ΦόρουμΝΙΚΟΣ ΓΚΑΛΗΣ....έτσι ξεκίνησαν όλα
Σελίδα 1 από 1
07052013
ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΛΗΣ....έτσι ξεκίνησαν όλα
Του ΘΟΔΩΡΗ ΦΕΛΑΝΗ
Η οικογένεια
Γεωργαλή, τα παιδικά χρόνια στην Αμερική, η επαφή με το μπάσκετ στο
μικροσκόπιο του «Goal» σε 11 μικρές ιστορίες που παρουσιάζουν το πρώτα
βήματα του Νίκου Γκάλη από τη γέννησή του μέχρι και τον Σεπτέμβριο του
1979, όταν δηλαδή πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στην Ελλάδα για
λογαριασμό του Αρη.
Νικόλαος Γεωργαλής είναι το
κανονικό του όνομα. Ο πατέρας του Γιώργος Γεωργαλής, γεννημένος στον
Αγιο Ισίδωρο της Ρόδου, έφυγε μετανάστης το 1921 για την Αμερική.
Ταξίδεψε με ιταλικό διαβατήριο, καθώς τότε τα Δωδεκάνησα ήταν ακόμη επί
ιταλικής κατοχής. Ο πατέρας του είχε άλλα τρία αδέλφια, όλοι τους
ασχολούνταν με αγροτικές δουλειές.
κοινότητας προκειμένου να εγκαινιαστεί ένα πολιτιστικό κέντρο που πήρε
το όνομά του. Εκεί, όπως έχει διηγηθεί ο ίδιος ο Γκάλης, άκουσε πολλές
ιστορίες από συγγενικά πρόσωπα για τον πατέρα του. Πως ήταν πολύ δυνατό
και ατρόμητο σαν παιδί. Η μητέρα του, η Στέλλα, γεννήθηκε σε ένα
προάστιο του Βοσπόρου και ταξίδεψε για την Αμερική το 1940. Εκεί γνώρισε
τον πατέρα του και παντρεύτηκαν.
Ισως η ιστορία να
είχε γραφτεί διαφορετικά εάν ο πατέρας του δεν ασχολούνταν με το μποξ
στην Αμερική. Τότε ήταν που ο μπαμπάς του επέλεξε να `'κόψει» το όνομά
του για να είναι πιο εύηχο. Αυτός επέλεξε το «Γκάλης». Ο πατέρας του,
εκτός από το μποξ, (συμμετείχε σε αρκετούς αγώνες με το όνομα «Γιώργος
Γκάλης»), έκανε πολλές δουλειές στην Αμερική.
Ο Γκάλης προτίμησε το κολέγιο του Σίτον Χολ επειδή βρισκόταν σε απόσταση μόλις δύο ωρών από το σπίτι του Ηταν για πολλά χρόνια τσαγκάρης, στη συνέχεια όμως απέκτησε εστιατόριο
στο Νιου Τζέρσεϊ. Στις 23 Ιουλίου του 1956 γεννήθηκε ο άνθρωπος που θα
άλλαζε την ιστορία του μπάσκετ στην Ελλάδα. Ο Νικ γεννήθηκε στο French
Hospital του Μανχάταν. Μετακόμισε με την οικογένειά του για το Νιου
Τζέρσεϊ όταν ήταν 7 ετών. Εκεί πήγε σχολείο, εκεί σπούδασε, εκεί έκανε
τους πρώτους του φίλους.
Κυριαρχούσε η
πολυπολιτισμικότητα στη γειτονιά του, δεν έκανε παρέα μόνον με Ελληνες
αλλά και με Κουβανέζους, Πορτορικανούς, Αφρικανούς... Ηταν μέτριος
μαθητής αν κι ο πατέρας του δεν έδειχνε διάθεση να τον σπρώξει στον
αθλητισμό, του έλεγε αντίθετα πως θα έπρεπε πάση θυσία να σπουδάσει. Ο
ίδιος είχε όμως φυσική ροπή προς τα σπορ και δοκίμασε πολλά μέχρι να
κατασταλάξει στο μπάσκετ. Η οικογένειά του ούτε τον ενθάρρυνε ούτε του
απαγόρευε να κάνει αυτό που θέλει. Στο μεταξύ στο σπίτι μιλούσαν μισά
ελληνικά, μισά αγγλικά.
Αρκετές φορές οι γονείς του αναφέρονταν
στην Ελλάδα, ωστόσο ο μικρός Νίκος θυμάται σαν παραμύθι αυτές τις
ιστορίες καθώς ουδέποτε είχε (σε αντίθεση με τη μητέρα και την αδελφή
του Μαρία που είχαν ταξιδέψει στη μητέρα πατρίδα) επισκεφθεί τον τόπο
καταγωγής του. Ο Νικ (που δεν πήγαινε καν σε ελληνικό σχολείο στην
Αμερική) είχε μια κάπως ξεθωριασμένη, συγκεχυμένη εικόνα στο μυαλό του
περί του τι σημαίνει Ελλάδα. Δεν ένιωθε καμία νοσταλγία γιατί ποτέ δεν
την είχε δει.
Ο Νίκος Γκάλης σε νεαρή ηλικία με τον πατέρα του και τη μητέρα του Ολοι πιστεύουν
πως εξαιτίας του πατέρα του ο Νικ αγαπούσε πάρα πολύ το μποξ. Αυτή
είναι η μισή αλήθεια. Ναι μεν του άρεσε το μποξ, ωστόσο είχε τρέλα με το
αμερικάνικο ποδόσφαιρο. Ινδαλμά του στα νεανικά του χρόνια ήταν ο
Γουόλτ Φρέιζερ της Νέας Υόρκης. Δοκίμασε να παίξει και ήταν πολύ καλός,
διακρίνοντα στην θέση του running back. Ακόμη και σήμερα ο Γκάλης
απολαμβάνει να παρακολουθεί στην τηλεόραση αμερικάνικο ποδόσφαιρο.
Γρήγορα πάντως διαπίστωσε πως ήταν ένα σκληρό παιχνίδι, με πολλούς
τραυματισμούς.
Εκτός από το μποξ (με το οποίο ασχολήθηκε
ελάχιστα) του άρεσε πάρα πολύ το μπέιζμπολ και το χόκεϊ στον πάγο. Σε
ηλικία 10 ετών ανακάλυψε το μπάσκετ και τρία χρόνια μετά άρχισε να
προπονείται πιο συστηματικά χωρίς να έχει ακόμη κατασταλάξει πώς αυτό
είναι θα το άθλημα το οποίο πρόκειται οριστικά να ακολουθήσει. Θυμάται
πάντα μια συμβουλή που του είχε δώσει ο πατέρας του και την οποία του
είχε πει να ακολουθεί ως στάση ζωής: “Μου έλεγε να μην το βάζω ποτέ στα
πόδια. Να πολεμάω, στο χτύπημα να απαντώ με χτύπημα”.
Σαράκι έγινε το
μπάσκετ για τον Γκάλη στα εφηβικά του χρόνια. Πολλές φορές έφευγε με
παρέα δυο τριών ατόμων από τη γειτονιά του, έπαιρναν το λεωφορείο της
γραμμής με προορισμό το Χάρλεμ. Δεκάδες φορές ο ίδιος έχει δηλώσει πόσο
ευεργετικά λειτούργησαν για τον ίδιον εκείνες οι ομηρικές αναμετρήσεις
στο street basketball όπου είχε να αντιμετωπίσει σωματώδεις, αλτικούς
και πολύ ανταγωνιστικούς αντιπάλους. Η ζωή του στο μεταξύ κυλούσε
ευτυχισμένα , οι γονείς δεν ήταν πλούσιοι, ωστόσο ουδέποτε στερήθηκαν
βασικά αγαθά. Ο ίδιος στο γυμνάσιο κατάλαβε πως ήθελε να ασχοληθεί με το
μπάσκετ καθώς στο σχολείο απλώς περνούσε τις τάξεις και δεν έδειχνε
καμιά ιδιαίτερη κλίση για τα γράμματα.
Στο
Σίτον Χολ αγωνιζόταν με το νούμερο 11, στην Ελλάδα έπαιξε επίσης με το
νούμερο 7, το 6 και το 4. Ο ίδιος πάντως λέει πως τυχερός του αριθμός
είναι το 32 Γυμναστική Ακαδημία
(Physical Education) επέλεξε να σπουδάσει στο κολέγιο. Νωρίτερα, στο
λύκειο (Union Hill High School), ο προπονητής του, ο Μπίλ Μακίβερ,
έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διάπλαση του χαρακτήρα του και τον βοήθησε
να βγάλει από μέσα του την τρέλα που είχε για το μπάσκετ. Εμεινε κι ο
ίδιος ο Μακίβερ εντυπωσιασμένος από τη δύναμη της θέλησης και τον
εγωισμό που είχε ώστε να ανέβει επίπεδο. Προπονούνταν αμέτρητες ώρες, το
μπάσκετ του έγινε πάθος και το μοναδικό του ενδιαφέρον. Παρακολουθούσε
επιδερμικά τις εξελίξεις στον κινηματογράφο και την πολιτική. Οταν
δολοφονήθηκε ο Κένεντι ο Γκάλης ήταν μόλις έξι ετών και θυμάται στο
σπίτι τη μητέρα, τη θεία και την αδελφή του (η οποία είναι 10 χρόνια
μεγαλύτερη από τον Νίκ) να δακρύζουν από συγκίνηση.
Κέντρισε με τις εμφανίσεις του
στην ομάδα του λυκείου το ενδιαφέρον σημαντικών πανεπιστημίων με μεγάλη
παράδοση στο μπάσκετ και στα 17 του έπρεπε να πάρει μια μεγάλη απόφαση:
Το κολέγιο στο οποίο θα φοιτούσε, αυτό που θα γίνονταν ο προθάλαμος
μιας επαγγελματικής καριέρας. Δέχεται προτάσεις από το North Carolina
και το Florida State. Τελικά επέλεξε το λιγότερο φημισμένο Σίτον Χολ,
γιατί έτσι θα ήταν πιο κοντά στο σπίτι του. Η εξέλιξή του, εκτιμούν
οι... ιστορικοί του μέλλοντος, θα ήταν σίγουρα διαφορετική αν είχε
επιλέξει κάποιο από τα πρώτα δυο πανεπιστήμια. Αυτά τα “εάν” όμως δεν
“βασανίζουν” σήμερα τον Γκάλη, που πιστεύει πως όλα στη ζωή γίνονται για
κάποιον λόγο.
Αναδείχθηκε 3ος σκόρερ του ΝCAA
με τους “πειρατές” του Σίτον Χολ τη σεζόν 1979-79 στο 4ο έτος των
σπουδών του με 27,5 πόντους μέσο όρο πίσω από τους Μπερντ και Μπάλντερ.
Στο “Σίτον Χολ” φορούσε τη φανέλα με το νούμερο “11”. Την πρώτη χρονιά
στο Πανεπιστήμιο οι γονείς του έμειναν άφωνοι όταν τον είδαν να
αγωνίζεται σε ένα παιχνίδι στο Madison Square Garden στη Νέα Υόρκη που
ήταν κατάμεστο. Τότε κατάλαβαν πως ο γιος τους είναι φτιαγμένος για
μεγάλα πράγματα.
Πρώτος που τον προσέγγισε από την Ελλάδα ήταν ο Καστρινάκης από τον Ολυμπιακό, αλλά ο Γκάλης προτίμησε τον Άρη Οσο για τον ίδιον; Το πρώτο διάστημα τους ζήτησε να μην έρχονται γιατί
ένιωθε έξτρα άγχος! Απόλαυσε τη φοιτητική του ζωή. “Ήταν ίσως τα
καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Το Πανεπιστήμιο ήταν μόλις δυο ώρες από το
σπίτι μου, είχα καταπληκτική παρέα...” θα διηγηθεί ο ίδιος. Δεν έλειψαν
και οι πρώτοι μικροεγωισμοί στο κολέγιο. Στο πρώτο έτος σταμάτησε για
λίγες ημέρες τις προπονήσεις επειδή είχε θυμώσει με τον προπονητή του
Μπιλ Ράφτερι, θεωρώντας πως άξιζε ο ίδιος να ξεκινάει στην πρώτη
πεντάδα. Επιλέχθηκε στον 4ο γύρο των ντραφτ στο νούμερο 68 από τους
Μπόστον Σέλτικς. Δεν του πρόσφεραν όμως επαγγελματικό συμβόλαιο.
Λίγες ημέρες πριν
πάει σε ένα camp των Μπόστον Σέλτικς, ενημερώθηκε πως συμπεριλήφθηκε
μεταξύ των κορυφαίων Ελληνοαμερικανών αθλητών, ωστόσο δεν παραβρέθηκε
στην βράβευση καθώς έπρεπε να βρίσκεται στο Σαν Φραντζίσκο ώστε να
εξαντλήσει τις πιθανότητες που είχε να πείσει τους Σέλτικς να του
προσφέρουν συμβόλαιο. Στάθηκε άτυχος καθώς σε εκείνο το camp γύρισε το
πόδι του, ο τότε τεχνικός της Βοστώνης Μπιλ Φιτς δεν τον συμπεριέλαβε
στη λίστα του και τότε άρχισαν οι πιέσεις από την Ελλάδα. Ο πρώτος που
τον πλησίασε από Ελλάδα ήταν ο Γιώργος Καστρινάκης για λογαριασμό του
Ολυμπιακού. Ακολούθησε ο Παναθηναϊκός και στη συνέχεια ο Αρης.
Η ιστοσελίδα celticslife.com
το 2011 φιλοξένησε ένα μεγάλο ρεπορτάζ για τον Γκάλη πριν από λίγα
χρόνια χαρακτηρίζοντας τη μη επιλογή του Γκάλη ως ένα πολύ μεγάλο λάθος.
Στο τρέινινγκ καμπ των Σέλτικς έπαιξε μαζί με τον Λάρι Μπερντ. Τα πήγε
περίφημα μέχρι που τραυματίστηκε στον αστράγαλο και έχασε τη θέση του
στο ρόστερ των Σέλτικς από τον Τζέραλντ Χέντερσον. Οι Σέλτικς αποφάσισαν
να μην τον κρατήσουν.
Την τελευταία του χρονιά στο κολέγιο έκανε εξαιρετικά παιχνίδια και αναδείχθηκε 3ος σκόρερ του NCAA Την περίοδο 1979-80 οι Σέλτικς είχαν βασικούς στην περιφέρεια τους
Αρτσιμπαλντ και Κρις Φορντ. Ο Χέντερσον, που είχε κερδίσει τη θέση του
Γκάλη, ερχόταν από τον πάγκο. Μέσα στη χρονιά οι Σέλτικς υπέγραψαν τον
βετεράνο τότε Πιτ Μάραβιτς. «Θα μπορούσαν να είχαν υπογράψει για έναν
χρόνο τον Γκάλη και να τον αφήσουν να αποθεραπεύσει τον αστράγαλό του»
ανέφερε το δημοσίευμα.
