Ποιο τραγουδι σας κολλησε σημερα;

Θωρούσι σκόνης νέφαλο στα ύψη σηκωμένο,
και Καβαλάρη με πολλούς άλλους συντροφιασμένο.
Μαύρο φαρί, μαύρ' άρματα, και μαύρο το κοντάρι,
μαύρη ήτονε κ' η φορεσά τουνού του Καβαλάρη.
Αντρειωμένος, δυνατός, κ' εις τ' άρματα τεχνίτης,
κ' εγίνη κι αναθράφηκεν εις το νησί τση Κρήτης!
Τη χώραν την εξακουστήν, την όμορφη Γορτύνην
όριζε κι αποφέντευγεν αυτός, την ώραν κείνην.
αφορμή οπού πορπατεί μαύρος, σκοτεινιασμένος,
και με πολλούς, οπού φορού' μαύρα, συντροφιασμένος,
Έρωτας ήτον η αρχή, το τέλος πάλι εγίνη
από τον Χάρον που ποτέ χαρά δε μας αφήνει.
Ετούτος εκατέβαινε από Ρηγάδων αίμα,
Κύρη είχεν, οπού στην αντρειάν παντόθες τον ετρέμα'.
Κι απόθανε, κι αφήκε τον τριών ημερών παιδάκι,
κι ανάθρεψέ το η μάνα του δίχως κυρού κανάκι.
Ανάθρεψέ το σ' αρετές, σ' άρματα, κ' εις-ε γράμμα,
Ρηγόπουλο το εκράζασι στες πράξες κ' εις το πράμα.
Ελέγαν του να παντρευτεί, δεν ήθελε ποτέ του,
και τη ζωήν τση μοναξάς αγάπα κ' ήρεσέ του.
περνώντας μιά ταχτερινή, θωρεί μιάν πλουμισμένην,
μιάν αγγελοσγουράφιστην, ροδοπεριχυμένην.
Τα χείλη τση ήσανε βερτζί, τα μάτια τση ζαφείρι,
το πρόσωπόν της ήδιδε λάμψη στο παραθύρι.
Εκέρδεσε τους κόπους του, ήσμιξε μετά κείνη,
στον Κόσμον έτοια Πεθυμιά και Σμίξη δεν εγίνη.
Μα πλιά συχνιά παρά ποθές, στην Ίδα εκατοικούσαν,
κείνον τον τόπο ορέγουνταν, εκείνον αγαπούσαν.
Εκεί ήσαν κάμποι και βουνιά, και δάση και λαγκάδια,
μετόχια με πολλούς βοσκούς κι αρίφνητα κουράδια.
Κι απ' όλους κείνους, που'σανε εκεί κατοικημένοι,
μιά βοσκοπούλα ευρίσκουντον ομορφοκαμωμένη.
Κι ο κύρης τση την ήπεμπε κ' ήβλεπε το κουράδι,
συχνιά-συχνιά απαντήχνασι μ' αυτόν το νιόν ομάδι.
Ο οποιός με το δοξάρι του εγύρευγε κυνήγι,
κι ως του'χε λάχει να το δει, δεν τ' άφηνε να φύγει.
Αγρίμια, λάφια και λαγούς ήφερνεν εις το σπίτι,
κι όμοιον του δοξαράτορα δεν ήκαμεν η Κρήτη.

..............

Χαρίδημος εκράζετο, αντρειάν και χάριν έχει,
και πάντα εκεί που πολεμά, στράφτει, βροντά, και βρέχει.
Σπίθες σιδέρω', αίμα κορμιών εβγάνει, όπου μαλώσει,
και βροντισμούς και ταραχές η δύναμή του η τόση.
Είχε κι αυτός στην κεφαλήν ένα Κερί σβημένο,
τον άνεμον ανάδια του ήδειχνε φουσκωμένο.
Και τον καημόν του τον πολύν, τη λαύραν που τον κρίνει,
με γράμματα αποκατωθιό λέγει και ξεδιαλύνει·
"Κείνη η φωτιά, που μου'φεγγε, πλιό λάμψη δε μου δίδει,
κι άνεμος μου την ήσβησε, κ' εδά'μαι στο σκοτίδι."
Πολλοί τον εγνωρίζασι, πεζοί και καβαλάροι,
φωνιάζουν· "Εδά επρόβαλε τση Κρήτης το λιοντάρι!
Τούτος είναι ο Χαρίδημος, κι από την ώρα εκείνη,
οπού'χασε το ταίρι-ν του, ολόμαυρος εγίνη.
Κι α' ζήσει χρόνους εκατό, πλιό του δε θέ' ν' αλλάξει,
'πειδή κ' η Μοίρα του ήθελε, έτσι να τον πειράξει."