Διαλύστε τους..
Σελίδα 1 από 1
11082010
Διαλύστε τους..
Από το σύνολο του Τύπου η άθλια επίθεση που δέχθηκε ο Μπάγεβιτς από οργανωμένους οπαδούς της ομάδας του αντιμετωπίστηκε ως μια εσωτερική υπόθεση της ΑΕΚ, που έχει τις ρίζες της στα 1996, όταν ο προπονητής εγκατέλειψε τον «δικέφαλο» για να πάει στον Ολυμπιακό.
Με την προσθήκη ότι τα... καλόπαιδα αυτά, που επί της ουσίας ασκούν εδώ και χρόνια το επάγγελμα του οπαδού, αποφάσισαν να δράσουν τώρα, ώστε να αναχαιτίσουν τη διαφαινόμενη καλή πορεία της ομάδας, με την οποία αφ'ενός θα ισχυροποιούνταν ο Μπάγεβιτς και αφ'ετέρου οι ίδιοι θα έμεναν χωρίς αντικείμενο εργασίας!
ΔΕΝ λέω, οι εκτιμήσεις αυτές μπορεί να είναι σωστές, αλλά δεν αντιπροσωπεύουν την ουσία της υπόθεσης, η οποία είναι πολύ πλατύτερη από το συγκεκριμένο πλαίσιο στο οποίο σχεδόν όλοι προσπαθούν να τη στριμώξουν. Και η ουσία δεν είναι άλλη από το ότι οι χουλιγκάνοι, ανεξαρτήτως οπαδικής ταυτότητας, ξαναχτύπησαν. Οπως τότε που έκαναν έφοδο στη Ν. Σμύρνη, όπως πριν από λίγα χρόνια που σκοτώθηκαν μεταξύ τους στη Λαυρίου, όπως πριν από λίγο καιρό, που έκαναν λαμπόγυαλο τη Λαμία. Οπως, όπως, όπως...
ΑΠΛΑ τώρα δεν πλακώθηκαν με κάποια αντίπαλη οργάνωση ή με τη μισητή αστυνομία. Ούτε για θύμα τους επέλεξαν κάποιον ενοχλητικό δημοσιογράφο ή έναν ανυπάκουο διαιτητή. Αλλά ξυλοκόπησαν, σε ζωντανή, μάλιστα, τηλεοπτική μετάδοση, τον πιο προβεβλημένο προπονητή που εργάστηκε ποτέ στο ελληνικό ποδόσφαιρο!
ΔΕΝ αποκλείεται ο συνδυασμός ευαισθητοποίησης και αποτυπωμένων αποδείξεων να οδηγήσει στη σύλληψη των παλικαράδων -πράγμα πάντως όχι και τόσο συνηθισμένο στην εφιαλτική ποδοσφαιρική μας πραγματικότητα. Ομως, ακόμα κι έτσι, ας μη νομίσει κανείς ότι κάτι σπουδαίο θα έχει γίνει.
ΜΕ το δρόμο που, εδώ και χρόνια, έχουν πάρει τα πράγματα, δεν χρησιμεύουν σε τίποτα κάποιες περιστασιακές συλλήψεις, ακόμα και αν θα μπορούσαν να συνοδευτούν από ενδεχόμενες παραδειγματικές τιμωρίες. Γιατί το ζήτημα είναι πολύ σοβαρότερο απ' όσο θέλουν να πιστεύουν η πολιτεία, ο Τύπος και οι κάθε λογής εμπλεκόμενοι με τη μαφία του ποδοσφαίρου.
ΚΑΙ λύνεται μόνο με τη διάλυση όλων αυτών των εγκληματικών συμμοριών, που δρουν με το προσωπείο των δήθεν συνδέσμων οργανωμένων οπαδών. Ολα τα άλλα ισοδυναμούν με «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε», με τα οποία μας έχουν φλομώσει όλες, ανεξαιρέτως, οι κυβερνήσεις.
ΤΑ πολλά λόγια, λοιπόν, είναι φτώχεια. Αλλωστε, από αποδοκιμασίες «θλιβερών περιστατικών», υποσχέσεις για συλλήψεις και ιδίως νέα νομοσχέδια με στόχο την πάταξη της βίας, έχουμε χορτάσει τόσο πολύ που κοντεύουμε να κάνουμε εμετό.