Στενοχωρήθηκε αφάνταστα,
έκλαψε και πόνεσε με την περιπέτεια υγείας που είχε η μητέρα του στα
τέλη της δεκαετίας του 1970. Οταν άρχισαν να έρχονται οι πρώτες
προτάσεις από ελληνικές ομάδες η μητέρα του ανάρρωνε καθώς είχε υποστεί
ελαφρύ εγκεφαλικό. Η κίνηση των παραγόντων του Αρη να φέρουν ως δώρο
στην άρρωστη μητέρα του μια εικόνα της Παναγίας έπαιξε καθοριστικό ρόλο:
«Με πλησίασαν με πολύ ανθρώπινο τρόπο, επέλεξα τον Αρη παρότι τα
χρήματα ήταν λιγότερα σε σχέση με αυτά που μου έδιναν ο Παναθηναϊκός ή ο
Ολυμπιακός» θα διηγηθεί ο ίδιος μετά από χρόνια.
«Θα προσέχω το
παιδί σας σαν να είναι γιος μου» ήταν επίσης μια φράση-κλειδί του
Γιώργου Τσιλιγκαρίδη (του ανθρώπου που ανέλαβε για λογαριασμό του Αρη
τις διαπραγματεύσεις στην Αμερική) προς τη μητέρα του Γκάλη. Μια
συννεφιασμένη ημέρα του Οκτωβρίου, το 1979, τον βρίσκει σε δωμάτιο του
«Μακεδονία Παλλάς» (η πρώτη κατοικία του στη Θεσσαλονίκη) να ατενίζει
την πόλη και να σκέφτεται πως θα μείνει σε αυτήν 1-2 χρόνια, ώστε να
μαζέψει τα χρήματα που θέλει για την οικογένεια και να επιστρέψει για να
κυνηγήσει το αμερικάνικο όνειρο στο ΝΒΑ. Η μοίρα όμως τα έφερε -ευτυχώς
για όλους μας- αλλιώς.
Η οικογένεια
Γεωργαλή, τα παιδικά χρόνια στην Αμερική, η επαφή με το μπάσκετ στο
μικροσκόπιο του «Goal» σε 11 μικρές ιστορίες που παρουσιάζουν το πρώτα
βήματα του Νίκου Γκάλη από τη γέννησή του μέχρι και τον Σεπτέμβριο του
1979, όταν δηλαδή πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στην Ελλάδα για
λογαριασμό του Αρη.
Νικόλαος Γεωργαλής είναι το
κανονικό του όνομα. Ο πατέρας του Γιώργος Γεωργαλής, γεννημένος στον
Αγιο Ισίδωρο της Ρόδου, έφυγε μετανάστης το 1921 για την Αμερική.
Ταξίδεψε με ιταλικό διαβατήριο, καθώς τότε τα Δωδεκάνησα ήταν ακόμη επί
ιταλικής κατοχής. Ο πατέρας του είχε άλλα τρία αδέλφια, όλοι τους
ασχολούνταν με αγροτικές δουλειές.
- Πώς ο Γκάλης έβγαλε τον εαυτό του από την... πρίζα
- Τα εύσημα από τη μητέρα του Ντράζεν!
- «Δεν θα ξαναβγεί παίκτης σαν τον Νίκο Γκάλη»
- «Πώς βγήκε το ελληνικό διαβατήριο του Γκάλη»
κοινότητας προκειμένου να εγκαινιαστεί ένα πολιτιστικό κέντρο που πήρε
το όνομά του. Εκεί, όπως έχει διηγηθεί ο ίδιος ο Γκάλης, άκουσε πολλές
ιστορίες από συγγενικά πρόσωπα για τον πατέρα του. Πως ήταν πολύ δυνατό
και ατρόμητο σαν παιδί. Η μητέρα του, η Στέλλα, γεννήθηκε σε ένα
προάστιο του Βοσπόρου και ταξίδεψε για την Αμερική το 1940. Εκεί γνώρισε
τον πατέρα του και παντρεύτηκαν.
Ισως η ιστορία να
είχε γραφτεί διαφορετικά εάν ο πατέρας του δεν ασχολούνταν με το μποξ
στην Αμερική. Τότε ήταν που ο μπαμπάς του επέλεξε να `'κόψει» το όνομά
του για να είναι πιο εύηχο. Αυτός επέλεξε το «Γκάλης». Ο πατέρας του,
εκτός από το μποξ, (συμμετείχε σε αρκετούς αγώνες με το όνομα «Γιώργος
Γκάλης»), έκανε πολλές δουλειές στην Αμερική.
Ο Γκάλης προτίμησε το κολέγιο του Σίτον Χολ επειδή βρισκόταν σε απόσταση μόλις δύο ωρών από το σπίτι του Ηταν για πολλά χρόνια τσαγκάρης, στη συνέχεια όμως απέκτησε εστιατόριο
στο Νιου Τζέρσεϊ. Στις 23 Ιουλίου του 1956 γεννήθηκε ο άνθρωπος που θα
άλλαζε την ιστορία του μπάσκετ στην Ελλάδα. Ο Νικ γεννήθηκε στο French
Hospital του Μανχάταν. Μετακόμισε με την οικογένειά του για το Νιου
Τζέρσεϊ όταν ήταν 7 ετών. Εκεί πήγε σχολείο, εκεί σπούδασε, εκεί έκανε
τους πρώτους του φίλους.
Κυριαρχούσε η
πολυπολιτισμικότητα στη γειτονιά του, δεν έκανε παρέα μόνον με Ελληνες
αλλά και με Κουβανέζους, Πορτορικανούς, Αφρικανούς... Ηταν μέτριος
μαθητής αν κι ο πατέρας του δεν έδειχνε διάθεση να τον σπρώξει στον
αθλητισμό, του έλεγε αντίθετα πως θα έπρεπε πάση θυσία να σπουδάσει. Ο
ίδιος είχε όμως φυσική ροπή προς τα σπορ και δοκίμασε πολλά μέχρι να
κατασταλάξει στο μπάσκετ. Η οικογένειά του ούτε τον ενθάρρυνε ούτε του
απαγόρευε να κάνει αυτό που θέλει. Στο μεταξύ στο σπίτι μιλούσαν μισά
ελληνικά, μισά αγγλικά.
Αρκετές φορές οι γονείς του αναφέρονταν
στην Ελλάδα, ωστόσο ο μικρός Νίκος θυμάται σαν παραμύθι αυτές τις
ιστορίες καθώς ουδέποτε είχε (σε αντίθεση με τη μητέρα και την αδελφή
του Μαρία που είχαν ταξιδέψει στη μητέρα πατρίδα) επισκεφθεί τον τόπο
καταγωγής του. Ο Νικ (που δεν πήγαινε καν σε ελληνικό σχολείο στην
Αμερική) είχε μια κάπως ξεθωριασμένη, συγκεχυμένη εικόνα στο μυαλό του
περί του τι σημαίνει Ελλάδα. Δεν ένιωθε καμία νοσταλγία γιατί ποτέ δεν
την είχε δει.
Ο Νίκος Γκάλης σε νεαρή ηλικία με τον πατέρα του και τη μητέρα του Ολοι πιστεύουν
πως εξαιτίας του πατέρα του ο Νικ αγαπούσε πάρα πολύ το μποξ. Αυτή
είναι η μισή αλήθεια. Ναι μεν του άρεσε το μποξ, ωστόσο είχε τρέλα με το
αμερικάνικο ποδόσφαιρο. Ινδαλμά του στα νεανικά του χρόνια ήταν ο
Γουόλτ Φρέιζερ της Νέας Υόρκης. Δοκίμασε να παίξει και ήταν πολύ καλός,
διακρίνοντα στην θέση του running back. Ακόμη και σήμερα ο Γκάλης
απολαμβάνει να παρακολουθεί στην τηλεόραση αμερικάνικο ποδόσφαιρο.
Γρήγορα πάντως διαπίστωσε πως ήταν ένα σκληρό παιχνίδι, με πολλούς
τραυματισμούς.
Εκτός από το μποξ (με το οποίο ασχολήθηκε
ελάχιστα) του άρεσε πάρα πολύ το μπέιζμπολ και το χόκεϊ στον πάγο. Σε
ηλικία 10 ετών ανακάλυψε το μπάσκετ και τρία χρόνια μετά άρχισε να
προπονείται πιο συστηματικά χωρίς να έχει ακόμη κατασταλάξει πώς αυτό
είναι θα το άθλημα το οποίο πρόκειται οριστικά να ακολουθήσει. Θυμάται
πάντα μια συμβουλή που του είχε δώσει ο πατέρας του και την οποία του
είχε πει να ακολουθεί ως στάση ζωής: “Μου έλεγε να μην το βάζω ποτέ στα
πόδια. Να πολεμάω, στο χτύπημα να απαντώ με χτύπημα”.
Σαράκι έγινε το
μπάσκετ για τον Γκάλη στα εφηβικά του χρόνια. Πολλές φορές έφευγε με
παρέα δυο τριών ατόμων από τη γειτονιά του, έπαιρναν το λεωφορείο της
γραμμής με προορισμό το Χάρλεμ. Δεκάδες φορές ο ίδιος έχει δηλώσει πόσο
ευεργετικά λειτούργησαν για τον ίδιον εκείνες οι ομηρικές αναμετρήσεις
στο street basketball όπου είχε να αντιμετωπίσει σωματώδεις, αλτικούς
και πολύ ανταγωνιστικούς αντιπάλους. Η ζωή του στο μεταξύ κυλούσε
ευτυχισμένα , οι γονείς δεν ήταν πλούσιοι, ωστόσο ουδέποτε στερήθηκαν
βασικά αγαθά. Ο ίδιος στο γυμνάσιο κατάλαβε πως ήθελε να ασχοληθεί με το
μπάσκετ καθώς στο σχολείο απλώς περνούσε τις τάξεις και δεν έδειχνε
καμιά ιδιαίτερη κλίση για τα γράμματα.
Στο
Σίτον Χολ αγωνιζόταν με το νούμερο 11, στην Ελλάδα έπαιξε επίσης με το
νούμερο 7, το 6 και το 4. Ο ίδιος πάντως λέει πως τυχερός του αριθμός
είναι το 32 Γυμναστική Ακαδημία
(Physical Education) επέλεξε να σπουδάσει στο κολέγιο. Νωρίτερα, στο
λύκειο (Union Hill High School), ο προπονητής του, ο Μπίλ Μακίβερ,
έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διάπλαση του χαρακτήρα του και τον βοήθησε
να βγάλει από μέσα του την τρέλα που είχε για το μπάσκετ. Εμεινε κι ο
ίδιος ο Μακίβερ εντυπωσιασμένος από τη δύναμη της θέλησης και τον
εγωισμό που είχε ώστε να ανέβει επίπεδο. Προπονούνταν αμέτρητες ώρες, το
μπάσκετ του έγινε πάθος και το μοναδικό του ενδιαφέρον. Παρακολουθούσε
επιδερμικά τις εξελίξεις στον κινηματογράφο και την πολιτική. Οταν
δολοφονήθηκε ο Κένεντι ο Γκάλης ήταν μόλις έξι ετών και θυμάται στο
σπίτι τη μητέρα, τη θεία και την αδελφή του (η οποία είναι 10 χρόνια
μεγαλύτερη από τον Νίκ) να δακρύζουν από συγκίνηση.
Κέντρισε με τις εμφανίσεις του
στην ομάδα του λυκείου το ενδιαφέρον σημαντικών πανεπιστημίων με μεγάλη
παράδοση στο μπάσκετ και στα 17 του έπρεπε να πάρει μια μεγάλη απόφαση:
Το κολέγιο στο οποίο θα φοιτούσε, αυτό που θα γίνονταν ο προθάλαμος
μιας επαγγελματικής καριέρας. Δέχεται προτάσεις από το North Carolina
και το Florida State. Τελικά επέλεξε το λιγότερο φημισμένο Σίτον Χολ,
γιατί έτσι θα ήταν πιο κοντά στο σπίτι του. Η εξέλιξή του, εκτιμούν
οι... ιστορικοί του μέλλοντος, θα ήταν σίγουρα διαφορετική αν είχε
επιλέξει κάποιο από τα πρώτα δυο πανεπιστήμια. Αυτά τα “εάν” όμως δεν
“βασανίζουν” σήμερα τον Γκάλη, που πιστεύει πως όλα στη ζωή γίνονται για
κάποιον λόγο.
Αναδείχθηκε 3ος σκόρερ του ΝCAA
με τους “πειρατές” του Σίτον Χολ τη σεζόν 1979-79 στο 4ο έτος των
σπουδών του με 27,5 πόντους μέσο όρο πίσω από τους Μπερντ και Μπάλντερ.
Στο “Σίτον Χολ” φορούσε τη φανέλα με το νούμερο “11”. Την πρώτη χρονιά
στο Πανεπιστήμιο οι γονείς του έμειναν άφωνοι όταν τον είδαν να
αγωνίζεται σε ένα παιχνίδι στο Madison Square Garden στη Νέα Υόρκη που
ήταν κατάμεστο. Τότε κατάλαβαν πως ο γιος τους είναι φτιαγμένος για
μεγάλα πράγματα.
Πρώτος που τον προσέγγισε από την Ελλάδα ήταν ο Καστρινάκης από τον Ολυμπιακό, αλλά ο Γκάλης προτίμησε τον Άρη Οσο για τον ίδιον; Το πρώτο διάστημα τους ζήτησε να μην έρχονται γιατί
ένιωθε έξτρα άγχος! Απόλαυσε τη φοιτητική του ζωή. “Ήταν ίσως τα
καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Το Πανεπιστήμιο ήταν μόλις δυο ώρες από το
σπίτι μου, είχα καταπληκτική παρέα...” θα διηγηθεί ο ίδιος. Δεν έλειψαν
και οι πρώτοι μικροεγωισμοί στο κολέγιο. Στο πρώτο έτος σταμάτησε για
λίγες ημέρες τις προπονήσεις επειδή είχε θυμώσει με τον προπονητή του
Μπιλ Ράφτερι, θεωρώντας πως άξιζε ο ίδιος να ξεκινάει στην πρώτη
πεντάδα. Επιλέχθηκε στον 4ο γύρο των ντραφτ στο νούμερο 68 από τους
Μπόστον Σέλτικς. Δεν του πρόσφεραν όμως επαγγελματικό συμβόλαιο.
Λίγες ημέρες πριν
πάει σε ένα camp των Μπόστον Σέλτικς, ενημερώθηκε πως συμπεριλήφθηκε
μεταξύ των κορυφαίων Ελληνοαμερικανών αθλητών, ωστόσο δεν παραβρέθηκε
στην βράβευση καθώς έπρεπε να βρίσκεται στο Σαν Φραντζίσκο ώστε να
εξαντλήσει τις πιθανότητες που είχε να πείσει τους Σέλτικς να του
προσφέρουν συμβόλαιο. Στάθηκε άτυχος καθώς σε εκείνο το camp γύρισε το
πόδι του, ο τότε τεχνικός της Βοστώνης Μπιλ Φιτς δεν τον συμπεριέλαβε
στη λίστα του και τότε άρχισαν οι πιέσεις από την Ελλάδα. Ο πρώτος που
τον πλησίασε από Ελλάδα ήταν ο Γιώργος Καστρινάκης για λογαριασμό του
Ολυμπιακού. Ακολούθησε ο Παναθηναϊκός και στη συνέχεια ο Αρης.
Η ιστοσελίδα celticslife.com
το 2011 φιλοξένησε ένα μεγάλο ρεπορτάζ για τον Γκάλη πριν από λίγα
χρόνια χαρακτηρίζοντας τη μη επιλογή του Γκάλη ως ένα πολύ μεγάλο λάθος.
