα σε αυτές, υπάρχουν ομάδες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και προσπαθούν να μετρήσουν ένα προς ένα τα κουκιά τους για να βγάλουν αγκομαχώντας και τούτη τη σεζόν. Ζούμε σε ένα παράλληλο σύμπαν; Προφανέστατα. Ο Μισέλ Πλατινί εδώ και κάμποσο καιρό έχει κρούσει το κουδούνι του κινδύνου ότι κάποια στιγμή μπορεί να σκάσει το σύστημα σαν μπαλόνι, αλλά επί του παρόντος δεν εισακούεται κι ας έχει ισχυρό θεσμικό ρόλο.

Οι πλέον σώφρωνες φοβούνται πως, όταν οι προτάσεις του θα γίνουν αποδεκτές, θα είναι πολύ αργά για να αναστραφεί η κατάσταση και να επιστρέψουν σε πιο ορθολογικές πρακτικές. Επί του παρόντος, το χρήμα κυβερνάει με τρόπο δικτατορικό και απόλυτο.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΣ


Οντως τα λεφτά είναι παρα πολλα που κυκλοφορούν κι όπως θα μπορούσε να πει κάποιος "για 22 μαλάκες που κυνηγάνε ένα τόπι?"Παρόλη την οικονομικη κρίση φέτος η UEFA αυξησε τα εσοδα των ομαδων που θα συμμετέχουν στις Ευρωπαικές διοργανώσεις πανω απο 20%,κοντα στο 1 δις ευρω θα μοιραστουν οι "32" CH.L.
Η τελευταία παράγραφος στο παραπάνω αρθρο νομίζω πως είναι η ουσια του ζητήματος.
Μπορει ο Πλατινι να έχει μεινει προσκολυμένος στο ποδοσφαιρο πριν 20 χρονια?Πιθανον..
Μπορεί να είναι απο τους λίγους που ενδιαφερονται πραγματικα για το ποδόσφαιρο κι όχι την στεγνη κονόμα?Πιο πιθανό θα έλεγα..

Σε καθε κάθε κλαδο επιχειρήσεων μετα απο την περιοδο της οικονομικής ακμης,έρχεται παντα η περιοδο της ύφεσης κι αν τα κερδη σκορπιζονται αλογιστα,πολυ κοντα θα είναι μετα και το κραχ...