ΑΝ μπορούν να τους διαλύσουν, ας το κάνουν το ταχύτερο δυνατόν. Και αν, πάλι, δεν μπορούν ή, ακόμα περισσότερο, δεν θέλουν, ας πάψουν να μας κοροϊδεύουν. Αλλωστε, την ώρα που χτυπούσαν τον Μπάγεβιτς, η αστυνομία ήταν και πάλι θεατής...
Του Φιλιππου Συριγου
"ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ"
Με την προσθήκη ότι τα... καλόπαιδα αυτά, που επί της ουσίας ασκούν εδώ και χρόνια το επάγγελμα του οπαδού, αποφάσισαν να δράσουν τώρα, ώστε να αναχαιτίσουν τη διαφαινόμενη καλή πορεία της ομάδας, με την οποία αφ'ενός θα ισχυροποιούνταν ο Μπάγεβιτς και αφ'ετέρου οι ίδιοι θα έμεναν χωρίς αντικείμενο εργασίας!
ΔΕΝ λέω, οι εκτιμήσεις αυτές μπορεί να είναι σωστές, αλλά δεν αντιπροσωπεύουν την ουσία της υπόθεσης, η οποία είναι πολύ πλατύτερη από το συγκεκριμένο πλαίσιο στο οποίο σχεδόν όλοι προσπαθούν να τη στριμώξουν. Και η ουσία δεν είναι άλλη από το ότι οι χουλιγκάνοι, ανεξαρτήτως οπαδικής ταυτότητας, ξαναχτύπησαν. Οπως τότε που έκαναν έφοδο στη Ν. Σμύρνη, όπως πριν από λίγα χρόνια που σκοτώθηκαν μεταξύ τους στη Λαυρίου, όπως πριν από λίγο καιρό, που έκαναν λαμπόγυαλο τη Λαμία. Οπως, όπως, όπως...
ΑΠΛΑ τώρα δεν πλακώθηκαν με κάποια αντίπαλη οργάνωση ή με τη μισητή αστυνομία. Ούτε για θύμα τους επέλεξαν κάποιον ενοχλητικό δημοσιογράφο ή έναν ανυπάκουο διαιτητή. Αλλά ξυλοκόπησαν, σε ζωντανή, μάλιστα, τηλεοπτική μετάδοση, τον πιο προβεβλημένο προπονητή που εργάστηκε ποτέ στο ελληνικό ποδόσφαιρο!
ΔΕΝ αποκλείεται ο συνδυασμός ευαισθητοποίησης και αποτυπωμένων αποδείξεων να οδηγήσει στη σύλληψη των παλικαράδων -πράγμα πάντως όχι και τόσο συνηθισμένο στην εφιαλτική ποδοσφαιρική μας πραγματικότητα. Ομως, ακόμα κι έτσι, ας μη νομίσει κανείς ότι κάτι σπουδαίο θα έχει γίνει.
ΜΕ το δρόμο που, εδώ και χρόνια, έχουν πάρει τα πράγματα, δεν χρησιμεύουν σε τίποτα κάποιες περιστασιακές συλλήψεις, ακόμα και αν θα μπορούσαν να συνοδευτούν από ενδεχόμενες παραδειγματικές τιμωρίες. Γιατί το ζήτημα είναι πολύ σοβαρότερο απ' όσο θέλουν να πιστεύουν η πολιτεία, ο Τύπος και οι κάθε λογής εμπλεκόμενοι με τη μαφία του ποδοσφαίρου.
ΚΑΙ λύνεται μόνο με τη διάλυση όλων αυτών των εγκληματικών συμμοριών, που δρουν με το προσωπείο των δήθεν συνδέσμων οργανωμένων οπαδών. Ολα τα άλλα ισοδυναμούν με «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε», με τα οποία μας έχουν φλομώσει όλες, ανεξαιρέτως, οι κυβερνήσεις.
ΤΑ πολλά λόγια, λοιπόν, είναι φτώχεια. Αλλωστε, από αποδοκιμασίες «θλιβερών περιστατικών», υποσχέσεις για συλλήψεις και ιδίως νέα νομοσχέδια με στόχο την πάταξη της βίας, έχουμε χορτάσει τόσο πολύ που κοντεύουμε να κάνουμε εμετό.
ΑΝ μπορούν να τους διαλύσουν, ας το κάνουν το ταχύτερο δυνατόν. Και αν, πάλι, δεν μπορούν ή, ακόμα περισσότερο, δεν θέλουν, ας πάψουν να μας κοροϊδεύουν. Αλλωστε, την ώρα που χτυπούσαν τον Μπάγεβιτς, η αστυνομία ήταν και πάλι θεατής...