Στο τρέινινγκ καμπ των Σέλτικς έπαιξε μαζί με τον Λάρι Μπερντ. Τα πήγε
περίφημα μέχρι που τραυματίστηκε στον αστράγαλο και έχασε τη θέση του
στο ρόστερ των Σέλτικς από τον Τζέραλντ Χέντερσον. Οι Σέλτικς αποφάσισαν
να μην τον κρατήσουν.
Την τελευταία του χρονιά στο κολέγιο έκανε εξαιρετικά παιχνίδια και αναδείχθηκε 3ος σκόρερ του NCAA Την περίοδο 1979-80 οι Σέλτικς είχαν βασικούς στην περιφέρεια τους
Αρτσιμπαλντ και Κρις Φορντ. Ο Χέντερσον, που είχε κερδίσει τη θέση του
Γκάλη, ερχόταν από τον πάγκο. Μέσα στη χρονιά οι Σέλτικς υπέγραψαν τον
βετεράνο τότε Πιτ Μάραβιτς. «Θα μπορούσαν να είχαν υπογράψει για έναν
χρόνο τον Γκάλη και να τον αφήσουν να αποθεραπεύσει τον αστράγαλό του»
ανέφερε το δημοσίευμα.
Στενοχωρήθηκε αφάνταστα,
έκλαψε και πόνεσε με την περιπέτεια υγείας που είχε η μητέρα του στα
τέλη της δεκαετίας του 1970. Οταν άρχισαν να έρχονται οι πρώτες
προτάσεις από ελληνικές ομάδες η μητέρα του ανάρρωνε καθώς είχε υποστεί
ελαφρύ εγκεφαλικό. Η κίνηση των παραγόντων του Αρη να φέρουν ως δώρο
στην άρρωστη μητέρα του μια εικόνα της Παναγίας έπαιξε καθοριστικό ρόλο:
«Με πλησίασαν με πολύ ανθρώπινο τρόπο, επέλεξα τον Αρη παρότι τα
χρήματα ήταν λιγότερα σε σχέση με αυτά που μου έδιναν ο Παναθηναϊκός ή ο
Ολυμπιακός» θα διηγηθεί ο ίδιος μετά από χρόνια.
«Θα προσέχω το
παιδί σας σαν να είναι γιος μου» ήταν επίσης μια φράση-κλειδί του
Γιώργου Τσιλιγκαρίδη (του ανθρώπου που ανέλαβε για λογαριασμό του Αρη
τις διαπραγματεύσεις στην Αμερική) προς τη μητέρα του Γκάλη. Μια
συννεφιασμένη ημέρα του Οκτωβρίου, το 1979, τον βρίσκει σε δωμάτιο του
«Μακεδονία Παλλάς» (η πρώτη κατοικία του στη Θεσσαλονίκη) να ατενίζει
την πόλη και να σκέφτεται πως θα μείνει σε αυτήν 1-2 χρόνια, ώστε να
μαζέψει τα χρήματα που θέλει για την οικογένεια και να επιστρέψει για να
κυνηγήσει το αμερικάνικο όνειρο στο ΝΒΑ. Η μοίρα όμως τα έφερε -ευτυχώς
για όλους μας- αλλιώς.
sellos- Respected
- Αριθμός μηνυμάτων : 25978
Ηλικία : 15
Τόπος : ΑΘΗΝΑ
Ομάδα :
Registration date : 01/11/2008
Μοιραστείτε αυτή τη δημοσίευση στο:
ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΛΗΣ....έτσι ξεκίνησαν όλα :: Σχόλια
Τρι 7 Μάης 2013 - 10:32 από sellos
Οταν θυμάμαι τον Γκαλή και την μεγαλη ομάδα του Αρη
το πρωτο πραγμα που μου έρχεται στο μυαλό
είναι η διασκευη του πολυ γνωστού τραγουδιου.
(ισως βεβαι το τραγουδι να έγινε γνωστο κι απο αυτό)
https://www.youtube.com/watch?v=FwjQD2PqODc
Σημερα στις 20.00
ο φιλικός αγώνας για τον μεγαλυτερο ελληνα -σταρ- αθλητή.
το πρωτο πραγμα που μου έρχεται στο μυαλό
είναι η διασκευη του πολυ γνωστού τραγουδιου.
(ισως βεβαι το τραγουδι να έγινε γνωστο κι απο αυτό)
https://www.youtube.com/watch?v=FwjQD2PqODc
Σημερα στις 20.00
ο φιλικός αγώνας για τον μεγαλυτερο ελληνα -σταρ- αθλητή.
Τρι 7 Μάης 2013 - 11:22 από sellos
Κάτι τέτοιες μέρες, σχεδόν κάθε χρόνο εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα
το μπάσκετ μονοπωλεί το ενδιαφέρον της ελληνικής φίλαθλης κοινής γνώμης
λόγω Ευρωλίγκας. Την Παρασκευή ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει την ΤΣΣΚΑ
Μόσχας, με έπαθλο τη συμμετοχή στον τελικό της φετινής διοργάνωσης και
την ευκαιρία να διεκδικήσει το ένατο κορυφαίο διασυλλογικό ευρωπαϊκό
τρόπαιο ελληνικής ομάδας.
Θα είναι η 25η συμμετοχή ελληνικού συλλόγου σε φάιναλ-φορ από το
1987-88 που καθιερώθηκε η συγκεκριμένη διαδικασία, συνεχίζοντας μια
υπερήφανη ελληνική παράδοση στα μεγάλα μπασκετικά ραντεβού, εθνικά και
διασυλλογικά.
Πώς γίνεται όμως μία μικρή χώρα όπως είναι η Ελλάδα να έχει τέτοια
κατορθώματα στο μπάσκετ; Πώς γίνεται να τα συνεχίζει εν μέσω της
οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα;
Για ένα μεγάλο μέρος της απάντησης, συντονιστείτε απόψε στις 20.00 στο Novasports1 ή, επισκεφτείτε το novasports.gr.
Έχουν περάσει 6.783 ημέρες από την τελευταία φορά που ο Νίκος Γκάλης
πάτησε παρκέ σε επίσημο παιχνίδι, στις 12/10/1994 σε ένα ματς του
Παναθηναϊκού με τη Δάφνη. Όμως ο μύθος του «γκάνγκστερ» σε καμία
περίπτωση δεν έχει ξεφτίσει, 18.5 χρόνια μετά. Το αντίθετο. Τους καρπούς
των σπόρων που έριξε ο Γκάλης και η γενιά του για την ανάπτυξη του
ελληνικού μπάσκετ, οι φίλοι του αθλήματος τους απολαμβάνουν ακόμα και
σήμερα, ακμαίους παρά την κρίση.
Με αφορμή λοιπόν το ματς προς τιμήν του Νίκου Γκάλη από την ΚΑΕ Άρης
στο «Αλεξάνδρειο», το novasports.gr ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας
του μεγαλύτερου κατά πολλούς Έλληνα αθλητή ομαδικού σπορ όλων των
εποχών...
Nick the Greek
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, η οικογένεια Γεωργαλή με καταγωγή
από τη Ρόδο, δεν διέφερε σε πολλά από χιλιάδες άλλες ελληνικές
οικογένειες που έχτιζαν τη ζωή τους μακριά από την πατρίδα, στην άλλη
άκρη του Ατλαντικού.
Ο Γιώργος και η Στέλλα Γεωργαλή κατοικούσαν στο Νιού Τζέρσεϊ της Νέας
Υόρκης και είχαν ήδη αποκτήσει τρία παιδιά. Στις 23 Ιουλίου του 1957,
είδε το πρώτο φως της ζωής το τέταρτο και μικρότερο παιδί του ζευγαριού,
ονόματι Νίκος.
Από μικρός ο Nick έδειξε κλίση προς τα σπορ, παίζοντας αμερικάνικο
ποδόσφαιρο, αλλά αργότερα το «γύρισε» στην πυγμαχία, με την οποία είχε
ασχοληθεί και ο πατέρας του, κατ' επάγγελμα αρχικά τσαγκάρης και έπειτα
ιδιοκτήτης εστιατορίου.
Η μητέρα του όμως δεν άντεχε να τον βλέπει να γυρνά κάθε μέρα στο
σπίτι ματωμένο και μελανιασμένο. Έτσι τον προέτρεψε να ασχοληθεί με ένα
λιγότερο βίαιο άθλημα, το μπάσκετ. Για τον «Nick the Greek» κάπως έτσι
ξεκίνησε η αγάπη για την πορτοκαλί μπάλα, από τα χρόνια της φοίτησής του
στο Union Hill High Scholl του Νιού Τζέρσεϊ. Η πορεία ενός θρύλου είχε
μόλις ξεκινήσει...
Το κολέγιο
Μετά την αποφοίτησή του από το Union Hill, ο Γκάλης γράφτηκε στο κολέγιο
Σίτον Χολ και άρχισε να γράφει τις πρώτες σελίδες μίας μεγάλης
καριέρας. Ήταν από την αρχή φανερό ότι ο άνθρωπος ήταν απλά γεννημένος
για να βάζει τη μπάλα στο καλάθι. Στην χρονιά του ως τελειόφοιτος, είχε
μέσο όρο πόντων 27.5, την τρίτη καλύτερη επίδοση στις ΗΠΑ πίσω από αυτή
του Λόρενς Μπάτλερ του Άινταχο Στέιτ και ...κάποιου Λάρι Μπερντ, ο
οποίος φοιτούσε τότε στο Ιντιάνα Στέιτ.
Αργότερα ο προπονητής του Σίτον Χολ εκείνη την εποχή Μπιλ Ράφτερι, θα
δήλωνε ότι ο Γκάλης ήταν ο καλύτερος παίκτης που είχε προπονήσει ποτέ
του.
Μία μεγάλη καριέρα στο ΝΒΑ διαγραφόταν λοιπόν στον ορίζοντα για τον
γιο τον Ελλήνων μεταναστών, ο οποίος προσέλαβε ως ατζέντη του τον Μπιλ
Μάνον -εκπρόσωπο μεταξύ αλλων και της τραγουδίστριας Νταϊάνα Ρος - με
σκοπό να του βρει ομάδα στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Τελικά, ο
Γκάλης επελέγη στον 4ο γύρο του ντραφτ του 1979 από τους Μπόστον
Σέλτικς.
Δεν έμελλε όμως να φορέσει τη φανέλα της ιστορικής ομάδας ποτέ. Ένας
σοβαρός τραυματισμός στον αστράγαλο κατά τη διάρκεια καμπ προετοιμασίας
που θα τον άφηνε εκτός για μεγάλο διάστημα, ανάγκασε τους Σέλτικς να
προσφέρουν αντ' αυτού συμβόλαιο στον Τζέραλντ Χέντερσον.
Ο θρύλος των Σέλτικς Ρεντ Άουερμπαχ, έχει παραδεχτεί δημοσίως ότι ένα
από τα μεγαλύτερα λάθη της καριέρας του είναι ότι δεν είχε κρατήσει τον
Γκάλη εκείνη την εποχή. Ένα λάθος πάντως για τον οποίο οι Έλληνες
μπασκετόφιλοι θα τον ευγνωμονούν για πάντα. Ο Nick ήταν έτοιμος να
περάσει τον Ατλαντικό για να γίνει «Greek» και με τη βούλα...
Στην πατρίδα
Το καλοκαίρι του 1979, έχοντας μείνει εκτός ΝΒΑ, ο 22χρονος Γκάλης
έψαχνε τον επόμενο προορισμό του. Πίσω στην Ελλάδα, το όνομά του είχε
ήδη κυκλοφορήσει στους μπασκετικούς κύκλους. Η πρώτη ομάδα που
ενδιαφέρθηκε γι' αυτόν ήταν ο Παναθηναϊκός, ακολούθησε ο Ολυμπιακός,
αμφότεροι οι «αιώνιοι» όμως χωρίς επιτυχία.
Ακολούθησε το ενδιαφέρον του Άρη, που ήταν σαφώς πιο θερμό και τελικά
κέρδισε τον παίκτη. Οι παράγοντες της ομάδας της Θεσσαλονίκης ταξίδεψαν
μέχρι το Νιου Τζέρσεϊ προκειμένου να πείσουν την οικογένειά του και
έπειτα αυτόν να μετακομίσει στη συμπρωτεύουσα, επιστρατεύοντας ακόμα και
την επιρροή του Αρχιεπισκόπου Αμερικής!
Τελικά, ο Γκάλης πείστηκε να πάει στον Άρη με αποδοχές 46.000
δραχμών, ένα σπίτι και ένα αυτοκίνητο! Στις 16 Οκτωβρίου 1979 υπέγραψε
και στις 2 Δεκεμβρίου έκανε την πρώτη του εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους
σε τοπικό ντέρμπι με τον Ηρακλή. Ο Άρης κερδίζει 79-78, ο Γκάλης
πετυχαίνει 30 πόντους.
Παράλληλα, έτρεχαν οι διαδικασίες ώστε ο Γκάλης να αποκτήσει ελληνικό
διαβατήριο και να αποκτήσει δικαίωμα συμμετοχής στην Εθνική.
Ο Γκάλης έκανε ντεμπούτο με τη «γαλανόλευκη» σε παιχνίδι με τη
Σουηδία τον Μάιο του 1980, πετυχαίνοντας 25 πόντους. Η Εθνική, ο Άρης
και το ελληνικό μπάσκετ, δεν θα ήταν πια ποτέ τα ίδια...
«Με το Γκάλη, το Γιαννάκη...»
Το ξεκίνημα στην Ελλάδα δεν ήταν πολύ εύκολο για τον Γκάλη, ο οποίος
είχε διαφορετικές παραστάσεις έχοντας μεγαλώσει στις ΗΠΑ, ενώ αρχικά
τουλάχιστον υπήρχε αμφισβήτηση στο πρόσωπό του κυρίως από τους
δημοσιογράφους.
Ο «Πατριάρχης» του Άρη όμως Ανέστης Πεταλίδης, βλέποντάς τον από
πρώτο χέρι στις προπονήσεις, ορκιζόταν ότι αυτός ο παίκτης θα άφηνε
εποχή.
Σιγά-σιγά, άρχισαν να το καταλαβαίνουν και οι υπόλοιποι. Ο Γκάλης
έκανε δικό του τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στο ελληνικό πρωτάθλημα για
πρώτη φορά το 1981, κάτι που κατάφερε και για τα επόμενα δέκα χρόνια!
Το πρωτάθλημα με τον Άρη ήρθε τελικά το 1983, αλλά η κίνηση που
ολοκλήρωσε τη μεταμόρφωση του ελληνικού μπάσκετ έγινε στις 3 Αυγούστου
του 1984 με την μετακίνηση του Παναγιώτη Γιαννάκη στον Άρη από τον
Ιωνικό Νικαίας. Η «αυτοκρατορία» της ομάδας της Θεσσαλονίκης είχε μόλις
εγκαθιδρυθεί.
Ακολούθησαν επτά συνεχόμενα πρωταθλήματα από το 1985 και έπειτα, τρία
εκ των οποίων αήττητα! Το «Αλεξάνδρειο Μέλαθρο» γίνεται η πρωτεύουσα
του ελληνικού μπάσκετ και το επίκεντρο της αθλητικής και κοινωνικής ζωής
της Θεσσαλονίκης. Ο Άρης μετά το εθνικό πρωτάθλημα επιχειρεί να
κατακτήσει και την Ευρώπη και το δίδυμο Γκάλη- Γιαννάκη ενώνει την
φίλαθλη Ελλάδα!
Οι σινεφίλ και οι θεατρόφιλοι εκείνα τα χρόνια κάθε Πέμπτη έλεγαν
«ευχαριστώ» στον Γκάλη και την παρέα του, υπό την καθοδήγηση του Γιάννη
Ιωαννίδη. Αυτό γιατί τη συγκεκριμένη μέρα οι ιδιοκτήτες κινηματογράφων
και θεάτρων μείωναν τις τιμές μπας και «τσιμπήσουν» τους ελάχιστους που
δεν είχαν «κολλήσει» μπροστά από μία οθόνη τηλεόρασης για να δουν τις
ευρωπαϊκές μάχες του Άρη: Τρέισερ, Μακάμπι, Μπαρτσελόνα, ήταν μόνο
μερικές από τις ομάδες που υποκλίθηκαν στη μαγεία του Γκάλη εκείνη την
εποχή!
Ο γραπτός λόγος είναι λίγο δύσκολο να αποτυπώσει τις χιλιάδες στιγμές
μαγείας που πρόσφερε ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Σούμποτιτς και οι
υπόλοιποι της παρέας. Ευτυχώς η σύγχρονη τεχνολογία και το διαδίκτυο
επιτρέπουν την άμεση πρόσβαση στα «ντοκουμέντα», για να θυμούνται οι
παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
Από το 1988-90 ο Άρης συμμετέχει σε τρία συνεχόμενα φάιναλ-φορ
Κυπέλλου Πρωταθλητριών, αλλά αποτυγχάνει σε όλα στο εμπόδιο των
ημιτελικών. Το γεγονός ότι ο Γκάλης τελείωσε την καριέρα του χωρίς να
έχει σηκώσει το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό διασυλλογικό τρόπαιο , παραμένει
μία από τις μεγαλύτερες «ανωμαλίες» στο μπάσκετ της Γηραιάς Ηπείρου.
Οι ευρωπαϊκές αποτυχίες και ο εγχώριος κορεσμός έφεραν τελικά τη
φθορά στον Άρη. Ο Ιωαννίδης φεύγει, το πρωτάθλημα του 1992 χάνεται από
τον ΠΑΟΚ, τα οικονομικά προβλήματα μαστίζουν την ομάδα και τελικά το
«διαζύγιο» έρχεται. Τέλος εποχής για τον Άρη, αλλά και το μπάσκετ της
Θεσσαλονίκης.
Το έπος του 1987
Ο Γκάλης δεν κατέκτησε ποτέ το ευρωπαϊκό σε διασυλλογικό επίπεδο.
Αυτό όμως στο οποίο πρωταγωνίστησε από τις 3 έως τις 14 Ιουνίου του 1987
στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, σίγουρα αποζημιώνει για εκείνα τα χαμένα
φάιναλ-φορ, σε ένα κατόρθωμα τους καρπούς του οποίου το ελληνικό
μπάσκετ τους απολαμβάνει ακόμα και σήμερα.
Η ιστορία αγάπης του Γκάλη με την Εθνική ξεκινά το 1980, με το
νεοφερμένο αστέρι να δείχνει από την αρχή την ικανότητά του στο
σκοράρισμα. Τρία χρόνια μετά, σε ένα φιλικό της Εθνικής με το Νορθ
Καρολάινα Ταρ Χιλς, ο Γκάλης πετυχαίνει 50 πόντους «ζαλίζοντας» τον
προσωπικό του φρουρό. Έναν σούτινγκ γκαρντ με το όνομα Μάικλ Τζόρνταν.
Το 1986 αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας με
μέσο όρο πόντων 33.5 ανά αγώνα, με την Ελλάδα να κατατάσσεται δέκατη.
Ένα χρόνο μετά, το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα σε επίπεδο Εθνικών ομάδων, το περίφημο Ευρωμπάσκετ, φιλοξενείται στην Ελλάδα.
Με προπονητή τον Κώστα Πολίτη και τους Γκάλη, Γιαννάκη, Φασούλα,
Χριστοδούλου, Φιλίππου, Καμπούρη, Ρωμανίδη, Σταυρόπουλο, Ιωάννου,
Καρατζά, Ανδρίτσο και Λινάρδο στο ρόστερ, η «γαλανόλευκη» ξεκινά ως
αουτσάιντερ απέναντι στα μεγαθήρια της τότε ΕΣΣΔ, της ενωμένης
Γιουγκοσλαβίας και της Ισπανίας.
Ωστόσο με ένα ΣΕΦ ασφυκτικά γεμάτο και τους Έλληνες παίκτες σε
δαιμονιώδη φόρμα, η Εθνική προελαύνει και η ευρύτερη Ελλάδα μαθαίνει
μπάσκετ.
Εκατομμύρια Έλληνες βλέπουν από την τηλεόραση τον Γκάλη να καταργεί
τους νόμους της βαρύτητας. Να τα βάζει με όλα τα θηρία μαζί και να
βγαίνει νικητής. Να σηκώνεται κάτω από το καλάθι και να σκοράρει λες και
«περπατούσε» στον αέρα. Να ρεζιλεύει αντιπάλους 30 πόντους ψηλότερους.
Η Ελλάδα παίρνει την τέταρτη θέση στον προκριματικό της όμιλο με 3
νίκες και 2 ήττες, αλλά ελάχιστοι μπορούν να υποπτευθούν τι πρόκειται να
ακολουθήσει. Στον προημιτελικό, ο Γκάλης σημειώνει 38 πόντους με την
ελληνική ομάδα να κερδίζει την Ιταλία με 90-78. Στα ημιτελικά περιμένει η
Γιουγκοσλαβία του αείμνηστου Ντράζεν Πέτροβιτς, του Κούκοτς, του
Πάσπαλι, του Βράνκοβιτς, του Ντίβατς και του Ράτζα. Ο Γκάλης απτόητος:
30 πόντοι, νίκη 81-77 και η Ελλάδα παίρνει το εισιτήριο για τον τελικό!
Στις 14 Ιουνίου 1987, το ΣΕΦ γεμίζει ασφυκτικά για το ματς που θα
καθόριζε τον πρωταθλητή Ευρώπης. Απέναντι στην Ελλάδα άλλος ένας
γαλαξίας αστέρων, αθλητικός εκπρόσωπος μίας εκ των δύο υπερδυνάμεων της
εποχής σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι Σοβιετικοί των Βολκόφ, Τιχονένκο και
Μαρτσιουλιόνις με καθοδηγητή τον θρυλικό Γκομέλσκι είναι έτοιμοι να
κατατροπώσουν την μικρή Ελλάδα, έστω και αν είναι γηπεδούχος.
Ο Γκάλης έχει άλλη άποψη. Πετυχαίνει 40 πόντους με μία εξωπραγματική
εμφάνιση. «Χορεύει» τον Τκατσένκο των 2.20 μ. και τα υπόλοιπα θηρία για
45 αγωνιστικά λεπτά. Στα ίσια, κάτω από το καλάθι, μόνος του και όλοι
τους, σηκώνεται και ξεχνάει να προσγειωθεί! Λίγα δευτερόλεπτα πριν από
το τέλος της παράτασης, ο Αργύρης Καμπούρης με δύο εύστοχες βολές
ολοκληρώνει το έπος. Το ΣΕΦ «φλέγεται» για τη νίκη με 103-101, μαζί του
και όλη η υπόλοιπη Ελλάδα, σε μία από τις πιο αξέχαστες βραδιές που έχει
χαρίσει ποτέ ο αθλητισμός στους Έλληνες. Το όνομα του Γκάλη γίνεται
-επιτέλους - παγκόσμιο και είναι μάλλον περιττό να αναφερθεί ότι ήταν ο
πρώτος σκόρερ και ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης...
Η 14η Ιουνίου του 1987 είναι η ημερομηνία γέννησης της πιο
επιτυχημένης εποχής του ελληνικού μπάσκετ. Χιλιάδες πιτσιρίκια
ερωτεύονται την πορτοκαλί μπάλα. Ο σπόρος έχει ήδη ριζώσει.
Το 1987 όμως δεν ήταν μία «φούσκα». Αποδείχτηκε περίτρανα δύο χρόνια
αργότερα στο Ζάγκρεμπ της τότε ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Με προπονητή τον
Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου και τον Γκάλη να δίνει εκ νέου ρεσιτάλ, η Ελλάδα
φτάνει στα ημιτελικά. Εκεί περιμένει ξανά η ΕΣΣΔ για εκδίκηση,
ενισχυμένη και με τον μεγάλο Σαμπόνις.
Η πελατειακή σχέση όμως με τους Σοβιετικούς συνεχίστηκε, με τον
«γκάνγκστερ» να σημειώνει 45 πόντους και την Ελλάδα να επικρατεί με
81-80. Στο νικητήριο τρίποντο του Χριστοδούλου, ο Γκάλης σηκώνει τα
χέρια ενώ η μπάλα βρίσκεται σε τροχιά προς το καλάθι, προς τη δόξα. Η
Ελλάδα έχασε τον τελικό 98-77, αλλά επιβεβαίωσε ότι είχε έρθει για να
μείνει...
Η καριέρα του Γκάλη στην Εθνική θα τελειώσει με μάλλον άδοξο τρόπο το
1991. Στο Ευρωμπάσκετ της Ρώμης πάντως εκείνη τη χρονιά, αναδείχτηκε
για τέταρτη φορά πρώτος σκόρερ του θεσμού!
Η κάθοδος στην Αθήνα
Μετά το «διαζύγιο» με τον Άρη, ο Γκάλης μετακόμισε το 1992 στον
Παναθηναϊκό, καθώς και το ίδιο το «κέντρο βάρους» του ελληνικού μπάσκετ
μεταφέρεται σιγά-σιγά από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα.
Το 1993, με 36 πόντους στον τελικό Κυπέλλου Ελλάδος απέναντι στην
πρώην ομάδα του οδηγεί τους «πράσινους» στον πρώτο τίτλο έπειτα από επτά
χρόνια.
Το 1994 ηγείται της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής επιτυχίας του Παναθηναϊκού
στην ιστορία του ως τότε. Οι «πράσινοι» φτάνουν στο φάιναλ-φορ του
Πρωταθλητριών, αλλά η «κατάρα» του Γκάλη στον θεσμό συνεχίζεται, με την
ομάδα του να τερματίζει τελικά τρίτη στο Τελ Αβίβ.
Τη σεζόν 1994-95, ο Γκάλης επανενώνεται με τον Γιαννάκη στον
Παναθηναϊκό, αλλά το «δίδυμο» δεν είναι πια το ίδιο. Ο Κώστας Πολίτης,
τεχνικός των δύο στο έπος του 1987, περιορίζει τον χρόνο συμμετοχής του
Γκάλη, ο οποίος με τη σειρά του πίστευε ότι άξιζε μίας καλύτερης
αντιμετώπισης.
Οι δύο πλευρές ποτέ δεν γεφύρωσαν τις διαφορές τους. Στις 18/9/1994, ο
Πολίτης δεν ξεκινά τον Γκάλη σε αγώνα με τους Αμπελοκήπους και ο
«γκάνγκστερ» αρνείται να μπει στο ματς ως αλλαγή. Ήταν η τελευταία φορά
που φόρεσε αθλητική φόρμα και φανέλα ως παίκτης.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος προσπαθεί να τον επαναφέρει στην ομάδα, αλλά
το γυαλί είχε πια ραγίσει. Το 1995-96 ο ηγέτης της ΚΑΕ επιχειρεί να τον
τοποθετήσει δίπλα στο μεγάλο απόκτημα Ντομινίκ Γουίλκινς, αλλά συναντά
την αντίσταση του τότε προπονητή Μπόζινταρ Μάλκοβιτς. Τα «φλερτ» με την
ΑΕΚ και τον Άρη δεν ευοδώθηκαν ποτέ και έτσι στις 29 Σεπτεμβρίου του
1995, το κεφάλαιο «Γκάλης ως ενεργός μπασκεμπολίστας» κλείνει για πάντα
με την ανακοίνωση της αποχώρησής του.
Η ζωή μετά το μπάσκετ
Ο Γκάλης ήταν πάντα λιγομίλητος εκτός παρκέ, αφού προτιμούσε να
μιλούν γι' αυτόν οι επιδόσεις του εντός του (και το έκαναν). Έτσι, παρά
το γεγονός ότι αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα είδωλα του ελληνικού
αθλητισμού όλων των εποχών, στη μετά-μπάσκετ εποχή του ακολούθησε
χαμηλούς τόνους με οικογενειακή ζωή και αποχή από τα φώτα της
δημοσιότητας.
Ίσως αυτό όμως βοήθησε ώστε ο μύθος του να μείνει ανέγγιχτος από την
καθημερινή φθορά μίας ενδεχόμενης ενασχόλησης με προπονητική ή
παραγοντική θέση.
Ο Γκάλης ασχολήθηκε με τη δημιουργία αθλητικής κατασκήνωσης για
παιδιά στη Χαλκιδική, την ώρα που το ελληνικό μπάσκετ και η πολιτεία
αναζητούσαν για χρόνια τον τρόπο με τον οποίο θα τον τιμούσαν.
Το 2004 τιμήθηκε κατά κάποιον τρόπο μεταφέροντας την Ολυμπιακή Φλόγα
ως πρώτος λαμπαδηδρόμος μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο, κατά την τελετή
έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα.
Το 2007 εξελέγη στο FIBA Hall Of Fame ως ένας από τους καλύτερους
παίκτες στην ιστορία του μπάσκετ διεθνώς, ενώ πριν από λίγους μήνες ήταν
υποψήφιος για την είσοδο και στο αντίστοιχο του ΝΒΑ.
Τελικώς, μετά από παλινωδίες ετών, ο Γκάλης επιτέλους θα τιμηθεί με
την εκδήλωση που διοργανώνει η ΚΑΕ Άρης γι' αυτόν στον τόπο των
μεγαλύτερων διασυλλογικών θριάμβων του.
Το «Αλεξάνδρειο Μέλαθρο» αναμένεται απόψε να σειστεί για ακόμα μία
φορά με την είσοδο του Γκάλη. Όπως τα παλιά τα χρόνια. Καιρός ήταν...
Ο ΓΚΑΛΗΣ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΛΟΓΙΑ
Η πρώτη του δήλωση ως παίκτης του Άρη: «Θα βάζω σε κάθε παιχνίδι 40 πόντους».
Για το γεγονός ότι δεν κατέκτησε το Πρωταθλητριών: ««Ποτέ δεν με ένοιαξε μόνο αυτό. Θα ήθελα να έχω πάρει ευρωπαϊκό τίτλο, αλλά δεν με κυνηγάει κάποιο απωθημένο».
Για τα χρήματα: «Αξίζω όσα καταφέρνω να με πληρώσουν».
Για την αποχώρησή του από τον Παναθηναϊκό: «Ποτέ δεν έχω παρακαλέσει άνθρωπο, δεν έχω ζητήσει χάρη από κανέναν. Φεύγω πικραμένος».
Για την κληρονομιά που έχει αφήσει: «Ο πατέρας μου μού έλεγε πως, πεθαίνοντας, το μόνο που μένει πίσω μας είναι η εντύπωση του κόσμου για εμάς και τίποτε άλλο».