Του Φιλιππου Συριγου
"ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ"
Έχει επεξεργασθεί από τον/την sellos στις Τετ 25 Αυγ 2010 - 14:04, 2 φορές συνολικά
sellos- Respected
- Αριθμός μηνυμάτων : 25978
Ηλικία : 15
Τόπος : ΑΘΗΝΑ
Ομάδα :
Registration date : 01/11/2008
Διαλύστε τους.. :: Σχόλια
Δεν το επιθυμούν δυστυχώς...
Με ιδιαίτερη λύπη αλλά και αγανάκτηση παρακολούθησα από την τηλεόραση τα στιγμιότυπα της κακοποίησης του Ντούσαν Μπάγεβιτς. Για μένα, ο σέρβος τεχνικός είναι μια εμβληματική φιγούρα. Άκουσα γιαυτόν πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1977, όταν ο συχωρεμένος ο πατέρας μου αστειευόμενος (λόγω συχνών υποτροπών σε ένα τραυματισμό του παίκτη) μου τον ανέφερε με μια ελαφριά παράφραση του επωνύμου του: τον είπε Μπαγ(ιάτ)εβιτς, υπονοώντας ότι ίσως μέχρι να συνέλθει θα περνούσε καιρός. Ο πατέρας μου διέθετε εκτός από χιούμορ και ανεπτυγμένο αισθητήριο, ωστόσο σε εκείνη την περίπτωση λάθεψε, το παραδέχομαι...
Ο Μπάγεβιτς ήταν βέβαια ήδη ένα καταξιωμένο όνομα στο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό προσκήνιο, από τις εξαιρετικές του εμφανίσεις στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 με την ομάδα της Γιουγκοσλαβίας και εκεί έγκειται η τεράστια επιτυχία του Λουκά Μπάρλου να τον εντάξει στην "Ένωση".
Τον θυμάμαι ως αντίπαλο, σκαρφαλωμένος στα κάγκελα των ορθίων του γηπέδου Αιγάλεω, την άνοιξη του 1978. Ήταν αρχοντικός και επιβλητικός. Τεχνίτης, δυνατός, ευθυτενής και αγέρωχος, απέπνεε ένα σεβασμό ως ποδοσφαιριστής. Η μεγάλη του ικανότητα στο σκοράρισμα, ο άψογος αγωνιστικός του χαρακτήρας και το παρουσιαστικό του γρήγορα του χάρισαν τη λατρεία του κόσμου της ΑΕΚ. Έπαιξε τέσσερις ή πέντε χρονιές από ότι θυμάμαι και στη συνέχεια ο "Πρίγκηπας" έφυγε για το Μοστάρ, τον Νερέτβα και την αγαπημένη του Βελέζ, όπου έκανε τα πρώτα του βήματα ως προπονητής. Ήταν ήδη θρύλος!
Στα τέλη της δεκαετίας όμως γύρισε, πλέον σαν προπονητής και ήταν εκείνος που χάρισε στην ΑΕΚ τον πρώτο της τίτλο πρωταθλητή στα χρόνια του επαγγελματισμού (1989). Ο Ντούσαν απολάμβανε ήδη την πάνδημη εκτίμηση, ειδικά όταν βοήθησε το δικέφαλο να χτίσει τη δική του "δυναστεία" με τα τρία πρωταθλήματα που κατέκτησε στη συνέχεια (1992, 1993, 1994) αλλά κυρίως με την κατά γενική παραδοχή πως η ομάδα του έπαιζε το θεαματικότερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα!
Μετά, άρχισαν τα δύσκολα. Την άνοιξη του 1996 η φημολογία οργίαζε πως ο Μπάγεβιτς (που δε μπορούσε πλέον να συνεννοηθεί με τον πρόεδρο Τροχανά) από καιρό προετοίμαζε τη φυγή του για το λιμάνι και τα εκατομμύρια του μεγιστάνα Κόκκαλη. Μάλλον ήταν αλήθεια, απλά ο ίδιος δε το παραδεχόταν... Στον Τελικό του Κυπέλλου, οι ποδοσφαιριστές του -που τον λάτρευαν- προσπάθησαν απέλπιδα να τον μεταπείσουν συντρίβοντας με 7-1 τον ατυχή Απόλλωνα, καθώς ο Μπάγεβιτς είχε δηλώσει πως αν έπαιρναν το τρόπαιο, ίσως και να έμενε (!). Ανάπηρα παιδάκια οπαδοί της ΑΕΚ, ακόμη και ομογενείς από την Αυστραλία τον παρακαλούσαν να μείνει, αλλά εκείνος "σφίγγα". Έφτασε στο αμήν ακόμη και τον κολλητό του φίλο, δημοσιογράφο Μιλτιάδη Παναγιωτόπουλο, που τον κατηγόρισε για φθηνή ηθοποιία...