Για το φιλικό προς τιμήν του: «Πιστεύω ότι είναι η
μεγαλύτερη τιμή για κάθε αθλητή. Όταν μια ομάδα αποφασίζει να κρεμάσει
την φανέλα του πάνω στα ράφια του γηπέδου είναι η μέγιστη τιμή. Και αυτό
γιατί δεν θα φορέσει ξανά κανένας την φανέλα με το νούμερο έξι. Νομίζω
κάθε αθλητής ονειρεύεται με την αγαπημένη του ομάδα να γίνεται αυτό».
Για το ματς με την Ιταλία στο Ευρωμπάσκετ του 1987: «Ναι, αυτή είναι η
σημαντικότερη νίκη μας στην ιστορία. Μέχρι τον επόμενο αγώνα».
Για το Ευρωμπάσκετ του 1987: «Οταν πια φθάσαμε στον
τελικό, θυμάμαι κάποιο πρωινό που πηγαίναμε βόλτα με τον Παναγιώτη
Φασούλα αφού και οι δύο δεν κοιμόμασταν τη νύχτα και κάναμε βόλτες
γύρω-γύρω από το ξενοδοχείο. Σε κάποια στιγμή μου λέει: ΄΄Βρε Νίκο, πώς
θα παίξουμε τελικό με αυτά τα μεγαθήρια;΄΄. Του απαντάω: ΄΄Πέντε είμαστε
εμείς, πέντε αυτοί, αλλά εμείς έχουμε έναν παίκτη παραπάνω και αυτός
είναι ο κόσμος. Θα κερδίσουμε, Παναγιώτη, θα πάρουμε το Κύπελλο και θα
φύγουμε''. Δεν ήμουν μόνο εγώ που το πίστευα. Ολα τα παιδιά πίστευαν σε
αυτή τη μεγάλη νίκη. Αυτή η νίκη άλλαξε τη ροή του ελληνικού μπάσκετ».
ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΚΑΛΗ...
Φάνης Χριστοδούλου: «Όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ θα έπρεπε να πληρώνουν έναν ειδικό φόρο, το... Γκαλόσημο».
Ανέστης Πεταλίδης: «Κύριοι, μπορείτε να λέτε και να
γράφετε ό,τι θέλετε. Προσέξτε, όμως, γιατί μια μέρα θα γλείφετε εκεί
όπου τώρα φτύνετε! Μια μέρα ο Γκάλης θα αποδείξει ότι ο ένας μπορεί να
νικήσει τους πέντε!».
Λευτέρης Σούμποτιτς: «Δεν χρειάζεται να πω τίποτα για
το Νικ. Ακόμη και σήμερα που τρώω ψωμί από το μπάσκετ ως προπονητής το
οφείλω κατά πολύ στον Γκάλη».
Παναγιώτης Γιαννάκης: «Ο Νίκ ήταν αυτός που τους
κέρδιζε όλους ήταν ασταμάτητος και κανένας δεν μπορούσε να τον
σταματήσει. Ο αντίπαλος προπονητής έλεγε να τον μαρκάρουν από το δεξί
χέρι, αυτός τους νικούσε πάλι με το δεξί χέρι. Ήταν ο κορυφαίος παίκτης
της Ευρώπης, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν»».
Νίκος Φιλίππου: «Ο Γκάλης έχει τιμηθεί. Μακριά από την
Ελλάδα. Είναι μέλος του Hall of Fame της FIBA, που είναι η πιο σημαντική
τιμή χωρίς να θέλω να μειώσω το αμερικανικό Hall of Fame. Πέρα από
επισημότητες, το πιο σημαντικό, όμως, είναι το γεγονός πως ο Γκάλης
είναι στο Hall of Fame της καρδιάς όλων των Ελλήνων».
Ντίνο Ράτζα: «Ήταν πολύ δύσκολος αντίπαλος, ήταν
μικρόσωμος και όταν πηδούσε, έμενε στον αέρα! Δεν ξέραμε πώς το έκανε
και ήταν αλήθεια ένα μεγάλο πρόβλημα για εμάς!».
Κώστας Πολίτης: ««Ο Νίκος Γκάλης ήταν μια απίστευτα
τεράστια προσωπικότητα και πραγματική ευτυχία για το ελληνικό μπάσκετ.
Σε ότι αφορά το Ευρωμπάσκετ, δεν ήταν φυσικά μόνο ο πρώτος σκόρερ, ήταν
απίστευτα χαρισματικός. Ήταν ο παίκτης που ήθελες να πάρει τη μπάλα και
να τη βάλει στο καλάθι στο πιο κρίσιμο σημείο. Προσέφερε πραγματικά
μεγάλες στιγμές σε όλους μας».
Ντράζεν Πέτροβιτς: «Αν εγώ είμαι ο γιος του Διαβόλου, τότε ο Γκάλης είναι ο ίδιος ο Διάβολος».
Αλεξάντερ Γκομέλσκι: «Ο Γκάλης είναι ο παίκτης του 21ου αιώνα. Του βγάζω το καπέλο».
Μάικλ Τζόρνταν: «Δεν περίμενα ότι θα υπήρχε ένας τόσο καλός επιθετικός παίχτης στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Ελλάδα».
Μπομπ Μάκαντου: «Είδα τον Γκάλη να κάνει πράγματα, που δεν γινόταν ούτε στους Λέικερς και τους Σέλτικς».
Στόγιαν Βράνκοβιτς: «Ο Γκάλης ήταν ο καλύτερος παίκτης
με τον οποίο έχω παίξει ποτέ, αλλά μπορώ να διαβεβαιώσω τους πάντες ότι
σαν χαρακτήρας και σαν άνθρωπος, ήταν ακόμη καλύτερος».
Ζέλιμιρ Ομπράνοβιτς: «Ο Γκάλης ήταν ο πρώτος σκόρερ.
Είναι ο άνθρωπος που άλλαξε το μπάσκετ. Ήταν αδύνατο για τον
οποιονδήποτε παίκτη να σταματήσει τον Γκάλη. Πιστέψτε με, το είχαν
δοκιμάσει όλες οι ομάδες και δεν τα είχαν καταφέρει».
Όντι Νόρις: «Η πρώτη φορά που είπα μέσα μου για τον
Γκάλη "Θεέ μου, τι κάνει αυτός;" ήταν αν θυμάμαι καλά την πρώτη μου
χρονιά στην Μπαρτσελόνα. Με μια λέξη αυτός ο παίκτης ήταν ασταμάτητος».
Ντίνο Μενεγκίν: «Ο Γκάλης ήταν το είδος του αθλητή που
όταν ήθελε να πετύχει κάτι, δεν μπορούσε κανένας να τον σταματήσει.
Δυστυχώς, ήμουν πάντα αντίπαλός του και ποτέ συμπαίκτης του και είναι
κρίμα για μένα. Θα ήταν τιμή μου να ήμουν συμπαίκτης του».
Ρισάρ Ντακουρί: «Τα ρεκόρ του νομίζω ότι μιλούν από
μόνα τους. Ο Γκάλης ήταν επίσης ένας κύριος εντός και εκτός γηπέδων και
τον σεβόμουν απόλυτα γι' αυτό».
Στεφάν Οστρόφσκι: «Ο Γκάλης ήταν απίστευτος αθλητής.
Μπορούσε να σκοράρει απέναντι στον οποιονδήποτε αντίπαλο της οποιαδήποτε
ομάδας. Είχε τόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση στο σουτ του. Μπορούσε να
σκοράρει απέναντι σε γκαρντ, αλλά κι έχοντας μπροστά του έναν σκληρό
ψηλό. Ακόμη και οι ψηλοί παίκτες που είχαν μεγάλα χέρια, δεν μπορούσαν
να τον σταματήσουν, γιατί πηδούσε πολύ ψηλά».
Ντορόν Τζάμσι: «Ξέρετε, υπάρχουν κάποια ονόματα που και
μόνο με το άκουσμά τους, τρέμει το κορμί σου. Ένα από αυτά είναι και
του Γκάλη. Δίχως να έχω τη παραμικρή διάθεση να μειώσω και τους άλλους
σπουδαίους αθλητές που ανέδειξε το ελληνικό μπάσκετ, ο Γκάλης και ο
Γιαννάκης αποτελούν μια κατηγορία μόνοι τους».
Ζόρδι Βιγιακάμπα: «Η προσποίησή του, το τάιμινγκ στο
άλμα και το σουτ με το σπάσιμο της μέσης, θα μείνουν στη μνήμη όλων των
φιλάθλων και των παικτών που αντιμετωπίσαμε τον Νίκο Γκάλη».
Μάκης Δενδρινός: «Η καλύτερη λύση δεν είναι να
κλειδώσεις τον Γκάλη στο ξενοδοχείο. Η καλύτερη λύση είναι να πάρεις και
το κλειδί και να το πετάξεις στην θάλασσα».
Δημήτρης Διαμαντίδης: «Ο Νίκος Γκάλης ήταν, είναι και
θα είναι ένας και μοναδικός. Μαζί και οι άλλοι παίκτες που είχαμε την
τύχη να τους παρακολουθούμε και μας έδωσαν το έναυσμα να ασχοληθούμε με
το μπάσκετ. Θεωρώ μεγάλη ιεροσυλία και «βλακεία» να συγκριθώ με έναν
άνθρωπο που για μας είναι κάτι ιερό. Ο Γκάλης μαζί με τον Γιαννάκη, τον
οποίο είχα προπονητή, τον Φασούλα, τον Χριστοδούλου και τα υπόλοιπα
παιδιά της ομάδας του 1987 ήταν αυτοί που ώθησαν χιλιάδες παιδιά να
ασχοληθούν από το μπάσκετ».
Παύλος Γιαννακόπουλος: «Ο ελληνικός λαός και οι φίλοι
του μπάσκετ οφείλουν πολλά σε αυτόν τον τεράστιο αθλητή. Οι υπηρεσίες
που πρόσφερε ήταν ανεκτίμητες. Εμείς ως Παναθηναϊκός πάντα σεβόμασταν το
μέγεθος και την αξία του. Το τέλος αυτής της συνεργασίας δεν ήταν αυτό
που θα θέλαμε όλοι μας. Αυτές όμως είναι παλιές ιστορίες. Περασμένα
ξεχασμένα. Σε αυτή την υπόθεση δεν φταίει ούτε ο Γκάλης ούτε ο
Παναθηναϊκός».
ΤO WHO IS WHO
Πλήρες όνομα: Νικόλαος Γεωργαλής
Ημερομηνία γέννησης: 23/7/1957
Τόπος γέννησης: Νιού Τζέρσεϊ, ΗΠΑ
Υψος: 1.83
Θέση: Σούτινγκ γκαρντ
ΣΥΛΛΟΓΟΙ
1975-1979 Κολέγιο Σιτον Χολ, ΗΠΑ
1979-1992 Άρης
1992-1994 Παναθηναϊκός
ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ
1980-1991 168 συμμετοχές, μ.ο. πόντων 30.46
ΤΙΤΛΟΙ ΜΕ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ
8 Πρωταθλήματα Ελλάδος: 1983, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991 (Άρης)
7 Κύπελλα Ελλάδος: 1985, 1987, 1988, 1989, 1990 (Άρης), 1993 (Παναθηναϊκός)
ΤΙΤΛΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ
1 Χρυσό μετάλλιο Ευρωμπάσκετ:1987
1 Αργυρό μετάλλιο Ευρωμπάσκετ: 1989
ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ
1 τίτλος MVP Ευρωμπάσκετ: 1987
4 τίτλοι MVP Α1 Ελλάδος: 1988, 1989, 1990, 1991
11 τίτλοι πρώτου σκόρερ Α1 Ελλάδος: 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991
2 τίτλοι πρώτου σκόρερ Κυπέλλου Πρωταθλητριών: 1992, 1994
4 τίτλοι πρώτου σκόρερ Ευρωμπάσκετ: 1983, 1987, 1989, 1991
1 τίτλος πρώτου σκόρερ Μουντομπάσκετ: 1986
Πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην Α1 Ελλάδος με 12.849 πόντους (33.4 ανά αγώνα)
Μέλος του Hall of Fame της FIBA
ΤΑ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ
- 854 επίσημοι αγώνες καριέρας, 25.995 πόντοι, 30.4 πόντοι ανά αγώνα.
Προσωπικό ρεκόρ πόντων: 63 πόντοι, Άρης - Ιωνικός Νικαίας (1981).
novasports.gr
το μπάσκετ μονοπωλεί το ενδιαφέρον της ελληνικής φίλαθλης κοινής γνώμης
λόγω Ευρωλίγκας. Την Παρασκευή ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει την ΤΣΣΚΑ
Μόσχας, με έπαθλο τη συμμετοχή στον τελικό της φετινής διοργάνωσης και
την ευκαιρία να διεκδικήσει το ένατο κορυφαίο διασυλλογικό ευρωπαϊκό
τρόπαιο ελληνικής ομάδας.
Θα είναι η 25η συμμετοχή ελληνικού συλλόγου σε φάιναλ-φορ από το
1987-88 που καθιερώθηκε η συγκεκριμένη διαδικασία, συνεχίζοντας μια
υπερήφανη ελληνική παράδοση στα μεγάλα μπασκετικά ραντεβού, εθνικά και
διασυλλογικά.
Πώς γίνεται όμως μία μικρή χώρα όπως είναι η Ελλάδα να έχει τέτοια
κατορθώματα στο μπάσκετ; Πώς γίνεται να τα συνεχίζει εν μέσω της
οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα;
Για ένα μεγάλο μέρος της απάντησης, συντονιστείτε απόψε στις 20.00 στο Novasports1 ή, επισκεφτείτε το novasports.gr.
Έχουν περάσει 6.783 ημέρες από την τελευταία φορά που ο Νίκος Γκάλης
πάτησε παρκέ σε επίσημο παιχνίδι, στις 12/10/1994 σε ένα ματς του
Παναθηναϊκού με τη Δάφνη. Όμως ο μύθος του «γκάνγκστερ» σε καμία
περίπτωση δεν έχει ξεφτίσει, 18.5 χρόνια μετά. Το αντίθετο. Τους καρπούς
των σπόρων που έριξε ο Γκάλης και η γενιά του για την ανάπτυξη του
ελληνικού μπάσκετ, οι φίλοι του αθλήματος τους απολαμβάνουν ακόμα και
σήμερα, ακμαίους παρά την κρίση.
Με αφορμή λοιπόν το ματς προς τιμήν του Νίκου Γκάλη από την ΚΑΕ Άρης
στο «Αλεξάνδρειο», το novasports.gr ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας
του μεγαλύτερου κατά πολλούς Έλληνα αθλητή ομαδικού σπορ όλων των
εποχών...
Nick the Greek
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, η οικογένεια Γεωργαλή με καταγωγή
από τη Ρόδο, δεν διέφερε σε πολλά από χιλιάδες άλλες ελληνικές
οικογένειες που έχτιζαν τη ζωή τους μακριά από την πατρίδα, στην άλλη
άκρη του Ατλαντικού.
Ο Γιώργος και η Στέλλα Γεωργαλή κατοικούσαν στο Νιού Τζέρσεϊ της Νέας
Υόρκης και είχαν ήδη αποκτήσει τρία παιδιά. Στις 23 Ιουλίου του 1957,
είδε το πρώτο φως της ζωής το τέταρτο και μικρότερο παιδί του ζευγαριού,
ονόματι Νίκος.
Από μικρός ο Nick έδειξε κλίση προς τα σπορ, παίζοντας αμερικάνικο
ποδόσφαιρο, αλλά αργότερα το «γύρισε» στην πυγμαχία, με την οποία είχε
ασχοληθεί και ο πατέρας του, κατ' επάγγελμα αρχικά τσαγκάρης και έπειτα
ιδιοκτήτης εστιατορίου.
Η μητέρα του όμως δεν άντεχε να τον βλέπει να γυρνά κάθε μέρα στο
σπίτι ματωμένο και μελανιασμένο. Έτσι τον προέτρεψε να ασχοληθεί με ένα
λιγότερο βίαιο άθλημα, το μπάσκετ. Για τον «Nick the Greek» κάπως έτσι
ξεκίνησε η αγάπη για την πορτοκαλί μπάλα, από τα χρόνια της φοίτησής του
στο Union Hill High Scholl του Νιού Τζέρσεϊ. Η πορεία ενός θρύλου είχε
μόλις ξεκινήσει...
Το κολέγιο
Μετά την αποφοίτησή του από το Union Hill, ο Γκάλης γράφτηκε στο κολέγιο
Σίτον Χολ και άρχισε να γράφει τις πρώτες σελίδες μίας μεγάλης
καριέρας. Ήταν από την αρχή φανερό ότι ο άνθρωπος ήταν απλά γεννημένος
για να βάζει τη μπάλα στο καλάθι. Στην χρονιά του ως τελειόφοιτος, είχε
μέσο όρο πόντων 27.5, την τρίτη καλύτερη επίδοση στις ΗΠΑ πίσω από αυτή
του Λόρενς Μπάτλερ του Άινταχο Στέιτ και ...κάποιου Λάρι Μπερντ, ο
οποίος φοιτούσε τότε στο Ιντιάνα Στέιτ.
Αργότερα ο προπονητής του Σίτον Χολ εκείνη την εποχή Μπιλ Ράφτερι, θα
δήλωνε ότι ο Γκάλης ήταν ο καλύτερος παίκτης που είχε προπονήσει ποτέ
του.
Μία μεγάλη καριέρα στο ΝΒΑ διαγραφόταν λοιπόν στον ορίζοντα για τον
γιο τον Ελλήνων μεταναστών, ο οποίος προσέλαβε ως ατζέντη του τον Μπιλ
Μάνον -εκπρόσωπο μεταξύ αλλων και της τραγουδίστριας Νταϊάνα Ρος - με
σκοπό να του βρει ομάδα στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Τελικά, ο
Γκάλης επελέγη στον 4ο γύρο του ντραφτ του 1979 από τους Μπόστον
Σέλτικς.
Δεν έμελλε όμως να φορέσει τη φανέλα της ιστορικής ομάδας ποτέ. Ένας
σοβαρός τραυματισμός στον αστράγαλο κατά τη διάρκεια καμπ προετοιμασίας
που θα τον άφηνε εκτός για μεγάλο διάστημα, ανάγκασε τους Σέλτικς να
προσφέρουν αντ' αυτού συμβόλαιο στον Τζέραλντ Χέντερσον.
Ο θρύλος των Σέλτικς Ρεντ Άουερμπαχ, έχει παραδεχτεί δημοσίως ότι ένα
από τα μεγαλύτερα λάθη της καριέρας του είναι ότι δεν είχε κρατήσει τον
Γκάλη εκείνη την εποχή. Ένα λάθος πάντως για τον οποίο οι Έλληνες
μπασκετόφιλοι θα τον ευγνωμονούν για πάντα. Ο Nick ήταν έτοιμος να
περάσει τον Ατλαντικό για να γίνει «Greek» και με τη βούλα...
Στην πατρίδα
Το καλοκαίρι του 1979, έχοντας μείνει εκτός ΝΒΑ, ο 22χρονος Γκάλης
έψαχνε τον επόμενο προορισμό του. Πίσω στην Ελλάδα, το όνομά του είχε
ήδη κυκλοφορήσει στους μπασκετικούς κύκλους. Η πρώτη ομάδα που
ενδιαφέρθηκε γι' αυτόν ήταν ο Παναθηναϊκός, ακολούθησε ο Ολυμπιακός,
αμφότεροι οι «αιώνιοι» όμως χωρίς επιτυχία.
Ακολούθησε το ενδιαφέρον του Άρη, που ήταν σαφώς πιο θερμό και τελικά
κέρδισε τον παίκτη. Οι παράγοντες της ομάδας της Θεσσαλονίκης ταξίδεψαν
μέχρι το Νιου Τζέρσεϊ προκειμένου να πείσουν την οικογένειά του και
έπειτα αυτόν να μετακομίσει στη συμπρωτεύουσα, επιστρατεύοντας ακόμα και
την επιρροή του Αρχιεπισκόπου Αμερικής!
Τελικά, ο Γκάλης πείστηκε να πάει στον Άρη με αποδοχές 46.000
δραχμών, ένα σπίτι και ένα αυτοκίνητο! Στις 16 Οκτωβρίου 1979 υπέγραψε
και στις 2 Δεκεμβρίου έκανε την πρώτη του εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους
σε τοπικό ντέρμπι με τον Ηρακλή. Ο Άρης κερδίζει 79-78, ο Γκάλης
πετυχαίνει 30 πόντους.
Παράλληλα, έτρεχαν οι διαδικασίες ώστε ο Γκάλης να αποκτήσει ελληνικό
διαβατήριο και να αποκτήσει δικαίωμα συμμετοχής στην Εθνική.
Ο Γκάλης έκανε ντεμπούτο με τη «γαλανόλευκη» σε παιχνίδι με τη
Σουηδία τον Μάιο του 1980, πετυχαίνοντας 25 πόντους. Η Εθνική, ο Άρης
και το ελληνικό μπάσκετ, δεν θα ήταν πια ποτέ τα ίδια...
«Με το Γκάλη, το Γιαννάκη...»
Το ξεκίνημα στην Ελλάδα δεν ήταν πολύ εύκολο για τον Γκάλη, ο οποίος
είχε διαφορετικές παραστάσεις έχοντας μεγαλώσει στις ΗΠΑ, ενώ αρχικά
τουλάχιστον υπήρχε αμφισβήτηση στο πρόσωπό του κυρίως από τους
δημοσιογράφους.
Ο «Πατριάρχης» του Άρη όμως Ανέστης Πεταλίδης, βλέποντάς τον από
πρώτο χέρι στις προπονήσεις, ορκιζόταν ότι αυτός ο παίκτης θα άφηνε
εποχή.
Σιγά-σιγά, άρχισαν να το καταλαβαίνουν και οι υπόλοιποι. Ο Γκάλης
έκανε δικό του τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στο ελληνικό πρωτάθλημα για
πρώτη φορά το 1981, κάτι που κατάφερε και για τα επόμενα δέκα χρόνια!
Το πρωτάθλημα με τον Άρη ήρθε τελικά το 1983, αλλά η κίνηση που
ολοκλήρωσε τη μεταμόρφωση του ελληνικού μπάσκετ έγινε στις 3 Αυγούστου
του 1984 με την μετακίνηση του Παναγιώτη Γιαννάκη στον Άρη από τον
Ιωνικό Νικαίας. Η «αυτοκρατορία» της ομάδας της Θεσσαλονίκης είχε μόλις
εγκαθιδρυθεί.
Ακολούθησαν επτά συνεχόμενα πρωταθλήματα από το 1985 και έπειτα, τρία
εκ των οποίων αήττητα! Το «Αλεξάνδρειο Μέλαθρο» γίνεται η πρωτεύουσα
του ελληνικού μπάσκετ και το επίκεντρο της αθλητικής και κοινωνικής ζωής
της Θεσσαλονίκης. Ο Άρης μετά το εθνικό πρωτάθλημα επιχειρεί να
κατακτήσει και την Ευρώπη και το δίδυμο Γκάλη- Γιαννάκη ενώνει την
φίλαθλη Ελλάδα!
Οι σινεφίλ και οι θεατρόφιλοι εκείνα τα χρόνια κάθε Πέμπτη έλεγαν
«ευχαριστώ» στον Γκάλη και την παρέα του, υπό την καθοδήγηση του Γιάννη
Ιωαννίδη. Αυτό γιατί τη συγκεκριμένη μέρα οι ιδιοκτήτες κινηματογράφων
και θεάτρων μείωναν τις τιμές μπας και «τσιμπήσουν» τους ελάχιστους που
δεν είχαν «κολλήσει» μπροστά από μία οθόνη τηλεόρασης για να δουν τις
ευρωπαϊκές μάχες του Άρη: Τρέισερ, Μακάμπι, Μπαρτσελόνα, ήταν μόνο
μερικές από τις ομάδες που υποκλίθηκαν στη μαγεία του Γκάλη εκείνη την
εποχή!
Ο γραπτός λόγος είναι λίγο δύσκολο να αποτυπώσει τις χιλιάδες στιγμές
μαγείας που πρόσφερε ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Σούμποτιτς και οι
υπόλοιποι της παρέας. Ευτυχώς η σύγχρονη τεχνολογία και το διαδίκτυο
επιτρέπουν την άμεση πρόσβαση στα «ντοκουμέντα», για να θυμούνται οι
παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
Από το 1988-90 ο Άρης συμμετέχει σε τρία συνεχόμενα φάιναλ-φορ
Κυπέλλου Πρωταθλητριών, αλλά αποτυγχάνει σε όλα στο εμπόδιο των
ημιτελικών. Το γεγονός ότι ο Γκάλης τελείωσε την καριέρα του χωρίς να
έχει σηκώσει το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό διασυλλογικό τρόπαιο , παραμένει
μία από τις μεγαλύτερες «ανωμαλίες» στο μπάσκετ της Γηραιάς Ηπείρου.
Οι ευρωπαϊκές αποτυχίες και ο εγχώριος κορεσμός έφεραν τελικά τη
φθορά στον Άρη. Ο Ιωαννίδης φεύγει, το πρωτάθλημα του 1992 χάνεται από
τον ΠΑΟΚ, τα οικονομικά προβλήματα μαστίζουν την ομάδα και τελικά το
«διαζύγιο» έρχεται. Τέλος εποχής για τον Άρη, αλλά και το μπάσκετ της
Θεσσαλονίκης.
Το έπος του 1987
Ο Γκάλης δεν κατέκτησε ποτέ το ευρωπαϊκό σε διασυλλογικό επίπεδο.
Αυτό όμως στο οποίο πρωταγωνίστησε από τις 3 έως τις 14 Ιουνίου του 1987
στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, σίγουρα αποζημιώνει για εκείνα τα χαμένα
φάιναλ-φορ, σε ένα κατόρθωμα τους καρπούς του οποίου το ελληνικό
μπάσκετ τους απολαμβάνει ακόμα και σήμερα.
Η ιστορία αγάπης του Γκάλη με την Εθνική ξεκινά το 1980, με το
νεοφερμένο αστέρι να δείχνει από την αρχή την ικανότητά του στο
σκοράρισμα. Τρία χρόνια μετά, σε ένα φιλικό της Εθνικής με το Νορθ
Καρολάινα Ταρ Χιλς, ο Γκάλης πετυχαίνει 50 πόντους «ζαλίζοντας» τον
προσωπικό του φρουρό. Έναν σούτινγκ γκαρντ με το όνομα Μάικλ Τζόρνταν.
Το 1986 αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας με
μέσο όρο πόντων 33.5 ανά αγώνα, με την Ελλάδα να κατατάσσεται δέκατη.
Ένα χρόνο μετά, το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα σε επίπεδο Εθνικών ομάδων, το περίφημο Ευρωμπάσκετ, φιλοξενείται στην Ελλάδα.
Με προπονητή τον Κώστα Πολίτη και τους Γκάλη, Γιαννάκη, Φασούλα,
Χριστοδούλου, Φιλίππου, Καμπούρη, Ρωμανίδη, Σταυρόπουλο, Ιωάννου,
Καρατζά, Ανδρίτσο και Λινάρδο στο ρόστερ, η «γαλανόλευκη» ξεκινά ως
αουτσάιντερ απέναντι στα μεγαθήρια της τότε ΕΣΣΔ, της ενωμένης
Γιουγκοσλαβίας και της Ισπανίας.
Ωστόσο με ένα ΣΕΦ ασφυκτικά γεμάτο και τους Έλληνες παίκτες σε
δαιμονιώδη φόρμα, η Εθνική προελαύνει και η ευρύτερη Ελλάδα μαθαίνει
μπάσκετ.
Εκατομμύρια Έλληνες βλέπουν από την τηλεόραση τον Γκάλη να καταργεί
τους νόμους της βαρύτητας. Να τα βάζει με όλα τα θηρία μαζί και να
βγαίνει νικητής. Να σηκώνεται κάτω από το καλάθι και να σκοράρει λες και
«περπατούσε» στον αέρα. Να ρεζιλεύει αντιπάλους 30 πόντους ψηλότερους.
Η Ελλάδα παίρνει την τέταρτη θέση στον προκριματικό της όμιλο με 3
νίκες και 2 ήττες, αλλά ελάχιστοι μπορούν να υποπτευθούν τι πρόκειται να
ακολουθήσει. Στον προημιτελικό, ο Γκάλης σημειώνει 38 πόντους με την
ελληνική ομάδα να κερδίζει την Ιταλία με 90-78. Στα ημιτελικά περιμένει η
Γιουγκοσλαβία του αείμνηστου Ντράζεν Πέτροβιτς, του Κούκοτς, του
Πάσπαλι, του Βράνκοβιτς, του Ντίβατς και του Ράτζα. Ο Γκάλης απτόητος:
30 πόντοι, νίκη 81-77 και η Ελλάδα παίρνει το εισιτήριο για τον τελικό!
Στις 14 Ιουνίου 1987, το ΣΕΦ γεμίζει ασφυκτικά για το ματς που θα
καθόριζε τον πρωταθλητή Ευρώπης. Απέναντι στην Ελλάδα άλλος ένας
γαλαξίας αστέρων, αθλητικός εκπρόσωπος μίας εκ των δύο υπερδυνάμεων της
εποχής σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι Σοβιετικοί των Βολκόφ, Τιχονένκο και
Μαρτσιουλιόνις με καθοδηγητή τον θρυλικό Γκομέλσκι είναι έτοιμοι να
κατατροπώσουν την μικρή Ελλάδα, έστω και αν είναι γηπεδούχος.
Ο Γκάλης έχει άλλη άποψη. Πετυχαίνει 40 πόντους με μία εξωπραγματική
εμφάνιση. «Χορεύει» τον Τκατσένκο των 2.20 μ. και τα υπόλοιπα θηρία για
45 αγωνιστικά λεπτά. Στα ίσια, κάτω από το καλάθι, μόνος του και όλοι
τους, σηκώνεται και ξεχνάει να προσγειωθεί! Λίγα δευτερόλεπτα πριν από
το τέλος της παράτασης, ο Αργύρης Καμπούρης με δύο εύστοχες βολές
ολοκληρώνει το έπος. Το ΣΕΦ «φλέγεται» για τη νίκη με 103-101, μαζί του
και όλη η υπόλοιπη Ελλάδα, σε μία από τις πιο αξέχαστες βραδιές που έχει
χαρίσει ποτέ ο αθλητισμός στους Έλληνες. Το όνομα του Γκάλη γίνεται
-επιτέλους - παγκόσμιο και είναι μάλλον περιττό να αναφερθεί ότι ήταν ο
πρώτος σκόρερ και ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης...