Βεβαίως, ο προπονητής άλλαξε στέγη, ήταν αναμενόμενο για όσους τον γνώριζαν, μάλιστα στον Πειραιά πήρε μαζί και τους στενούς του συνεργάτες:Τη γραμματέα Αγγελική Αρκάδη, το γυμναστή Μπουρουτζίκα και το φυσιοθεραπευτή Πανταζή. Ήταν ένα τεράστιο ΣΟΚ για τους ενωσίτες, που δεν του το συγχώρησαν τότε.
Λίγο πολύ όλοι ξέρουμε τη συνέχεια. Μετά από φουρτούνες ετών, ύβρεις και κατάρες, χυδαία συνθήματα και πανό, ο πρίγκηπας επέστρεψε μετανιωμένος ( Το καράβι του οποίου ανέλαβε και πάλι το πηδάλιο βούλιαζε, αλλά αυτή τη φορά έδωσε πρώτος το παράδειγμα της συνέπειας και της αυτοθυσίας. Οι περισσότεροι φίλαθλοι αντιλήφθηκαν πως η παλιά "αμαρτία" έχει πια ξεχασθεί. Ακόμη και οι φανατικοί της "Original 21" έδειχναν να τον έχουν πια συγχωρήσει...
Και τώρα αυτό: Απρόκλητο, απροκάλυπτο, άνανδρο χτύπημα προς έναν άνθρωπο 62 ετών, από κάποιους ανεγκέφαλους οι οποίοι όταν διέπρεπε στους αγωνιστικούς χώρους ήταν αγέννητοι.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι κάφροι χτυπούν και δυστυχώς ΔΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ. Ο λόγος απλός: Αυτά τα αυγά του φιδιού που τους γεννάνε, τα ζεσταίνουν στον κόρφο τους οι ηγεσίες των μεγάλων ΠΑΕ, ενθαρρύνοντας τους τραμπουκισμούς και τα επεισόδια με αντάλλαγμα την εξυπηρέτηση των στόχων τους. Επίσης, η ίδια η κοινωνία μας αναπαράγει τη βία, με τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί τα πιο ευαίσθητα κύτταρά της, τη νέα και απελπισμένη γενιά.
Πότε θα μπει επιτέλους ένα τέλος δε το γνωρίζω. Ελπίζω μόνο, το τέλος αυτό να μην είναι του ίδιου του ποδοσφαίρου, που αγαπάμε...
Ο Μπάγεβιτς ήταν βέβαια ήδη ένα καταξιωμένο όνομα στο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό προσκήνιο, από τις εξαιρετικές του εμφανίσεις στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 με την ομάδα της Γιουγκοσλαβίας και εκεί έγκειται η τεράστια επιτυχία του Λουκά Μπάρλου να τον εντάξει στην "Ένωση".
Τον θυμάμαι ως αντίπαλο, σκαρφαλωμένος στα κάγκελα των ορθίων του γηπέδου Αιγάλεω, την άνοιξη του 1978. Ήταν αρχοντικός και επιβλητικός. Τεχνίτης, δυνατός, ευθυτενής και αγέρωχος, απέπνεε ένα σεβασμό ως ποδοσφαιριστής. Η μεγάλη του ικανότητα στο σκοράρισμα, ο άψογος αγωνιστικός του χαρακτήρας και το παρουσιαστικό του γρήγορα του χάρισαν τη λατρεία του κόσμου της ΑΕΚ. Έπαιξε τέσσερις ή πέντε χρονιές από ότι θυμάμαι και στη συνέχεια ο "Πρίγκηπας" έφυγε για το Μοστάρ, τον Νερέτβα και την αγαπημένη του Βελέζ, όπου έκανε τα πρώτα του βήματα ως προπονητής. Ήταν ήδη θρύλος!
Στα τέλη της δεκαετίας όμως γύρισε, πλέον σαν προπονητής και ήταν εκείνος που χάρισε στην ΑΕΚ τον πρώτο της τίτλο πρωταθλητή στα χρόνια του επαγγελματισμού (1989). Ο Ντούσαν απολάμβανε ήδη την πάνδημη εκτίμηση, ειδικά όταν βοήθησε το δικέφαλο να χτίσει τη δική του "δυναστεία" με τα τρία πρωταθλήματα που κατέκτησε στη συνέχεια (1992, 1993, 1994) αλλά κυρίως με την κατά γενική παραδοχή πως η ομάδα του έπαιζε το θεαματικότερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα!