Η 14η Ιουνίου του 1987 είναι η ημερομηνία γέννησης της πιο
επιτυχημένης εποχής του ελληνικού μπάσκετ. Χιλιάδες πιτσιρίκια
ερωτεύονται την πορτοκαλί μπάλα. Ο σπόρος έχει ήδη ριζώσει.
Το 1987 όμως δεν ήταν μία «φούσκα». Αποδείχτηκε περίτρανα δύο χρόνια
αργότερα στο Ζάγκρεμπ της τότε ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Με προπονητή τον
Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου και τον Γκάλη να δίνει εκ νέου ρεσιτάλ, η Ελλάδα
φτάνει στα ημιτελικά. Εκεί περιμένει ξανά η ΕΣΣΔ για εκδίκηση,
ενισχυμένη και με τον μεγάλο Σαμπόνις.
Η πελατειακή σχέση όμως με τους Σοβιετικούς συνεχίστηκε, με τον
«γκάνγκστερ» να σημειώνει 45 πόντους και την Ελλάδα να επικρατεί με
81-80. Στο νικητήριο τρίποντο του Χριστοδούλου, ο Γκάλης σηκώνει τα
χέρια ενώ η μπάλα βρίσκεται σε τροχιά προς το καλάθι, προς τη δόξα. Η
Ελλάδα έχασε τον τελικό 98-77, αλλά επιβεβαίωσε ότι είχε έρθει για να
μείνει...
Η καριέρα του Γκάλη στην Εθνική θα τελειώσει με μάλλον άδοξο τρόπο το
1991. Στο Ευρωμπάσκετ της Ρώμης πάντως εκείνη τη χρονιά, αναδείχτηκε
για τέταρτη φορά πρώτος σκόρερ του θεσμού!
Η κάθοδος στην Αθήνα
Μετά το «διαζύγιο» με τον Άρη, ο Γκάλης μετακόμισε το 1992 στον
Παναθηναϊκό, καθώς και το ίδιο το «κέντρο βάρους» του ελληνικού μπάσκετ
μεταφέρεται σιγά-σιγά από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα.
Το 1993, με 36 πόντους στον τελικό Κυπέλλου Ελλάδος απέναντι στην
πρώην ομάδα του οδηγεί τους «πράσινους» στον πρώτο τίτλο έπειτα από επτά
χρόνια.
Το 1994 ηγείται της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής επιτυχίας του Παναθηναϊκού
στην ιστορία του ως τότε. Οι «πράσινοι» φτάνουν στο φάιναλ-φορ του
Πρωταθλητριών, αλλά η «κατάρα» του Γκάλη στον θεσμό συνεχίζεται, με την
ομάδα του να τερματίζει τελικά τρίτη στο Τελ Αβίβ.
Τη σεζόν 1994-95, ο Γκάλης επανενώνεται με τον Γιαννάκη στον
Παναθηναϊκό, αλλά το «δίδυμο» δεν είναι πια το ίδιο. Ο Κώστας Πολίτης,
τεχνικός των δύο στο έπος του 1987, περιορίζει τον χρόνο συμμετοχής του
Γκάλη, ο οποίος με τη σειρά του πίστευε ότι άξιζε μίας καλύτερης
αντιμετώπισης.
Οι δύο πλευρές ποτέ δεν γεφύρωσαν τις διαφορές τους. Στις 18/9/1994, ο
Πολίτης δεν ξεκινά τον Γκάλη σε αγώνα με τους Αμπελοκήπους και ο
«γκάνγκστερ» αρνείται να μπει στο ματς ως αλλαγή. Ήταν η τελευταία φορά
που φόρεσε αθλητική φόρμα και φανέλα ως παίκτης.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος προσπαθεί να τον επαναφέρει στην ομάδα, αλλά
το γυαλί είχε πια ραγίσει. Το 1995-96 ο ηγέτης της ΚΑΕ επιχειρεί να τον
τοποθετήσει δίπλα στο μεγάλο απόκτημα Ντομινίκ Γουίλκινς, αλλά συναντά
την αντίσταση του τότε προπονητή Μπόζινταρ Μάλκοβιτς. Τα «φλερτ» με την
ΑΕΚ και τον Άρη δεν ευοδώθηκαν ποτέ και έτσι στις 29 Σεπτεμβρίου του
1995, το κεφάλαιο «Γκάλης ως ενεργός μπασκεμπολίστας» κλείνει για πάντα
με την ανακοίνωση της αποχώρησής του.
Η ζωή μετά το μπάσκετ
Ο Γκάλης ήταν πάντα λιγομίλητος εκτός παρκέ, αφού προτιμούσε να
μιλούν γι' αυτόν οι επιδόσεις του εντός του (και το έκαναν). Έτσι, παρά
το γεγονός ότι αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα είδωλα του ελληνικού
αθλητισμού όλων των εποχών, στη μετά-μπάσκετ εποχή του ακολούθησε
χαμηλούς τόνους με οικογενειακή ζωή και αποχή από τα φώτα της
δημοσιότητας.
Ίσως αυτό όμως βοήθησε ώστε ο μύθος του να μείνει ανέγγιχτος από την
καθημερινή φθορά μίας ενδεχόμενης ενασχόλησης με προπονητική ή
παραγοντική θέση.
Ο Γκάλης ασχολήθηκε με τη δημιουργία αθλητικής κατασκήνωσης για
παιδιά στη Χαλκιδική, την ώρα που το ελληνικό μπάσκετ και η πολιτεία
αναζητούσαν για χρόνια τον τρόπο με τον οποίο θα τον τιμούσαν.
Το 2004 τιμήθηκε κατά κάποιον τρόπο μεταφέροντας την Ολυμπιακή Φλόγα
ως πρώτος λαμπαδηδρόμος μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο, κατά την τελετή
έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα.
Το 2007 εξελέγη στο FIBA Hall Of Fame ως ένας από τους καλύτερους
παίκτες στην ιστορία του μπάσκετ διεθνώς, ενώ πριν από λίγους μήνες ήταν
υποψήφιος για την είσοδο και στο αντίστοιχο του ΝΒΑ.
Τελικώς, μετά από παλινωδίες ετών, ο Γκάλης επιτέλους θα τιμηθεί με
την εκδήλωση που διοργανώνει η ΚΑΕ Άρης γι' αυτόν στον τόπο των
μεγαλύτερων διασυλλογικών θριάμβων του.
Το «Αλεξάνδρειο Μέλαθρο» αναμένεται απόψε να σειστεί για ακόμα μία
φορά με την είσοδο του Γκάλη. Όπως τα παλιά τα χρόνια. Καιρός ήταν...
Ο ΓΚΑΛΗΣ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΛΟΓΙΑ
Η πρώτη του δήλωση ως παίκτης του Άρη: «Θα βάζω σε κάθε παιχνίδι 40 πόντους».
Για το γεγονός ότι δεν κατέκτησε το Πρωταθλητριών: ««Ποτέ δεν με ένοιαξε μόνο αυτό. Θα ήθελα να έχω πάρει ευρωπαϊκό τίτλο, αλλά δεν με κυνηγάει κάποιο απωθημένο».
Για τα χρήματα: «Αξίζω όσα καταφέρνω να με πληρώσουν».
Για την αποχώρησή του από τον Παναθηναϊκό: «Ποτέ δεν έχω παρακαλέσει άνθρωπο, δεν έχω ζητήσει χάρη από κανέναν. Φεύγω πικραμένος».
Για την κληρονομιά που έχει αφήσει: «Ο πατέρας μου μού έλεγε πως, πεθαίνοντας, το μόνο που μένει πίσω μας είναι η εντύπωση του κόσμου για εμάς και τίποτε άλλο».
Για το φιλικό προς τιμήν του: «Πιστεύω ότι είναι η
μεγαλύτερη τιμή για κάθε αθλητή. Όταν μια ομάδα αποφασίζει να κρεμάσει
την φανέλα του πάνω στα ράφια του γηπέδου είναι η μέγιστη τιμή. Και αυτό
γιατί δεν θα φορέσει ξανά κανένας την φανέλα με το νούμερο έξι. Νομίζω
κάθε αθλητής ονειρεύεται με την αγαπημένη του ομάδα να γίνεται αυτό».
Για το ματς με την Ιταλία στο Ευρωμπάσκετ του 1987: «Ναι, αυτή είναι η
σημαντικότερη νίκη μας στην ιστορία. Μέχρι τον επόμενο αγώνα».
Για το Ευρωμπάσκετ του 1987: «Οταν πια φθάσαμε στον
τελικό, θυμάμαι κάποιο πρωινό που πηγαίναμε βόλτα με τον Παναγιώτη
Φασούλα αφού και οι δύο δεν κοιμόμασταν τη νύχτα και κάναμε βόλτες
γύρω-γύρω από το ξενοδοχείο. Σε κάποια στιγμή μου λέει: ΄΄Βρε Νίκο, πώς
θα παίξουμε τελικό με αυτά τα μεγαθήρια;΄΄. Του απαντάω: ΄΄Πέντε είμαστε
εμείς, πέντε αυτοί, αλλά εμείς έχουμε έναν παίκτη παραπάνω και αυτός
είναι ο κόσμος. Θα κερδίσουμε, Παναγιώτη, θα πάρουμε το Κύπελλο και θα
φύγουμε''. Δεν ήμουν μόνο εγώ που το πίστευα. Ολα τα παιδιά πίστευαν σε
αυτή τη μεγάλη νίκη. Αυτή η νίκη άλλαξε τη ροή του ελληνικού μπάσκετ».
ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΚΑΛΗ...
Φάνης Χριστοδούλου: «Όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ θα έπρεπε να πληρώνουν έναν ειδικό φόρο, το... Γκαλόσημο».
Ανέστης Πεταλίδης: «Κύριοι, μπορείτε να λέτε και να
γράφετε ό,τι θέλετε. Προσέξτε, όμως, γιατί μια μέρα θα γλείφετε εκεί
όπου τώρα φτύνετε! Μια μέρα ο Γκάλης θα αποδείξει ότι ο ένας μπορεί να
νικήσει τους πέντε!».
Λευτέρης Σούμποτιτς: «Δεν χρειάζεται να πω τίποτα για
το Νικ. Ακόμη και σήμερα που τρώω ψωμί από το μπάσκετ ως προπονητής το
οφείλω κατά πολύ στον Γκάλη».
Παναγιώτης Γιαννάκης: «Ο Νίκ ήταν αυτός που τους
κέρδιζε όλους ήταν ασταμάτητος και κανένας δεν μπορούσε να τον
σταματήσει. Ο αντίπαλος προπονητής έλεγε να τον μαρκάρουν από το δεξί
χέρι, αυτός τους νικούσε πάλι με το δεξί χέρι. Ήταν ο κορυφαίος παίκτης
της Ευρώπης, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν»».
Νίκος Φιλίππου: «Ο Γκάλης έχει τιμηθεί. Μακριά από την
Ελλάδα. Είναι μέλος του Hall of Fame της FIBA, που είναι η πιο σημαντική
τιμή χωρίς να θέλω να μειώσω το αμερικανικό Hall of Fame. Πέρα από
επισημότητες, το πιο σημαντικό, όμως, είναι το γεγονός πως ο Γκάλης
είναι στο Hall of Fame της καρδιάς όλων των Ελλήνων».
Ντίνο Ράτζα: «Ήταν πολύ δύσκολος αντίπαλος, ήταν
μικρόσωμος και όταν πηδούσε, έμενε στον αέρα! Δεν ξέραμε πώς το έκανε
και ήταν αλήθεια ένα μεγάλο πρόβλημα για εμάς!».
Κώστας Πολίτης: ««Ο Νίκος Γκάλης ήταν μια απίστευτα
τεράστια προσωπικότητα και πραγματική ευτυχία για το ελληνικό μπάσκετ.
Σε ότι αφορά το Ευρωμπάσκετ, δεν ήταν φυσικά μόνο ο πρώτος σκόρερ, ήταν
απίστευτα χαρισματικός. Ήταν ο παίκτης που ήθελες να πάρει τη μπάλα και
να τη βάλει στο καλάθι στο πιο κρίσιμο σημείο. Προσέφερε πραγματικά
μεγάλες στιγμές σε όλους μας».
Ντράζεν Πέτροβιτς: «Αν εγώ είμαι ο γιος του Διαβόλου, τότε ο Γκάλης είναι ο ίδιος ο Διάβολος».
Αλεξάντερ Γκομέλσκι: «Ο Γκάλης είναι ο παίκτης του 21ου αιώνα. Του βγάζω το καπέλο».
Μάικλ Τζόρνταν: «Δεν περίμενα ότι θα υπήρχε ένας τόσο καλός επιθετικός παίχτης στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Ελλάδα».
Μπομπ Μάκαντου: «Είδα τον Γκάλη να κάνει πράγματα, που δεν γινόταν ούτε στους Λέικερς και τους Σέλτικς».
Στόγιαν Βράνκοβιτς: «Ο Γκάλης ήταν ο καλύτερος παίκτης
με τον οποίο έχω παίξει ποτέ, αλλά μπορώ να διαβεβαιώσω τους πάντες ότι
σαν χαρακτήρας και σαν άνθρωπος, ήταν ακόμη καλύτερος».
Ζέλιμιρ Ομπράνοβιτς: «Ο Γκάλης ήταν ο πρώτος σκόρερ.
Είναι ο άνθρωπος που άλλαξε το μπάσκετ. Ήταν αδύνατο για τον
οποιονδήποτε παίκτη να σταματήσει τον Γκάλη. Πιστέψτε με, το είχαν
δοκιμάσει όλες οι ομάδες και δεν τα είχαν καταφέρει».
Όντι Νόρις: «Η πρώτη φορά που είπα μέσα μου για τον
Γκάλη "Θεέ μου, τι κάνει αυτός;" ήταν αν θυμάμαι καλά την πρώτη μου
χρονιά στην Μπαρτσελόνα. Με μια λέξη αυτός ο παίκτης ήταν ασταμάτητος».
Ντίνο Μενεγκίν: «Ο Γκάλης ήταν το είδος του αθλητή που
όταν ήθελε να πετύχει κάτι, δεν μπορούσε κανένας να τον σταματήσει.
Δυστυχώς, ήμουν πάντα αντίπαλός του και ποτέ συμπαίκτης του και είναι
κρίμα για μένα. Θα ήταν τιμή μου να ήμουν συμπαίκτης του».
Ρισάρ Ντακουρί: «Τα ρεκόρ του νομίζω ότι μιλούν από
μόνα τους. Ο Γκάλης ήταν επίσης ένας κύριος εντός και εκτός γηπέδων και
τον σεβόμουν απόλυτα γι' αυτό».
Στεφάν Οστρόφσκι: «Ο Γκάλης ήταν απίστευτος αθλητής.
Μπορούσε να σκοράρει απέναντι στον οποιονδήποτε αντίπαλο της οποιαδήποτε
ομάδας. Είχε τόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση στο σουτ του. Μπορούσε να
σκοράρει απέναντι σε γκαρντ, αλλά κι έχοντας μπροστά του έναν σκληρό
ψηλό. Ακόμη και οι ψηλοί παίκτες που είχαν μεγάλα χέρια, δεν μπορούσαν
να τον σταματήσουν, γιατί πηδούσε πολύ ψηλά».
Ντορόν Τζάμσι: «Ξέρετε, υπάρχουν κάποια ονόματα που και
μόνο με το άκουσμά τους, τρέμει το κορμί σου. Ένα από αυτά είναι και
του Γκάλη. Δίχως να έχω τη παραμικρή διάθεση να μειώσω και τους άλλους
σπουδαίους αθλητές που ανέδειξε το ελληνικό μπάσκετ, ο Γκάλης και ο
Γιαννάκης αποτελούν μια κατηγορία μόνοι τους».
Ζόρδι Βιγιακάμπα: «Η προσποίησή του, το τάιμινγκ στο
άλμα και το σουτ με το σπάσιμο της μέσης, θα μείνουν στη μνήμη όλων των
φιλάθλων και των παικτών που αντιμετωπίσαμε τον Νίκο Γκάλη».
Μάκης Δενδρινός: «Η καλύτερη λύση δεν είναι να
κλειδώσεις τον Γκάλη στο ξενοδοχείο. Η καλύτερη λύση είναι να πάρεις και
το κλειδί και να το πετάξεις στην θάλασσα».
Δημήτρης Διαμαντίδης: «Ο Νίκος Γκάλης ήταν, είναι και
θα είναι ένας και μοναδικός. Μαζί και οι άλλοι παίκτες που είχαμε την
τύχη να τους παρακολουθούμε και μας έδωσαν το έναυσμα να ασχοληθούμε με
το μπάσκετ. Θεωρώ μεγάλη ιεροσυλία και «βλακεία» να συγκριθώ με έναν
άνθρωπο που για μας είναι κάτι ιερό. Ο Γκάλης μαζί με τον Γιαννάκη, τον
οποίο είχα προπονητή, τον Φασούλα, τον Χριστοδούλου και τα υπόλοιπα
παιδιά της ομάδας του 1987 ήταν αυτοί που ώθησαν χιλιάδες παιδιά να
ασχοληθούν από το μπάσκετ».
Παύλος Γιαννακόπουλος: «Ο ελληνικός λαός και οι φίλοι
του μπάσκετ οφείλουν πολλά σε αυτόν τον τεράστιο αθλητή. Οι υπηρεσίες
που πρόσφερε ήταν ανεκτίμητες. Εμείς ως Παναθηναϊκός πάντα σεβόμασταν το
μέγεθος και την αξία του. Το τέλος αυτής της συνεργασίας δεν ήταν αυτό
που θα θέλαμε όλοι μας. Αυτές όμως είναι παλιές ιστορίες. Περασμένα
ξεχασμένα. Σε αυτή την υπόθεση δεν φταίει ούτε ο Γκάλης ούτε ο
Παναθηναϊκός».
ΤO WHO IS WHO
Πλήρες όνομα: Νικόλαος Γεωργαλής
Ημερομηνία γέννησης: 23/7/1957
Τόπος γέννησης: Νιού Τζέρσεϊ, ΗΠΑ
Υψος: 1.83
Θέση: Σούτινγκ γκαρντ
ΣΥΛΛΟΓΟΙ
1975-1979 Κολέγιο Σιτον Χολ, ΗΠΑ
1979-1992 Άρης
1992-1994 Παναθηναϊκός
ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ
1980-1991 168 συμμετοχές, μ.ο. πόντων 30.46
ΤΙΤΛΟΙ ΜΕ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ
8 Πρωταθλήματα Ελλάδος: 1983, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991 (Άρης)
7 Κύπελλα Ελλάδος: 1985, 1987, 1988, 1989, 1990 (Άρης), 1993 (Παναθηναϊκός)
ΤΙΤΛΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ
1 Χρυσό μετάλλιο Ευρωμπάσκετ:1987
1 Αργυρό μετάλλιο Ευρωμπάσκετ: 1989
ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ
1 τίτλος MVP Ευρωμπάσκετ: 1987
4 τίτλοι MVP Α1 Ελλάδος: 1988, 1989, 1990, 1991
11 τίτλοι πρώτου σκόρερ Α1 Ελλάδος: 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991
2 τίτλοι πρώτου σκόρερ Κυπέλλου Πρωταθλητριών: 1992, 1994
4 τίτλοι πρώτου σκόρερ Ευρωμπάσκετ: 1983, 1987, 1989, 1991
1 τίτλος πρώτου σκόρερ Μουντομπάσκετ: 1986
Πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην Α1 Ελλάδος με 12.849 πόντους (33.4 ανά αγώνα)
Μέλος του Hall of Fame της FIBA
ΤΑ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ
- 854 επίσημοι αγώνες καριέρας, 25.995 πόντοι, 30.4 πόντοι ανά αγώνα.
Προσωπικό ρεκόρ πόντων: 63 πόντοι, Άρης - Ιωνικός Νικαίας (1981).
novasports.gr
Τρι 7 Μάης 2013 - 11:28 από zaxos4snakes
Συνθηματάρα τότε τα παοκια που έμεινε στην ιστορία.
Και συ Γιαννάκη παλιοπουσταρά και συ Γκάλη αδερφή μεγάλη.
Απάντηση στο γνωστό των αρειανών,
και συ Γιαννάκη πάρτους τα μυαλά και συ Γκάλη πάρτους το κεφάλι.
Ωραίες εποχές.
Και συ Γιαννάκη παλιοπουσταρά και συ Γκάλη αδερφή μεγάλη.
Απάντηση στο γνωστό των αρειανών,
και συ Γιαννάκη πάρτους τα μυαλά και συ Γκάλη πάρτους το κεφάλι.
Ωραίες εποχές.
Τρι 7 Μάης 2013 - 11:41 από sellos
Πολυ ωραίες εποχές.
και με καθολικη αποδοχή απο ολη την Ελλαδα.
ας πουμε ο Παναθηναϊκος της τελευταιας 15 ετιας
βαση τιτλων ειναι σαφως μεγαλυτερη ομαδα του Αρη του '80
αλλα αυτην την καθολικη αποδοχή δεν την εχει
(βεβαια αλλες εποχές).
Τρωγαν μεγαλη νηλα τα Παοκια τοτε.
είναι τραγικο να εισαι μονιμως δευτερός,απλα γιατι οι αλλοι εχουν τον Γκάλη.
Ελεγε ο Φασουλας "αυτοι ξεκιναγαν με 30 ποντους (του Γκαλη) μίνιμουμ απο τα αποδυτηρια".
Αμα εβαζε 30 (συνηθες) δεν χαναν
αμα εβαζε 20-30 παιζοταν
αμα εβαζε κατω απο 20, τον κερδιζες.
Απλά, ενας παιχτης-ομάδα.
ναι, γιατι οι αλλοι λεγαν
Και συ Γιαννάκη παλιοπουσταρά και συ Γκάλη αδερφή μεγάλη.
Απάντηση στο γνωστό των αρειανών,
"με τον γκαλη,τον γιαννακη, τον φιλιππου προχωραμε και γ@μαμε τον δικέφαλο και την γυφτία"
Και ο ΠΑΟΚ ειχε ομαδαρα τοτε..
Τρι 7 Μάης 2013 - 11:48 από zaxos4snakes
Με το Γκάλη,το Γιαννάκη,το Φιλλίπου και τ'άλλα παιδιά
Είχε και ο ΠΑΟΚ,Μπάνε αλλά Γκάλης δεν ήταν.
Είχε και ο ΠΑΟΚ,Μπάνε αλλά Γκάλης δεν ήταν.
Τρι 7 Μάης 2013 - 13:56 από veteranos-6-
Πασιγνωστη οικογενεια Διαγοριτων οι Γεωργαλιδες,Νικος Γεωργαλης το πραγματικο του επιθετο απο το χωριο Αγιος Ισιδωρος,τα αμερικανακια δυσκολευοντουσαν να λενε geor-gallis,και του το κανανε Gallis!
Νικος Γκαλης λοιπον ο ΤΣΑΜΠΙΚΟΣ που αναγεννησε το Ελληνικο μας Μπασκετ,ο Θρυλος που αφησε εποχη.....
Πολλοι φιλοι μου ηταν τοτε ΟΣΦΠ,ΠΑΟ,ΑΕΚ,ΠΑΟΚ ΔΙΑΓΟΡΑΣ στο ποδοσφαιρο,και ολοι ΑΡΗΣ ΣΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ!!!!!!!!!!!!!!!!
Οι μεγαλυτεροι στο φορουμ θα το θυμουντε αλλωστε γιατι αυτο γινοταν πανελλαδικα!
Νικος Γκαλης λοιπον ο ΤΣΑΜΠΙΚΟΣ που αναγεννησε το Ελληνικο μας Μπασκετ,ο Θρυλος που αφησε εποχη.....
Πολλοι φιλοι μου ηταν τοτε ΟΣΦΠ,ΠΑΟ,ΑΕΚ,ΠΑΟΚ ΔΙΑΓΟΡΑΣ στο ποδοσφαιρο,και ολοι ΑΡΗΣ ΣΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ!!!!!!!!!!!!!!!!
Οι μεγαλυτεροι στο φορουμ θα το θυμουντε αλλωστε γιατι αυτο γινοταν πανελλαδικα!
Τρι 7 Μάης 2013 - 15:51 από Centaur
Ολοι Αρης ειμαστε τοτε στο μπασκετ..μην το ψαχνεις..εγω παντωε δεν θυμαμαι αγωνα κατω απο
30 ποντους.
30 ποντους.
Τρι 7 Μάης 2013 - 22:40 από zaxos4snakes
Δεν ήμασταν και όλοι Άρης.
Υπήρχαμε και μερικοί,ω Μπάνε Μπάνε.
Υπήρχαμε και μερικοί,ω Μπάνε Μπάνε.
Τρι 7 Μάης 2013 - 22:56 από veteranos-6-
Ε ναι ακομα και ο Ηρακλης με τον Ντειβιντ Ινγκραμ τοτε ειχε πιο πολυ ενδιαφεον απο το π.ο.κ στο μπασκετ,αλλοι ΑΡΗΣ αλλοι ΜΠΑΟΚ αλλοι Ηρα,κι οι υπολοιποι....ΔΙΑΓΟΡΑΣ 
Νικος Γκαλης οεοεοεοε οεοεοεοε
https://www.youtube.com/watch?v=ZST0c3gli8w
Νικος Γκαλης οεοεοεοε οεοεοεοε
https://www.youtube.com/watch?v=ZST0c3gli8w
Τρι 7 Μάης 2013 - 23:00 από zaxos4snakes
Προσωπικός φαν του Μπάνε ήμουν.
Αλλά μιας και είπες Ηρα,ήμουν και του Γιούρι Σντοβτς.
Και τώρα ο Ηρακλής,παίζει μια κατηγορία από κάτω μας.
Α2 ο ΟΦΗ,Β' ο Ηρακλής μαζί με την ΑΕΚ.
Αυτή ανέβηκε του χρόνου θα την έχουμε Α2.
Και τότε ΟΦΗ ήμουνα και στο μπάσκετ,έπαιζα και στις ακαδημίες εξάλλου.
Αλλά γούσταρα με χίλια Μπάνε Πρέλιεβιτς.Τρομερός.
Αλλά παραδέχομαι ότι Γκάλης ήταν ένας.
Αλλά μιας και είπες Ηρα,ήμουν και του Γιούρι Σντοβτς.
Και τώρα ο Ηρακλής,παίζει μια κατηγορία από κάτω μας.
Α2 ο ΟΦΗ,Β' ο Ηρακλής μαζί με την ΑΕΚ.
Αυτή ανέβηκε του χρόνου θα την έχουμε Α2.
Και τότε ΟΦΗ ήμουνα και στο μπάσκετ,έπαιζα και στις ακαδημίες εξάλλου.
Αλλά γούσταρα με χίλια Μπάνε Πρέλιεβιτς.Τρομερός.
Αλλά παραδέχομαι ότι Γκάλης ήταν ένας.
Τρι 7 Μάης 2013 - 23:05 από veteranos-6-
Ολους σας εχουμε παιξει αντιπαλους!!!
Τετ 8 Μάης 2013 - 10:33 από sellos
η καλυτερη στιγμη της χθεσυνής βραδίας για μενα ήταν η στιγμη που μπαίνει
ο Μπανε στο Παλε.
ολο το γηπεδο να τον χειροκροτάει και οι "καφροι" στο πέταλο να φωνάζουν το θρυλικό συνθημα "ποτέ..ποτέ..ποτέ.."
Δεν φάνηκε να χαλιεται ο Πρελεβιτς πάντως..
ο Μπανε στο Παλε.
ολο το γηπεδο να τον χειροκροτάει και οι "καφροι" στο πέταλο να φωνάζουν το θρυλικό συνθημα "ποτέ..ποτέ..ποτέ.."
Δεν φάνηκε να χαλιεται ο Πρελεβιτς πάντως..
Τετ 8 Μάης 2013 - 11:05 από sellos
Νίκο Γκάλη, τρέλανε μας πάλι! (vids)
http://www.sentragoal.gr/article.asp?catid=26615&subid=2&pubid=129373949
Αυτό άξιζε στον Γκάλη!
Είκοσι χρόνια μετά κι ενώ άλλοι έγιναν …παπόρια!
Στα... αστέρια το 6! (vid)
«Nick Galis Hall»
«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή»
Δάκρυσε κι ο Θεός! (pics & vids)
http://www.sentragoal.gr/article.asp?catid=26615&subid=2&pubid=129373949
- Ολοι στο πάρτι του «Θεού»! (vids)
- Όταν ο Γιαννάκης αγκάλιασε τον Γκάλη! (pics)
- Στόγιαν στον «Sentra»: «Θα παίξω για τον Γκάλη!»
- «Μεγαλύτερη ανταμοιβή η αγάπη του κόσμου»
- Γιαννάκης: «Μόνο ο Άρης του Γκάλη το πέτυχε αυτό»
- «Δεν υπάρχει επόμενη στιγμή. Είναι η μεγαλύτερη!»
- «Ποιος άλλος σε έκανε να ανατριχιάζεις;» Τι την έκανε την μπάλα ο Θεός... (vds+pics)
Αυτό άξιζε στον Γκάλη!
Είκοσι χρόνια μετά κι ενώ άλλοι έγιναν …παπόρια!
Στα... αστέρια το 6! (vid)
«Nick Galis Hall»
«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή»
Δάκρυσε κι ο Θεός! (pics & vids)
Τετ 8 Μάης 2013 - 13:14 από veteranos-6-
https://www.youtube.com/watch?v=Ik2kQo708f0
Ποτε ποτε ποτε ποτε ποτεεεεεεεεεεεεεεε....στο 1:29
Ποτε ποτε ποτε ποτε ποτεεεεεεεεεεεεεεε....στο 1:29
Παρόμοια θέματα» Όταν ανακαλύφθηκε ο πλανήτης… Γκάλης
» Ξεκίνησαν τα έργα μπροστά από το σημείο δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου
» Σ.Φ.Ο.Α "Νίκος Ξυλούρης": Κόκκινη κάρτα στον Φασισμό
» «Daltons»: «Ετσι, δεν πάμε πουθενά»
» "Έτσι γ@μάνε αυτοί που σας χρωστάνε": Το χιούμορ και η κρίση
» Ξεκίνησαν τα έργα μπροστά από το σημείο δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου
» Σ.Φ.Ο.Α "Νίκος Ξυλούρης": Κόκκινη κάρτα στον Φασισμό
» «Daltons»: «Ετσι, δεν πάμε πουθενά»
» "Έτσι γ@μάνε αυτοί που σας χρωστάνε": Το χιούμορ και η κρίση
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης|
|
|