Μετά, άρχισαν τα δύσκολα. Την άνοιξη του 1996 η φημολογία οργίαζε πως ο Μπάγεβιτς (που δε μπορούσε πλέον να συνεννοηθεί με τον πρόεδρο Τροχανά) από καιρό προετοίμαζε τη φυγή του για το λιμάνι και τα εκατομμύρια του μεγιστάνα Κόκκαλη. Μάλλον ήταν αλήθεια, απλά ο ίδιος δε το παραδεχόταν... Στον Τελικό του Κυπέλλου, οι ποδοσφαιριστές του -που τον λάτρευαν- προσπάθησαν απέλπιδα να τον μεταπείσουν συντρίβοντας με 7-1 τον ατυχή Απόλλωνα, καθώς ο Μπάγεβιτς είχε δηλώσει πως αν έπαιρναν το τρόπαιο, ίσως και να έμενε (!). Ανάπηρα παιδάκια οπαδοί της ΑΕΚ, ακόμη και ομογενείς από την Αυστραλία τον παρακαλούσαν να μείνει, αλλά εκείνος "σφίγγα". Έφτασε στο αμήν ακόμη και τον κολλητό του φίλο, δημοσιογράφο Μιλτιάδη Παναγιωτόπουλο, που τον κατηγόρισε για φθηνή ηθοποιία...
Βεβαίως, ο προπονητής άλλαξε στέγη, ήταν αναμενόμενο για όσους τον γνώριζαν, μάλιστα στον Πειραιά πήρε μαζί και τους στενούς του συνεργάτες:Τη γραμματέα Αγγελική Αρκάδη, το γυμναστή Μπουρουτζίκα και το φυσιοθεραπευτή Πανταζή. Ήταν ένα τεράστιο ΣΟΚ για τους ενωσίτες, που δεν του το συγχώρησαν τότε.
Λίγο πολύ όλοι ξέρουμε τη συνέχεια. Μετά από φουρτούνες ετών, ύβρεις και κατάρες, χυδαία συνθήματα και πανό, ο πρίγκηπας επέστρεψε μετανιωμένος ( Το καράβι του οποίου ανέλαβε και πάλι το πηδάλιο βούλιαζε, αλλά αυτή τη φορά έδωσε πρώτος το παράδειγμα της συνέπειας και της αυτοθυσίας. Οι περισσότεροι φίλαθλοι αντιλήφθηκαν πως η παλιά "αμαρτία" έχει πια ξεχασθεί. Ακόμη και οι φανατικοί της "Original 21" έδειχναν να τον έχουν πια συγχωρήσει...
Και τώρα αυτό: Απρόκλητο, απροκάλυπτο, άνανδρο χτύπημα προς έναν άνθρωπο 62 ετών, από κάποιους ανεγκέφαλους οι οποίοι όταν διέπρεπε στους αγωνιστικούς χώρους ήταν αγέννητοι.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι κάφροι χτυπούν και δυστυχώς ΔΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ. Ο λόγος απλός: Αυτά τα αυγά του φιδιού που τους γεννάνε, τα ζεσταίνουν στον κόρφο τους οι ηγεσίες των μεγάλων ΠΑΕ, ενθαρρύνοντας τους τραμπουκισμούς και τα επεισόδια με αντάλλαγμα την εξυπηρέτηση των στόχων τους. Επίσης, η ίδια η κοινωνία μας αναπαράγει τη βία, με τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί τα πιο ευαίσθητα κύτταρά της, τη νέα και απελπισμένη γενιά.
Πότε θα μπει επιτέλους ένα τέλος δε το γνωρίζω. Ελπίζω μόνο, το τέλος αυτό να μην είναι του ίδιου του ποδοσφαίρου, που αγαπάμε...
Παρόμοια θέματα
» Θεέ μου, μην τους τυφλώσεις
» Γιατί τους προσκυνάς..?
» Τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες.
» Απειλούν τους κατοίκους της Κερατέας
» H κρίση χτυπά τους ποδοσφαιριστές
» Γιατί τους προσκυνάς..?
» Τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες.
» Απειλούν τους κατοίκους της Κερατέας
» H κρίση χτυπά τους ποδοσφαιριστές
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
|
|